장음표시 사용
11쪽
Phalereo, quae paeno nilii valent: unum Theophylacti' archiopiscopi Bulgarorum, qui X saeculo suit alterum gelgae ). testimoniis orgo non cogimur Demotrium Phalereum auctorem VHOScere quin etiam, o testimonio ), undo officimus Demetrium quendum libolli . L auctorem fuisse, obstat testimonium in quo non Demetrius, sed Dionysius librum scripsisso dicitur adde quod saepe' liber in nomino auctoris citatur: ori non dissimile videbitur nomen genuinum anctoris iam votoribus fuisse ignotum atque librum . . ad varios rhetores claros delatum esse, inter quos tandem Demetrii nomen, quod permultis scriptoribus erat, plurimum placuit. itaque apparet eorum studia, qui auctori libelli . f. nomon Demetrio fuisso coiifidunt atque perquirunt, cuinam Demetriorum libollus illo tribuundus sit, in fundamento admodum debili posita
esse proinde nominis quaeStione misSa a XaminemuS, quae X
libello ipso ad aetato libelli cognoscendam ier et Hammercollegerunt quae tripertito tractabimus primum enim res generales praeceptaque communia contemplabimur, deinde Singulas res locoSque parvulos, dum verborum usum it dicendi consuetudinem. Lier cum sermas istas quatuor dicendi gravem, floridam tonuem impetuosam sus describat earumque naturas clare por- lustrot aetatem libri constituere sibi videtur ante Ciceronen onini compositum eum esse contendit ut quasi ipse monuit no huius
3 epist ad Romaeum heophyl. Meursi opp. a Lamio collecta Vol.
a Gregorio Corinthio saepissime, saepius a scholiastis quibusdam Hermogenis, ef Llers diss. g. 3-4. I iera diss. g. - 15 Jhrb. f. Phil. g. 684-704.
argumentationis nimiam habeamus fiduciam. nam postquam sormarum quandam historiam scripsit, hoc iudicium do iis addit'): die arsioliun dor stilario in dor patercu cit bufiude sichalso in iumlichor verWirrun und eidet an manchen inconso- quonZen. ut mihi quidem ori dissimile videtur rhetores incon. Stanter ut confuso rem gisse, immo vero disciplina formarum videtur non minus quam cetera disciplinae recte et constanter ProceSSiSSe eum ergo, qui filum Ariadneum per talem, ut cividetur labyrinthum nobis porreigere omittit, cunctanter Sequemur. desunt etiam omnino argumenta Stringentia, quibus advenSario repugnantes profliget quare mittamus tersium et tran-Seamus ad Hammerum, qui de communibus praeceptis Pseudo-
Phaloro verba sueton sentos libelli indagat, tempora libelli . . hac disception constituor n0glogit in quod profert ) Ciceronem figuras plenius et uberius excoluisse quam auctorem libelli . f., Ciceronum orgo videri post auctorem libelli scripsisse, ammor fallitur quid enim nonno in Oratore suo Cicero formae florida paene nullo locos ornamentave addixit ' non paucissima tenui atque in gravi genere quamquam congeriem figurarum ossucit, do quibus aliquot tu libollo n. f. desiderantur praesertim de figuris sententiarum), sunt etiam, quae in libello . . in Veniantur, apud Ciceronem desint minutius etiam et subtilius in libello . . figurarum universum genu elaboratum S atquo clare sentimus auctorsem libolli o figuris paene innumerabilibus a tantum elegisse, quae optimae si viderentur. - Similiter Hammor de Sermone figurato iudicat δὶ quem quoniam auctor libollin. f. Xiliter tractavisset, multo autem persectius Dionysius ali carnRSSenSis, auctorem aut Dionysium suiSSe. Sed quod Hammor ip8 adnotat naturam,o ἐσχηματισμμου λόγου a Dionysio elaborati valde distar ab natura ius, qui in libello'. f. inSit, equitur,
12쪽
itaque hanc viam quatior mea sententia non recte, Hammer non ad finem progressus est, postea alia ratione persequi athi propositum St. in rebus locisquo singulis tractandis tors otinaminor diligentissimo versantur iure huic studio operam insumunt, Sed ea, qua in disputationem deduxerunt, parum valent antequam iutomea, quibus suas ipsi sententias dolandor studuerunt, tractabo, aliquot argumenta paucis perstringam, quae cum ab aliis . d. tum ab ammero contra Demetrium Phalereum prolata sunt neque ver mea quidem sententia sussiciunt ad torsi opinionem refutandam Liersio igitur hae refellenti sacere non possum, quinastipuler. 108 enim πορνυραι πλατεῖαι commemorantur, quos Romanorum latos clavos esse Hammor affirmat in Liursio contradiconis ). si Romanorum sunt, a Demetrio Phalore neque locus hic equo, id quod sequitur, libolius totus scriptus est controversiam ver illam non diiudicatam censeo nequo diiudicari posse. - non ructuosius videtur certamen de nominea νέα κωμωδία g 208), num Phalereus eo uti potuerit nam iuro quidum Hammor negat ' Phalere aetate iam tria ista comoudiarum spatia temporave distincta osse at hoc nomine etiam totum recentius comoediarum genus siguificari poterat ut aut bori. totele inter τὴν καινην et αρχαίαν καομBδίαν diserotum esses satis constat. - deinde sunt q), qui propter Sotadis nomen commemora
tum g 189 , qui aequalis Demetrio erat q). libellum post Demo
x Hammer g. 8. DLier Jhrb. f. h. g. 12. mammer g. 8.' Aristot ethic Nicom. IV, 14 eo minus utile ertamen est, quod verba ἡ νέα fortasse sunt interpolata. Walg. prooem. h. r. IX, g. V. Christ, or Ut-Gesch. g. 443 adnot. 6. mammer g. 5. Dem. hal post annum 285 a Chr. mortiuis est Sotades iussu Ptolemaei hiladelphi, qui 28 regnare coepit interfectus esse traditur, verisimile est eum haud ita multo post quam t0lemaeus Arsinoen sororem in matrimonium duxit, obiisse, nam propter hoc matrimonium molemaeo et Arsinoae conviciatus est itaque aequales Sotades et Dem Phal fuisse videntiu .
