장음표시 사용
11쪽
κτλ. Etenim qui hoc prooemium secit verbis μῆνος πιιVo tituli instar ut videtur. Sed ab eodem totam Iliadem ut nunc exstat non prosectam esse inde sequitur quod Achillem cum Agamoni non reconciliari iam in carmino T legimus. Vorisimilo igitur
est nomen Iliadis tum demum in communem Sum eniS80, cum hoc carmen in odiornam formam iam redactum fuit.
Idem nomen Iliadis alii carmini epico inditum est, quipps
quod rerum a Graecis ante Ilium gestarum narrationem ad finem perduxerit. Ad hoc nomen etiam prooemium quadrat quod hoc est Ἱλιον αείδω καὶ Ααρδανίην ευπωλον Sed breVitatis nota μικρα addita est, quod posterius carmen priore multo brevius erat. Complectebatur enim quinque sero libros. λὶ Nomen Πιας μικνά primum nobis apud Aristotelem Poet. 23 1459 2, 5 Occurrit. Num etiam Hollanicus historicus eo usiussit, ex schol ad Eur. δεο. 21 οἱ δε Κιναίθωνα Λακεδαιμονιον auctorem parvae Iliadis esse tradunt οἷς Ἐλλάνικος) non satis
corio ostici potest. Huc pertinent etiam nomina rhapsodiarum Iliadis i. e. earum eius artium, quae quodammodo totum quiddam officiunt neque longiores sunt, quam ut uno tenore a rhapsodis recitari potuerint. Quotiescumque enim Graeci, qui ante Alexandrinam aetatem Scripserunt, accuratius Versus ex Homeri carminibus citant, numquam litteris alphabet utuntur, sed rhapsodiarum nominibus. Nam eam quae nunc exstat in quattuor et viginti carmina divisionem Alexandrina domum aetato actam 880 ex hoc loco discimus Pseudo-Plutarch de vita Om. c. 4 εἰσὶ δε αυτ ποιήσεις δυο Ἱλιὰς και 'Oδυσσεια δινρχὶμ η κατερα
εἰς τον αριθμον των στοιχειων υ υπο του ποιητου, ἀλλ' ποτῶν γραμματικων των περὶ Αρίσταρχον. Huc adde quae Aeliantis in var hist XIII, 4 tradit T Dμηρου πη προτερον δι4ρημένssyδον οἱ παλαιοί. Iον ἔλεγον νην πί ναυσι μάχην καὶ Λολωνειάν τινα κτλ hapsodiarum nomina in omnium ore et diuturi laconsuetudine quasi sacrata suisse oportet, cum easdem rhapsodias non modo hoc modo illo nomine notatas, sed earum eadem
' Vocem μικρά non ad brevitatem carminis, sed ad posterior maetatem spectare Bergh Hist liti Gr. II, p. 50 mihi non persuasit, cum talis usus eius alioquin prorsus ignotus sit. I De Hellanico historico, non de grammatico Alexandrino cumWelchfr0 cogitandum esse recte mihi Bergh II, 31 et Ε. Bille in us Rhen. 42 p. 33β
semper nomina commemorata inveniamus. Commemoratur
autem ab Herodoto ΙΙ, I 6 Λιομήδους ἀνι στεια laudantur Il. V 289- 292). In nostris exomplaribus ab Alexandrinis prosectis quinto tantum libro indicem A. A. praefixum videmus. Horodoti igitur temporibus haec rhapsodia plura continobat Il. V V 311. Aloxandrini enim in libris discornondis antiquarum rhapsodiarum ambitus neglexerunt, quotiescumque usitatam librorum magnitudinem nimis transibant. s. Biri. De re librar. p. 467 Sqq.
Platone Civ Α, p. 614 Rot ab Arist. Poet. c. 16.l 455 2 et Rhet. 1 16 1417 13 citatur Ἀλκίνου απόλογος - d. IX-XΙΙ; hoc nomen ab lexandrinis grammaticis in Od. IX restrictum est, quamquam etiam in libro X XII quadrat atquo ab Aristotelo Poet. c. 16 etiam do fine octavi libri usurpatum est, ubi Alcinous, cum Ulixem flentem animadvertisset, eum errores uos narrare iubet. Nomen ob Ormam decurtatam maximo memorabile est. Ita enim aperte explicandum ut intellegatur
ficationem pertinentem ad eam partem quae inter pulcherrima est Odysseae longo usu hominum valde contritam esse luculenter apparet Inveniuntur porro apud Platonem Hipp. min. 364 h et Crat. 428' Λιταί- Il. IX recentior non Iliadis libri inscriptio hascest Πρεσβεια πρις υχιλώα Vetustior conservata est apud
quamquam, cum haec rhapsodia para tantum sit eorum em8uum arte cohaerentium, qui ab Aeliano Var. hist. ΙΙΙ, Αθλα επὶ IIατροκλω nominantur, dubitari potest . utrum Plato veram hapsodiam vulgo ab aliis discretam, cuius nomen ab
insigni parte argumenti potitum sit, hoc modo significavorita potius ipso brevitati in citando studens id nomen finxorit. Iliadis cantum XV Aristotolos misi. an. 32 618 26 orbis IIριάμου ξοδος designat, cum eiusdem libri inscriptio Alexandrina 8it Ἐκτορος λυτρα Sed hoc quoque nomen aetate Alexandrina prius esse inde patet. quod ad aragoedias significandam ad-llibitum si Sano eschyli tragoedia ρυγες iniuria etiam' τορος λυτρα nominatur, c Hippensi. l. l. p. 2 et 34 sqq. 80 tragici Grasci aetate posteriores et eos Sequentes poetae Romani hoc titulo usi sunt. cs Bergh. I, 443.
