장음표시 사용
11쪽
Apollodori sententiam et unum ipsius Strabonis additamentum textu inserta SSe. Insequenti paragrapho sine ullo additament exponitur, quid Ροsidonius o Mysis tradiderit Praeter alia narratur, ThraceS nonnullos, qui Sine mulieribus Vivere consueverint, sanctos haberio inviolabiles deinde exponit osidonius, ab Homero propterea Thraces βίοις appellari, quod sine mulieribus Visere soleant; deniquo in tertio decimo Homeri carmine legendum esse censethΜοesorum cominus pugnantium 'pro Mysorum cominus pugnantium μ an Thracum descriptionem et Homeri verborum inte pretationem recte se habere Strabo concedere nequit. Quod Vero hoc loco dissentit a Posidonio cavendum est, ne ita accipiamuS, ut putemus, Strabonem omnino non probare rationem, quam in libro suo conscribendo secutus est osidonius, quem, ut Strabonem, Stoicorum philosophiae addictum fuisse constat ab Alexandrinorum Vero ratione et, ut ita dicam, principiis Strabonem
Atque primum quidem Strabo mutationem lectionis in Verbis Homericis sibi non probabilem videri dicit ipso verisimile esse putat, prioribus temporibus illi genti fuisse Mysorum nomen hoc
Vero nomen postea mutatum esse in Moesorum. Deinde osidonium parum recte interpretatum esse Vocem Homericam μοι contendit. Exponit, hanc significationem statui non posse, quod constet, singulos Thraces plures seminas habere solitos esse. Quod Verum esse ut demonstret, asser duos enandri locos, cuius comoedias ei bene notas fuisse inde apparet, quod Saepe ab eo laudantur, et quod narrat, Menandrum una cum Epicuro ephebum fuisse Athenis In duobus, quos hoc loco asper Strabo e
1 Hom. n. 13, 5.2 Strabo X, 2 8. C. 452 X, 5, 6 C. 486 VII, 3 12 C. 304 XIV, 1 16 C. 637. 3 Strabo IV, 1. 18. C. M.
12쪽
10 sibus Menandri legimus, robora singulos Thraces plures habuisse feminas eosque immodice deditos fuisse Veneri. Idem constare etiam aliis testimoniis ipso Strabo dicit, atque etiam nunc OS- sumus afferre duos testes fido dignos Herodotus enim et Heraclidos onticus tradunt, apud Thraces moris fuisse, ut singuli plures haberent mulieres atque etiam reliqua, quae hac cum reconiuncta sunt, ita se habere, ut a Strabone exponitur. Quod denique osidonius contenderat, caelibes apud Thraces haberi pios erga deos, ei obicit Strabo, pietatem originem ducere ab ipsis feminis, quae viros ad precandum et cibo abstinendum impellant. Hoc quoque ad confirmandum laudat duos Menandri locos. - Omnia haec, quae contra Posidonium disputat Strabo,
ex ipsius ingenio prosecta esse maxime est probabile. Verbis extremis paragraphi 4 nos traduci ad ea quae Sequuntur, lacile cognoscimus. Nominantur enim duo fontes, Ποσει- λυνιος καὶ Hλχ ἱστορια, unde paragraphum insequentem petitame8Se apparet. Atque re Vera in hac paragrapho facile dignoscuntur duae partes, quarum in prior Strabo ea exponit, quae Posidonius tradidit de amolxi, in posteriore ea addit, quae ipse
percontatione accepit. Primus Zamoixin commemorat Herodotus, qui tradit, Getas unum tantum deum colere, Zamoixin, quem nonnulli Gebeleigem
13쪽
