장음표시 사용
1쪽
as par of the . I Foundations of ester Civiligation Preservatio Probeci
NATIONAL ENDORMENT FOR THEMUMANITIES
Reproductions mannot be madebithout permission rom
2쪽
States Cocles concerns in makins os pnotocopies orother reproductions o copyrisnted materiai. Unde certain conditions specifieri in the lavi, librarios and arcnives are authorigessito furnisma photocopus other reproduction one of these specifieri conditions is that inspnotocopular other reproduction is not tome used for anupurpos other inan private studu, scholarshio, or
photocopylar reproduction lor purposes in excesssi fairuse, ahat user aulaeuiatile formopyrisnt infrinsement. This institution reserves the risnt to eius to accept acopy ordo is in iis udsement fulsitiment of the ordorinould involve violation of the copyrion lais.
3쪽
4쪽
COLUMBI UNIUEI SIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT BIBLIO GRAPHIC MICRO FORM TARGET
Origina Matoria a Filinex Existin Bibliographic Record
TECHNICA MICROFOR DATA REDUCTIO MATIO:
5쪽
6쪽
7쪽
RATIONE OUA LIVIUS IN LIBRIS HISTORIARUM CONSCRIBENDIS USUS EST OPERE POLYBIANO,
8쪽
De ratione, qua Livius in libris histοriarum conscribendis usus est per Polybiano, disputationis
in rebus cujusvis aetatis enarrandis veri studium virtutem esse scriptorum praestantissimam, quis est, qui neget ouapropter Cieero D primariam significat historiae legem, ne quid falsi dicere audeat deinde, ne quid veri non audeat In rationem igitur inquirenti mihi, quae inter Livium intercedat et Polybium, omnium rerum ea videtur esse gravissima, ut primum indagetur, num Pοlybius res gestas veri studio ductus et potuerit et voluerit exponere quo explorato e facilius apparebit, qua ratione Livius in historiis conscribendis usus sit opere Polybiano nam si Romanorum historicorum princeps ita de Megalopolitano judicasset, ut et inter antiquosi riptores Dionysiussalicarnassensis, qui eum gregi historicorum adnumerat Priusque libros tam prave Seriptos esse dicit, ut nemo eos perlegere possit ' et recentiori tempore viri docti nonnulli, qui illius scriptoris fidei obtrectarunt eamque vehementer in dubium vocarunt ' profecto ejus vestigia non esset secutus, sed omnino auxilium repudiasset, quod revera saepiuS, quam multis videtur, ab e petiit Neque vero, hac parte disputationis absoluta, omittenda est quaestio de consilio, quod fuit utrique et Polybio et Livio in peribus suis condendis nam si probatum erit, aliud esse secutum Polybium, aliud Livium, non amplius mirabimur, hunc scriptorem ex Polybio alia avide deprompsisse et ratione amplificasse, alia intacta reliquisse aut brevius certe operi suo inseruisse. ouod ubi expositum est, a re non alienum videbitur in medium proferre, quid Livius ipse de Polybio senserit quantique eum in rebus memoriae mandandis aestimaverit. Ηis quaestionibus absolutis jam propius ad id, quod propositum est, aceedemus qua in re ut justo Ordine progrediamur, primum videndnm erit, quae facta in peribus suis narrata utrique scriptori sint communia, ex quibusque fontibus uterque communibus sua hauserit deinde, qua ratione Livius opere Polybiano usus sit, quam accuratissime exponendum St.
