장음표시 사용
21쪽
δειγμα πονηριας μὰν ηθους ιν αναγκαῖον οιον του δὲ νωμάλου et εν υλιδι 'Iφιγένεια ουδεν γαρ εοικεν η ἱκετευουσα νυστερα - r. 84 R. ουτω γαρ αἱ διδασκαλίαι φερουσι τελευτήσαντος υριπίδου ον ιον αυτου δεδιδαχεναι μανυμον ναστε Ἱφιγενειαν την ἐν υλίδι, 'Aλκμαιωνα, Βάκχας, cum illo loco de persona, non de indice sermo sit, hoc Verba την , Aυλίδι ab aliquo grammatico interpretandi causa addita ossuPOSSunt. s. Hipp. p. 28, 29. Aliarum tragoediarum hae nominantur: Aristoph. Ran. 53 'Aνδρost δα
εποποιικον συστημα τραγ*δίαν - - σημειον δὲ σοι περσιν γλίον
ωσπερ Αἰσχυλος, et εκπιπτουσιν et κακῶς ἀγανίωνται, πει καὶ
Ἀριστοτελης Αιδασκαλίαις Hic rursuS tetralogiae nomen comparet. Chaeremon. Arist. Post. I. 1447v2l χμοίως Ἀε καὶ ι τις παντα ταμετρα μιγνυων ποιοῖτο την ριίμησιν, καθάπερ χαιρήμων ποίησε Κένταυρον μικτην ραη φδίαν ἐξ ἀπάντων των μετρων, καὶ ποιητην προσαγορευτεον. rama πολυμετρον dixit Athonasus XIII
p. 608 E. Antiphon. Arist. Est Eud. 7, 4. p. 1209 37 Ἀνδρομάχη.Rhoi 2 2 p. 1379 15 Μελέαγρος.
Aristophanos, cum Thesm. 153 ex Agathono quaeri tacit: υκουν κελητίζεις, ταν Φαίδραν ποῆς aut totam tragoediam aut personam eius designavit. v. 547 Μελανίππας ποιῶν Φαίδρας τε . . . certe personas dixit.
22쪽
15. 1454 31 - 26 1461 32 Σκυλλα.υδυσσεν ὁ ψευδάγγελος poet. 16 1455 13. s. ch. 652.
Ameipsius. Arist. Didasc. r. 578. 1573'12 Κοννος. Postquam de perum poeticorum titulis egimus, equitur, ut ad Ithron orat one pelenir uer plo transeamus. Prin i autem eorum conditi sunt ad studia ab auctoribus in philo
sophia et historia consumpta cum maiore hominum numer0 communicanda. Quorum titulos, qui ad nos pervenerunt, Ongenuinos, sed a grammaticis posterioribus iis praefixos osso cum aliunde cognosci potest, tum ex Summa locorum, quibuη aetate classica quae vocatur vetustiorum philosophorum et rerum scriptorum commemoratio fit. Quotiescumque enim his temporibus de eorum scriptis sermo est, numquam certus quidam qui proprie vocatur titulus nominatur, sed saepius talis significatio adhibetur ut eum nondum exstitisse Videamus.
Iam primum de Ix Ioxophi quid a nobis erutum sit,eXponemus atque a Xenophani et Parmenidis scriptis initium
capiemus. Ita autem de eis agemus, ut argumentis non tantum ex scriptoribus classicis quos dicimus, Verum etiam aliundo petitis posteriorem originem titulorum traditorum et accuratiussit uberius demonstremus. XenophaneS.
Omnium operum, quae Xenophani a Veteribus scriptoribus attribuuntur, lacile principem locum obtinet carmen versibus hexametri compositum, quo philosophus homines de natura rerum docere studuit. Inter eos, qui de Xenophanis placitis hoc libro expositis egerunt, imprimis nominandi sunt Aristoteles, Theophrastus, imo Phliasius, quos in explicandis illius son-tuntiis ex ipso sonte hausisse apertum est. Aristoteles enim
Rhot Ι 15it ΙΙ, 23 duo enophanis scripta affert Theophrastus autem apud Simplicium Comm. in Arist. Phys. s. a philosophi Eleatici argumenta rationesque indicat, quibus in philosophando usus est. Timo denique apud Sextum Emp. Impot Pyrrh. I, 33 ecl. 224 in illis Xenophanem facit de philosophia accinratius disputantem. Sed nemo scriptorum, quo modo nominari, libri, quem Xenophanes de rerum natura Acripsit, titulum Om- inemorat. Ne in libro pseudoaristotelico quidem, qui inscribitur de Xenophane Zenone Gorgia, titulus invenitur. Diogenes Laertius quoque, qui de Xenophane egit et Omne quo eognovit titulos afferre solet, de huius scripti nomine tacet. Haec enim de Xenophano IX, 18 profert: γέγραφε δὲ καὶ εὐεπεσι jκαὶ ἐλεγεια καὶ ἰάμβους καθ' Hσιοδου καὶ Oμηρου πικοπτωναυτων τα περὶ θεων εἰρημενα. Galerii autem, Sexti Philoponi,
et hoc loco versus hexametros carminis de philosophia conditi 8ignificare apertum est. cf. Thuc. I, 3 III, 104 ilat Civ. II. 379' - HI, 386 X, 602 Phaedr. 252
23쪽
Simplicii non iam in manibus suisse carmen ex his locis patet: Galenus Sabini cuiusdam do Xenophane sententiam reiciens Theophrastum testem nominat in Hippocr. de Nat hom. I, ecl. I. T. II p. 98 καὶ Θεόφραστος δ' ἀν ἐν ταῖς των φυσικων δοξωνεπιτομαῖς την Σενοφάνους δοξαν, εἴ περ υτως εἶχεν, γεγράφει Sextus autem plures Xenophanis Versus citat, interdum ero ita, ut dicat o eos non certa auctoritato, sed aliorum tantum fama accepisse: Vide . g. adV. Math. X, 313 Σενοφάνης δε κατενίους ' ,ε γῆς κτλ. Io Philoponus in Arist. do anima C p. 8 dicit: υτ γαρ τὰ συγγράμματα των ἀνδρων τουτων e quibus unus est Xenophanes προχειρα υείν ἐστιν, ουτε ὁ Ἀριστοτελης πλέον τι τουτων ἱστορησεν. - Simplicius in Arist. do caelo 27 Xenophanis sententiam exponens confitetur ἀγνοι δε τοῖς του φιλοσοφου Σενοφάνους ρημασι τοῖς περί τουτων ουπιεντυχών κτὶ
Itaque illorum scriptorum temporibus Xenophanis scriptum iam deperditum fuisse colligendum est. Quod cum ita sit, Pollucis VI 46 et Stobaei Eel. I, 294), qui nomen περὶ φυσεως com