12쪽
Odyssea librum XIX Aristololes nominatIVDrτρα Poet. 161454 30 24 1460 26. Homero adscriptum est etiam carmen Μαργίτης nominatum. Quod nomen antiquissimum ess videtur Archilochus nimhoc carmen Homeri esso testis suerat Eust ad rist. Ethic. Nic. p. 6 B y et Zeno philosophus do eo scripserat Dio Chrys. r. 53 ): sortasso ambo illii nomen commemoraVerant Cratinus quoque et Plato do Homor Margit locuti sunt Eust ad Arist. Eth Nic. p. 65 Alc. II p. 1 7 C), sed
illius quidem verba nobis non servata sunt, hi PerSOnam, non carmen nominat. Primum apud Aristotelem certo tituliis noster invenitur Poet. . p. 14483 28. - Eth. Ni X 7 1141 12. Carminis heroici nomen traditum Ἐπη 'Αριμάσπεα Herodoti temporibus iam vulgo notum fuisse non ver ab Aristea Procon-neSio eorUm conditore, prosectum esse, sed postea demum in Communem Sum populi pervenisse ex hoc loco colligendum
Aliorum carminum epicorum ea de qua agimus aetate haec commemorantur Herod. ΙΙ, 116 is τουτοισι τοῖς ἔπεσι ΙL IV 289- 292 . . δηλοῖ τι υ υμηρου τα Κυπρια επιά εστι αλ αλλου τινός . . lli εν με γαρ τοῖσι Κυπριοισι ειρηταιώς κτλ. Arist. Poet. 23 1459 2, 4: ὁ ποιήσας τὰ Κυπρια, ε των Κυπριων πολλαὶ τραγέρδεαι. Num etiam Pindarus p. Aelian. Var hist. IX, i nomen Cypriorum usurpaverit his ex verbis non certo concludi potest: λέγεται δε κακεῖνο προς τουτοις Παρα ἀπορων κδουναι τον θυγατερα εδωκεν αυτ προῖκα χειντα πη τὰ Κυπρια, καὶ μολογεῖ τουτο Πίνδαρος. Hoc nomen inde ductum esse apertum, quod carminis auctor, sive Stasintl8
Cyprius fuit sive alius quis, Cypro ortus aut carmen in hac terra compositum est. Atque ex ipsis Cypriis origino manifest0 cerni potuisse recte Bergh mihi vi dotia suspicari II 443. Apud Herodot IV, 32 'Aλλ' Hσιοδω ι - ἐστι περ o περβ0-
γε Ῥμηρος ταυτα τὰ πεα ποιησε. - Sane Archilocho ristophanis momon substituit Rulinhon ad Veli. rit. I, 5 p. 20 allato Av. 900 cum schol.
Apud Aristotel. Poet. c. 8, p. 1451 15 δι πάντες εοίκασιν ιαρτάνειν, σοι των ποιητων φακληῖδα και Θησηῖδα καὶ τὰ
Quod Pausanias ΙX, 9, 5 scribit: ἐπειδη δε ε τον πολεμον τουτον καὶ πη Θηβαῖς τὰ δε ταυτα Καλλῖνος ἀφικόμενος αυτωνυ ινημην φησεν Oμηρον τον ποιησαντα εἶναι Καλλtνφ δὲ πολλοι τε καὶ ἄξιοι λόγου κατὰ ταυτὰ γνωσαν pro tradito Ααλαῖνος, Καλαίνι Sylburg Καλλῖνος et Καλλίνω restituit indo vix colligi potest Callinum titulum Θηβαῖς adhibuisse, cum talis citandi ratio a Veterum carminum elegiacorum natura abhorreat. es. E. Hiller Mus Rhen. 42, p. 224 6. Vidimus satis multa nomina carminum heroicorum a Scrip-t0ribus classicis qui vocantur nobis tradita esse, ut eiusmodi carminibus certa quaedam nomina si minus ab eorum auctori-lius, attamen a populo indita esse statuendum sit. Etiam orgh I, 220 censet poetam epicum qui prioribus temporibus carmen suum non ad legendum ediderit, sed ipso consessui audientium recitaVerit, nulla re commotum esse, ut ipse nomen eligeret, Sed id populari consuetudini carmen appellandi debitum esse. Cum carminibus heroicis arte coniungere aptum est hymno Homero ad fieriston, quippe qui non solum illis a rha-p80dis praemissa esse solerent, sed etiam picum et rhythmum et colorem habeant. Certum est hymnorum nomon iis ea de qua agimus aetate inditum non esse, cum primum apud Philodemum de piet. d. Gomp. p. 40 et in Homeri vita a Pseudo- herodoto post Strabonem scripta nobis occurrat a Thucydide autem bis num ex iis προοιμιιον appelletur. Hic enim histori-eus ΙΙΙ 104 do hymno Apollinem colobrante haec proseri: δηλοι
ὁ μάλιστα Ῥμηρος τι τοιαυτα η εν τοῖς πεσι τοισδε, Ἀστιν ἐκ προοιμιου Ἀπολλωνος
ἄλλο τε Ληλι', Φοῖβε, μάλιστά γε κτλ0ri δε καὶ μουσικῆς ἀγων ην καὶ ἀγωνιουμενοι φοίτων ε τοισδε αυ δηλοι λεστιν εκ ου αυτου προοιμίου κτλ.Huc addo Pindari locum qui aperto de talibus carminibus e igitat, quale Homericorum qui vocantur hymnorum primus e8t Nem. II, 1 Dθεν περ καὶ λιηρίδαι ραπτων πεων τὰ πόλλ' ἀοιδοι
Etiam Plato Phaed. p. 60 D: το εἰς τον Απόλλα προοίμιον Om
13쪽
Hymni autem Homero tributi quin ad sollemni recitationi
Homel aliorumque carminum praeludendum compositi sint dubitari nequit, cum eorum duo in has clausulas finiant: XXXI, 8 εκ σεο 'αρξαμενος κλησα μεροπων γενος ανδρων ημιθέων ων ἔργα θεοὶ θνητοῖσιν δειξαν, et XXXII 18 εο 'αρχό
atque hic hymnorum usus his testimoniis stabiliatur Plui. simus. c. 4 et schol. Pind. Nem. II, 1. Sane quaeri potest, utruria prooemiorum nomen ad Omnes hymnos quos collecti nobis ser-Vata continet, quadret necne. Sed de hac re hic disserere non meum est. Vide Bergh, I, 752. s. de nomine prooemiorum Vel hymnorum Hymn. Om. d. Baumsistor p. 100 101 et Die Homer Hymn. d. Gemollis 100-103. Hactenus do hymnis epistis. Iam transeamus ad hymnos iam quinto a Chr. n. saeculo vulgo, sed salso poetis sabulosis Orpheo Munneo, Thamyrae. Ient naner ston Commemorantur carmina Orphei ap. Platon Leg. 29 β υρφειωνυμνων - P. riStot de an gen. II, 1 p. 34, 9 εν τοῖς
