Quaestionum bucolicarum. Specimen I. Dissertatio ..

21쪽

eorum, qui apud Theocritum supersunt, eximuntur, tressi sola bucolica carmina spectantius I, 6 14. 109. V 8.

52. V, 16 58. 132. 13 3. VI, 5. VII 104. Vill 23 61 66. 79. IX, 13. 19 χόρια ζεῖ 32. X, 19. 29. 30. XI, 4. 44. 49.67 73 76 77 79. 81 Bionis qui reliqui sunt undecim Ι, 8 24. 74. IlI, 5 V, 2 7 8. 11. VII, 10. 11. XVI, 1 totidem Moselii l 33. 36 45 76 79. 1. 148. IlI, 1. 107.

IV, 32 64 duae etiam partes Virgilianorum. Puibus e Xeeptis paue contumaces resident apud Theo eritum VIII,

13. 32. IX, 1. X, 38 58. XI, 1 42 54 62. - XII, 24. XIlI, 59. lV, 23. XV, 23. 26 42 48 67 74. 4. 131. XVI, 7. XVII, 36. b. 85 87 133. XVIlI, 12 55 57. XXII, 11 88 89 109. 113. 117 157.161 182. 194 216. XXlV, 105 108. XXV, 9 30 99 119 158. 254. XXVII,

62J apud Moschum It 41. IV, 37 V, 10 centum quinque apud Virgilium.

Porro laudatur bucolicum carmen, certe numeroSiu Serit, si primo loe sit dactylus et pedem absolvat. Wa ton. l. l. De eorum praecepto, qui primi pedis distinctionem versus bucolici propriam esse junt, supra vidimus: dissentiendum est, sive de ipsa incisionis ratione quam apta sit, sive de poetarum usu quaerimus. Praestare quidem dactylos artono concessimus, si quis hanc legem dicat esse bucolicam, repugnandum erit: nam totidem sereversus condemnandi quot probandi essent, imo plures in nonnullis carminibus, quae bucolicis adnumerare nemo dubitabit. Continui saepe responsionis speciem prae Seserunt ut Theocr. II, 72-74. 76-78. 83-86 124-128. III, 12 15. 25 28 47-49. IV, 20 23 34 36 44-47. 49-54. V, 4-7 12 17 64-67 85-89 109-113. VI, 41 sqq. VII, 8 12. 101 106 141 - 144. IlI, 3 6 18 23. IX, 14-18.

22쪽

31 33. X, 23 27 39-43. XI, 5 8 21 25 28 30 32 38.

59 63 65-74 s. p. 14. 0mnino plus quadringentis Versibus in Theocriti uesti eis, septuaginta quatuor in Bionis, centum unde quadraginta in Moschi carminibus spondeus inchoat, tertiam partem apud Virgilium, ex quibus tertius quisque apud Theocritum et Bionem, alter apud Moschum, plures apud Virgilium diaeresi spondeum praecidunt. Ut quintum pedem post has quae sollemnes habentur

versuum bucolicorum sedes absolvam, in spondaicis si qui Occurrant nostros quoque poetas a quinta diaeresi cavisse supra monui ceterum Bio et Moschus in clausulis plerumque a Theocrito inductis acquiescunt, ut Mosch. II, 57.

IV, 17 41. 0ll. Theocr. XXV, 233. Concinunt inter se Theocr. XIII, 42 44. XV, 2 83. XVI, 3-4. XVII, 26 27. 60 61. XXlV, 76-77. XXV, 29-31 98 99. Mosch. II, 123 124. omine proprio haud pauci iniuntur Theocr.

XVI, 56. XVII, 26. es. 27. XXIV, 16 53. XXV, 110. 143. 154. 191. Mosch. IV, 95. XVII, 79. XXI, 55. XXlV, 2. 60. Mosch. IV, 3. 118. XXIV, 77. 109. XXV, 7. 29.)10 202. XXVII, 27. Mosch. II, T. s 5 37 41. 62. 3. 99. 38. IV, 106. IV, 75 aee edunt Theocr. XII 13. XV,

48. Dignitas et admiratio exprimitur Theocr. XIlI, 20.

XXVI, 36. XV, 2 98 145. XVI, 70 80. XXII, 163. 216. XVII, 23. XXII, 51. Bion. I, 25. Mosch. IV, 74.)XXV, 48. 159 vel aliud quid depingitur Theocr. I, 38. VII, 48. I, 71. II, 35. I, 75. Bion I, 18. I, 136. V, 113. VII 23 133. X, 58. XV, 27 87. XVI, 77. XVIII, 3. Moseli. II, 30. XXIV, 29 47. XXV, 30. 263. Bion I, 34.

