De Dionysii Halicarnassei iudicio de Platonis oratione ac genere dicendi dicendi dissertatio [microform]

11쪽

Λ priinum ipsa haec comparatio mihi parum scienter ac perite suscepta esse videtur. Non enim Satis perspicio, quomodo iusta et accurata comparatio summi Graecorum oratoris cum Platone nam de tribus reli luis dicere non est huius institutae scripturae ne dicam institui ac perfici, concipi animo tisi c0gitari possit. Nam etsi non insiliandum est, virum elegantissim una ac disertissimum recte ornateque scribendo plurimum operae dedisse, immortalesque libros suos omni copia atque instrumento dicendi ornasse atque expolivisse trimen cum Summa

eius laus in sublimitate ac quasi divini late ingenii acutissimisque ac subtilissimis de rebus divinis et humanis dispulationibus versetur, nescio quid iniquum

ac mane uiri habere videtur, philosophia iii ab oratore, orationem ab rebus Seiungere solamque dicendi piaestatilia in Sub ili dicium vocare, et cui illustrissimo oratore componere, quilin praeηertim orntio apud philos0phuin, ut apud oratorem, Selii per apta ESSE debeat tirgumento et rebus, neque res neque ipse disputandi et argumentandi modus philosopho ubique locu in et occasionem praebeat ad insignem quanda in rati di virilitent, undiu ab oratore merito requirimus, stendendam. Iam Menex elius Platonis qui dein, in quo percensendo Dionysii critica potissimum versatur, ad Platonis libros de philosophia minime periinet, sed si dialo et ira in eius iarie in Emas, mera oratio est: ii quis induci possit ad crudendum, Diotiysitim et voluisse et iure potuisse Platonis dicendi artem iii vera ac propria ratione, non in libris de philosophia ex altrinare et cum Demosthenis Virtute cum pollere. Veruin intra Menex eni in bitum et sine censii ra eius in inime Se coiiiiiiiiit, neque illud oliti ostendere, sola in Platonicam illa in orationem illustrisAtinis Demosthenis orationibus arte ac limine dicendi concedere, Sed Menex eii sumtis multi locis et exemplis innino de universa Platonis oratione

ac saeuitale dicendi statuit atque iudicavit Uuod et cupide laetum est et inique. Sed ni filius lini secisset, si illi in Platonis orationem omnino Demosthenis

elixi lueritiae oppoΝuisse atque ex eo, uin ad Demosthenis Plato praestantiam acceler ei, iii dicasset . a in quilin Mene enus unica oratio sit, quam Vir sapientiri illiu composuerit, ii nimn in autem illa in dicendi laudem, quae ei tribuitiir, tot praeclari Ssimis niti operibus sit adeptiles, ecquae, obsecro, esse comparari et neSiliuntio uni en in hanc rationem cui Demosthene conferre, qui et vitae studio et arie orator fuerit et tot ac tantas de causis privatis ac publicis orationes scripta reliquerii Accedit quod Menex eniis ad genus dicendi pertinet et in aretumento versatur, cuius ratio et oratio usu atque consuetudine quasi fixa ac praesinita erat, quodque non, ut Demosthenis orationes Omnes, ad contentionem et pugnam, Sed iid iucunditatem et, ut Cicero ait, ad inspiciendum delectationis caussa compurnium erat. Huc denique ccedit, quod unam sibi Dionysi iis dieendi si-guram ne quasi modulum, perangu Si iam sane, animo finxerat, ad quem diversa

elocutionis genera exigeret ac metiretur, euique quo quis similior erat hoe propius, ipso quidem iudice et arbitro aeeederet, ad persectam formam ae ne-eiem dicendi ignorans aut certe dissimulans. diversos esse modos et menera

orandi, et oratores ac Scriptores icet inter se diversissimos, amen in suo quemque genere posse excellere. Sic Demosthenis orationem numeris omnibus absolutam arbitratur, contra quod, ubi de oratore sensu proprio agi iur, nemo facile pugnabit est enim Demosthenes in suo genere eximius ac prope perseeius. Sed illa Demosthenis magnificentia ac vis admirabilis ad assecius concitandos, ad eos, qui audiunt, tenendos, movendos, rapiendos, inssammandos, quam parum

apta leniori ac sedatior orationis tenori, qui disputationum de philosophia esse debet, quam parum con Venit generi epidistico sive demonstrativo ad quod Menex enum sive Epitapluum pertinere diximus Namque illud nune omittimus ex uno perexiguo libello de dicendi virtute scriptoris, cuius tot exstent maxima opera atque volumina etiam ea de caussa haud ommode iudieari, quod nihil obstat, quominus scriptor, qui alioquin haud perinde excellat, in uno loco se

ipse quasi superari et Scripserit, quod praestantioribus peribus merito nenui- paretur, et Vice versa accidere poSsit, ut in aliquo scripto consuetam suam in dicendo laudem non Si assecutus sive casu, sive quod ut Platoni accidit, in insolentem atque inexpertum sibi scribendi campum descendisset et in armuiuento esset versatus ab alii iam occupatum ac saepius multumque tractatum. Me quidem sententia longe alia Dionysio via neutida erat, quanqliam neve sic quidem iustam et ceriam comparationem horum duoruinisci Iptorum fieri potuisse existimem. Multa de omni uiriusque genere dicendi in universum erant disputanda, elare atque distincte ostendendum, quo hi seripiores ab se invicem disei eparent, demonstrandum, quid cuique, Si per se specialentur, ad ne laetam sui generi speciem deesse videretur; atque illa omnia muIiis ac variis quae e diversis eorum operibus tepetita essent, documentis et exemplis illustranda, probanda, confirmanda. Qualem enim putamus suisse eventum sui urum si

praestantissimo locos e Platonis libris de republiea, Phaedone, Phaedro Theaeteto, Gorgia, Protagora, aliisque immortalibus eius scriptis, atque totidem Ioeos imprimis elegantes ex orationibus Demosthenis eontulisset uir lectores sensuros de uiri usque genere dicendi Sine dubio in Platonis locis omnibus admiraturi fuissent elegantiam, proprietatem, perspicuitalem, varietatem et, ubi ait rei id postularet, lenitatem, simplicitatem, substilitatem, et rursus ubi natura argumenti admitteret, gravitatem, copiam et ubertatem, ae persaepe etiam miram quandam sublimitatem. In Demosthene vim omnia secum rapientem, gravitatem, altitudinem, et omnino omnes propemodum virtut& boni oratoris imprimis eas, quae valent ad hominum animos intendendos, Oeendos, placandos,

