C. Valeri Flacci Setini Balbi Argonauticon libri octo;

5쪽

Secundum C. Valerium Flaccu

Mara , Mimaria stem re fl

6쪽

LIBRI OCTO

EDIDIT

CVM TABULA OROGRAPHICA.

8쪽

C. Valerius Flaccus carmen, quod de Argonautarum expeditione scripsit Apollonium Rhodium imitatus, incohasse videtur

non multo ante annum . . DCCCXXIII. certe eo anno . Flavio Vespasiano tertium M. Cocceio Nerva primum coss. recitavit publice librum primum, cuius in prooemio tantis extulit laudibus pacem in toto terrarum orbe a Vespasiano restitutam, Hierosolyma a Tito expugnata, carmina a Domitiano composita, qui vana quam conceperat imperii occupandi spe deiectus eo tempore mire simulabat poeticae studium ut ait Suetonius tam insuetum antea sibi quam postea spretum et abiectum annis insequentibus in carmine exarando occupatus erat Valerius verum non licuit ei opus ad umbilicum ut aiunt adducere, sed imma itura ut videtur circa annum . . DCCCXXXII abreptus moriesubstitit in libro octav in ea carminis parte, qua de Argonautis in euce insula a Colchis, qui fugientes persecuti erant, obsidione pressis exposuit, ceteris quae restabant rebus enarrandis certe duos fortasse quattuor adeo libros impleturus imperiectum igitur reliquit carmen neque eis quas consecit partibus extremum perpoliendi adhibuit laborem cuius rei haud pauca extant in Argonauticis indicia multa enim insunt incohata magis quam absoluta, multa adumbrata potius quam elaborata, insunt narrationis lacunae, sententiarum hiatus, illographiae id quod in octavo praecipue libro licet cognoscere, in quo haud paucos ρ-

prehendas locos hiantes, Versus male nexos, sententiarum ordinem turbatum, unde conicias poetam huius partis landamenta tantum quaedam iecisse quibus de rebus cum accuratius disputavissem in libello cui inscripsi Studienisu de Argonautica des

9쪽

Valerius Flaccus in actis academiae Vindobonensis mox publicando, satis habui in hoc libro tales locos vel versus aut paucis e bis notare aut simpliciter uncis includere id quod propter ea

diserte commemorandum duco, ne quis me versus uncis inclusos pro subditiciis habuisse putet. nam interpolationis in hoc carmine praeter pauca mediae aetatis interpretamenta, quibus genuina poetae verba expulsa sunt, nec vola adparet uec vestigium

Valerii Argonautica quanto opere probata sint ab aequalibus, et honorificum docet Quintiliani de hoc poeta iudicium Inst. r. X, , 90 et permultae, quae in Statii et Silii, qui eadem sere aetate vixerunt, poematis conspiciuntur huius carminis imitationes atque in primis Statius in Thebaide et Achilleide, rarius ut par erat in Silvis plurima ex Argonauticis, veluti descriptiones vel imagines

in usum suum convertit et permultos locos magis minusve accurate imitando expressit sed posterioribus temporibus carmen Valerianum neglectum iacuisse videtur ac tamquam situ obrutum. nam inter poetas secundi et tertii saeculi neminem qui eo usus

sesset inveni, inter saeculi quarti poetas Claudianum tantum, qui in pitam in carmine de raptu Proserpinae haud paucos locos ad exempliun Valerianum consormavit, et Claudium Marium Victorem adde quod nullus grammaticus Argonautica commentariis illustravit, nullus adeo huius carminis usquam fecit mentionem quid igitur mirum, si litteris labantibus atque ad interitum e gentibus unum tantum in mediam aetatem pervenit exemplar antiquum, quod a monachis ex Benedicti ordine ut conicere licet in Britanniam atque inde in Germaniam transportatum est ex eo fluxit codex Vaticanus n. 3277 saeculo nono a tribus exaratus stribis in monasterio. quodam Germanico, quo de codice vide quae exposuit Thilo in protegomenis editioni Argonauticorum

Halis Sax. MDCCCLXIII adiunctis p. XL sqq.).

Iam vero Vaticanus omnium qui supersunt librorum sons est manaverunt enim ex eo et codex ille mutilus, quem Franciscus oggius anno Christi CCCCXVI in monasterio Sancti Galli invenit, et excerpta, quae continentur libro Parisiensi saeculi tertii decimi n. 76473, et haud pauci saeculi quinti decimi codices in Italia scripti atque a grammaticis Italicis multisariam

correcti interpo latique inter quos referendus quoque est liber ille Carrionis, cui perperam a multis hominibus doctis tanta tributa est auctoritas sed cum uberius de iis rebus dicere non

sit huius loci, te ad ea relego, quae et Thilo in protegomenis p. LXIII sqq. et ego in libello iam supra commemorato dispu

10쪽

0uae si recte sunt statuta, patet ei, qui genuinam Valerii orationem velit restituere, id agendum esse, ut Vaticano tamquam ceris carminis huius recensendi landamento innitatur eam igitur rationem Mahil secutus est in editione sua, qua de Valerio praeclare meruit, neque ego in hoc libro amplecti dubitavi sed cum Vaticanus ab indoctis et neglegentibus exaratus scribis omnium generum inquinatus sit vitiis, neque temere inhaerendum est eius scripturis neque angustioribus cohercenda ars critica in hoc carmine terminis, sed latior quodam modo in locis corruptis campus dandus emendandi periculis itaque non cunctanter et multo plures quam Thilo admisi grammaticorum coniecturas, in primis splendidas aliquot Helusianas, quas ille immerito neglexerat, et haud pauco locos, qui nondum aut temptati aut

sanati erant aliorum conaminibus, proprio Marte ausus sum restituere nefas enim habebam poetae si non optimi, at certe boni orationem tam foedis deformatam mendis proponere, cum Volneribus illis curandis salutaria non deessent medicamina ceterum

lectum rogo, ne prius faciant de singulis locis iudicium, quam ea legerint, quae de critica in hoc carmine actitanda exposui in metetematis de quibus supra dictum est Valerianis. In adnotatione critica, cum ut est huius editionis ratio brevitati consulendum esset, non omnes proposui libri Vaticani scripturas, sed eas tantum, quae mihi ut graviores notatu dignae videbantur, praesertim in iis locis, ubi mihi 'hilonis sententia

erat discedendum ex coniecturis virorum doctorum praeter eas, quas recepi, haud paucae commemoratae sunt in notis, quarum quidem in locis corruptis emendandis aliquod momentum esse videbatur, ceteras consulto misi. Restat, ut conspectum sigiorum, quibus usus sum in adnotatione, proponam et codices quidem Thilonem plerumque secutus hisce significavi litteris: est Vaticanus 327 saeculi αM Monacensis cod. lat. 802, Vict. 23 saeculi XV m manus eius altera

Vaticanus 1613, o Ottobonianus 1258 S Vaticanus 1614 hi tres libri saeculo XV scripti apographa sunt Sangallensis Ροggio inventi ac postea deperditi, qui defecerat in libri quarti Versu CCCXVII, Vaticanus 1653, saeculi XV excerpta in codice Parisiensi T6473, saeculi XIII codex Carrionis, saeculi XV

cod. Bur codex Bumanni, saeculi XV