Mosch. II, 86. V, 3 27 104 longiora voeabula adhibentur imprimis Theocr. XXIV, 84 126. Moseli. II, 157.)XXVI, 17. I Suffieiant haec exempla, ut a Xime perspicua.

23쪽

Eadem autem vi praedicandae rei atque exornandae omnino non raro Sponde cumulantur, ut Theocr. , 58. De iis qui vel soli vel dactylos excipientes diaeresibus distinguuntur, jam dictum est minus in continuis consonae

partes, tamquam terna versuum clausula es scientes, au

diuntur, velut Theocr. VII, 35 XV, 38. XVII, 133. XXIII. 42. XXlV, 62. Virg. I, 9 et notabiles prae ceteris V, 77. 78.

Theocriti patriam quoniam in dubium vocari video ab Alirente in Schneidew. Philol. 1852, p. 412), auctores circumspiciamus, qui res ac vitam dulcissimi poetae illustrent. Parum qui dein, ut ab iis initium faciam, quae ipse de se

tradit, carminibusVI. VII. XI. XIII. XVI. XVII. XXI. XXVIII. proficitur Carm. XI. XIII XXVIII ad Νie iam medicum Milesium eis pigr. VII ejusque uxore ni Theugenidem

inissa iisdem temporibus ostrum floruisse et iter Miletum ingresSum eSS te Stantur. Diophantus, quem carm. XXI. alloquitur, nec quis fuerit nec quando vi Xerit scimus. Carm. XVI, quo Hiero II. rex Syracusarum celebratur, ad

annum sere 270 a Chr. e. XVII ad Ptolemaei Philadelphiae talem nos deducit; ne quod . VI, coli. VII, Aratumami eum laudat, nisi hujus aequalem se suisse docet Superest pigramma XXII. υλλος ὁ ῖος, εν ὁ Θεόκριτος, ὁ τάδ' εγραφα, ει απὸ των πολλῶν ιμὶ Συρηκοσίων, υιὰς Πραξαγόραο περικλειτης τε ιλίννης ' Μοῖσαν ν ὀθνείην υτιν' εφειλκυσάμην. 0uod sive Artemidoro sive alii cui debemus, fidem tamen facit. Iam accedunt grammatici cum Vita Theocr. Suidas,

24쪽

Moschus, Comment Ovid. Ib 547. quos priusquam audiamus, scholia nostra recenSenda erunt, ut quae spes, quae

fides in iis sit ponenda appareat. Diogenes Laert V, 11 de Theocrito Chio locutus in brionem εν τω περὶ Θεοκρίτου excitat, quae non ad nostrum, sed ad Chium reserenda esse, pro Xplorato habebimus. s. Bern hardi Hist. Lit Graec. II, 32. Complures in interpretandis carminibus

Operam navarunt tuamquam utrum quicunque in scholiis auctores nominantur, peculiaribus commentariis poetam ornarint, an in exicis, excerptis, aliis ejusmodi libris passim singulos locos attigerint non liquet. De tribus tantum constat Nicanor Cous πομνηματίζων is laudatur in schol ad II 6. Amarantus in tymol M. p. 273, 39. διεκρανωσατε ' μύραντος πομνηματίζων το ηδύλλιον Θεοκρίτου, ο επιγραφη Αυκίδας η Θαλυσια. Theo ενωπομνηματι το τω εἰς Θεύκριτον in Εtymol. Paris. teste Larchero ad tym Orion. p. 40, not. 3b et Bekkero ad Eumol. M. p. 219, 28. Nicanorem probabiliter viri docti suspicati sunt eundem esse atque στιγματίαν illum subtilem grammaticum, qui Hadriani temporibus floruerit luisquis est, quae de rebus ac locis Coi insulae, sortasse etiam de poeta ibi versato imprimis ad c VII exposuit, gravissima fuisse patet nec

si ad nos ea pervenissent, tantae turbae de suavissimo carmine essent Xcitatae nunc de solo sonte urina certiores saeti sumus. Amarant etymologiam vocis διεκρα-νώσατε ad VII, 154 σημαίνει το ἀνεωξατε παρὰ τοκάρα, διεκαρανώσατε, Hermannus probat Opusce V, 82), minus interpretationem; ne de illa quidem mihi persuasit, κρήνη verbum alio loco non repertum ducere malim. Alteram praeterea vel tertiam potius arminis inscriptionem lu-

