Commentatio de inscriptione eleusinia [microform]

1쪽

Foundations os,ester Civiligation preservatio pro)ect

Reproductions may noti made ithout permission rom

2쪽

othor reproductions of copyrisnteo materiai.

Unda canain condition spacifieo in tris lavi, librarie ano

3쪽

SAUPPE HERMANN

COMMENTATlO DE

PLACE:

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPAMMENT BIBLIOGRAPHIC MICROFORM TARGET

Master Negative Restrictio in se Original Materiat a Filme Existin Bibliographic Record

TECHNICA MICROFORM DATA REDUCTION RATIO:

5쪽

1 vilmst vita

m2.5 2.2

6쪽

PUBLICE ATQUE PRIVATIM

HABENDARUM. Praemina est Hermanni auspi commentatio de inscriptione eleusinia.

7쪽

Iudovicum Presserum, hominem eruditissimum, virum candidissimum Georgiae Augustae alumnum et doctorem, his literis nostris et amicis suis praematura morte ereptum esse nuntius tristissimus iis ipsis diebus ad mo allatus esti, quibus quid indici scholarum hibemarum more academico praefarer mecum agitabam. dum dolore perculsus annorum, quos eum amico desideratissimo communione studiorum et Omnis vitae coniunctus transegi, gratam apud animum memoriam repeto et quam multis ille libris ingenii ubertate, iudicii subtilitato, eruditionis elegantia insignibus nomen illustratum relinquat, cum gaudio doloris pleno considero, etiam de titulo corporis boeckhiam septuageSimo primo cogitatio mihi iniecta est, cuius rellerus in libro de Cerere et Proserpina plus semel mentionem secit. In qua inscriptione graviSSima cum mihi rectius quaedam, quam ab Augusto Boscisio actum eSt, constituisse viderer et explicavisse, ea breviter hac scriptione publica me exponi eo magis convenire existimavi, quod OS Omnes, quOriin haec legere interest, eiusdem doloris sensu permoveri intelligo. Ricardus igitur Chandior inscriptionum antiquarum Oxonii 1774 p. XXV .in atrio domus Graeci cuiusdam, templum Thesei versus, ingentem tabulam marmoream, duobus lateribus et parte, qua crassa St, inScriptiS, XStare. dicit et quae in hac postrema parte, quam Se unam legere potuiSSe queritur, invenisse sibi visus erat p. 54 2, 26 publicavit. Ostea vero cum lapis ille in Museum ritannicum illatus esset catal mus. 309), Augustus BOeckhiu in corp. insor graeo. Ol. p. 10 sq. apographa trium laterum abiugone Iacobo Rosio non sino maximo labore facta et ad se transmissa dedit. Idem Rosius deindo lapido, ut videtur, iterum collato et diligentissime examinato in tabula XXX inscriptionibus graecis vetustissimis Cantabrigiae 1825 addita, quae ipsi scripta esse viderentur, typis, qui lapidissimilitudinem referrent, impressa proposuit. Etiam Io Frangius in elementis epigraphices graecas p. 115 ff. et Philippus e Bas in itineris archaeologici volumine Secundo, quo inscriptiones continentur 1, 391), repeti inscriptionem iuSSerunt, sed, cum neque lapido ipsi viderint neque ad titulum vel rectius legendum vel explicandum quidquam contulerint omitti possunt. Cum vero Chandlerus inscriptionem ad Soloni leges pertinere Opinatus esset, Boeahi et Rosii studus coniunctis effectum est, ut ad mysteria Atheniensium maiora et minora eam reserendam SSe perspicue intelligamus v. Boeckh. l. d. p. 108 sq. et p. 890 Rosius i. d. p. 242 sqq. quibuscum ea

8쪽

conserenda sunt, quae C. O. Mulieres script Reman. min. 2 p. 26 sq. exposuit, recte ille inscriptionem gravissimam in rebus eleusiniis miratus neglectam esse. c quae in latioribus lapidis lateribus duobus scripta suorunt, eorum quanquam nunc ea est conditio, ut pauca tantum vocabula legi possint, quaenam fuerit Verborum comprehensio, quae sententia, etiam maxima vis ingenii et accuratissima eruditio frustra quaesiturae esse videantur, id tamen manifestum est pertinuisse omnia ad rationes mysteriorum ordinandas. Equidem his lateribus omissis de iis tantum dicam, quae in uno laterum angustiorum scripta esse videantur. Et Boecisius quidem haec ita

legenda esse censuit:

Intelligendum vero est in lapido II litora crus dextrum non usque ad lineam descendere, a non quaternis, sed ternis lineolis constaro, etiam , , , litorarum pariter atque retra formas antiquiores esse, deniqtie, quod ΘBoockhius quido imitatus est me P sormas non esse rotundas, Sed Rngulares. Apparet haec μοιχηδὰν scripta esso, ut versus undenas literas habeant. Quare miratus sum, cum hanc inscriptionem in scholis epigraphicis accuratius pertractarem, quod oecisius versu 1 decem, versibus 5. 10.21. 35 duodenas 32 tredecim tribui posse existimavit. Quod cum per Se in titulo illius aetatis parum verisimilo sit, accedit, quod . 1 ut duodecim literae tribuendae esso viderentur errore Chandier factum est, quem neScio cur oechhius sequi altiori quam Rosium. Is enim versus 1 et prorimos in lapide Sic scriptos esse testatur

nam sic re vera litera in lapide positas esse ectypo mihi persuaSit, ' quod

Georgii Bilhleri, Ph. ., viri doctissimi et amicissimi, qui nunc Londini litoris indicis operam dat, precibus ' meis humanissime obsecuti rogatu viri eruditissimi, quibus eae res in museo ritannico curae sunt, chartis madidisfaciendum curarunt i Deinde in v. b. 6 non opus osse via T LEVE IN

scribi, sed Μ ΥΣ TE IN ferri posse ostendit in II f. quod quin in v. 31 scriptum sit dubitari non potest Nam ut in adverbiis Ἀθήνησι, Περγαλῆσι Ἀγρυλῆσι, Ἀλωπεκῆσι, similibus constanter Domittitur cf. Rang. ant heli. 56 sqq. C. Keil Onomatol. p. 33 nec scribitur nisi ταμιασι Boecis oecon pubi Ath. 2 p. 66) sic dativi primae declinationis in titulis antiquioribus i modo habent, modo non habent: in Methonensium inscriptione

Rang. 250. Inscript macedon quatuor. Vimar. 1847 . 7. 15. Oe kh. Oecon.

pubi Ath. 2 p. 49 v. 14 sui τῆσι v. 43 est τῆσι Sic ἐπιστάτησι in Rang. 114 et 123 Boockh. oec 2 p. 340. 343), επι τῆσι δίκη σι sive δικη ισι BOecis. C. inscr. 73. c. p. 94 Recte igitur apud poetas tragicos neque cum Fr. Essendtio lex Sophocl. i. V sqq. formas in io, omne nequeo in his Ormis cum P. Elmsteio Med. 466 reiciendum essean Bergh iudicavit praef. Sophoclis p. I. - Sed redeo ad titulum eleusinium. N. 35 oecisius existimabat d addendum isso, quia rii Chandiori apographo et RoSi eo. quod Boeckhio miserat, prima litora v. 36 II erat. Sed cum Rosius in libro suo eam esse testatus esset, Boeckhius ipse p. 89 in v. 35 non addendum esse intellexit. In octypo meo T satis cortis vestigiis dignoscitur. - Duo

Versus reStant, quorum plures quam undecim literas fuisse Boeckhius opinatus est Ac quae inde a v. 4 legi voluit: σπονδὰς εἶναι τοῖσι μυστησιν καιτοῖς ἐποπτησιν καὶ ἶς ἀκολουθοισιν καὶ δουλοισιν τῶν Ἀθηναιων καὶ 'Aθηναίοισιν ἄπασιν, ea satis mire dicta sunt: cur enim comites et servi

Atheniensium nominantur ante Athenienses ipsos Quid scriptum luerit, docere potest locus hucydidis, cuius exemplo ἀκολουλισιν Rosius invenit. 4, 118 apud illum in instrumento indutiarum annuarum haec scripta sunt:

και ἀπιουσι και κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλασσαν. et quod Rosium substituit

των ἐποπιων, id ipso intellexit parum aptum Sse, Cum non ΡOptarum tantum, ' Sed etiam mystarum mentio praecedat Nimirum scribendum est καιτοῖς ἀκολουθοισιν και, δουλοισιν τοῖς τουτων και 'ναίοισιν Ἀπασιν.