triuin Phaleroum 8S Scriptum contendant sed quamvis aequalium nomini raro a veteribus in libris citata sint, tanto ex hoc moro
argumenta contri Demetrium Plialereum du cere caveamus. -- tum
nihil ox Artunionis in commuinorationu g 223 sqq. aut pro De-
motrio Phalorco aut contra coneludoro licet, quia Artemonis actas
ignota est. -- nihil etiam indo ), quod 237 ὁ Γαδ ρεις sic.
citatur. cxciderunt enim Xempli allati verba nomen hoc solum violatum restat. luod quo modo restituendum sit, haesitant viri docti nam correxurunt aut in Φαληρε De Fr Bla88 aut in Γαδαρεος, huc coniectura etiamSi accipiatur, noscimus tamen, qui homo Gadarenus intellogundus sit. Si re vera heodorus, qui Augustia0tato orobat hunc Gaio Murutus, Schnoide suspicantur), libellus manifesto non alito O tempus scriptus est forsitan autum Mouippus illo nornino significatus sit. - postremo Hammer negat')ab ometrio Phalorco, qui summa scribundi laudo thonis fio ruissot, adnotari potuisse, qua de causa Attici pioσθενην et
2 60κραχθι dicere mallent quam Λημοςθμη et Σωκρατη quod curinam mor eget, non intellego. de his argumentis disputans quamvis tersium secutus sim atque una cum eo illi nullius momenti Sso cenSuerim, tamen nunc ius partes derelinquo, cum in ea argumenta, qua pro
Domuiri Phaloro ipse attulit, inquirendum Sit aliis enim argum sentis Ll0rsii nulla paene vis inest mo iudicio, aliis etiam ipsius sontentia infirmatur. atque argumentum pro Dom0trio Phalorco tors ex g 245 ducit ), ubi legititur: DP κατεχονσα δεινοτης, cuiu δεινοτητος
eXemphim ex DemOSthene repetitur quare ier auctorem Scaequalem Demostheni profiteri suspicatur, id quod quidem non
credidorim. - doinde terminum, ante quem libellus r. f. conscriptu Ssit, sibi invenisso videtur miratur enim, quod auctor Voce τροπος Su non it quae VOX quia a aurisco a CL annum
13쪽
a Chr. inducta esset, veri simile esse auctorem libelli r. f., qui non uteretur, anto auriscum scripsisse in no Dionysius quidum
sontes veteres sequitur volui in Orator opp. XXIII sqq. vocem 18tam praetermittit, cum partitionem veterum eorumque appellationes 'etineat dorsitan itiam rauctor noster, qui vocem paene reiciat, formas sontium suorum accurat; imitatus sit auctor rhetoricorum ad Herennium nomino illo neque utitur neque Omnino peculiari nomine Ἀου τροπον comprehendit, Sed una cum
ceteri ornamentis numerat. - etiam miterum sterminum anto
auctorem libelli . . ante Dionysium. quae coniectura prosecto evidens esse videtur circumspiciamus tamen, num quae Sint quibus Infirmetur auctor enim libelli π. . g 179-185 de compositionc florida disceptaus nihil praescribit, misi do rhythmi et motri usu, Sintiliter atque in cacogelias compositione ς 110); tu compositione ceterarum ormarum et vitiorum etiam inliae res tractantur. nusquam 'ero praecepta Hin rhythmica irationis consormationuomittuntur praeterquam in tenui dorma eiusquo vitio quas rhythmis metrisve omnino carent et in vitio, quod ἄχαρι vocatur ubi forte omissa videntur qua in compositione florida prae- copia de rhythmis Manda resso auctor videtur putavisso. curras
rhythmis Metrisve 'olis Hars voluerit neque χω aliis iobus ad compositionem floridam portinuntibus Hisputavcrit dimetio dictu est tetigit profecto nihil nisi rem motricam confitetur autum a prioribus rhetoribus de illa re nihil praeceptum esse, qua de causa primum se praecepta instituere debere mon dubito. quin otiam post Dionysium Ial. auctor libolli , haec orbi scriboro potuerit. Jam in compositione verborum de rhythmis pauca Dio'
3 non inusitatum Dionysio Hal. adiectivum τροπικος est, quod rectius
nysius d0cet cum τὴν γλαφυρὰν vel ἀνθηραν ἁρμονίαν tractet, nil nisi huc dicit: πιαι di scit. 4λας ne ἁρμονία καὶ ἔνθμῶν et τοῖ μηκίστοιc, ἀλλὰ το&μέσοι καὶ βραχυτεροις cI XXIIIpg. 72, 3 . d. Reiske quam rem si quis urguro volit targumentum aliquod inde ducoro, considoro auctoris libelli, Lintorsuisse de compositione florida non minus subtiliter disputare quam se sompositione arandi qua olaboranda aristotelem strenuo adhibet g 3 - 43) subtilitatum vero praeceptorum in Dionysim nullam inveniebat deinde consideret τὴν Ἀρμονίαν τὴν λαντρα vel Ἀνθηράν9 Dionysii non iando esse inique etsi γλαφυραν auctoris libelli id quod non tam x oscription sorma floridae Dionysiacae intellegitur, quam e scriptorum, qui quasi exemplaria Armarum earumerantur, indole ac natura nam cum auctor libelli peripateticos it latonem lxemplaria sormae
ducat Ioridae. Dionysius tribuit aristotclom it Platono τῆκοινῆ quae Virtute τῆ αὐστηρῶς et τῆς γλαφυρας continet. aeno de illa quidem composition - τὴν κοινήν dico Dionysius generale quidquam accurate praescribit, sed Demosthenis tantum locos quosdam tertractat, Demosthenis queis ipse oeom esse huius compositionis dicit quom auctor libelli , L exemplar sormae et compositionis impotiiosas iudicat alibi oro ep. XVIIIpg. IIbh cum hucydido otiam Platonicum locum quasi dissol-
