장음표시 사용
2쪽
Ι esset modo , ut fuit olim, initium Disciplinarum a lingua Graeca , plurima nobis
hic occurrerent praenotanda: nunc autem Cum a La
tina lingua sit nobis aulpicium, haec Viri que linguae, communia prosodiae funda
I. Eadem est ratio pedum tam apud Graecos quam apud Latinos, seu in Carminibus Heroicis seu in elegiacis , seu in iambicis, seu in lyricis', M pro numero pedum, & pro ratione quantitatis syllabarum;
Vnde ex Latinis carmini lius, tanqUam ex. re iam cognita, licet intelligere genera Versuum Graecorum. 2. Positio , liquescentia , crementum vim suam obtinent apud Graecos , sicut apud Latinos. 3. Communis est ultima syllaba cuiusque versus in utraque lingua.
q. Ex Q antitate Lacina , in vocabulis A ij
3쪽
a Graecia mutuatis , licet interpretari. Quantitatem Graecam. Vt in αμφων , ι longum, α longum. Sic apud Latinos duxerit Amphion.
s. Maximum est discrimen vocalium apud Graecos & Lati s : fallor, maxima conuenientia , potissimum apud Antiquos, ante Simonidem, teste Platone in Cratylo, apud quos non erat, ii & ω, sed tantum
quinque vocales α, , υ , ε, ο quae Omnes
vocales erant indisserentes ad quancumque quantitatem, sicut apud Latinos a , C, i, o, D. Verum Simonide connectente duo eo in ω, & duo ε ε in η, mansete deinceps
ω &η longae pictura; o breues 3 solae
tres , eo, 3 , υ indiscrentes: quia illis nulla data est vocalis longa pie ara. An erat tam dissicile Simonidi nectere etiam duo vυ Vt Get mani faciunt in suo v v :& a longum vel notare puncto in ventre , aut desuper, aut geminare: & ita de iota , a quantis nos dissicultatibus bonus ille Poeta eXemisset 3 pictura enim statim nostiis oculis obiiecisset a longum & , , sicut offerte & ε longa, dum pingit οὐ &HV tinam erudito alicui & diuiti veniret in mentem, qui iuberet confici Typographicos trium har Um vocalium, v v, a, i, longos characte-
4쪽
res; & cum his ad experimentum aliquot iliados libros transormaret tran5figurans , vlaas tres vocales natura sua longas. Dixi natura sua, nam posuione sola longae non transformantur a Graecis , ut apparet in Οἄοντες, in qua voce o longum est sola positione.
Totius Graecae prosodiae intelligentia, atque adeo ars pangendi Carminis Graecista videtur potissimum in cognitione Qu antitatis vocalium indiserentiu ue Deinde in cognitione Dialectorum i Tertio demum in cognitione Poeticae licentiae; Quae tria separatim explicanda tribus disputationibus, Ut quaeque disputatio tanto sit dilucidior, quo expeditior ab aliarum disputationum dissicultatibus.
5쪽
OVANTiTAs est mensura vocalis,
qua pronuntiatur breuiter vel producte. Breuis autem vocalis est ea uore tantum habet vim & mensuram simplici ς vocalis ut O , ε. Longa vocalis habet vim Sc mensuram duplicis vocalis, ut οὐ duplicis o ο , η duplicis ε ε. Tres indiserentes α, ι, υ, si scierint natura sua breues habene tantum vim & mensuram simplicis vocalis perinde ut o , ε. Si fuerint natura sua lon- habent vim id mensuram duplicis vocalis perinde ut η&ω.
6쪽
vero α, ι, υ in quibusdam dictionis sunt natura sua longae , in quibusdam breues, nullibi per se indisentes, nisi ex licentia
Omnis vocalis flexo notata, Vt παν, δελφῖνος longa est, sicut ex contractio De nata ut πιμαε ῖμοῖ , ο φῶ, βοτρυες βοτρυς, quia habent vim duplicis vocalis. Omnis positio facit omnem vocalem antecedentem longam , etiam ε & ο ι vcτυάοντες υ dc o longae sunt. Qtria duplex consona habet vim duplicis morae in pronuntiando.