Mirandum non est, quod Graeci, qui in ora Ponti habit bant, ad eam cogitationem pervenerunt, ut putarent, hanc religionem nihil esse, nisi doctrinam Pythagorae, qui animo immo tales esse et per corpora migrare docebat. Item facile explicatur, quod sua sponte opinio in iis nascebatur, illam doctrinam ex ipsa Graecia translatam esse ad rudos illas gentes. Quod cum sibi finxissent et crederent, Graeci ontici fabulam excogitaVerunt, qua quomodo illa doctrina ad illos pervenisset, exponerent. Secundum hanc fabulam amotris fuit Sami servus Pyth gorae, qui, cum eius doctrinam penitus cognovisset, in patriam
VerSu eam cum popularibus suis communicaverat Totam a
rationem, qualem Herodotus a Graecis Ponticis accepit, nihil sereeSSe, niSi Simplicem eorum coniecturam facile apparet. Quod si qui negare Vellet, statuendum ei esset, amotri Graecis aperuisse, cur occultus in caverna subterran habitarisset, quare populares deceperat, ut iis animum immortalem esse penu deret Ipse erodotus lanceps haeret hac de re neque Vult
1 Η0rod. 4 94 4 δὲ αὐτῶν - αντον τογον νομίζουσι Γεβελδεον. 2 mrod. l. c. P θανατίζουσι δὲ τονδε ιν τροπον με απο ησκειν ἐαυτους νομίζουσι, μαι δὲ μ απολλυμενον παρα Ζάμολξιν δαίμονα.3 Hsrod. 4 95 ῶς δὲ θω πυνθάνομαι τῶν τον Ἐλλησποντον οἰκεον- των πιλνηνων καὶ Ποντον, - ἁμολξιν τολον ἐοντα ἁνθρωπον δουλεθσαι ἐν Σάριτ, δουλευσαι δὲ Πυθαγουρο τ Μνησάρχου ἐνθεειεν δὲ αντον γενο- μενον ἐλευθερον χρήματα κτήσασθαι συχνά. κτησάμενον δὲ, πελθεῖν ἐς τηι ἐαυτο0, τε δὲ κακοβίων τε φοντων τῶν ΘρUἴκων καὶ πατρονεμέρων, τον
Ζάμολξιν τογον etc. Idom testantur Hollanicus et lexicographi sum Sequentes Hesychius, Suidas, Photius, udocia V. Zamotris. 4 cf. Herod. 4 95.5 Horod. 4, 6 Ero δέ περὶ μὲν τούλου καὶ το καταγαίου οἰκηματος
οὐτε πιστέω ψειε - πιστευε τι λίην.
14쪽
reicere totam narrationem, neque ut eam promus eram Secredat a se impetrare potest. Postrem confitetur sibi Zamotain multo ante Pythagoram vixisse videri. Neque vero diiudicare audet, utrum amolais homo an deus indigena apud Thraces fuerit a Strabo contra stat a parte Graecorum onticorum atque etiam ameson, servum Pythagorae, longa itinera usque in Aegyptum facientem et quarum rerum in his notitiam sibi compararit, popularibus tradentem fingit. Hic igitur Zamolais
est magister Thracum, multarum magnarumque rerum perituS Atque eandem de eo opinionem invenimus iam apud latonem. βSocrates enim, postquam in exercitu Potidaeam obsidente stipendia secit, thenas reversus in dialom, cui Charmides inscribitur, narrat, Se in castris a Thrace quodam ex numero medicorum Zamclxis, qui homines immortales reddere posse dicantur, a me didicisse, quo morbi pellantur. Sis haec narratio est Vera, sive a Socrate ficta, id certum est, iam hoc loco, ut apud Strabonem, in sermonem esse de Zamiari, ut eum magistrum Thracum fuisse statuatur. Cum hac de amolai Opinione congruit Diodorus Siculus, qui etiam propius ad Sir bonis sententiam accedit, statuens Zamotain apud Thraces simi-1 mrod. l. c. δοκέω δὲ πολλοῖσι δεεσι προτερον τι κάμολξιν τογον γενέσθαι Πυθαγορεω.2 Her. l. c. ἴτε δὲ ἐγένετο τις δεεριολξις δ ρωπος, εἴτ' ἐστὶ δαίπιον τις δενσιν inro ἐπιχωριος, Περέτω. 3 VII, 3, 5. C. 297 τα δὲ καὶ παρ' Αἰγυπτίων πλανηθέντα καὶ μέχρι δεθρο. 4 Strabon. l. c.
