장음표시 사용
11쪽
dolanderet Olympiodomis dissimulasse videtur honorum partitionem. Iam quid fuerit, cur Callistratus ea mendacia tacitus ferret, is frustra quaeret, qui ipsum quoque denuo hereditatem petivisse existimaverit. Nam si ipse petitor extitiSset, summo opere Olympiodorum confutare, testes editos convincere oportuit quippe cuius iura vel maxime in dubium vocarentur, si quis Olympiodorum post Cononis mortem bonis omnibus potitum, ipSum concessisse probabat. Et mehercle concessisse putandus est, qui domum conduxit, qui pecunias ab Olympiodoro mutuas sumpsit. Verum si Callistrato in iudicio victo ipsi petere non iam licebat, facile intellegitur, cur Olympiodori vel mendacia adiuverit, qui ab eo Si SuperaSSet aliquantum impetraturus ibi videretur. Iam vero viri docti dubii haerent, qua via usus Olympiodorus adverSarios in us vocaverit. Quae tres patebant: δίκη ψευδοφιαρτυρι- , grv ρημον ἀντύαχεῖν, πρόσκλrci των ἐmδεδικασμεν- .' Singula exponere omitto, quia omnis dubitatio inanis esse mihi videtur. Nam sive adverSariorum teste quis condemnaverat sive rem in contumaciam iudicatam
reseiderat, petitione iterata in causis hereditariis certe utique opus fuisse videtur', (προσκλrσισ). Quamobrem dubium non est qui Olympiodorus hac actione usus sit, illud quaeritur, num aut ψευδομαρτυρι- δίκ au αντιλή, quae dicitur via aperienda fuerit. Qua de re cum orator taceat, certi nihil dici poterit, quamquam eum, cuius imμοσία in iudicio cecidisset, vix credideris in hereditatem ipsam ilico litem intendere potuisse.'
, Restat ut de pecunia quadam commemorem, quae oratori maXim curae videtur esse,
cuius saepissime mentionem facit his, o, d 3b, ij. Erat enim inter servos, qui Olympiodoro obvenerant ex Cononis hereditate, Moschion quidam, qui Cononis senis fiducia abusus aliquantum pecuniae surripuerat. Ac primum quidem drachmae mille, deinde minae septuaginta apud eum inventae sunt. Illarum Olympiodorus ex pacto partem dimidiam Callistrato tradiderat, has cum idem facere identidem admonitu moratu esget, ita retinuit, ut ne adversariis quidem traderentur, cum Olympiodoro abSente Cononis bonis potirentur. Nunc vero CalliStratus, cuius oratio plurimum circa eas versatur, dicere videtur si non hereditatis at certe earum minarum septuaginta dimidium ad Se pertinere. Quod qua specie sibi vindicet si quaeris, alii alia excogitaverunt, mihi hoc visum est. Supra dixi pactioneminitam esse in id tempus, quoad res iudicum sententia discerneretur. Eo tempore se Luna quaesituros si quid bonorum lateret et consiliis communibus Suros pacti erant. Iam quoniam pecunia illa reperta est, antequam res ad iudices perveniret, ea de causa ex pactione dimidium poscit, praesertim cum Olympiodorus eam pecuniam ne re iudicata quidem adversariis solverit. Id enim lucri maxime fecisse videntur, qui statim post mortem possessoris in bona invagerant, ut quidquid numerati adesset arriperent atque in suum usum converterent. Nam cum res fere sero diiudicaretur, difficillimum erat demonstrare, quanta pecunia domi sui3Set, quantum et a quo surreptum Sset. Sic ne ex rachmis sescentis quidem, quas antea Moschione servo extorserant LIT), quidquam aut Callistratus aut Olympiodorus aeddidisse sutandus est Callistratus certe si reddidisget, quanta usus
sset aequitate, praedicarebo neglexisset j i). Atque quamquam nunc OlympiodoruS, siquidem heredit os integra ei adiudicata est, illa minas septuaginta iure Suo po8Sidet' , tamen eum olim iniuria arripui8Set, Callistratus qui tunc sceleri socius fuerat, nunc retrum SibIvindicare audet. abes hominem impudentis3imum et dignum contumeliIS, qua omne huc uSque intei pretus in eum Oeerunt.