12쪽

instam mandos. Ut in verbo dicam, intelleriuri fuissent, Platonem in suo genere haud dissimilem esse Demostheni, nec Demosthenem Platoni, neutri ad persectam sui Speciem mulium deesse. Verum iii hac una iniuria Dionysii censura minime substitit atque acquievit, sed etiam allacia et artificia, sophistarum dolis ac Maestietiis haud indigna, adhibuit, quibus lectores, certe imperitos nec in Platonis Scriptis apprime Ver-Sati s deciperet iudiciumque eorum corrumperet. Nam primum inelat, Se in iudicio suo de laione non ita secisse aut sati urum, quemadmodum ab liis doctis ante se factum videret, ut locos minus insignes et elaboratos sit iudicium πο- ea re atque cui Demosthenis orationibus componeret, line iniqua ac perversarnii eriget Veniim ait una in murius illud recte nil in inistrandi sibi visa in esse iam, ut ex utroque Scriptore, qui loci praestantissimi omni lim peritorum iudicio atque consensu liaberentur, deligeret, ritque in uter praestantior esset habendus, decerneret. uo nilii in ore itidem Dionysii potest esse impudentius, quum , lane contrarium secerit, atque quod innia incliti ione aequitatis suae est professus atque ex eo potiSsimum P alonis libello, in quo plurima, quae Vituperari possent, inesse arbitraretur, Iocos et exempla Platonicae orationis atque lacundiae repeterit. Deinde pergit, Platonis rationes iudiciales praeter pologiam Socratis nullas exstare, nec deliberali vas, quae ad populum habitae es

Pinionem de rebus civilibus et ad rem pii blica in pertinentibus, de civi late recie consili uenda, de legibiis, de amore patriae, de ossiciis boni civis muli et e r regia scripsisse nique disputetisse, at oratione eius Sensu proprio, quae ad civitatem referrentur, praeter II enex enum Si V hanc laudationem nullas unquum exitiisse. Dionysius aute in . . primum sulsu confirmat, multas esse Platonis de republica noti τικο ς orationes, et deinde Se ex ea, quae praeSianiissima esset omnium παντο ν), argum ei; la iudicii Sui et exempla Platonicae eloquentiae velle repetere. Videlicet camiente, ut lectores nonnisi praeclara et consiimmnia ex eo libello exspectarent, et Si Vitia magna inesse Siendisset, non solum ista exspectatione deiicerentur, sed ita in his exemplis persuasi reliqua quoque philosophi opera omnia aut iisdem aut cum tui libro, quod persuadere ludet, elegantia concederent, maioribus ac travioribus laborare vitiis existimarent. Opponi qui dein potest Dionysium Verbis illis παντο9ν των που τι κω λογωναυτου, non rationes, quae proprie dicantur, sed omnino Platonis de rebus ei vilibus Semnones in animo habuisse atque Si e nisi casse Verum huic verborum interpretationi primum repugnat orationis contextus, quum e totius loci ratione

ac natura de orationibus, mon de sermonibus ac disputationibus philosophicis agi appareat. Sed esto, Verba ita Vere aeeipienda esse, nonne dum huius eriit eum raudis atque iniquitatis abs0l Vimus, o Vae multoque gravioris eum co-aretuimus' uuis enim, qui Platonis eripia leviter tantum gustarit, adeo invenustus erit, ut Menex enum audeat dicere cum Platonis rota rora', olli leo eum plane divino opere de republica et aliis aut argumenti gravitate disputandiqtie subtilitate, ut, de quo nunc a itur, orati di arte et eicinantia ae

suavitai posse comparari fui iam rudis ac hebes invenietur, ut illos Phros omnes a Menexeno dicendi praestantia ac iucunditate superari confirmei Missis ambagibus illud agnoscamus, Dionysium in ipso modo, quo iudicium suum instituit et primo quasi undamento, cui criticam Suam SuperpoSuit, non cite, candide ac sincere, ut aequum cera Sorem decet, Sed quod infra etiam aliis aro umentis elari u Slendetur, inscite, inique ac subdole egisse. 'Λd ipsum iudicium ut veniamus, statim in principio libelli Soerali Menex e nus interro manti, unde Veniat, reSpondet: Se e curia Venire quo visset eum

oratorem, qui laudationem haberet de iis, qui in bello aes essent ibi de

bum quidem de Archino ac Dione amplius addit dam quid Dion usius udacter vel , ut 'eci ius dicam turpiter Platonem ripsum confirma dieere ean Epitaphio 'u' conscribendo imitatum esse archinum ac Dionem se iii νε οι δοκεῖ Θονκυδίδην Παραιιι3ι0υιιενος, cui i αυτός pr σιν υρχῖνον ωαὶ bi A caitSS quoque qua ad perVertendum huius loci sensum permotus si minime obseura est quae apparet e Verbi illis: ca δ' ἐαοὶ δοκεῖ, Θουκυ id χνπαρ ιιιιο ιενος. Ea enim mente lat0nem dissimulationis ac mendaeii eoargui ut leeior ignaro sagacitatem Suam ac docilinae praestantiam probaret si conira quod Plato de Seripi ui a sua ipse SSet es latus, veram sed ieetam' quam philosophus Secutus esset, rationem in laudatione illa seribenda ius uri 'mum perspexisSe atque ni elaeiSS Videretur eque tamen illud ipsum . quod

Plato exemplum Thucydidis imitatus sit, ii invenit, ut in eo exqui,si ur

solertia et acrius quoddam uiri usque rationis iudium cernatur: sed repetitum

illud decretum ab eo est ex ipsius latonis verbis aut perperam intelleetis a

suo in Menexeno Socratem dilectisSimum ac sapientissimem praeceptorem suum

13쪽

nihil se seire diceret, hanc consuetudinein sustin ei Iam in hoc sermone tenuit. Itaque a Menexeno rogatus, ut ipSe laudationei haberet, ex se quidem, quod dicerei, nihil habere respondet, Sed nuperrime ab Aspasia, magistra sua, talem orationem audisse vel, ut lepide iocatur didicisse, qua etiam Pericles illam

Περικλῆς ει Πε, Περιtiit lιατ αττα εξ κεένου συγκοU. 9σα. idemus igitur sontem unde Dionysius illud commentum hauserit. At vehementer errat vir doctissimus: neque enim id in Verbis it Iis continetur, neque illud certum est, utrum, PericIis orationem . l. tangens, Plato ipsam illam, quam Pericles habuisse con- Aiat. in animo habuerit, an quae Pericli apud Thucydidem tribuitur, meque vero Salis exploratum est, an quum Plato Menex enum seriberet, hucydidis opus iam editum fuerit, hucydidis exemplum imitari potuerit. Itaque ille locus, quod ab Aspasia se hanc rationem habere sive didicisse declarat Socratcs, merus esse iocus quales apud Plutonem permulli reperiuntur, videtur, quo cavillationem, quae haud dubie olim in omnium ore suerat. Periclem ab Aspasia, cuius elegantissimae hela Ie con Suetudine illum virum usum esSe constat, omnem in dicendo elen aut iam tenere, commode ad rem Suam con Verterit, eaque iucunditate sermonem Suum lepide condi verit. Haud dispar est locus in disputationis de Menexeno sine. Namque Platonen ibi vituperat atque eorrigit, quod orationum Sua in sun brem λογον πολιτικὸν appellet, et non, ut appellanda sit, ναγευνιον. At pri inuin nihil obstat, quominus Plato vocabulo πολιτικῖν hoc loco proprie atque eo sensu usus sit, ut quod ad civitatem pertineret, significaret. 9uid quod- et vide levitate in iudicii Dionysius, ubi ex re sua erat, aliquam Platonis orationem linbere, qua in πολιτικνοῦν Vocare poSSet, ut ean De in ostheni orationibus, quae de civitate et rebus publicis sunt, coinponeret et iudicio Suo nequitatis speciem obienderet, eundem Mene Xenum, quem hic a Platone prave oro πολιτικὰ appellari conlirmat, ipse eodem nomine appellavit Verba eius haec sunt Koc τιστος νη παντέον πολιτικco λόγων To Π-G0νος ὁ ε νεξενος, ἐν β τὸν πιτατιον διεξερχεται λογον.Ε hucydidis L. II. c. 36. totum est, publicam humationem eorum, qui in bellis aes essent, ab Atheniensibus ita celebrari suisse solitam, ut ossa eorum, poSiqua in per tridula in exposita suissent, a tota civitate publica pompa ad sepulcrum publicum in Ceramico, pulcherrimo Athenarum suburbio, deducerentur ibique conderentur, deinde a viro et honesto et diserto, a civitate ad id munus delecto atque constituto, in ipso sepulcro laudatio su nebris sive Epita-

