장음표시 사용
11쪽
valit elices erimus aut peribimus cum eo' h. e. in omnibus rebus deo obsequentes, neque diis faventibus neque concessu deorum recte so haberet. Nostro igitur l0co ξῖν θεοῖς Ἀθήνας καλεπτειν vertendum esse videtur simul cum diis Athsenarum splendorem gloriamque obscurare' h. e. ut Supra interpretatus sum deos contemnens. καλυπτειν minus apte coniungitur cum θεοί quam cum ' θλῖναι est tamen hoc non insolens genus dicendi, ut verbum quod referatur ad duo substantiva, alteri parum accomodatum sit. Oedipi orati0ne choro tandem tanta religio incutitur, ut recedat ab iussis Theseoque regi rem diiudicandam perniissurus sit. Is dum arcessitur, Ismenae adventu et nuntiis res multo intenduntur Thebis enim Polynices ab Eteoelo fratre regno privatus ac patria pulsus Argis alii nitatem S00i0sque sibi comparavit, qu0rum opera recuperaturus est Thebas qu0d 0ID
i rei τικ' Ἀργος ν - Καδμείων πεδον τιμ καθεζων et προς ο ρανον βιβῶν quae verba ut intellegerentur, καθεζων a Bruti kio mutatum est tu καθέξον, quo recepto Hermannus locum explicat Argis aut de Thebanis gloriam reportaturis an eos aucturis gloria'. Sed de qua re tandem agitur an de gloria Argorum aut Thebarum credo, de regno Polynicis recuperando Paene ridiculo modo underiis explicat Ἀργείων αὐτίκα i ἐκ ποντων το ς Θηβαίους ττη79ησομένων να αυτων. alteruter sano quidem vincere debet. Particulas disiunctiva ἐ-; locum ii habere non posse, iudicavit Brunckius ac mutavit prius in δή et posterius in καί ' ὁ βῆ tamquam scilicet, sensu ironico καὶ προς Ουρανον βιβων, nempe αντον, τον Πολυνίκ' explicat et vertit: Polynices ratus Argos ultionem suam suscipiente Cadmi 0lum continuo occupaturos seque ab illis ad astra sublatum iri At, quaeso Polynici gloria tam ingens erit, si Argos, non ipse res gesserit Polynices Argos profectus Socio Sibi coniunXit, ut cum eis et per eos, opinor. Thebas expugnaret ipse Quodsi ilIud ipse scribimus ut salsas interpretationes refellamus, p00tam id fecisse minime putamus neque cum Nauckio Aero in αντος mutandum censemus nam Polynicem quidem res perficere, ita naturae reique consentaneum est ut id premi non possit. Idem iudicavit Meinelitus suspicaturque poetam scripsisse ' M ili κ' Dorod εν τὰ Καδμείων πέδον αἰχμῆ ,αγέξων ἐπρὼς ονρανὼν βιβων utpote Theban0s statim bello victurus aut si ipse inseri0 evaserit vel in pugna occubuerit eorum gloriam ad caelum usque evecturus 'AorOct εν est quod nos dicimus 'on Argo aus ex argis eorumque auxilio Sustentatus.' an quo quam mihi langueat illud ' ργοθεν, vix dicere possum Repraesentemus iterum animis res, quae aguntur P0lynices ulciScendi cupiditate incensus i0ciis conciliatis adversus Thebas proficiscitur ratus ως illas aut occupanda esse aut ornandas gloria. Haec Sophoclem non scripsisse, mihi quidem elucet. Optimum esse videtur sententiam probabilem investigantem videre, quid poetae aut Soph0eles ipse scripserit, ubi similia describunt Atque in Aeschyl. Sept. c. heb. 46 septem illi, qui adversus Thebas expeditionem coniunxerant, in iisque Polynices iuraverant:
12쪽
et in nostra tabula 1306. Sophocles P0lynicem ipsum profitentem dacit, 'e expeditionem
coegisse ut aut 0reretur aut adversarios ulcisceretur Oπως . . . . η θύνοιμι πανδικως
του ταδ' ἐκπραξαντας εκβάλοιμι γῆς.
Nonne credendum nobi est, i an Sententiam tam aptam, quasi sponte se offerentem, in eadem re ab aliis p0etis et ab Soph0ele ipso adhibitam, etiam nostro lue solam rectam Stare Singula nimirum verba poetae in eniSSe mihi non SSumo attamen propono, profite0r, aut audaci0reni coniecturam ξυνασπι τεας φιλους
h. e. quibus mox adest aut Thebas occupaturus aut ad inferos descensurus. P0lynieis igitur xpoditi0n ut consiliis divulgatis Thebani oraeulum Delphicum quid Sibi faciendum esset pereontati id resp0nsum ac operant, salutem positam esse in Oedipo et Vivo et mortuo. Quae cuni ita essent, Scit uni est, ut Creon Oedipum temptaret aut sponte aut vi Thebas diluestre. Id ut renuntiaret patri, Thubis fugerat Ismena. V. 396 et seq. explicat ei, roXimo tempore Creontem Venturum esse, ut eo p0titus pr0pe Thebas abducat, ubi in Theban0rum potestate quident Sit nec tamen sine terrae intrare possit Oedipo tum inte r0ganti quid Thebanis saluti Sit miris iacens h. e. cur non mediam in terram reducere Velint, ISmena respondet v. 402: κεινοις τυμβος νςτυχῶν ο σος βαρυς. in quo Brunckio scholiastam s0quenti, qui επι ξέν ς σου θαπτομένου δνςrνχrσουσιν ἐκεῖνοι explicat, τυμβος ΤυςTνχωι Sepulcrum in terra peregrina intellegendum Videtur quam sententiam Herniannus recte reiecit. Ipse in Elmste sent0ntiam adiit, qui υςτυχουντα τυμβον iustis hon0ribus carentem intellegit. Quae sententia qua ratione connoetenda sit Verbis antecedentibus, ut 0gnoscam, frustra laboravi nonne Thebani Oedipum etiam extra patriam iustis honoribus sepelire p0tuerunt Sepulcrum vero internum permiSSum non esse, etsi id Per se clarum est, Verbi tamen nondum est expressum Oedipo igitur n0n videnti cur si corpus suurn Thebanis Salutem importet, extra fines mittatur, Ismena solumm0do id recte respondere potest idcirco, quia sepulcrum media in terra constructum a se prohibitum est atque infelix et perniciosum civibus esset. Novum igitur edictum Apollinis reser Ismena. itaque recte vel Sine de oraculo', ait Oedipus v. 403, 'h0 quivis intellegat scit me, utp0te parricidam, in patriam reverti n0n 0sse es. v. 600 εσrιν δε μοι παλιν κατελθεῖν si no9 ως πατροκτονωὶ Qua de causa vero deus vaticinatus sit tam inter se absona et repugnantia 'Oedipi et mortui poss0ssionem necessariam esse Thebanis atque sepulcrum eius grave eis esse', ut illi e c0nfugerent, ut sepulcrum tali loco, quo unoquoque temp0re 0rpus occupandum SSet, e0llocaturi Ssent, exquirere opus n0 est an Solebant Oracula edere caurus edictorum an causa aliqua invenitur, quam ob rem Oedipus uero futurus sit iis, qui eum
excepturi suerint Antecedentia amplectitur Ismen verbis his v. 404. 5. τουτου χύριν τοίνυν σε προςθέσθαι πέλας
13쪽
h. e. propterea qu0d media in terra ponero per leges divinas n0n licet prope terram tocollocare v0hint μηδ' ι, α, σαυτου κρατοῖς nee silu0d tui indigent propior civitatis sa- Iutem sinere te ubi tui iuris es. Ex omnibus iis, quae disserui, lucet νςτυχῶν v0cabulum
