장음표시 사용
21쪽
quod ut conficiam oportet vim naturamque formae impetuosae, qualis in libello'. f. est, accuratius exponere id quod eo magis portet, quia natura haud ita actis perspicitur quin etiam inter eos, qui de libello n. . scriptitaverunt, Hammero torsopprobrio dat: non contigisse ei, ut Vim o δεινου χαρακτῆροc intollegeret. videmus enim se am δεινήν non sic tractari, ut priores illas tres sed cum illarum unaquaequo libero et soluto a ceto is describatur, quartam formam aliquas res cum ceteris communOS habere minus cum florida, immo vero huic esse contrariam cs 258ὶ plus cum tenui, quacum commisceri eam licet plurimum vero similitudinis τε δεινῆ intercedit cum serma gravi. nam communia habent haec: των πραγματων descriptiones inter se etiam verbis exemplisque consentiunt g 75 4 240). in compositione haec communia haboni τὴν δυς φωνιαν 48-49;
-74 - 299 in locutio no legitur in IV forma haec men tio: λεξις δ λαμβανέσθω πασαώς ἐν μεγαλοπρεπεν 272). sed quoniam tamen aliquid interest loci singuli afforantur: ψ με
sunt aliquot loci, qui tantum in gravi praecipiantur, in sorma quarta desint praecepta de rhythmo g 38 3 has olim in impotuosa norant, sed videntur excidisse aut suppressa Meet g 145); τ οινία τεῖν νοματων g 49. hic locus quamquam in genere quarto neglectus est, levioris est momenti eum neglegi quin τό νςνθοπον τῆς συνθεσεως et ἡ κακονωνία uberrime tractantur g 246 et g 254-58ὶ τὸ τὰ ὀνόματα τασσειν g 50-52. quod praeceptum non in gravem modo formam cadit, sed ad totam spectat elocutionem . τα πεποιημμα ὀνόματα g 4. haec genere gravi λ cum nominibus compositis propter
in florida quoque forma eoniunguntur inter se m 143-4.
similitudinem naturarum coniunguntur itaque quoniam nomina composita in impetuosa forma asseruntur, vel minimum resertomitti nomina acta ).hi loci vix quidquam Valent ad sormarum diversitates 'cognoScendas. το μη ἐπὶ τηλαυτῆς πτωσεως μενειν grab)
deindo divorsa praecepta dantur: περ του μηκους των κωλων
his quatuor proximis locis manifesto demonstratur Arma, quae μεγαλοπρεπεν dicitur, desiderare multas coniunctiones, copiam emborum, varietatem in componendo, membra ampliSSima, extenSoScircuituS. contra inter formae quartae locos esse hos videmus, qui in gravi non proferantur
ut τα ὀνόματα πρεπόντως τοῖς πράγμασιν elegantur 276). natur του δεινον satis ex his cognoscitur ut res sententiaeque rotunde ac robuste componantur ut crebri sint circuitus; ne Ob
scuritas quaedam fugiatur ut ioci adhibeantur deindo grandis serma ab impctuosa aliquid distare litellegitur, quod opposita et similitor cadontia in sorina grandi apta sunt 29), in impetuosa vetantur g 247ὶ atque quod in grandi τα κωλα commendantur
g 44, 214) in impetuosa et orc κωλοις τα κόριματα praeseruntur 241ὶ intollogimus orgo hanc sormam minus aequabilitatem quam vehementiam desiderare, non aures concinnitate et soni magnifi- contia delectare, sed res breviter et robusto exprimere contemnere morem componendi simpliciorem neque unquam periodorum arto intermittere.