qua sententia illud ortu ad modo persectum humationis ossicium pertinere si vore serri apparet Atque Dionysius quoque quamquam, ut statim videbimus, illud - non satis intellexit, huius loci elocutionem laudat, admirabilem eam vocitans rei lii gravitati convenientem et elegantia verborum et sublimitate et numeris Si V conclusione: καλλονς vos/άτων ἔνεκα καὶ σεμνότητος καὶ Gose oriz

eSSe et resilia potuisse iniit censet, haec addens εἰ μὴ sto oro, io, o

em eius Salis intelli et atque perspicio, hoc dicit colon illud, quod ad en . tentiam locum habere potuisse nec ineleganter adiecium fuisse, si illa a sono tinnsi e publica Sepultura Summus honor fuisset, quem civitas mortuis illis tribuis', quod confirmare absurdum foret, quum praeter alia et parentes illorum publie sumi alerentur ei liberi usque ad pubertatem alerentur atque educarentur, qui h0no lon e maior nique inlustrior esset habendus. Hic autem Dionysium in praV Suo latonicam orationem explodendi studio duo videntur su-giSSe primuin quod orator, cum statim post publieam illam actionem dicere anciperet et ab eadem , ut supra si nificatum est, irationem , suam ordiretur, honorem ei summum et unicum qui mori uis iam erat tributus, qui erat, quod public comitatu atque pompa Iati ac rite humali essent. uod si reei statuitur, recte etiam Sc copiae et orna ius gratia, colon illud: προπει φθέ, τε --οικειων, lato adiunxit, quo publica illa sepultura rite persecta, qtine in sententia praecedente simplici verbo εργο significata erat, ἴpi0Siu exponeretur

uni Senientia simplex et ab omni elocutionis ornatu nudata sere talis kt

14쪽

Re quidem isti ea, quibus impetratis ad sedes beatorum commeant, habente nam et aeiritale et a suis it pieque sunt Sepulti. Atque ita locum minime obscurum intellexit etiam Longinus de Sub l. c. 28, qui illam circumscriptionem atque expositionem tantum abest, ut vituperet, ut ea Sententiam per se exilem ac tenuem eleganter auo eri atque ornari existi mei. Di 0nysius autem hunc locum praeclarum sane atque expeditum non intellexit, ut quod probabilius videatur, pravo vitupera tuli studio verum sensum intelligere noluit, Platonisque verbis nugas at ille ite litias lipposuit. Quod enim de aliis honoribus, de nutriendis aesorum

parentibiis, de educatione liberorum nae morat, mirum S su riSSe eum, oratorem illis: ειογευ-ἐχoi σιν, re iam facta in nimo habere, itaque curam parentum, liberorum educationem, linque honorum, quae grata civitas in posterum memoriae eorum esset praestitura, Significari minime posse. Quod autem in eadem sententiae parie Dionysilis numeros ni lite concinnitatem desiderat: nooςδιαφθε lora καὶ την προ υTῆς M2ι Odo ' sitati εται γοῖν L. τε si M/ιεTPla αυτλὶς, καὶ τὴν L fco νέαν νυν ιεν γα δνσὶ Πεθιλ est 'avos ι ἐνζ csλοις, συ/ι1ατθος ἐστι καὶ ἐναρι orio καὶ στρογγυλV, καὶ βασι ει DAIε ασταλλῆ ἐαν ὁ προςλαβι τοντι κωλον,

dissicile est hanc vituperntionem ratione ceriisque argumenti refellere: namque ταις citi γοις αἰσI σεσιν, ut ipsius Verbis loquar, cirιαντα τα ὀχianis τε καὶ γηδία ἐν τοῖς λογοις κοίνεται. Quod si autem melim Sen Sum tento Rique consulo, non modo harmonia atque proportio singularum sententiae partium addito hoc colonon turbari, sed etiam plenior fieri orali videtur aptiusque concitidi quum praeserti in iola Sententia non his verbis, sed verbis demum λογε, δε δὴ - καὶ χρν , finiatur. Illud certe salsum est hoc colo orni ionem pro oratoria assumere si riiram historicam Lo is ἐορικον αντὶ του λογικου uno ν), quum sere nihil magis oratori uin ii, quam huiusm0di Senientiarum expositiones, non solum copiae sed ei iam ornatus atque uelinditatis caussa diunctae.

Haud aequius ni lite intelligentius iudicavit de Senientia, quae statim seqititur:

καὶ χθη verba illa καὶ χρὴ confirmans neque perspicuitatis caussa adiecta, Siquidem iis omissis Senientia satis clara σαν ἐς fore i ne lite propter iucunditatem atque concinnitatem: Sed πῶν Ουναν Lio γ τανικεν αὐτης το σεμνον καὶ λελυ-

φιανται. II iniim videri pro seclo debet, hominem Graecum censere, quod ad sententiam illa verba .abundare, quum no Vnm ea inque graVissimam addere notionem

quilibet Graecae linguae peritus intelli' ai. Nam illa καὶ χρὴ ut ab interpretibus iam dudum observatum est, pertinent ad naturale ili mortuos ossicium et

illis o o/ιος προς ταττε apte opponuntur. Itaque me quidem ei Si orator

adiectis his verbis et elegantius et copiosius locutus est, quibus praeter eges

e eonsuetudinem maiorum, ipsam naturam, humanitatem atque pietatem hune mortuis praestandum honorem praeceperit. Quod autem numeros sententiae iis turbari confirmat, idem Oppono, quod Supra meos sensus his numeris minime offendi, et certo scio, gravitatem illo ordine atque illa positione in sine non parum augeri, erie lai 0ni, graVissimo harum rerum auctori, sic visum esse, quum nihil acilius esset, quam illud vitare, et paulum mulato ordine: oro, δἰ δὴ τον mos ενον κόσ/ιον τε διιος προσταττε καὶ χρὴ anodoυναι τοῖς ανδρασιν, aliis iisquo aptissimis numeris Sententiam concludere.

Sed ut 'alumniari coepit, sic calumniari pergit per totam disputationem.