memorant, de titulo testimonia verendum est ne pro nihilo sint habenda Carininis argumentum, non inscriptionem, quam ear mini praefixam invenissent ridentur voluisse significare Aeeedit, quod Versus, quos in libro περ φυσεως fuisse dicunt, Xenophani suppositi esse videntur cf. Mullach. Fragm. phil. r. ΙΡ. 102 ad D. 8 et p. 0 ad D inc. Neque maior fides titulis traditis satirarum habenda est, quibus Xenophanes poetas et philosophos exagitavit. Quae aliter ab aliis scriptoribus significantur. Ad easdem enim satiras haec nomina haud dubie reserenda sunt σιλλοι ap. Strab. XIV, 28 p. 43 et schol Arist. Equ. 406 et Proci ad Hesiod p. 67 Heins et Eust in Il. II p. 154 - παρφδία ap. Athen. II, 54- αμβοι p. Diog. L. IX, 18. Cum tam vario satirae Xenophanis Vocatae sint, non credi potest earum certam quandam inscriptionem umquam suiSSe.
Diogenes Laertius VIII, 36 6 IX, 18 et thenaeus IX,
368 elegias a Xenophane compositas esse tradunt, sed his locis non eo adducimur, ut hac significatione generali ipsum poetam
Quod autom Diogenes IX, 20 dicit: ἐποίησε δὲ καὶ Κολοφῶνος κτισιν καὶ τὸν εἰς Ἐλέαν τῆς Ιταλίας ἀποικισμόν, πη διέσ- χίλια, haec scripta utpote spuria huc non pertinent. Parmenides. Parmenidi carminis, qui vulgo inscribitur περ φυσεως, titulum nec Plato nec Aristoteles claudant. quamquam in illius doctrina accuratius exponenda elaboraverunt. Neque vero Theophrastum carminis nomen significasse hoc loco potest probari: Diog. Laert VIII, 5 c δε Θεόφραστος Παρμενίδου φησὶ ζηλωτηναυτὸν γενεσθαι καὶ μιμητην εν τοῖς ποιημασι καὶ γαρ κεινον εν ἔπεσι τον περ φυσεως λόγον ξενεγκειν multo aetate posteriores
demum scriptores titulos tradunt: Sextus Empiricus adv. Math. VII 1lly ut Simplicius s. a 37 titulo περι φυσεως carmen
11otant. Simplicium autem dicentem: ini τι περ φυσεως πε- γραφον τὰ γράμματα καὶ Μελισσος καὶ IΠαρμενιδης - ου παρ- τουντο περ φυσεως επιγράφειν - in suo exemplari illam inscriptionem repperisse apparet dia autem Parmenidem ipsum librum suum inscripsisse inde non potest colligi Noquo adeo verisimile est, cum, Si hoc ita esse statueretur, cur alii scriptores aliis carminis significationibus usi essent, Vix explicari posset. Porphyrium enim antr. nymph. C 22 Parmenidis scriptum φυσικὸν appellat. Suidas et udocia p. 36l φυσιολογίαν. Ex hac titulorum varietate Parmenidem ipsum nitulum non inseripsisse nescio an possit concludi. - Duplex autem est camminis armenido argumentum de veritate et de opinionibus: es Simpl. s. l37 συμπληρώσας τὸν περὶ του ὁντως ἔντος λόγον καὶ
μέλλων περ τῶν αἰσθητων διδάσκειν ἐπηγαγεν . . . Proel in Parm.
TV p. 30: καὶ αυτὸς II αρμενιδης τὰ μεν πρὸς ἀληθειαν γραψε, τὰ δν πρὸς δόξαν - Philop. hys. I A pQ sqq:. καὶ αυτὸς ὁ
τὸ πὰν κτλ. - Philop. in Arist. Phys. I, c. by lit. C. p. 1l: II αρμενίδης ν τοῖς πρὸς ἀληθειαν ῖν εἶναι λέγων ὁ ὁν εν τοῖς πρc δόξαν τὰ ναντία ἀρχὰς πετίθετο κτλ. - Atque prioremearminis partem appellat Proetus in Tim. - περὶ των ὁντως iνταγν, Simplicius περὶ του ενὸς ἔντος Philoponus Phys I p. 9: περι ντος - alteram partem Philoponus . l. περὶ αἰσθητων, Timaeus δοξαστά, Plutarchus Amator. p. 756 κοσμογονίαν. Quin etiam duos libros legisse videtur Philoponus, quippe quinaec scribat ἀλλ' ἰπειδη περι των νοητων ην χυτα ἐν τοῖς πρὸς ἀλήθειαν ὁ λόγος, τουτο περι όντος Ἀπεγραψε τὸ βιβλίον'
24쪽
εν δὲ τοι προς δόξαν περ αἰσθητων ὁ λογος, περ καὶ ἶμαιος δοξαστα προσηγορευσεν. - Sed Parmenidem ea, quae de nisi dissoruit et quae deinceps de natura canit, uno ordine contexuisse X Parmenidis ipsius Verbis apparet, quae Simplicius
Itaque nec carmen in duos libros Parmenidem divisisssne peculiarem titulum utrique parti inscripsisse apertum est. Hoc certum est Xenophanem et Parmenidem, si quos titulos carminibus suis inscripsissent, Ionica dialecto, non Attica usuros
Postquam paullo aliter quam antea disserui, iam ad complures locos latonis me convertam, qui ob rationem Zenonis et Anaxagorae libros commemorandi memorabilissimi sunt. Corto cum his locis titulos, si ei noti suissent, commemoratu umsuisse verisimile est Parm. 127 ο καὶ δη-φικεσθαι τον Σωκρατηκα αλλους τινας ετ αυτου πολλους πιθυι ιουντας κουσαι - του Ζήνωνος γραμματων unum opus Significari ea quae sequuntur docent .... αναγιγνώσκειν ουν αυτοῖς τον Ζήνωνα αυτόν, τον δε Παρμενιδην τυχεῖν ξω οντα καὶ ιναι πάνυ βραχυετι λοιπον των λόγων αναγιγνωσκομενων . . . καὶ σμικρ ατ ἔτι επακουσα των γραμμάτων . . . ' αρα αυτ εστιν ο βουλονταί σουοι λόγοι υ αλλο τι ἡ διαμαχεσθαι ... 128 καλως συνηκας ολον το γραμμα ο βουλεται . . . τω συγγραμματι . . . συ δ'ουντην λήθειαν του συγγ0άμματος ου πανταχου ίσθησαι . . . 'τ0 γράμμα . .. εστι δὲ γ ληθες βοήθεια τις ταυτα τὰ γράμματα τω Παρμενίδου λόγι' . . . τουτο τ γράμμα.