22쪽
atquo quas de locis singulis disputans in universum protulide generum naturis, melius et manifestius ex orbis auctoris ipsius intolleguntur, quibus natura sermarum illustrat. nam o μεγαλοπρεnge ita sero, ab aliis rhotoribus Hoscribitur a nostro: X-cipit 'ibonior verborum maiestatem, dignitatem, multitudinem; elatum enim, magnificum, amplum est idem vero asperum et abhorrens ab laevitate, aracilitate, subtilitate; contrarium si stτο μικροπρεπός Vel , μικρολογεῖ riuum autem, quod ei vicinum est, rigus est is φυχρον', quodissicitur, si copia emborum inimi exaggeratur δεινον ist impctuosum 274), correptum 248), audientes quodammodo porcutions 274) roboro
continctu dicendi, inroritato, duritato inartificiosum est o torrificum 300 convicia profert 250. 301h odi offensiones atquo omnem 'crimoniam 'uasi profitetur: mam irascitur K250. 299 300 et vituperat 241ὶ imperatorio se gerit neque re perSpicue explanat 7 254 laudando vor so abstinoi 301h ut legantiam lepidam fugiens 300ὶ contrariam so pracbet formae floridas 258). itaque reicit pulchritudinem 252), amplitudinem 240) lonitatem 260 minimo ludit 250, 300yy nequo rationem amat demonstrandi 400ὶ vitium, quod ei est vicinum, o χαρι est, quod recturpes Aedasque aperte proclamat et speciem habet discissam nimisquo
tum adhibon tury divorsissimo intor se hae duae sermae. nam elucet quartae formae vehementiam ad contionum iudiciorumque trepitum aptam esse, primae vero magnificentiam magis ad libros, qui lectitantur idem officitur ex exemplis, quibus naturae illustrantur inter exempla enim primas formae sunt
XXIV exempla τῆ γρανικῆς orationis X Thucydidea VII Xenophontea III latonica II Aristotelica, I Herodotea.
Theognideum. II oratoria I Antiphonteum, DemosthenicΠm.' alibi sales conceduntur ei, id quod huic praecepto certe adversatur g 25 sqq. . formas diversa τέλη spectare Vel ex adnotatione auctoris supra citata intellegitur: λεξις δε λαμβανέσθω πασα - καὶ ἐν se μεγαλοπρετεῖ, πλὴν ουκ
in IV Arma, si xcipis o ἐσχηματι ηιμον, quod alienum ab hac sorma esse re vera videtur exempla Sunt: III τῆς ρανικῆς orationis II Theopompica, Iantisthenis, Xenophonteum. IV postica III Ηomori, I Cratetis, XXV oratoria XVII Demosthonis III Domadis,DAoschinis, Platonicum o Menoxeno I Lysiacum, II ignotae minis accedunt II acuto dicta Diogenis quibus ex numeris exemplorum manisost divorsitas in adhibendis Ormis apparet. tamen mihi quidem haud ita multum inter se diversae
Videntur. nam ut nominibus ordiar, num δεινoc nomen contrarium os aut plurimum distans ab illis, quibus prima Arma a rhetoribus appellari solet, ut μεγαλοπρεπής, ιιθας, ἄδρος, φηλος, β ρυς, αυστηρος, περφυής immo vero possit forma prima iuro meritoque etiam δεινή vocari, aut Arma quarta velut δρα, Vel αυστ ρα. Vel βαρεῖα, Vel περνοῆς vel denique μεγάλη. ceterarum Ver Armarum nomina inter Se commutare non OS-
Sumus e nominibus ergo ulla dissimilitudo sermarum vix cognoscitur deinde natura sermarum valde inter Se On- sentiunt, etiamsi concedere oporteat compositionem graVema compositione impetuosa aliquantum abhorrere auctoria enim libelli n. f. tostimonia duo, qua supra tetigi, itorum asserantur ex quibus elucet sormas illas osso simillimas sum iudicavisse namyres vel materiae, quae ad quartam formam conVeniant, paene iisdem verbis describuntur quibus res sermae primae, quin etiam Theopompus utrisque loco citatur sequitur ergo ad somam utramque ea8dem fres 4 quadrare de elocutione impetuosa auctor libelli . . talo iudicium paucis expressit, ut superfluum Sit quaerere, quatenus haec congruat cum elocutione gravi dicit enim 272 λαι ὁ λαμβανωθω πῶσα, ση καὶ ἐν τω μεγαλοπρεπε χαρακτῆρι quibus ex testimoniis efficiemus res permultas easque rari88ima τον δεινον χαρακτῆρα cum gravi genere communes habere ac deinde vim naturamque iis δεινοτητος genuinae paucis in rebus apparere.
adnotandum est illud nomen. quo solo forma in libello'. . appellatur, vel minimum in formam IV quadrare.
