장음표시 사용
11쪽
. Sollan wir die Sufen hinaruteiqen, iam so o da ruber Geisias hei ι auerlangen. ob inis das ehema Verschlasa tereden QRen und die Schwelle betreten k nens. Sed perhene idem et ultimum mombrum αλλα - ἐναυμοῖ σαμν interrogando offerendum ab Oreste non fugam suadento sed doliberanis
intellexit et ad totum locum recte capiendum adduxit Sophoclis M. 460 sqq.
ποτεο α προς οἴκους - πέλαγος Αἰγειον περco; καὶ ποῖον ἔμμα δηλώσω -; πῶς με τλήσεται ποτ' εἰσιδεῖν γυμνον graνέντα -οῦ οὐκ εστι τουργον τλvτον. ἀλλα δῆτ' - προς ἔρυμα δε-- - λοισθιον θανω. Ipso tamen Badbamus rem tantum non ipsa verba assecutus est, in quibus
nec forma opica, pro qua ὀδον exspectes. nec locutio etiam ab Homericis illis υπέρβ' - ουδύν, υπὲρ ουδον ἐβιμετο, ἐπ' ουθον ἰων satis diversa tragicorum usui roSpondet. Suo jure igitur Nauckius, qui in antecedentibus etiam rocte λαθοιμεν praetulit sed tum vulgato ῆ χαλκοτευκτα etc. coni n-tus suit, Badliamiano invento aliud ejusdem sententiao substituit θυραθεν quod commendatum ex partu Electrae verbis in cognomine sabula v. 75 sq. εἰσιοντι δ' εργον θυραθεν ἡδυ τανδον ευρέσκειν καλῶς si recipimus, totum locum sic scribendum esse: - πῶς αρ' Ουν λαθοιμεν ἄit, εἰ χαλαοτευκτα κλνθρα λυσαντες μοχλοῖς θυραθεν ἔσιμε M, X Sequentibus --δ' ἀνοίγοντες πυλας ληφθωμεν si ασεις τε μ χανάηaενοι,
lia apparere videtur, ut de Sententiae quidem argumento et nexu dubitari non possit. Idem vero cum etiam aliter exprimi possit, ut ἔσωθεν sive εἰς ταδυτ' ἔσιμεν scripto, ipsa Verba conjectura extra dubitationem posita rostitui nequeunt. Et quidni Euripides scripserit - πως ἄρ' ουν λάθοιμεν ἄν.ὴν χαλκότευ-α κλνθρα λυσαντες μοχλοῖς - ω δ' εἰσίωμεν; Ego vero hoc ipsum propter repetitam sequente membro conjunctionem praetulerim.
12쪽
Euam do his versibus multum disputatum est. Ac primum quidem illud εἴσω
modo cum ορα junxorunt. id ut introspiciendi liaberet notionem. quod omnium ineptissimum est . modo cum τριγλυφων, ut idem esset atque με- ταξυ quod jure improbavit Κvidata p. 19. modo cum diμας καθεῖναι. quod unico vorum primus vindicavit Hermunnus. Idem vom malo τριγλυ ων cum καθεῖναι constrii cluni pulavit, quod eo magis mireris. quoniam Wincknl- mann uni aliosque secutus illud κενου recte intellexit de intervallis inter triglyphos interjoetis. quae aut melopis praefixis claudebantur aut aperta relinquebantur, qualia praeter hunc locum Euripides etiam in Orosae v. 137 sq. innuit. vhi Phryx illo effugisse se praodicat
Ila postquam locus recto explicatus erat. graviter profecto ii erraverunt. qui Blomsieldi conjecturam γεισα pro γ εἴσω aut probaverunt aut adeo. ut Dindor-lius atque Nauckius, textui intulerunt scilicet Dorici templi architeetura prorsus neglecta. Γεισον enim, quam coronam Latini voca erunt, perpetuo tractu supra capitulum et triglyphis ei intervallis aut metopis impositum qua docausa Orestis oculis speculθndum commendetur, nec Davus nec Oedipus extricare poterit. Sed Speculandi notionem anus cominendationem particulis δε γε in ple elatam - quas certo Κvidala removit scribendo δρα δ' ἐκεῖσε omnino ab hac Sermonis parte alienam esse . qua do oo. quod postea noetu facion dum sit. agi necesso sit. recto intellexii Hari ungus. dummodo ne ad apographi Parisini E sive errorem sive conjecturum δε ν εἴσω consu-gissct jam ab Hermanno explosam. Dosidorari tum potius coset δε τοτ a probo monuit Rauchensieinius p. V. qui cum proxime verum attigerit scribendo ἔσται δέ γ' εἴσω et μου, eum jam mecum de perficienda loel emendatione consensurum spero. Vide enim: ορα vel ἄρα nihil aliud est nisi infelix litterarum ρα supplementum, quae in mutilato archetypo remanserunt ex Φῆστον. quod scriptum fuisse ab Euripide lolius loci tenor ita demonstrat . ut probandi gratia eum adscripsisse satis habeam: Θαν δὲ -κτὸς ὁμμα λυγαίος μMy.