Mantias, Santithei filius, Thoricius, qui dicendi facultate apud populum Athenien sium valebat uxorem duxerat Polyarati viri et nobilissimi et diti3Simi siliam, Suam aute eum Cleomedon Cleonis filius in matrimonio habuerat. Ex qua Mantiae filii duo nati erant, ouorum ille puer mortuus est alter utrique Tarenti superstes fuit mater enim non in multo post item supremum obiit AEX L. i) Sed cum filius, sui Mantitheo nomen Erat, fere idolevisset, idolescens quidam extitit, matres Plangon: quadam Genatu qui dum ipse se Mantiae filium esse contenderet, a Mantia petivit, ut sibi filii legitimi rura tribueret. Atque cum Mantiavi recusavigget, leges in satrem quem dicebat egit, quae auS ut erat Privata a magistratu arbitro publico dirimenda tradita egi. antia autem veritu ne quIS
adversariorum, quo multo in republica habebat, ea ulciscendi occaSione uteretur, I langone ips reconciliata lausam sicile iublatum iri ratus, triginta minis promisSi essecis, ut Illa fide ravissima interposita polliceretur Se apud arbitrum teStimonin recuSaturam. deque
vero promisso ite tit sed ibi irimum iusiurandum ad eam delatum egi, o Solum Illum sed etiam filium alterum Pamphilum nomine Mantiae patris esse iuravit. Quo iacto MantiaSet litem perdidit neque, quoniam ipse iusiurandum mulieri reddiderat, ad Iudice provocare licebat Itaque Apaturiis proximis silio Plangonis in phratorum conventum deducto ta DulIS in Scripsis maiorem Boeoto, minorem Pamphilo nominibus. Atque eos filiorum legitimorum iura adeptos is3, iude efficitur quod Mantia mortuo una cum Mantillie bonorum pater horum lioredes fiunt XXXIX, db XL 233 Q. Quaeritur qua, rati, inter Mantiam rei Plangonem interceSSerito quid uerit cur Mantias langonis illos in phratorum album inscribere cogeretur qua de re multa arte viri docti disputaverunt, Sed ita plerique, ut rem in medio elinquendam putarent. Atque Primum quidem Mantillieus, qui negat Boeotum et amplulum Mantiae silio eSS AL, , Io ipse se mendacii convincit cum aliis locis patrem langone Sam ESSE Oncedit
XL ae est Noque vero humili loco natam Plangonem existimabit, qui animadvertETIt XL 21 3I, dotem ob tribui tentu, minarum. Nah etiamsi filii iam dotem ementiusint tamen do quavis muliere te steli, ne mendacia quidem eiusmodi confinguntur. Accedit, quod Pamphilu8 Plangonis pater, cum moreretur quinque talenta JEIpublicae debuisse narratur XL, 22) atque tantae pecuniae debitor fortuna aliquando non mediocrI ornatu fuisse censendus est. Quid, quod Boeotus Plangonis filius XL 3s Cononi Timothei fili viro amplissim, controversiarum orbitrium germiSSurum est Quare non Iniuria(XXXIX, 2 iactare videtur matris cognato non inferiores SS Matillae propinqUIS.