Anaxagoras Apol Socr. 26 in τὰ 'Aναξαγόρου βιβλία agitur de uno tantum libro, cs Diog. Laert. I, 16 οἱ δε ἀνὰ ν συγγράψαντες μελισσος, Παρμενίδης, Ἀναξαγόρας Phaedo 57': ἐκ βιβλίου τινός, ως φη, 'Aναξαγόρου ἀναγιγνώσκοντος . . . πάνυ σπουδὴ λαβὼν τὰς βίβλους ως τάχισθ' U τ ην ἀνεγίγνωσκον.
Quid autum do his Platonis locis dicamus, quibus unum ex scripti Protagorae 'Aληθεια nuncupatur Theaet. 161 τὰ uεναλλα μοι ἡδέως Prol. εἴρηκεν, ἰς τὸ δοκουν κάστω τουτο καὶεύτι την Ἀρχj του λόγου τεθαύμακα, ὁτι υκ εἶπεν ἀρχόμενος της λη είας, τι πάντων χρημάτων si ρον ἐστίν κτλ. 162 εἰαληθης η ληθεια Πρωταγόρου, ἀλλὰ μὴ παίζουσα ἐκ το ῖδύτου
αληθειαν χειν ως γέγραφα. - 170 I ουχὶ ἀνάγκη, εἰ μὲν μηδ' αυτος ωετο μέτρον εἰναι ἄνθρωπον, μηδ' οἱ πολλοί, ἄσπερ υδ'οῖονται, μηδενὶ δη εἰναι ται την τὴν ἀληθειαν ην ἐκεῖνος ἔγραψε; uerat. 91 Ητοπος μεντῖν εἴη μου, Σώκρατες, ἡ δέησις, εἰ την με αληθειαν την Πρωταγόρου ὁλως οὐκ ἀποδέχομαι, τὰ δεθὶ τοιαυτa Ἀληθεία ρηειντα ἀγαπφην ς του ἄξια is Theaet. 17 ' et Crat. 386 . Nonno Plato hic ita loquitur, quasi ad librum Protagoreum significandum titulo notissimo utatur Et si res itas habeat, num dubitare possumus, quin ipso Protagor a nomen Aληθεια In libro suo inscripserit Re vera sene in ius. Rhen XXII p. 62 hoc confidenter crodit Quid voro Hic inde laustra quaeritur apud omnes, qui postea titulos scriptorum hum Sophistae commemoraverunt. Immo idem liber, quem Plato notat a Sexto Empirico adu dogm. I, 60 p. 382 F Καταβαλλοντες scit λόγοι et a Porphyri ap. Euseb. X, 3 p. 468 Bπερ του οντος nominatur Dixerit quispiam Porphyrium non inscriptionem libri afferre voluisse, sed argumenti significationem ad philosophorum scripta designanda saepiSSime uSurpatam. Atque rem ita accipiendam esse nihil impedit, quominus cum Senero consentiamus at nomen αταβάλλοντες Sextus certem libro inscriptum legit Nam praeterquam quod talis libri Π0minatio e palaestra aperte petita adeo rara est et mira quadam cogitandi sollertia electa, ut Sextum, cuius non nisi se intellegi interfuit, eam sua sponte commentum esse incredibilo sit, vetustas eius gravi Euripidis testimonio probo stabilitur. His enim verbis posta Tiresiam vatem deorum opiniones a patribus acceptas ab impia sophista disciplina dolandontem lacit: Bacch. 200' ουδὲν σοφιζόμεσθα τοῖσι δαίμοσι 'πατρίους παραδοχάς, ἔς δ ομηλικας χρονωκεκτημε , ουδεὶς αυτὰ ατάαλεῖ λόγος, ου εἰ δι' ἄκρων ὁ σοφὸν ηυρηται φρενων. Quodsi Euripidem versu 203 nomen Καταβάλλοντες innuisse iure contendimus, id quod vix negari potest, Statuamus necesse 3
25쪽
est ambas appellations et Euripideam et Platonicam astalsi horum Virorum ita pervulgatas fuisse, ut iis adhibitis statim de eodem libro cogitaretur. Quid igitur de eis iudicemus Quomodo fieri potuit, ut o hoc nomon o illud his temporibus aeque bene usurpari possent Quid si ex eis duplicem in
dicem Protagoras consecit Sed contra id monendum est v plices indices ab aetate classica adeo alienos esse, ut Graeci ne ad dramata quidem vocanda, quorum tituli maxime proprii sunt iis usi sint; cs Hippensi. l. l. p. 34 sqq. Neque magis Verisimile est unum tantum nomen aut 'Aλήθεια aut Καταβάλλοντες libro praescriptum fuisse. Nam sive Protagoras duplices titulos sive simplicem ei praetexuit Diogenes Laertius in titulis enumerandis Vix antiquissimos et ab ipso auctore prosectos omisisset. Nihil igitur superest nisi ut putemus ex ipsius scripti contextu, qui cumque id legerat, eum ultro utrumque nomen deSUmere potuisse Fortasse in libro rotagoreo 'Aληθει ut principalispersona dialogi cs haec verba supra laudata εἰ αληθής η'AL, αλλα μη παιζουσα εκ ου αδυτο τῆς βίβλου ἐφύέγξατο - et τατὴ τοιαυτy Aληθεία ρηθέντα se opiniones sibi contrarias pr0fligaturam esse, καταβαλεῖν - magna cum Stentatione gl0riata est, ita ut haec Vox aliquo modo premeretur. Quidquid autem id est, hoc probavisse mihi videor eum de quo