De Plutarchi libro qui inscribitur "de communibus notitiis" [microform]

11쪽

qnem de hiatu in scriptoribus grae eis anno 1841 edidit. Is igitur id egit, ut quum alios

multos scriptores tum Plutarchum fuisse litatuum forem acerbissimum demonstraret. Itaque quum inter Moralia ea, quae niluria Plutaret si nomino inseribuntur, ut Parallela minora, Plae ita

philosophorum, Vitae decem oratorum, alia hiatibus scateant, quaecumque ex reliquis seriptis insolita hiatuum multitudine laedentur, ea a Plutat cho abjudicanda esse enseteriis censet. Esse autem in his etiam librum περὶ κοιν ῖν εννοιων Excepit novam de hiatu a Plutarcho vitato doetrinam Carolus intenis, urim quum in Vitis aeeuratimime ipse examinasset examinatam probasset, quid ipse de omni re sentiret exposuit epistola ad auppium data a. 1845, quam in editione vitarum a. 1846 acta iterum exhibuit. Qui quum de Moralibus quaeri posse negasset, nisi novis ac bonis aliquis instructus critieis praesidiis rem aggrederetur, tamen quum Th. Doeli ne in tuaestionibus et Vindiciis Plutat cheis plurima ibi observata protulit, tum acobus Schellens commentatione acadentica Bonnensi do hiatu in Plutarchi Moralibus a. 80 scripta clarissimis signis atque argumentis demonstravit, etiam in his libris inveniri exilcm illam ut ait ipse et putidam diligentiain. IIuius igitii orat etiam in libros resultaonuga εννοιῶν subtilius inquirere, dixit autem, paucos, tuos primiis Benselerus propter solam hiatuum multitudinem purios esse eontendisset, libros de garrulitate, do vitando aere alieno, advorsus Stoicos accuratius tractare sibi per tempus non licuisse. Contempta igitur tota do hac re quaestio jacuisset, nisi Richardus olli mann in libro de Plutarchi vita, scriptis, philosophia a. 186 edito tanquam in arenam descendisset. Probata enim

universa enseteri, intenisti, Doelineri, Sehellensi de hiatibus a Plutarcho vitatis doctrina dixit vir

doctissimus, sibi quoque de libro πεὰ κοινων ἐννοιων magnam Ase suspicionem, Oportere tamen

diligentius in singulas res intiuiri. Ianc discelitationem se nolle ineris sustinere, videre tamen illud, non paveas rationes abhorrere a Plutarchi consuetudine, alias consentire. Non esse Plutarcho dignum mordax et invidiosum genus contra Stoicos disputandi, ilial Plutarctius ipse in Colote magnopere vituperarit, nec magis solere Plutarctium tot locos adversariorum ipsi eorum verbis asserre, denique illud mirum esse, quod neque in Replignantiis Notitiarum ita nunc brevitatis ausa diram neque in Notitiis ulla Repugnantiarum ratio labita sit. Contra in eo posse agnosci Plutarchum, quod am-prias in eo libro colloquatur, tuod tanta sit in seriptoto eruditi ac doctrina, quanta praeter Plutarchum in nullo illius temporis scriptor fuerit. tu sit, perexiguam esse libri utilitatem, satis enim habere serintorem Stoicoriit doctrinam resutasse, de suo iiihil proposuisse. quae quam ollimarinus non recte disputaverit ut appareat, id, si placet, agemus, ut comparatis inter se Repugnantiis et

Ndtitiis primum de hiatu, tum de disputatuli genere expoliamus.

Non sum nescius, esse, qui talem de hiatu vitato quaestionem inutilem ac prope puerilem esse

eenseant, nec me ipsum aliquantum temporis in hoc numero suisse distiteor indignum enim videbatur in summo scriptore hiatus potius odorari et digitis enumerare tuam sententiarum lumina indagare. Posteaquam autem ipsis Benseteri, Sintenisti, Doehiteri Sehellensi libris inspectis hujus rei auga Plutaretii scripta paulo attentius oculis Iaerlustrare coepi, subita commutatione ipse insanientis sapientia factus sum studiosus. Irrisit Plutarchus, fateor enim Isocratis odiosa artificia es de gloria Athen. VIII:πως og Ουήι μελλεν ων ρωπος i. o. Isocrates ψόφου πλων φοβεῖσται καὶ Qualis φαλαγγος ὁ φοβουμενος ψωνηεν φων vi ενυ συγκQουσαι καὶ in iacissit Misόκωλον ενδεες ε νεγκεῖν; nihilominus eum molestissima sedulitato in omnibus libris et historicis et moralibus hiatus fugisse nemo non potest videre, dummodo ne consulto oculos avertat Quam doctrinam ne enselerus licentiusquam verius proposuisse videretur, Sintenisius Doehnerus, Schellensius paullo artius terminaverant et

quasi circumscripserunt. Benselerus enim quum omnes appellasset hiatus, ubi vocalis in fine vocabuli posita aliud verbum a vocali incipiens antecederet neque elisa esset , de brevibus vocalibus in fine voeabulorum quidnam censeret perspicue disputare supersederat. Sintenisius igitur epist. p. 7)litatum in Plutarchi vitis eum modo dixit, qui fieret vocalium concursu sic, ut vel utraque vel alterutra longa esset ' ratione habita, ut apparet, loci Quintilianei inst. r. IV. 4. 33 pessime longae vocalesl, quae easdem inter se litteras committunt, sonabunt . . . Minus peccabit, qui longis breves subjiciet et adhuc qui praeponet longae brevem Minima est in duabus brevibus offensio). melinerus quoque de Iongis potissimum vocalibiis expositit, Schellensius autem Plutarchum ante vocales non olum eas breves vocales in fine vocabulorum confidenter posuisse docuit, quae vel elisione vel crasi tolli possent, sed admisisse etiam nonnunquam uti quasi resisterent, velut ι in τι et o τι Ne longas quidem vocales ante vocales Plutaretium vitare potuisse omnes, sed admisisse eos 1 post articulos, 2. 08 Particulas cis, με η etiam ante J, μέντοι, καίτοι quamquam ante vocales ortasse omnibus locis καίτοι γ scribendum esse credit Schellensiust εἴ etsi in multis milibus versuum undecim modo hujus rei exempla Sch. expiscatus AtJ, 3. post iumeralia, . in formulis quibusdam unam notitiam meientibus, . in pausa, sicubi major interpi metio posita sit, . inter Singula enuntiatorum membra, velut inter protasin et apodpsin id in similitudinibus ante Urως fieri solere nuper M. Hauptilis in Hermo exemplis probavitJ, . in entinaerandis rebus, . in aliorum Scriptorum