Nam quod Rosio in v. 11 . . Is iv lapis habero visus est id no ipsum quidem impedivit, suominus Vi Jπτων putaret legendum ess a Chandier

9쪽

. . . m dedit, nunc vero neque in ectypo quidquam expressum est neque Bilhlorus lapid iterum meo rogatu accuratissime inspecto literarum vestigia dignoscere potuit. Repetitionem articuli ante genitivos pronominum demonstrativorum legitimam esse primus mihi videor observasse ad Isaei or. q. 10. - Denique videndum est de . 32, sed amplio nam dissicillimam

quaestionem non poSSe tractari intelligo nisi aliarum rerum arctissime coniunctarum accuratiore praemissa explicatione. Nisi quod hoc unum iam nunc dicendum est, de cuius loci ne sententia quidem constet, in eum non

licere inserri, quod legis alicuius constantiam et aequabilitatem turbet. In v. 18 Chandier APAOMENIM, Rosius . AOMENIAE in lapido esse dicunt, in V. 37 sq. uterque . . OMENIAS Quo actum est, ut neque Boeckhius neque quisquam eorum, qui inscriptione usi sunt ut . Miisse l. d. , L. Ideler enchirid chronolog I p. 277 279, alii), dubitarent, quin ἀπο ἀρχομηνίας utroque loco legendum esset. Sed primum hoc vocabulum hoc uno loco exstat, cujus natura ferret ut si exstaret Saepe usurpatum inveniremus. Neque verisimile est primum mensis diem duobus nominibus appellatum esse propriiS, quem νουμηνιαν dictum consentiunt omnes Idele l. d. p. 279), alio vero atque proprio nomine eum diem in hac inscriptione notari non potuisso quis est qui non intelligat Deinde cur v. 18 τον Βοηδρομιαδνα et

v. 43 τον Ἀνθεμηριιῶνα dicitur, V. 15 Vero του Μεταγειτνιωνος μηνος, et

v. 36 ου Γαρεηλιμνος μηνος, Si indutiae non minus per hos menses totos durabant quam per illos Denique cur domum Athenis redeuntibus decem tantum dies utroque loco conceduntur, Athenas vero proficiscentibus triginta 3 Haec cum OnSiderarem, αρχηι νια serri non posse intellexi et quaerens, quid ius loco dici potuisset facile διχοριαννιας inveni, quod Sententiae apprime convenit HesychiuS: διχορε νια - ψιμπ του μηνος ῆιοι gῆς

σελήνης, τε πληροσεληνος - διχομηνιαια, τε nisi hoc errore ex priore versu huc illatim est πιντεκαιδεκαταία. ubi non recte M. Schmidi διχομηνίαι ScripSit Suidas διχομηνέα ' οὐ μηνῖς - ῆμε m. Και Λιχομηνιαια, πεντεκαιδεκαταία του μηνος η τῆς σελήνης. f. Varini havor.

diction. . 520 10. Plutarchus Dion. c. 23 11 δε σελήνη διχομ'νιαν γε de facis in orbe lunae p. 932. E ἐκλειπε γαρ υτος Sol ι ἐν σελ ννὶς, σεληννη δε

διχοριηνιαν Achilles alius ISag. in Arati Phaenom. c. 21 Fetavit Urano-

Isthm. 7 8J 44 ἐν διχομηνίδεσσιν δε σπέραις ἐρατον λυοι κεν χαλινὼν νήψρωι παρ γενέας quo loco haec in cod. Med. B adnotata ycho Mommsen, vir amicissimus, in diurnis sit ant. 1848 p. 132 publicavit: ἐν διχομηνι-

δεσσι δ' ημέραις. ουτέων ἐν ταῖς ἐς πανσελήνου νυξι κατὰ ταυτα γὰο ἐποίουν του γάμους ἀντι του διαπαρθενενετυρ εν ῆ πανσελήνω vκυ. ὁ δενους ἐν δε ατ νυξι ταις καταλαι ποριέναις et σελ μ τον ἐπέραστον της παρ-

θενίας πολυοι δεσμον τε ἐριοι Πηλεῖ. eque vero quintum decimum, sed quartum decimum suisse mensis diem ostendit Idele l. d. p. 339 sqq. Quanquam igitur non dubitabam, quin διχορι νέας utroque loco legendum esset, tamen haec maxime causa fuit, cur ectypo lapidis nancisci cuperem laquo ectypo v. 18 . I MENIM et v. 37 sq. ΟΜΟΙ- ita expressum egi, ut de literis I et is ambigi vix possit, easque in lapide manifesto exstar Bilhlerus eo iterum identidem collato testificatur, primam vero literam . 18, ultima V. 3 et prima V. 38 prorSus Obliteratas esse.