23쪽
sod licet otiam ultra testimonia auctoris progredi quid enim' quod dicitur Arma quarta quodammodo irasci et conviciari, num irasci et conviciari Arma μεγαλοπρεπής nequit ' Quid' hic illic brevitor o robusto incedero votatur num vehementiam et impetum ab a abiudicabimus ' quasi vero in his arietibus non
summa magnificentia et sublimitas insit nimis ergo minutum esset hanc vim hasque perturbationes Soli sorinae quartae reServare. contra ὁ δεινος χαρακτηρ libero et absoluto ab ceteris adhiberi vix potest nam quis orat orationes audire hac Arma tantum compositas quis oratorem per contiones totas imperantem, Vituperantem, conviciantem sustinere potest aut quis ad talem deserat primas partes ' quis denique orator versutus Sic contionetur opus est ergo oratori ad Armam δεινην admiscere dignitatem generis gravis vel simplicitatem attenuati, ut mera δεινοτης hic illic emineat, non totam orationem impetu Suo compleat. ita altera ex parte forma graVis non euera Stiarum rerum, quae Armae δεινῆς esse ab auctore dicuntur altera ex partosorma δεινή mamenta gravis aut subtilis generis desiderat, quibuscum in orationibus commisceatur. ostendisso mihi videor intor formam gravem et impetuosam in torcodero aliquantum similitudinis in eo autem maximo diversas
sunt, quod, ut auctor libelli, L dicit non idem spectant,noς. nam ridetur, ut supra contendimus, i δειν ad contionandum tantum pertinere, ἡ μεγαλοπρεπής in libris scribendis potissimum obtinere locum, ita ut hac formae iisdem robus divorsa in officia
ac censeo τὴν δεινότητα olim suisse partem gravis Armas, ab hac vero aliquando dissolutam osse ut peculiari nomino affectam in quarto loco ceteris somnis osse adiunctam illa nim gravissem olim omnia literarum genera complectebatur atque ad positas scriptoresque pedestres et ad oratores pertinebat sed cum rhotoros subtilius distinguerent inter gravitatem scriptorum, quae magnifica potius et ampla esset, et gravitatem oratorum, quae in impetu affectibusqua consisterct, huic oratorum gravitati novam sermum accommodaverunt apud primam relinquentes poetas scriptoresque pedestres haec nova forma, quam mi vocabant, carebat iis Omamentis, quae non proderant oratoribus, qui vel in contionibus
a plebe turbulenta circumsessi acriter o dilucido loqui studebant vel in iudieiis propter breve spatium temporis ad dicendum Oncessi ambages Verborum et exornationes magnificas mittebant, contra instruebatur forma quarta quibusdam virtutibus o luminibus insignibus, quae apta aut necessaria essent, ut oratores plebem moverent atque incitarent. sic venisse arbitror, ut ὁ δεινος χαρακτηρ induceretur, qui
quamvis postea magnopere inverteretur et commutaretur, naturam generis gravis non abiciebat, sed manifesto cum sorma prima se cognatum praebebat quae coniectura confirmatur, si naturam formae gravis qualis sit apud rhetores ceteros, quaerimus invenimus enim in rhetoricis ad Horonnium, in Ciceronis libris rhetoricis, in libello περὶ illos formam gravem nondum in duas
species divisam esse, Sed eandem continere ornamenta vimque τον μεγαλοπρεπους χαρακτῆρος et του δεινου concludemus ergo
genus illud universum esse divisum post horum aetates vel libollum n. f. compositum SSe post rhetorem ad Herennium, post
Ciceronem, post libellum περὶ φους. do rhetore ad Η pauca verba facio nam Arma gravis nimis breviter ab eo describitur ' ornamenta non singulis formis tribuuntur satis igitur sit dixisse a rhetore illo arguto et curioso onumerari tros tantum sermas. )Cicero rum clarius explanat, praeSertim cum το ἐπιδεικτικον γένος antea removeat, oratorias tantum sermas ad disputandum relinquat atque elucet Arma gravi oratoria contineri et coniungi natura ornamentaqΠ et τον μεγαλοπρεπους χαρακτηρος et τοῖ
IV, 1 8. Q gravis est quae constat ex Verborum gravium levi et ornata constructione . . . . in gravi 0n8umetur oratio figura, si quae cuiusque rei poterunt matissima verba Ireperiri sive propria sive extranea ad unam quamque cm accommodabuntur, et si graVes sententiae, quae in amplificatione et commiseratione tractantur, eligentur etys exornationes sententiarum aut verborum, quae gravitatem habebunt, de quibus post dicemus, adhibebuntur. HV, 8, 11 sunt igitur tria genera, in quibus omnis oratio non vitiosa consumitur.
