De prosthesi et aphaeresi consonantium dissertatio tertia [microform] / [C.A. Lobeck]

11쪽

ἐκύδοντο καὶ προςελευσε του κεκάδοντο pim Cram. I. 244. alibi vero rectius κάμω καὶ ἀναδιπλασιασμε κεκάμω ῶς λελουχι I. 243. de quo inserius dicetur via igitur sunt veterum de pleonasmo praecepta. Alteri parti ustathius 244, 3 assignat καυχημα αυχημα tanquam imminutum p sed verba ipsa diverse declinantur: τὰ καυχω δευτερας tre συζυγέας, πο δε αὐχῶ πρωτης ΕΜ. 527, . quorum significatio indiscreta est; καυχέσθαι ἀντὶ του αυχεῖν Πίνδαρος Antiati Belik. 02. et homericum ευχεσθαι Mesychium interpretatur καυχὰσθαι χυχε ut Eustathius 7I0, 8. εὐχωλα - καυχησεις. Nec tamen probamus Schol. ind. Ol. VII. 36. τοκαυχὰσθαι πο οὐ ευχεσθαι nam verba perispomena, quae Homerus ignorat, haud dubio a nomine derivata sunt quod Μethodius indicat quamvis ratione perversa in M. 74, 24 αυχην παρὰ τὰ αυχειν καὶ θαυριqw γαυριωντες γὰρ καὶ

οπερ Ἀττικοὶ καλιο ελα καλινδω εκ τουτου κατα-nοβολὴν os Γ ἀλινδο Phryn. App. 5. Sed eadem litora deest synonymo ειλινθῶ. hoc autem a εἰλα originem habere constat v. Technol. 21 6. - Λοάσσατο α τι οὐ δοκάσσατο ποβολῆ του Seco ραδαλον δονακηα ,τι του κράδαλος x ευκράδαντος SchoI. Il. XIII. 458 Illa Zenodoti scriptura fuit cui nunc ροδανον suhstitutum est alterum κραδανον, quod Butimannua Aristophani tribuebat, omnino non legitur. - ΕΜ. in supplem. Κoenii ad freg. 446. οτταβος Tωνες λεγουσι Ῥα ου κοτταβος , χῖα καλου γαῖα. Verum hujus quoque vocis exemplum non extat sed ττοβος igniscatione aliquantum simili v. Proll. 286 Duplici mutatione assectum dicitur βος πω του κυφός

3 institia rectius κραδαλος v. Proll. 104.

12쪽

illud antiquius est et frequentius nec tamen primitivum esse contenderim vel hujus adjectivi vel ceterorum quibus corpora incurvata e recurva signisseantur: βους

το λορδόν Galen Conim in Aphor. 46 p. 74. . XVIII. . I. sed λορδος quoque interdum non repandum sed incurvum signiscat. lia quaedam Glossographi omissa assectionis designatione retulerunt 'D λα et κίχλα Suid nisi illo nomine potius significatii si, ecies turdi quae etiana ιλλά et τυλάς Vocatur; ογχναι αἱ γχναι

Hes idemque 'Iνυρετο μυρετο id est μινυρετο Vel κινυρετο, quod ipsum ossius hoc loco restituendi in putat, nec suspicionem effugerunt Πληθμος κηληθμος, πιον κατακεκαυμενον αγνον, citi eis ius κνὶ κοὐ κηλο, Substituit alterum interpretamentum nil κήλων referens ). Cum K γλύς ξηρός congruunt αυαλεον ῆ καυαλες το κατακεκαυμενον καπυρόν ξ ρόν et αγκαλεον sive κάγκανον, quae eodem modo interpretatur, neque aliud valet αυαλεος, quod ad ἀλεα ealor inclinat ipsa tuo verba his praecurrentia altis et D tia etsi nunquam inter Se commutari possunt tamen hactenus cohaerent quod altero antecedens Signiscatur, Iter conseqncns. Camarinae nomen pro habiliter a canalibus μαραις repetitur quae saepe Ornicatae sunt ut καμιαραι V. Pro II. 223. et 255. Κίλιξ βους τ εν κερας Πεστραμμενον ἔχων Πes. ad λιξ referri potest, 'Iσκος κλεπτης ad ιξάλλης - . Similitudinem verborum κλυζε λου tis cluo Ilio ' animadverti in eclin. p. 87. Ιεναι et κίειν ut inter se conneXa videntur, ita hoc cum κιχάνειν convenit v. ad utim 218. Mei-neli Dei. I. Et hujusmodi exemplis defenditur etiam Κάνδαρος ἄνθραξ Hes.