corruptum esse nihil aliud mihi essu villa tur nisi interpretatio βαρυς vocabuli qua in textum nescio quo modo irrepsit. Vocabulii in vero quod loco suo pepulerit, quis Si qui repperiat 3 simili tamen sensu tuo irχ έριος fuisse, mihi videor demonstraSSe. His raculis auditi miseraque rogis sorte ui specta clioru et verecundia et miseric0rdia impletus cum Oedipo denui sermones init iub0t um Eumenides aeris Precibusque Placare, tum quae miseriae ingentis causa sit accuratius explicare quod OStremum ne aerumnarum recordatione nimis excrucietur et divexetur ut sibi remittant si ii stra deprecatus deni pie invitus his versibus ac sero incipit v. 21. 22:Dγκον κακότατ, ω ξένοι. νεγκον πιον tuo, EO ἴσζω, et oi των δ' .i αιρετοι o Ddgι . quae Verba, quamvis in omnibus libris sic tradita sint manifeste c0rrupta esse omnes interpretes On Sentiunt variasque eorum Sanati in temptaverunt Prasetermitto ei Sigii. quam Hermannus retalit idem de Bothi invento ἐκωι με, ceteris servatis Elmsli L qui absurdum vocavit iudicium confirmavit nihilominus Metuo ius recepit vanasque esse dixit ceterorum coniecturas itemque Wunderus retinuit in novissima ditione cetera intacta relinquens. quamvis, it ait, mendo
coactus quidem, sed ita ut nec libens nec inscius latrarem seeli ra. quae latravi. Quae interpretatio tam contorta est, ut amplius eam exprimendam ducat Oedipum enim dicit non coactum fecisse, ut Laium patrem occideret. cum ei cedere potuisset. Sed tamen ion hibenter fecisse, si quidem a Laio iniuria lacessitus suisset Quis vero est nisi interpres sagacissimus qui inter κω, et αἶγαιρετος haec Miserimina reperiat Miram quaniliam rationem critican hoc l0e G. Hermannus Secutus est offenilit eum maxime ανθαίρετοι , quod non dubitat quin sit interpretis Verbum. atqui nulliun verbum traditur . cuius interpretatio isses possit ii θαιρετον quid igitur veri Simillimum tuta ἐκων pro κων tradito a Sophocle scriptum fuisse ut gitur αὐθαιρεζον glossa sit. κω, conicitur quod nullus liber habet. Imm0, o Drco δ' αυ9αίρετον si δέ cur salsunt putetur, nulla iusti causa offerri iotest inde igitur equidem proiiciscor . hi Verbi Opponi non posse κω μεν cognovit recte Selinei devinus undis cingenslio nam ηνεγκον κων μέν et αὐθαιρετον υ δει fere idem significant teque possunt per μέν et g 0mp0ui, quae particulae contrarix opponunt aut varia ad noctunt num suam vero paria. et iantur nunc tuae 'imple Sententia in priore versu issae possit, ex altero Oir ων δ αὐθαίρετον οὐδόν. hunc apparet significare. facinoruni nihil sponto Oedipum commisisse. Igitur PerpetraSSe eum nefanda facinora eo ponitur idque ipsum ut in priore versu dictum sit, postulari mihi videtur, aliud tamen quidquam praeterea inutile est Liberali igitur animo Oedipii maXima celera Saeta 8Se, exacta re vera a Se deum invocans profitetur conicio igitur: 'νεγκον κακότατ ξενοι, ἐνεγκον γω μέν, θεῖς ἴστω, τουτων ' ανθ αίρετον Oudo. Perpetravi scelera, perpetravi equidem hercle, horum vero consulto nihil actum est.
Dum Oedipus h0r mala sua narrat, Theseus advenit . qui in itinere iam Oedipum esse illum h0Spitem compertus erat. Is postquam qualos Oedipi res Sint audivit, omnia Pericula quae a Thebanis immineant iso repulsurum esse promittit nec quid tuam ei metuendum eSseaSSeverat. Discedens ut bono animo sit Oedipum his versibus erigit 664 te: θαρσεῖν μεν ουν γωγε κανευ της μῆς γνώμζς επαινοῶ, oigo εἰ προυπεμφε σε. ομως δε αμου μὴ παροντος οἶδ' τιτουμον φυλαξει ' νομα μὴ πασχειν κακοῆς. qui versu usque ad desuestium integri reperti sunt ut 0nam rectamque Sententiam continentes. Vere0 tamen, ne parum ad ea quae antecedunt relati sint. Summo ang0re affectus maximeque de Salute Sua trepidans oluamvis Theseus omne praesidium p0llicitus duerit 649 θαρσει τοτο vos 'δρός. οὐ σε μη προδω), ne his affirmationibus quidem nequiescens ac tutum Seesse putans iterum iterumque periculorum magnitudinem dem0nstrat 55 oκνουντ' ανύγκ et 56 ου οἶσθ' ἀπειλάς, ad quae firmo o forti animo Theseus ' τουον Ῥυκ κνεῖ κέαρ' ei reSp0ndet. Se confidere neminem eum se invit abducturum esse omnesque minas in irritum redactum iri ta postquam sua ipsius fiducia Oedipi animum confirmavit, denique solamina adh0rtationesque utentem hoc modo per0rare Theseum opineris bono igitur sis anim0, etiamSi eg0 0n Sp0udeam tibi auxilium' ut Hermannus sibi vult, vel ut underiis vertit ' etiamsi ego aliter Sentiam, nam de iubente huc concessisti, is tibi opitulabitur Cum igitur exspectes Theseum P0Stremum eum quam maxime exhortari, ut omnibus dubitationibus missis sui. con- Siliis credat, u eum auxilio indigere negat atque ad deum reicit, quo Si prius Oedipus acquievisset Thesei iraesidium n0n iiivocasset oiβος εἰ Ἀρουπεμφὶ σε non aliter propterea intellegere p0ssum nisi Oedipum e mature fide Theseo credere posse, si ab Apolline ad eum miSSu Sit quae si ita n0n explices, illud μως δε κἀμοι μὴ παροντος ite sensu mihi carere videtur niSi sorte haec inter se cohaerent alacri sis animo, cum deus tibi iraesto Sit. attamen vel me absente Seio te Sententiae verae fere sponte mihi apparere videntur The- Seu enim qua ipse indutus est suorum consiliorum et actorum fiducia, eadem vult praeditum esse etiam Oedipum Age igitur, inquit, confidas etiam tu intellegentia Mec γνωμηνὶ praesertim cum Ph00bus te ad me miserit quamquam credo mea praesentia conSiliiSque Vix opus lare κάμου μη παροντος , cum vel nomen te meum servaturum Sit κανε igitur mihi alsum
esse videtur atque Scribendum puto: θ αρσεῖν lii OD εγωγε καὶ τε τὴν ἐμην γνώμην παιν οὐ
Quid igitur de Meinelii coniecturis, quae sunt ρωμης ex νώμης et λλως ex δμως, amplius dicam' qu0dSi verus est sententiarum nexus, qualem equidem XylicaVi, einekium
fefellisse argutia apparet. Promissa rata efficere Theseus mox cogitur Creonte adveniente, qui, cum Oedipo ut Sp0nte patriam urbem repetat persuadere non possit, filiabus abductis d0lores saltem et aerumnam eius anim parit. Hanc ob audaciam sublatos chori am0res audiens TheSeuS, qui ad sacrum faciendum a cena Se removerat, advolat rebusque cognitis satellitibus ut persequantur raptores 2.