Ion rhythmorum usum investigat tamen issendunt, confiteor, illa verba auctori : νδ γαρ τῶν πριν-ψηταί τινι περι γλαφυρας συνθίσεως num DionVsius etsi rem non dilatat, tamen scripsit περὶ γλαφυρα συνθωεως. at sor8itan non consulto, sed iropter inscitiam neglexerit auctor illum rhetorem nam si, ut equidem Opinor, Saeculo I p. Chr. erat, evenire potorat, uti hoc Dionysii Opus On nosset si quis argumontis hic diffidat, sorsitan quas postea proseram, auctoritate huius rei potiora habeat atque quamvis difficultas non sit sublata, tamen eam neglegi putet licere. attulit iura ipso setiam argumenta, quae non opitulentur, sed obstent suae sententiae. nam contra Demetrium Phalereum
14쪽
tur, ne crebrius figuris utuntur videtur auctor libelli . . Spectare hoc loco non modo ad Homerum Horodotum, hucydidum, qui modo citabantur sed etiam ad ceteros Scriptore claSSie08, luOSVocamus, quibus sui aequales sint inferiores itaque ab aetate auctoris aliquantum vid0ntur abcsso illi scriptorcs, qui optima eademque moderata scribendi ratione utebantur. - deinde quod Oratores demonstrativi generis non citentur praeter Polycratum), Originem libelli re L soram osso Liore nugat. y at videntur ii scriptores, qui in vitiis vituperantur, de bimatores, qui dicuntur, esse. hoc argumentum lassii in ter brovi manu reicit. sed si non ex declamatorihus undo talos nugae repotitae sunt 2 tum g 38 haec legimus αρξομαι ὁ ἀπ του μεγαλοπρεπουc, ονπερ νυν λογιον ονομάζουσιν quibuscum verbis a viris doctis Phrynichi Ioeus ollatus est, ex quo perspicuum St, BibuSIlum temporibus . λόγιος ὁ μεγαλοπρεπῆ χαρακτηρ appellatu Sit λογιoc,
αρχαιοι, ἀλλ' ἐπὶ τον τα ἐν κύστυ εθνει ἐπιχωρια ἐξηγουμoos ἐμπείρως Ecl. Lob. g. 198). notio igitur illa apud scriptores priores non invenitur; quin otium eam ab iis omnino non adhibitam esse Phrynichus clare testificatur a quoniam apud eius aequale in communi usu erat, vix errabimus, si ab honichiaetato libolli auctor0m non nimis procul afuisse iudicabimus, quia suis aequalibus uotionem inductam Sso profitetur νυνονομάζουσιν9. plane veroneScio, qui contendere ter poluserit: β), nihil potest ex Phrynichi loco colligi do notato libri se locutione. ehae fuerunt singula res, quibus ter suae Sententiae patrocinatus est pauca Sunt, quae ex ammero hic repetenda
Llers diss. g. 28. Jhrb. f. hil. 14. II 6 116 121, 188, 236, 237, 239, 303. exceptis iis eriptoribus, quorum uinina citantur: D302 Hyperides sine nomine citatur is, quia 116 sine nomine citatur, fortasse declamator Dorio est, quem Seneca suas. I p. 12 sed ie88ling commem0rat. Blass Lit. Centralblati. 881 g. 903. iera diss. g. 27.
qui aequo ac iura ante Dionysium Mai. libollum r. scriptum suspicatur,' quod post Dionysiuni num; dixerit 4 primum do compositione florida scripsisso. duindo putat Hammor, )quia Domosthonos princeps in montionando ante Dionysium Hal. iudicatus aut colubratus non sit, libellumn . f., antequam Dionysii Opinio 'it divulgata scriptuni isso. libello inim Demosthenem n0n omnino benevolin recenseri atque rudi praetermittam cillum Oratorem iam a Pergamonis summis laudibus latum esse viderire vera in libello'. f. nonnisi unius dorma; illustranda, causa
nempe impetuosae citatur sud huius Arma quasi Huc existimatur quid nonne H XXV xemplis iratoriis XVII omosthonica sunt quin etiam ii ντίθεσι ideo in, Arma 4mpstuosa abhorror iudicatur, quod ne in Demosthuno quidem inpia vidcatur. potius igitur post Dionysium aut Pergamenos), quam ante
libellii compositus est. Quin ponsitans, quinam rhetores in libello N. commemorentur quaSi sentes, auctorem admodum vetusium censet Hammor. My at quod auctor nomina rhetorum nonnisi Ἀntiquorum citat, ex hac re nihil argumenti ducero licet mos enim multi erat, nomina recontiorum silenti obruere, quamvis libros eorum adhibero non dubitarent priscorum dantum nomina, quoS saepe non introspeXerant, gloriosius iactare. veniamus tandem ad formam libelli . . ac recte Hammor dixisso mihi idotur Φ librum sesso hollenistico, qui vocatur, colore compositum consuotudinem nuntiandi et usum verborum abhorrore ab incorrupta int0gritato linguae Graecae esse aliquot Vocabula, quae non ante hellenisticam aetatum usitata fuerint. sindohollonisticam notatum libolli . . ex nimia frequentia comparationum, quae quidem ex artibus ceteri repetantur, rectissime Onclusit ammer contra tersium, qui aliquot exempla ex scriptori-
15쪽