Sed haec facilia fuerunt demonstratu venimus ad dissiciliora et quae mihi ne ipse quidem omnia ita expedivisse videor, ut nihil iam dubitationis habeant. Versibus 2 et proximis haec in ectypo manifesto apparent:

EIENTE IDubitari igitur non potest, qui habeantur vocabula: τ ὰς δε σπονδfὰς εἶναι ἐν τῆ σι πολεσιν ὁ α χρων ται ω ἱερ- καὶ MAJθηναίοιοιν in κJε ἐν τῆ , sed quanam haec dici sententia existimabimus, quid literis . αν aciemus 3Αpparet iis quae praecedunt constitutum esse, ut qui ad mysteria Athenas proficiscerentur inde a die quarto decimo mensis Metagitnionis usque ad decimum mensis yanepSionis et euntes et Athenis commorantes et redeuntes

securitatem haberent quibus nihil praecipitur, in illis ipsis civitatibus, quarum incolae ad Eleusinia vel proficiscantur vel prosecti sint, quam sim indutiae sacrae habeant. Hoc sis verbis, do quibus agimus, contineri praepositio ἐν videtur indicare Neque tamen verborum τας δε σπονδὰς εἶναι ἐν etῆσι πολεσιν plena est sententia: nam neque indicatur hoc novum accedere ad ea, quae antea constituta erant, quod ut fieret dicendum erat τὰς Ῥῖσπονδὰς εἶναι καὶ ἐν τῆσι πολεσιν Boec ius comFrehendi etiam alias civitateS, quae Sacri utantur). neque ad quosnam indutiarum securitas in illis civitatibus pertineat intolligimus, cum cives ipsi eam non opus habeant et, si quis de mutuis illarum civitatium inter so rationibus cogitare voluerit, ne sic quidem particula illa καὶ carere possimus In iis igitur, quae sequuntur, indicato esse eos necesse est, qui securitate indutiarim in civitatibus illis fruantur. . Sequitur, ut verba καὶ Ἀθηναίοισιν ἐκεῖ cum iis, quae praecedunt, coniungenda esse intelligamus, hoc sensu: indutiae pertinent in urbibus etiam ad Athenienses, qui ibi commorantur, quanquam negari non Potest verba Ἀθηναίοισιν ἐκε paulo insolentius dicta osso. Quid vero illis litoris a. αν fiet Rosius, p. 244 σαι χρωνχας νοῦ ἱερε', moectatus primum apud RoSium p. 243 οτα χρωνται οἱ ιεροι. deinde apud Rosium p. 246)δσαι ἄν χρωνται in ερω, denique in corp. inscript or ἄν χρῶνται , ἱερεῖ legi voluit neque haec ita explicari posse existimat p. 890), ut τουτοις anteo cogitando addatur, sed ut nuntiatio relativa ad ipsas urbes definiendas pertineat, ut apud Homerum est Od. st 318 4 coc ηλέπυλον Λαισιρνγο-

10쪽

νέην ἀνέκανεν ο νῆας λεοαν καὶ ἐυκνήμιδας ταιρους Thucyd. 6, 94: παρέπλευσαν ἐπὶ παρων τῶν εν ni Σικελι ι, ους ἐπι Πλωνος - τυράννου - να- σακτες Συρακώσιο αυτο εχουσι τὴν γῆν. Quanquam id recte dici concedo, cum υτοις Suppleri ne sententia quidem Permittat, tamen acquiescendum esse in pristina Oeckhii coniectura ταν eXistimo, qua non tantum urbes, ad quas fide indutiarum pertineat, definiuntur, sed apte etiam, qua conditione indutias ibi vim habiturae sint indicatur. Neque enim necesse suit, si quarum urbium cives quidam Athenas et Eleusinomproficisci solebant, eo quotannis id sacere; si quando non rosecti QSSent,