Ioeis asserendis, quo in genero Plutarchus vel consulto hiatutum numeraim Schellensi videtur auxisse,

quo aliorum seriptorum loci magis alterii esse viderentur cf. Plut c0nj. praee. . in Her0dt. I. 183. His ego septimum genus admissi a Plutarcho hiatus addiderim. tenim ante formas verbi ειται ne Plutarcii quidem incredibili anxietate longa vocalis vitari potuit. Velut scripsit Quaest.

oντες, 39 κυκλοι εισί, μηκη uris et in Repugnantiis, omissis iis qui in Chrysippi verbis ecurrunt, hie X. 7 ψευ&i ἐστιν. Benselerus igitur, ut aliquando ad augam veniamus - de Repugnantiis haec docuit: ,,0missis philosophorum verbis, quorum plura in libro sunt allata, in ceteris septem reperies hiatus,

quorum unus o. XXXII e conjecturamyttenbachii irrepsit, tres aliis de causis etiam videbantur esse

coringendi c. XII, XVI, XXXIV, et ties propter vocalium concursum offendebant c. III, VII, XLVI. Itaque Plutarchi verba ne uno quidem hiatu foedari aetavit. In Notitiis autem quum 29 graviores hiatus repperisset praeter eos, in quibus breves v0 ales vocalibus exeipiuntur haec addidit: Hae quidem vitia ita sunt comparata, ut sane de hujus libri, cujus scribendi genus a ceteris recedit, integritate et auctoritate dubitari possit. Ab altera tamen parte hoc quoque negari non potest, auctorem hujus libri non ab omni hiatus evitandi studio alienum fuisse et eidem sere classi adscribendum, ad quam

librorum de educatione puerorum cet. . . . Videntur autem hi libri eo a ceteris, qui apertius non

sunt Plutarchi differre, quod, qui eos scripsit, lutarchum ipsum est imitatus pag. 53M. Similia proponit p. 547. - His igitur potissimum enseteri verbia confisus othmannus Notitias in suspicionem

12쪽

Vocare non veritus est; quis iiii autem mon Benseteri latius latentem doctrinam sessi Sintenisti, Doelineri, chellensi in artius contraeta praecepta sequetur, is longe aliter judicabit. Videamus igitur in Notitiis quot sint et quales hiatus A primum quidem eos locos, quibus longa vocalis ante verbum εινω inveniatur, jam supra enumeravi. Duo autem capita quae prima leguntur, omni vitioso vocalium concursit arent. In tertio capite haec legimus: καὶ βούλομαι ἀπολαυσα , pro quibus mittat Verborum ordine scribere licet: καὶ πολ αυσαι βουλομαι. Quod ne quis audacitis fieri putet, et ipso enseteriis saepissime lio remedio usus est et intenisius m. 27hmonuit, cadere in Plutaretium, tu id esset a Ricardo Porsono dictum, facillimam ac tutissimam rationem emendandi esse eam, quae seret transpositione verborum. quid quod contum Graecum in Parisinis Plutarchi odicibus plurimas transpositiones notasse nuper narravit M. Treu Progr. Gymn. Jauer 1871 g. 4). - Cap. IV. caret hiatu. In cap. V. bis legitur ii φύσει μολογεῖν, qui hiatus a Bensetero praetermissus notissima Stoicoram formula excusatur. In capitibus VI. - XIII. Omnia recte se habent. Quae in cap. XIII. legimus κει ouo et ει πω υκ non Plutarchea sed Chrysippea uiat. Ibidem paulo itala videmus iocis φεως καὶ κολη αίτης, pro quibus Verbifisacile scripseris o o φεως καὶ ωιν, : κολο Qui in cap. XI invenitur hiatus γελοίου

κεχαQισμε του non est vitiosus. In cap. XVI. extr. pro προέεκει, γα ων, quod vituperavit Benseterus, nunc rectius posituna est: uoui κε ν, ὼγα ων. In cap. XX. 3 εχει, φαύλος mutari potest in o φαυλος 1 κει At tuae sequuntii verba δεῖσ α ων κει non mutaverim equidem sed excusaverim, quoniam in assimilatione, quae dicitur, verborum ordo certus ac quasi immotus est Pro taet)ωτέQ- κυαγαγων εαιντο et 'cribi totest εαυτον αναγαγων ἀνωτερω Quod Vero cap. XXVI. haec scripta videntiis o δεῖ τε κα vel o δεῖ κε re ipsi hiatu lacuna indieatur, de qua explenda infra Hieetur In cap. XXVI. Pro καταλείπεται αυτ οις Onipotest αὐτοῖς καταλειπε σαι Ea 'luae in cap. XXVII. leguntur: συνιεται, - κου et νομίζω, Ἀαλλά graviore excusantur interpunctione. Plures hiatus deprehendimus in cap. XXX. :επει δ' ONTO . . . r Olli σει υδε .... o πω εὐπαι, qui tamen Vel eis quae supra proposuimus causis excusantur, vel infra tractabuntur Pro με uxi ξει autem considenter ibidem scribamus ξει εοῦ neque aliter Pro , in εκ ουσιυ , πο του τόμο, καστοι cap. XXXI. ά; εκ ουσιωεκαστοι πο ου νό/ιου. - 'Επεσχαι, αλλ αυτοί cap. XXXI. 6 interpunctione excusantur interposita Porro in cap. XXXVII. legimus haec: τα περ στοιχείω πως εχ ει αὐτοῖς, nec quicquam obstat quominus παε αυτοῖς scribamus. Pro παυσεται ν τω μείζονι του - λαττου XXXVII. 5 quis non ei ipserit: παύσεται το λαττων cet. aut pro ταύτ φαQμόσει

αλληλοις cap. XXXIX. quis ci Οὐίλληλοις φωρμόσει reponere dubitet Similiter in capite XXXX pro συντρίβεται α πιλληλιον Scribamus: Detet ἄλλη λων συντρίβεται. quod vero Acriptum exstat τω δ' ii Ἀκαδημεία io μενων cap. XXXXIV. , illud quoque excusabimus, dummodo memoria teneamus, non resormidasse Plutarchum hiatum in nominibus propriis ut in his σου Τ λεμαχow επιφανεντος, ΚαλλιOctaro ειπόντος, 'Αμμωνίου υιός Doeliner . Vind. p. AEM. In cap. IXXXV., ὀλίγου δε- ειπεῖν certa est formula. In cap. XXXXV. quae leguntur: εω ἐυκενυι ετ . . . ψυχQω αὐτάς, ea ex alio Scriptore hausta sunt, at pro di σερο υMποφαίνουσι cap. XXXXVIII. .his tota Plutarchi de duplici non simplici dei natura ad irritum recidat di τερωτ α scribendum erit. Denique sub finem totius libri pro κωρίζει αλλuλων ponere licet αλληλων χωQέζει. -

santur, Io verbis transponendis 4 alio modo sed e facillimo possunt sanari. . Qui restant tres vel quattuor non ab hujus libelli scriptore eommissi sed ex aliis scriptoribus sumpti sunt, quo

verba sere 250 venibus continentur. Ita tuo intra 1566 ipsa P rehi bis ista 'IT

quidem hiatus vero insanabilis occurrit.