147b 42, 46. - Ορφικα πη καλουμενα α 5 4l0 28, ἐν τοὶς υρφικοῖς ου κακως λέγεται G. 40L 27. Ne autem ex Platonis loco hymnos Orphicos in libris qui eos continebant hoc nomine notatos suisse concludamus impedit Aristotelis eos citandi ratio quippe quae nequaquam de certo quodam Domine nos cogi
Idom domusae ot lenis carminibus statuendum St, qu0'rum illa Aristotelos Hist. an. ζ 6. 563 18 hoc modo comme
morat: ἐν τοῖς Μουσαίου λεγομένοις πεσιν et Pseudo-Alcidama8 Odyss. 25 quae ratio circa principium quarti a Chr. D. Sae culi a nescio quo rhetore conscripta esse videtur es Bla88, praes Antiph. p. XXIXJ Μουσαiος - ως καὶ ποιηματα αυτ νδηλοι Ἀρθιον ξάμερες κτλ. Yμνοι appellantur et Thamyrae et
Olenis carmina a Platone Legg. 82l o ab Herodoto IV, 3b
mentum significatur Aristoph. an. 029 υρφευ μὲν γαρ τελετας 'ημιν κατέδειξε φονων τ'απέχεσθαι et lat. Prol. 16q: τελεταὶ καὶ χρησμορδίαι cs Crat. 402η Μουσαῖος δ' ἐξακέσεις τε
Poetarum Inna , eorum Archilochi mentionum facit Horodotus , T Γυγης του καὶ Αρχίλοχος Παριος - εν αμιβωτριμέτρι' περινησθη - Hipponacti Aristophanos an 661
ιαμβον Ἱππώνακτος νεμιμνησκομην. - Ηue pertinet hic memorabilis locus picharmi ap. Heph. c. 8, 2 - D. 3 Lor. Servatus:
οι τους ἰάμβους κατα τον αρχαῖον τροπον ον πρατος εἰσαγήσαθ' ωριστοξενος Iamborum enim nomen non ad Aristoxeni cadiminum Ormam metricam spectare, sed ad ludibrium, quo homines insectabatur inde apparet, quod anapaestico potissimum rhythmo usus est es Bergh. IV, 3. Aesopi fabularum collectionsi iam Aristophani temporibus multum lectitatam ess ox his locis satis patet Arist. v. 6510ρα νυν ς ε Αἰσωπου λογοι εστιν λεγομενον δη τι et 407 ουδ' Aiσωπον πεπάτηκας, ubi Schol. explicat ἀνέγνως Sed λογοι generis, non tituli notatio est. Nam etiam μυθ o eaedem salsulae dicuntur. Addo de Aesopo hos locos Herod. II l34 ὁ λογοποιος- Plat Phaed. 0 ' του του Αἰσωπου λογους - 6 lv μυθους τους Αἰσωπου - AriStoph. Vesp. 12 et λογον λεξας αυτος ἀστεῖον
τινα Αἰσωπικον γέλοιον - RC. 129 εν τοῖσιν Αἰσι-ου λογοις
ἐξευρέθη μονος κάνθαρος πετεινων κτλ. - Aristot Rhet. β 20. 1393 23 λογος περ δημαγωγου - 30 λογοι meteor. 3 3356 1. Ad Archilochum, qui non solum iambos, sed etiam elegias e0mposuit, se applicuit Tyrtaeus, qui hoc carminum genere usus virtutis laudem et Lacedaemoniorum rei publicae praestantiam celebravit. Atque id carmen, quo hunc finem politi- eum PerSequebatur, Semper magna auctoritate floruit et gratia, ita ut multorum manibus versaretur. Quod nomino speciali notare in promptu suit. o vera iam apud Aristotelem colebrem Tyrtaei elegiam politicam eo nomine significatam invenimus, quod eram inscriptionem actam esse a Strabono docemur': Aiistot Polit. G. 1306 39 et Τυρταίου ποίησις et καλουμένη Κυνομία - Strab. VIII p. 362 B: Τυρτ. - εν ῆ ποιησει ἐλεγεία, ην επιγ0άφουσιν υνομίαν. Oe ex Aristotelis verbis dosumin0 potest iam eius temporibus hoc nomen in exemplaribus inscriptum suisse, cum attributum καλουμένη nos potius eo adduciti, ut tum nomen in consuetudine tantum Graecorum positum suisse arbitremur. Ea autem Tyrtaei elegiae, quibus Lacedainna0nii ad sortitudinem admonentur, Aloxandrina aetate Dominei ποθῆκαι designatae a Lycurgo iii Leocr. 106, 7 simpliciter
14쪽
ελεγεῖα appellantur. I 06 κατελιπε Τυρταῖος γαρ αυτοῖς ἐλεγεια
Etiam Solo cum alius generis carmina tum elegiae et iambica condidit, quorum singulis Diogene I, 1 teste propria
nomina erant qualia Σαλαμίς, ποθηκα εἰς Αθηναίους, εἰς εαυτον, προς Κριτίαν, προς Φιλοκυπρον. Sed VerSus quident
Solonis plurimi ea de qua agimus aetate citantur, tamen titulinusquam laudantur. Satis habeo hos locos attulisse Herod. V 113 tos Philocyprum Σολων ὁ ' Ἀθηναῖος - εν πεσι αἴνεσε τυραννων λιστα - lat. Lys. 212'. ach. 188 189 Civ. 536 Aristot Rhet. α 5 1375h32 τα λεγεια DemoSth de sals leg. p. 420 de carmine Σαλαμίς postea nominato: κεῖνος Σολων μενο φεστηκυίας Σαλαμῖνος Αθηναίων καὶ θάνατον
ζημίαν ρηφισαμενων αν τις ειπν κομίζεσθαι τον ἴδιον κίνδυνονυποθεὶς λεγεῖα ποιήσας δε - p. 421 de carmine ποθ εἰς Mit. λεγε δή ιοι λαβων καὶ τα του Σολωνος λεγεῖα ταυτί, ν ἴδη οτι καὶ Σόλων μίσει τους Io ουτος ανθρωπος. Hi locis Demosthenem si tituli ei noti suissent, vix eo non commemoraturum fuisse credendum St.