nisi diversa est utrique origo, Ilio καίω, unde carbo ductum putatur, huic ab αἶθω. Κάρνος βόσκημ α ροβατον Hes suspicatus sum nihil aliud esse quam αρνός, αρνα Proll. p. 74. neque improbabile videtur Apollinem Καρνεῖον dici a cura

13쪽

ovium ut Ζευς Μηλωσιος ib. p. 323. et ab hoc de cognomine ductum esse nomen mensis ut 'Eλαφηβολίων 'Ιππέων, Παρθενιος Κέφει κακοnοιει sort. κέφη κακοποιῆ una itera differt ab φαι βλάφαι φθειραι 'Eρκος et καρκαρον career,

Oὶς et κως casune congruaut an natura incertum.

VII. Lambda nativum deesse Verbo poetico ει 'co Grammatici argumentanturq io similiter ut nomen αια neque in principio versus reperiatur neque in derivetur quidquam sedis λείβω λιβάς, λοιβή, λέβης Cram. I. 73. Illud comprobatur Homeri et Hesiodi usu qui εἰ βειν et κατείβειν non admittunt nisi quando alterum metri ratio respuit sed posteriores illud saepius in primo versus Ioco eouocant ApoIIon. II 664. Anth. VII. 253. Quint. XII. 10. eque de omnibus valet quod iste ait ουθεν κίνημα ειναι παρὰ το Idas, nam εἰ βιμος ὁ σταζων κατὰ τοὐς παλαιους Eust. et ἐφθῆ εἰ βηται Hes. His simile asser Eustathius 147 I, 28. 'Lώνων καὶ Αἰολέων στι τὰ ιβειν ἐκ τοὐ λείβειν καθὰ καὶ το ἐφηρος εκ ου λαιψηρος. eque secus sentit Hesychius ἐφηρά καὶ συνο λάβδα λαιψηρά. Homerus quidem, si scripturam tralaticiam sequimur, 'νηρος dixit pro αἰφνίδιος de rebus quae cito sunt ut κορος ἐφηρος δαίς ἐφηρη, alterum vero epitheton facit citorum hominum pedum telorum. Hoc tamen discrimen jam Hesiodus transiluit si Boream 'νηροκελευθον nominavit, in quo libri variant .muelgeli de Theog. 47. et qui αἰφηρὰ πους, αἰνηροὶ νεμοι usurparunt ut hiIetas et Lycophro, non dubium est quin unam utrique sententiam subjecerint. eque tamen ea re unitas stirpis confirmatur. ἐφηρος quidem certum est ab 'να propagatum esse sed λαιφηρος fortasse ab alio themate, cui λαῖλαψ adhaeret. ec minus haesitationis habent reliqua Grammaticorum argumenta ἀφυσσειν δωρικὴ et λέξις, οπερ ἐν πλεονα ιι τοὐ λ λαφυσσω γίνεται ram. pim. I. 39. et ΕΜ. 180, 8. qui quod addit ex ἀρυα factum esse, eo pertinet ut utrumque verbum cognatum

esse dicamus; λαφυσσω ero a λάπτω derivatum est nomatopoetico. εχεποίην -- εἰ μεν το ἔχειν ἐγκειται, πλεονασμος εστιν, εἰ δε τὰ λεχος ἀντίθεσις προς τὴν

διάφορον ἐτυμολογέαν διάφορον πάθος Schol. . ad II. I. 383. et brevius M. 56I, 20. Pleonasmus ille in verbo tritissimo ἔχειν prorsus inauditus et aua sponte ineredibilis est Suidas λεχεποίην interpretatur τοὶ λεχη ποιουντα, cui Opponi Potest nomina cum ποιεῖν composita secundam sequi declinationem et λεχεποιος si ex si-