14쪽
imperat. Restant in scena praeter Oedipum nun senes in Stasimo Secundo Summum desiderium hoc edentes ut Sibi liceat iuguae mox inter Theseum it Creontem futurae interesse quod idem desiderium pulcli re etiam iub finem strophae Secundae his versibus exprimitur
verba manifeste corrupta, Sed praeclarissima coniectura underi αἰωρῆσασα vel ἐωρυσασα ut mihi videor, sanata. αυτων ab Iermaian rectes in m δ' mula tunc est qui adem in secunda editione illud εωρηὶ σασα recepit. In con Structione verborum autem dissentiunt Her- mannus et unde rus hic enim μυρσαιm cum irωιωιν coniungit explicat lue utinam ias pugna assequar Oculi mei Sublime latis ac sponte quidem apparet' pergit, quod euhim sublime ferre poeta dixit, id perquam poetice dictum isse pro Sublime ferri, ut oculis aliis uidpercipiatur. Minime p0ute mihi quidem apparere videtur Oculos sublimes ferro esse sublime ferri, sed valde obscurum Sse. 'ΙIermaianus Vero αἰγερίας νενΩας cum D ρσαιμι coniun itSed ut interpretatione Verb0rum ευλ ρήσασα τουμῖν olιμα unde rum sequitur. IIane eon ravunder interpretationem quod ei nekius Hisputat filii L ex alto iugnam contempletur dum oculos attollere dici non posse eo demonstraxit, yundori adnotationem 40 non accur te legi8Se id enim i0n erat dictum qu0d Ver is Se Prop0Suit, ingseniose inventum est scribit enim ερωθσασα τονιιὼν οἶμα ' habes columbae imaginem', inquit Napido volatu in altos nubium tractus tondentis ibique impetum suum sistentis, ut ex alto certamen spectet. Sed tamen con- Iecturae compluria opponi i0SSunt primum quidem Ἀρθμιν vocabulum ab Atticis numquam usurpatum S Se videtur, deinde Si ερωήσασα etc. verborum collocationem si octaveriti valde ea consit beri claudicare, raeSertim cum ieceSSario modo mon Ῥ0stulentur Nam si exprimore volo utinam ex nubibus celerivola c0lumba testis iam certaminum illud. volatum iis nubibus me istere, ViX XSpectatur, minime ero in fine totius Sententiae. At cur nutino pugnam ex alto, ex nubibus intueatur chorus, quod Omnes interpretes volunt 3 chorus ne ideirco se columbam esse cupit, ut in nubium tractus tendat quid iuvabat eum sublune volare ne ibi quidem versabatur, ubi res gerebantur Desiderium, quod chorus iam initio stasim expressit, hoc est:
tum habeat nihil aliud deest nisi celeritas pedum vel alarum atque ob hanc ipsam rem comparati0nem columbae flectam esse Hemonstrant duplici attributa έελλαία, ταχυρρωστος utrumque idem Significans, in initio t0tius sententiae praepositum. Sontentia igitur non hae est utinam ceu Oliunt, ex nubibus certamina adspicerem, sedes utinam lata. haberem sicut columba, ut tam celeriter per caelum volarem eo, ubi certamina sutura sunt Qua ratione vero αἰθεριας ετGας et ἐωρησασα τοὐμὰν ἔμμα exsilicanda erunt prius coniungendum est cum πελεια et est columba caelivola ut nos dicimus Oge des immeis', sic hic dicta est columba nubium caeleStium . . quae iubes caelestes transvolat. ἐωροσασα vero coniungo
eum των ' μγωνων ablue ut ἐώρθμα plane idem ac suspendium est, ita ἐωρεῖν Ομμα T 'Mycnνων explic' Suspendere oculos his certaminibus' h. i. attento animo certamina contem-
plari ἐωρεῖν dilucide mihi videtur cupidinem ac deSiderium intuendi pugnam depingere. Totam sententiam igitur Sic reddo utinam ceu Velox ceterivola columba nubium caselestium his certaminibus suspenderem oculo meos. κυρεὶν participi iunctum pro τυχεῖν poni, adnotavit Herinantius in priore editione beneque v. 1159 respicit Ποσειδῶνος παρ' ω θνων κυρον. Vixdum Oedipi angores reductis filiabus Sunt sedati eiusque animus in tranquillum redactus est, cum denuo Polynice adveniente, qui eum obsecratur, ut sibi ad vindieandam fratris iniuriam opituletur, esseruit atque excanduit. Diri precibus exsecratus pater ilium praedicit in Thebarum obsessione ipsum caSurum SSe. Omnem igitur spem abiciens et mortem certissimam praevidens id s0lum ille a 0roribus expetit, ut Si in patriam fuerint regressae sepulturae hon0res sibi n0n denegaturae sint. Id Si feceritis, vaticinatur iis v. 1411 etc.