Theognidis elogias lato Men. 9, nonnisi generaliter significare Scit καὶ Θεογνιν τον ποιητην οισθ' ora ταυτα λεγει Ἐν ποίοις πεσιν ' Ἐν τοῖς λεγείοις ου λεγει . . . Aliter autem ab
Isocrate atque ab Aeschine nominantur. Illo enim orationis ad Nicoclem scriptae initio Theognidem in numero eorum poetarum
refert, qui ποπηκας reliquerint, hic c. Ctesiph. p. 25 R 73ὶ
ea γνώμας appellat. Poetaruna me leorum primum de Stesichoro agamil8. Cuius carminum ea, quorum epicum argumentum, Sed Orma melica suit, primum locum Obtinebant. Eorum complura n0 mina Veterum carminum heroicorum instar ex argumento petita grammaticis posteriorum temporum nobis tradita sunt, cuiu8 modi sunt: θλα επὶ Πελία, Γηρυονηῖς, Κερβερος, Κυκr0ς, ρώπεια, Ἐριφυλα, Σκυλλα, Συοθηραι, Ἱλίου περσις, Mor λι 'ορεστεια. Omnium celeberrima suerunt duo carmina, quoruni
uno postquam Helena ignominiam cecinit, altero ob id caecitato ab ea multatus heroinae omnes res laudi vertebat. De qui bus hi potissimum loci asserondi sunt Isocr. Hel eneom. 6έἰενεδείξατο δε χλένηθ καὶ Στησιχόρφ τω ποιητ την αυτης δυνα μιν - μεν γαρ αρχομενος της hoc add. Γ, vulgo deest)ωδης βλασφήμησε τι περι αυτης, ανεστη των ὀφθαλμων στερη-iύνος, πειθη δε νους την αἰτίαν της συμφορα τὴν καλουμενην παλινωδίαν ποίησε, πάλιν αυτον εἰς την αυτην φυσιν κατεστησε
di lat Phaedr. 43': καὶ ποιησας δὴ πασαν την καλουμενην παλινφδίαν Memorabile est Platonis et Isocratis posterioris carminis significationem eandem esse, ita ut παλινωδίαν Ommune apud Omnes nomen eorum temporibus suisse nobis sumendum sit. Quod utrobique καλουμενη additur, inde colligendum esse videtur hoc nomen in omnium quidem ore fuisse, sed ab ipso Stesichoro prosectum non esse neque in libro qui παλινφδίαν continebat inscriptum fuisse. Hoc e magis contenderim, eum post Platonem et Isocratem non iam apud eos auctore eompareat, qui hoc carmen commemoraverunt. Hoc enim et prius earmen, quo Oeta in Helenam invectus erat, grammatici Alexandrini, quae in unum opus duobus libris constans coniunxerunt, Ἐλενη inscripserunt, unde hae appellandi rationes intelleguntur: earmen OnVieiOSum την ἔμπροσθεν φδήν Maximus Tyrius, τὸν
πρότερον λογον appellat Philostratus, Dio Chrysostomus Palinodiam τὴν στερον φδην dicit ab aliis scriptoribus ut Suida et schol Aristid illud Φόγος Ἐλενης, hoc εγκώμιον ἔπαινος Ἐλε- νης dicitur. AE Bergh. . . r. III, 214. 15.
