장음표시 사용
11쪽
nus antiquum suit, quur Guntheriis id vocaverit in diluviὸ Respondito,i ista Rittresbus A l Cius eleganter doctus, in Notis ad Gunt heruin; poenam inauditam Ganthero non elia nolaam , in itatam, non laudo cognitam aut auditam: sed divulgatam, ab omnibus avditione perceptam , cognitam: ab inaudio, quod est, coetu co, auditu percipio. Atque id sensus verborum etiam requirit. Verum quaerat hic porro aliquis, an poenae hoc genus domi natum fuerit jam recensitis nationibus, an aliunde aut ab aliis ad eas derivatum lc in usum receptum. Curiosior quispiam morem a Graecis primum ad Scythas, inde ad Bohemos, ac tandem ad Germanos dev
ni se, suspicari queat. Apud Graecos enim jam olim e piationis quoddam genus in usu erat, quo ij, qui aliquid
commiserant, ut lustratione aut expiatione opus habe rent, cime solebant expiari quem carcum caput solebant circumagere, ὲrati' duasque stam ααισκυλακισαο
appellabant, quod per seu canis circum acti Cnem fieret. De ea re Plutarchus in Romulo: G Ainquit , in scris lustrictionibus catulos esserunt, ac pasim
12쪽
at lia loquar , Graeci infuere, Er etiamnum utantur eo aliqui, xt nota ad luserationes, es cirum circa abseetent eos, quι lustratione indigente genus hoc expiationis πεισκυλακιοφάον Pocantes. Meminit ritus etiam Theophrastus in Charact. Et h. cap. tria δειωδαιμονιας, loquens de homine superstitiois , qui ubi quid sinistri viderit aut somniaverit,
αξριι, picatrici bus Pocatis jubeat se scilla aut cane expuris gari. Verum vix est ut a Graecorum expiatione hac descendat aut originem sumpserit κυνοφονα nostra. Illa enim proprie non poena erat , nec a magistratu delin quentibus irrogabatur: sed a sacerdotibus decernebatur
iis, qui vel se commisisse aliquid putabant aut alioquin lustrationi se subjiciebant, ubi quid ominos ipsis accidisset. Κυνοφοράα autem poena fuit criminibus expian dis a Principe indicta. Quaeram vero iterum, quae ratio sit , aut esse queat κυνο φονας iam dictae, aut κυνοβα- viris nobilibus a maioribus nostris irrogatae fAndreas Favinus aux traicte es des premi ers olli clers deIa Couroniae de la France, livre ii. cha p. XI. dupliae masteri rei caustam, apud Io. Iac. Speidelium in Nota b. Iurid. Hi stor. lit. H. num Lus. Alteram putat esse, ut portatione canis senderetur, Reum esse ex nobili prospia , cu ob generis dignitatem perim a fuerint *enandi jura, inferio ras conditimus bominibus non concessu. Alterum vero , uti
13쪽
peuti canis es emblema acnmbolum fidelitatis ergarum et ita Nobilis ineloni. e coiioiZIus , palam ostentaretur populo tanquam homo nequam GT perjurus erga Principem β-nni in bene fastorem , qui propterea non minus puniendus sit. quam es canii , qui mei exemplum prAbens, propterea mere tur amari, quod, dum bero consulatur, ipse mortem pugnando pro eo subire non exhorrestat. Haec ille. verum prior caussa nihil ad rem facit. Neque enim ideo reus po rare canem jubebatur, ut nobilitatis ejus aut prosapiae ac juris venandi esset insigne, se spoena & contumelia.