quorum verborum in constructione et interpretatione dissentiunt h0mines docti under enim τονδ' ανδρος est μου et πονεμον dictum pro τοῖς μετεροις πονοις Toνδ' νδρος vero coniungit cum κομιζετον. Secundum eum igitur Polynices liae dicit atque vestra praesens laus, quam a me accipiti veStris laboribus, asseret aliam non minorem propter metum mihi praestitum At, quaes0, quales lab0res Susceperunt iri Polynice Sorores, propter quos hic iam tum gratiam laudemque agere potuit atque quem iis relaturum iSSe putes illam non minorem laudem m0rtu Polynice Melius vertit Brunckius ita: sicque vobis ad istam laudem quam ab h0 Vir pium ob lab0rem rep0rtatis, alia non minor accedet ob officium mihi praestitum' sententia perspicua et apta, attamen alia interpretatio ist, quam illi praeseram. νυν παινος enim, credo, non auS St, quam nunc Oedipum tribuit, set ea, qua utuntur filiae iam apud homine propter pietatem erga patrem praestitam. του δ' ἀνδρος vsero non cuni olaiζετον, Sed jum πονεHOW coniungendum ita ut haec Sententia Xeat: ad laudem quam nunc pr0pter lab0re pro patre Iusceptos adepti iStis, adiungetis aliam non minorem' offici inihi praeStit h. e. lau8, quae vobis est apud homines, ob pietates erga fratrem exaugebitur Sic vere, opinor, opponitur τῆς μ' υπουργίας illi πονῶν τονδ' νδρος πονειν
vero cum genetiVo OnStructum esse nihil est cur haereas. constructum est ut 'erba curandi, consulendi veluti κήδεσθαι, ἐπιμέλεσθαι ad Sensum, ut dicitur. Quod Oedipus praedixerat, Polynicem in xpeditione Thebana periturum SSe, 0x evasit. Utriusque fratris morte Creon rex laetus est, qui, ut erat impotens et cupidus et suspiciosus, ad civium anim0 perspiciend0 et exanimandos ab illo nulla lege humana necessario, divinae repugnante edicto imperium Suscepit, ut Polynicis cadaver inhumatum inanere atque avibus esse praedam iuberet occaecatus nova dignitate plane deorum sancta iura obliviscitur, humanitatem omnem exuit, Ororum pietates neglegit. Hinc actiones quae iii Antigona fabula describuntur. Antigona enim religionibus obsecuta iustis Datrem innoribus sepelit nihil curans quae Creon iuSSerat quamque poenam propoSuerat, nihil parens Ismenae . quae inceptum vires semi-
15쪽
quo Versu n0n recte Schnoide vinus sic explieare videtur fiet achio duret instin versalirender Ut ter bellige uelitu nielit dein trii elitigi, da teli a S0ns dem StaatSVerb0 eutgegen han-delia muste. Nam Ismen leges divinas bone agnoscit neque unquam in collisione legum divinariun et humanarum his iii incipatum tribuit, sed se debili0rem putat, quam quae aliquide0ntra Cre0nti edictum irosciat. Veniam igitur rogat inferos quod iis non Satisfaciat 65, ον ατιμ ποιουμαι τα των θεῶν igitur non signiscar potest ' teli actite durauiter heiligurechte nulli lar bouinti uelitigi, sed leges deorum litim agn0Sco non minu quam tu Antig0ua', at invitis civibus quidpiam facere null0 iactu Vale0. Dum Autigona igitur pietatem erga fratrem d00rumque religionem explet, Creon civibus robare temptat, cur tali modo de Polynico statuerit se statim ab principio imperii aperire cupere, quid ibi velit in civitate, tuid bonis quid malis Sperandum Sit, et orationem Sic finit v. 207: τοιονδ' ἐμον τοὐν μα, κου ποτ' εκ γ' ἐμου τιμὴν πρo do vir o κακοὶ τ ῶν ἐνδίκων de quo Selineide inus: ' προεξονσιν in hyperb0li scher ausili vel , at ob dem uten durchelirun de Schlechion et Ras an de chro et urgi urdo. τιμὴν igitur Schnoidevinus fere ea sententia accipit qua dignitatem, illam virtutem, quae a nullo cuiquam aut dari aut abripi 08Sit. Sed simplicius et aptius est hic, ut sexcenties, do honoribus externis, quos praebere et OSSunt et Solent potentiores. Nec unquam plus hon0ris adipiscentur mali bonis, inquit Creon, ac pergit 209 sed qui urbi huic propitius ost, e0dem modo a me honorabitur et vivus et mortuuS. Antigona in fratris sepultura a civibus deprensa traditur Creonti, qui An igonae Ser-m0nibus purgationi Dusque incitatus et Succensens quod ibi femina restiterit , in iudicio perStat, qu0 S, qui sepeliverit, m0rte multandus sit. Antigona ad mortem abducta chorus carmen unum ex ulcherrimi concinit, quod quoniam partim ab compluribus interpretibus non intellectum Video, accuratius explicare volo v. 582-625.
Beati, incipit Stropha, qui vacant omnibus malis, vae Vero iis, quorum d0mu concutitur infortunio funditus pervertitur sicuti mare semel commotum. Atque haec St domus Labdaceae causa, pergit antiStroΡha. αρχαῖα τα σαβδακιδαν ἰκων ρωμαι πηματα φθιτων ἐπ π μ ασι πίπτοντ' Verba recte tantia, quorum tamen coniecturae et interpretationes sere innumerae Sunt Meinelitus Scripsit ταρχαὶ ωρα Λαβδακιδαν δων ρωμαι alii via commonstrata SucceSSerunt
et mutaverunt, Albertus olsterus, οἰκων in ὀκνων et Eoisteriis in σέβων. dem Κ0lSterus ait neue ahrbucher sil phil. u. ad. V. Flecheisen . Mastus 1867. . . p. 13): 'die Stelleleidet an inem grammati Schen ud an inem metris hen feliter gugleicii das adj. αρχαῖα Steli vor de Artihel, in stelle, die es nur innelimen ann. 'en es praedicative bedeuiung
hat, uti die logaodische natur de verses uidet nichi das de Spondeus ικων stati inesiambus stelidi duae causae, quae nihil valeant nam αρχαῖα est 'ματα SSimilatum et pro adverbio p0situm, quod Κ0lsterum adm0dum miror ipsum infra statuisse deinde, unde sciri Ossit, totum versum logaoedicum esse debere neque Versum desiisse monometro iambico,
non intellego porro, non est vertendum teli sthe luid aus ei untei gegan gener fallen', sed 'teli soli das dii de Labdahiden iis die uiden de abgeschiellenen fallen h. e. non cedunt
mala genere aliquo mortu0, non tantur morte alicuius generiS, Sed ultra eiu mortem producuntur Dd απαλλάσσει γενεα γενος necessarium igitur duco articulum in τὰ πηματα, illa Labdacidarum propria mala significantem. αλλ' ἐρείπει θεων viri ουδ εχει λυσιν scit γενεώ, ut rectisSime undorus vidit. Jam quae insequuntur verba in Laur ita leguntur: νυν γαρ ἐσχατας περρίζας τετατο ναος ἐν Οἰδίπου δόμοις,
λυγου τ' ανοια καὶ τρενων ἐρινυς quorum Verborum univorsa Sententia mani seSta est Nullum genus malorum vim exhaurire Potest. etenim SaluS, quae e postrema domus Labdacidarum Stirpe apparuerat, evanuit hanc quoque Stirpem vetus pernicies corripuit atque diis inferis tribuit F0rtius tamen et vividius solummodo a duae Sententiae inter se opp0sitae sunt expansa erat lux Super supremam propaginem, demetit inferorum salx illani igitur lucem extinctam esse, h. e. Spem in irritum cecidisse Verbi eXprimere poetae inutile est quam auleliram imaginem iraebeat illud φύος, vix dicerem, nisi interpretes recenti0res delevissent coniectura θαλος, quod vocabulum cum κοπις et μῶν melius. OBSentiret . at μῶν cum Ῥίζας, non cum φάος coniungendum esse mihi