12쪽
ovi a Planeon patri allatam esse; qui si Plangonis sponsalia in dubitationem vocaren ii hos horba sitis, , shri metiri J καὶ νεγκαro addere non ieglexisSet D n si ureo non area e sponsa e3set, quomodo filius vel einentiri potuit matrem Mento dotatam
quouisivi non dubium est, quin virgo Allieniensis tali dote praedita nulla aliam
viti viro vitae omiuunionem inierit nisi matrimonium iustum, Boeotus certes langonem matrem iustis nuptiis cum Mantia coniunctam dicit. Dolud Boootus Plangonis ilius es Mantitheo maiorem natu s33 vere Assirina
Malui in narrat, et antequat inatrem suam duxisset et postquam illa obiSset, ius langonas
et finem si trasse. Mithro suspiceris Mantiam primum langonem Pamphi liliam uxoremtab Tu divortio reto Polyarati filiam duxisse. Cuius divortii quod an irationibus
ouas te linus mentio nulla sit', non miruiu St, SiquidEm natalmoni diSSoluti nemoi iamatori e niaximo fugienda erat. Mireris Mantiam post mortem ii mris alterius ad I lau-gonsem redisse magis etiam mireris a iuuliere repudiata aduitSSum 8SP quainquam et illud noli raro fieri neque hoc exemplis carere videinus. At cur Mantias, Si Boeotu et Iam- Philus ex uxore legitima nati erant, filios in phratorum societatem intraducere noluiti j At eius quoquo rei causa cogitari potest, quam inveniemus, Si ad rem aliam aggredientur, de qua anibigitur, utrum dotei Plangonis Mantias accepisse putandu Sit necne. Selinus enim saepenumero dotem genero non traditatu SSE, Sed a Socero retentam Muras peperisse'. Atque post inortei Mantiae Boeotus cum a Mantitheo po3tulavisset,
sibi et Datri talentum ex hereditate paterna doti maturude iniit eoi b, pi arbitro publico repulsus ad iudices provocare noluit XL, Ii, is, o qu 2, 53. aeo
saepissime ab oratore summa cui fiducia repetuntur et testimonii confii malitur, ut non
lacu eum mentitum esse existimes Quin etiam adversariu cui dicit Mantiam oui I amphili publieatis ex aerario publico plus centum minas doti loco accepiSSe XL, O , ipso com maternam Malitiae non esse solutat latetur, antequam Painphali bona publica fieren Neque quod Boeotus poStea ex aerario Mantiam pecuniatu magnam rettuli8Se contendit, veri speciem prae se fert Putes igitur Plangoni a patre, cum Mantia nuberet, dotem amplam esse constitutam, Mantiam vero ea spe propter Pamphili calamitatem egSe raudatum.
Restat alius locus, te quo adversarii ambigunt, num Mantias Boeoti filii δεκατηνeelebraverit. quam rem Boeotus aestimoniis duobus confirmaverat XL Io) antitheus sXXXIX 22 qui impugnat tribus rationibus migus, Irimum neminem su18Sm diem .eStum
actuam filii, quem non suum arbitraretur, deinde neminem, qui δεκὰιη celebraVISSet, poStea
dissimulaturum duisse, denique Boeotum si eo Hie Mantia Agnitu SSet, non matris tribu Ηippothontide sed patris Acamantide puerorum choris suisse adfuturum Quam argumentationem Auis non videt infirmam esse Nah quis neget fieri potuisse, i ut quas divortio facto una cum uxore puerum quoque infantem repudiaret quod factum erat,
Boeotia cum ad phratores a patre non esset introductus, cum patris tribulibus choro agere sine di bio non licuit Minoris etiam momenti esse ea videntur, quae Mantitheu in oratIonesiltera S 28 et res profert, ubi testium paucitatem irridet alterumque sorum Timocratem Boeoti fere aequalem esse dicit Quae cum ita sint, mihi persuasum est Mantitheum muria
Boeoti δεκατην actam denegare.