ne in urbibus quidem ipsis Athenienses, qui ibi erant, beneficiis indutiarum

fruebantur. Quae sequuntur in inscriptione a v. 34, ad mysteria minora mense n-thesterion illa celebrata reserenda esse praeclare vidit Oecthius do quibus mysteriis exposuerunt post Ism Bullialdum ad Theonem p. 21 sqq. et Sam. Petitum legg. ait. p. 99 sqq. Lobeckius glaopham p. 3 sq. C. O. Mulier script germ. min. 2 p. 26 sqq. Leah. Opogr. Athen. p. 182. er- mann Rnti . aer graec. g. 58 25 sqq. elcher mythol. gr. 2 p. b46 sq. Schoemann antiqv. gr. 2 p. 343. relle de Cer et roserp. p. 12 et mythol. gr. 1 p. 16 sq. Nequo tamen veri simile Si mentionem eorum nulla copula addita inferri τὰς σπονδὰς εἶναι του Γαμηλιῶνος μηνις ἀποδιχομηνίας και τον Ἀνθεστηριωνα και - Ἐλαφηβολιῶνος μέχρι δεκάτης ἰσταμένου. Quod contra et haec verba or . . . an=μηριοισιν et illa ἐν τῆσιν αυτῆσιν πολεσιν videntur eam vim habere, ut transitum ad rem novam faciant. Coniunxit illa quidem oeckhius cum prioribus, ita ut καὶ 'Aθηναι- οισιν ἐκε ἐνδεῆσι αυεῆσι πόλεσι τοτ ἰδίοις ριει σε ινιυστ ρέοισιν scriberet et haec ex iis quae praecedunt τὰς δε σπονδὰς Dcra pendere vellet atque eos Atheniensium, qui in alienis illis initatibias habitant, in suis his hoc est

Attieis maioribus mysteriis itidem indutiarum beneficio frui. Sed haec ne

ipsi quidem nunc satisfacere existimaverim. Nam quid hoc est: οῖς ἰδίοις μείζοσι μυστηρίοισιν Ηoc additamentum ita tantum aptum suisset, si hic de aliis mysteriis maioribus, quam de quibus in hoc titulo agitur, cogitari posset aut, ut verius dicam, si alia mysteria maiora ulla exstarent: at nulla exstitisse certum est. Neque id omittendum est hac coniectura Sensu non commendata id effici, ut versus 32 tredecim literas habeat, quod quam per se parim verisimile sit ex iis quae supra vidimus perspicuum est. Denique verba καὶ ἈθηναIοισιν ἐκε videmur cum prioribus coniungenda esse Stendisse. Quodsi a verbis ἐν τῆσιν αυτῆσι πολεσιν nova pars huius sive legis Sive laederis incipit, sequitur, ut quaeramus, quo nomine minora illa mysteria appellari potuerint. Ac σμικρὰ dicta osse cum Plato Gorg. p. 497. Costendit: εὐδαίμων εἶ, ω Καλλίκλεις, τι τὰ μεγάλα φιερινησαι, πρὶν τὰ σμικρά tum schol. h. l. p. 354 h. δι- ῆν τὰ μυσε ρια πα 'A9ηναιοις, καὶ τώ με μικρὰ ἐκαλε , περ ἐν ἀστε ἐτέλουν, τὰ δε μεγάλα, περ Ἐλευσῖνι θετο. Schol Aristoph. lut 845. 1013, alii, quos postea afferam, teStantur. ελάττονα unuS, quod sciam, Polyaenus vocat 5, 17 insin ριεν δὴ συνέθεντο παρὰ go 'Lλισσον, ου - καθαρι ιυν τελουσι τοι ἐλάτΤοσι ιυστ ρίοις. Sed propriim nomen fuisse τὰ ἐν Ἀγρας Pausanias auctor est fido dignissimus,

ex cuius exico rhetorico ea excerpta esse . quas in Behheri inecd. p. 326 cl. p. 334 II exStant, ostendit Eustathius adest B, 852 p. 361 38 cs. Ruhnk ad Tim. p. 22 3 et M. E. Meter comment. andocid. 6 p. 17) Inanecd. haec leguntur υγραι' ι γρίον ξω τῆς πολεως Ἀθηνοδν, ου τὰ μικρὰ τῆς ἐμyzρος ἄγεται μυστήρια ἁ λεγεται τὰ ἐν Ἀγρας, ἐν Ἀσκληπιου ἐπι