ideo modo dem0nstrai Sse olsterus, qui illud θύλος recepit, vertit: ' den jetet halte sicli liber de Iet2ten 'ui Zel ein pros ausgedelint m Oedipushause. vix tamen mihi persuadeam diei posse uber der urget delint steli iiii spross'. dein difficile est videre, quae sit illa radix suprema, uber de Sieli in pros sopinor, Antigonah auSgedelint habe', an P0lynices, an Oedipus denique vero, si θάλος scribimus, MeeSt ipsa notio ea, quae mecessario modo
exspectatur fortunae, Salutis'. germen novum Labdacidarum domui crevisse et exstitisse, premi non poteSt, genu enim in periculo fuisse, ut emoreretur, numquam luXerat chorus, sed malae genere non rece8Sisse. id ipsum tamen. genus tum tandem liberatum iri illis malis, in duabus liabus, ultimo germine, sperabatur id erat φάος, quod exortum erat et morte Antigonae interit. Me qu0que coniecturam κοπίς probasse ex iis, quae disserui, elucet qui malunt
κονις traditum retinere, scholiastae interpretati0nes ad diap proferre 40lent θερίζει καὶ
ἐκκόπτει καλυπτει at manifestum est, illud θερίζει καὶ ἐκκοπτει tantum valere ad κοπίς fulciendum quantum καλυπτει ad κονις firmandum. Firmo iudiei carens scholiasta nonnumquam dua interpretati0nes, quae cogitari possint, ex quibus tamen nisi una vera esse non potest, confundit ed. Col. 1050 Ῥυ ποτνιας σεμνὰ τιθηνουνται Het θνατοῖ- σιν ubi disputatur utrum τιθην μαι passiva an medix significatione inccipiendum sit.
utrumque adhibet scholiasta in interpretati0ne ' επιμελουνται καὶ Ἀξιουνται θεραπείαις
16쪽
est vero stilia forma soletinis cf. Seliaeserus inllet crit. Spee. Di0ny8. Hal. p. 82), quin passiva ne invenitur quidem tu erilitis traditis. Sed redeanuis ad nostrum locum Quilius causis Passovius Halbersi. 67 illud κοπίς infesta it dicens Hadem suo iure ferro instructum apud Euripidem uscribi videri, falcem vero vel cultrum qu herbae demutantur, diis inseris attribui non posse, iis leni defendi potest etenim ob id ipsum, qu0d de herba decidenda dicit, poeta imagine ductus non ensis, Sed salcis nuntiati0n utitur. Si quis vero e iniciat, qu0d Hadi ferrum imp0ni 40leat, in0quoque loco hac imagine poetaua esse vinctum, idem mihi facere videatii intitu qui l0quatur. quod apud nostrum uer erum suo iure mors falce instruet describi videatur, propter si luis poeta dixeiit das jum da seli ver de t0des aliivg 0rassi lial,0'. illud seli veri suspectum esse. Sed idem h0mo 00tus aliud recte vidit. In λόγου τ' νοια κα τρενων Ἀρινυς illud , connexionem cum νερτέο Orat uiscere n0n potest 'C0llula τέ sequente καις ait, neque ea, quae
antecedunt HSi icit neque, Si Priminia membrum orationis sine c0pula duobus sequentibus adiungitur, secundum et tertium coli uti τέ-καί connecti possunt qua cum clamis iam in unum coalescerent, suo ut embra sine ulla copula Sulieressent. Facillimae mutari totos in oro v τ' ἀνοία καὶ Iρελων ἐριννῖ ν 40ntrahi in ex epidis notum est Il. 22 458 Ἀπεὶ ουποτ εν πληγν με νει ανδρονι ). τετατο reet in δεα ro a Schneidevino versum St. Sententia verborum igitui haec est: Nunc illuxit lumen ex ultima Labdacidarum stirpe, demetit illam cruenta in summini deum sal propter eius mentis vesaniaui et animi furorem. Non in tu ueta causa haec verba gravia ' λογου et ixost καὶ φρενί,3 εριννr Sunt in sine antistrophae P0sita. 0pulatur enim iis alturum stropharum par cum priore, ines qui ea neglexerit, ch0ri secundam partem ab omni partu intellegere non posse milii videtur Antigona ruit sua ipsius culpa sic suitur uti stropha g. Jovis potentia et vigilantia, oluam nemo uisugere p08sit, Str0lilia si describitur Sententiae, luibus stropha coniunguntur, facillime. Suppleri P0ssu ut Antig0uae enim culpa in posita est, ut ausa quae vires seminae tranScendunt, αμηχανων ρας obicit ut Ismena Oh eum modum ad suum, quem Juppiter feminae P0Suit, Vi0laverit. Quod, Pirusitus, sumniam virtutem Gra0dam esse iustum modum ac rectam formam Sei Vare, credendum P. t. Antigonam eo. quod Deerat, ch0ro contra Jovis imperium ac leges Sancta egisse videri potuisse. Sed in multo maior culpa erat Creon. qui aperte legibus dixi ni Vi0lati pedetemptim in summam vesaniam amentiam tu inciderat. Quod cum cita sit, cum ab illa Antigona ala chorus transuat ad lausas et exitus inta universae Mescribendos, hae Sententiae necessario modo ad Creontem quoque referendae sunt, quin cummaxime in hunc cadunt Pulcherrime igitur Secunda carminis pars cum priore cohaeret . simul vero Praeparat alami 0 ad res imminentes demonstiat sue universe, quo Cr00ntis imp0tentiam serre necesse Sit. Plane aliter tutellexit Κ0lsterus iarmen atque maxime idcirco. quod Goroim τ' ἰνοια καὶ φρενων ρινυς, quorum ultor uppiter existit, neglexit vel parum respexit. Ilii videtur prior
17쪽
Sed ne I 0eckhi' quidem, opinor, in mentem venit. Atenim si illa lex in eo p0sita est ut
παίδων τις οἴ, ἔκουσε των μων τ άδε; ubi ταυτα et τάδε pr0n0minibus idem ab Ismena nuntiatum oraculum tem0nstratur sic Sexcenties. I. 480 et 485. Repeto t0tius chori sententias: Cuius genus aliquando a deo temptatur, numquam malorum expers sit, dum postrema stirps perierit. Sic nunc Antigona Spes ultima Labdacidarum, Interiit Sua ipsius culpa. Omnem vero culpam ulciscitur Juppiter, cuius vigilantiam ac p0tentiam neminem declinare posse in aeternum ex firma valebit non sine vitae humanae malis lab0ribusque. Nam pes inducit Semper Semperque homines ad Studia inania, brevi tamen tempore 130st in malo VerSantur. Liceat mihi de nonnullis rebus grammatici pauca adicere. Ad Antig0nae v. 280 ' παυσαι πριν οργῆς και με μεστῶσαι λέγων dicit Schei- devinus de καί καί, en mi πρίν ii verbinden, deutet an die Sichere Dige de nichinus-horens erde reon Zor Sein, Wie in 7να ὀπως, μη καί. Primum quidem qua rationem κα illa is esse 9088it, qua Significet, nisi chorus desinat loqui, c0ntinuo Creontis iram secuturam Sse, dein Ver quom0do cum πρίν articula coniungi possit, non capio. καί particulae Vis ac naturam e est ita, ut sententias aut singulas n0tiones inter se coniungat igitur ad πρίν, πως ἔνα, quae PSae e0niuncti0nes sunt, referri non p0test, Significatio vero et versio est apta ex ea ratione, qua illae notiones aut Sententiae, quas coniungit, inter Se cohaerent, quae si inter Se 0nsentiunt, est 'et', si repugnant inter se, καί vertendum sit 'sed', aut si altera alteram accuratius definit, est et quidem', aut si altera ex altera consequitur, est igitur.