agimus librum genuino titulo ab ipso auctore inscripto caruisse. Quod autem Xenophon Memor. II, 1, 21 unum ex Prodidi libri το σεγγραμμα τὸ περὶ του Ηρακλεους appellat, inde Π0nsequitur eum de proprio titulo cogitasse, immo contraria species St. Ut apud Platonem nusquam librorum a philosophis estu stioribus scriptorum ullius quem nos dicimus tituli mentio fit, ita etiam in Aristotelis scriptis locus nullus est, unde patea sum illorum ullius libri inscriptionem cognovisse, quamquam SaepisSime eorum Scripta commemorantur. Hoc quidem m0do Empedoclis opus physicum ab Aristotele significatur Meteor. ὲl4. 381η32 ωσπερ τα Ἐμπεδοκλr εποίησεν εν τοῖς συσι id l αλφιτον δατι κολλήσας et Probi. α 22. 29, 16: ἰσαεη
Bergh ist liti Gr. I p. 222 censet ' λη' genuinum titulum esse, Καταβάλλ. popularem significationem.' Adnoto emaysio in mus Rhen VII p. 464 Diogenem librum Prota lgorae Αντιλογίαι vel Ἀντιλογικα appellavisse visum esse. f. contra Schana jBeitr. Eu vorsokr Philos. I p. 31 sq.
καὶ E. μετηνεγκεν εν τοῖς φυσικοις ' αλφιτον δατι κολλησας ρ
φυσικοις aperte legendum pro lectione tradita Περσικοις , sed Empedoclis librum τα φυσικά inscriptum suisse duobus quos modo attulimus locis non probatur. Porro autem non totum Empedoclis carmen hoc loco vocatur Phys. β 4. 196 22 λεγειγ0υν εν ῆ κοσμοποιια. Nam non solum de mundi ortu, sed etiam aliis do rebus in Empedoclis carminibus agi eius quas supersunt fragmenta plane demonstrant.
Hic est locus, ut de dialogorum Platonicorum indicibus l0quamur. Quem ipsum scriptis suis titulos praefixisso iam inde facile concluditur, quod philosophus poeta dramaticos imitans dialogos scripsit. Sed multo certioribus argumentis hac in re nobis uti licet. Ipso enim lato olitio. 284 v his orbis ad dialogum suum, qui Sophistes inscribitur, relegat: Ποτερονουν καθαπερ εν ω Σοφιστὴ προσηναγκάσαμεν εἶναι το μη ον, ωειδη κατα τουτο διεφυγεν ημα ὁ λογος, οἱ τω καὶ νυν ὁ πλεουα καὶ ἐλαττον μετρητὰ προσαναγκαστεον γίγνεσθαι μη πρcς
αλληλα μονον ἀλλὰ καὶ προς την του μετρίου γενεσιν Nisi hunc l0cum interpolatum esse sumimus, id quod mera suspicio esset 0mni auctoritate destituta, Platonem eos qui Politicum lecturi sint, dialogi a sese indice Σοφιστης instructi commonefacere 8tatuamus necesse est. Quid autem quod Aristoteles magistri sui doctrinam exponens eosdem titulos eius scriptorum affert,
qui ad nos pervenerunt Huc pertinent hi loci Aristotolici, ubi citantur: λ η Πολιτεία Pol δ 4. 1491' 11 Eth. M. 1194 M- ol. I. 1342'33h23 - 12. 1316 PQ 39h6' 15. Quod Aristotelos duobus locis Pol δ 7 1291 11 ot 129, 1
dicit Πλάτων ε ταῖς πολιτείαις, non de titulo cogitat, Verum de rei publicas ortas in Republica et in Legibiis tractatis. s. Pol. 6. 1264η σχεδc δε παραπλησίως καὶ περι τους νομους ἐχειτ0υς στερον γραφεντας διοπερ περὶ της ενταυπα πολιτείας ἐπι-οκεέ ασθαι μικρα βελτιον.
' sieberWeg. Unters. b. d. Echth. v. Zelu Platon Schrist. p. 132 184. Hic non omittam hunc Isocratis locum afferro Philipp. 13, ubi dovouοις καὶ πολιτείαις ταῖς varo των σοφιστῶν γεγραμμέναις loquitur. Isocrates cum aliorum tum Platonis opera de legibus et de rebus publicis cripta dicero videtur. cf. Zeller. II, 1, P. 385 1. 3.
26쪽
Dignum est, quod commemoretur Aristotelem de addita mento λάττων nobis tradito tacere. Quod Spurium esse non solum hoc loco probatur, sed etiam eo, quod eum dialogum, qui Ιππίας μείζων inscribitur, salso Platoni vindicatum esse veri. simillimum est; cs Zeller II 1, p. 218. Atque omnino ex illis locis apparet a Platone quoque nonnisi simplices indices script0s esse. Ea igitur additamenta, quibus aucti nobis traditi sunt
Μενων Anal. r. 3 21. 67 21 - post. Q. TtR29. )Platonis libros semper eodem modo ab Aristotele significari loci supra citati sunt testimonio. Itaquo titulos ab Aristotele Platonis libris tributos eorum quibus utebatur exemplarium iu-
scriptiones fuisse apertum St.