14쪽

8- milthus existimetur, potius lectarium κλινοποιόν Vel μιβαδοποιον igniscare; nam quod Ceres καρποποιός nominatur quodque Hymettus αελι Ἀριστον noιειν dicitur, non omnino simile est. Praeterea nomina in Oς Xeuntia micro in compositione retinent immutatum τειχομάχης, τευχοπλάστης, ἀχθοφορος, φεγγοβολειν te. quare τεκεκτονος rejeci ad Phryn. 78. et qui Κουρῆτας ἐλκεχίτωνας acceperunt του ἔλκη οιουντας εν οις των πολεμίων χιτωσι, nomen illud noti eum Σκος conjunctum esse Voluerunt sed cum Verbo ust. 954 54. Eadem vero difficultate laborat altera interpretati τον ποίαν υλεχῆ χοντα et praeterea locum herbosum herbisque lecto sternendo aptis abundantem, quem Theocritus μεγα στιβάδεσσινύνειαρ Vocat, nominare λεχεποίγην haud minoris insolentiae videtur nam si quis regionem, in qua arbores lanigerae provenilint, ειματο δενδρον nominaret. Sequitur aliud non illius tenebricosae aetatis sed in luce consuetudinis positum ' μ ν λικμqν, ' μωντο σείοντο Ηes. ἀνικμωμεν ταχυτο τε λι ut 3μενα es εν τερ ι-

μαίον Πλάτωνος necd Belik. 405. Sed in lat. Tim. 52. vulgatum est τὰ adndτων πλοκάνων τε καὶ ργάνων ων Περι ην του σίτου κάθαι σιν σειομενα και

ἀναλικμωμενα, quod Buhnkenius Auct admes. . I 385 librarios ignotiori νικ- μωμενα praetulisse censet. Et in Theophr. Cans. IV. 12 9. Schneidem pro λικ- μασθαι edidit ἐκμασθαι Urb. διικμῶσθαι eodemque in libro c. 16. II. 2.

ἀπικμησαι e duobus Med. pro Πολικμησαι, quibus Omnibus probatur κριὰν et λικμα idem Valere. eque in hoc gradu substitit variandi libido; nam codd. nonnulli in lat. l. c. ἀναλικνωμεν praebent Hesychiusque refert Ἀφικλωντο πεσείοντο, Ἀνικλωμενον ἀνακαθαιρύμενον et mutato principio ικὰν λικμqν, ἱκλον λικνον, quorum ut nonnulla Vitiose scripta sint, undique tamen patet hujus amiliae mutabilitas Caput ejus Guietus admes. s. ικμqν cognoscere sibi visus est in thematico κειν icere, cujus similitudinem gerunt oristi δικειν et κέξαι, ηο--κέξαι. Sed alio lectit Selineidetus qui ad Theophr. . H. II. illud λικμ ν sive

ιυι ν cum κριάς ἰκμάζω et porro cum χωρ ix liquor cognatum niat lxin Verbo ἐκμιαινειν quo icander pro διυλίζειν sive διηθεῖν ni Schol. ait uans est in Alex. 6. τεφρα Πλυνε το δε υμμα ἐκμηνειας Ac percolandi eribrandiqne e seetus idem est purgatio et verba similia ηθεῖν et σήθει v. Techn. 93. cribrando autem rumenta purgantur non solum vannendo unde intelligi potest quaeda n

15쪽

pereola Heribrandi et ventilandi societas. - ortarium ιγ ν leander man minavij λέγδην fori se Iinopter formae quandam imilitudinem; nam vulgo, μου voeantve vaga quibus staturari utuntur Eadem similitudinis Tatio intereedit inter εινα et λάχν' nam quod Virgilius dixit canum tenera lanugine malum id est λελαχνωμενον a Philippo in Epigr appellatii μῆλον --οκωμενον αχνη. Iecirco confunduntur, haec nomina a Glossographis σάχνη θριξ δασυτης καὶ δ φρῖς τῆς θαλάσσης IIes et ceteri; οινωπον ἄχνην τινει τὴν μοχροα τριχα Sch. Ε . r. II 5. quod hoc Ioco perineptum es Attamen diversa utrique progenies; nam ἄχνη ἀχώρ acus cum ἄκρος cognata sunt, λάχνη vero eum λῆ- νος Iana. Sed aeriptura modo disserunt λαπήνη ειδος μάξης ἐνω dnήνη Hea qui quae praeterea assert απμενεία δουλεία, αυστρανον φρέατος αρπαγα, , εὐκριναῖα νθη post 1ιθων Critici relegarunt substitutis aptioribus ἀτμενια, αυστρα-