18쪽
et si qua alia coniuncti0nes Sunt, alit0r si accipiendum. Salpis,im vero altera notio antsententia monte ac cogitatione invonienda id ipsum in nostrum locum cadit. και eum Οργῆς coniungendum est atque supplenda notio aliquanto infirmior sententia nini est concitasti animum meum dictis tuis atque ira inflammabis, si amplius loquaris h. e. etiam ira me incitabis.
Schneiduvinus comparari iubet Phil. 13 μὴ κα μύ ' ηκοντα κακχέω το παν. in quo
καί interpretandum est et multa vortia nunc inutilia sunt et in ii hoc Periculum est, ut Phil0ctutes adventum meum Sentiat quod p0storius quia gravius os et maioris momenti, καί hic vertendum est otiani': ne otiam sentiat ni adesse. Compa io Phil. 534:
ubi Sententia est: qui te tam sortis in 'a parti ei poni et humanum Pra 'StitiSti cognoscas etiam d0micilii in victumque meum. και mihi videtui etiam in in torrogationibus sententiam raecedentem est i ere Post- quani igitur sub suom Antigona fabulat nuntius rettulit, Tui 3 dieam Mortem sibi conscivisse,
κτανεὶν Bene Rich. Porson ad Eurili Pli00n. 137A πῶς καί verborum 40nsum cita aperit: Die praeterea, qu0modo. Parum inccurates Artigerii. in grammat. gr. 69, 32. 16 illud καί mihi explicavisse vid0tur dicens: einem tragopronomen odor adverbium sol gund 0Zelchiae καί, das man 0rχugSaveis dies 'u 0griss 40 timuit 'isson molle oben mur. Pronomen interrogativum talibus locis renit, ni illi quoque sine dubio est, sed '0iam interrogationem ad praecedentem Sententiam referri n0que diei nollue eo quod καί vortit ebon, nur' ostendit haec enim ei Si minime in omnes locos quadrat. f. Aeschyl. Pis. 296 τίνα ὁ καὶ πενθῆσο- με τω αρχελείων , Atossa enim cui modo uristissimus cille nuntius illatus est: Ἀ7Tρατὼς πας ολωλεν v. 255. 260. 278 accuratius quinam principum occiderit. audire cupiens non dicere poteSt: 'Wen eben aber eu mur aber ordon ir et rauerit 3 sed ' enim also das gange est vernielit et St, τίς υ τέ 'ν 7κs, τίνα ὁ κα πενθήσομεν. 296 Wer is nichit0dt, 'en Henim aber 0rdon vir au adtravorii haben Nostrum 'denti solummodo καί particulae talibus locis respondet. es. Xonopli. innab. V 8, 2 Ἀκέλενσεν εἰπεῖν. που καὶ επλζὶ η' vel in Si deni bellaupleten, voti mi geschlagen Zu Sein So Solle dero Melcher es guerS ges agi habe, rhistren, o e detin eschlagen Sei', vel anab. I. 8, 16 Cyrus sonitum per aciem euntem audiens interrogavit luid ille sonitus Significaret, et cum ei responsum esset Signun esse, ἐρετ ο, τι καὶ εἰ λὶ το Dνθημα Wolchos deni das feldgeschrei tire, non ut Erugerus vertit'Was oben, nur' Nimia iam in aes dilucida exempla protuli. Videamus p Strem0, quid disserant inter se graeda et nostra lingua in ea re graeca enim Simpliciter per καί interrogationem adnectit rei, quae iam commentorata est indieatque de hac re aliud praeterea idque accuratius quaeri noStrunt ' deuii', proliri particula temporalis dari ne), deinde non tam factorum tuam cogitati0num consecutionem nielit 80Kolit in lactische Dige ais in lo-gische olgerung indicans, necessari modo igitur item interrogationem ad rem aliquam refert, Sed haec re tamquam causa interrogationis esse videtur Graeci igitur interr0gati0uem copu-
ialant, m0S ex iis, quae praecedunt, concludunt: Si vel quoniam res aliqua St, 'equitur, GPOSSit interr0gari, quom0do, ubi, quando, cur et se habeat miς που, ποτε, τί te. κα0. Denique l0eum Antig0na tractare v0l0, ubi dubitari potest, quae notione καί e0niuncti0ne copulentur 381 te:
ad hos vorsus adnotat Selmeide vinus: Verbiud Ic70ν επαιτι nitu κείνηὶ τονδε τανου βουλε ισαι, indem SoW0h de geneti ais de epexegetischaei gelligi ius uiti v0n επαιτιῶμαι abhiingi.' Impetus ille, quo homo doctissimus incitatur ut quam plurima inferat in res, idem saepius eum impellit, ut Singulis quoque vocabulis duplicem vim attribuat. II0 ipso desiderio
pulsus παιτιῶ μαι Verbo duarum constructio tuam vim affert a quid impedit, quominus του δετανον ex βουλε ισαι, quod ut 0nsulendi verba eum genetivo con Structum St, SuSpenSum
reddamus quod idem ab aliis interpretibus velut ab Ellendii laetum est. Porro Vero, Omnino de illo infinitivo pexegeseos m0do, ut dicitur, adiecto Schneidevinus non recte ensisSe Videtur. Sane quidem infinitiv0 008, qui sententiae universae novi nihil importent, Sed eam amplius ac fere abundanter deScribant, multos inveniri, non infitior sed S0los eos, qui SalVa uniVerSasententia omitti 0SSint epexegeticos Vocem Schneidevinus tamen nos volvere iubet, qui talem infinitivum illustret, locum Oed Col. 121 1:
explicatque ' de epexegeti sche infiniti ergangi en egri bdide genetive, indem die be-2eiclinunt deri debensgeit machbringi' Cum igitur infinitivus sententiam inic suppleat atque ad sententiam totam intellegendam plane necessarius Sit, pro epexegetico non debet aecipi. Haud rectius potest talis infinitivus inveniri Phil. 62 3.
