Conjecturae Tullianae

1쪽

E PHROONITO TURA TULLI NAT

5쪽

Jahres heri elis

liber da S

dem Director

Voran stetit in Abhandiung

6쪽

conspirant. Igitur nec haec tolerabilia sunt nec illud Celer in glossema nescio quo pacto in Sortum habendum est, Sed scribendum est timio melis Vestri animi, quαnt Sollici, inebit ita sum, e libercti est et . . Eodem modo Simili in causa orator senatum et populum Romanum coniungens nominat Phil. II 5 is 5 He- eortare ictimae illum, M. Antoni, ciem, quo ciclα,γαm Stisfulisti sone rite oculos Gera stiri senstitis sopulique Domαni. Iste in mentem mihi venit locus quidam Livianus XXIIII S, s , ubi anno I a Chr. n. Q. Fabiugeum comitia haberet ad consules creando in annum proximum, metuisse dicitur De ei consule crearentur, qui ut tu rebus afflictis parum apti essent rei publicae tuendae. Quod malum ut evitaretur illum horum intercessisse creationi et prohibuisse ne comitia continuarentur. Pergit Liviu3 silentio fictem tali rosione ostiistis: si,ut sue m in sopiet ut id bellium timqtie hostem reberemus, in quo, lectentiα ἰαχior Poetis esset, qui estris Sta iis, recte in comitim L mαndetricos Mibtis Belitis honore ct erras, mor- αἰαm offerret, is mihi secti iuri meminisse icerestir Hsfrcte libertatis. Ita vulgo legitur. Nititur autem illud estγα ἰibertatis fide admodum infirma, nam cod. Putes neu praebet icerem ti liberctiis et Supra e scriptum. Melius ac significantius dieitur eteris liber fis. Vocabula enim veteris et vetustati de iis rebia usurpantur, quae legibus et institutis stabilitae Sunt. Phil Irad, brualmius edidit Oucire flecte se, licteso, et metiores sio revi(6 sqMe ita tiberri rem sublicum, Vnαltim esse te ii e Silam ectris, in quo nec ectius nec tartis ne tum qu Squctin esse omnino soles secutu Muret opinionem, qui ne filius Scripsit pro eo quod egi in libro Vaticano ne tineius a reliquis libris omissum. Attulit alias quoque coniecturas nec strictus et nec citillimus, quae longius mihi aberrare videntur a mendosarum litterarum Similitudine. SuSpicor enim Seribendum PSSe iticuricus, cuius vocabuli prima syllaba deleta sit similitudine praecedentis vocis nec reliquae depravatae Sint in uncitis. Quod Sihaec vera sunt, hic eodem vocabulo de gratia populari orator utitur, quo pro Segii as, sob. Phil. II T l nunc ita scribitur Ac vulturoni corytis Bitrio Stii, αἰ, me cuium Nod ero ne Publius qui em Possitis illaei unquαme tiem qui itire ei inimicus fui, oleo et te omnibus illis esse si ei orum. Extat in antiquissimo libro Vaticano eum inter iliis et esse, in reliquis, et, vocalibus inter se permutatis scriptum est istin, quibu quidem lectionibus, cum neglegi non deberent, tuerenburgius usus Scribendum esse putaVit: cui qui . . . illi eum esse Si erctium Speeioga est quidem Sunt, Sed deeSSe mihi videtur aliquid ad Voritatem, ad quam nescio an propius accedat Vocabulum tamen poSt,iliis insertum, ut eo vocabulo M. Antonius P. Clodio oppositus efferatur. Simile vitium tollendum est apud Livium XXV io, , ubi qui defenderunt librorum Scripturam, ad inanes argutia grammati est confugerunt, quem ad Scribam locum statim correctum tibi inluaeis, et ommis tirile et Guplico emnim eam sibilationem 1emerunt, et Gγαρο et q. 3. In codicibus est tum. Quae leguntur Phil. Iras,ras, eadem emendatione corrigenda mihi videbantur, qua I. Pepio Visa esse postea animadverti: enisti iussi α ἐναρε,γαm Pelensim Auste cicere feraritis, scirentem fustin BeritSSe tiαm ct me. eo erαm αm rite taesetris litterαs, ut mihi solis feri siserer, si ilasti et ne loqui quidem sum se fαssus de rαfiα. Slρα Sum ictus et te, tu et me auctu in eritione 'ueSmycte, quam coniecturam ab Isalmi spretam Sse miror otistius enim habet cod. Vatit, reliqui iique deteriore obserΓαbus, quod interpretamentum genuini vocabuli locum occupaVit. Ea enim locutione, qua quis augeri dicitur, Cicero utitur coniuncta verbo honestandi de off. II 6 2l ornandi ad sani VII IT 2. Adde Corn. Nep. hoc. 2, 3 et ali Iug. 86, 3rab eo enere hominum celebrαlus ti lusque rut MariuS , ubi haud dubie ad consulatus

honorem spectat'.