Non tituli, sed argumenti significationes his locis invenimus: Pol. A. 1262 1l εν τοῖς ρωτικοi λογοις λεγοντα τον 'Αριστ0φάνηνὶ de Platonis Symposio agi certum est; cs Zeller II, p. 98, 4.
Rhet. G. 408h20. Σωκράτης ν τω πιταφίω respicitur MeneXenus es. Dieis Act Acad. Berol. a. 886: De tertio sibi 0rhet Arist. p. 20 Sqq. Non inter Platonis libros roserenda sunt: αἱ διαιρε σεις Ddgen et corr. 3 3. 330 16 - αἱ γεγραμμεναι διαιοεσεις De pari. n. α 2 642hil. Neque hunc osse titulum verisimilo
est. s. Zeller II, 1 p. 380 sqq. Addo etiam Prodicum Aristoteletost Top. 3 6 112h22 διαιρεσεις ScripSiSSe.
3 Nihil moror, quod Schaarschmidi Plat Schr. 342, 383 Menonem et Hippiam minorem ab Aristotele Platoni attributos esse negat; cf. Zeller II ip. 392 not. 3. 393, not. 2.
Τranseamus ad eos locos, ubi Aristoteles ad sua ipsius scripta revocat. Qui tam varias eorundem librorum significationes exhibent, ut credi nequeat philosophum usquam indices asserre ab ipso operibus sui praefixos. Hoc ita esse non est, quod miremur, eum non nisi de eis scriptis agatur, qui non dialogi atquo ut Platonici ἐκδεδομενοι et is κοιν γιγνο- μενοι et γκυκλιοι fuerunt, sed ad usum Aristotelis tantum otpaucorum discipulorum eius conditi sunt os Zellor. II, 2 p.
l09 - 138), ita ut certis quibusdam inscriptionibus carere
p0ssent, quibus unusquisque lector de argumento alicuius scripti doceretur. Ita etiam optime discrepantia explicatur, quae saepius intercedit inter eos indices, qui in codicibus nostris exstant, et eos, qui in tabulis scriptorum Aristoteleorum nobis servati enumerantur c edit Academ V, p. 1463 sqq. His autem modis Aristoteles ad sua scripta delegat: Vocantur Analytica et priora et OSteriora τα αναλυτικα
Top. θ 11. 162' 11 - 13. 62h32 - 2. 165v9 Rhet. 2.1356h 1357'30h25 - 403'5 12ὶ illa autem etiam τὰ περι συλλογισμοῖ Anal post γ 3. 73 14 15 - 11. 77'34J. Additamenta igitur προτερα et στερα ab Aristotele ipso nondum
adhibita sunt. Topica quattuor diversis modis notantur: τα τοπικά ΑDal.
24 1401' -- η πραγματεία et περὶ την διαλεκτικI Anal α 30.έ6 30 - τὰ ριστικά Rhet. 3 24 1402 3. Spocialis ultimi Topicorum libri titulus nobis traditus .
telem comparet neque ab eo prosectus est, cum has sint Aristο-l0lica notatione Sophisticorum Elenchorum: τὰ τοπικά Anal.
in 7 65 Do interpret. 11. 20h26 - τὰ μεθοδικά Rhet. 3
27쪽
tituli huius operis habendi, ut adom nomina etiam libros si caelo ac de gen et corr. Omplectantur: et Ara. 989'24 D 8.1073 32 cs i 1. 1042h - 6 1062v31 - 9. 1086'23.JPhysicorum para prior: οι λογοι οἱ περὶ τας αρχας 9ημεν0ι De casto 6 274 21 - pars posterior τα περὶ κινήσεως De caelo α 5. 272 30 G. 275v 22 - 1. 299 10 - De gen et corr. 3. 18 3 met. θ 8. 1049h36, De sensu et sensili . 44bh19 - τα περ χρονου καὶ κινησεως De caelo γ 4 303'23 Physicorum sextus liber τα καθόλου περὶ pi; Im Phy8. b. 257 3 - τα περ κινησεως hys e 8 263 11. Adde Simplicium Phys. 190'. 2l6'. 258h. 20' tradoro Aristotelem eiusque amicos Theophrastum et Eudemum quinque priores libros nominavisse φυσικά Vel περ αρχων φυσικων, tres OSteri
Inscriptio alius operis, quae in nostris manuscriptis in-Venitur Περι υρανο Aristoteli ignota suit cum hoc mod0 periphrastico notandi utatur: τα περι τον ἄνω τοπον θεωρήματα Meteor. α 3. 339 v 36. Opus, quod Vulgo inscribitur Περὶ γενεσεως καὶ φθορας, ita citatur: περι γενέσεως καὶ φθορας Meteor. Q. 338'25 - τα καθολου περ του ποιειν καὶ πάσχειν de an. 3 5 41 7 1 - 0gen an 3 768η23 - τὰ περ στοιχειων de an. 3 11 423h29- de sensu et sensili 4 4413 12 - τὰ περι μιξεως de Sen8. et s. 3. 440h3, 3. Meteorologica τὸ βιβλίον το περ μετεωρων de plant. 3 2 822h32). De anima: τὰ περι υχης de sensu et s. 1. 36h10 14 3. 439 8, 16, 18 - 4 440h2M do mem et rom. 1 449h30 de Omn et ign. 2 4b5 8 24 insomn. 1. 459 15 de resp. 8 474v11 - de motu an 6. 700 v -- gen an si 3 736 37. Hanc inscriptionem in communem usum posteriorum h0 minum receptam περι ἰσθήσεως καὶ ἰσθητων non genuinam aut certe purio additamento auctam osse o his notationibus apparet cf. Ιdeler Arist. Motoor. I, b - II 358ὶ τὰ περιαἰσθήσεως Meteor. 3. 341 1 - 2 372v - art. an. 3 i. 653 1 - 10 656 29 do gon an 2 781'21 G. 786h25. 788η - τα περ τὰς αἰσθησεις de gen an 1. 779v22. De somno et Vigilia: τὰ περὶ πνου Pari aD. 3 7 653 'as τα περὶ tmνου καὶ εγρηγορσεως de long et brev vit. 1. 464h3l, De respiratione et περ ἀναπνοης Part. n. m. 669 A 13 696v2 667'22. Historiam animalium ' octo diversis rationibus citari memorabile est. Sunt autem hae αἱ περι των ζωων ἱστο0ιαι De resp. 12 477' - Part. an. 3 1. 646' - 17 660h de gen an α 5 716h31 - αἱ ἱστοριαι αἱ περ τὰ ζψα de resp.