VI11 'Aκηριος τροπη os et εἰς καὶ πλεονασμή του με μακάριος πλεονάζει. δε τὼ 34 re πολλαῖς λεiεσιν, μέα, μεστός, μάλευρον ΕΜ. 73, 38 Choerob. Εpim in Psalm 4. 34, quorum partem repetit Pim ciam. II. 390. adscripta in margine Herodiani auctoritate: μιγνυι παρὰ τὰ doc τὰ διέρχομαι ἐν πολλαῖς ναρ λεξεσι πλεονάζει τὰ ι, κάρως μακάριος, στως μεστώς hoc est παρὰ τουωτο πληρῶ εστος μεστός m. 580 44. Haec inepta sunt; probabiliora illa quae Schol. Lips Il. I. 201. et Helladius P. 867. suggerunt μέν no του τρέπου προς- iano του ο πλεονασμου του μ ως ἐζα μία, ἄλευρον μάλευρον. Hoc ex un inn tuit Achaeo sed idem ' cetera moIendi vocabula in omnibus sere Europae linguis in principio cynsonam illam habent quam Veteres in stirpe insitam esse negant: μύλη παρὰ τὰ εἰλω το συστρεφω Choerob in Psalm. IbI, 6. μυλλειν τὰ ἐλαυνειν ἀβεῖν ρα-των λουν φ καἰ τῆ κωπη οὐ μυῖνυς ea θυυντων So. Theoer. IV. 58. quod Olluat vicit την μυλην στρέφειν περιάγειν περιελαυνειν. - ' O O καὶ μεμπρ τὰ κλήματα καὶ αἱ λικες Galem Gloss. πο ου ςω εἴπερ δυο σημαίνει, - χω κα μοσχω πλεονασμι του - n. 591, 37 a similiter Latini animantium arb russique germina: Pulέο si Vsteant, ζος fortasM si ut olus, Prola et soboles adolescemdo, dichnn. Cete a pleonasmi exempla, quae Grammatici suPpeditant,

16쪽

316, IO. ilibu auctorem ddit Orion. P. I 03, 4. Ηρωθιανὰς παρὰ τὼ ἐχω, nec indigna auctore sententia est. Duas igitur signifieationes, quas latinum nomen avehendo duetviis omplectitur, Graeci distinxerunt adjectu onsonae, repagulum Oχεδ dicentes, vectem, quae Proprie ita vocatur, μοχλει, quanquam ho etiam .est ubi

pro repagulo valeat et Verba χλεῖν, χλίγιν, μοχλευειν ladiscreta avnia quod vero Eustathius 236, huic addit ἐκ του χλειν κα του χλος hoc necentu nia νασμε τω με γένεται ὁ μοχλύς ως εκ os εχ ἡ μόχθος, id in M. ad ἀχθος refertur, Mus longe alia est origo ab tris, et hoc quoque incertum Peddatur similitudine voeahulorum ιυγος, μύρος, μολις, unde non ioam distat μωλο et ριο- θος Haec eum ἔχθος et χροσαι haud facile conciliaveris sed Potius ex abaeon. dito quodam themato nuxisse videntur alvo id μω fuit movendi et moliendi significatione praedites sive aliud simile. Aquilae epitheton μορφνος ε παρα τηνδρφνην ἐσχηματισται ἡ παρα το μάρπτι Sch. . ad Il. xxiv. 16. Illud iuro praesert Eustathius it Imiliter romanam avem a colore aquilo dictam putanti ἐρ- ριις παρὰ δ ει ρω EM. 580, 21 et hinc etiam ριηρινθει et μηρυαν duci possunt.