Mantias igitur Mantithei filius Plangonem Pamphili filiam et familia ampla honestaque ortam et corporis forma egregiam XL 2 Lin matrimonium duxit, ex qua filius nascitur, cui nato die decimo noma avitum Mim triri hi vim indit Sed priu3quam in phratorum
conventum deductus tabulis Inscriberetur Pamphilus socer calamitate Trauis3ima obruitur uuari a Mantias non solum omni dotis constitutae spe fallitur sed etiam, quod suspiceris, metuit. ne auctoritas, quam apud populum habebat aut frangatur aut serte aliquantum imminuatur Quamobrem homo divitiarum magis et potentiae studiosus quam fidei memor divortio facto coniugem cum puero insanti domo pedit, laudo post uxorem durat 1 olyarati filiam aetate iam provectam, tuam Cleophon ante in matrimonio habuerat, gente e ditISSIma
et amplissima natam. Filio quem gignit ipsi quoque Mantithe in nomen sat Atque
Mantias, posteaquam Plangonis filium ad phratores introducere coactus St, ne duo antithei Mantia filii Thoricii essent, huic Boeoto nomen tribuit Sed is cum patre mortuo ipse se demotarum tabulis inscriberet, sibi magis quam fratri minori honorem avitum deberi ratus, non Boeotum, ut pater voluerat, sed pristino nomine Mantitheum se praebet XXXI S, XL 3 Inde cum de nomine lis orta esset, Mantitheus minor, qui Sol Sab nomen avitum vindicabat, quamquam Demosthenes rei orationem scripserat, causa cecidi quae rudicum sententia argumento est Boeotuin Plangonis filium non sine aliquo iure Mant heu nomen sibi adrogavisse. Iam cum uxor altera diem supremum obisset, in Mantia Plangonis amor renatus est eaque quamquam iniuriam gravissimam acceperat, paupertate vel etiam victus inopia coartata nescio quomodo ab animo impetravit, ut cum illo in gratiam rediret dieque tamen Manlias langonem in domvin suam reducere aut eius filiis iura legitima attribuere voluit, XL,s veritus ortasse Polyarati filios. Certe lango Mantiae sertum sublevata in omnium rerem abundantia vixisse narratur XL,5I3. Quod superest moneo A. Schaeserum summum virum errasse, cum V XLI 36
13쪽
- Io de gegenwartige Machthaber vo Mitylene, ve,endet.' Immo antitheus ipse se in bello cum Aminia milites conduxisse pecunias eum aliunde tum Mytilenis collectas militibus distribuisse latetur, ut aliquid pro Atheniensibus gereretur adversarium vero, ut Cammae Mutilenarum tyranni gratiam sibi conciliaret de ea pecunia quod a civitate Mytilenaea privatim Mantitheo data esset aeris Mantiae patri publice debiti solutio tunc litem sibi intendisse Mantitheus igitur eam pecuniam dicit se a privatis reipublicae causa acceptam in publicum usum contulisse, Boeotus eum pecuniam publice patri debitam a Mytilenaeis
exegisse vult. Qui quomodo Cammae trianno obsecutus sit, cum talia iactaret, non Mequor, neque enim video quid ammae interfuerit, utrum ea pecunia Mantitheo Atheniensium nominea privatis an a civitate Mytilenaea privatim soluta esset. Oratorem igitur setanni nomine, quod Atheniensibus in odio erat, abusum esse crediderim, ut adversarium calumniaretur. Neque vero cum Sehaefero exigiime Mantitheum proprio Marte cum Aminia milites et pecuniam collegiSse Sed oratoris verba ori r στρατευομενο καὶ μετ υμεινίου ξενολογήσα αλλοθεν τε χρημαχα ἐν πορrσα καὶ ἐκ ψ ιλ νη; ανήLoσα oicστρατιωτct docere videntur Mantitheum reipublicae mandato eas res geSSiSSe. Et quod pecunia non a civitate Mytilenaea sed a privatis suppeditata dicitur, Mytilenis regpublica libera iam eversa videtur, id quod paullo ante annum is factum esse accepimuS.'' Quare quoniam iam anno di ibi imperium populare restitutum scimus, Mantitheum eam rem geBSiSSeputes inter annos II et 3 s. Verum eodem sere tempore legimus eum taxiarchum ad bellum Euboicum esse prosectum XXXIX, IG) φερε, ε δε δίκ)iv στραχ α φευγοι, χορενυιδ οτα στρατευεσθαι δεῖ καὶ α νυν, οι Tαφα α παρηλθον οὶ Ποι, ἐνθάδε του χοα ἀγων 'ελείφ καὶ τοι Λιονυσίοt καταμείνα εχορευεν, ά ἀπαντε ευθρῶ ε οἰἐmdri uometεσ. απελθόντον δ' εξ υβοία τῶν στρατuor sim triοταξίου Προσεκλήθη, dy τα&αρ χἀ et ij, συλη η ναIκα - ην κατὰ τον νόlictio go Euctuero rectTροθεν δεχεσθαι την
λῆβιν. Sic certe volunt interpreteS; locum integrum adscripsi, quod haec verita non esse eius qui ei bello tuterfuerit persuasum habeo. Quid qui ipse taxiarchus apud Tamynas tribulibus praefuerit, eum tu existima dicere: τε εἰ Πρυνα παρῆλθον et
ἀπελθsietura Eυβοία τ ῶ, sis iis his et , Ego, quoniam eos qui bellis interfuerunt gloriari potius de rebus suis quam tacere scio, Mantitheum Sugpicor, cum taxiaretrus creatus esset non cum exercitu in Euboeam exiSse sed cum Aminia in ingulas miSSum esse, qui milites et pecuniaS cogeret.