hus prioribus arcessens calidem loquondi indolem suisse contendit in Aristotclo Isocratu, Alcidamunte, Gorgia, Timaeo, Simu- nido. at hi tales similitudines plerumque adhibebant, ut rem clarius explanarent, non ut ornamenta efficerent Superflua periuro deinde illas adhibebant. nam ratio illa comparandi tori non ante Pergamenos coepta est, atque qui post eos scribebant, eos Secuti sunt, id quod Brgosha in libollo suo, quem de canone X oratorum Atticorum scripsit spicndido demonstravit atque in deliciis auctor libelli . . similitudines habet, qua et ex artibus ceteris repetuntur et ex ceteris vitae humanae studiis et rerum natura. atque in libello aliquot loci insunt quos, si vis, poetico iudicabis, rectius autem frigidos ut tumidos propior redundantiam inutilem
quia argumentorum sorium et torsi et Hammori percensuimus, nunc Summatim repetamus, quid do universis hac in re studiis utriusque iudicemus: non ructo utrumque puto quasi inniti hi traditione nominis parum firma neque satis confirmariSSO Suam sententiam urgumentiS. accedunt etiam argumenta gravia contra eos ac prius de
Lismo disputetur. nam ut praetermittam libullum . L in semetrianorum librorum indico ab Diogono adrtio practeritum esse, locus ibolli ipsius disertissimo contra ometrium Phaleroum quasi testificatur. nam quid quod exemplum formonis figurati de Demetrio ipso Phalero repetitur g 289) quod Demetrius Phalereus prosecto in suo libro non protulit. Lior hoc exemplum o medio tollit, cum totam partem, in qua ost, de oration figurata φ 287 - 98)interpolatam esse hariolotur. - deindo Hammor ostendit Menandrum in libello n. L si citari, quasi auctor eo familiaritor uti minime videatur itaquo Demetrium halereum, cui amicissimus Menander fuisset auctorem Vix SSe. - graViSSima argumenta Blas contra Demetrium maloreum affert libelli enim rauctorom quamvis aristotelis ahetorica accurate
imitatus sit, tamen permulta docere, qua in Aristotelo non inveniantur velut ab Aristotolo do figuris simplicissima tantum principia institui auctorem oro libelli in doctrina uberrima ac subtilitor laborata niti deindo sermarum quatuor dicendi, quas toto libro explicare auctori r ,positum est nam quae antecedunt, vix aliud quidquam nisi exordium ne lovissima quidem vestigia in Aristotelo invoniri verum antequam libullus scriptus sit fuisse non modo, qui forma quatuor inducerent, sed etiam teste Pseudo- Phaloro g 35 36ὶ, qui quatuor in duas contraherent. tum eum virum, quem constat hiatum in scriptis suis vitavisse, in arte rhetorica certe non permissurum fuisse, ut hiatus adhiberctur. quid nonne ipse praecopin Suum Sequitur, cum saspissimo hiatum adhibeat 3 postremo vori non esse simile Demetrium Phalereum iam nomine o περιπατητικοί usum esse neque iudidium illud ' do hilomonis ot Monandri diversitato scisse. addo argumentum, quod eodem docto viro auctor indagavi: contra Demotrium halereum tiam Jonicum illud, quasi testificatur, quod noviesdocios in libello r. f. invenitur in τὴν κοινήν enim a Scriptoribus rursus inducebatur, cum antea ab Ablicis reioctum esset itaquo quamquam etiam τ novioAdocles in libello n. L scriptum est, tamen libellum a Demetrio malereo, ologantissimo illo Attico, compositum 88 negabimus quod Veroetis et in libollo adhibitum est,- non librariorum oritati modo hoc tribuorim, sed auctoris ipsius inconstantiae, quippe qui stilum suum persecte non limaverit. non magis probabilia videntur, quas attulit Hammor, ut Do- motrium Syrum auctorem libolli . . esse demonstraret. Octo opusculum hellonisticum sesso atque longius bosse ab Aristotclo arbitratur minus octo incertis in terminis ante quom argu- montationem ponere mihi videtur Dionysii dico librum do compositione verborum Cicoronis figuras, Dionysii sermonem rigura- 1 g 68-74. g 181. g 193.
utrumque iisdem in paragraphis atque vicinis in verbis invenitur: velut g 59 ἀνθυπ-λασσουσιν et διαταττομμω g 177 ἡ Ἀττικὴ γλῶσσα g 64
16쪽
tum, quod undametitum non satis solidum puto . atque minus rectum est, quod Demetrium aliquem ante lios terminos quasi excitare studet, cui libellum tribuat qua in argumentatione neque tanta auctoritas inest, ut consentire cogamur, et accedunt contra Hammerum argumenta graviSSima, quae nune
in medium proseram quibusque in explicandis hanc alteram opusculi partomeonsumam. nam cum quae ipso sentio de aetate libellior L probare moliar, simul Hammori opitii infirmatur. quam dabo sententiam, non nova est, sed a viris doctis ante iam strictim prolata, quam nunc susius confirmare studebo arbitror
enim, ut supra dixi, libellum .' initio sacculi altorius post
atque ex nominis traditione auctoris quia incertissima ost, conlocturas do aetate libelli sacere omitto neque si speciem quandam auctoris ex libello ipso quasi colligimus atque effingimus.