Μαλερρ πυρι παρὰ τὴν ἀλέαν λεονασμ το μ η παρὰ, μαλειν τυ φανι ιν Schol. V. ad II. XI, 75. Hoc μαλεῖν nemini cognitum est sed ἀμαλδυνε Vulgo illo verbo ἀφανίζειν interpretantur et ab μαλός arcessunt unde fieri potest ut nonnulli ἀμαλδυ dellexerint. Μαλερος vero tymologorem mcleeturis haeseillue trahitur praeponderant nulla v. Proll. 261. - δν αδ os eδωρ t1εσν--σm m. 5s3, 27 vere ortasse, nisi quod nomen μύδος putorem usus quam

17쪽

μηχαληλα Eust. DI, 47. sed sensum e in em non manero Athenaeus docet, a quo ille hae mutnatna est; le enim docet II 50. A. prunorum tria me nomina βραβυλα μάδρυα et λα et haec ita vocari ola μῆλα. Sine IIa a laetionis signifieatione Pollux VI. 60. τὸ περιτταὶ σκευασίαι ν λευσεις καλουντο καρ μον λευσεις. Id Phrynichus quum ita interpretatur μολυνοντα ταράττειν pi 356. non procul aberrat ab ustathi opinione I 329, 14. νθυλευουσι τον ινον ἴσως δπyxos νθος, unde νθυλευμενος ὁ κοπριας γεμων Suid quod quomodo contrariam condiendi significationem aecipera potuerit breviter disputavi in Proll. I 26. cum νθος autem conjungitur μένθος in Hesychii Iossa Fasgος αφωος γρύ, ονθος καὶ si καλουσι μένθαν. His suceedunt nutricularum nomina ab M. et aliis prodita ια en Κυρηναίων τηθὶς καὶ μαια, Ἀμμά vel 3ιμάς η τροφός καὶ Mi akητmp Μα et μιάμμη et μι Θηρ ut πα et πάππα pater. Hae sunt Prima vocis humanae rudimenta quibus grammatica serperastra applicari nefas. Verum eadem inconstantia inter a conflictantur duo vocabula aetatis, unum aconicum ειρην, alterum pervulgatum μεῖραξ v. Parall. I 28. 7 nec dici potest utriin ετυμω- τερον sit variante praesertim ignificatione. ' χοῖρος ές θετσι α υραξ επιταυθα δε os μυος κάλεσε διοτι παρεοίκασι χοίροις τα ράμμφη Sch. Nic. I. 36. quaeritur Vero an ρα h. l. non mus dicatur sed sorex. Iura Hesychius suppeditat sed auspecta pleraque ἐλιον παράφερνον id est μείλιον, 'Eλένη μελίνη ndAακώνων. Iαιφονος μιαιφονος, Mελδων et Μελδομενος Ἀπιθυμῶν Μολπίς II X. Consonae pleonasmus comprobatur Oppiani exemplo in νηπεδα- δανοῖς μελεεσσε dicentis pro lsitato ηπεδανοις Et haec adjectiva non dubito quin OLMAM λαώΗes minerius com II sis ελψ Beribendum putat. γ' 8 in ραι πολις περὶ --τω Steph. non diversa putatur ab ea quae Μολυκραι dicitur. Alii comparant δεῖν θλος μυθος ωπης μηρμηξ, αρδα merda μάλκη vigor, μιω Viso μιτος iri nam non multam a salie vitilium usu distat vitex misi.