13쪽
Alio v. 111 cum Dindorso pro τὀ vol τοι scripsi. - Οὐ v. li 3 jam Elms-llus emendavit. quod ns retento quidom Ορα ullis argutiis apto defendi
Iphigeniam in cantu sunebri . non in serinone ab adveniento nuntio in- torruptam haud satis apto v. 240 τἰ δ' ἴστι του παρωπος ἐκπλῆσσων λόγου interrogare solus Κlouius sensit . qui iam non solum sermonem, Verum etiam eo gitationem ac ratiocinationem significaro Et hic ei in Orosub49 monet. Sed hie ipso locus. quo adolescens orationi praelatur contra Tyndarei accusationem habendas ι-λθιτω δὲ τής λόγοισιν ἐκποδ τὸ γῆρας ηιαν το mis. δ μ' ἐκπλῆ τει λογον optime demonstrat Iphigoniae hic quidem λπων non fuisse comm morandum. Ne te morer: interrogabat illa olimes δ' ἔστι του παροντος ἐκπλο ν γόους V. 322 sq. MLς δέ νιν τολμν μὲν -
Laudandus mi Bothius. quod corruptum locum non ne toxit . quemadmodum plurimi. In plumn inquit c. neque locus est furto. vhi vis assertur. Quare ponendum censeo κόε)αμεν. a Id et probavit Dini orsus et rccepit uari ungias et praestat sano II manniano λε αμεν. quod ex Hesychiana glossa petitum n ierico ep 455 m λε odiis ματα χαλκω lausus tueare. Modo omnino de vi sermo hic esso possit. idiam non allatam PSs antecedentia τόλμν μὲν ου-uperio clamant . quihus apprime ΟΡ- positum sesso ἐξεκλε φαμεν nemo non vidot. Sed ei furto illud πετροισι quam non conveniat. ex Schoenti optimo nota intelligitur, qui solus omnium has prodigiosas oxpediro conatus ost insidias hoc modo: amis' belloangm sie nichidureli tith a und ofines Angressen, sedem dure, die Lia ι. dasa iris sis e tdicia umrm ιm unti dumet innisi init Suisaeursen me Se iacerare atu do mi Men
14쪽
entrissen. a Sed nolurnus amplius in his titubare tenebris. quas subito dis-jiciemis scribendo pro παρο- . quod x v. 310. 313. 318 sq. . 326 sq.
irrepsit. xi πλοι σι : adolescentibus vestium undique conjeClarum motu circumvolatis atquc impeditis gladios subtraxerunt. dum illi lassitudine exhausti ingenua procumbunt. VPstium usus, ubi a arma ad tegendulii conausa deficiunt. ex descriptionibus ei imaginibus veterum salis notus est. nec Euripides ejus linmemor fuit. cum supra v. 312 sq. scripsit
Sed ieli loco velamentis utendi magistra Euripideis pastoribus Clytaemnestra exstitit. ξ ποσιν υ φάσμα et κτανεν. quemadmoduu ipso poeta in Orest. 25 sq. scripsit. V. 558. IIcuρος θανοντος τιμωρουρονος. Ineptum esse hoc recte jam dudum peritissimi quique editores viderunt. quibus illii oblocuti fiunt Sehoenius atque ΚlOtaius pronomon antecedenti πατρος θανόντος oppositum esse . non viderunt ium tantum ita poni potuisse pronomen, si Orostes dicturus suisset patro interfecto non aliam. sed hanc prae cetoris a se punitam esse. Quid vero scripserit Euripides. quaeritur. 0uod Elmsidiis conjecit αIμα τι M oυμνος per se probum e t: vid. supra 78 πατρος ahil itισαμην. Alc. 733 a'-αψα tuMων - σεται. Oen. fragm. 563 Nauch. πατρος ἄψ' ἐτιμωρη ην. Aliquid tamen dubitationis movet praemissum h. l. participium θανόντος. cui additum αυα Prassertim post patris caedom diserto memoratam aliquid languidi habero vi lotur. cum potius desideremus talionis jus a pio matricida ossorri. id ipsum vero secit et hic rospondendo
sit in Electra v. 849 sq. narrans cpovia δε πατρὸς ἀντετιμω Par σαμ ντλήμου noc alitor Helonae atquo Menelai adventum optavit Iphigenia supra v. 357 ιν αυτους ἀντετt μωρησαμην. VPrimm invenerat jam Blonifieidius. sed addendum erat pronomen, cujus glossa τῆνδε genuinam scripturam expulit.