9쪽
Polybius Megalopolitanus, eujus aetas in ea incidebat tempora, quibus primum Romani arma ineuieta extra Italiam tulerunt et totius fere orbis terrarii imperium sibi paraverunt, rebus patriae Philopoemene et Lyeorta ducibus interfuit ): tum fraeto fere foedere Achaico cum nobilissimis Aehaeis Romam in exsilium deductus, propter ingenii bonitatem et insignem doctri piet rei militaris peritiam mox praestantissimorum Romanorum, Scipionum, Aemilianorum, aliorum consuetudine usus est Leaque tam singulari, ut Seipio ille Afrieanus sibi Polybium tum eonsiliorum tum rerum gerendarum comitem et quodammodo socium adjungeret. IIuc accessit, ut PolIbio, quum Romae commoraretur, magna sese osterret copia erit in Sum operis sui
relligendarum adiit enim, ut taceam de Annalibus Maximis, quos in pere suo condendo eum adhibuisse verisimile est, tabulas illas aeneas, apud Iovem Capitolinum in Aedilium aerario servatas, in quibus foedera erant incisam, inde ab antiquissimis temporibus inter Romanos et Carthaginienses eta et Polybi aetate non solum maximis natu Romanis ignota, verum etiam viris eorum, quae ad rempublicam spectant, omnium judicio peritissimis porro consuluit tabulam illam aeneam, in Lacinio promontorio ab I annibal deseriptam, quo tempore hic in illa Italiae ora versabatur ' neque minus pacis conditiones ), senatus consulta et orationes in senatu habitas ii in usum futurum congessit. Praeterea multa ab iis, qui rebus interfuerunt, accepit D; ipse vidit Carthaginis excidium et bellum Numantinum, visendi et veritatis cognoscendae studio iter per Alpes fecit '' et multa subiit perieula in Africa, Ilispania, Gallia peragrandis Oceanoque Atlantie navigando 's. Accuratam denique notitiam habuit scriptorum et Graecorum et Romanorum, ex quibus ipse nominat Philinum, Phylarchum, Chaeream, Sosilum Timaeum, Ephorum, Theopompum alios ex Romanis unum o Fabium Pietorem, antiquissimum rerum Romanarum scriptorem Polybius tot tantisque subsidiis ornatus quum ad historiam scribendam incumberet, non est dubium, quin quo erat ingenii acumine, res veras referre potuerit. Attamen nisi ad hane virtutem historie etiam voluntas accedat verum prosii tendi, ea haud magni aestimanda est. Iam igitur argumentis probandum est, utramque virtutem in opere Polybiano conjunctam inveniri. Ilistoriam, ut Ciceronis ' verbis utar, testem esse temporum, lucem veritatis, vitam memoriae, magistram vitae, nuntiam vetustatis, id optime jam ante oratorem illum perspexit totoque suo opere declaravit Polybius, cui erat propositum docere, non delectare. Quid senserit de veritate, summa historiae virtute, luculenter significavit lib. I e. id. . ubi historiam veritate privatam narrationem nullius usus (ανωφελε διηγημα appellat eamque eum animali omparat, quod luminibus amissis prorsus inutile reddatur: porro lib. II et 56. o. rerum scriptoris metum esse dicit, ut prout quaeque gesta dictave sint, omnia ex veritate exponat, finemque esse historiae, ut dictis laetisque veris in omne deinceps aevum studiosos lectores doceat iisque persuadeat Non minus egregie alio loco lib. XIII. e. b. s. seripsit, naturam sibi videri hominibus Veritatem deam Fonstituisse maximam reique vim reiecisse aravissimam; mam laec uieet omnibus
ops,ugnetiit atque etiani mines nonnumnem verisimiles emimurae latrae timit, ipsis tinon his, a rem hominum rem insinuare ei modi, eonfestim vim suam, ludem e , moilo didionebris obseuratam suapto vi denique vindem et victorii, de mendacio reportare due, W- tarda non iugerit, quam sit revem judex Polybius in seriptorum, se acti uti a tortula ponderundas et examinanda, is otiinium tu tat entorum a nobis allatorum ration habita sibi stilapsis debit, illum non solatim potuisse, sed etiani voluisse veram litteris mandaris historimi, i in Livius indo aridi ribus bellorum Punicorum sequi posset ducem vix certiumn io .
Polybius, qui vitam inter miras fortunae vicissitudines egit patriamque suam et liberam vi stet Romanorum imperio subjectam, id sibi proposuit, ut qua ratione et quo rerum administram darum gener ' omnes fere totius orbis terrarum regiones intra III annos sub unius populspoinani imperium fuissent redactae, Graeeis ' explicaret, quamquam non ignorabat, libros suogmaxime in Romanorum manus esse venturos, quum praeclarissimae ac plurimae res populi Romani iis continerentur 'pl. Atque haud perverse propterea ii judicasse videntur, qui Polybium dii unt
et Romanos et Graeeos respexisse, quum egregiam illam sententiam non semel tantum enuntiaret, multis res maximas bene gestas, quibus recte uti nescirent, evasisse tandem perniciosissimas, non paucis contra casus gravissimos, quum generoso eos animo ferrent, maximas saepe utilitates conciliavisse *D. Romanos enim hisce verbis hortatus est, ut sapienter orbis terrarum imperio uterentur, Graeeos contra, ut patria sub imperium populi Romani ditionemque subjuneta a misealamitatem animis ferrent. Sed si Polybius nihil aliud pere suo efficere voluisset, nisi ut Graecis magnitudinem gloriamque imperii Romani ante oculos poneret, nunquam eam sibi laudem apud pοSteros paravisset, quam revera adeptus est. Accedit enim ad consilium illud, quod latius patet, singulare quoddam, quod in eo cernitur, quod ipsi sit historia cum magistra vitae, tum verissima institutio praeparatioque ad rempublicam gerendam quare suo jure id quod Thues dides eui Megalopolitanus proxinae accedit in historia scribenda, de suo per praedicat, κτῆμα ελσαεὶ μαλλον ὴ αγωνι συα i τό παραχογjuα κουειν*i suas historias Polybius dicere potuisset Uterque ad rempublicam tractandam delatus et in rebus civilibus ac hellicis versatus historiaruesse futurorum ex praeteritis prudentissimam conjectrieem optime intellexit atque propterea
opera sua, in quibus factorum eventuumque sagacissima explicatio cernitur, e causis principiisque suis repetita, eorum potissimum in inanibus esse voluit, qui in republica administranda versarentur '). Non multum igitur a vero aberrabimus dicentes, Polybium libros suos composuisse ad exempla Thucydidis, sollertis illius explicatoris causarum et eventuum hac enim in re vim positam SSe ii 'Παγαατεκχj iστορ ασ, unde haec rati historiae scribendae nomen accepit nobis persuasum est Polybius ipse de suo opere loquens saepius πραγματεία voce utitur,
Id sui plura eupiet, Dr Lucae Iegantissimam illam commentationem adeat qua in hae dis lanionis nostrae parte Si sumus: Viber soli biud Daritelliin be Retolis die Dunbe8. Erile theti iratorriggber I 826.