24쪽
cum ampla et sententiarum gravitate et maiestate verborum, vehementes, Varii, copiosi, graves ad permovcndos et conνertendos
animos instructi si parati quod ipsum alii aspera tristi horrida
oratione neque persecta nequo conclusa consecuti sunt, alii levi et Structa et terminata. - laque duos modos enuntiandi statuit Cicero intra Armam gravem at non pares sunt elocutioni μεγαλοπρεπους alter, alter elocutionis δεινῆς. nam qui τῶν δεινον χαρακτῆρα libelli esse non persectum nequo conclusum dicat sed prior modus dicendi minus artificiosus aut excultus, alter melius elaboratu et absolutior volui iudicabimus hucydidem priore modo Ciceronem ipsum altero uti. - addo quosdam locos, e quibus appareat impetum τῆ δεινοτητος huic se a Ciceron iudico non defuisse: g 87. cursu magno sonituquo sertur huius eloquentiae est tractaro animos, huius omni modo χ4mo Vere ecti. g 103. nc vero hic erat unus ardor in nobis. g 109. ipse nusquam ab illa acerrima contentione discederem γε ex locis hos enumerat, qui τω μεγαλοπρεπεῖ soli ab auctore concessi erant, τω δειν non conce8Si τα ἀντίθετα καὶ παρομοια cum sunt contrariis relata contraria aut idem orbum ad extremum refertur aut cum similiter vel cadunt v desinunt). hos habet, qui auctor libollior. . τω δεινῶ tantum addicit: τῆν λιμακα, τὴν παράλει νιν, τὰ ἐρωταν την παιδιάν, ' την προςωποποι ν. pauci attingam unam rem, quam adhuc misi: τοπάθος enim nonne mirum videtur ab auctor libollior L paene
omnino neglegi' nam semel in gravi Arma haec vox invenitur.')at consideremus τὰ πάθος in forma ulla ad libros pertinento velut in gravi vix locum habere, genus vero innico oratorium
' brevissime formas illas tres Cicero in de oratore lib. III es 52 10 sqq. tangit.
Cic. r. p. 39 g 134. ' Cic. r. p. 39 g 135. Dcie. r. p. 404 138. inc, r. p. 404 137. ' Cic. r. p. 404 138. ' Cic. r. p. 254 85. 4 6 λαμβανεται σε καὶ παθητικῶς Πολλακις ὁ συνδεσμος.
τὸ δεινον dico, prope nihil esse nisi πάθoc in Armam χαρακτῆρος redactum itaque vox πάθος coloris in sormis adhibonda non erat, in impetuoSa Superfluum erat eam commemorari in ea Arma gravi, quae nondum tantummodo ad libros, o stiam ad contiones pertinobat, τὰ πάθος Optimo iure a Cicerone commemoratur neque ero S Arma ipSa, Sed formae quidam comes. itaque videntur apud Ciceronem genus contionandi et genus opidicticum cohaerere et eiusdem sermae gravis participes 8Se. an quis dubitat, quin genus oratorium, cuius exemplar Demosthenes iudicatur esse, grave a Cicerone habitum sit nec minus grave St, ἐπιδεικτικὸν roo antea a disputatione remotum, cuius principem Thucydidem existimat. Demosthenem No et Thucydidum Cicoro censet eandem sermam gravem absolvi8se ac persecisso, neque iam ad Oratorium genus Armam peculiarem accommodavit immo vero graViter eloqui, graviter animo moVere
et oratorem et scriptorem iudicat, illum gravibus orationibus, hunc gravibus descriptionibus. sed Actor ad Herennium o Cicero contionandi prascepta dederunt quare ortasse non locupletissimi sunt testes transeo ad libollum περὶ φους atque nomen φος eandem significationem habet atque ὁ φηλος χαρακτηρ latine sublimitas cuius ex description satis intellegitur τον μεγαλοπρεπῆ et τον δεινον χαρακτῆρα nondum discissos fuisse. Vothmann illo alitor intollogit, dicit enim: set o isto is ihm auctori offenbar nurmine bosondor Gestaliungde δεινοτης. quod mihi quidem non probatur ex universa disputation de naturis sermarum flectum Sse cenSeo, quantum intersit inter o δεινον et τὰ istoet sed addam aliquot argumenta: τὰ δεινον praecipue in oratoribus cernitur exempla τουυφους unde literarum non repetiintur τὰ δεινον est serma plena affectuum o isto affectibus omnino carere potest. τὰ δεινον eS contrarium Ἀῶ γκω ' το isto saepe mihil ist nisi arx ς
Cic. r. p. 37-38. a Volamann. h. d. T. u. R. g. 552. ' f.4 36, ubi ο ογκος καὶ μεγεθος propria esse dicuntur του ιεγα λοπρεπους, obversari νω δεινω et g 247, ubi π άροιθετα et α παροριοι aforma impetuosa ideo reiciuntur, quod ὀν ογκον efficiant.