Phil. II 22, 5b Ut Helen Troionis, si iste litii rei tibi est hepli citis festis lati eiulii Mil. Ita legitur in cod. Vatiet in reliquis retis belli, colis sessis, quae loetio nihil est nisi alterius correctio. IIanc denuo correxit lolgius scribens belli estus' ectus festis. Mihi quidem transposito illo belli post Troiianis huic loco videtur consultum esSe commodeque id effectum, ut aequabilis Sit oratio et a priore membro ad alterum fiat aliqua progreSSio.

7쪽

Verbo moneo quae extant Phil. IIII, 6 hoc modo interpungenda esse Sed tis est vi beseio quem miles fortet mcipe di ctbuntur', inere bibi e re simile sortensi es rationum motio ill lam mi l quum stitieis non ilico mensibus, Sec diebus emti eri ut liae Uniu eiusdemque Sententiae membra Sint, non ut adhuc eduntur disiecta et Separata. Phil. II 3T, 3. sitim rectitim, recte Deiotaro, ostili sinctili mieissimo, eo, erum in C i- sopi faetime ito romosito nemo ercti, tit in viso colore istim osse continere otiis enim citiqestim inimi torquαm Deiotaro Gesctry eque lati liuio Orcini, tit equestri, ut MαSSilienSibus, tit omnibus, quibus r in si ieremo id Domαni αγαm esse Sentiebcti Cicero ut Vitaret neScio quam κακοφωνίαν illiu αfqtie quater repetiti, strualmio credimus, usitatam orationis normam, quam ceteris locis equitur, hic violavit eum dixit teque tis, non eqtie latie. Sed quod Vel per usus Tulliani conStantiam non licet existimare hoc loco novatum esse, idem De Verum quidem SSe, Si recte interpretatu Sis, facile est intellegere. Non enim comparantur inimicitiae Caesaris et Deiotari cum iis, quae CaeSari erant et cum Senatu et cum equitibus et cum Massiliensibus et cum ceteris, Sed hae re inter Se ita conseruntur, ut cum apertum Sit omnibusque iam notum, quantae inimicitiae inter Caesarem et equiteS, RSSilienSeS, ceteros intercesserint, inde facile sibi quisque persuadere possit, quam inimico animo CaeSar in Deiotarum fuerit neque atque in senatum. Manifesta fit structura, si membrorum ordinem hoc modo invertimus ti equilibus, cissiliensibtis, celeris osci, inimicus fuit, imberte fuit siue imisse ZiStimundus est inimicus Deiotaro equo sque Senus ut, ut duo membra sint illius enuntiati, quorum alterum a Verbis tit eqtiesfri initium capit. Analogiam linguae defendendam esse existimo ab eiu formae anomalia, quam ut odie Vaticanotrsiditam recepit almius Phil. II 3s, Trail everαm, ubi ceteri codd. et Gellius praebent ii evertim. Vulgari enim eius accusativi forma quamquam Cicero ceteri loci USUM St, ut docet locorum conspectus,

qui est in Neui libro de formis latinis I p. 5s3, hic tamen et in oratione Catilinaria II d, jalmius reposuit rariorem formam efferetin, scilicet optimi libri Vaticani illic, hic omnium codicum lectionem Secutus. In quo Vereor ne iudicium eius ea artis criticae ratio deceperit, quae diu Spreta nunc quo Saepius atque audaciu usurpatur, eo verior et admirabilior videri solet Sed omissis codicibus orationum in Catilinam, quorum de condicione alii videant, illud certum Si optimi codicis Vaticani lectioneS, si comparaveris cum reliquis, indicare in codice archetypo litterae et formam simillimam fuisse litterae . Inde igitur fluxisse apparet vel vitia quaedam omnibus libris communia vel lectione quasdam, quibus ille a reliquis diversus sit. elut II T, est in cod. Vat eum, in reliquis tum IIIo, d omnium consensu traditum est cfurentem tulim pro eo quod Verum Stra borentem tirem, II, 23, 56 praebet cod. Vat nilei cim, reliqui Lentici stin, ubi Dentici uni correxit uechelerug, II S, s cod. Vat in αἰαmitates t in reliquis correctum in αἰαmitote fuerint pro genuina Scriptura in ectistini se lint. Indidem ut omitteretur iis in cod. Vat.