veniat uno in judicium liber, qui est de Stoicorum re pugnantiis. De quo quumme clerus op0neret consulto omisit philos 3phorum verba, quorum plura esse in libro allata ii rei sunt resunt sere 400 versus ex 158 versibus editionis Duebnerianae aliorum philosophorum verbis expleti, ut ipsius Plutaretii vix 200 sint. In illis autem Chrysippi potissimum verbis neredibilis 2 Vra molestissimorum reperitur hiatuum. Nam ut omittam eos, qui aliqua ratione possunt Tu nolo enim longus esse, hi potissimum offendunt: p. VII. 2: εἶναι A. IX. 2 dii ὀ 4. 15 α' ενου. XX. 11 λαι εὐγλ. XXI. 4 τούτου Is φασις XXIII. 5 γυπιιέ-υ ἐ-- ib.

Quid multa Fere quinquaginta atris immanis litatibus horret Chry ippi orat u

quoties si Plutarcho aliquid pro hominum infirmitate aediderit, videamus seripsit igitur in eap. IIL ocm 6 λλο αυτων, nisi aut Benseteri conjecturam probabimus: δ ι δ' αἰνῶυ ἄλλοι aut ἄλλοι pronus

matus. -- δια και η'ra Gam a Retinio, probantibus Wnsentachio et ipso Mnselam, sanatus -- nunc enim scriptum videmus: Dinin ri Δία καὶ Θαχῆ. Non placent quae leguntur in p. XII extri αλ ω'ται ac lata ratio tam lacera est, ut alteram partem enuntiati priori

ediae Vult ex iis verbis: mi τα ρυλεῖται - αὐτῶ , id mihi non rete videtur Mere Nam

13쪽

manifesto hae non ad omnes homines sed ad Stoicos pertinent facilius scribi poterat: αυσα παυσω χρυλεῖται. In δειλίαι, δικίαι et προω αι, et deoφoicci noli tandere, admittitur enim hiatus in enumerandis rebus. In verbis παυσακου, --ως εἰπεῖν XXXVIlI. 5 fortasse pausa suisse putanda est, quam quum non suisse credam in his εἰ Ita γαρ ιιέτει ποῖ sc - φυοτι XMII. 3), age scribamus εἰ μὲν cisa ποῖοις - φυα μετει - XLIX. 10. scripsit Plutarchiis συδ ει κατ' αλλο - γανου τε εἴη ὁ κόσμος, nec ulla verborum transpositio loco mederi potest, quin eadem orationis vim ac robur infringat, aut o κόσμος ut a librario explieandi studio additum prorsus ejiciendum est. Similiter XLVI. 3 aut hiatus serendus est in his verbis: ω γὰρ εν χαλάσsii

ἀποπατεῖν exstingui debet. Extremi autem eapitis verba XXXXVII. ) εκ si ci eur recte se

habeant, non est quod exponam. Quae quum ita sint, apparet primum intra 400 sere elirysippi versus quinquaginta hiatus gravissimos occuri ere, intra 20 Versus ab ipso Plutarcho scripto aut nnm hiatum aut summum tres posse investigari, reliquos aut excusari aut facile posse emendari. Id eas factum esse nemo putabit. Immo, si ulla re hac certe apparet luce clarius, Plutaretium singulari hiatuum vitandoriimarte dicam an artificio praeter ceteros scriptores floruisse. Quodsi illud nobiscum reputabimus, in

Notitiis intra 156 ipsius Plutarchi versus a nobis n0 paucos hiatus leviores, insanabilem ne

unum quidem fuisse deprehensum, in Repugnantiis intra 20 versus Plutarcheos non defuisse leviores, gravissimos fuisse aut tres aut eris unum, ecquis est, cui ista suspicio ita penitus inhaereat, ut ne alculorum quidem ratione sitioniam haec aetas calculis plus tribuit quam hominibus possit ovelli Immo hiatus fugiendi studium in Notitiis non solum simile aut par ei, quo in Repugnantiis Plutarchum usum fuisse vidimus, sed prorsus unum idemque esse apparet. Itaque, nisi quid praeterea opponitur, hiatus certe causa libellus de quo agimus pro vere Plutarcheo non potest non haberi. At in disputandi ratione multa Vothmannus invenit, quae Notitiarum scriptori daret crimini. Quae vitia si in Notitiis vel exigua vel nulla in Repugnantiis maxima sunt, quid dicendum est Diei autem Vothmannus, non esse lutarcho dignum mordax et invidiosum genus adver8us Stoicos disputandi, quale ipse in Colote magnopere vituperaverit. Sunt autem haec lutarchi verba: δὲ Κολωσης . . φωνάς τινας et μου αγμάτων --ων καὶ μερη λόγων καὶ σωρύγματα