Theocrines Atheniensis, qui et accusationibus et delationibus quaestum faciebat, Epicharis cuiusdam patrem παρανομυμ accuSatum decem talenti multaverat, quae pecunia, cum in tempore soluta non esset, duplicata reum omni salutis spe deiecerat. Itaque ut adversarium victorem ulcisceretur, quoniam ipsi in iudicio agere non iam licebat, filium adulescentulum hortatus est, ut Theocrinem peteret Verum neque poena levis tanto dolori' A. Sehaefer Demosthenes III B p. 23. A. Sehaefer Demosthenea L p. reo III B p. 22 .
Ii satisfacere videbatur, meque homoe versutus accusandi faciles locum praebebat Tandem quaerentibus occasio haec oblata est Theocrine Miconem mercatorem per state in ius vocaverat, quod leges empori violasset, Sed cum causae cognoScendae dies veniSSet actione destiterat, cui rei mille drachmarum poena legibus constituta erat. Neque vero magiStratus, qui quaestioni praeerant, eam multam ad aerarii quaestores detulerant et Theocrines novas interim accusationes instituebat Qua re Epichares utitur Theocrinem aerari debitorem iura
vetita sibi adrogasse, quod alios in ius vocasset, id quod poena gravissima legibus Interdictum esset Quodsi Theocrines se esse debitorem publicum negaret, qui quaeStorum tabulis tota esset inscriptus, rit nihili isse, legem enim , disertis verbis graescribere: σφείλειν ἐκείνη etῆ ήμερασ, in Usu et rectoαβῖ τών νόμον το ψήφισ/iα.
Itaque Theocrinem ex eo die pecuniam aerhri debere, quo Miconis causa, dereliqui8Set, neque ei alios reos facere licuisse. Ηaec est summa orationis in Theocrinem scriptae LVIIIJ, omnesque qui de ea egerunt causam ratione iusta niti censuere imprimis Boeck Oee civ. I ' bos legem quam supra laudavi optime explicavit ita, ut si aut de delicto non constaret aut poena non SSet definita iudicum sententiam opus fuisse, sin autem neque de delicto neque de poenae magnitudine dubitatio esset, eum qui commisisset ipso delicto debitorem aerarii fieri doceret. Quam doctrinam nuper P. Trenhel in dubium vocavit datin ann. Si di 3 qu.), cum diS- crimen illud delictorum, ut aut dubia aut certa essent, a legibus Atticis abhorrere diceret. oratorem vero pravis artibus usum legis verba male interpretatum Sse, quae longe aliud
Sed qui tale quid probaturus est, ei ante omnia explicandum videtur, quid tandem Ie re vera voluerit, a quo Sengu orator verba callide detorserit. Id vero Trenhel non praestitit, nam quae de vera legis significatione disputat obscuriora sunt, atque ipse quid legis verba sibi velint, fatetur suspicari magis licere quam interpretari . . Iam vero oratori testis gravissima existit lex Timocrateae β 22: ἀν δ' οἷ πρυτάνει pini o κατὰ τὰ εγραμνιεν τήν εκκλησίαν γ οὶ προεδροι ιη χρηματίσωσι κατὰ τἀ,εγραμμενα, ἀφείλειν τῶνμἐν πρυτάνεων κασχο χιλια δραχμὰ ἰερὰ τῆ Λθηνῆ, των δε προεδρομ ἔκαστο ἰφει κεχωμυρια δραχμὰ ἰερα τῆ 'Λθηνῆ καὶ φύειξι αυτ εστ προσθου θεσμοθετασ, καθάπερ ἐάν τι ἀρχθ όσείho et co risisσίφ. Quae lex quid vult aliud nisi