25쪽

eramur, quae vereor ut a poeta sit prosecta Theon γρῖπος

fortasse ad I 3 vel III, 26 ὰλιευτικόν τι δυκτιον δίκτυον interpretato, conferre vocem cum ἀγρεῖν placet οἷον ἄγριπον ἀγρεῖν δε et λαμβάνειν, ut Herodiano. Duae Eustathius ad Od. p. 1685, 3 ex eo in mentario Theocriteo laudat, in scholiis ad III, 43 invenimus. - Asclepiades duo agnoscit Wartonus in otitia Sehol. Theocr. grammaticum alterum, alterum medicum. Excluso medico, quamvis multi hoc nomine fuerint insignes, ad unum Asclepiadem Myr-leanum es Fabric Bibl. Gr. VI, 360 omnia refero, etiam quae de thapso frutice ad II, 88 legimus φυτόν τι χλωρόν, θεν κα την θαφίαν προς et λυπώπια βάπτεσθαι δε ε et της τὰ κροκοειδη. De Phalaro loco ad V, 102ώ o clλαρος καὶ Ἀσκληπιώδης χωρίον ουτ φησι τονυν καλουμενον Φάλαρον non assentior. Ad diale etiam pertinen I, 4 αφῆ εκτίταιαι et λα διὰ et εἶναι Λωρικυν ς φησιν Ἀσκληπιάδης επε νησιν ὁτι και βραχύ ἐσ1ιν, neque Vero Wuestem anni mendatione praes. p. XVIII)indigent. Θυμβριδος I, 118 alii fluminis Stelliae, alii regionis nomen Schol. Paris. esse voluerunt, Theaetetus συρρακοσίως - της βρεως, Ἀσκληπιάδης δε ὁ Μυρλεανὸς δια του, γρύνει Λυμβρις unus c0d Vat. νβρις,

Theocr. etiam cod. K. νβριδος). tuae sequuntur ejusdem interpretationem continen η κατὰ γλῶσσαν θώλασσα, ut mutato nomine quae praecedunt Θυμβρις κατά τινα γλῶσσαν η θύλασσα. Rectius cum Casa ubono et recentioribus montem quamvis ignotum intelligemus Corrupta

quae ad V, 4 commemorantur Ahrens . l. p. 443 optime sanat Ἀσκληπιάδης ὁ διὰ του μ ρομαλίδες γράφει 'ἐ σε δε τὰ συνακμάζοντα τοις μηλοις σῖκα vel εστ δε τὰ συνακμάζοντα χοις μήλοις συκα ςπερ μάσυκα τὰ

26쪽

συνακμάζοντα τοῖς συκοις μηλα. Proverbiisin V, 21 ντὶ

μεν ουδεν ἱερόν breviter interpretatus εστ μεν ουδῖν μέγα a sabulis, quas alii largiuntur, videtur abstinuisse. Deinde Munatus nominatur, cujus praeceptum ad II, 100Kσυχα νευσον το συχα Μούνατος παρωζυνεν, ἶνα ciντὶ Ου η χως non confirmatur. tymologiam vocis

oeo δαμνίσιν VII, 138 οῖον εν ορεσι θ μνοι me quidem ju dic ei remittemus Arcadum morem illustrat ad VII, 106. Μουνατος δέ φησιν ἐορτὴν Ἀρκαδικὴν εἴναι εν τοὶ παῖδες τον Πὰν σκίλλαις βάλλουσι, nihil de eo quantum sei innotuit, nec est alicujus diei τανίκα - δε κρέα τυτθὰ παρείη propriam ac sollemnem suisse illam castigationem, sed latius patuisse locus ipse docet. Idem alii

senserunt γίγνεται τοῖτο, ταν ιλ. quorum expli-eatio copulata cum Munati commento sine auctoris nomineantie ipatur: εορὶ φασιν τελεῖτο ν τῆ Ἀρκαδία, εν etio παῖδες τον Πὰν σκίλλαις εχυπτον, τε ι χορηγοὶ λεπτον ἱερεῖον ἔθυον καὶ μη ἱκανὸν τοῖς σθίουσιν Ter praeterea Munati sententias in Argumentis resutatas invenimus vix refutatione dignas Arg. carni. XVII. μαρτάνει Μουνατος τους χρόνους του Θεοκρίτου αναβιβάζων εἰς τον Φιλοπάτορα. Ait Arg. VII. Θεόκριτος - κληθεὶς - δεπεισι μετὰ υκρίτου καὶ Ἀμύντου, ου ως Μουνατός φησι μετὰ Φρασιδάμου καὶ Ἀντιγένον των καλεσάντων αυτόν. gregiae sagacitatis documentum auctor Arg. III servavit: το δε του ποιητο πρόςωπον υ ανε- ως ο Μούνατός φησιν ε του λέγειν τον επικωμάζοντα ' η ρά γέ τοι σιμος καταφαίνομαι πλανῶται δεκα περὶ τους χρόνους, et extr. τινες δε διὰ το σιμος τον Θεόκριτον οἴονται κωμάζειν, Σιμιχίδην καλουντες. Acute nimirum concludit Simichidas idem est qui Theo-