15쪽
lem obtinuisse locum atque Mosem apud Iudaeos. Hane idem enim indicat Strabo, narrans, amotain, cum Thracibus omina interpretatus sit, hanc ob causam magna auctoritate floruisse et apud principes et apud populum, atque sacerdotem actum esse dei maxime ametis culti. Idem, ut amotain legum latorem fuisse statuatur, invenimus apud Orphyrium, qui omnia cultus religionisque instituta apud Thraces ab eo prosecta esse contendit. Ut Strabo, sic etiam Porphyrius narrat, amotain complura de astronomia praecepta popularibus suis tradidisse. Atque Antonius Diogenes, cuius libro fonto utitur orphyrius, tradit, socium Zamociis, Astraeum, apud Getas magna auctoritate floruisse. Quae si comparamus proclis est conicere, illo nomine straei significari nihil nisi notitiam caeli et siderum. lis quae narrat Strabo, supplentur quodammodo ea, quae tradit Modotus et quae excogitata erant a Graecis onticis. inrum Ver est, quod Strabo mentionem non facit immortalitatis animi, quam amotais erus docuisse sertur, eo magis mirum, quod epitheton ab Herodoto usurpatum τους ἀπαθανατίζοντας paene cognomen Thracum factum erat, et hac doctrina Zamotain optimo meritum esse de Thracibus omnes fere consentiunt. Quae res necessitudinem quandam habo cum altera, nempe quod Strabo narrationem de cavem subterranea, in qua Versatus ait Zamiris, plane aliter intelligit atque Horodotus et reliqui scriptores. Id quoque, amotain regi Thracum persuasisse, ut imperium Secum
καὶ ἔτερον ριειρακιον ἐκ Θρvκης Dr σατο ν αμ ολξις ἐν νομα ... αγα- πω δὲ oro ι Πυθαγορας, τὸ μ ετέωρον θεωρίαν ἐπαίδευσε, τα τε περὶ laρουργίας καὶ τα ἄλλας εἰς θεους θρησκείας.
16쪽
partiretur, nusquam nisi apud Strabonem traditur. Denique, quod narrat Strabo et Jamblichus, Thracos diversos coluisse deos comouere non videtur cum reliquis testimoniis. Sed si reputaverimus, qua fuerint Graecorum his de rebus opiniones, facile intelligemus, quomodo factum sit, ut etiam Thracibus diversorum deorum cultus tribuersetur. ostremo Strabo addit, semper unum inventum esse apud Thraces Virum, quali erat amotris, eumque regi semper adfuisse et regem consilio suo adiuvisse; ore istaeaotat hoc officio functum esse Decaeneum. His duobus viris regnantibus Dacorum regnum subito maximo florere coeperat, cum usque ad illud tempus Vix nomen eorum innotuisset quarto demum saeculo, cum in comoediis Menandri Sorvorum personae Saepe nominibus Daos et Getes signibficarentur, nomen gentis in Graecorum notitiam pervenisse Verisimilo st. In libris rerum scriptorum primum commemoratur
hoc nomen anno 109, quo Daci et Scordisci a Minucio victi sunt. Apud Strabonem sermo est de tempore, quo gens illa, uni regi subdita, intra paucos annos ad inauditam pervenerit potentiam, quo Boor ista et Decaeneus institutis novis et ad deorum cultum et ad res publicas pertinentibus totam nationem quasi denuo
cremerint.1 Iambl. v. yth. d. nosiain las. 1825, 8 p. 364. ἁμολξις γαρ
Θρῆ sim ... καὶ ταγα παιδευσας τους Γέτας καὶ γραφα αυτοῖς τους νοMους, μέγιστος τῶν θεῶν ἐστι παρ' αὐτοις. - Strabon. VH 3, 5. c. 297 ἱερέα κατασταθῆναι το μάλιστα παρ' υτοις τιμωμένου θεοθ. erod. 4 94Οὐδένα χλλον θεον νομίζοντες εἰναι εἰ μη των σφέτερον.
2 Strabo VII, 3 12 C. 304.3 Zippol, dis omisclio Horeschas in Illyrion bis aus Augustus p. 213AS. I p. 1878.4 VII, 3, 11. C. 3034.