quidquam corti de utate hominis offici posse Spero. plus proficiemus, si id, quod iam ier et Hummer aggressi
sunt, aetatem praeceptorum libello OXpressorum constituero molimur a libello toto sermas illae quatuor dicondi discribuntur; quae prioribus XXXV paragraphi explicantur, ut Supra commemoravi, nihil videntur nisi exordium-nimis amplum neque tamen sum- ciens quaesti ergo haec, quae ad praecepta libello expressa spectabit, in sorinis dicondi tractandis praecipue versabitur quarum vim naturamque ut perspiciamus atque ut recognoscamu8, ubi temporum libellus t L collocandus sit, oportebit formarum initia orsoqui tquasi procossus anquirere difficili autem res est, quoniam pauci
libri xtant, in quibus de Armis verba fiunt. doinde principiasormarum in obscuro posita sunt formaeque ipsae, postquam excoli coeptae sunt, vi commutatae Videntur Sse per temporum spatia;
volui sormas ab Quintiliano descriptae ab iis, quas Cicero habot, paene nihil abhorrent. - atque is, qui Arma primus instituit, Theophrastus, utrum oratorum mode diversitatos oloquendi his semis intornoscere voluerit a univcrsa distinxerit literarum studia, dubitari potest: nam de Theophrasteis Armis paucissima nobis
traduntur Aristotelem Sane videtur secutus esse qui contionibus ro ora habitis parum artis inesse ratu pluris το ἀναγνω7τικον
vel γραφικον γένος aestimabat quare Theophrasin Gorgiam principem generis magnifici habebat osso lacindo Isodrato lavi
dabat, quippe qui simpliciorem Armam perfecisset, quam Thrasymachus Chalcedonius condidisset tria genera dicendi, quae eorum similia essent, quae ceteri rhesores praebent, Theophrastus nondum constituisse videtur ii, qui post hoophrastum artes rhetoricas scribebant, tantummodo sol mas, qua in oratoribus quasi apparebant, explicaverunt velut is, qui rhetorica ad Herennium composuit, breviter et accurate vim naturamque sormarum descripsit si singulas illustravit exemplis aptiSSimis verum quae reSconvonirent formis Singulis, qualium verborum electu opus SSet, qua componendi ratione, quarum denique figurarum ornamenta requirerentur in quaque, Xponere plane misit plura praebet Cicero in Orator suo bono et leganto do otioribus contionandidiSputans, cum totum genus epidicticum cui etiam historicos alios tuo scriptores tribuit disserto a limine removeat sermas oratorias pulchro orbis opinxit et instrunienta ut ita dicam), quae asiligulis desiderarentur, attulit aliter vor alia sermus executus QSt. nam attenuatam sermum' subtiliter explicat tacit orba dorhythmi usu et do oneralibus virtutibus disposito et polito orationis supellectilem perlustrat; tum praecepta admodum accurata dat de figuris aliquot otiam portu dicit elocutione sic tractata uetionem huic Orma aptam breviter perstringit ad extremum do salibus orationis quaedam adnotat vidus hac discoptations
variorum praeceptorum Seriem contineri, quacum ea, quae de forma mediocri locutus est Cicero, vix comparari OSSunt nam paene
nihil do hac serma pracscribit de tralatione sola et iis, qui tralationis similos sunt tropis, paullulum dicit evidens est Ciceronem non habuisse, quae diceret uburrimo grandem Armam describit, ' nam
in huc non modo ea enumerantur, quae serinae ipsius quasi propria sunt, sud otiam de multis iisquo gravissimis rebus agitur, quae non tam ad grandem sermana pertinent quam ad niue laude eloquentiae adumbratur enim verbis specios hominis vere eloquentis eXplicatur, quibus rebus Orator instructus debeat os8 quae in causarum genera dantur argumentorum praecepta definiuntur το ἐθικον et το παθητικον praecipiuntur tum irationis grandis dumina.
17쪽
figurae verborum et sententiarum, post numerus orationi magnificae aliter a Cicuro rum egit Dionysius Halicarnassensis; qui de formis quid senserit, optimo ex libollo, quem de Demosthenis vi dicendi admiranda scripsit, intollogitur in hoc enim primum de iis scriptoribus loquitur, qui sermum grandem, qui tenuem, qui mixtam persecto absolverint deinde demonstrare studet omnium Armarum omnes virtutos in Demosthene apparere inter eos, quos Arma Optime excoluisse iudicat, ut Oratores et scriptores enumerat, ut Thucydidem in serma grandi, Lysiam in attenuata, Platonem et Isocratem in mixta inopere, quod de compositione vin borum inscripsit, tres compositionis modos perlustrat, qui ad illas sorinus tres non accurate respondent his modi quoque Oxempla non solum exrOStriS,sod etiam oditoris et multo phira o litoris repetita tribuit grandi Antimachum Empedocleni, Pindarum ΑὐShylum unum oratorem Antiphontem floridae hos Hesiodum, Sappho, Anacreontem, Simonidem, Ephorum, Theopompum unum Oratorem Isocratem mixtae hos mo- merum. Stesichorum, Alcaeum Sophocleni, Herodotum, Democrituni, Platonem Aristotelem; unum oratorem Demosthenem vides ergo Dionysium ex universo rationis prosae genere in compositione etiam ex odsi exempla assumere atque iisdem Armis ot oratorum et scriptorum exempla tribuero. Dionysii uetat alii quoquo viri eiusmodi quastiones susceperunt, velut accitius et postea Pseudo-Longinus, qui libellis περὶ φους inseriptis formam grandem explanaverunt atque disputationes suas latissimo effundentes materiam magnam X Omnibus litorarum partibus congregaverunt; Heudin Longinus etiam poetis magis lavere videtur venimuS nunc ad Quintilianum, qui summatim de naturis modo sermarum verba facit. Τ praeter formas antiquitus traditas etiam alias commemorat, quae inter illas media loca teneant, ita ut plures tribus existant forma vero impetuosa, quae in libello n. f. ad tres cetera additur, neque commemoratur apud Quintilianum
nequo describitur verbis dubito, num Quintilianus eam in mente
habuerit, cum formam quae gravior etiam gravi essot, significaret; usque ad Quintiliani aetatem non violata nequo conversa esse videtur.