27쪽

critus, caprarius ille num simus inquit tibi videor esse 2 ergo caprarius Theocritus. Facile opinor hujusmodi alucinationibus ea re binius, nisi sorte ex commentariis ejus vel temporum vel eorum iniquitate, qui eos compilarunt, meliora perierunt, priora servata sunt. Miror uestem annum

in Argum carin VII p. 107 quaerentem, cui antiquum ac probum scholion VII, 125. Μόλων και Σίμων υρά et o ἀντερασταί daret, in Munatum incidisse de quovis alio libentius assentiar. - Ameriae nomen additur scholio I, 32, τι pro quo alii τις videntur scripsisse ad δαίδαλμα retulit quae ad I, 97 duo codices praebent λυγιξεω υμερίας - φησι λύγος ρύβδος ἀγνοῶν ἴσως ους μαστιγώσει ex Ameriae ejusdem ni fallor glossis nonnunquam laudatis sumpta, male tamen huc perlata es Se Suspicor.

Theaetetum denique ut in interpretibus Theocrite is habeam scholio ad I 11 supra jam citato adducor: Θύμβριδος - Ο Θεαίτ εος δέ φησι συρρακοσίως απὸ της βρεως, alterum adra 147. commemoratur σχαδόνων Θεαίτητος ετους κθροῖς τους εχοντα των κηφήνων του γόνους φησὶ), οῖτινες di ποιοῖο βρῶμα Apollonium non recipio, quae in carna. III. Arg. X tr. leguntur Ορία παρὰ Ἀπολλωνίω aliena puto. e Neoptolemum quidem agnosco, qui in scholio ad I, 2. ab Aderto emendato refellitur. De Lampridi s ueste mann praes. p. XX non habeo quod proseram, nec de Eratosthene ib. p. XV), nisi quod φατοσθένους ὁπόθεσις ει τον ἰταν se XII in eo dicibus Vat. 38 42 44 legitur, teste Zieglero Ind. cod.)- quodsi subductis calculis, quamvis paucae sint svntentiae neque integrae, de auctoribus judicium faciendum

est, non tantidem omne aeStimandos esse apparet maxime

fortasse quae icanori de rebus tradidit, Grammati eas et

28쪽

eriti eas selepiadis disputationes, minime omnium Munati beneficia desiderabimus. Nec aliunde de tempore et auctoritate eorum certi quicquam eliciemus. Dixi de Nicanore, Asclepiade, Ameria Theaetet cujusdam, Justiniano sere aequalis, aliquot epigrammata in Anthologia, liber de proverbio a Suid Ουδε προ τυν ιόνυσον, Theonis varia scholia laudantur, Amaranti etiam nomen passim occurrit; dubium tamen est, utrum illi sint intelligendi. Hi igitur grammaticorum commentarii, qui ipsi diversi erant pretii

et generis, in unum corpus collecti, Xcerpti, aucti, Ontaminali ut sit Bygantinis sordibus, in mutilas nostra atque corruptas reliquias abierunt. Attamen suspicio vel spes oritur, quod Theoni, Amaranto, Asclepiadi, Munato idem pluribus accidisse, ut nominibus sublatis gravissimae expliaeationes in scholiis lateant, id quod unius et usque loci indole probandum erit. Dubiam autem hanc Speciem SSe, ambiguum de ea judicium, virorum doctorum dissensio ostendit. tenim quae alii unice amplexi sunt, ut inepta commenta ab aliis repudiantur. Summam videlicet eruditionis copiam prae se serentes allunt isti auctores, ut sive de dialecto, sive de rebus eos consulimus parum praesidii reperiamus. Νec solum malorum ducum instar turpiter nos deficiunt, sed dissicultatibus auctis iter impediunt. Exempla discrepantiae e carmine septimo asseram. De Pyxa

v. 130 quaeritur Πυξα δῆμος της - τόπος, ουτως ονομαζόμενος παρὰ την φυξιν ου Ηρακλέους την - των Κωων γενομένην - οἱ δῖ τόπον ἐν ἱερὸν πέλ- λωνος φ ο Πύξιος λέγεται - is βαίνομα πόλεως, ας os καὶ Πύξιος Ἀπόλλων καὶ Πάν' κτλ. Tres igitur opiniones Osseruntur, singulae per se fraudis notis minime insignes; quae vero fide digna nulla si Hermannum audimus.