πινακα τεράτων, συντί rim os λίον adV. 0l. 3). At quotumquemque, quae est humanae naturae infirmitas, id sacere pudet quod in altero reprehendat Deinde Plutarchus ne quum suam quidem doctrinam exponit, semper ita agere solet, ut a certo quodam stabilitoque principio exorsus via et ratione progrediatur et singulas deinceps disciplinae partes proponat a quasi concludat. Nisi sorte etiam in Conjugalibus praeceptis vel in libro qui est de Virtutibus mulierum eertum ordinem aliquis deprehendi In Repugnantiis vero, praeterquam quod primum Stoieorum de moribus tum de rerum natura praecepta tractat prope omnia Plutarchiis miscens non justa ei contra Stoicorum doetrinam dimieat sed tamquam tumultuariis certaminibus singulis singula opponit. Notitiarum autem quamquam universa divisio non admodum artificiosa est, at apita tamen sere omnia bene inter se cohaerent. Quod vero plures in Notitiis quam in Repugnantiis Oeos ipsis Stoicorum verbis non mutatis itala esse redit Vothmannus, id quantum a vero distet jam supra dictum est. Etenim in Notitiis intra I 8 I versus summum 25 sunt Stoicoriim, ii ii quidem omnes oratione directa prolati in Repugnantiis, qua 1587 versibus continentur, plus 400 versus ex Stoicorum libria Plutarchus citavit. Cuius rei quae sit ausa non est in obseuro. Primum enim quum liber qui est de Notitiis dialogi formam reserat, iii potest esse ineptius quam in colloquio ingenti titulorum et testimoniorum numero se jactare Denique in Repugnantiis id egit lutarehus, ut Stoicos sibimetipsis repugnare doceret, in Notitiis, ut, quantopere abhorrerent Stoicorum inventa a communi homi num opinione, quam tamen ipsi haberent pro norma ac regula veri, exponeret. Itaque quum in Repugnantiis Chrysippeis Chrysippea opponeret, in Notitiis contra Chrysippi locos ipse disputaret, sere duplicem locorum Chrysippi numerum in Repugnantiis citari oportuit. Dicit severissimus Plutarchi existimator, quum neque in Repugnantiis Notitiam neque in Notitiis Repugnantiam ulla aut mentio fiat aut ratio habeatur, quamquam eaedem prope res tractentur, non credibile esse, ab uno homine hos libros esse conscriptos. At nescio an unus certe sit in Notitiis locus, quo mentio quamvis levis opugnantiarum injici videatur. Plutaretius enim Rep. XIlI et XV. plurimis contra tertium Chrysippi do justitia librum disputatis Platonem a se peculiari libello contra tales Chrysippi impetus defensum osse addit. Idem quum in capite XXV. Notitiarum eandem rem paucis versibus absolvisset, haec subjunxit: σὰς δ λαεις οὐκ οἴναί σε δεῖσαι 'υ- ἀκουειν Ἀμου καταλεγοντος, ' ναε τρίτου περὶ Δικαιοσυνη. ἐστὶ πανταχόπιν λαβεῖν. Taedebat enim Plutarchum ne dicam pudebat ea denuo recoquere, quae non gemel in M'pugnantiis exposuisset. Verum, ut haec in medio relinquamus, saliuntur si qui redunt, praeterea nullum inter libros de quibus scribimus communis originis et quasi necessitudinis esse vinculum. Immo in Stoicorum locis citandis singularis librorum consensus est. Quamquam enim in Repugnantiis O fere Stoicorumloe justis librorum titulis proponuntur, quorum in Notitiis nulla fit mentio, eontra in Notitiis quum librorum tituli leguntur a Repugnantiis alieni, tum 30 Stoicorum Dagmenta, quibus nomina non adjecta 8unt, tamen non exiguus est numerus eorum Stoicae disciplinae locorum, qui justis titulis ornati in utroqii libro scripti extant. Qui quo melius inter so comparentur, singuli singulis oppositi hoe Ioeo legentium oculis proponuntur:

15쪽

1011

Rep. XIII. 3. Αλλ' αὐτός γε πύλιν ἐν τω

En t0icorum loci non pauci, in quibus citandis is qui Notitias consedit cum Plutaretio conspirare videatur Sunt autem, si quid video. ita compalati, ut a Notitiarum sei iptore Stoicorum Verba in brevius sere semper contracta esse appareat Gravissimum autem illud est . quod in utroque scriptore etiam iiii Chrysippi loci eodem loco conjuncti inveniuntur. Etenim o UL 2 commem0ratur hiFAippi regu ro Διός liber, additurque tertius liber disse disiam. Ex eisdem auton libris Rep. XIV. 6 eidem loci continui asseruntur. Similiter ea, quae sit. XLVI. 2 primium de animatum de sole dicuntiir, ex duobus locis quin conssata sint, item dubitabit. Ipsi autem hi loe etiam Rep. XLI. I alius post alium a Plutarcho pi ponuntur Praeterea mirari licet, quod utriusque libri scriptor in tractandis rebus non eum quo Stoici utebantur ordinem secutus est, ut primum in hi-leeticam disciplinam, tum in othicam, denique in physicam inquireret, sed tuod ab utroque primum de thica, postremo de physica disputatum est Dialecticam autem Notitiariim scriptor inter othicam et physicam ita in medio positam esse voluit, ni absoluta doctrina morali cap. XXIX. se novo initio acto alias de dialeetica disputaturum esse promitteret, Repugnantiarum vero triginta primis

16쪽

eapitibus quum de moribus expositum esset, Plutarcinis, dialecticae cap. 28 et 29 mentioli facta, aditaturales quaestiones tractandas se convertit. Appatet igitur, 1aon 88idua lectione ex innumerabilibus Chrysippi libris utruuique scriptorem separatim ea electa congessisse, quae ad impugnandos Stoicos aptissima osse viderentur, sed aliquem librum contra Stoleos scriptum, quali jam Cicemnem iisum esse constat, aptum vi8um fuisse luem uter ille compilaret. Quem ibi uin tuis scripserit aperiet fortasse conradus ictit, cujus disputatio do Pseudoplutarcheis philosophorum placitis nuperrime a Bonnensium philosophorum ordine praenii ornata ac prope divinis laudibus lata nondum tota typothetis tradita est. Illum certo librii et ad Repugnantias scribendas Plutaretius adliibuit, qui etiam alibi eum exsci ipsit L Symp. quaest. 7, 1, 1 et 8, 9, 3, 12 in Rep. 29 et usus est eo is, qui Notitias consedit, quo factum est, ut in multis a bu vel bi8 ille Script0res quasi uno ore consentiant, millia in altero libro legantur, desiderentur in altero. Qua quum ita sint, quum is qui Notitias conseeit non 80him in singulis verbis ponendis eodem a Plutarchii hiatus vitandi sti idio ardeat, sed etiam in maiVerso libro seribendo utimeodem consilio ducatur tum solite eodem ita utatur, ii saepe adeu Verba XScripsisse videatur, quum eadem ille qua Plutaretitis doctritiae atque iuditionis v floreat, eadem oratione insignis sit de qua re pluribus disputaro molestui est) 1ieri nota potest, quin Plutaretium non solum in-

pugilantias verum etiam Notitias serip8isse existimemus.

ll. Variae lectiones.