ubi IIa ius scripsit iussi erctnt. iunc numerum augere non est opus ae autem exempla litterarum et, inter se permutatarum, nam hi errore non casu aliquo orti esse mihi videntur, adeo non confirmant eam IIalmi opinionem, ut satius sit ad Vulgarem sormam redire. - Altera quaedam est onSuetudo

codicis Vaticani dudum animadverSa, ut Saepe duas lectione coniuncta habeat, velut IIIo, i postic omiss 2 intellepis i ta 36 αἰ αeiunt fecertint. Iam si III 6, i in eod. at legitur , αχi mrχercit, in reli

quis pctaeerit, ea dittographia inde orta est, quod in archetypo scriptum erat frαχεγαι Nec Vero , αχεναι poSuisSe Cicero Videtur, Sed fretoeerit, maxime ut coniunctivo causam notaret contemptus aec enim dicit de Antonio, qui OctaViano generis ignobilitatem obieeerat: fuste conluctis, bonet fi minete Ioel letis quidem certe, umbαlio guttam etfer, Immo tillo ni mero. Nihil illo confomlitis, qui roseler Actesiluntium iMyticte

8쪽

Sti oremqtie Corcis c nomen e contum6li traxerit. - ατtis nobilis , ubi fretoeerit Scripsi, scribitur vulgo frαχργαι. Librariu enim, cum trαχerit Scribere vellet oculis ad proximum, aberrantibu primo quidem extremam syllabam is mi Sit, deinde Superscriptam addidit. Phil. II S, aesulibus lectem, honi Misti, Gesur fulit Stillitis insector et mitatem

lantam Mero Frinitim eorum edi, inqMinctios, ratiortim retiS- esst dissimilem iti lectris deinde nescio, non reliqtiis ceni bi Mus neque enim ius urem res ut Mettitior reliqui tint otii simili in ecti mihi sunt, ei sti misericordi non simili ri tinrur Contraria Antonii et Caesaris in exsulibus revocandis ratio, quae hic notatur, maxime in eo cernitur, quod Caesar unam exulum partem a ceteris segregandam esse exiStimavit eosque tantum, qui rei publicae ausa urbe expulsi fuerant, restituit, Antoniti ut ex actis Caesaris postea etiam eo reduxit, qui flagitiorum condemnati patria carebant, atque ita omnium exulum eandem esse, non diSSimilem cauSam iudicavit. Iam vero qui haec reputaverit, si Ciceronis Verba, Sicut nunc eduntur, legerit, nonne maxime offendet in Verbo ingliinctios Certe specie quidem tolerabilis inde nascitur sententia, Sed reapSe plane repudianda Potiti Si quidem ea quae Statim SubSequuntur reSpicimuS, illud ipSum opinor exspectamus, a Cicerone Antonium exagitatum esSe, quod ei ex exilio reducti SSent, quorum causam CaeSar dissimilem iudicasset. Recte id Sensit Camerarius, qui legendum esSe putavit,eqναlos, ut Cicero quamquam nullius insectetur calamitatem, tamen illud queratur Antonium actis Caesaris insolenter abusum Sse. Ita igitur Si sententiam ipSam restitutam SSe Sane confitendum St, tamen inquinctio et εχαε ναlos inter se litteris Similiora sunt, ut multo credibilius Sit hoc in illud depravatum esse quam equulos. Vocabulum leviter corruptum est in eis quae leguntur Phil. III 5, 2 Cum autem omnis Sersitus est miser' tum ero intolerubi is SVSeraire in tiro, in uilico, meminctio, sitimqMαm ne in me, qtiidem Sobrio. Apertum est illud infoἰργαbilis minime sanum esse et quod in recentiore codice i legitur intoleriabile, nullius eSSe momenti. Comparat autem hoc loco Cicero M. Antonium cum rege Tarquinio nimirum ut causam et occasionem haberet D. Brutum hortandi, ut exemplum L. Bruti imitaretur salutemque patriae redderet. Quidni repetatur servitus inquit Halmius. At sive repetitur ea vox sive cogitatione Suppletur, nihil proficitur ad orationis sanitatem. Scribendum est infoἰργαbilius. Cicero in oratione pro Milone postquam cum alia crimina, quae in eum algo conserrentur, tum maxime illud diluere conatus est, quo paSSim in urbe arma abdidisse dicebatur, 25, T ea omnia quae disputavit colligit, maxime ut e convertat ad Pompeium unum Milonis causae adversantem. Omni fαἰSααlati inficiose Ct con eris stinc tim tamen si merui, elicini ritin Milo, non tam hoc odistrivm crimen timemus, Sed ructi Cn. Pon ei es enim istin bello, et e voce tit me tactu ire ossic tacti fruct -- σναm M icione serhorrescimus. aec alii aliter correxerunt plerumque omisso illo si quod nunc Verborum Structuram admodum perturbat. At cum id consensu librorum Satis firmatum sit, violentum Si hoc vocabulum delere eoque potius adducimur ut aut tim stamen aut si vitioSum esse putemus, in quo dubium Videtur, utrum enuntiatum illud cum flamen Milo adiungendum sit superiori enuntiato an cum poSteriore oratione unum ambitum efficiat. Utrumque per Se ipsum quidem fieri licet. Quid si pro illo eum reponitur αc, o ne omnia recte et ordine inter Se cohaerent