apparet autem ab hoc rhetore totam in sormas distinctionum parri
aestimatam esse; nam tradit eam, quia sibi tradita erat, non quoaeam maximi momenti ad stili indolem internoscendam putat; qua de causa verba pauca de hac re facit aliquanto post Quin-iliatium rhetores totam sermarum doctrinam abiecerunt et prosormis traditis τας tam substituerunt. Arma enim tandem ab rhetoribus inutiles redditae erant: nam quia nimis minuto elaboratae orant et excultae, quodammodo fragiles acta erant quid nim 'quo plus operae rhetores dabant, ut accuratissimo si subtilissimo formarum differentias investigarent et quid cuique ornamentorum conveniret, eo magis differentia etiam atque etiam obscurabant accedit, quod rhetores tum ad triadem timarum etiam recentos omas aequabiles adiungebant, quia tres Arma iis non iam satis faciabant, OVae Ver cum assumerentur formae, eo difficilius confinia sermarum discernebantur, immo vero turbabantur eo facilius his ac similibus causis, credo, commoti sophista praetulerunt formis liberis τὰς δως, quae quasi elementa erant, ex quibus sormae non modo illae tres, sed innumerabilos componi et commisceri poterant. ὁσας quoque quamvis diversas ab his et diverso ela.
boratas apud omne rhetores priores invenimus nominantur ἰδμι vo ἀρεταί latine virtutes plerumque ornamenta necessaria SSe existimantur quae omnium dicendi generum communia sint velut apud Aristotelem y τ σαν , το ἔλληνίζειν, o ογκος το τρόπον
apud Theophrastum: δ το σανες, το μεγαλοπρεπές, το δυ, τοπιθανον apud rhetorem ad Herennium ' elegantia, quae constat o latinitate et explanatione compositio dignitas, quae continet figuras apud Ciceronem hae M sermo purus sermo latinus; dilucido planoque dicere quid deceat, circumspicere; ornatum, suavo, assuetis . apud Dionysium Q hae; το καθαρον, τοσαν- το συντομον ); alio loco hae: his καθαρον τὴν ἐρμηνείαν
Quint. Inst. r. XII, 10, 8 sqq. Aristot. r. ητ. m. p. II, , VI, Π. has apellat Simplicius δεας schol ad Aristot categ. Bas. 551
pg. 3ὶ fortasse iniuria. nam ro ρογαλοπρεπες et το δ vix communia sunt universae elocutionis.
Rh. ad Herenn. IV, 12 sqq. M orat gras in forma tenui describenda Cicero dicit se Theophrastum
sequi, removere vero ab hac forma eas, quas uncis inclusi.
' Dionysinat. de huc hist iud. p. XXIII. ' Dionys Hal. iud de Lysia, cui illas virtutes tribuit.
18쪽
τὰς λέξεις si ἐναργεια, η θοποι, apud Quintilianum has, yvorba
singula sint latine, perspicua, Ornata, apta coniuncta Sint emendata, apte collocata, figurata praetor has virtutes necessarias Dionysius Hal. ρετἀς ἐπιθμους commemorat, ἐξ dν μάλιστα διάδηλος si του τορος γίνεται δυναριις pauca nifert ) το φος, την κα ρρη- μοσννην, τὴν σεμνολογίαν, τὴν μεγαλοπρgπειαν de istis virtutibus Sophistae non modo nomen .Moc in puerunt, sed etiam plerasque δέας ipsas mutuati sunt quia vero τὰς ιδως pro semis istis substituebant, opus erat ταῖς ἰδέαις traditis novas et usquo inusitatas adiungere, ut re vera omnium dicendi modorum elementa hunc in ordinem redigerentur apparet ea ιδως, quae pro Singulis
formis substituebantur, non universae elocutionis commune QSSO
potuisse utque apud Aristidem ' has tam invenimus τὴν σει
νοτητα, την βαρυτητα, την περιβολην, τὴν ἀξιοπιστίαν, τὴν σφο δροτητα, την ε ι φασιν, την δε νοτ ητα την ἐπιμελειαν, την γλυκοτητα, την σαφήνειαν καὶ καθαρο τητα, την βραχυτητα καὶ την συντομίαν, την κολασιν. apud Hermogenem ' has την σαφην μιαν , quae continet την ευκρίνειαν orex την πανα ροτ ητα , το μέγεθος, quod continet τὴν σεμνο- τητα, τὴν περιβολήν, την τραχυτητα την λαμπροτητα, την ἀκμην,
την σφοδροτητα, τὸ κάλλος, την γοργοτητα το θος την ἀλη- θειαν, aris 4 ινοτον τα itaque apud utrumque quaedam δει-
νοτης invenitur,' de 'ua postea disputandum erit. nu Squam Vero aut in prioribus rhetoricis aut in serioribus impetuosa forma commemoratur, quae O- quo iure sit cum ceteris tribus num sorte sortuna accidisse putabimus, ut in operibus eorum rhetorum qui usque ad Quintilianumerant, ne syllaba quidem scriberetur de quarta forma atque ut
in iis, quas Quintilianus inter tres praecipuas inseri solere dicit,
Dion Hal. iud de hue his t. p. XXIII.