Neque aliorum poetarum melicorum libros, dithyramborum et nomorum poetas excipio, argumenti vel generis carminum significationibus aetate classica quae Vocatur instructos suisse ex iis quae sequuntur satis apparebit Periphrastico enim
modo his locis Plato utitur Simonidia, Anacreontis, Pindariearmina accuratius designandi Prol. 339μ λεγε γάρ που Σι-
ιωνίδης . . . G Dνδρα ἀγαθον μεν ἀλαθεως γενεσθαι ...' τουτἐπίστασαι το ασμα et παν σοι διεξελθω - του σματος . . .' Ot
απερ φη Ανακρεων την Καλλικρητην επίστασθαι η υκ οἶσθα
τυ ασμα - Org. 484h: δοκεῖ δε μοι καὶ Πίνδαρος περ εγω
Ubi alioquin postas melicos ii de quibus agitur scriptores e0mmemorant, aut de carmine vel carminibus quae dicunt tacent aut carminis vel carminum speciem generi subiciunt. Nullus autem l0eus talis est, ut de titulo proprie diei cogitare cogamur. 8usficiant hi loci Alcaeus Herod V, 95 ταυτα δε υλκαῖος εν
15쪽
μελεῖ ποιήσας κτὶ Alcaeus et Anacreon Aristoph. p. Athon. XV 694- 'Aισον δή μοι σκολιόν τι λαβων 'υλκαίου κανακρεοντος, Alcaeus Aristot Polit III, 9, 5 δηλοῖ δ' Ἀλκαῖος, τι
τιμα γαρ οτι - , eletus Aristoph. Ran. 1301: υτος Euripid0sὶδ απὸ πάντων με φερει πορνιδίων σκολίων Μελήτου, Καρικω αυλημάτων, θρήνων, χορείων, Tynnichus Plat Ion p. 34 D μεγιστον δε τεκμηριον τω πω Τυννιχος ὁ χαλκιδευς ος ἄλλομεν ουδεν πώ ποτ τοίγε ποίημα, του τις ἄν ἀξιώσειε μνησθῆναι, το δε παιωνα ον πάντες ἄδουσι, σχεδόν τι πάντων μελων κάλL-στον, ἀτεχνως σπερ αυτὸς λεγει ευρημά τι Μουσων - , Timocreon Aristoph. Ach. 32: ἐντειθεν οργῆ Περικλεης ουλυ/ι Πιος
Verba populiscit Megaronsis Aristophani in mentem Vocant scolium Timocreontis Rhodii. s. schol ad h. l. et ad Ran. 1337. Bergh. III, p. 540 Praxilla : Aristoph. Vesp. 239 AH iros
δέ, αλλ' ἐν τοι Πραξίλλης φέρεrαι Ιαροινίοις. Tum nota singula genera carminum melicorum aetate classica quae dicitur nondum satis accurato distincta suisse, ut tituli a carminum genere petiti libris praefigi possent. Si enim exempli gratia Pindari epinicia in quae sola Veterum carminum melicorum nobis servata sunt, inspicientes quomodo ipse poeta carmina sua Ominet Videmus, satis multum interesse intellegi mus inter Dominum ab ipso poeta adhibitorum significationemo titulorum indaricorum, qui nobis traditi sunt. Tribus enim modis Pindarus spinicia his locis significat qui Alexandrinis temporibus tandem tituli librorum Pindaricorum acti sunt:
επινικίοισιν ἀοιδαῖς Nem. IV, 77. Atque cum Aristophanes Bygantius in Pindari carminibus recensendis eius Aeolia ab encomtis non distingueret λὶ quippe tua non ut Aeolica per Vices a singuli ad citharam canerentur, sed a choro comissante agerentur et saltarentur, ipse indarus
stagmentum 22 gh et Chamaeleon Athen XIII 573 miscolium nominaverunt atque Aristoxonus Athon. XIV, 653 )st heophrastus Hist. Plant. X, 27 D Pindari colla commemoraVerunt. Os ero, P. . r. I, 371, 2. Restant carminum melicorum et nomi et aithyramhI, quos separatim tractare aptum est, cum eorum certa quaedam nomina nobis tradita sint. Illorum autem duo genera distinguenda sunt, quorum unum in antiquissima melicae poesis Graecae tempora recedens atque ab uno cantore ad citharam νόειος κιθαρφδικός aut ad tibiam νόμος αυλωδικός cantatum distinguendum est ab altero, quod primum a Timotheo compositum et monodiis et canticis constabat cs Bergh Hist liti Gr. ,162 166 529-531 . Illius generis nomorum satis multa Omina a scriptoribus classicis commemorata sunt. Quae ita usum pabantur, ut ad solos modos ad citharam aut ad tibiam cantatos reserri solerent, quibus Varii textus subici possent.' si Schmidi ind. lecti aest Marb. 1889 P. III. IV. Titulorum indaricorum duo diversi indices ad nos pervenerunt: Vratistaviensis et is qui in Suida lexico servatur cf. Uergh P. L. Gr. I, 367 sqq. Iam vero postquam indicem S aetate eruditorum grammaticorum Alexandrinorum non compositum ess posse E. Biller in Herm. XXI demonstravit, quis auctor fuerit recensionis, ad quam pertinet ordo carminum ratis-laviensis, ex testimonio Thomas Magistri yesterm Biogr. p. 101 dilucido apparet: δ δε ἐπινίκιος, ο et αρχη αριστον μεν δωρ, προτετακται πχοιστοφάνους του συνταξαντος α IIινδαρικα. Adde hunc locum ex Dionysio Ilai do comp. verb. c. 22 petitum Κωλα δέ με δέξαι νυνὶ λέγειν ovi si 'Aρι-οζοφάνης et των ἄλλων τις μετρικων διεκοσμησε τας φδάς - ἀλλ' οἷς et φυσις αξιοῖ διαιρεῖν τον λογον. Cum enim indicem illum et recensionem in communi usu grammaticorum fuisse constet cf. Bergh. l. c. 368 neque eos ignobili oditione usos esse verisimilo sit, facile eo adducimur, ut ab Aristophane Byzantio, quom Pindari carmina disposuisse scimus, indicem V prosectum esse putemus. In indice ratisi autem nomen scoliorum non invenitur.