Caussa altera propius veritatem esse videtur, alique eadem fere est cum illa Christophori Pslugij, qua Reum admoneri puta*it neglecti Upcii, quod fuisset excubare in
aula, aut etiam Imperio Principis, Principems custodire defendere: qnam caussam suo etiam calculo probae Rit tersitusius in Notis, &Phil. Camerarius Horata su Cis. ni cap. xcv Etac igitur illa fuit apud majores nostros canum ignominiosa portatio: qua ignominio sitis tamen fuisse autumo, quod Veneti Franci cum Dam tu , Cauem ex eo appellatum, sub mensam Clemen- tis Pontificis, quotiens is vel pranderet vel coenaret, scinstar canis prosternere, Sc vinculis collum induci passi sunt, ut ab interdicto liberarentur, quod refert Vol terranus Geograph. lib. iv.& objicit ipsis Imp. Maximilianus in Responsione ad belli denunciationem sibi fa
ciam, apud Mel. Goldastum ni Munycn p se
14쪽
rex1. Qui tamen hodie Pontifici fulminanti non tam forte se submitterent, & aliter se nunc animatos Paullo V. non ita pridem ostenderunt. Ex prisco porro hoc ea. nes portandi more Iustus Lipsius Centur. m. ad Belgas epist. XLiv natam putat convicij illam apud Gallos vo cem camille , Itali cana glia dicunt, & explicant genia oba di σῶsetta, ac si secem populi dicas , terrae filios. Et addit Lipsius in Annalibus alibi redditam vocem illam cande lignagium , quod interpretatur cavilem profa-piam. Italis enim leguagio est stirps , prosapia. Lube censes nostri eodem respicientes, plebem infimam vulgo percon vitium vocant dic canicularum liberos. Nec minus etiam familiare hodie est simile convitium, Turcis, Ungaris, Polonis, nationibu' naliis non paucis. Quemadmodum & vulgo canis militare dictum es inbsem, ut pridem notavit vetus Interpres
Terentii, ad illud in E iaci tactio M'. iv. Sc. vII. ain vero canisi Verum enimvero, hoc quidem certum est, veteres per convitium canes olim appellasse homi ncs vel sordidos& pudoris vacuos ; vel se vos, crudeles acta n ouinarios, & veluti humanitate exsulos. Ita ab impudentia Homericus Achilles Iliad. α. Agamemnonem vocat κυνος ομμδ εχοντα. Helena scelerum suorum sibi conscia semetipsa in in Odyssea κυνω, m nominat. Eandem ob causim Diogenes appellatus est canis ut sectatores
15쪽
torti eius , ita: Item Avidienus apud Horatium seri
Cui cunis ex Pero duIIum cognomen adhaesi. Nec aliunde est proverbium, Vm γ, cane ' H iudieio, , sive, si fas ita est loqui, cane caninior. Ob in a vitiam sortita cunis nomen est Hecuba , quod Omnia mala ingerebat, quenquam ad lexerat :ut Plautus de ipsa ait, Menaech. acl. 3. sic. r. Item ille a
quam ctar magnus homo, laniorum immani ' canes ut. -. . r Prudentius in Vincentio canes adpellavit T ranni fate
lites, seu carnifices ta lictores, quibua utebatur in mare Iibus excruciandis, quando dixit:
guine N rapinis absenteDomino omnia imiscentes. P na vero nobilium fuit: miniserialis, ut Otho Frisingens s ait, Sellam; rusticii , seu colonus aratri rotam portaro cogebatur per Nobiles olim fere intelligebantur Co
mitus, ta proximi ab his Dynastae, Guntheriis liberos vocat ,
16쪽
a serialis erant, qui hodie sic vocant ncibiis, die ; Discri
mina passim, maxime in literis antiquis, videre est quae, hae congerere non est animus. MinisteriaIlum iob. tur poena luit filia portatis. Sed quae sella illa , Sc . quar ab his portata ' Christophorus quidem Colerus apud Ritters husiuni pro friti legi mavult fellem,
hoc est catum t ac si ministeriales feloni e convicti,
a tanquam inserioris nobilitatis homines, in signum ma- , α 'rii ignomidiae solem portare Coacti fuerint, nobi-: . , g μψpςriori. Ordinis reis canem portantibu n
deci reiicit hanc emendationem Rittersit usus, quod
non tantum apud Guntherum, sed & apud Frisinoen- lenum scribatur, nec utrobique locum fuisse cororuptum verisimile sit. Igitur Sellum ipc retinet, & αθm bolum eam putat esse ignaviae & vilitatis. SPllularios enim & sedentarios , homines este lana vos & viles. In carr igitur Vussit poena Ina , talitiquentes non ad ministeriales amplius, sed viles homines peri tinere. Hanc interpretationem re Cipit & laudat Ca-t merarius. Sed quid, sisellam accipiamus pro ephippio, i cui in equo insidetur, ut accepit idem Gunt herus lib. Iv. vers LIix. & dicamus poena hac ministeriales i. idς' quod ea velut degradarentur, ac pedi. bus ire cogerentur, sellamque portare, cui ante insi- dobant; quo modo rustici & coloni aratri rotam ferre
17쪽
cogebantur, ut admonerentvs , se glebae addictos a . rum colere aratroque terram proscindere debere, non tumultus, seditiones aut incendia excitare. Verum
ouo dilabor ' puto susticere haec posse satisque intelligi, quid κυνοφορία apud majores nostros fuerit, quibus puniendis instituta , quod saltim explicare promiseram. Tu vale Senator amplissime, assinis sua vissime A tui amantem redamare, quod facis, perge. Lubecae vii. Kal. Martias. Anno cla I, xviii.