19쪽
os, ἐξιωσαν τῶν Ἀχιλλειων πλων εχθυντι δουναι κυριως αἰτουμένΨqtiem locum cum litigonae Supra allato contulit. De illorum Verborum constructione haec didit Schnoid ' stati v ἰξιωσαν των πλων de ου ηξ συι υνναι τὰ πλα iidet de dictiter in aus uiden Venilungen gemisclite poeti Schere Verbindvng'. At unde scit, hanc Structuram poesis naturae magi respondere ipso nos ad rug. gr. 1, 6 8 delegat, ubi exempla e prosaicis scriptoribus exhausta allata sunt hirima, in ptibus ard0 quidam poeticus minimo at paret. Sed sae, 0phoclem consulto ac dedita opera ut rationi eo splend0rem maiorem afferret a Vulgari consuetudine receSSiSSe, hoc it S illa Verborum con Structi nondum
explicata est. Nam, ut diximus, eum alii serit tores Similia adlii buerunt, tum vero eae aetates, ita ab artificiis dicendi lane alienae Sunt, Iomericae haec dicendi forma igitur quoniam non modo ex erilitori arbitii apta, Sed X uni, di Sa linguae natura prosecta St, accuratius perspici potest et eum aliis Dipiendi soranis compatari. Videamus ante omnia, quid sit primo aspectu peculiare verborum resertui των Ἀχιλλείων πλων ad ἐξιωσαν,
cum ad Orναι totius relatum esse XSpecteS. at lue haec dicendi forma a graniniaticis vocatur
attractio vel assimilatio, quod n0men rectius rugeru etiam in Syntaxin transtulit illa vero explieatione nihil aliud effectum est, nisi ut impliciter Statuatur, aliisu id pro alii luo alio esse, minime vero demon Stratur illi fiat, ut alterum alteriti loco sit. Optime de lac re disseruit Steinthal gdit febris sit x0lkerpsychologie . . . 93), qua di S Sertatione concitatus compluriade assimilatione rotaturu Sum. IIaud pr0eu fiebat, ut in lingua ire quasdam ineSSe arbitrarentur, quibus Verbum verbum regere, Secum coniungere, ad Se atti ahere OSSel. Nunc, Nam suam consuetudinis causa has enuntiatione retinui runt, tam n proxenerunt gram nultici ad rectiorem et reconditiorem linguauscientiam rectissimeque ei SpeXerunt per Se eam eiuSilue forma nulla eSSe, Sed arctissime coniunctas uni cogitandi modi et rati0nibuS, quin nihil nisi voce expresSa c0gitationum imagines. Quas igitur res e0gitandi ratio peculiare et propria habet, in lingua necessario modo
caedem apparent. Atque quod maximo Si litiguae momento, in eo S POSitum, ut non amplius singulae cogitatione Simul Od 'milue temΡ0ri momento in m nte animi ilue Xi Stere liossi ut ex suo fit, ut ordine ac per Seriem mentem Oecupent hae tamen nimirum non extra Omnem nexum cum aliis esse OSSunt, Ud ut ei illam dearum SSOciationem omnes res vario modo inter Se coniunctae sunt ita, Simulae una in mentem iroducitur, aliae cum hac connexae nescio quomodo concitantur at iliae ut item in mentem et intellectum Veniant, enituntur istid igitur Zsententia si exprimenda St Verbis, haec tuo si non aliter ni Si Singillatim proserri possunt, sed ut cogitationses inter Se coniunctae Sunt, etiam illa rato ordine ac legibus certis inter se relata procedunt. Sunt autem leges ea , tuae grammaticae dici Olent. Sa pius tamen fit, ut haec primaria ne naturali iluaedam Verboruni connexio non erficiatur vel non ita ut leges
grammaticae deSiderant. In Xenopli. θ πολ 1. 2 ' γῆν χῖσι καὶ οἱ πένητες καὶ ὁ δῆμος πλέον εχει των γενναι - καὶ ων πλουσιων XSpecte εχουσι sita praedicatum etiam reserendum ad πένητες porro Xeno lili an ab. 1, 10, 1 ο βασιλευς καὶ συ αυτω εἰς-
πίπτει ς τὼ Deo στρατοπε do 'o σνν αυτῶ verba, tuae non minus quam ὁ βασιλευς
a illud εἰς πίπτειν spectant, εἰςπίπτουσιν sormam p0Stulant Thucyd. 1, 20 'Ἀθηναίων τ πλrctoo Ιππαρχον Io νται φ' 'Αρμοδίου καὶ Ἀριστογείτονος τιραννον οντα πο- θανεi ratio grammatica iubeat dictum SSe pro OIονται οιεται'. Omnes hae dicendi formae ad unam eandemque causam referendae Sunt hanc, ut nonnumquam cogitationes quaedam ita animum occupent, ut ceterae cum hi coniunctae lane e memoria excidant et tantum illis forma praedicati assimiletur. Quoniam igitur illud πένητες δῆμος insequente lane absorbetur huic soli praedicatum adaptatur porro qu0niam comite regi ad regem il)Sum minimum 'valent, regis forma sibi attrahit una illud εἰςπίπτειν deni tuo ιονται reserendum ad Subluctum quale est 'A9ζναῖοι id ipsum obversatum Sse animo Thucydidi est Valde Verisimile, Sed nescio quomodo pro eo alia enuntiatio ei arctissime SSociata 'το Ἀθηναίων πλ=νθος expressa est. et quo magis in sensum cadit et quo vividius est illud Ἀθηναῖοι quam illud abstractum τοAθηναίων πλῆθος, eo minus hoc p0Sterius ιονται sormam animo iam praeformatam commutare potuit. Tales verborum contra leges grammatica factae coniunctiones appellantur attractiones vel p0tius assimilationes. Dilucidius etiam, suomodo raedicatum SubStantivo, cui adnectendum non erat, assimiletur Oed. Ol. V. 1081-85, quorum interpretationem supra temptavi, eognosci potest. Simplex et principali Sententia haec mihi visa est: ειθε κυρ- σαιμι τ ῶνδ' αγώνων εὐγρῆσας τουμον Ομμα. tiuod tamen deSiderium irritum est ac vanum, quandoquidem Procul certamina sunt quod cum ita sit, alia cogitatio multo fortiora vehementior effertur ' εἴθ' εἰ χῖν πελειας et cur e0lumba nimirum propter celeritatem volandi. Lapiditatis notio igitur ut primaria initium totius Sententiae