Postquam has duas sententias, . ut modo expositum est, acerbissime perstrinxit, quaSi dino Vum argumentum nam caput de verbis videlicet iam salis a se per ira-ciatum existimat transiturus dicit, senteni in Se potius, quam Verba perScrutaturum, num pulcrae, magnificae ac novet, esse viderentur, in quo genere imprimi operam Plato posuisset Tum sibi ipse opponens pergites πως ἐνι

τ εριιηνείαν ὁ φιλόσοφος, i περὶ τα πραγ/ιατα. -υρια τουτου τε ιληρια νέρειν 0ι τις αν. In qua oratione callide ipse materiem invenit, conira quam in e- heret atque criticae tela converteret. Nam quae iandem sunt argumen in quibuSbo' mirmare ausus est Illud constat. Platonem nihil non eleganter dicere ut Seribere potuisse, et persuasum habuisse, quo ipsa, qua Vi Vebat, ei a ratioque, quae tum per sophistas inducia erat, philosophiae tractandae ac traden-d e serebat, sopiam atque elegantiam dicendi a philosophia ac doctrina minime eSS' Secernendam, summoque eum studio inique diligentia omnia rimm 0rialia opera Sua elaborasse atque expolivisse. Atque illud quoque constat. vetereS divini ingenii facultatem dicendi maxime admiratos esse, it quo illud in si nimodo declararetur, dicium illud notissimum invenisse, quod Dionysius, ut iiῖia, quae ad laudem Platonis pertinent, ridet, scilicet si di in terram descenderent, et humana lingua loquerentur, haud alia quam Platonis oratione esse SuroS. Verum quis eum Dionysio confirmare audebit eundem Platonem. quo nul Ius unquam a rantiori sapientiae studio sui incensus, qui quo totam vitam in indaganda Veritate removendoque hominum de rebus gravissimi errore consumSerit, laudem eloquentiae vehementius asseclasse, quam praestantiam doctrinae ac Sapientiae uiris, eum Plato nihil usquam de hac re verbis si ii sicari aut rebus deelararit, non reprehendat ei indignum iudicet, quod Dionysius Sert bere non erubeseat, ipsum laionem superbire ι εγα φρονεῖν) lacullate dicendi, et πλε lora κεχοζ- σθω φιλοτιsti Z περὶ Mi εριιζνεlαν τον φιλόσοφον ms τα πραγματα. Muis non perVidet, i0nysium, quo acerbior sua vituperatio laret, is si Plato ipse sibi ob dicendi facultatem placuisse atque superbisse videretur, illud mali ne invenisse

15쪽

qui etiam ad idem placitis suis onciliandam tritissimo illo atque decantato arii-

scio: παντες ἴσασι - , callide usus est nimirum ut lectores indocii aut semidocti hoe facilius in sententiam Suam traiierentur, timore, ne si ab ipso dissiderent aut aliter sentirent, inelen antes et communi doctrina carentes viderentur. Sed ut eriticum nostrum in iudicio suo ulterius sequi rationemque eius observare et aestimare recie poSSimus, paulisper digrediendum et ante de Menexeni sine atque eonsilio breviter disputandum erit. Atque et de hac re adhuc idem sere sentio, quod in prae salione editionis meae Menex en pluribus explicavi. Duo Plato mihi in hoc libello spectasse videtur, alterum ut levi intemperniciosumque studium oratorum irrideret, qui, tum rem summae dissicultatis esse huiusmodi orationes habere inclarent, tum eo munere abuterentur, unice spectantes, quomodo Vanitatem multitudinis blandirentur, nulla habila ratione prudentissimi consilii, quo mo ille pro patria mori uos publice laudandi a maioribus eqset inventu atque in Sitivius. Atque eo tolus speciat sermo sive din logus, quo ornii sive auατιος est inelu Sa. Καὶ ιῆν, rati νέξενε, Πολὰ cisi κινδυνώ ει καλον

Deinde exemplo Voluit ostendere, quomodo ab oratore omnes illae blanditiae dicendique piemenia, quae in talibus orationibus adhiberi solerent et a multitudine quasi postularentur, ad excitandos ad patriae amorem et verae gloriae studium clarorumque maiorum memoriam atque imitationem animos civium converti possent. Atque illud consilium tum ex eodem, qui ipsam orationem ni cedit, IIenexenum inter et Soeralem sermone, tum et maxime e totius orationiS

habitu atque eonsormatione apparet, cuius brevis summa his continetur sententiis Civitas Atheniensium omni ratione digna est, quae a cunctis ci cibus maxime diligatur. Itaque maiores per omnem Seriem temporum in summis periculis atque easibus nihil patria earium habuerunt iamque sortiter ac strenue defenderunt quod fecerunt maxime, qui in hoc monumento publice a civitate sepulti sunt. uuare elices praedicandi sunt ab omnibus, nec solum ipsis, sed etiam parentibus ac liberis eorum, qui talibus patribus gaudere ac gloriari debent, maximia ei vitale honores habentur. Sed hoc eius consilium magi etiam e in mulis orationis partibus earumque iraciali 0 ne atque expositione elucet. Nam etiamsi omnibus prope locis, ora lorum illorum, quoi illudit, exemplum civitatem civiliaeque virtutem laudare et auditorum auribus quocunque modo blandiri videatur et tamen omnes orationis loci et qua Si membra ita sunt eo inparnia atque conversa, ut sere unum quod Ni iri lilisSimum praeceptum atque admonitum terminetur. In terra Attica laudanda orator ostendit esse eam terram, in qua omne avitum genus et nium et conditum Sit, quae diis semper graia, a qua primi homines procreati et limenta humaniora hominibus sint tributa. Ita quicquid ad illustrandam terram et ad amorem in eam incendendum confert, oratione ornat atque illustrat. In laude rei publicae disciplinae civibus in memoriana revocat, qualem Veteres legislatores insiliuilonem civitatis esse voluerint, optimorum scilicet principatumet 0κιstagia probat 0rum, cuius praecipuam Viriuiem ac rucium esse iuris aequabili talem ac liberialem Eodem modo in enarrandis rebus ab Atheniensibus gestis morem quidem Sequitur communium oratorum, ut a Veritate non parum desectens eas augeat et exii' geret, quae ingrata esse possint, imiliat aut ingratiam Atheniensium paullum detorqueat sed quam commode omnia ad virtutis amorem in Budientium animis X citandum alendum sunt exposita, quam villibus praeceptis et admonitionibus conclusa sui Marathone vicerunt, praeceptores et auctores posieris sunt facii, non inexpugnabilem esse Persarum dominaiionem, sed innane copias omnes opes virtuti cor cedere. fui postea praeclara illa ad Artemisium pugna vicerunt navali, confirmarunt coniunctis Atheniensium Viribus ne maximum quidem hostem nec terra nec mari esse pertimescendum. Ci Viliis cum duces atque auctores sun estissimi belli ad phagiam cepisset atque potes lutem haberet eos perdendi, ratem eum iis iniit rasa adversus Graecos innium usque ad victoriam esse bellandum, et non propter iram pri-Vniam commune Graecorum perdendum. ui e Piraeo cum Thrasybulo urbem occuparunt, non eaedem fecerunt civium, propier generis communitalem aec aec. Ii mnj0re omnes Sirenue pro patria egerunt, sortiter et honeste obierunt. Paribus artibus, qui nunc in publico monumenio sepulti sunt, summam gl0riam