17쪽
- 15 Hos autem Viros floruisse tum, cum Romae Sulla erat dictator, fradit Jordanes, qui duobus locis hac de re provocat ad testimonium Dionis Chrysostomi. Ab hoc igitur, quem has res ex
Getarum narratione novisse probabile est, Sulla commemoratus erat. Nonnulla de florenti regni Dacorum statu et de expeditionibus eorum, quas suscipiebant ad fines proferendos ut de tempore, quo haec acta Sint comperimus ex Borysthenica Dionis oratione. Ex hac, quam intra annos 90 0 96 habitam esse constat, concludere nobis licet, expeditiones illas factas esse aetate Ca0saris. Quis mori dux Dacorum in his expeditionibus, comperimus ex Verbis Strabonis, nempe Boer ista, qui commemoratur in extremis Verbis. Contra eum a Caesare expeditionem apparatam esse certiores nos facit Strabo. Regnant vir illo strenuo eiusque consiliario, Decaeneo, timendum erat, ne Daci Romanorum imperio damnum afferrent. Inde a onto paene usque ad mare Adriaticum fines eorum Romanos attingebant, atque exercitus Boerebistae ducentorum milium armatorum fuit. Caesar, cum bene intelligeret, quantum ab hac parte periculum Romanis immineret, non multo ante mortem consilium ceperat,1 Jordans do orions actibusquo Gotarum C. 11 ohinc regnanto Gothis Burrista Dicensus oest in Gothiam, quo tempore Romanorum Sylla potitus est principatu. M Jordanos C. 5. . 3 cf. Teuiset, Gesch dor rom. it. V. MI Lpg. 882. 485 3: Dis gelelirio Citato si ordanus ohon aus Cassiodor odor osse Quollonguriich. o dis mahnun dos Strabo, Josophus, dor siden Dio, finitiinde Cassius und de Chrysostomus Wolcho Cassiodor fur idontiso Holt. cf. C. Schinen De ratione qua inter Iordans o Cassiodorium intorcedat. Hochoiso J. 1862, d. 85).4 Zippo l. c. p. 219 Horigborg, Goschichto Oriochoniand untor donRomor 2, p. 1874.b Strabo VII, 3, 13. C. 305.
18쪽
- 16 ex acedonia bellum suscipere contra Dacorum regnum OtΘntissimum, sed hoc consilium abiecerat, ut Videtur, quod in ipso Dacorum regno rerum mutatio tanta est facta, ut tum quidem non Verisimile osset Dacos imperio Romanorum pericula allaturos esse. In postremis o Verbis narrat Strabo, quomodo Vitam finis it Bosrabista. riusquam Romani exercitum contra eum mitterent, regno pulsus erat. Duae res, quae a Strabone in Verbis insequentibus commemorantur, particulis ini δη et τὰς δε satis clare seiunguntur illo νυν significat scriptor suam ipsius aetatem, adverbi τό τε illud tempus, quo regnum Dacorum dirid batur, quod factum est initio imperii Augusti, multo ante Lentuli expeditionem. Si ea, quae adhuc disputata sunt, breviter comprehendimus, cum Zippello statuendum nobis esse videmus, Strabonem expeditions bellicam, cuius montis fit in 11, eandem esse putare atque de qua verba lacit in h. e. eam, quam CaeSar SuScepturus erat et Boerabistam annis 49 - 44 maxima floruisse potentia, qua similiter atque paullo post magnus eius adversarius
Ι Strabo redit ad disputationem de Mysis idque nunc,
ut se Vertat contra Apollodorum et Eratosthenem, quorum Principia eum omnino non probare supra dictum est.
Tota fer D Dagmonium est Apollodori, sumptum ex praefation libri allarius commentarii, quo illo instruxit catalogum
narium. Videmus ex hoc agmento, auctorem in tractandis e
bis Homeri plerumque squi Eratosthenem. Quid ab hoc, quid ab illo prosectum sit, cum aliqua probabilitate diiudicari vix poterit. Exeunt ot in D exponit Strab0, quid ipso sentiat de iis, quae Apollodorus et Eratosthenes tradiderunt reprehendit eos
1 cs Berger, geogr. iram de Eratosthene p. 29.