15쪽
V. 576 vulgo oditur: νευ τι δ' o. τ' ἐμοι γε--πες; sed versari nos in loco lacunoso ex B apparet. in quo τ' ἐμοὶ manu s unda additur. quod . si quidem legitur in c. conjectura illatum osse rocle suspicatus est Κircli hostius. dummodo ne eam veram putasset, qua admissa in P- tum illud retinetur. cum non do se sed de suis parentibus sollicitum esse chorum et per so patet si sequens versus ostendat αρ εἰων; αρ οὐκ in τίς φρασων ἄν:Νon sine causa ipsum adscripsi: ante eum dici non potuisse. quod Νauckio placuit δ' ἡ μων ε ιο ιυ οἱ γε Θορες. jam ipse vir egregius non negabit. Euripidem vom scripsisso τι δ' ημῖν οἱ γεννήτορες dudum IR repexeram. cum non Rine gaudio Rauchensi inium meum conjicisndo τί δ' ἡ μων φιλτατοι γε - τωες paene m cum consontientem inveni.
Oui subtilibus argutis auo nugis delectatur. intorpretes adstat ad v. 633ξανθω et σωμα σον κατασβέσω miro acuuisne demonstrant s. quomodo oleo in usu conflagratis corpus exstingui recto dicatur. Ea commenta qui suo jure ridet Hartungu non magis tamen solicitor sibi persuadet non igni sint calontibus cineribus exstinguendis insusum esso oleum, cui rei tantum vinum adhibitum esse constat. Aecedit. quod σω ut συν nullo pacto do corpore in cinores soluto dici potuit. Omnino erraverunι interproles, quod hic de justo sive rogo sive pepulcro cogitaverunt immemores eorum . quae modo v. 625 quaerenti Oresti ταφος δε πειος δέξεται μ'. μαν θανω;
quibus verbis ab Euripido morom rsspectum esso apud Carthaginienses receptum Diodorus alios haud dubio secutus instatur loco cortatim ab omiubiis adscripto XX. 14: - δε παρ' αinoia ανδρtας Κρονου χαλκους ἐκτεταχώς τας χεῖρας Ἀτίας ἐγκεκλιμένας εαι τῆν - . clara τὸν ἐπιτεθέντα των παίδων ant κυψσθαι Uὶ πιπτε ν εἶς πλῆρες αυρο ς' εἰ κὰς δε και τbi Εὐινικίδην ἐντευθεν εἰληφέναι τα μυθολογουμενα παρ αυtω περὶ τὴν εν Ταυροις θυσίαν, ἐν οἷς εἰσαν την 'Iφιγένειαν υ πο 'Oo στου διερωτωμέννν ἀτοπει etc. Do hac igitur voragine sacro iro completa. in quam mactatum corpus praecipitabatur comburendum. et ταφον
16쪽
62b atque G2 et κυρον 63b dictum esse patet . in ea autem vorsgine com busti eorporis ceterarumqua rerum commixtos cineros relictos esse consen laneum est. Orestis igitur corpori, antequam in profundum deiiceretur. se instillaturam esse oleum, scilicet quo citius combureretur, promittontem lacerat Iphigeniam poeta verbo μααψε κω a rore - cis. Aesch. Agam. b47 δρομι-ταφώιαζ- - apto ad oleum translato. quod ex angusto lecythii collo guttatim desultat. Locutionem aliquid habere Euripideo mori congruum concludas ox Xenophontis Symp. Il. 26. ubi Socrates minuta pocula commendat: ην δε α μικρῶς κυψι πυκνα ἐπιψεκα ζωσιν - ἔνα καὶ ἐγὼ ἐν ΓοργιHοις, etc. consti uctionem sane paullo insolentior m. Pro qua aliquis
x ἔλαιον σώματος καταψεκω praetulerit. in rariore verbo admisisse videtur exemplum usitatioris κατακλυ--/ secutus. Alia commenta ut Musgravit καταστελω Schoenti κατασκε δωRauchensteinii κατακλασω cur serri nequeant. neminem fugit.