Sunt adepti, quos siti et nepotes imitentur, parentes, si qui SuperSunt, n0n

16쪽

lu renio, sed aude et benitiale liorum laetentur. Civitas autem illorum mem riam pie ac plendide colit, parentes clion ora et nutrit, liberos educat aliique

maligne dictum esse, nemo est quin iniel limat, quin suleatur. Neque illud

urgebimus, quo animo illa tela videantur: Πλάτευν δἐ ῖς παγγέλλεται GOLIlαν. ..., quum illud, quam bonus philosophia iunio, ut ni Sapientia, nunc non quaeratur, sed manifestum sit, Platonem . . eum maxime oratoris munere perfungi, itaque suo iure eadem oratione. iisdem orandi instrumentis, qui huc cete os oratores, uti posse. Neque illud pluribus exponemus, in reliqliis Platonis seri- piis huius modi i rmentorum nimium usum non inveniri, et Dionysium hoc probe intellexisse, alque inde potissimum , ut haberet quod reprehenderet hoc scri- pium ad diludi enudum, vel ut rectius dicam, ad Plat0nem alumniandum sumsisse 'eque illam senientiam ἰοί γε ὁ uolo ς ηουενευται ὁ αυτὰς νους υτοσὶ τοις

ποι Παις, ους πεοιτθονεῖ καὶ λεαν νει M. noti τεἱ-- νιλοσοφος κύλλιον καὶ γενναιόTερον - nunc disceptabimus. in qua nescias , an magis invidiam atque censoris iracundiam, quam Vanum saStum et iactationem doctrinae vituperes.

Sed 'oc loco illud quaeramus, an illa contraposita huius loci naturae ac rationi conveniant, quod mihi quidem videtur inique auctorem senientiae meae possum afferre gravissinium n ne atque eruditissimum. ipsum Ciceronem . quid F locutione AEteneris epi liciici sive demonstrativi haec scribi is Datur venia

concinnitali sententiarum et muti certique et circvinscripti verborum vilitus conceduntur, de industriaque, non e insidiis, Sed aperte ac palan elaboratur, ut verba verbis quasi demensa et paria respondeant, ut crebro conterantur pustriantia comparenturque c9ntraria, rit pariter erirema terminentur eundemque referant in cadendi sonum quae in eritate caussarum et rarius mullo facimus et certe occultius. - Haec Isocrates in Panathenaico ludiose consectatum fatetur non enim ad iudiciorum certamen,

Sed ad voluptatem aurium scripserat. Uuod si ii ipsius Ciceronis iudicio Platonis ravo Salva est, etiam alio eadem modo defendi potest, ut eum, quomodo supra diximus, requentiori isto illorum ligmentorum is morein iratorum imitarinique exprimere voluisse putemus sic, ut non solum vituperatio inni ab hoc genere absit, Verum ei iam Platon m in eo in renium atque lacullas, aliorum dicendi modui exprimendi ac singularis quaedam iucunditas ne venustas conspiciatur. Nam illud nunc omittimus, quod Dionγsius, Platonis orationem om-

nino, nec solum in Menexeno, Ilo vilio laborare, persuadere ludet, quod et inique secit et turpiter, quum hanc vituperationem in reliqua philosophi opera minime cadere ipse probe intelligeret. - Aique eodem modo defenditur senten

minime sequi iur, ut quod addita sint, Vituperandum citraque elegantiam esse arbitremur. 'am duplex auctore Cicerone est in oratione brevilas, altera est brevitas, quum nullum Verbum redundat, niter est, riuum uanium verborum est, quantum omnino necesSe Sit Posterior rara esse debet, prior eodem Cicerone auctore maxime propria est iratoris. Itaque in oratione minime it Iud quaerendum erit, quae abesse possint vel quibus omissis res ab intelli ente atque peraiieni in auditore intellio' quodammodo possit, sed hoc tantum in itio ponitur, AEu0d praeier omnem caussam et bene dicendi rationem ac normam additum esse videtur Colon autem sive Verba, de quibus hoc loco quaeritur, commode addita sunt tum sententiae tum ornatus caussa am quod ad sententiam itinet, planiorem et apertiorem rationem reddunt, et blande eos, qui

audiunt, appellant et ad allendendi ossicium incitant. Quod ad ornatum, iis additis efficitur ut colon hoc ei quod praecedit aptius et aequalius fiat numerisque respondeat. Atque huiusmcisi adiectiones Dionysium in clibello sui de compoSitione Verborum ipse imprimis commendat, et quod mirum videri debet hunc ipsum Platonis locum quem . . explodit pro exemplo eleganiis huiuscemodi additamenti oratorii propunit il)Cei erui illam coniraposita vituperandi iniquitatem ipse persentiens callide

Sese contra necusationem, quod nimius esset, praemunire Studet eamque praevertere , hi adiecit : καὶ ου τοι πηι ασιν mTllucs. τεθει ά ΠOT καὶ αυτατοὶ λογοις c0θαν. ., αυτην δε τὴν πιτ δευσιν αυτ υν, καὶ τὴν ἀκαιρέαν αυτ ῶν. Verumisio modo doctis et harum rerum peritis rei suam ac rationem parui proba Vit.

uuaeri enim iure possit, quinam illi loci sint, quo his guris ac pigmentis apios et acco minodatos iudicet et quatenus ab eoru in numero si Platonis, de quibus . . quaeritur, debeant excludi. am mihi, praeter quod Plato haec de industria et vulgarem oratorum consuetudinem imitans adhibuisse videtur,

contrapoSila, Vel ut νικησαντες με τους πολε/ έους, λυσί/ιενο δε τον φιλέους, et alia, quae Dionysius explodit, cum non nimis cumulata Sint neque per Se damnanda, Et orationis naturae cummaxime convenire identur.

17쪽

Omissis his giaris ad alin genus vituperationis transgreditur, non exigua pro Delo minatus : αλ είσας τὰ πρὸ τοιουτοιν κριβολογεῖν, Videlicet postquam

TOLT 9ν an OLIM να ιενην. Quo loco trimum repreliendendum est , quod Platonis verba non integra atque immutata reddidit et sententiam ipse egregie pervertit: nam apud Platonem postrema Sic leguntur: ω καλὴν καὶ ζέαν

dedit pro Platonica scriptura Παινεσεται et παραινε σεται, aliaque de industria in Platonis verbis uinin it, ne nonnulla etiam per Veriit. Verum illud nunc non perseilua inur. Ad illud advertamus animum, uuid in Alo loco criticum ossen-derii. Veri, Eius haec lintra υκ ida, ' τις ιν η ζέ 9σεν ουτ 0ς εἰπεῖν τῶν

εἴρ αι. ii morosum et ieiunum , Si line fieri dici putanda sunt, grammaticum, in Serus, neerbum et iniquum censorem. Improbat enim et explodit, quod orator dixit no Iali εσ2αι καλῆν εογων sciξιν, qui in ipso itidem iudice scribere debuisset: Π λαττειν rie nocerrεσίγαι καλήν πού ν - Illud quidem haud sal:ile quis negaverit, Si minus ornate et orniori dicendum fuisset, sic diei potuisse. Sed, Si quid ideo, belle quoque dixit Plato cuῆν εργίον προξιν

kund gehen, quod non Solum reei et apte . . dicitii de Orco aqvti, sed mea quidem sententia ei in m eleetnnitu atque Significantius dicitur; neque vero praeter usui atque consuetudinem Graeci Sermonis. Ipse Dionysius, eontra quem haec disputamus, Si non prorSus eodem tamen simillimo locutus est modo in ludi ei suo de hucydide en p. l. 7. BIιδεν Prost επινανες IOde ιβ ζέενους M LODς. Quare in ilii huic loco inesse nihil videtur, quo Dionysiano illo ἡπαχ notari mereatur, nisi ipsius Dionysii ratio ora εργα ζεται in modo patiendi, et quod optima Platoni verba ιυς GDi καὶ Ita τουτων Πεφηναντο