16쪽
0lympuS. Eius nomum in pollinem πολυκεφαλος dictum es tui. de mus. c. 7 a inerva ex Gorgonum imitatione inventum et a multis serpentium capitibus denomimatum esse perhibet in darus sabuloso areans Pyth. ΙΙ, 22:
αλλα ιν ευροῖς ἀνδρασι θνατοῖς χειν,
schol MD υν διὰ πολλ υν προοι/ιk0ν συνεσG0σα. ὴν λεγουσι τυνυλ ιπον πρωτον ευρηκε ναι). - Etiam ratinas huius nomi men tionom secit eum Olympi iunioris esse contendens Plut de mus. c. 7: λλο δε ραr iro εἶναί φασι υν Πολυκεφαλον si Oν, γεν03 ιένου ια ro υλυμπου ὁ δε IIρατινας υλυι που ν ησὶν εἶναι του νεωτερου του osιον τουτον. ηιος πολυκεφαλος fuit αυλητικος, non αυλευδικός. Non enim carmina, sed tantum modos tibiarum cantibus aptos composuit. AE Bergh. . . r. ΙΙΙ, p. 3, 4. Terpander. Nos ο ορθιον, quem in numero nomorum a Terpandro
compositorum recensent Pollux IV, 5 et Photius p. 302 16 sit Suidas V. -ος, ολ - . Herodotus I, 24 ab Arion in mai sis praecipitaturin cantari Jacit rυν δε Ἀνδυντα τε πασαν τυ
θάλασσαν ρυτοῦ ν εἴς εἶχε συν τῆ σκετῆ πάσιν. Huc accedunt Aristophanis ot Aristotelis loci. Ille enim qu 1279 ρθ. νί, ut rem notissimam affert: νυν δ' μίγνcoror γαρ υως σrις oi κεmGrarat, Urις τυ λευκον οἰδεν Σῖν ρθιον - ιον atque Ach ab substantivum ν ψιος, cum non neceSSarium Sit ad intellegendum omittitur: τῆτες δ' ἀπεθανον καὶ διεστραφην ἰδών, Or δὸν Παρεκυφε μιρις Πι 4ο ορθιον, unde non minus apparet nomen ορθ. - . et Vulgatum misso
Eadem vox etiam apud Aeschylum Ag. 1152 D. legitur, ut ichorus do stulatu Cassandrae haec canit:
Et hic νο εο υργιοι universe modi acuta voco cantati interpretandi sunt. 'equo etiam ille ei pandri Domus aliud significatae νηιον ξυν, ita ut fieri potuerit, ut lutarchus hoc nomen pro illo in Terpandri nomis enumerandis proserret. s. E. Gras in Mus Rhen. vol. 43 p. 512-523. Atque componuntur ab Pseudo- Aristotelo Probi ιθ 37 63 οι ὁρθιοι et ζεις διὰ τί εργονιι αλλον δειν τὰ ξεα , βαρεα, καὶ λέγοι τὰ ἄνι δυνανται δειν, in o vos o ορβιοι καὶ οἱ ξεῖς χαλεποὶ σαι διὰ τυ ἀνατεται ενοι εἶναι Haud igitur praetermiserim hunc Aeschyli locum hic adiungere, ubi poeta fortasse de Terpandri ιιι B οξε cogitavit: S. e. h. 954 D: τελευταῖαι δ επηλάλαξαν
Sed -ιον ρθιον etiam τετραφλον nominatum esse, his Photii p. 302, 16 verbis patet ἰσαν δε εγιτ οἱ πὰ ερπανδρου ' νεις υρβιος τετρα τὶ διος ξυ. Et quod Plutarchus idom foro narrans quod Herodotus . l. ab Arione os o LIυθικον cantatum esse tradit hunc eundem Domum esse ab eo alio nomine significatum cum Beroto Hist liti. r. II p. 20 not. 133 suspi-
Terpandri nomorum etiam Βοι υτιος suit os Plut de mus. e. 4 et Poll. IV, bin, quo Sophocles D. 828 D. proverbialitor utitur ad hominem aliquem, qui initio comiter, deindo insidiose agere
Vidimus nomina nomorum Terpandri celeberrima suisse. Num idcirco ab ipso poeta prosecta sunt Hoc contra Bergkium mihi negandum esse videtur, quod et tam vario do illoi uo ορθιος nominatur neque nomen νο/ιος Tερπάνδρειος, quod etiam ipsum in Terpandri nomis enumerari solet, huic poetae deberi verisimilo est Quod autem Plutarchus de mus. c. 4:
Αἰολιον ροχαῖόν τε et Suidas v. 'Oρ9. ostον καὶ τροχαιον Ἀους 4M Post Ους no τῶν ρυθ 3 ἔν ων- ασε ερπανδρος diserte ea ad Terpandrum ipsum reserunt, hoc nullius momenti est, cum nemo ignoret, quanti talia acienda sint. Prastero hi nomi vel modi tibiis canendi nominantur M. Platon Crat. 17 E Ποικίλα γε σοι, ω Σώκρατες, εκβαίνει τὰ νο-
17쪽
De quibus nominationibus nihil addendum est. Iam transeamus ad alterius generis Omos, quale a Timotheo o Philoxeno quarto et tertio a Chr. n. Saeculo Ompositi sunt. Huc pertinet hic Aristotelis locus Poet. c. 2.1448 xl l
Lectionem codicum alii aliter correXerunt. Vulgata scriptura indo ab Aldina recepta haec est: ως Ιερσας καὶ Κυκλωπας, ita ut Ιερσαι Thimothei nomus, Κυκλωφ et Timothei et Philoxehi dithyrambus esset Thyr it proposuit: σπερ Ἀργας glOSSema interpretatus Κυκλωπας, aliten: σπερ γαρ Κυκλωπας, SUSe- mihi: σπερ Ιερσας ι ιιθεος καὶ Ἀργας, Κυκλωπας. Non meum est hac in re iudicium erro, sed satis habeo statuisse Aristotelem, ut imitationis et meliorum et deteriorum exempla asserr0la Timothoi sit Philoxeni o Argas 2 nomis et dithyrambis
petita, non horum carminum nomina commemoraViSSe, Sed
eorum, quorum Ore reSque gestae in iis describebantur sive deorum sive Persarum sive Cyclopum. Quamquam Obi aposterioribus scriptoribus traditum est a Timotheo Domum Περσαι inscriptum, ab eodem et a Philoxeno dithyrambum cui Κυκλων nomen erat, composito esse es Suid. S. V. Iris υθευς LIερσας αυπλιον), ausan. VIII 50 3 τυτε εαδυνζος ιιιο θεου os o τυῖ Μιλησίου Ιερσας), thon. XI, 64b c Tι ι εν Λουκλωπι). Athon. de Philoxeno: ποιων ον