0 m. 4. 468 32 - οἱ περι των μοριων λογοι de gen. n. α 15. 720' 20 - αἱ αἰτίαι αἱ περι τὰ μερη των ζφων de gen. n. 3.782 2 l. D incessu animalium τὰ περι πορεία των ζωων Part. n. 11. 690 15 - τὰ περὶ πορείας art. n. δ 11. 692 17 τὰ περὶ πορείας καὶ κινησεως των ζυγων art. n. δ 3 696 19 τὰ περ τὰ των ζωων κινησεις de caelo 3 2 284 13. De generatione animalium: τὰ περὶ τὴν γενεσιν των ζωων Pari an 4 678 19 -- τὰ περ τὰς γενεσεις των ζυγων δ 12.695'27 - 14 697h29 - τὰ περὶ την γένεσιν art. n. γ 14. 674 20 - 12 693 24 - τὰ περι γενεσεως de SenSu et S. 4. 442 3 mist an α 5 489 17 - art. an. 3 3. 50 10 7. 53 16 - . 655h25 b. 668' 4 678φ25 10 689'1 - 11. 692'16. Problemata τὰ προβλήματα Meteor. 3 3. 363 24 iovit. 0 m. 4. 470 18 - ari an γ 5. 676 18 - de gen. n. 38. 747' 772 11 - 7 775 27 - τὰ προβληματικά la sonan et vig. 2. 456' 29. Nomen Μετὰ τὰ φυσικά primo domum ante Christum 8aeculo Aristonicus ex loco petivit, in quo id de quo agitur opus in scriptis Aristotelicis disponendis collocavit c Zeller II, 2 p. 80 1. Hic igitur rursus claro intellegimus nostras in- periptiones ristotelis scriptorum uobis Serva torum Sero Ortas
28쪽
0sso. Ipse Aristoteles multo aptius hoc opus OininaVit: et πρω φιλοσοφία Phys. α 9. 192 35 - β 2. 194 14 io caelo stra. 277 10 cs et 3. 4. 106D 5. 25 φιλοσοφία - Met. Q.
ἡ περὶ τα θεια φιλοσοφια - et 1, 2 σοφια - Phys et 1. 251 7 μεθοδος - is τερας καὶ προτερας διελθειν εστι φιλοσοφίας ἔργον de gen et Ori 3 308 6 - τα περὶ το πρωτης φιλοσοφίας de Ot. n. 6. 700 8.
1232 8 - οι θικοὶ λογοι Pol ri 13. 1332'22 - οἱ καταφιλοσοφιαν λογοι ν οἶς διώρισται περι των θικων Polit. γ 12.1282h20 Nota hanc circuitionem. Politica: τα πολιτικα Rhet. α 8. 1366 21. Ars rhetorica: τα περὶ ρητορικης Poet. 19 1456'35. De Poetica: τα περ ποιητικης Rhet. α 11. 1372' - l.
1404 38 - 2. 1404 - 140b' - 18 1419η - ol. 7. 341- - τα περ ποιησεως Rhet. γ 2. 1404' 28. Deperditorum librorum hi citantur:
υνατομα De somn. et vig. 3. 4b6 2 resp. 8 474h - 16 478 1 etc. saepissime s. Bonitg. Ind. Aristot. V. 'Αριστοτ. p. 104a - τα ανατεμνομενα de resp. 16 478' 28 - τα περ αστρολογίαν de caelo 10 29L 29 - τα αστρολογικα θεωρηματα Meteor. α 3. 339 8 - τα περὶ στρολογιαν θεωρηματα . 34b 1 cs Zeller II 2 p. l. - διαιρεσεις Ol. 98' 18 et op. 3 3. 330 16 cs Zeller. l. l. p. 79. εκλογη των ναντιων et γ 2.10004 2 34 - η διαιρεσις των ναντίων Met. ι 3. 1054 30 4. 1055h28 - 3 1061 1 b c Zeller ibid. Θεοδεκτεια Rhet. 9. 14l0 2 cs Zellor. l. l. p. 76. αἱ των IIυθαγορικων cξαι Met. 5. 986 12 et φυσιολογία et περ φυτων art. n. β 10. 656 2 - de gen an 1. 716 1 -- de sensu et s. 4 442h25- τα περ φυτων HiSt. n. m. 39' 20 - de gen an α 23. 731 29 - Moteor. 3 3. 359h20. Num otiam alios libros Aristoteles citaverit, ex eis scripti8, quae SVPerSunt, certo non potest colligi. Vidimus vetustiores scriptores Graecos opera sua proprii8 indicibus non instruxisse. Quamquam autem inscriptiones, quas nos dicimus, ab ipso opere aliquo modo separata libris pri0r0 litterarum classicarum Graecarum aetate oratione pedestri scripti8 non praefigebantur, tamen scriptores ne tum quidem omittoro solebant de se operisque sui argumento pauca praeponere, ita ut primis verbis quodam . indicum genere uterentur. Talia librorum initia complura nobis servata sunt, quae hic Sequuntur
es Dieis Herm. XXII, p. 436 not.): Democritus unum ex scripti suis, ut videtur, id, quod postea inscribebatur Μικρος διακοσμος, Siccineipit: αδ περ των συμπάντων λεγι Sext. Empir adu math. VII, 265 - Cic. Acad. ΙΙ, 23ὶ Alcmaeon: λκμαίων Κροτωνιατης τάδ' ελεξε Diog.VIII, 33. Ion Tριαγμους ita incipit 'Aρχη ηδε μοι του λογου. Omplures veterum medicorum ita docere ordiuntur: Περι μὲν της ερης νόσου καλεομενης δ' εχει - ους ἰδιώτας δε χρη διαιτασθαι - Euryphron γὶ Περι δε τῆς γυναικείης φυσιος καὶ ν0σημάτων τάδε λεγιο es Dieis. l. l. Hippocrate de aere γητρικην στις βουλεται ρθῶς ζητεῖν τάδε χρη ποιεῖν - de morb. mulier. In δε αμφι γυναικείων