τπο ιητρος τῆς μυρας, ἐν b0Vν, καὶ νυν κεῖσγαι τελειτησαντας ἐν ικείοις ronot τῆς τεκουσης τε καὶ θρε pQUI καὶ Π0δεξα/ιενζς. In quo iudicio ante omnia iterum reprehendendus Videtur ipSe color et habilia Sermonis illius noto ε9νορανθ ρωπ 0ν, καθα V διειέκτ' χ0 si ενον, Ἀθεν γένεσιν, την uiis ci oχ9 ores et 'ἐa 'δα qui J30 Solum non edatam ac moderatam illam aequi et eandidi iudiei mentem declarat, sed recondi iam potius Voluptatem, quod aliquid nactus sit, in quo odium suum in lai 0nis orationem plenis quasi buccis possit effundere. Vituperat autem in hoc loco primum hypallagen illam, quod a Platone dicatur origo maiorum, quae in terra Attica nata, non inquilina sit, quum id de ipsis maioribus et hominibus, non de eorum rimne dicere debuisset Graeca verba haec Sunt τίς ερεῖ Dεσιν M. 3 D DToχ9ονα r ν δ' arm da r iῖν οτι σν ιβεβ ζος ἐστι το εἶναι αιτυχθοσιν si ἐπιχέ0οέοις, υχ τ γενεσει δυναται γουν τις υ αχῆ γενο/ιενος Qxῆ2 Πεθc0 4 ετοικῆσαι - τις αν αξιεύσειε τευ εἶ λαλέ-

εν nodες ιενζ. Me hypalla' illa St is in oratio sane nullo audacior atque insolenitor, sed iamen a Graecorum consuetudine et usu non abhorrens nec solum apud poetas, qu0rum e in 'enere licentia inter omnes constat sed etiam praeter Pinionem, apud quem e Solemni eSt, rapud unumquemque prosae orationis Scriptorem, qui quidem quandoque Rur 'it huius observationis exempla reperiuntur, imprimi apud ' hucydidem. Lib. I. c. 110. Drti οιεν τα ς 'Hiri obva sors ατα διεφθ αρς ε ε ζ 0λειέ σαντα. am illud non uro ebo, illud γενεσις hoc loco etiam pro renere ac Stirpe necipi p0sse. Altera vituperatione iano itIllud αποφαινεσθαι, cuius Voci Vim reciumque in hac re usum modo ostendim isse uos tertio loco vituperat . in Platonis verbis non continetur Confirmat enim Platonei hoc loco dicere ac pro laude Velerum Atheniensium afferre, uod liberos ne posteros suos non reddidissent inquilinos in terra qua nati illi posteri enent; neminem enim posse inquilinum reddi in ea terra. qua natus sic Aesane absurda ac ridicula esset ea oratio. Sed nec Plato ita ab tarde est locutus Verum Dionysius, quo acerbius eum exagitaret, verba illa εν ῆ ἐγένοντο, quibus absurditas illa continetur sive essicitur . de suo addidit et turpi sim Platoni supposuit Plato enim recie locutus est: sui non aliunde immigrarunt, nec filios διζ' poStero Suos in hac terra inquilinos fecerunt amque , τῆ tunc est ro ἐνταυτ τη P02or, ut in tota hac oratione Platonis et . όtis pro herea Attica ac civitate theniensium prope constanter dicitur.' Quod autem totum locum ipse resinxit et Platonem, optimum et recte et Ie

18쪽

ganter dicendi auctorem, correxit τῆς σευγενHας πρcoro Nar ρξαν τοῖςδε οἱ προγονοι, ουχὶ niti δες ντες, ουδε Ους ἐκγονον τουτους purifrναντες μετοι- κονντας ἐν τῆ colu, αλλοθεν σφας ηκοντας, αλ αυτοχθονας - duobus mihi ista emendatio laborare vitiis videtur, quorum primum est, quod in sententia ita structa colon illud λλο λεν σφας' κοντας prorsus Rhundat, aliumque illis verbis nanciscatur sensum deinde illud σφας in minus Prorsus mendosum, tamen barbarum hoc contextu orationis et Soloecum est.

Sequuntur tres loci acerbissime a Dionysio vituperati. Nimirum ad laudem Atticae lato decantatum quoque ac tritum a poetis illud assert, quod Minerva et Neptunus olim de tutela ac possessione Atticae inter Se contendissent deinde, quod terra illa omnium prima homines renuisset denique quod eadem

prima victii in mitem ac humatium, ruetes, protulisset atque illud maximum deorum donum gentibus distribuisset. Verba Graeca haec sunt: Naοτυρεῖ δε ζ ιάντεμ λογευ - ὼν ei τι σβρον σπιτο ν πιο αυτλῆς τῆς χωθας θ εsu ερις τε καὶ κρισις.

De sorma atque habitu exterior Dionysii de his locis iudicii, deque iurpissimis illis probris atque conviciis, quae hoc loco effudit, dicere non attinet,

quum de hac re supra ait dixisse videas.inr. Illud in latum addam, hoc loco seipsum in isto genere egregie Supera 'Se nique omnia, quae usquam contumelioSentque acerbe in Platonem protulit, longe Rupergressum. 0uod autem rem ipsam attinet, quod orator illos locos, qui iam largam dicendi copiam suppeditarent, non uberius et ornatius iraelaverit, dimicile est, Platonem plane puretare omnemque a Scriptore eleganiiSSimo culpam removere. Si enim oratio Vere paullo ieiunior ac debilior, succoque oratorio destituta. Ac merito confirmari videtur, si orator hos locos angere Vellet, eliam pro gravi late ac dignitate rerum oratione suisse ornandos atque illustrandos uia anquit in erit fortasse, qui existimet, in potes late oratoris mini in suisse eas delicias populi Atheniensis omittere, itaque secisse, quod potuisset, brevissimis ac paucissimis ea verbis absolvisse illum vero locu in de natura ac praeStantia o initiis, quanquat non valde Verbose, tamen philosopho non indi Ine esse explicatum : O G εσει τε υΠερενι τῶν αλλο ν ευ υν καὶ ἐκζ καὶ θ εους ιονον otii ει De quo ego quidem secus iudico. Onan in mea qui dein sententia Dionysio, si Menex enui recte et ex merito vituperare voluisset, hie locus magis urgendus erat . a in reliqua,

quae damnat, pleraque omnia salsa aut huiusmodi sunt, ut defendi possint,

multa etiam probari debeant. At illo vilio, si quid iudicare possum, plures

Ioel vere Iaborant, quod copia et Sue illo oratorio carere videantur. Quod in laudatione magis etiam reprehendendum est, eum ad genus dicendi demonstrativum pertineat, quod omnino magis iucunditatem atque delectationem speetare diximus. Ad consummandam iudieii sui perversitatem Dionysius rhetoricum addidit epilogum. Nam postquam uriosissime totam orationem si quid minus eleganter dietum reperiret, perscrutatus est, et omnia, ut explicatum est, acerbissime et iniquissime explodit, hune in modum concludit: Καὶ τι δεῖ τα πλεlt λέγειν;

I scienus Dionysius in libro suo de admiranda vi ditendi in Demosthene. In libello, qui inscribitur: pistola ad Cn. Pompeium, ad hoc suum de Platone iudicium redit. Namque a Cn. Pompeio, sive Cn. Pompei Magni liberio sive liberti silio, qui et idem rhetor fuit, in singulari epistola praeter alia etiam propter acerbitatem suam in Platonem, quanquam modestis ac lenibus verbis, graviter erat obiurgatus. Itaque se purgandi gratia ei in hocce libello respondet. In quo licet ad confirmandam sententiam suam prope nihil novi asserat eandemque eontumaciam ac levitatem ad iudieandum declaret tamen ad istam institutam scriptionem pertinere videtur, eum quatenus Platonem attingit breviter pertractare.