Quae in eadem oratione 26, 2s dicit Cicero, ita scripta Sunt in libris TE: Erit, eri illud Frofecto

te tis et illacescet ille Ziqtistrico cies, eum in ultimribtis, ut vero, rebus fruis sed fortαSSe motu liquo in communium en ortim, quisiti- crebro eo sit e ei fi Seire 'hemtis, et micissimi beneBolentistin et yrα-τissimi hominis fiam et tinius os homines notos fortissimi iri, ni, inem nimi cesideres. Quod in legitur molti liquo con tinium en ortim immutatis, vulgo receptum est omisso illo immulctris, quod prae Se fert speciem interpolationis. Ac si praeterea in omittitur, declinatur magis difficultaS, quam Sol Vitur, quia SuSpicio oritur Vocabulum aliquod inter liquo et omnitinium intercidisse, quod significaret quali motu oppreSSu Pompeius, etiamsi salvus esset, auxilium Milonis desideraturu esset. Ergo corrupto loco Subvenias Scribendo sed fortusse motu liqtio iniquo communium en Ortim. In oratione pro Murena 2 3 libri haec praebent: ouis mihi in re ptibile solistrati debet esse con-

9쪽

iunctior, quum is cui re stibiic re me tincti stilitar Stistinensi, ni nis meis lethoribus et serietilis susten-fom excepto Parisino , in quo no legitur Doctorum hominum omne rece Sere coniectura non puS St, satis habeo commemorare I almium nunc Fr. Bieliter opinionem probasse, qui eum locum lacunosum Sse statuit. Sed sive cum illo me tin eum sαtate con puni fret itur sustinρnc scribitur Sive cum hoc betin etim omnium MOStytim ita faect imae SMStineri si remanet in utraque coniectura hoc vitium, ut praesenti