25쪽
vel ὁ γκος est species quaedam του Φους. y per univera genera litterarum auctor quasi peragrat ut exempla apta investiget, neque poesin prae ratione prosa neglegit neque το γρανικον γενος prae rhetorica arte ut aliquot numeros asseram poetica
sunt oxempla XXVIII ex Homero VIII o Euripido repetita. prosaica I ex Thuxydido,' VII ex Xenophonte, XI ex o-rodoto, XVIII ex latone. rhetorica se Demostheno longum est res Singulas afferre, quibus opinio nostra demonstretur pauca eligenda sunt atque inter sontes illos quinque, o quibus
το isto fluat, Secundo loco το σφοδρον καὶ ἐνθουσιαστικον πάθος est . . vehemens et incitatus affectus necessario arbitratur auctor libriis πάθ' o in sontibus του φον ponendum OSSO O-que Ver par SSe του φους Caecilium, quod illud omisorit. reprehendit auctor: ἀλλ' εἰ μμ ω εν τι ταυτ αμνω τό τε φος
καὶ το παθητικον καὶ δοξεν αυτῶ πάνrη Γνυπαρχειν καὶ συμπεφυκεναι, διαμαρτάνει quare ab auctore oratores affectibus
abundantes ut Demosthenes exemplaria του φους cenSentur; neque vero Soli oratores patholici, sed etiam scriptores affectibus omnino carentes ut lato . nam suo iure Demosthenes laudatur,
qui Ciceronem assoctibus longo supcrot ' citantur Demosthenis exempla, ut tertius M et quartus sons sublimitatis figurarum con Armatio elocutio satis cillustrentur sed iuxta Demosthenem
VIII, 3 παρα γε μὴν τοῖς ρήτορσι τε εγκώμια καὶ in πομπικὰ
mirum forte videtur hucydidem tantopere neglegi sed temporum illorum sensus delicatus stilum illius acerbum et asperum repudiabat notum est, qua acerbitate Dionys Hal. hucydidis elocutionem vituperet in libello de hue hist iud. vii . XII, 3-6. magni momenti hic locus est, quod Demostheni non modo impetus et vehementia, quales in forin IV insunt, tribuuntur, sed
etiam quod auctor 1, δεινονητα et τὴν δείνωσιν - his enim nominibus utitur, eius stilo inesse dicit.' extrema verba huius particulae sunt: ἔθος, λεον μετενε ro iτον ἴσον ἐθος γεινῆς.
Plato praedicatur, qui non minus sublimis sit ὁ Πάτων τοιοντωτινὶ χευματι φονητὶ ρέων νειν ἐττον εγεθυνεTαι. Si quamvis argumenta pauca arcessita Sint tamen vix dubitabimus, quin genus oratorium particeps Sit του ἀληθ)ου υφους. non minus autem particeps sit genu scribendi vol quin una cohaereant gravis sorma dicondi si gravis ornia scribendi non ceuSe evenire potuisse, ut ante hunc librum scriberetur libollus π. . nam hae Ormae, si quando discruta orant o sacissimo discernebantum vix unquam ab ullo scriptore ita tractari poterant, quasi nunquam inter se Separatae PSSent.
quoniam demon8trare studui, post quam aetutum libellus, doquo quaerimus, Scriptus Sit, nunc ad finem argumentandi prope progre88u Sum reStat ut ostendam libellum n. f. anto Hermogenem Scriptum Sse quod veri simile si, quia ab Aristolo ut Hermogene doctrina formarum eversa est. deinde apud Hermogenem ' in lib. περὶ ἰδεων δεινοτης quaedam invenitur, quae Simillima τῆ δεινοτητος in libello n. . traditae est. quae in uno ordine cum his virtutibus numeratur ἰη σφηνεια, το μεγεθος το κάλλος, ἡ γοργοτης, το ηθος,1 ἀληθεια. Superior autem hi ἡ δεινοτης St, quoniam 8 χρῆ
μαντίων αντοις και ι ὁ ων ωρων σῶμα uror γίνεσθαι πgνυκε deinde duas specios τῆς δεινοτητος distinguit ): unam, quae a multitudine agnoscatur, alteram, quam ipse iudicat absolutam δεινοτητα esse illa vero a multitudine probata paene pares eius, quam auctor libelli probat. nam non modo est re ora δεινή, sed apparet etiam δεινή. cuius exempla sunt Demosthenis oratione Philippica omnes et multae των δημοσίων pg. 392 Sp. m. r. I). describitur sic : τοιγαρουν ἐννοιαι Ii τῆς οι αντης δεινοτητος αἱ παράδοξοι και βαθεῖαι και βίαιοι και λως α περινενοηρ μαι p. 392) ιις οδοί τε ώςαυτως ποσαι
Aristides quoque enumerat τὴν δεινοrnm inter τὰς ἰδέας at haec ab ea, quam auctor libelli . . habet, aliquantum abhorret. es. g. 18. tertiam quoque nimis minute addit, quae appareat δειρ is, neque Pro δεινὴ sit.