A duo potissimum , ut ex ipsis Dionysii verbis discimus, Pompeius ei

obiecerat, quorum alterum erat, quod Platonis orationem, in cuius audibus omnes prope eruditi consentirent, acerbius vituperasset, et eam cum Demosthene oratore composuisset alterum, quod salsa ac inania philosopho dicendi vitia exprobrasset Dionysius igitur responsum suum quoque in duas tribuit partes, duabus Pompeii vituperationibus respondentes. - De comparatione illa Platonis eum Demosthene oli ponit, Se quaesivisse, quis omnium Atticorum oratorum praestantissimus esset habendus, idque inveniri aliter non potuisse, nisi pulchei rima optimorum oratorum scripta iuxta ponendo et inter se comparando, de quo loco supra satis a nobis disputatum est, ubi primum salso et cupide, quod hi repetere non erubescit, ab eo conssrmari diximus, Menex enum esse omnium Platonis scriptorum pulcherrimum ac praestantissimum, deinde oratorem eum philosopho non eo inmode comparari duosque Seripiores posse esse di VersisSimos et tamen in suo quemque genere summos ac persectos, denique absurdum esse, quod Dionysius secisset, ex uno scripto plane diversi generis,

eum tot ac tanta sint utriusque opera, de horum virorum praestantia dicendi

19쪽

m iudieare atque statuere. Praeter illa autein, quae modo ali ullinus, Dionysius nihil rationis attulit, sed pro inni disputatione et argumentatione, rhetorum more statim confugit ad exempla et auctores. Sic etiam aurum quod praestantius Sit videri, si cum alio auro comparetur, atque eodem modo alia. Nec, si ea ratio non aleret, carmen licere cum carmine, historiam cum historia,

civitatis disciplinam cum civitatis disciplina, belli ducem cum belli duce, legem

cum lege, re 'em cum rege, et alia c0mparare. Ac praeterea se exemplum atque auctorem huius rei κbere ipsit in I latonem, qui in Phaedro Lysiae orationi de amore suam de eodem nrgumento c0mp0Suerit, atque de uiri usque nrie inultis disputarit. Atque euiidem Platonem mulios alios viros doctos suine vi graviter esse in seciatu in Parmenidem, Pro in Coram, Prodicum, Gormam, Polum, Thrasymachum , alios, non Sine cupiditate atque inbitione, qui ipsum quoque Iomerum vituperarit atque e Republica sua ex pillerit. Neque praeterea se Mulum et uniculi neque primum Platonem Sub cen Suram Deasse, mullosque

ei philosophi aequales et posteriores dein ante Se fecisse, et suisse, qui tam doctrinam eius, quam qui rutionem ac dicendi rationem reprehenderent, in his Aristotelem, Cephi Sodorum, heopomitum, Zoilum, alios. Itaque si tantos auctores atque in his ipsum quoque Platonem haberet, immerito Se coargui, si idem esset conatus. Nuod si tot uin hunc Iocum diligentius consideramus, ad defensionem perpauca in eo contineri videmus nihil enii ex interiori artis natura disputatum est, sed rhetorum pugnae similis oratio est ad occupandam indoci lectoris mensem compositii, in qua vera, salsa, aliena Sine delectu et iudicio confunduntur. Itaque ne spatium ii refutandi male perdamus, pauca iantum illa, quae Platonem propius attinetur i, perlustremus. Quod pri in loco seipsum Platonem exemplum et auctorem habere dicit, qui se ipse cuin Lysia oratore compararit, Plato in Phaedro cum Lysia Se in uni Versum comparare nec voluit nec potuit; sed Lysianae de in ore orationi alteram argumento digniorem et ex intima philosophia repetitam opposuit, quod recte fecisse nemo profecto insitabitur Male autem secisset sive Plato sive quicunque, si ex illarum comparatione orationum , cum tot Lysiae, tot Platonis alia scripta longeque diversi argumenti essent, nulla horum innium abi in ratione, uter horum scriptorum praestantior esset hahendus, sententiain tulisset. At hoc fecit Dionysius, qui Menexeno Platonis cum Demosthene utcunque comparato dicendi palmam cupidius ac levius Demostheni detulit cuili ratio ei tui in eo a Platoni discrepat, quod illae oratione Vel potius orationum paruae particulae, quas Platonis et Demosthenis eum Pnrnt, in plane diversu uretumento versantur. Quod nutem Plato doctrinam Pnrmenidis, Hippiae, Protagorae, Prodici, Gorgiae impugnavit, nihil quicquam euui hoc Dionysio instituto habet commune, neque vero illud. Platonem Hotne

rum e re publica sua remotum Voluisse, quod non sine invidia ae doctrinae ostentatione hoc loco criticus repetit. Neque si Plato ipse vere in ullum doctum aut in ullius scripta iam graviter peecasset, qua in Dionysius in Platonem , eo Dionysii ratio purgaretur, aut quod Pompeius ei obiecerat, commode refutaretur. 0uod denique pro caussa sua ne defensione etiam alios lono e ni se latonem vituperasse attulit, de reliquis nescitur, at AristoteIem et Zoilum citari ab eo nolim , quorum priorem contra Socratis doctrinam, non contra Platonis virtutem in dicendo, philosophorum more et ubique sincere ac modeste ac subtiliter disputasse confiat, Zoilum tam impudentem et inscitum elegantiae iudicem notavit ipsa antiquitas, ut qui ad eius exemplum et auctoritatem provocet, ipse suam invenustatem et ad iudicandum stultitiam egregie prodere atque in luce colloeare videatur omnino totum hoc caput declamatorium, quo Specie doctrinae argumentorum desectus obieetitur, illud autem, quod defendendum atque explicandum cum maxime erat, vix Verbo attingitur.