Hecataeus Γενεαλογίαι): Ἐκαταῖος Μιλησιος ωδε μυθεῖται τάδε γραφών ως μοι δοκε αληπέα ιναι Demetr π ερμην g 12). Herodotus υροδότου Aλικαρνησέος στορίης απόδεξις ηδε. Dignum est, quod commemoretur Aristotelem, ut Herodoti opus significet, hol. III 9. 1449'2b, ubi do elocutione loquitur, non litulum proprio dictum afferre, sed totum primum prooemii enuntiatum sane lectioni codicum nostrorum non prorSUS On-Veniens, tamen Dislsio l. l. p. 440 not. adnotante Duridis quoque testimonio confirmatum. Ibi enim dicit: ἡ μεν ου ειρημένη λεξις ναρχαία στίν ' Προδότου Θουρίου ηδ ιστορίης απόδειξις ,
ταυτl γαρ πρότερον μὲν απαντες, νυν δε υ πολλοὶ χρωνται λέγω st εἰρημενην, et ουδεν εχει τέλος καθ' αυτήν, α μη το πραγμα uγόμενον τελειωθῆ κτλ. Quibus ex verbis satis patot Aristotelemi itum Scriptum, non initium tantum in mente habere. Porro nota Polybium quoque Herodotum secutum opus suum appella-Vi88 ιστορίαν αποδεικτικην I, 1 14 III, 31 --V, 75. Antiochus: Ἀντίοχος Σενοφανεος αδ συνεγραψε περιhαλίας ἐκ των αρχαίων λόγων τα πιστότατα καὶ σαφεστατα.
3 Bir animadvertit haec verba paene hexametrum rhythmum exhibere.
29쪽
Thucydides: Θουκυδίδης Αθηναῖος ξυνέγρα ρε τον πολεμον
των Πελοποννησιων και Αθηναίων ας πολεμησαν προ αλλήλους.
Postoriores demum grammatici vetustiorum scriptorum Gra0corum libris inscriptiones praefixerunt a sese aut ex talibus prooemiis aut ultro ex toto librorum argumento Oriuatas. Quas hic numerare inutile est. Quotiescumque autem ipsi priorum temporum scriptores do suis vel aliorum operibus loquuntur, universis significationibus uti soloni. Ita Horodotus VI, 137 hoc modo Hecatae scripta
εν τοισι λόγοισι λέγων δίκως. in Eodem modo Herodotus suum ipsius opus simpliciter λογον nominat II, 122 4ιο δε παράπανT TO λογον ποκειται, τι τὰ λεγηιενα va' κάστοθν ἀκοῆ γραφωδ Herodotus hoc loco Hecatae scripta λογους appellans, utrum eorum in mente habuerit, non dici potest. Ab omnibus enim scriptoribus aetate posterioribus, qui Hecataei scripta accuratius citant, inter opus geographicum et historicum distinguitur: γυ περιοδος ap. Strab. XII, 828 Athen. X, 67, 447 C; Suid. s. v. Ελλαν. vel περιπησις ap.rael. Herod.' μον λέξ. p. 31 Athen. H. p. 70, X, 447 C, IX, 10 Ε Steph. yg. r. 37, 42 75 Missi etc. et τοριαι Demetr de eloc Steph. Byg. r. 333, 343 vel γενεαλογίαι Athen. IV, 148 Steph. yg. r. 335, 336, 344 etc. Hac varietate significationum non minus quam erodoti nominatione do proprio indice, quem ipse Hecataeus inscripserit, cogitare vetamur. Hic dixerit quispiam peculiare opus geographicum ab Herodoto hoc loco significari, quo ecataeum ab Herodoto vituperari verisimillimum est, IV, 36 cf. Baohr. Herodoti Mus II, p. 371ὶ γελω δὲ ρεων vi περιοδους γράψαντας πολλοἡ ξδη κἀ
ουδενα νοον Ia οντας ξηγησάμενον, Τ Ωκεανον τε ρέοντα γράφουσι περιξ την γῆν ἐουσαν κυκλοτερεα ως ἀπο τορνου, καὶ την υσίην τῆ υρωπη ποιεοντων
ἴσην. Sane Schweighaeuser in exic Herod. I, 204 hunc locum sic affert scriptum: γελο δε ορέων vi περιοδους κτλ. Sed quidem Baehrio aliisque viris doctis assentior, qui γης περιοδους non de scripto, sed de tabula eographica intellexerunt. Verbo quidem περίοδος apud Herodotum V, 49 τωδη ς λογους ιε, ιος Λακεδαιμονιοι λεγουσι, ἔχων χαλκεον πίνακα ἐν τα γης απάσης περίοδος νετετμητο καὶ θάλασσά τε πῶσα και ποταμοὶ πάντες tabula geographica significatur, in qua totius terrae ambitus insculptus est. Neque etiam apud Aristoph. Nub. 207 αυτη δε σοι γης περίοδος πάσης γης περίοδ0ς aliter accipi potest. Accedit quod Agathemerus I, 1 tradit: Ἀναξίμανδρος ὁ Μιλησιος ἀκουστης Θάλεω ' πρωτος λολμησε την οἰκουμένην εν πίνακι γράψαι ' μεθ' o 'Eκαταιος o Μιλήσιος ἀνηρ πολυπλανης διεκρίβωσεν - θαυμασθηναι το πραγμα. Atque Verbum γράφειν cum participio coniunctum nostro loco vix aliud valere potest quam pingere, delineare .