18쪽

ab mo et νήπιος derivata sint, inter quae differt quidem aliquid sed non tua quam mitia et imb illa disser re soIent. Primitivum Igitur fuerit fimoς, adauctum νήπιος, quod Veteres ex particula νή et verbo εἰπεῖν constatum dicunt quasi ikΑsans, et hinc proficiscuntur νηnεδανυς et νηπυτιος, quod illi pariter syntheton faciunt ex eadem particula et νυτος contextum Ellipsi adscribitur ἔμμιος ἀποτο νήδυμος M. 420, 7. quem apertum est homeritum νήδυμος pro integro habuisse, neque aliter sensit Posidonius μεμφόμενος φ Ησωδερ υ παραφθείραντετινας τῶν ' ιιήρου λεξεων τὰν νήδυμον ῆδυμ ον ειποντι. Is igitur 'quutus est Aristarchi sententiam νηδυμον πνον signiscare τον ἀνεκδυτον. Id vero duplicem habet dissicultatem; nam a verbo δυω et similiter terminatis adjectiva in μος derivare Graecis insolitum est ' et si hinc derivassent νηδυμος, ambigum Reissent utrum ἀνεκδυτον an ἀνενδυτον intelligi vellent. Itaque huc redigimur primiativum esse ἔδυμος no ut in M. I. c. additur, neque aliter accepisse Hesiodum, Simonidem et Antimachum, qui hoc homerico νήδυμος substituerunt LGως Ἀτι νομισαν rhy,ου ηδυς εῖναι παραγωγον το ηδυμος Sch. Il. II. . etsi nullum aliud adjectivum in υς huc inflectitur. Ορυτὶ legumen et νορυη Plantanum qua assinitate copulata sint, ignotum es Euωπηται τεταπείνωται Hes. non certius est quam ἀπεδήμηκα et παττάλευμαι, quae Grammatici e Comieorum scriptis asserunt 'Eνέηλος νοητος si ad νενίηλος et ad ενος ευήθης referimus, mendi suspicionem movet sed ex sitato νεος, quod φωνος κωφός μωρος exponitur, colligi potest consonam hujus familiae mobilem fuisse. Quod eukerus in Anecd. 1197. inter lexos miseellas didit Uρένας νεραγδες, nobis in memoriam redigit Io CanabutEae locum a Du Cangio allatum τὰς Νηρηγδας αἱ γυναικες βαρβαρίζουσαι 'Eραγίδας καλουσι, nam illo nomine veri simile est ηρηένας ignificari, quas Iebs graecula ναγαρίδας et νεριδας transnominavit. - Litera ξ neque suum Iocum deserit, neque alienum occupati XI. XII. Ἀπφυς δ πατὴρ ειρηται ποκοριστικῶς ἀπο Οὐ αππα φαιρεσεοτου καὶ τροπὴ του εὶς ν ΕΜ. 33, 53. De hoc idem valet quod paulo prius de αμμα et μάρυαχ, diximus et de omnibus hujusmodi vocibus ἀττα et ατα latas Σποριμος, κυδιμος et at quae Stollius affert ad Antim. p. in aliena sunt.

19쪽

diis potest ἀμφοτερα φυσικὰ ἐστε και πρωτοθετα. Dixiusque assectioni exemplani sele Sehol Arist. Lys. 8 7. ωςπε το πήγανον ενιοι φαιρέσει τοὐ- ῆγανον λεγουσιν, ἴτω ἐνταὐθα κατα et ἐναντίον πλεονάζει τὰ ηλεος λεος παλσος τουτέσι λῆρος και λάταιος Verum γανον, quanti m hodie constat, non Pro πηγανον valet sed pro τήγανον In Aristophanis loco et Iibri discrepant et interpretes, alii παλαιορ scribentes correpta media, alii παλεορ. Et de hoc quaeritur utrum laeonica sit appellatii adjectivi παλαιός an, tiae Hermanni sententia est admed. T. Iu I9. vox plan diversa. erodianum quidem, ni de nominibus in αλεος exeuntibus disserens tria apponit trisyllaba γαλεός, λεος, παλεος, hoc ultimum tanquam beabulum ni juris attulisse viro summo totus assentior. Idemque Theognostum sensisse necesso est qui hoc nomen inter μονογεμ resere p. 50. Ἀλεός ἔρως, γαλεος, παλεος -κωπτης τίθεται δε οε ἐπι ἄφρονος ut annio. Ex hoe igitur obscurissimo παλεός auctores non admodum graves natum volunt λεος, cujus testes nulli sunt extra Grammaticos. am quod in Hesiodi Fr. XXXV. I 35. legitur οκρὰς ελεγων ηασατο λαῶν που Ζευς λεκτους ε γαίης λέους πόρε