comitiorum antistites, si mandata violarint, ipso delicto sine iudicum sententia debitores esse publicos Quid hac re nonne demonstratur legibus Atticis distingui inter delicta dubia et aperta, quae iudicio non indigeant. Neque Trenhel recte legem eam exprimit, cum dicit: Woruetreuer chein mir die Ueberaetrung Endeixiabrin soli staftfinden si ii ege Sinaiugehuldner d. h. das strenge Versahre soNohibi die schwere trase, Nelche diesen drohten, soden auch die Prytanen und Proedro tressen. Notum enim est ενδειξιτ non es8 quamlibet quaeStionem Severam, Aed adhiberi adversus eos, qui quamquam legibus a quibusdam vel locis vel rebus arceantur, non abstineant. Earp. s. v. Itaque lex iubet antistites, si peccaverint, debitores esse et, nisi statim aut se abdicaverint aut solverint, quam rerum neutram facturos verisimile erat, eadem lege teneri, qua magistratus, qui aerario debeant.
14쪽
Cepitigophontis populiscitum Tit nav d hi qu. - CIVII, 8os Ibi multa varie mandantur
ad xpedition m inmadriam patrundam tum pergitur in hunc modum: αν δε συι ποVει,
καταγι ωσκόνι σν τ αυτοὶ φ -- Quid haec dici poterunt delicta certa non subia, in quibus iudicio non opus sit' Minime Locus alter Tit nau. 3i est SenatusconSultum, non lex aut populiscitum, unde facile explicatur, cur ενδείεm mentio absit. Ne tertio loco,
quia mutilus est accurate iudieari nequit. .
Deinde Trenhel hoe genus debitorum ah ssa dicit a Patroclidis populiscito anni ob Ando I ii neque ab Andocide commemorari, eum de debitorum generibus disputaret. Atque populiscit verba haec sunt: περὶ δε χῶν ἐπιγε*ραμ λενων ε . ου Πρακτορα η τον ταυ iactata θεού καὶ των ἀλ ω, θεων ὴ τον βασιλέα. E et Tig. μη ξ ress FP μῆχt i εξελθουση βουλησ, ἐφ η Καλλία ὴρχετ, ossi ilμs r. - η φείλονχε . . . . .', αλε αι. In his Trenke p. dis vocem Dyρά interpretatur: inScriptu es , ali aut 'εIραφηau ἐνεγραφη restitui iusserunt. Quodsi ita est, nonne hoc genu ε τι μη ζεIραφη, σοι α riuo Oαν η ἀφείλοντεc eos complactitur, qui ipso delicto debitores acti tabulis non inseristi sunt, quae est Theocrinis condicio ex accusatoris gententia Quae cum in sint, moeckhi de la, lege iocitrina mihi a Treukelio nequaquam refutata videtur Unum hoc concedo oratorem in Theocrine accusando varii ut ambagibu8, ut
Theocrinem insimulat, quod quamquam aerario pecuniam debeat, alios reos facere ausu sit. Quam rem cur orator in diu reticuerit, ignoro existimaveris vero causam, qualis hae agi ur,
ut ciuis quod legem quandam violasset, nulla iudicum sententia debitor publicus diceretur, vel Athenis inso tam suisse. Atque id orator ipse eoncedere videtur, surum adversarium ei on ita dicentem neminem nisi tabulis inscriptum aerario debere, id quod nemo Praetendere noterat, si saepius Athenis accusatores causis similibus vicissent. Dixeris eam legem, quae iuberet civem nonnunquam ipso delicto debitorem publicum fieri, latam magis ad terrendos