26쪽
τε ομασι ταῖς προειρημἔναις ἐννοίαις. λθω ταῖς περινενοημμαιc καὶ βαθείαις καὶ δε πῶσαι αἱ ἶλαι τῶν ὀριθε cto ποιουσμ ἰδεῶν τθεν καὶ νομίζουσιν οἱ πολλοι ταμ εναι μόνον δεινοτητα καὶ ἀρή λσεις τοντων 'ων δεων αρμόττει τῆ νοη καὶ φαινομμη δεινοτητι. α γὰρ σεμναῖ καὶ τραχεω καὶ σφοδραὶ καὶ ἴλως αἱ τετραμμόναι δειναί τε εἰσιν in νως δι' ἐνάργειαν. πραγμα δι ινερροίας 'ημαίνοιεν εἰς se παραλαμβανόμεναι, καὶ φαίνονται τοι -
αυται δια τὰ δεό σχηματα ὁ καὶ συνθήκη τά, unia ustae απαντα ἐχ σα δὴ πασων ἐν των ποιουσων τ ιιθεθος ἰδεῶν ταυτά ἐστι καὶ ' δεινότητος, ἀλλ' ἄπερ τῆς σεμνότνος se καὶακμης λα-ροτητος τε καὶ περιβολῆς, ιμάλιστα ὁ τῆς ἰωα ταετης καὶ τ κατ συστροφην σχημα οἰκεῖον δυνάμει γὰρ μεγάλη φυσει τε μορηται καὶ φαίνεται χρώμενον. p. 393 94 vidos hanc δεινότητα similem esse suartaes Armae libelli re non parem, nam tribuuntur ei compluria ornamenta. quas totius 4 dτον μεγαλοπρεπη χαρακτη . libelli . . quadrent. constat profecto sermogeni siusque aequalibus δεινότητα quandam 4 onotam et a multis genuinam iudicatam osse, quas imp ad τὴν δεινοτητα nostri libelli accederet non contondo Hermogonom ab bellum . . Spectavisse, sed ostendere volui similitor atquo an voco λογιος ea, quae Hermogenes ab aequalibus hominibus pro bari dieat, etiam auctores libolli n. f. probari. quam haudam a non multum auctor libolli is x assierit. Hψrmogenis ructato adhuc do quatuor semis verba feci; nunc lauda ta vitiis quatu0 dicantur, quae quatuor Armis respondon atquo sunt rum quasi quaedam παρεκβάσεις. in libello n. g. inim instulis semis singula vitia, quae illis vicina et propinqua sint applican
tur,isi qu0 inter rhetores tantum diligonii, Quia nites et A
Quintilianus vitia longe tractat nequo vero cum formis coniungit, 'in sed opponit quaedam vitia dicendi virtutibus ut ornamentis ubbusdam enumserat enim VIII 3, 41-60ὶ τ κακ0ιφατον, τήν
μείοσιν, την μοείδειαν, την μακρολογίαν, o πλεονασμον την περιεργίαν, et κακοζηλον το ανοικονομητον, το ἀσχημ Ωτιστον,τὴ κακοσυνθετον, τον σωρισμον quo in ordine frigus praeter
mittitur, commemoratur unum, quod in libollo inest: τὰ κακοζηλον itaque dispositius o accuratius et plenius auctor libelli . do vitiis scripsit quam ceteri rhetores, quos ante eum suiSSe puto.