19쪽
maxime propterea, quod in Verbis Homeri tractandis, interpreta dis mutandis immodice Versati sint. inrum Vero est, quod Strabo tam sibi non constat, ut ea, qua hoc loco disputatione satis copiosa Vituperat, altero loco plane recte se habere confiteatur. In Verbis eius duo rigmenta dign0sci possunt, quae aut Eratostheni aut Apollodoro tribuonda
Diando Strabo in D satis multis verbis refutat id, quod Apollodorus contendit, Homerum Scytharum nullam habuisse notitiam. Ut suam sententiam Veram esse demonstret, primum assis testimonium Hesiodi in vorsu ab Eratosthene laudato. Aὶθ tosta τε Θυς τε M s Θας ιππημολγους, atque deinde Aeschyli locum, qui plano congruit cum illo testumonio: daa ισταμνὶ βρωτηρες ε os ιοι Σκύθαι. Praeterea in orbis insequentibus etiam eam opinionem profert, quae vulgo de Scythis obtinebat apud Graecos, o in compluribus aliis testimoniis etiam magis confimat, recte Scythas ab Homero descriptos esse. In primis D vorbis Strabo assor novum testimonium potitum ex quarto libro operis historici, quod Ephorus conscripsit de Europa Tota fere paragraphus est epitome partis illius peris Ephori, cuius verba hic, ut in reliquis locis, ubi Ephorus a Strabone laudatur, obliqua oratione asseruntur. In hac quoque parte Strabo Ephorim secrevit a reliquis scriptoribus, atque omnino tostimonium illius solet assere in ta disputationis. Extremis orbis Strabo osidonii de Anacharsi narrationem Veram
1 XII, 3, 26. C. 553 cf. I, 1, 6 C. 4.
20쪽
eSSe se credere non posse confitetur et breviter comprehendit trepetit ea, quae demonstrare conatus est: Nunc tandem in o Dredit ad Apollodorum, qui, si Scytharum notitiam Homero abrogΘt, rati0nem reddere debeat, quid sentiat de Mysis a poeta commΘ-
Sic Strabo compluribus paragraphis ostendit, Apollodori tEratosthenis sentontiam omnino nullo niti fundamento imo Homero Scythas bene notos fuisse. Contrarium Ver Scriptum Monimus in libro XII, ubi qua Strabo hoc loco satis copiosa disputatione falsa esse demonstrare conatus est, optimo iure ab Apollodoro statui concossit. Dicit enim, omerum neque Scytharum neque asotidis nequo Ιstri habuisse notitiam inde apparere, quod nulla eorum mentio exstet apud eum. Paragrapho 11 Strabo redit, unde digressus erat; ad ipsam Ver descriptionem topographicam occidentalis onti orae quintadecima demum paragrapho accedit. Initium capit ab ea parte, qua later in mare influit inde optentrionem Versus progreditur atque primum quidem describit ram, quae pertinet usque ad ostium Tyrae. Septem enumerat capita Istri, addens, ab Ephoro quinque tantum afferri. Cum phoro consentiunt duo quos habemus peripli, qui dicuntur; in quibus regio ubi Ister in mare influit, multo accuratius describitur quam apud Strabonem. Hic enim nomen assori ius tantum capitis, quod maxime Spectat ad meridiem, cui nomen osse sacri ostii dicit, illi vero singulorum capitum nomina numerant et accurate adnotant, quantum
1 XII, 3, 26 C. 553. AEL I, 1, 6 C. 4. et supra p. 15.2 VII, 3, 15 C. 305 Ἐφορος δὲ πενταστομον εἴρηκε ὁ 'γστρον. s. Dionysii oriogosis v. 2994s. p. melior, cographi Graeci minores II, p. 119. 3 Arriani Poriplus onti Euxini ap. uelle Geogr. 0r. min. I, p. 399. Anonymi eriplus onti inini ap. Molle s. 0r min. I, p. 19. 4 Anon. oripi Ponti uX. l. l.