10쪽
quod in eo res gestae (τα πραγματα Sive α πραξεω nationum, civitatum et dynastarum continentur ea ratione expositae, qua sola viri, qui ad rempublicam tractandam accedunt, τραγματικo sive πολιτικoiae D ex iis utilitatem eapere possvn Cui hominum generi quum simplex rerum gestarum narratio satisfacere non posset, Polybius nihil habuit antiquius, quam ut causas ei eventusque rerum ubique quam accuratissime adjiceret I bene sciens, ex historia si tollas, qua causa et quo modo et quo consilio quidque fuerit gestum, denique num probabilem exitum res suscepta habuerit 'b ludicriim Sse spectaculum, quod ex ea relinquitur, non autem opus ad erudiendum lectorem comparatum. Non ignoramus, sententiae de historia pragmatica modo prolatae multos exstitisse adversarios, inter quos Schweighaeuserus ejus naturam ita definit, ut in exponendis rebus versetur inter homines et ab hominibus gestis distinguaturque a fabulosis narrationibus, quae de deorum et heroum generationibus factisque circumferuntur. Quod si vir ille, ceterum de nostro scriptore optime meritus, recte statuisset, Polybius sibi ipse repugnaret, qui lib. IX. e. i. historiae pragmaticae narrationem opponit de coloniis antiquis, de conditis urbibus, de mutua denique populorum cognatione. Ac facile quisque eoncedet, in hac quoque parte historiae res inter homines et ab hominibus gestas exponendas fuisse, ita ut discrimen illud a Polybio servatum prorsus tolleretur. Quod vero maximi momenti est, omnes omnino rerum scriptores, qui fabulosis narrationibus se abstinuerunt, ex Schmeighaeuseri sententia pragmatici habendi essent ejusque interpretandi ratione probata, quod Polybi maxime proprium est, id radicitus extraheretur.
aerentibus nobis, quid consilii Livius habuerit, quum ad opus Suum componendum ae-eederet, quo nullum sane in litteris aut graeeis aut latinis reperitur amplius neque oratoriis et poetieis ornamentis opiosius, scriptor Patavinus sese offert ducem itineris certissimum. Ac primum quidem faeile quisque intelliget, alia ratione res populi Romani memoriae mandasse scriptorem Romanum, alia Graecum, quum ille nimio patriae amore oecaeeatus nonnunquam induceretur, ut aliter atque deberet res intueretur, hic ontra partium studio expers nihil nisi ipsa facta speetaret, ita ut in iis eri rebus perscriptis, quae non ad graecas, Sed ad alias civitates pertineant, insit quidam sine ullo fuco veritatis color. Neque porro omittendum est, Livium, quum e rhetorum et philosophorum umbraculis prodiisset, totam per vitam a nuneribus reipublicae remotum ad historiam se contulisse eamque rhetorico paene more scripsisse, Polybium contra in republica versatum otium suum consumsisse in opere suo componendo dicendique ratione usum esse simplieissima. In his rebus quamquam discrimen inter utrumque positum est, una tamen res invenitur, quae Livio cum Polybio est eommunis nam quod primarium hujus consilium supra diximus, idem et ad illum pertinet, ut ex his verbis, quae in praefatione operis leguntur, apparet:
MLLatiore signifieatione iidem nonnunquam .p.λ- ὰθ-m dirantur DL e. 2. b. m. e. I. M, qui nomine. hoc nere oerinoue Significantur lib. m. I. d. 25 Polyh. m. c. I S. XL e. u. 2.28 Cicero de exaedificatione historiae loquens de Oracti et x M. eam historiae scribendae rationem maxime respexisse videtur, quam Polybius secutus est, quem alio loco de Omem et M. hbonum auetorem