peditus esse videtur cf. Schoeli Philol. IX 207): VII, lx δι'
uλλην αἰρίην τὴν rc ἐν τοισι Πισθε λιγοισι ais ανε de Ephialte I 184 βασιλεες tu ἐν τοιοι Ἀσσυρίοισι λογοισι ιν is ην ποιησοlιαι. Quodsi Herodotus titulum proprio dictum scripto suo sibi prae-ilgendum Sse censuisset, eum Omen λυγος et λογοι electurum
suisse cum aliqua probabilitate dici potest, praesertim cum Hecataei quoque scripta eodem modo citet. Non est igitur mirum, quod ausanias V 26, 4 hanc significationem Herodoto oporis exhibet ἐν τοις λυγοις). Quae cum ita sint haud dissicito os iudicar do his locis:
κληθῆναι τα βίβλους uro ἐννεα αυτάς. Eadem sero exstant in libro Quom hist consor g 42. - Suid. ἐπιγραφονrα δε οι λογοιαυτου Μουσαι. Has inscriptiones novem librorum Horodoti etiam eam Ob causam spuria esse oportet, quod Herodotus talem in libros divisionem operis sui nondum instituit; cs Biri. De re librar. p. 446. Ex prooemio desumptus esse videtur titulus στορίαι, qui apud posteriores Seriptores saepissime invenitur. Thucydides ros inter ollum Persicum et Peloponnesiacum gestas tractans de Hellanico historico haec profert: 1 7 τουτωνισπερ καὶ ηφατο ἐν τῆ 'Arrικῆ μγγραφῆ Ἐλλάνικος βραχε 0ς τε καὶ Γυις χοινυις υκ κριβως Πεs νησο η. Idem Seriptum et Harpo-eratio s. V. Ἐρυθραῖοι, Παναθήναια etc. et EuSebius Praep. V.
30쪽
X, 10 p. 489 nominant Ἀτθίς. Qui titulus hucydidi ignotus
suisso videtur. Vix enim Thucydides, si hoc nomen in exemplari suo inscriptum fuisset, hanc notationem, quae OStea propria operum de rebus Atticis scriptorum acta St, usurpare omisiSSet. Postquam orationis solutae scriptorum philosophos et medi cos o historicos tractavimus, iam ad rhetore tranSeamus.
Quorum conscriptas et editas orationes certis quibusdam titulis instructas Aristotelis temporibus lectas esse ex his qui infra sequuntur locis concludendum est. Accedit quod iidem tituli maximam partem etiam aliunde nobis traditi sunt, id quod multis locis satis probRtur. Arist. Rhot 4 14 1 416 1 Gorgiae ἐγκωφειον εἰς Βλείους
cs Philostr. V. Soph. p. 14 - Paus VI, 17 8 - lut Graec. coni. VII, 42b H in Ab eodem sortasse compositus est ὁ Ἀλεξ /δρος qui Rhet. β 23.
loci ad misericordiam excitandam collecti es. Quint. III, 1, 12J. 10. 14 11 41 Lysiae 3 ὁ ἐπιτάφιος cs Dieis. l. l. p. 4 Sqq. J 13. 1373v18 43 23 1397 11 Alcidamantia ὁ Μεσση
Tim. P. Seudolong. . p. 4, 2 Philostr. V. Soph. Ι, 17, 2 Menand. . ἐπιδ . . p. 391 Sp. Ipse Isocrates hoc nomine
ή ντίδοσις codd. π ἀνrιλσεως)30 ο συμμαχικος eod. Urb. . εἰρήνης, Π. εἰρηνης σν ι ιαχικυς Vulg., . εἰρήνης etiam Dionys. Isocr. 7. Dem. 18.ὶ Scripta eorum, qui rationem et doctrinam artis, praecipue institutionem iratoriam composuerunt, Aristoteles communi nomine τεχνη notat:
' Haud misorim hic adnotaro tertium librum rhetorices Aristotelicae postquam a multis vitis doctis huic philosopho abiudicatus est, a. 1886 Diolsio in Actis Academiae Berotinensis commentatione, quae inscribitur,De tertio libro rhetor Arist. , ei certo tributum esse.
Aliorum scriptorum his locis commemoratio fit Xon de
Quibus locis verum titulum appellatum esse probari nequit. ConcluSio. Postquam e scriptoribus classicis locos ad librorum indices o significationes pertinentes collegimus et vidimus, qui fructus inde ad eam quaestionem solvendam percipi posset, inquam titulos librorum Graecorum Ocavimus, R extremum,quao sit summa huius disputationis, simpliciter breviterque dicamus. Vetustissimis Graecorum poetis, qui carmina Sua e consilio componebant, ut canerentur aut recitarentur, non ut legerentur, DOD Opus sui Volumina titulis instruere. Qui indicos scriptorum poeticorum ad aetatem classicam recedunt, ii populari ea nominandi consuetudine orti sunt. Ne ei quidem, qui oratione pedestri Scripserunt quamquam initi operum suorum legente de se suoque in disserendo consilio certiores sacere solebant, ita ut prooemia quodam modo indicum Vice fungerentur, es p. 41 sq.)inscriptionibus ab ipso contextu librorum separatis usi sunt. Inde a quint demum Saeculo, quo in Graecia maximeque Athenis satis magna mercatura librorum fiebat, ut, quid singulieontinerent, iam primo obtuto cognoscere ementium et legentium interesset, Scriptore επιγραμματα peribus Suis praefigere e0eperunt Dramata autem Semper, quod nos quidem Sciamus, priusquam agerentur, publicis inscriptionibus palam lacta, deinde eum litteris mandata essent, indicibus ab ipsis poetis notata sunt. Denique mone eam de qua egimus aetatem ut pulchra atque naturali simplicitate insignem a duplicibus indicibus ab