Quorum ultima plerique cum Mamiaeo sic explicaverunt: a nuptiae uni nihonae non essecor uni, ut lavacris a matro ministrandis carere m. nouae sententia tum tantum staret. si sponsam honas quidem nuptias inituram lavacris maternis carere . ad malas vero nuptias Da a matro accipore moris suisset. Contra ante nuptias quascunque filiabus a matribus suis lavacra parata esso quis nescii Τ Non hoc igitur . quod ut omnibus ita otiant Ii, bigenia accidit . ut peculiare signum commemorandum orat. sed potius hoc. quod Aulidem ad nuptias prosectura a matre domi remanente aquas ponsules Secum asportandas aecepiti Aliam interpretationem excogitavit is, qui in cod. Flor. 2 testsuauhiaeo tom V. p. 596 adscripsit αφείλετο του το μη εἰδέτω, quod amplexus Κloius inauditam Iocutionem excusavit. non firmavit. Et tamen insistens Nauchius eum o χρονος M - ων exspectare so dicit. hoc certo
perspexit ad debilitandam memoriam nihil facere nuptias sive probas sive uobiles. Κirchhossius qui I sibi velli conjiciendo-ων μ' ἐπωφέλει dispicem non potui. Unus Midlerus. quid diei debuerit. vidit . qui lamen interrogationis lantum signum in fine versus addidit liae sententia: a norin
17쪽
viii in nupti in illae . quae satis solices orani. illi me abstulerant . Veraim ita ses ob eum locuta esset virgo, quae potius rem brevius a fratre in licatam, in ejusmodi interrogandi atquo respondendi vieissitudinibus fiori solset, itaribus supplere debobat hoc modo: . ευτ' αρ' ὁ γαμος ων αφείλετο.
Plura sunt.' quae offendant in his, quibus Orestes suam sortem Sororie Uticaro permi v. 940 sqq.
χε 'ς μεταδρομαῖς Ερέννιχον hi rim/όμο- φυγαδες, μοι ποδα εἰς τας 'A-ας δίκρο παραπειν ταις δαριώνυμοις Do his primus omnium bene moritus est Elmsidus. qui cum μου pro μω x tragi orum usu reponendum Omo monuit, certe quam ineptus essPt d uxus sonsit . quem a Schoenio et Klotain defensum jure mir ris, postquam etiam Ilerit,annus diserto eum explosit. Is ipse vero nec quod Elmsi ejus ad templum Delphicum ne indicatum quidem in antocedentibus roserohal. ferri ullo modo posse demonstravit itaque ἔνθ' ἐμον πωα eme davit. quod recepit Νauckius, respuit Schoenius. qui pejus etiam causalom inesso particulac sensum putavit. Nec ille tamen ontendatinom persectis prosocio enim post evagi erroris notionema, quae non solum a corii loci sed otiam certi temporis notations caret. non apte addi videtur hoc membrum a tum me Athenas misit Apollo. a Sensit hoc sed non sanavit Κiret ossius addendo δ' post Imo vago pirori sinem lacium ossct dei oraculo edicendum erat. quod fecit poeta scribens ἔστ' ἐμον κύδα. Noo sequenim versum restituerunt critici. Ex quibus cum primum Maliger pro dii γ conjecisset utrumque recto rejecti Elmulus. IIe mannus vero quamquam dubitanter defendore sustinuit γ scilicvi sonsu inrinanici agar endlielis cum ἔνθα conjungendum. Fiori hoc posse suo
jure negavit Hariungus, qui ReisIiano εἰς ταν iZὶ 'Aθηνας πολιν usus ipseus την 'Aθ τῆς in seripsit. Hoc quidem ex usu tragicorum scribendimiluisso ζύθανας satis constat. Sed displicet hic quidem in simplici narrations tota locutio. quamvis nee ignorem Med. 1381 sq. re δὲ- νυ - ἐ-- και τέλη προωφομεν et infra v. 1441 ipsa Minerva Atueam
18쪽
- 12 appellet. lnde, lioe modo si emendandus locus vidoreiur εθννων γῆν pracserrem. Neu magis placet Eli triani quod nee sui simplici Quinquam dictum est nam Zεια - εἴδωλ- Ελίνης-la Ἱλιον simulacrum ab exiisse significatur nec hic ut in Soph. Oed. R. 789. ubi phie uni diserio nominatur. επε ιο εν εα tot 1 tinoia intelligi aliud. quod ut alibi ita hic quoquo in perpetuae nnrratio disertes nominari oraculum desideramus. Quaro nou dubitoni ripiden ut supra v. 77 πῶ ιι ι, ἐς ila lite dicimium socerit Orestem