mittamus nunc praecepta communia, quibus in explicandis longum Spatium consumpSimus trangeamus ad res singulas unde odii cortum temporis punctum coniectura assequi non poterimus, tamen autatota libelli ,. d. admodum seram esse suspicabimur. primum enim qua tandem aetate ii homines erant, qui ως προς γήκας κενὰς καὶ οἰον προς pυματα et παραβυσματα orationis flumini interponorent voces δή et v et προτερον quos scriptores auctor reprehendit manifestum est ad tantam barbariem non prius, qui libros conscribebant, descendiSSe, quam lingua Graeca ipsa foedissimis maculis inquinata esset. deindo videntur otiam laudes nimia ad Ctesiam dolatao g 209-16 ea tempora indicare, quibus rhetores inciperent persectissima exemplaria stili neglegere et magis delectari priscorum hominum simplicitat rudi et inartificiosa. rebus singulis perstrictis ' venio ad ormam libolli tractandam atque considerabo usum verborum ' et verborum Armam. rh. ad. H. IV e X, ta 15-16.
vocem frigidus inveni IX, 3, 4 . . . frigida et inanis affectatio.' προτερον, quod Gregor Corinth. ex hoc loco servavit Rh. r. . VII, 12l3 Muretus in ποτέ commutat.' de exemplis, quae ex declamatoribus repetita identur esse. Supra dixi g. 10. y testimonia verborum repetivi ex Stephani PassoWii Sophoclis lexidis. vereor ateum me aliqu0 Verba, quae huc pertinent, me effugerint.
27쪽
atque usus verborum si porcumitur, omniemorandum est nonnulla απαξ ἰρημμα in libello . . existere, in deindo Om- pluria verba, quibus alia notio a scriptoribus classicis subicitur, alia et ab hellonistieis ot ab auctor libolli ); gravissimul Vor est, quod aliquot voces, quibus auctor utitur propriae sunt aetatis hellenisticae qua do causa hic ipso coniciendus est huilonistica aetate suisse. numerontur proinde tales Voces, quas quidem invenerim
28쪽
Sext. mp. adv. math. 1 161. Strab. 8, 370. Eustath. p. 1561 6. Behh. Anecd. II 697, 24 addo nonnulla verba de vocibus κακό
temporibus pristinis haud usitata erant primum enim apud Polybium X, 2b, 10 κακοζηλία legitnr, rubi est prava aemulatio. ῬOStea per diuturnum tempus ex scribendi usu recedit. y inlatur quoque a rhetoribus, quorum opera extant rub rhetore Herenniano, a Cicorone a Dionysio Hah postea iterum offertur in Senecae opp.rhett. controv. 8, 28 suas I, 16 74g. 55 Κlossiin ed. Jho in lib. περὶ φους 3,4) pertritum vero Quintiliani aetate orat, qui saepius eo utitur; hinvenitur etiam apud Plinium Ep. VII, 12), Suetonium Aug. 86J, Lucianum de sali. 2ὶ Hermogenem gr. ει ρ pg. 231, 27 25 sqq. h. G. p. IIJ aetate quoque auctoris tritum erat
Lier diss. I, cui assentit Hamme p. 63, contendit a. 150 a Chr. Neanthem quendam ρ ρητορικῆς κακοζηλίας scripsisse quae menti0, quia ex udociae violario hausta est, pro nihilo aestimanda est. Quint II, 3, 2 nam tumidos et corruptos et tinnulos et quocumque alio cacogeliae genere peccantes habeo certum . . . laborare. VIII, 6, 73, quamvis est enim omnis hyperbole ultra fidem, non tamen esse debet ultra modum nec alia via magis in cacozeliam itur. VIII, 3, 56. κακοζηλον, id est mala assectatio, per omne dicendi genus peceat nam et tumida et pusilla et praedulcia et abundantia et arcessita et exultantia sub idem nomen cadunt. denique in cacogelo vocatur, quidquid est ultra virtutem, quotiens ingenium iudicio caret et specie boni fallitur . . est autem omne cacogelon utique latium.
παρακειταί τις διημαρτημένος. ονομάζω ὁ αυτον τω κοινῶ νο- ματι κακοζηλον quibu e locis intellegimus anto auctoro libollin. g. illo nomine notionem communem et univer8am fuisse auctorem vero illud nomen a notione universa ad peculiarsem deduxisse et ad unum vitium detulisse, ad id nempe, quod forma floridae vicium est quo ex usu nominis efficere licet libellum n. f. scriptum esse, postquam illud crebro a rhetoribus adhibitum ost. itaque usum verborum si spectamus, auctorem libolli . . facito coniciemus aequalem seriptoribus hellenisticis fuisson quibus, illo o verborum indice accuratissime non apparet, quippe qui neque omnia verba huc pertinentia contineat neque omnia testimonia
Verborum re Vera citatorum. uS verborum perlustrato alterum argumentum gravissimum
scribendi usum reduxerit sal ciner de oraten ortoto dor attiki- sironde Richiuncha er . . . ontgege dem Gangrae naturlichen ΕntWicholun Wieder alto, fingstobgestorbens Formon, io denDual, ingusuhren esuchi. quod si rectum esset, quia dualis in libellum non ortuna vel error irrepsit, sed consulto adhibitus videtur esse ter enim g 36 usurpatur: -περ ἀνθωτατον καὶ dντίκεισθον ἐναντιοτατω Sequeretur, ut libellus post Dionom Chrysostomum vel vivo Chrysostomo scriptus osset nobis satis sit concludere libellum nequaquam anto atticistarum studia
Scriptum esse. - ad finem argumentum repetatur e praeceptis, D. Atticismus i. einen Haupiveriretem 188 p. 87-88.