hominum effrenatorum animos, quam strenue adhibitam esse tum vero oratorem exacerbatum, euius non solum fortunae, sed etiam honos et dignitas eversa essent, ut hominem InimiciSSimum
Siaatsschuldner gesagi Wir οφείλουσι τῶ riptoσι p, o Si das infac Tautologie umuberhauptaeinen in gu ergielen, mus dacti geSolirieben Erde ἀφίσταντα των η Itoσι-. Aber sonderba bleibi, das de Reduer nur et bellaupten agi, da fragliches eget Rerde of helalgi. Sed noλλαχω nequaquam valet idem atque 'ολλάκισ, Sed est varie vel multifariam. Atque orator non ista una, inquit, quam dici ratione, ut tabulis aerarii inscribantur, sed multifariam, qui legibus obtemperare volunt, debitores publici fiunt et debita solvunt Quod qui probaverit, concedet correctione haec Verba non indigere.. I 8 Πολυ γ Amντίδα του αναγκάσαντα ἀποδοῖναι Θεοκρινην ἀσμmἀμφα ἐπῖνέσατ' , μὰλ .s L τουτον. aec ab A. Schaesero III B p. ii egregie emendata sunt: Λεωντίδα Oilin Tου ναγκάσαντα .... πῖνέσειαν μὰλλον ή τουτoν. Sed vir summus errore aperto ScripSit 'svέσειαν. Mihi quod revera Scironides in Leontidarum decreto Theocrinem laudavisge putandu est, rectius scribi videtur 'sνεσαν, quod vel propius a librorum Scriptura abegi. Neque velum est, quod Rohdewal l. l. p. 2 Schaesero opposuit, Epicharis peram minoris SSe, quam ut talem laudem sibi sumeret. Nam in lectione tradita propterea ossendimus, quod Atheniensium populus vel iudices Theocrinem laudasse dicuntur, ad quos ea res nullo modo pertinebat. Sed decretum quod recitatur a tribulibus suffragante Scironide profectum est, qui Theocrinem avita debita Solvere paratum praedicare poterant, Se ipsos extollere laudibus non potuerunt. Et Rohdewald ipse fatetur Epicharem operae uae, quod Theocrines solvere coactus sit, aliquantum tribuere. 32 in his verbis: προσκαλεσόμετο τόν Πολυευκτον έποφέρει γραφ ' κατ φυτον κακώσεω πρo τυ αρχοντα καὶ διδυ- προ τὴν ἐξιν κνησαρχίδι τῶ παρέδρ λαβών δετὰ τριακοσία δραχ/- παρα τοι Πολυακτom .... ἀπηλλάγη artieulum miror, qui τριακοσία δραχpin antecedit Nam quamquam interdum Graeci numeralibus articulos addunt, ubi lingua vernacula Spernaturo nullum tamen docum repperio qui ioStrum explicaverit. Ut enim omittam notissima illariππεῖ εl του τετρακισχιλίoν συνελοoveto et Mήδων μεν
ἐπειδὰν δε τὰ πέντε καὶ εἷκοσιν τη διατελέσωσιν, εἷησαν ἀν ουτοι πλεῖον Π γεγονοτε η απεντήκοντα ετ ἀπο γενεῶσ in quibus articulus mihi sensu distributivo usurpatus videtur, ut cuique eminae, cuique viro idem iuventutis terminus tribueretur, cf. Xen. n. v d. II,
nostri simillimum mihi deprehendisse videbar Thuc. IV, 2 'Iθηναλι ὰ τεσσαρακοντα ναι σἐ Σικελίαν ἀπέστειλαν, cui ir doctus addit Gesamstetragi do chisse in allem , cum ibi articulum legi animadverti, quod eaedem naves paullo ante III, It commemoratae erant itemque IV, 8 ναυ σφων τό ἐξήκοντα, quodauline ibidem apposuit, spectare ad v, Πελοποννnσίων αντοσε τηε ἐξήκοντα Παρεπεπλευκεσαν. Quae cum ita mi loco nostro, cum explicare articulum nequeam, legere malim δέ τινα τριακοσία δραχμασ, quod eum