Λευκαλιωνι hoc est συλλεκτους και μιγάδας ut Strabo interpretatur, si vera scriptura est, nihil aliud est quam λεας sive ἀολλεῖς. Apud Hesychium vero praeter', λεος ὁ θερμός, extat Ἀλαιδ sie ὁ παλαιός φρων et in M. Ἀλεύς ὁ ἔρως ως λοχεος, κρολεύς, λεός, ὁ ματαιός και λιόφρων ). in ηλεύς extitisse videtur

alpha, quod illi breve esse puto, in longum mutato. - Ἀπο οὐ πτω τὰ βλεπωγινεται παπταίνω ποιητικῶς Sch. Soph. M. II. sed hoc potius reduplicationi attribuendum est, cujus rationem Postea explicabo Synonyma sunt λημα τὰ λεπτὰν λευρον et πάλημα πάλη πασπάλη pollen V. ad M. V. 380. sed diversa fortasse etyma ἀλεῖν molere et πάλλειν quatere, nam nάλη dicitur farina cribro pollinario xcussa, τυ ἀποπαλλόμενον λεnτότατον οὐ λευρου ust. 786, 20 vel ut Scholia- 10 mis verbis spiritus diserimen tradi videtur, non actentus. Nam quod Siebella suspie tu ad Paus VII 4, a nomen proprium propam tonon fuisse, adjectisum sutonon id neque libri eonfirmant neque eoneedit Theognosis qui herois nomen inter xsona refert et eodem Deo numerat μαλεος, quod proprium illud esse videtur de quo dixi in Aglaoph. M. uuod sequitur πι-

λεος inendose seriptum pro στελεος.

20쪽

πάλλεaθαι saepe sumseationes inter se communicant, unde illa multiplex dubitatio deruoristo dνεπαλτο quam explicat Spitanerus Exc. XVI. Neqn Wmen ob eam rem probamus sententiam ab M latam 48 I4. το πάλλω nαρὰ τὰ λλα et πηδω. Πελάτης et λάτης veteres jure summo diversis asβigαant principiis et ex uisus notationibus Sch. ApoII. IV. 342. βουπελάται o βουκόλοι ν τοι os V nπισσευ-

οντος, βουελάται γάρ εἰσιν, et παρὰ τυ πελας τῶν βοων ινμι, ὁ καρ βελτιον, idem quod ille iudicamus quia si pleonasmo supersedetur et βουπελατης bubsequa non minus aptum est quam βουλάτης Πτόλα τα παλὰ τερα παρὰ τὼ τέλλω πλεονασμεν Orion. 128. Potius paronymon est a πτερον significatione paululuminileXa ut penna pinna nέννα Πωφα γραφιον Hes. ou est γραφειον stilus; haud majoris aestimo cetera εχ του πάλλω πάλλη και ἀποβολὴ του- ηλι eram. Epim. I. 320. Πραυς υ ευκολος γίνεται ἀπο ου ράων M. 686, 24. Παρδακος vero Is Vossius ad Hes haud inepte ad ἄρδω comparat. Verh ἔφειν, nTΦν, πεττειν eam inter se similitudinem habent ut communi solo mi fideantur eundemque colorem servant derivata φθὰ κα οπτα καὶ πεπτὰ βρωματα Plutarch de Sanit T. VII. 382. I 26. D. et coquere, quod thematico εnos Pruximum St, non solum de earnibus dieitur, quae φοντaι, sed etiam de operibus Pistoriis. ωτυσσομαι et λατυγίζω, latus et λατυς composui in Prolegg. 305. non ut alterum alteri subnatum esse affirmarem sed propter vocis et signiscationis convenientiam. In Hesychii glossis λωρη πελωρη, Ωρητυς πήρωσις, ιλλα τέρα eonsonae Primae defectus non injuria librariis imputatur idemque nonnullis in suspicionem venerunt ne in Lucan. II. 406. pro unctus Sape is aurus scripserim id quod vulgatum est apis Isaur'. - De liter rho nihil asterri licet praeter quod Arrianus assirmavit p. Eust. 364, 8. Oδίον ducem Haligonum ab Homero celebratum olim Vocatum fuisse οδιον quod mirum est unde resciscere potuerit. Pro