tempori verbi fret isti Violenta quadam interpretandi ratione per oratoriam prolepsin', ut ait IIalmius, vim suturi temporis tribuere cogamur. Immo si recte de hoc loco iudicare Volumus, potius eius tempori signifieatio mihi videtur quaerenda SSe, quo re vera re publica suStentata futuro consuli Sustinenda tradatur. Ita quidem ratio temporum observatur, quae nimi ab illi eriticis neglecta est. Sane propter similitudinem litterarum aliquid excidisse mihi post, me videtur. Insero enim strino in titile, quae opinio eo probabilior fortasge videbitur, quia paullo poS ad eandem sententiam orator redit, ut Sicut hoc loco ibi a nullo aequius esse defendi Murenam doceat quam a consule. Vitiosa est librorum lectio in eadem oratione dos otio si licet, si Ditietor FOSStim, Si ritill inerticte, null si ei biete mi Filii o, tili inhumαnilctra cito suscitistire ecto ero libenter cesino. Ibi eum tria membra orationis Sint, quorum duo Suum habent Subiectum, oratoria aequabilitatis lege, quae maxime a Cicerone observatur, postulari apparet, ne tertium Subiecto careat. Nam quod in cod. O legitur nominativia in rciet et timerbiet, ea opinor Seioli cuiuSdam Si correctio. Quid quod in postero enuntiato, quod particula in ad illud refertur eique contrarium St, redit ea, quae illic deSideratur trium membrorum aequabilitas sin tilem si et Zethoris desicistin, udistrio Sud lictim si orbium, inteorum, lectio in robilctram eo irytiit et ita redit, ut singulae notiones huius enuntiati singulis illiu respondeant. Iam eum in hac aequalium sententiarum continuatione membra etiam orationi accurate exaequata esSe iure exspectemus, pro certo haberi debet aliquod vocabulum post illud inertici intercidisse, quod recte iam Lambinus Statuit, qui nos omiSSum SSeputavit. Sed cum id quod quaeritur vocabulum ea de causa omisgum Sse videatur, quia non multum litterarum specie differret vel a subsequenti Vel ab antecedenti voce, potius scribendum videtur otio si licet, si se Melare soSStim, Si nicta inertiste macula, rigili Si erbire mi isti O, ni Z inhumαnimiis eum i suscisimr. Ea autem locutio, qua quis etcicum Sus mere dicitur, non Solum occurrit in eodicibus orationis de imp. Cn. Pomp. 3, T celen si est obis illo metetit Mithritalico bella suweriore suse m exceptis duobus, qui Sigiis E notantur, sed defenditur etiam hac re, quod Vocabulum maculae hic eodem Verbo coniunctum St, quo vocabula culpae et turpitudinis ex Si linguae latinae coniungi poSSe notum est. Vereor ne recte non omnia Se habeant quae leguntur in eadem oratione 36 62, ubi Cicero leuiter et festive irridet Catonem, qui Stoicorum praecepta paulo asperius et duriuS, quam Veritas aut Dat ira patiatur, ad usum vitae publicae referre soleat. Atque hunc locum sic instituit, ut Catonem ipsum inducat Stoicorum sententias quasdam admirabile proferentem ex eisque iudieautem, si vel publicani aliquid petunt vel supplices aliqui veniunt miseri et calamitosi vel de aliis rebus publicis agitur. Fingit igitur aliquem cum eo colloquentem hoc modo, ut Cato compellatus huic respondeat Disisti quis irem. Fiaetim et sta iram est Non re illicitis es, Sed ominione. S iens nihil ominettur Errcisti liquo in re. αἰeciei sti f. ci e stisei-flin ill sunt Diri in senet, me nomen constitoris ectrici siti celetrurtim esse8 Irct, ciχisti nqMαm, inquis, S ieris iretscitar Is en oris cetuso. In robi, inquit, hominis est mensicio fullere mutare Senten- αm fui e Si ejorctaei seelus, misereri viritinL Non satis attenderunt editores ad orationis formam; huius enim Sermonis aequabilis partitio admodum turbatur verbis metie iei fumi, quae ab huius colloquii ratione aliena Sunt et figurae oratoriae perpetuitatem vehementer interrumpunt. Debebat enim Cicero, Si quidem ibi constare voluit, sicut eum voluisse credendum est, ipsum Catonem respondentem facere. SensiSSetale aliquid videtur is, qui in editione Veneta a. id T scripsit Errcisti si liquet in re, mole te stilet nec tamen omnino satis fecit. Lectio codicum omnium eadem est, nisi quod habet sufetiit. Quae cum ita sint, spei lima hac emendatione restituisSe mihi videor eam quam quaeSivit orator aequabilitatem Errctfficiliquet in re le te stilo