non definiretur verbis, quae par similisque esset τῆς δεινῆς at ne quis auctorem libelli . . unum hanc formam tractavisse arbitrotur ex g 3 enim apparet, ut supra demonstratum est, ante sum fuisse, qui illam quartam inducerent et suisse, qui quatuor Arma in duas contraherent itaquo non unius homunduli studiolori serma δεινή inducta est, sed ab hoc ex artibus prioribus excepta. ὁ δεινὰς χαρακτήρ igitur sua habuit sata, priusquam ab auctor libelli . . rotractatus o nobis traditus est valde mirum esset Ciceronem, Dionysium, Quintilianum, qui do aliis rebus accurate rettulerunt velut Quintilianus, quae dissensio leviuscula o natura sermas mediocris esset, subtiliter adnotavit),
hanc dissensionem rhetorum silentio praetermissuros suisse, si modo percepissent aut ubi talis eorum oratio est, ut nobis confidendum sit eos dissonsionis huius conscios fuisses voti simillimum est neque Ciceronem nequo Dionysium neque Quintilianum quidquam comperiSSe aut de quarta sorma, quae cum ceteris tribus aequabilis ossot, aut de contractione illarum quatuor in duas. concludemus ergo eorum aetatibus pristinum Armarum statum a rhetoribus nondum novatum esse, vel libellum π. . post illorum
sed quoniam hoc argumentum ex Silentio parum Valet, res cautius agenda est a quasi gradatim demonstrare moliar libellum post Dionysium Hal. compositum in esse, post rhetorica ad Herennium, post Ciceronem, post librum περι φους, paulo ante Hermogenem et Aristidum. iis, quae supra dixi, sorte quispiam adversabitur, cum dicat tantum abesse, ut Dionysius τὴν δεινοτητα ignoraverit, ut librum περὶ της λεκτικῆς Λημοσθένους δεινοτητος scripserit de hoc libro Dionysii se libontius disseretur, quia inde argumenta pro mea sententia ducere in animo habeo atque ut quod respondendum est, praeoccupem η δεινοτης. quam Dionysius Demostheni tribuit, minimo par est formas impetuosae, quae in libello n. . est quin etiam omnino non est forma aeneralis it communis, sed sorma
veniam peto, quod rhetorica ad Herennium et Ciceronem post Dionysium Hal. tractabo. at cohaeret haec disputatio artissime cum seudo Longino, cuius libriu post Dionysium Hal. nempe sub Tiberio imperatorescriptum puto.
19쪽
peculiaris Demosthenis non suas proprias habet notas aut ornamenta, quibus ceterae formae careant, sed omnium omnes virtutes continet. Dionysius enim ostendit omnes ios scriptores, qui in Armis istis tribus singulis maxime eminuerint, a DcmOSthene inequiparari in sua quisque serina inferiores etiam esse Demosthene,
quod hic in omnibus dormis cedat nomini illi in . una rivisquo forma excollant. deinde Demosthenes Thucydidem idcirco superat,
quod ad stilum grandem affert perspicuitatem et, δεινος εἶναι δοκεω, ἐφ' a μαλι πα φαίνεται σπουδάζειν. praeter virtutes sormas tenuis, quam Lysias Dionysio arbitro persecit. Demosthenes habet: τὴν περιττολογίαν, τὴν βαυ.αγήν καὶ πάντας τους Ἀπιθμους κοσμους deinde το μοεθος καὶ τον τονον, τὸ βαρος, τὴν στρυφνοτητα. πικραίνειν. tertia dorma Dionysiaca non ostea, quam rhetor ad Herennium aut Cicero habent, sed est commixta ex virtutibus ceterarum duarum. quam iudicat Dionysius Platonem Isocratem praestitisse meque ver persectissimo Platonem enim virtutes grandes non praestare persecte, quas
orato aliquot vitia dicendi esse eum e88 αμετρον, πτιον καὶ ἐπαγωγικον, πιτολμον περὶ τας τροπικῶς λέξειc φοφοδεῆ ανευ τονω, κραταιων παθαίνειν υ δυναGθαι, nou SSe στρογγυλον και συγκεκροτημμον contra hic laudibus Demosthenem ess insignom: exi Stere νγενωτερον καὶ μεγαλοπρεπωτερον, συὶ κεκροτῆσθαι καιπεριτετορευσθαι inesse in eo ἰσχυν πλειονα και Ἀονους ἐμβριθεσι Φους sugere et Vitare eum το rapvχρον καὶ τα μειρακιωδη σχήματα P adhibere ' δραστήριον, το ἐναγωνιον τοῦ ἐμπαθα. deindo Demothenes virtutes quasdam melius adhibet, nempe iris
ποικιλιαν, τὴν συμμετρίαν, τὴν ευκαιρίαν, quorum Su Socratem
vincit tum prae se seri, quae in omnibus dicendi Armis necessaria sunt τήν σαφήνειαν, τὰ κοινον, quibus hucydidis obscuritatomSuperat), τὰ πρωον τῶν ἄστρων φανει tot tantisque virtutibus Demosthono esse instructum Dionysius demonstrat, ut eum omnibus longe praeserat atque laudo insigni colobrans illustri loco eum ponat nam quis non satis secisse Dionysium putaret, si iudicasset Demosthenem absolvisso formam illam ex virtutibus ceto- rarum mixtam quam claudem qui accepit ad Halorom Micondi gloriam vix pervenire potest, nam in summa forma primus excellit. tamen Dionysius hoc non satis esse consobat, sed aliud inuiddam
offodit in tollogobatismosthonem omnia officia dicendi tantopere
praestare: Omnia, quaecunque per artem rhetoricam praescribebantur, tam persecte Vel Singulariter explere esse in eo virtutes aliquot, quae in tribus illis Armis non postularentur ita ut neque finibus unius sorma neque finibus omnium formarum traditarum circumscribi posset, sed ut vi dorsetur divinus ille orator ipse peculiare genus instituisse, quo omnia officia, omnes denique formas complecteretur atque quod immensi regni instar esset, quod nemo nisi Domosthenes posset rogore talem igitur sermam Dionysius