29쪽

Eadem optio de romed0nt ad . 4 datur, quem alii Pana dicunt, βασιλέα των ρῶν Letoi ove ανου, alii eo μέδον ro legentes coelum ipsum vel solem, alii unonis adulterum quos Eυρυμέδονιος scripsisse arbitratur Hus cli-kius Anali litter. p. 338), alii non tem vel Thessaliae, vel Coi πὸ Προμέδοντος του της νήσου βασιλευσανεος - νφθλότερον των ε rέρων ορέων, nec Plinio Νat. Hist. V. 36 nec alii cuiquam notum certe Gigantum ille rex erit intelligendus, Προμέδοντος tamen cum optimis libris servandum. s. Hermanu. Opusc. V 80. Nicanoris simplici narratione ad VII, 6 non contenti de statua, de

loco a via publica re inolo, de celeriter peracto opere cogitant, ut εκ ποδός explicent. s. de Halent ad . 1 de Lycope aut Lycopo aut Lycope ad . 72, de Myndo vel 3Iynda ΙΙ, 28. Sed vix opus est pluribus luaproptereavebimus a gratiosis istis hominibus, quicquid novi asserunt, nisi aliunde confirmatur, si praesertim sons reperiri poterit, ex quo miram eorum doctrinam manasse verisimile est. Apparebit quanti Rhodium Philetam faciam, quem soli norunt ad VII, 40); fortasse commoratus erat aliquamdiu in illa insula. Baeli de Phileta Coo p. 3.)dam videamus quid de Theocrito tradant. icanorem de Burina ad VII, 6 disputantem supra jam commemora Vi.

quae ad . 5 de Clytia Meropis filia, de Eurypylo, Chalcone narrantur, tam manifestam antiquitatis notam praese serunt, ut ab eodem icanore haec cum sequentibus

1 νήσω επιδημῆσας ὁ Θεόκριτος φιλιώθη Ορασιδάμω

prosecta esse dicam. on persuasit mihi Hermannus, Opuse V, 79 de Velia Coorum colonia ac sede, de Halente et Buxento disserens ad insulam Con res hoc carmine celebratas refero. Poetam igitur peregrinatum ibi

30쪽

esse pro certo habebo. Νe de Asclepiade praeceptore dubito. Licet cum uestemanno Argum VII, p. 107.)minoris quis faciat quae in schol. Gaissord ad VII, 40 leguntur, abest tamen suspicio a melioribus, quae eod. Genev exhibet Aderi l. l. Σικελίδαν ' ον Σικελικουμεν Ion Ἀσκληπιέδην δ' νομασμένον φασι δε αυτὸν εἶναι επιγραμματογράφον, το γένος Σάμιον ουτινος ηκροάσατο ὁ Θεόκριτος quae aucta suis commentis ς- περ γαρ Σιμιχίδα εαυτὸν καλεῖ Θεόκριεος πατρωνυμικως ς ἱὸν Σιμιχίδα κιλ. adjecto δοκεῖ repetit is cui schol. Vat. debemus. Itaque Asclepiades Samius praeceptor fuit Theocriti Longe aliter de iis judicandum erit, quae in schol ad . 21. inveniuntur nihil aliud agitur, quam ut poetae aut patri aut utrique nomen vel cognomen certe detur. Σιμιχίδα - οἱ μεν αυτόν φασι Θεόκριτον καθὸ Σιμιχίδ0 ην νιὸς η καθὰ σιμὰς ν οι δε

τρωνυμικὰ ἴτως ἀπαραλλάκτως λεγόμενα και επὶ των νιων, ς και επι των παzέρων ' ςπερ ὁ Θεόκριτος Σιμιχίδα ιος ων Σιμιχίδα εαυτὸν νομάζει παἔρωνυμι- κως κτλ. οἱ δε λέγοντες Σιμιχίδα λέγεσθαι et o Θεόκριτον διαλτο εἶναι σιμὸν κακῶς λέγουσι. s. 40. Si- michidam igitur Theocritum et patrem appellatum suisse volunt, alii simum commendant agnosco Munatum quem supra jam in hisce nugis deprehendimus. In patronymicis quidem ita usurpatis non est, quod haereamus, es. Meineh. ad VII, 40 nec ipsum nomen cum alibi tum apud Sieulos ignotum fuisse puto, quamquam Si michidam alium occurrere non memini Σιμίχη aliquoties, ino Siculus a ostro XIV, 53, 2 ino a Thucydide VI, 5 in iis commemoratur,