10쪽

Signum laeunae apposuit alterii huic loco, qui S in oratione de prov. consul T lb: osce ictitarimmeret fores hctbebimus quortim ple non Milet nos Certiore fracere ' ' in erctfor semel emi , αἰfertim, Siso et strii non esset; int, necesse St αticis ciebtis sectenilesitrati ere Significantur hic L. Calpurnius Piso et A. Gabinius, quorum ille praeerat Macedoniae provinciae, hic Syriae Monet autem Cicero, cum hos duos deducendos esse de provinciis Senatoribus perSuadere Studeat, A. Gabinio Supplicationem denegaSSe Senatum nuntianti de victoria aliqua ab hoStibus reportata. Oticte enim, inquit, homini, in quo, iqtii, Si non fictinctesticor, t My licii timor est, γαυior sodalia ccidere solliit, tirem non credi litteris iis, quia rem sublicαmbone pestam in bello nuntistrent (6 sq). Et de altero de L. Calpurnio Pisone haec dieit Itaque ille, fercitis isse est homo octus es, Mi Orcteeis Subtilitis erudita . . . tit,micos lictbet Irti entiores tirem Gis initis, cuius nullst litteret si ofertiritur. Deinde denuo vehementius illos insectatur, concludens hunc totum locum orationis eis verbis, quae supra attuli ita ut alteriis edidit secutus codices primarios; nam in libro P a prima manu Scriptum Staim(ere in drctfor, ut in . Verba autem in erctfo melletur, nam ne in libro a secunda manu et in G per coniecturam insertum 8Se quivis intelleget, quae quomodo cum Superiore enuntiato coniuncta fuerint incertum est, ad utrumque pertinere et de duobus illis praedicari, non de uno, satis apparet Eum enim, qui poSteriore loco degeribitur, A. Gabinium iam haberi imperatorem eum indignatione Cicero queritur, Scilicet quia Senatum de Victoria aliqua certiorem fecerit, L. autem Calpurnius Piso futurum fuisse ut et ipse imperator haberetur, nisi eundem nuntium ad senatum mittere destitiSSet. Idem est ille, in quem compluribus anni post Singulari aliqua oratione acerbissime invectus est, ubi haec de eo dixit ZI, 2): in ciceconi fructe sosuit eασκε, ναρ εἰ οα ἰαticis letoricteqtie omnessente iriSiqnist

frohineiαρ γαesidio et reliqtii militibtis orbulae ct Semmiferntim 'cectis sui peneris et nominis tinest incidi constimis. Sed ea quidem Sententia, quam loco illo laeunos desiderari docuimus, nullo recuperatur eorum Vocabulorum, quae adhuc Supplementi causa viri docti inseri voluerunt nee enim huic aptum est renne nec nisi nec Vero, id quod plerisque fortasse probabile videbitur, tir insertum, quia ad eum locum nullum habet momentum ea causa, cur alter imperator appelletur, sed ibi illud potius significatur alterum horum victoriae alicuius nuntium ad Senatum mi SiSSe, alterum non misisse. Supplemus ergo hunc locum Scribendo: Osee pisti in erctfores ictbebimuS' Mortium pler non ti et nos certiore im(ere, ut in erctior Nelletur, iterum, Si suberastri non HSSctrint, MCCHSS HS settieis ciebν φαρnifeαfruticere, ut negativa priorigsententiae vis simul pertineat ad rem consequentem Eiu uSu exempla infra ad TuSc. disp. I 22, 5 non nulla asserentur. Excipitur 3 locuS, quem modo tractavimus, his verbis, quae nunc propono sicut in alteri editione leguntur chitis mici, Si qui tint,ut Si belticte tam immetrii flamqtie αριγαε ossunt ulli esse mici, ct con-Solcitiori tituntur, etiαm T. Ad Meio si sti utionem sine or inem en cisse oti frimum cissimile res in Sctrcini eum musti ti(αtis ictbtinta is vr roetore tin cotarte tita pistrict est et bellum cum mutamis rict ydnfibtis et Orctrinis orisi uri 1erci, immerioque eos Hettim. Dein buciti,, Moc, Senαtu selebus, se sibi in Surcini stilla 'eret eros. Comparatur igitur ea ratio, qua senatus in A. Gabinio USUS St, cum

ea, qua in T. Albucii causa uti placuit, sicut in oratione in Pisonem habita T. Albucius cum L. Pisone componitur. Iam quod alteriis cum aratonio Scripsit uic Est pro eo quod in libris legitur quid est(P et quod est GE), id certe Dei hae ratione ductus, quod cum duo Ssent enuntiata particuli si imum

et 'inc inter se relata, ut et prioris et posteriori affirmativa esset forma, totius orationis Structura poStularet. Neque vero licet in priore illa sententia per interrogationem rem exponere, in poSteriore per affirmationem narrare, cui rationi contraria est M. Seyfferti coniectura, qui scribere voluit otii ' Sine . . . 'Nihilo autem melior est alteri lectio, quae id quidem sibi sumit, ut ea Sententia affirmatio Sit, non inte rogatio scilicet interpunctione maxima posita nec tamen ullo iure hanc sibi vim ac notionem Vindicare debet. IIoc enim loco pronomine Pic interrogari non potest, ut non subsequatur enuntiatum interrogativum. Sed cum Stendere Velit orator, quid rei sit eaSque rege quibus quam diversa Sit causa A. Gabini et T. Albucii