ἐστίν). Sed Aristoteles, si minus proprios quos nos dicimus titul08 dithyramborum, at tamen nomina vulgo nota his locis tradi disse videtvi': Athen. I p. 6 D D. 72 Ros.): κεγκωκοτες ιδεν
νύσεως αυτῆς ξεπεσεν εἰς τήν Φρυγισr την προσήκοτων πάλιν adde
τουτὶ διελθεῖν βουλοι αι αὐ ηιβλίον προς - αurci'. m. ἐσrὶ γαντιβολc σε ovro τί; Α Φιλοξενου καινή τις iφαρ υσία. Iam si quaeritur, quae causa fuerit, cur carminum meli- eorum maXime nomis et dithyrambis certa quaedam nomina inderentur, monendum est prioris generi nomo frequenter cantatos esse es Aristoph. l. l. et Plut de mus. c. 7. de Olympi nomis: μους νο/έους τυυς αρ/ιονικους ἐξένεγκεν εἰς τὴν Ἐλλάδα, οἷς νυν χρ υνζαι οἱ Ελληνες ἐν ταῖς ορταις των ε υνὶ ita ut lacile nominibus designarontur Timothei autem et Philoxoni nomi ut dithyrambi cum mytho magis quam antea exculto atque etiam dialogo instruerentur prope ad tragoedia ReeeSSerunt, qua Ru- liquitum nominibus notatas esse insta iocebo. muc accedit, quod iis temporibus, quibus hi poetae carmina sua Omponebant, publica certamina florebant, quae acile eo adducebant, ut Singula poetarum certantium carmina inter se indicibus distinguerentur cf. Bergk. Hist liti. r. II, 533 sqq. inpr. 35. Π0t. 32 49 sqq.). alia autem melleae poesis genera eadem a0tate neglegebantur, ita ut Aristoteles, ubi de hac poesi loquitur, nomos tantum et dithyrambos nominet Poet. 1 4 τε των διθυρα/ιβων ποίησις καὶ j et υν νηιων. I τοῖς δε διγι ρψ gor καὶ ους νο/ιους es. Bergh. l. l. II, 28 O. Pervenimus ad aramata. Fieri potest ut tituli fabularum e0mmittendarum a poetis choros ab archonte potentibus huic magistratui indicati sive per tabulas in medium prolatas sive per praeconem Sive ali quodam modo pronuntiati sint, ita ut p0pulus ea quae diebus festis spectaturus esset, iam ante ludos steto non prorsus ignoraret. Sed hac de re nihil scimus. Certum est Athenis spectaculis finitis tabulas in publico collocatas esse, in quibus archontes et poetae et sabulae et actores primarum u0minari solerent os oechi, C. I. Gr. I p. 35 sqq. et Bergh. Hist liti. r. III, 2 sqq.). Hic ex iis num fragmentum asseram a Boechhio C. I. r. Iimr. 23 et accuratius a Koeliloro
18쪽
suum condendum διδασκαλίαι inscriptum in quod ordinem tem-p0rum Secutus omnia ad externam dramatum historiam pertinentia contulit.' Cuius operis Dagmenta tantum ad nos pervenerunt a Val. Rosio in quinto volumino editionis Academicas e0llecta, quorum ea quae ad nostram rem pertinent postea asseram. Quod monumenta publica cum alia tum titulos dramatum actorum continentia ante oculos populi posita sunt, indo optime explicatur, quod Eupolis et Aristophanes in parabas illo aptarum hic ubium haec nomina sabularum suarum ut vulgo nota proserunt schol Arist. Nub. 550 Ευπολις δε ἐν τοῖς Βάπταις
Mπολις ιεν τον Μαρικαν πρωτιστον παρείλκυσεν, ἐκστρέφας τους φιετέρους Ἱππέας κακις κακους.
Quid quod Aristophanos ch. 301 o Cleonem, inimicum
8uum, quitibus aggressurum esse chorum nuntiantem lacit: ως με εἰσηκά σε λέ 0νος ετ ιι αλλον ον
Si recte hunc locum interpretor, spectatores iam Uno anno anto sabulam doctam eius nomen Comperiunt. His locis alios ubi dramatum tituli ab iis quos rospicimus scriptoribus asseruntur locos adiungam ex ordine temporum dispositas, quibus poetae tragici et comici vixerunt.
Τ Alioruin monumentorum ad certamina dramatica pertinentium stag menta reperta aut nomina fabularum commissarum non continent aut n0d propriae didascaliae sunt, sed monumenta ex didascaliis ducta ui saeculis tertio et altero in lapidibus incisa.' Donaria ab iis choregis vel phylis, quorum chori vicerant, ConSecratalite praetereunda sunt, quippe in quibus nomina dramatum non inscripta sint. e Bergh Mus Rhen. XXXIV, 295. oristotelsi ad hunc finem inprimis acta archontum perquisivisse Verisimile est. s. Bergh. l. l. 295 sqq.
19쪽
Phrynichus. Horod. II, 21 Ἀθηναῖοι μεν α δῆλον ἐποίησαν Περαχθε- σθεντες τῆ Μιλήτου ἄλωσι τῆ τε αλλῖ πολλαχῆ καὶ δη καὶ ποιήσαντι
Dubitatum est, utrum Herodotus Verum titulum dramatis attulerit an potius argumentum IIερσων significaverit, quem titulum Suida V. Φρυνιχος commemorat. Sed praeterquam quod etiam alii scriptores velut Plutarchus praee reip. ger. 17, 9 hanc tragoediam iisdem verbis significant, Vix intellegi potest, cur Herodotus rerum Atheniensium peritissimus tam famosae sabulae nomen aut ignoraverit aut non dixerit. Quod si octo iudicatum est, indicem a Suida traditum ad aliam Phrynichi tra goediam pertinere Sumendum est cui suspicioni non id00 quid obstot cs Wolcher Trag. P. 24. Aeschylus. Aristoph. Ran Bergh. τριπίδης καὶ τι οὐ δρασας ουτ 0 αυτους Athenienses γενναίους ἐξεδίδαξας;
ἀσαφὴς γαρ ην ἐν τῆ φρασε των πραγμάζων.