Quum omnia Plutaretii seripta quae sitiat de moribus tum ibi uin quo de Conamuitibus Notitiis adversus Stoicos disputat plurimis vitiis librari0rtim inelii in cummissis laborare, non est quod doceam. Ac maxime quidem illud erioli genus tolestuni est quo propter duas similes Mesalit vocum partes itervallo non ita magno positas tibi artius cillo a pilore ad alterum transiliento alteramutram cium interpositis omnibiis neglexit et exclusit es. advi Advers. p. 42 . Nam quum Plutarchi argumentatio hoc potissimum in libro iter Elemmata v binis similibus inembris composita procedere soleat, sero triginta locis librarii neglegentia saetii est, ut prius membrum altero similiter incipiente quasi absumeretiir. Nihilominus eieXiguus limeIus est oriim, qui praeter Wytten bachium et Duebnerum aluiuantum operae ad emendandum librum contulerunt. Nam Baguet iis, qui Chrysippi fragmenta antio 1822 diligenter ollegit, Cinysippea potius congerere quam Plutarchea cori igere voluit Peter se in eo libro, quem de Chosippea doctrinae undamentis anno 1826 edidit, duos hi iis pliilosophi locos vereor te linus recte temptaverit. Nec nanis placet omendatio tuaedam, quam nator in progrananiate Berotinensi erileriano anno 1864 proposuit. Similiter nec specimen philosophum, quo Sibmaeher ij ne Batavus Plutaretii de nonnullis Chrysippi placitis judicium examinavit Trui ad h. 1850), ad hunc libritin mendaiadum quicquam conseri, te Η. Bagini commetitationem de Plutaretio Stoicorum adversario anno 1866 Nicaeae editam utilem esse Othmanniis auctor est. Greardi librum de Plutarcho philosopho elegantissime scriptum quod mihi non licuit inspicero magnopere doleo. Zelle in historia philosophiae Grae- eorum et ad vi in Commentario ad Ciceroni de finibu libro scripto cujus tamen priore modo editione usiis sum non paucis hujus ipsius libri locis lucem attulerunt, emendaverunt quod meminerim nullum. Ne Doeli ne quidem, strenuus Plutarcheae orationis vindex, ullum Notitiarum locum tractavit. Itaque quos hujus libri patronos dicam, vix ac ne vix quidem habeo. Godolaedum oris

a. 1859 locum capitis 3 non sine ingenii acumine restituit, ac nuperrime M. Hau p ea qua est sagacitato nonnulla quae in capite 2 leguntur tractavit Herin 1871 g. b . Tamen ro universus liber quasi caliginosa n0cte pres8us latebat, quum subito N. Madvig, eorum qui nunc sunt criticorum facile princeps, adversariis criticis proximo anno editis quum in omnia Plutarcti quae dicuntur moralia tum in N0titias emendationum quasi saturam lancem effudit. Cujus inventis si ego opponam pauca, n0nnulla adjiciam, n0 id committam, ut meliora illo proposuisse videar, sed ut quantum etiam post tanti viri operam Supersit ostendam. Vox δεοτη nullo alio loco quum Veniatur, ri εω videtur esse Scribendum, quemadmodum Schmiger germanico dixit Loschungsmitte I. CL Symp. quaest. III. 5. 2. 13 οὐδὲ, δὲ

εχοντας. τι και τα αντικειμεν τῶν in πεοασμάτων δειν λσῆ disti, o ανατρεπε προληψιν Duas res ineytissimas St0icos docere Plutarchus aliter ae Zelleri 95 affirmat mum secundum eorum doctrinam posse duo contrari judicia simul esse vera, tum ex Judieiis veris concludendo posse mei contraria. Quod qu0rsus spectet ut appareat, paulo altius repetendum est.

I. t d) linque quum αξιω ii m μπιπλεγμAγον apud Stoicos sit enuiaciatum copulativum, quale est και ημε2M πιι α τῶ εηιν Di0g. L. VII. 68), imul lineo vera sunt i m)κrso es τις Mise η νυκτερις υκ ροις --. Altera autem pars Plutat chea riminationis spectat ad nunciatum hypotlieticum h0 enim significat λεος apud eos, partes autem ejus sunto is circi, ratio concludendi ver est αγωγη s. Zelle pag. 99 not. ). Distinxerant autem Stoici, ut praeter sati necessitatem aliquid tamen 'iominum arbitri concederent, haec τὸ do iam, τὸ δύνασου, τὸ is G1--Π Ui0g. VII. 75). Licebat igitur iis sic e0ncludere fingo exemplum ad Cic. de sat et VIIa Si quia natus est Oriente callicula, non necesse est, eum in mari mori. Atqui Fabius natus os oriem canicula. Ergo utrumque concludendo potest mei, iit o in mari aliquando moriatur ot non moria tur. - Haec si recte exposita sunt, non recte se habent Plutarchi verba, immo pro G scribendum est πω. sexcenties autem iis p08 participia ponitur, ut opponatur aliquid. Cap. I. b. d. par Oύτως ἔνιοι τοῖς 'Ακαδημωλοῖς λιβωται. Iam it recte proposuit

ox πως κειν Dicit enim Chrysippum Plutarchus

ελεγκειν cum ις non recordor insinuavit se praepositio inutilis ob antecedentem syllabam

17쪽

proponunt tanquam in suggesto admiratulam. Nam quo modo H v eonjungi potest eum rei ιρι- αναδεικet ζαο ιγ Immo Plutarchus dixisse putandus est, in iis comitiunibus notitiis totam doctrinam tanquam in undamentis positam esse, vel ab his ut a principiis esse repetendam. Quae

λύβωσιν, νόητοι καὶ μοχ liuo δι μενου 1ν. Singulari fortunae beneficio actum est, ut hunc elirysippi loeum apud Cicemneni latino conversum inveniamus d. n. 3. 4. 48): ut enim, qui demersi sunt in aquam, nihilo magis respirare possunt, si non longe absunt Summo . . . nec catulus illo qui jam appropinquat ut Videat, plus cernit quam qui modo est natus, item qui nocesqit aliquantum ad virtutis aditum nihilo minus in miseria est quam qui nihil profecit. Apparet igitur, si non Plutarchum at certe Chrysippum scripsisse Μαε οι σκυλακες τυφλοί cis, qua mutatione laeta vis ac perspicuitas imilitudinis multo augetur. - Praeterea κQις υ νrestituendum est vel, ut hiatus vitetur, ακρις civis ut Symp. q. I. 3. 2. 12. Cap. XI. . d. par. Καίτοι o μευ σοφος ολβιος, μακα2ιος . . . o δε τυυλος μιὼτόπος lac λεῖν Γίμων κακῶν δὴ κοὐκ έν sos reo ra ῆ. Simillimus est locus ep. XXI. T quo e simillima re versus ex Eurip. ero sur. 124 petitus sic inducitur ciso εἰ λάβοι φωνη, vita miserrima mortalium εἰπεῖν υ αυτον τα του Ηρακλεους Γε3ιο κακων et Itaque sorsitan etiam in Notitiis scribendum sit: - ω Areta Γεμ cet. Illud quoque verisimile est, ante και νάπος excidisse Iionnulla adjectiva Velut κω ὁ ἱμων καὶ πευμ nisi sorte una stultitia omnia mala contineri redimus. - 15