in primis diei reique multa in libris de Republiea Niebctrio teste m. G. I. p. 26M debuiL-Ad illa mihi pro se quisque aeriter intendat animum, quae vita, qui mores fuerint, per quos viros quibusque artibus domi militiaeque et partum et auctum imperium sit . Livius enim sua tempora eontemplans, quibus divitiae avaritiam et abundantes voluptates desiderium per luxum atque libidinem pereundi perdendique omnia invexerunt, ita ut Romani ne vitia sua ne rentedia pati possent, ad antiquissimam rerum Rοmanarum historiam confugit ibique solvitium quaerit morum suae aetatis depravatorum ). Neque propterea mirabimur, Livio et ipsi historiam esse magistram vitae, unde quisque omnis exempli documenta in illustri posita monvimento intuens, sibi suaeque reipublicae, quod imitetur, capiat unde laedum inceptu, foedum ex iis, quod vitet. Nemo tamen negabit, qui accuratiorem sibi paravit et Polybi et Livii operum notitiam, non eodem utrumque modo hoc officium explevisse ille enim ad nauseam fere usque, quid res gestae Oeeant, exponit, hic vero id plerumque ieetoribus subaudiendum ex ipsis rebus enarratis relinquit.
quid Livius Senserit e Polybio.
Permagnum fuisse numerum scriptorum, ex quibus Livius haurire potuerit et revera
hauserit, id et ex praefatione operis et ex iis locis apparet, in quibus singulorum scriptoriunnomina ab ipso sunt apposita' , nemini tamen Livium plus debuisse, quam Polybio, ex accurata utriusque seriptoris omparatione est perspicuum Neque igitur desuerunt, qui Livium dicerent
2 LIIuc spectant verba lib. m. Istra: Nondum haec, quae nunc tenet saeculum, neglegentia Deilunvenerat. IV. c. 6, 12: Ηanc modestiam aequitatemque et altitudinem animi ubi nune in uno inveneris, quae tum populi universi fuit eras, is hIlla L. Papirii Cursoris aetate, qua nulla virtutum feracior fuiL 28 Citantur omnino, ordine, quo quisque primum nominatur, Servato, hi scriptores: P. Fabius Pictor lib. I. e. d. 2.3 5, 8. n. et do, Io Vm et M s. X. et 3T, Id. XXII. es, d. L. Calpurnius Piso lib. I. et M 8. II. e 32, 3. c. 58 I. IX. et M. d. x et , II. XXV. eras, IS.
P. Valerius Antias lib. m. I, 2. IV. et 23, 2. XXV. eras, Id. XXVI. erus 3 et 1 XXVmedd, Id. XXIX. et M 2. XXX et 3, 6 eras, II. eras, . XXXV. et , d. XXXm et Io, . e do, Metrio et M. Id. XXXIV et Io 2 eras, . XXXV. et 2 8. XXXVI. et Is I 2.3 36, d. et 38 6. XXXVI et 8, i. e M,6. XXXVIII., 23. . e do, . et M 8. XXXIX. e 22 s. c. di, da, i et 1, 52 I. e 56, T. XL eras,8. XLI. vi 2I, 2. XLII. et II, I. XLIV. c. Id 12. XLV. e do, . et da 8. C. Licinius Macer lib. IV era, I2 et 26 8 et 23, -3. m. c. IX. et 38, 6 eu 3. X. es, isto. Aelius Tubero lib. IV. e. 23, 2 bis et a X era, Isto Claudius Quadrigarius lib. VI et V d. m. e. Is I IX et 5, 2. X et di, Id. XXXm. Io s. XXXVIII. e. 23 8 et di, 2. XLIV. Id I. Claudius qui annales Acilianos ex graeco in latinum sermonem vertit XXV, et as,i2. secutus graecos Acilianos libros XXXV. e Istra. L. Cincius Alimentus lib. VI et a T. XXI. et 38, 3. L. Coelius Antipater lib. XXI, 38, Io ed , ram etai, XXIII. e 6 8. XXVI. et II, Io XXm et M. I XXIX. eri , Id et 35, 2. Silenus lib. XXV et M a. Clodius Licinius sive Licinus lib. XXIX. et 22, Ist Polybius lib. XXX et V d. XXXm, Io s. XXam e do, . XXXVI. eras, II. XXXIX. e 5 i. XLV. Is. M. Porcius Cato lib. XXIV eras, . XLV. e re retra. P. Rutilius Rusus XXXIX. et M. I.