In altera parte disputationis suae Dionysius de iis, quae in Platone reprehenderat. disserit. Platonis orationem statuit mixtam esse e dicendi genere subtili et sublimi sive grandi: H δε δὴ Πλατωνικη δι citiκτος βουλiται uti baι

ἐέγ ια ατερων των χαρακτῆρων, 'ου τε φλ λου καὶ ἰσχνου , τ. luod ad genus subtile sive nativum attinet, omnia philosopho summa tribuit atque in nimiam prope laudet atque admirationem essunditur, rati omnino hic vii ne in laude nec in vituperatione tenere modul potuisse Videtur De inno ni fico sive

grandi genere dieendi apud Platonem eadem h0 loco uno quasi spiritu atque coniuncta repetuntur quae in libro de Demosthenis vi dispersa, magisque si gnificata, quam aperie atque diserte enuntiata leguntur equo prosecto eo niter ac timide vituperat. am si eius decretis fides habenda, Plato in grandi isto dicendi genere male Graece loquitur, perRpieuis obscuritatem offundit, sententias in Iongum diduca, pro brevi et concisa oratione infinitis circumlocutionibus magnoque verborum trepitu utitur, poetica verba assectat et in soli sim et peregrina et quae speciei reserant antiquitatiS metonymiis paria in opportunis utitur, nato etiam in inetaphoris negligit, nec abstinet a linis longis allegoriis et ineratissiinis riguris poeticis Adeo laedam ac turpem Platonicae orationis speciem describit Dionysius, egregieque prodit, Se Serino num philosophicorum naturam a propriae orationis Officio non satis distinxisse. Main post iantas mina merito eliai ex species exempla ei argumenta, quibus haec iudicii in inlinitus probetur atque confirmetur Alia ratio placuit Dionysio, quae litam Tacilior erat. Ante omnia iter uin ad auctores confugit, Demetrium Phalereum et mullos alios ita sentire confrmat, deinde descendere dc gravitate inua et paullo humilitis

loqui incipit, multaque etiam, quod in libro de Demosthene et in iudicio de Me-

20쪽

nexeno in inime concedit, apud Platonem in o genere praeclara reperiri eonfitetur iam ad maius quiddam irrin Sit, Platonemque orationem suam hisce viiiis Iaborare non solum ipsum vidisse, Sed etiam diserte declarasse confirmat. De priori loco nihil dicemus, quando de Demetri Phalereo, quid et quatenus idem cum Dionysio senserit, ignorstinus, nec Satis constat, quot et qui alii illi suerint a Zoilos quoque a Dionysio, si ex re Sua esse putat, ndhiberi ieStes atque auetores supra vidimus Quod autem Platonem hoc ipsum confiteri dicit, duplici tenetur

errore. Nec enim vidit aut certe videre noluit, Platonem illud, Sese διθυραμβιζειν, unde Dionysius illud sumsit, non de sua oratione in universum neque de ioto Phaedro iudicare, sed de illo tantiam loco atque sententia. Neque porro illud vidit, Socratem haec ibi suo more cavillantei ac iocantem dicere. mactenus igitur nihildum rationis et argumenti ab eo ni latui est Ut inine speciem indueret, quae asseVeraret, exemplis probare poSSe, Velut corvus canium,nr0 umetitationem quoque conatur atque in illa inopia sua infeliciter sane in modo memoratum Phaedri locum incidit, ubi Socrates sese dithyrambis iam utiloquitur; quem nunc breviter consideremus. Postquam initium Phaedri magnis laudibus extulit, duas sententias nam plura non reperiebat sub ensura in Vocat utque vituperat, quarum prior est: αγετε dii, J 0υσαι, Λ δι δῆς εἰδος Ἀγειαι εἴτε δια γενος τὸ - γυων ιιουσικὸν

Nihil ultra. - Non dicimus, etiamsi ex Vero disputata PSsent, hoc parum argumentorum esse post tantas ninas, post tot ac tanta probra in lutonicam orationem eoniecta. At hoc dicimus, salsa et inania esse, et ab Dionysii sive inscitia sivemnii nitate exeora tala tque inventa. aut quod locum priorem: γε τε ζ te,

νουν - λέγον εχοντας, continere dicit, profecto nemo unqunm concedet Diuuysio atque assentietur, nisi sorte ei iam alios optimorum scriptorum locos eodem vitio laborare affirmet, velutior Carm. ReC. V. 13. Rite maturos aperire partus Lenis hyia, tuere matres, Sipe tu Lucina probas vocari Seu genitalis; neque ero hoc concedendum est, meria ac perspicua sententia carere. Illud

naturae, et ingenio colloquentium consentaneum atque accommadatum esse vide

tur, de quo non dubitandum est, modo Soeratis apud Platonem Oeandi rationem

atque εἰρωνεla cogitemus. Namque Socrate de Amori natura, argumento poetarum sere proprio ac Solemni, cum disserere vellet, cumque se ipsum nihil seire constanter confirmaret, totam orationem Suam ad eas ad Musas, refert auctores, more poetarum divino se amat correptum singit ac, sicut poetae in exordio suae orationis Musas omnium Scientiarum artiumque praesides invocat. Cumque in hac re poetarum morem imitaretur, inepte fecisset, si tenui sermone usus esset nec Poeliei quoque coloribus sententiam ornasset. ecedit

quod, quo erat lep0re, his Verbis sine dubio uetae cuiusdam carmini, eodem'sortasse exordio usi, lepide alludere voluerit. uod si ita locum aecipimus omnes Dionysii φόνοι, διθυρ ιβοι, ὀ unoι, quaeque alia huius Ioci vitia excogitavit, concidunt planeque anescunt. Alter Iocus nonnisi ex totius orationis natura atque contextu recte iudicari atque intellio i potest ac si totius Ioel rationem, si sapienti viri hilaritatem, venustatem ac leporem Satis respicias non solum non in Venustum et ineptum. Sed aptissimum et elegantissimum' esse agnosces uuare, ut lenissime dicatur, ineptus et ridiculus est Dionysius in hoc Ioco percensendo qui ei iam partim distincte edixit, quid in eo vituperandum existimet, nisi quod το περ τὴν τροπικον τε καὶ διθυραμβικὴν φοασιν εκπιπτον memorat, Sed neque verba et cola Significat, in quibus dithyrambos aut dii hyrambis similia inesqe putat, atque hoc ipsum : το περι - ἔκπιπτον, ii verbis τι ιυριον reStiingit, ut e Sun pSiu Senientia, sere nihil, quod vituperandum

insiἱ relii iuuatur.

Ita omnem illam eius defensionem, aerioris erilicae sace adhibita ad nihilum recidere videmiis. eque ipse non intellexisse videtur, illa, quae sine u bio aliorum ac soriasse Caecilii, Platonis obtreetaioris Longin de Sublimi XXXII. e. 3, aui Demetrii exemplo ac Verbis in Platonis lentantiam ieeis et

idoneis r umeniis sustineri atque confirmari non posse. Itaque post duo haee sutilia exempla cum alia, quae proferret, non haberet, ridicia Ie se vertit ae torquet declinat, quae Vitupera Vit, reSiringit, cireumScribit, ad paucissimos locos revocat, Pompeio Se 8Sentiri latetur, non poSSe oratorem summa in dicendonii ingere, nisi qui etiam ea quibus labendi pericuIum inesset, auderet, omninoque omnibus artificiis rhetoricis utitur, ut ex illa probandi necessitate, a Pompeio ipsi imposita atque expreSSa, Sine dedeeore aperiaque culpae atque erroris

conseqsione Salvus evadat.

Ex his, quae a me dicin Sunt, Sic oncludo ac statuo: in omni ista Dion usii disputatione de latonis dicendi genere et elocutione atque imprimis de Menexeno subtilitatem et aequitatem iudicii inierioremque cum ipsius quaestionis na