ap. XI. . d. Par. Ἀφες με καὶ καταφQόνησον ἀπολλυμένης μου καὶ διατ ειρομένης ει oris προσωπον Dicebant Stoici, si sapienti potestas facta esset eligendi inter prudentiam eum asilii et insipientiam cum hominis sorma conjunctam, ipsam prudentiam ei esse suasuram, ut semetipsam desereret et insiperet, dummodo Immanum os gereret. Illud ver minime monet, ut homo ipsam despiciat, sed satis est eum a prudentia discedere in alteram partem et insipere. Crediderim igiti ir, pro ἄφες με καὶ κωταφρόνη ma scribendium 8se ἄφες με καὶ ἀφρότησου missam me lac et insipe, quum ego peream et in Sin formam abeam, tuamquam non sum nescius αφροτεῖν magi P0etarum quam pliilosophorum orationis esse. ' Cap. XII. . d. ar. . Μετοικίζει, καχύπε o τύQατνοι τοῖς κακοῖς προεδρίαν διδουσι' και τομο ετων ἐῖτο διωκει το γα όν .... Vereor ne minus recte Madu scripserit: ετοικίζει, κωροαπε οἱ V2αννοι, τοῖς κακοῖς προεδροα διδούς. Philosophus enim ille apud lutarchum malis rebus principatum concedit ita ut κακοῖς neutrius generis sit), tyranni autem mali hominibus laver 80lent. Quid vero haec sibi volunt: Philosophi omnia miscent, malis rebus principatum concedentes, ut tyranni. mmo rectissime Iaaec dicit Plutarchus: Philosophi omnia miscent, ut tyranni malis hominibus principatum concedunt. Recte igitur se habet vulgata lectio, iam in forma διδούα pro διδόαin apud Plutarchum nemo haerebit.

αυτη πως κατα τὸν τῆς φωεως λόγον, 'Mί. ἱνα ἴτως εἴπω, οὐκ ἀχρήστως γίνεται ποῖ τὰ ολα ουδ γωρ ων ταγα ον ν Clarissimus hic Chrysippi de malo locus, ut jam supra ac vidietum est, Rep. 35. 3 hunc in modum scriptus invenitur ' δὲ κακία ρὸς τὰ δεινὰ Di πώματαιδιον τινα μαει λόγου γίνεται μὲν γὰρο καὶ μέ πως κατὰ τὸ της φύ ως ίγου, καί NOχπ ως ιπω, OU αχ2ηGτως γίνεται ruo τὰ ἶλα, ἴτε γὰρ ἀγcivia v. Utrius libri verba propius ad ipsius Chrysippi rationem accedant, quaerendum est Primum igitur quod in Repugnantiis est: τα δεινὰ συμπτωματα non recte se habet. Christianorum enim doctrinae est, hominum vitio totam rerum naturam corruptam esse, Stoicorum non est Immo σύμπτωμα hoc Ioco nihil aliud est quam συμβεβηκός, H quod accidit, velut infra cap. 7: σῖ τὰ εὐλογιωεῖυ υ σαῖς λογαχm ' πτωμα δηπου ' στι γινόμενον απο ξεως τῆς εὐλογιστίας. Reetior igitur Notitiarum lectio est: ρὸς τὰ λοιπὰ συμπτώματα, paulin post 'uὸς h- τω- ἔλω o ΟυοΩίαν. Praelarea αει con hiatu non vitato), non δει λόγου Chrysippus scripsit c . Pseudoplut reg. apoph. exord 'ει δρου ἔχει τινὰ πρὸς κατανόησιν χων), λόγον autem subsequens o της φύσεως λονο videtur irrepsisse. Etiam οὐδὲ . . a D in Notitiis rectius se habere quam i r nemo non videt. Notitiarum Ioco alie modo portet σιν ante las, et καί ante ἐν έ, ut hae videatur suisse vera illius loci forma: ' δὲ κακία προς τὰ λοιπὰ συμπτωματά τινα ἔχει δρου, γίνεται γὰρ καὶ α&ή πως κατὰ

συνην. Dixit Jam Wyti in notis, ordinem verborum esse mutandum. Quod ut fiat, vitato etiam

18쪽

εώ εαυτῆς την κυκLν τοῖς δε λλοι οὐκ ἔκγ. πίς i πιυ. Manife8to huc spectat locus M. Aurelii philosophi VI. 42): λλ ιη τοιουτο μεuoc γε bit, ιος Uτελη και γελοῖος οτιχος et τω de Ili υτι, o Xoύ σιππος ictimiτωι. At ineptissimum est relaeta Mia, etsi a librario praeter hunc locum ter in hoc capite repetitum est. Neque enim aut inscripti comoediae praeter ceteras partes ridiclita turpisve esse solet, ait malum in Ierum natura primum locum obtinet, ut inscripti in comoedia. Itaque a lv. πιο cisi ita pannum ad Sutum a Clios scriptum esse suspicatur, luod tamen latii scio an non sit aptius. Nam praeterquam quod ipsum vocabulum

At ρωμ iii misquam iis apud Pollucem IV. 119 et VII 66 invenitur et ibi e conjectura posituna, quomodo panniis adsutus ab iistrionibus, si recte advigii sententiam interpretor per se risummoveat non video. Potest aliquis proponere ἐπι uoti ita, quae est pars comicae parabasis at haec ipsa pars vel maxime sententiarum gravitato solebat excellere uitae quum ita sint, Scribamus pro

I risu χμμ π&ρύγuαμμα. De hac voce non semel dicunt Aristophanis Scholiastae velut ad Nub. 31 et ait 432. s. Aristot Rhet. 3. 11 τα recto γράμμα - -ratiaria) Cic. de orat. II 63. 56 παρoavit citata), d. p. ad divers. VII. 32. 2 paragramma bellum). Vocabatur enim ita a rhetoribus parva verbi immutatio in littera posita , a comicis risum movendum saepissime acta. Velut Aristophanes dixit Κλωnidior, pro Κρωπιδωi Eq. 79 'Ιππό8ινος pro In notu Ran. 432 . Βυρσὸν Pi Mou risit Eq. 449). Ergo, ut in comoedia talia paIngrammata sunt, ut ait Chrysippus, κα ' ὁτωχὶ φαυλα τω δε λω ποι ruitατι κύοιν τινM'uoοι ζντω, Rimiliter ualum per Se rituperandum ad totam tamen rerum naturae administrationem videtur esse non inutile. Librarius autem, ut ait advigius, iuim semel voeabulum ignotum mutasset, perstitit in mutando. Cap. XIV. . To μὲν φαυλoa επίγοωμμα π929γeci Muci τνύν κωμωδίαν κοσμεῖ κυι