29쪽
quas do hiatu auctor libelli . : dat nam, ut supra commemoravimus, tantum abest, ut auctor Isocratis severitatem in vitando probet, ut hiatu verborum meliorem et pleniorem sonum effici arbitretur itaque non modo ipso admittit, sod etiam ut admitta tur, diserte postulat quin etiam explicat qui modi hiatus in qui
bus formis dicendi aptissimi sint g 68 74 207 299-301J.
quaproptor H de Rohden libellum . . iis temporibus collocare videtur, videtur dico, nam aperte Sententiam Suam non profitetur cum post sophistas hiatus vitandi studiosos citat: Plutarchum, Galenum, tolemaeum, ristidem, Appianum, ausaniam, Callistratum, quamvis ex his alii alias rationes hiatus vitandi oculi sint ii scripserint, qui hiatum consilio ac voluntate neglegerent senumerantur Lucianus Aelianus, hilostrati Herodianus, Dio, Apsines). deinde libellum ante Cassium Longinum esse scriptum, qui illam licentiam submovons severiora iterum do hiatu praescipsisset quam Rohdenti opinionem lubenter equor, non tam quia plane ex mea re est, quam quod probabilem profecto iudico. an quibus potius temporibus illa do hiatu praecepta
conveniant quare etiamsi hoc ex argumento non id lucremur ut astatem libelli n. f. accuratissimo enucleomus, tamen tota argumentati nostra corroboratur. - de duobus argumentis, quae huc portinent de ετ et, atque de comparationum frequentia Supra
verba fecimus. itaque ex forma libolli idem concluditur, quod ex ceteris argumentis, nempe ut libellus saeculo II p. Chr.
eompositus Sit, quamvis concedam eum terminum ante quem
qui propter Aristidis et Hermogenis doctrinam do deis anto constitutus orat, ex forma libelli non cognosci. Η de Rohden de VI miraculis Bonn. 1875 g. 87.
Folix Asinu Schwargbaeli Ostrocia ad Filehnen anno h. s. LXVI die XVIII monsis obruarii natus sunt patre
Maximiliano matre clara e gento uibruueh. fidem profiteor evangelicam literarum elementis in paedagogio Ostroviensi, quod avus vonorabilis condidit ut adline rogit sub oculis purontium arissimorum imbutus sum anno LXXX contigit mihi, ut ab alma matro Portensi reciperer, cuius in tutela per IX semestria versabar inter eos, qui me ibi instruebant, imprimis Vothmanno octori, Bortram tutori, olb
nor magistro gratias maximus ultra scholam empor Servabo.
maturitatis testimonio auctus Lipsit stipendia merui, quibus peractis adum in urbs et orolini singula semestria consumst. audivi v. d. Biedormann v. d. abolentκ, . GiZychi, ΗΟrmania Lindnor, Ribbeck, Robori, Schmidi, Wolfi F. Zarnche vere anni LXXXVII iliam migravi, ut studia amplificarem et per-ficorum audivi v. d. Blass, Bruns Foerster, orchhammer, Jacobi Glogau, rotin' Ioennies, Vogi adeptu Sum, ut per unum semestre proseminario philologorum interessem per IV, Seminario, quae ab v. d. Blass, Foerster, orchhammor dirigebantur:
po IV exorcitationes Brunsii, viri liberalissimi frequentavi, se ΙΙΙ philosophicas adii logavit . . . quibus viris plus quam dici potos debeo atque quantum potero, gratias ut reseram, operam dabo perpetuo quod ad hanc dissertationem attinet, non modo ei, qui permisit, ut sibi dedicaretur, gratias summas ago, Sed etiam Brunsio et Foerstoro, praeceptoribus optimis, quod hac quoque in re benevolentissimo me adiuVerunt.