πιρα dixit Clemens lex protrept. c. nec Ἀγραν Plutarchus Demetr. c. 26: τὰ μικρὰ - Ἀνθεστηριωνος ἐτελουντο, τα δε μεγάλα του Bo δρομιῶνος ἀλλὰ Στρατοκλέους νοόμην εἰποντος υνθεστηριῶνα ον Μουνυχιωνα θη- νισαμένους καλεῖν καὶ νομίζειν ἐτελουν 'μ'τρίω τὰ προς Αγραν ac quanquam Ἀγραι nomen qui fuerit illius regionis nos dubitare non sinunt ausanias 1 19 7 aliique, ἐν Ἀγρας tamen Athenienses dixisso lapis testis est gravissimus Ἀρχαιολ. φημι. 853, 1204 1324), quem Α. Boeckhius tractavit in nuntiis menstruis acad. borol. 185, p. 573 sq. di quo lapido cum legatur . 22 Μητρος ἐν Ἀγρας etiam iidem in Behh. innecd. l. vi red

Ar ρας sim cod. est ἄγραις) Quo loco. ut hoc in transcurSu moneam, antea fortasse legendum St: τὰ μεν ον ἀνωτάτω hoc cum O. Mulier Adtopogr. th. epist ad P. Orchh. p. 21 'Iλισσον προς Ἀγραν Εἰλήθυιαν, ut Artemis ibi dicta sit Agra Ilithyia, quo ortasse pertino quod Pausani

Atticas l. d. memoriae prodidit: ἐνεαῖδα Ἀρτεμιν πρωχον θηρευσαι λέγον- σιν ἐλθουσαν ἐκ Λήλον, coli. Icolio attico apud Athen. 15 4 694 D: ἐν Λήλω πο Dκτει τέκνα -τω - ελαφηβολον ' Ἀγροτεραν Σεμιν, - γυναικυῶν ιθ εχει κράτος. Sed ut ad inscriptionem eleusiniam redeam, etiam

h. e. τοῖσι ἐν Ἀγρας ουσι μυστ ρίοις, quanquam literarum vestigia, quae in lapide Sse dicuntur, parum ei coniecturae conveniunt. Nam V. 32 Chan lor I TOI IMOIΣ, Rosius 'TOI IMO. Bilhlerus . AI dignoscere sibi visi sunt, in octypo nihil nisi . NTO . . apparet, V. 33 vero PIZΟΣ Chandiorus, EfZΟΣ R0sius, Z etiam in ectypo videtur expresSum esse. Sed cum iteras prope exesas Sse manifestum sit et mysteria Eleusine celebrata, quae τὰ ι πώλα multi dixerunt, qui τά μείζονα appellaverit, non

invenerim, coniecturam meam neceSSitate quadam excusari XiStimo, incertam esse ipS Scio. Quae igitur in latero angusto mihi videntur Scripta suisse, haec sunt: τὰ μεν κουσια πλῆ, τὰ δε κουσι διπλῆ. σπονδὰς εἶναι οῖσι μυστησιν

καὶ τοῖς ἐποπτησιν καὶ τοῖς ἀκολουθ οισιν καὶ δουλοισιν οἶς τουτων καὶ 'Aθηναίοισιν ἄπασιν. ρχειν δε si χρονον των σπονδων Ου Μεταγειτνιωνος 1 7- νος ἀπο διχομηνίας καὶ τον Βοηδροιιιῶνα καὶ του Πυανοφσιωνος μέχρι δεκάτης ἱσταμένου τὰς δε σπονδὰς εἶναι ἐν τῆσι πολεσιν, ἐαν χρωννται et ἱερω, και - θναίοισιν κεῖ. εν ῆσιν rei τῆσι πολεσιν Orci εν Ἀγρας ουσι μυ-ηρίοισιν τὰς σπονδὰς εἶναι του Γαμηλωνος μηνος - διχομηνία καὶ τὸν '--θεστηριωνα καὶ του Ἐλαφηβολιῶνος μέχρι δεκάzος ισταμένου. De Spiritu Spero voci ἄκουσια, peculiari Atticorum eius pronuntiationis studio tribuendo,