μακαQίως, τί εδεῖτο mi πων Tractaverunt locum Faelise, advig, M. IIaup ΙIerm. 1871 p. 5 . Hic primum pro et κεχ. 90iii ω κεχ. At quoniam, ut hiatum naittam, κεχωοισμενος participii naturum prope totam abjecit, adjiciendum sitit atroc , tuo nemo Probabit. NO 'ελολήκω κεχ. Seribendum esse putaverim. Deinde . pro duci ita πολυμα ες commendat Q. πολύιιε2M,' quam ipsam emendationem ante hos 5 annos Faelis pi oposuit. tecte autem eam inventam Age probat Plut. d. mul. Viri. 19. extr. ἡ δε ως ποικίλor τι uia uta ta πολυμεοῦ ς διαγωνι πιμενη. Tum H Pr in varo1 xi soμενω Scribi jubet Uaeos a Goμετων, meliu autem, Ilicti allor, duo an)ε3ιηπο- μευωω. Nam iit honesta ac legitima sit vitae communitas, id iis demum verbis ita sequuntur Praecipitur: siετ δίκης και ρετῆς. Hoc verbo nihil nisi ipsa deorii hominumque communio proponitur. CL Cic. d. n. III. 19 64 mundum autem cenSent regi numino Deorum eumque 3Sequasi communem urbem et civitatem hominum et deorum, et unumquemque nostini ejus mundi esse partem. Sic Plutarchus de necessitudine qua artes contineantur haec habet: Meoλογίαν γεω- μετὰι ποι iτικην δε tot' σικῆ συνχ'εμ Axi Symp. q. IX. 14 3. ).

menta Fr. 84 , alter inter Hipponactea Fr. 16 17. 18). Quod vero Anacreonteis versus ill0s

adnumerat, confisus loco Hephaestionis 29) sallitur vir doctissimus, nam verba apud seriptorem metricum τω ἀνακρεόνrεια σματα ad dimetrum modo iambicum resera possimi, ad trimetrii non item Recte autem . scripsit: Ῥοτε ξενοι in . . κεκρημετοις, nam verbum ξένος ιείλιχος 'i00

19쪽

vere eund ac tam modesti, ut ne aquam quidem petat. Quod id tu ita ista es hare: Eosia: επι 'i' τοι κύρω γὰρ κακοῦ. ἐιγῶ His rebus adduetus suspitalaris 42

ita ut versus, quem ter pili Plutarchum his verbis se iptiim videmus: Ulutarchi memoriae errore conflatus oggo Ido, i, D- '

ριενην. - g. absurdum esse ratus των πραγ ιαμ proponit: λ μ αδυνάτω o aut simile. Ipse tamen doctissimo inrisionis διαφορία- tractans ad Cic. d. in IV. II. 43. haec docet: isVerum tamen ignoratur, quid statuerit Aristo de discrimino et selectione harum rerum. Illud autem apparet, post c hoc loco poni noIi posse infinitivum επιτοησαι sed ponendum esse vel indicat, mirινοησε Vel participium πινοησοντα. Utriusque modi exemplum exhibent hi loci cap. 32 1: προς το Ἐπίκουρο ουδεν απολείπουσι τῶν Qαwιάτων, Ἱου, ου, . . 'οῶντες, ως ου' τα την τῶν εῶν προληψιν, et cap. 36 1 προς τους Ἀκαδη3ιαι Uc . . βοώντων, Δ πάντα πράγματα 'U' Um ταῖς ἀπα2αλλαξίαις. - Paulo inlax cur verba Lampriae et Diadumen a n. optime inter duas personas distributas R. denuo mi Diadumeno semetipsum interroganti assignet non video. Postremo verba paragrapti septimae sic recte g. restitui jubet φαλεται γαρ ε τηντου ἀγα ου νόησιν ill φρονήσι uo ιετος, φρόνησιν δε ε τη περὶ ταγα ον ζητῶν νοηαι. Cap. XXVIII. . d. par. Καὶ τίς ερωτα γου κει τοιουτον, ς αμα σώματος ια 2 ιψ ης βλεπροιεν συνεχεται και γίνεται. Optime M. Scribit ψυχης βλαπτηιενης M. μα- πτομενου Perperam); quod ut probemus, adducimur etiam genetivo absoluto qui sequitur. cap. XXVIII. b. d. par. Ουδεὶς γαρ xiv o κωλύων ritu sto τους νεους των --τοπουδή, ει πάχος αυτῆ ἡ πρόςε πι, νηQαν η φιλοπαίδειαν occi v2ευο1ιενην εQωτα δὲ καλεῖν cet. - φιλοπαίδειαω Duebn docendi tudium, Schn Trie nach Bildun interpretati sunt. At ne vox quidem ulla est, immo scribendum φιλοποίσα conatus amicitiae faciendae Cie. Tusc. v. 72). Ita enim solebant Stoici amorem definire. s. D. L. VII. 130 et Ar Didym apud 8t0b Ecl. eth. p. 35 8 Mein. p. 49 11, p. 66 32, qui loci ad totum Plutarchi caput explicandum plurimum valent. Pertinet huc ea quoque Chrysippi definiti amoris, quae legitur Stob. Εcl. eth. II. p. b. 2 Mein.: ερωτικη δε πιοτη ιη νεων ηρα ευφυῶν Noc εὐφιν ἶσα την - ῶ2ετην. Etiam p. lui. rol. I. . videtur Chrysippi de amore liber citari. Cap. XXIX. . d. par. ' δε συνη εια της διαλεκτικης διεQta. μεν γενομέν ic Ο ἐστον μεν ουδεν απολελαυκεν. Nihil διερ με significare nemo non intellegit, nec melius est ytten-bachii διατεταραγμένη vel διεραμ γετομενη Rectius fortasse dicetur: της διαλεκτικης πα2αρον ριενης, nam dialectica consuetudini quasi auxilium fert. URP. XXX. . d. Par. πεται ὁ τούτω o si o εἶναι το παν οντα γὼ μόνα τὰ

τι ποιη- ουδε τε αὐετα το παν Demonstratum erat, Universum non esse na ς enim ad totum infinitivum non ad n o spectat), nam Entia esse sola corpora Stoici dicebant. Jam emdicebant, Entis esse et agere et pati. Atqui Universum est Non-Εns. Itaque nec agit nee patitur

quicquam. Recto igitur verbo ori, quod ex εστ ortum est, scribamus: πειδὴ δε νως . . . - ο ν εστιν, υτ τι ποιησει υτε τι πείσεται Similiter Madv. πειτα ντος το ποιεῖv. cap. XXX. . d. par. χλω δε, ἐπει το λεγειν σωμα το α' ιι δεον εστ κατ αυτους' - ΟυQαNoc . . o μη σν σωμα σωματα ξει Correxit M. Iocum ita: επε ιιητε σωματο - μητε ον εστι dixit autem, o λεγει longe discedere. Poterunt autem pleraque retineri, si ita seripserimus: Ἀλως δε, πει λεγει σωμα - πῶυ μη δεο εστε κατ αυτούς quum non oporteat secundum eo corpus dici Universum. Sic supra: στε. ἀνάγκη λεγειν αυτοῖς μν τε 3.