occupat atque tota imago' ταχνρρωστος πελειας ita animum captum tenet, ut comparationi plane neglecta subiecti partes suscipiens formam praedicati ex εωρήσας, quod exspectatur, ibi aSSimilet in ἄγρηνσασα. Qui haec imagine velit magis illustrare, non pulchriorem, opin0r, adhibere poterit quam eant qua tuinthalius aliquando utitur. Tamquam enim oculi, Postquam longisper colorem quondani intuiti quasi enitus imbiberunt, alium conspicante non purum percipiunt Sed commixtum aliquatenu cum pri0re, ita sit, ut animus interdum Sic impletus sit cogitatione aliqua, ut ab hac ad aliam, quae separata ab illa formari et X animo existere debebat, nescio quomodo aliquid traducat. Porro Vero, quanto sortior est nomini adiectivi casus certus quam adverbii forma eo facilius adverbium Substantivo, maxime cum perS0na St, attractum in eius formam recipitur. usitatissimum est adverbia temporalia et localia si commutari. In enuntiatione tali ' δευτεραῖος νίκετο assimilatio est sere constans et ita Graecis conveniens, ut adverbialis forma
τη δευτεραία rarius Si veniat es Her0d. IV, 113 τοὶ στεραία ἐλθε). Tales assimilationes mihi Supra iSae sunt ed. 0l. v. 29 et 59, ubi τυνδε 'hic' adverbio vertendum est et 196 βραχις ens et Antig. 593 αρχαi 'antiquitus'. Rede nunc ad exemplum illud, a quo profectus sum in tota quaestione, Phil. 62:ου ἐξίωσαν ων Ἀχιλλείων πλων λθοντι δουναι. Hic verbum finitum et infinitum pugnant de obiect0. at cum illud multo fortius sit infinito et obiectum iam loco propius ἐξέωσαν quam δουναι, illud cum ηξίωσαν coniungitur. Etiam magis elucet illa assimilatio
20쪽
22 tum cum obieetum vi sua et imi et u in initio c0lloeatum verbo finito Misiuiigitur ab infinitivo. cf. Trach. 56 εἰ πατρος νόμοι τιν' ραν τοι κακῶς πρασσειν δοκεiν. Ut ne mininium qui leni Sta interpretatione confusionis Quarum tonstructionum perficitur, ita nilii valet enuntiatio quae dicitur Proleptica f. Antig. Ν,1 των δ' εμον ποτμοναδι κorro OD JEi τιλων στενύζει δακρυτον dicunt proloptie laeeipiendum isso. dici potuit otium ,, confusionem duarum Sententiarum harum 'tortio α λίκου ro εσrιν' et τον o 'ii ὀν rorμῖν oi dei στεναζει qui it tamen, ut hae duae Senti uti a coalescant mente Sanu quidem S0la intellegi non potest, at roleps008 0mine omnium minim Propterea Antigona ita loquitur, qu0d non rnentu metitur verba, sed Sensibus ducta dolorem exprii nil Nihil
gravius tulit tuam quod Sor indefleta illacrimabilis futura irat insoparabili. igitur ii videbantur illae notione ποτlto et δακον ropis manserunt coniuncta, etiam in Sententia, ubi meus id repudiat. Ial0 igitur J0 ut 40nsibus typrossi postulant, it reeipiantur it0m sensu et animi cupiditate quadani Eliundi vero explieation hae '' αδακρυτον- ω τε δάκρυτον ναι usitatisSima prolepSi adiectivorum agendi verbis additorum, ut eventus actionis Significetur pasene nihil ex Plicatur. Etiani hic assimilationem quandam inveniemus cogitatio enim quae per Se ac separata sormanda erat, animo Vehementer et arctissime cuni cogitatione iam commemorata coniuncta ab hac in ius fines rapitur et ei Subicitur. Qu0dsi assimilatione naturalis illa 'ob potius mente postulata verborum connexio sane quidem deletur at tamen totus verborum nexus servatur hic ipse denique tolli potest quod SieSt, anacoiuilitum OSSe dicimuri EXeniplo utar loco Antig. v. 1156. 57:OD ε τὼ ' proto σrύντ αν νζ soano v βιον o Dr ανδετα ιμ' αν νι μεμς αθοὶν Ποδε.
gravi lutei Protationem σταντα vocabuli, quae est Superstitem', recti Ssime reiecit G. Hermannus, nihil reStat, nisi ut στύντα cum uolo ν coniungatur et explicetur cum Iermanii ' quaecunque te vitae conditio'. Iau in interprotation0m iugi 0ssus e lineide vivus ' o Ddo αν βίον Ο ποῖον ψοποτε-ot τε ' explicat in isto illicet et ποῖον δήποτε positum isse iro Ἀποιον σταντα. Sed quae80 unde expromitur ii δείς vel χυδένα notio 3 iπολον σταντα. praevocabula fio aret ius describunt, omissis S0lumm0do remanent verba, quae sunt io εστ MMὼνθροόπου βίον Dr ' ανίσαιμι etc. qua in nulla sunt idque verti possunt, ii si sorte ana- coluthiam esse Statuis aut prius, mutas in M. ODὸ ἔσω ν βίον νέσαιμι h. e. nullam vitam laudem Anacoluthia vero mihi in l0 esse videtur Nuntius enim Maxime excitus Antigonae et Iaemotus morte vix Satis fort0m enuntiationem invenire iotest . quae vitae inanitatem describat Prior sententia nondum ad inem peracta erat, cum insequens Orationis filum interrumpit id pie est plane iv consuetudine Ilominum vulgarium ines popularium. Dicere vult proxime nuntius: Ῥυς εστι βίος haec sententia demum usque οὐκ cyra expreSSa erat, cum haec enuntiatio debilior et languidior ei videtur et illud nolo στας in
animum venit illud εστι infirmius quam quod ποῖος στας in nominativo retinere possit plane e animo excidit, atque verbum transitivum omni vi et impotentia sibi assimilat in accuSatiVum ποῖον σταντα, quod ut notio primaria βίον Sque ad nem Versus repellit. Sic opinor, locus melius explicatur quam coniectura V, quam Si reciperemus, βίον assimilatum eS8 ον relativo diceremus de qua assimilatione pulcherrime Steintha in ea dissertatione quam Supra commemoravimus, et ac Grimm kleinere christen . III, p. 12 scripserunt.