Omnia nomina totralogiarum, qua has tabulas amplectuntur grammaticis deberi Hipponsile l. l. p. 49 confidenter credit. 80 oum hac in re salsissimum esse atque talia nomina erantiqua esse ex illo Aristophanis loco satis patet. Inde hoc potius colligendum est tetralogia indicem multo requentius quam itidices singularum sabularum Aristophanis aetate usurpatum e880. Nam quamquam Sermo est de Uno prologo Choephororum, quae sabula ocundum locum obtino in stralogia ορεστεία, tamen poeta non illo, sed hoc nomine utitur. Cum nomen ηφόροι etiam ipsum in versum quadret, ita ut poeta XternaeaUS Commotus esse non possit, ut nomen latius patens praeserret, nihil aliud rostat nisi ut statuamus poetam, Si tetra-l0giae indicem nominavi Asot melius vo celerius sese intellectum iri putavisse, quam si altero modo Choephororum prologum significasset. i Huc addo id quod scholiast illo loco tradit: didascalia tetralogiae nomen οεστεία sterre. Sed etiam alius l0eu Stat, ubi Aristophanes pro singula sabula indicem tetra-l0giae, ad quam pertinet, usurpavit: Thesm. 13 enim Mnesi-l0elius ex Agathon quaerit:
in quod Hipponsile l. l. p. 48 dicit: Nec satis adhuc mihi liquet, qua ratione Ar Ran. V. 1124 sqq. primi οηφορων Versus Pronuntientur, proinde ac si haec prima ορεστείας sabula sueritμ, monendum est Aristophanem non dicero τὸν ορεστείας scit prologum), sed b εξ ορεστειας Sane memorabile est, quod Aristophanes satis habet verbis τον ἐξ 'Oρ prologum λοηφορων sigilificavisse. In Aeschyli codicibus deest initium Choephororum Ἐρμῆrθονι - ακουσαι. taque hoc ex illa Ranarum scena primum restituit Stantey.
20쪽
tota trilogia ut miraculosa cogitare notandum est simplicit0rDomen IIρομηθευς dici. Qui locus conserri potest cum eis, si quibus modo eXposuimus. Ceterum cs HippenStiel. l. l. P. 17-19. 22. 1458 22 Αἰσχυλος ιεν γαρ εν co Φιλοκτητο ἐποίησε. 23 1459 5: εκ τῆς ιιικρας γλιάδες πλεον κτω τραγωδlui
ποιουνTαι, Io 'Oπλων κρίσις, Φιλοκτήτης κτλ. ubi non tam indices tragoediarum quam argumenta significantur. 24 1460 32 εν Μυσοῖς λαφευνος ἐκ Tεγεας εἰς τὴν Μυσίαν
φων, qui locus de Aeschyle dramat intelligitur. Sophocles. Aristot Eth. Nic. 7 3 1 147 19-10. 151 η 18: Φιλοκτητης. cs Hipp. 21, 22.
Hi locis semper Οἰδέπους τυραννος intelligitur Tamen additamentum Regis numquam apud Aristotelem comparet. 0Bigitur genuinum est, sed a grammaticis inventum ad hoc S0phoclis drama ab altor Οἰδίπ επὶ oλ. distinguendum. Remita sese habere etiam ποθέσεις illi praescripta docent. Ibi
enim traditur: o τυραννος οἰδέπους ἐπὶ διακρέσει θατερου ἐπιγεγραπται et ο τυραννος ἰδίπους πρις ἀντιδιασr0λην του ἐν τω Koλ υνιο ἐπιγεγραπται Monendum autem Regem sabulam prius Coloneo
editam esse es Hipp. 29, 30. Satis vidimus, quibus orbis usi scriptores titulos dramatum laudare soliti sint. Nunc sufficiat plerumque non nisi titulos attulisso omnibus aliis verbis missis. Poot 14 1454 1 - Rhot. α 15 1375 3 - . 16 1417
Demosth de s leg. p. 148 'Aντιγονη. Poot. 24 1460 31: ἐκτρα. Poet. 23 1459 6, 7 Aάκωνα et Ιολυξένη et ιν υν haec potius tragoediarum argumenta quam tituli sunt.14. 1453 33 εστιν δε πραξαι μεν, ἀγνοουντας δε πραξα το δεινον, εἶθ' υστερον ἀναγνωρισαι την φιλέαν, σπε - ηλέγονος ἐν τω τραυματία δεισσεῖ. Eandem tragoediam eam esse Veri
18 1456' αἱ Φθιωτιδες ιαὶ ὁ Πηλευς. δ)Euripides. Quod Aristololes Post. 14. 1454'7 si 16 1454h3 stl 455' 18 Iphigoniam Tauricam intelligens simplici nomine utitur:
λεγι δε οἷον εν τω Κρεσφόντ η Μεροπη μελλε τὸν υἱ--ποκτείνειν, αποκτείνει δε υ, αλ ανεγνώρισεν, καὶ εν ν σινενεωχ αδελφη τον δελφόν - Ιον ορεστης ἐν τῆ Σφιγενεία νεγνώρισεν τι ρεστης - παύων δε βελτίστη αναγνωρισις et εξ αυτωντων πραγμάτων τῆς εκπλήξεως γιγνομενης δι εἰκότων, οἷον ὁJεν Σοφοκλεους Οἰδίποδι καὶ ν'Iφιγενεία - indo concludi potest additamenta η εν υλιδι et i εν αυροις, quae Vulgo apud posteriores Scriptores seruntur, non genuina SSe. Non
Erraro mihi videtur Hipponstiel p. 25 auspicans Aristotelem memoriter citavisse Oglecto genuino titulo. Huic scriptori talem neglegentiam imputare dubitaverim, quippe qui didascaliarum dramaticarum peritissimus fuerit.' Quamquam has fabula non certo Sophocli adscribi possunt.