Positio initio vocabuli subsequentis , finalem breuem praecedentis ancipitem fatcitve μεγα ξίφος α finale brene per se fi longum per literam duplicem sequentem ξ. Ita virg. Date tela scandite muros. Tela spondeus. Dixi anticipitem, quia potest etiam breuiter usurpari.
Positio mutae cum una ε liquidis λ, ρι,ν, ρ. Vocalem praecedentem natura breuem ancipitem relinquit 3 Vt πατροκλος α
7쪽
Dieyum e B snatura breuem J quia vocatis natura longa seu η ct O , seu α, ι, υ non fit anceps per mutam se liquidam sed remanet
longa ut Θεατρον α longum: quia muta cum liquida sunt maioris virtutis quam mala sola, ante quam tamen longae remanent longae, nec fiunt ancipites. Positio vera m ιtae cum liquida ideo facit breuem ancipitem, quia liquida peno confunditur se colliquescit cum tono mata , ct ut una pene consona. infringere non debent.
Vocalis ante aliam vocalem in eadem dictione, si longa isit, longa remanet; si breuis natura sit, brenis erit. Vt νάος populus, longum. Inde η- ω & omnes diphthongi positae ante alias vocales in eadem dictione longas remanent nec una aut altera auctoritas Poeticae libertatis hunc canonem labefactat . Dissoluta 2Mid i permittant Poetae in usu huius canonis non es hie explicandi locus sed dum delicentiis Poeticis suae huius canonis formitatem
8쪽
Dissoluta diphthongo, quae remaneni vocales breues sunt. Ut λομος, εὐbene Comatus. φυγὴ fuga ab ἐς ον φευγω
Vocales longae quaecumque , & omnes diphthongi , positae in fine dictionum, fiunt ancipites , si sequatur dictio incipiensa vocali. λιἷς χου γουδοιμὶν ς ρατῆ, εχθος ἀναί eτων
Alpha preces Chrysae, pestem exercitus, iram regum Continet i ubi τρατῆ , Pyrrhichius. όφΘαλμιος μευ ο δειος Theoc. Salit oculus meus dexter. τοι ,& μευ,brCUes. Ita virg. insulae ionio in magno. Insulae dactylus.
OBSERVA ΤΙΟ. Dictum est in fine dictionis : nam in media
disione non licet breuiare longas vocales aut diphthongos , positas ante alias vocales 3 ut canone proximo monueram ι ni umma licentia, non imitanda.
Omne nomen neutrum, terminatum in habet has terminationes breues. B
9쪽
tum, το λυ αν quod soluit, το θυγ- cingens, Excipe quae flexo notantur , παν Omne,
omne semininum adiectivum , a masculinis imparisyllabis tcrminatur in α breue. Vt niger μελοκνοι , κυς acutus οξεια, λυων soluens λμοι, λελυγιως qui soluit λε- .
At vero a masculinis pari syllabis in ρος vel ος purum habent α longum ; ut καὶ ος
Purus, καπαριο, αγιος sanctus, αγια. Excipe diuinus δῖοι, ποτνιο ς Venerandus ποτνια, σεcασμιος augustus eraβασμια, πεπειρος mUturus πεπηρα , habent haec αbreue ut patet ex accentu.
TERMINATIONES CASUUM obliquorum.
OMnis terminatio Genitivi singularis in ας , N accusatiui pluraΙis nominis pali syllabi , N. dualis in re, longa est.
10쪽
Vt diei, τἀς μουσας musas, τα musae duae.
Omnis terminatio , non contracta , no
minis impari syllabi in α, - υ breuis est.
Accusativus & Vocativus, pares nominatiuo , ac eius syllabam seruantes, sunt ciusdem accentus, & quantitatis , atque