20쪽

Leg. VII. 93Ε. Extat etiam pin. p. 990 .

videmini esse Scribendum: πασαν τοπιαν.

cap. XXXI. 10 oμοιώσειν quod pro do uoto is R. proposuit, non admodum disseile erat

ad inveniendum.

cap. XXXII. 1. d. par. Καὶ μὴν ero ac D 'Est Ουρου οὐδὲ gnota, οὐ in δυ απι ατων, ου, tota, Φευ, τευ βοέοντες - advii pg. 23 contendit, scripsisse Plutarctum odessαπολειπουσι τ ου Meuci Vticima', utentem Vocabulo Aristophanis Ran 637). At in Aristophandis inlitandis sibi placuisse Plutarctium quis unquam vidit Dixisset potius πικραν iacta Mymp m6. . : clomae oa επost Q οδιοι κεκραγμῶν). At omnia recte se labent, dummodo Duebnero dueen locum interpretemur nihil non negotii lacessunt. Nam si κωτα παρέκει plurimis locis egitur, poni potest etiam οὐδὲν πολεμιν τῶa recoe nigrior . insuper es cap 29 in Te

cap. XXXIV. . verba ἀλλὰ stren . . Aciro non Plutaret, sed ipsius Clii ippi sunt repetuntur enim ep. 47. 4. Ceterum et Uως I et 'χλως α' diei potest '

cap. XXXVI. . d. par. σε γουν ρυσιππος, ,εοικεται - εν αν Qω- τον Δια- τον κόσμον τι δε - την ἐόνοιαν ταν - εκπυρωσις γένη cita, μάνου ta . . αναχωρεῖν et την πρόνοιαν. 0di perspicuitas multo augebitur, si conjecturam, quam O. Heine proposuit Sto d. at doctr. Progr. 0rt. p. 25 receperimus: Eoinsitato αν ρώπω τον Δία καὶ τω με σωματι τον κόσμον, τῆ δε υκῆ etsi eller m. 130. n. 3 nos ea carere posse dixit. cc etiam to res. I. b. σαφ τῆ μευ εκπυρώσει καὶ τα ἄφυκα o iamo φασὶν εἰς ταεμη)υχα 2επεσαι. Cap. XXXVII. . Verba ἀλλα σου πληρους bis posita recte R. ante οὐδε χωρα ejecit. Paulo infra pro πιπάσκοντες scribi oportebit φύσκοντες επι enim irrepsit ex iis quae sequuntur: ἐμιλείψειν πιοντε. cap. XXXVII. . d. Par. To γὰρ μετειν να καὶ δυοῖν πα2εκτείνει και ποιεῖν vovτω διπλασίω Riciamus και ποιεῖν, quae verba ex superiore loco librarii errore huc descenderunt. Supplendum est Θω. Ib. d. Par. E δε υτως dia παι ri κράσει προς τους δύο. Soloece et sine sensu haec proposuisse Mitenbachium dicit M. Quae ipse protulit, soloeca etsi non sunt, sensu tamen Parum commendantur: ετ δε πως 4,παι. Neque enim ut haec fiant mira illa mensura fit, sed postquam haec acta sunt. Quamobrem sic, nisi fallor, Iocus restituendus est: εἰ δε υτως Ηι υται τῆ ά ι 2ος τους δυο, ut Supra εἰ μελλει μη πιλειπειν αλλ' Hi inr αι Invenitur autem εξισουσαι eo τους ἄλλους βασιλεας Plut Ag. . . Ib. b. d. par. Και τ της περιοχης διανόπου. Proposuit κατα τό jan . quem Schia in interpretatione videtur esse secutus. Ib. . d. Par. ω δε αλλων μερων μίκτων και ci cisti ν ενδιαφεQwενογν. Ser. UdEδια eo ενων, i. e. quum ceterae partes sincerae et mixtionis experte sint ne diffundantur. ac

vi legitur διαφερεσαι etiam it. umen. 15 Caes. 33, Brut 42. R. . d. par. Και μη ετερος αὐτων . . . βιαζομενης. Locum unum omnium impeditiMimum R. ingeniosissime expedivit quum scriberet: καὶ is ' στρου αὐτων α πάλιν δυνατον ναι συμβαίνει μη ἀμφότε2α, της α Οεως . . μηδε επιλείπε α μηδενος μό2ιον, ἀλλα παν παντος ἀναπιμπλασαι βιαζομενης. Cap. XXXVIII. . d. par. Τί λ υκ μύυουσαι ναύτας τὰς πορίας Videtur esse scribendum: Di OG ἀμύνονrαι, ut apte respondeatur: Us κάνως κομιδn και ἀνωίως es. d. ac in Oct. 7 αν τα παράδοξα παραδόξοις - επι α βούλωνται. Cap. XXXVIII. . d. par. Αλλὰ ρησεου, υτ εκ τίνω συνεστάναι, καὶ μίως, - α ποιων, υτ απε ων, in εκ πεπερασμευωω. Orationis aequabilitas et indefinita pronomina pisinterrogativis et uno verborum ordinem postulat: υτ εκ τινων συνεστάναι υτ - ωσων κώ μομος υτ ε απειQων υτ ε πεπεραομενων, quam rem jam Schn videtur intellexisse. Cap. X HII. . extr. d. par. Ομοιό εστιν, οἶμαι, τω - σωμα εἰναι . . καὶ λόγοa'ειναι Apparet, delendum esse itemque quae in fine abundant: μήτε M. Cap. XXXIX. 1. d. par. Ἐπε δε τούτοις πινεαυιευόμενος Scrib. νεανιευορονος Illud enim vix gractum vocabulum est, hoo autem saepius apud l. scriptum exstat ut supra c. 7 Sto. . 20 Colot. 20 cet. cap. XXIX. . d. par. ι γε μη μελλει riv πεuom n ιεῖον εστιν, στεῖν μετην ἐμφανειας αειν. Perperam Duebn interpretatur 4,nisi debeat excessum quo minorem superat