ad unum Demosthenem accommodabat, quam ut copiosissimo do- scriberet librum suum περι τῆ λεκτικῆς Λημοσθμον δεινοτητος compOSuit a ceteras Ormas ea tantum de causa tu hoc libro commemoravit, ut quasi fundamentum poneret, in quo Demosthenicam sermam extrueret scp. VIII). adhuc ita argumentatus sum, quasi re vera Dionysius sermam quartam induxisset neque inconsulto nunc vero cauSae, cur hoc sacere licuerit, afferendae sunt primum Dionysius ipse loquitur, quasi ad novum aliquid aggressus sit nusquam sic, quaSi rem traditam denuo tractet. nusquam aliorum praecepta de hac re tangit neque adnotat se alios soqui aut ab aliis dissentire sed per totum librum verborum color is est, ut sentiamus auctorem nova in via progredi. x op. VIII imprimis luculentissime apparet Dionysium ipsum inusnisso sermam istam Demosthenis propriam a concedamus antea Ormam quartam extitisse profecto non Demosthonica erat, sed quibuslibet oratoribus vel scriptoribus patebat. Dionysius ergo formam communem sic circumcidisso et imminuisse putandus esset, ut ceteros scriptores inde exigeret eamque Demostheni soli reservarot quod mihi haud vori similo videtur esse immo vero Sic potius evenisse persuasum habeo, ut prius forma Demosthenica ab quovis rhetore poneretur, tum X Demosthenica efficeretur communis nam natura seri, ut hae Arma dicendi sicut muos res ex parva stirpe creverint, tum auctae sint atque amplificatae apparet porro propter Demosthenis
ingenium divinum facito quompiam impolli potuisse, ut se ampropriam Demosthenicam institueret minus elucet, cur oratores velut qui in uno canone cum Demosthuno abobantur qui alibi summis laudibus a Dionysio offerantur quique sicut Hyperides et Aeschinos laeno lares Demosthoni isso codom Dionysio
20쪽
iudicantur et iud do Isaeo p. XX - cur hi oratores se Arma iam quasi possessa omnino exclusi sint, unus Demosthenes dignus sit habitus, qui formam diutius possideret verum enim Vero quibusdam Dionysius aditum ad sormam Demosthenis aperte recuSat, cum eos distribuat in tres sormas traditas cp. VIII . alios eosque maximos silentio praetori in hoc libro do Demosthenis vi dicendi admiranda etiam idcirco, quod tales neglexit atque omisit, Suspicor Dionysium induxisse sormam istam; nam erroribus Olent non carer initia quid si re vera Demosthenes tanto praeter ceteros praestabat, cur non quintum genus inveniebatur, cui isto praeesset si prosecto rhetores, qui quartam olim Armam instituerant ponamus enim ante Dionysium alios rhetores eam imilitiasso monne ideo instituisso putandi sunt, quod tres traditas non sufficiebant ' quod notas quasdam signaque certa in aliquot Scriptoribus cognoscebant, propter quae ex traditis tollerent ' num has notas signaque a Dionysio ita neglegi licuisset, ut brevi manu principes istos formae quarta retrorsus removoret ad istas respho minime mihi persuadere potui. nam iis, quae in disciplina ulla bene recteque antea cognita sunt, mi solent et uti hominos, non abicere a manifestum est talia signa nondum reperta fuisse, propter quae ad novam et quartam Armam referrentur immo vero eo tempore, quo rhetor ad Herennium scripsit, , consumebatur omnis oratio non vitiosa in tribus generibus e IV, 8, 11); consumebatur etiam Ciceronis aetate; nec plures quam tres Arma Dionysius gravissimas esse iudicabat id solum causas, cur Demosthenem ex illis carceribus emiserit, videmus: quod Demosthenem in modum paene incredibilem venerabatur, qua de admiratione conseratur caput XXII pemotum. itaque ante Dionysium Armam δεινήν extitisse nego negare Vereor ante Dionysium δεινοτητα quandam apud rhetores extitisse. quam quo nomine appellem, dubito, quod variis notionibus uti videtur exempla gravissima haec sunt de volt scripti.
δεινότητος καὶ τῆς σαφηνείας και - ἡδέος.
tractati stra Isau iud. duobus locis videtur virtus eSSO, qua perturbatione moveat do huc iud. o. XXXIII. δ)o LIII. hanc notionem otiam in loco supra citato intellego
παρείληφε το τε δεινὰς εἶναι δοκεῖν, ε p ω μάλιστα σπουδάζειν φαίνεται, et eodem loco: paullulum inverto verbal ὁ ω φηλος καὶ ἐγκατάσκευος καὶ ἐξqλλαγμμος του συνηθρου χαρακτήρ, οἶτο κράτος απαν ἐν ἐν τε δεινοτητι. quem locum Si verto . . . . gravi formae, cuius vis tota in impetu orate id ost suis gravis Arma non valet quicquam, nisi per impetum emtisa. Demosthono dicit Dionysius gravitati addidisse hunc impetum, quem
ut ostenderet, plurimum eum eniti constat igitur ante Dionysium δεινοτητα esse Virtutem Oratorum vehementium potisSimum propriam, qua perturbationes animorum excitentur gigni eam Ox valido et orensi spiritu videtur porro locis ornamentisque propriis omnino carere, cum locis ornamentisque Ormae gravis Vehinmenter et impetuos utatur. domonstraro studui formam δεινῆν tum non extitisse unde
officitur, ut libellus r. f. post Dionysii aetatem scriptus sit. Dionysii contra libro isto rhetores impulsi videntur esse, ut sommam quartam ceteris adiungerent. Venimus nunc ad tertium argumentum quod ex sormae impetuosae natura repetitur atque contendo eos loco et ornamenta,
quae τω δεινῶ χαρακτηρι in libello n. f. tribuuntur, olim του μεγαλon ρεπους peculiaria fuisse utque quartam formam totam cum gravi cohaesisse ab hac dissolutam ct in quarto loco semis ceteris additam esse non modo post rhetorica ad Herennium scripta, sed etiam post Ciceronem, non modo post Ciceronem, sed etiam post libellum περὶ φους-