De libertis sepvlcrorvm cvstodibvs ad legem II. Dig. De in ivs vocando exercitatio ...

21쪽

HENA. AN OBE In Dias a iis, quas intiquitus apud Romanos inter litigantes a tes item com taω- bant, V. L. f. 9. licet in explicanda Iege ipsa uterque a RAE VARDI sententia recesserit. Contendit hic nimirum, eos, qui ad templorum as3la, aut alia loca religiosa Confugerint, Ion in ius vocari, non trahi aut rapi inde

Potuisse, idque variis ex Iocis Plautinis, qui tamen nihil

ad vocationem in ius faciunt, voluit demonstrare. Sed templis arisque quamuis penes Romanos aliquando ius asyli competierit, asylis ipsis autem religionem depres1e damus omnino fuisse tributam a vero tamen haec interpretatio Ionge aliena videtur, cum constet, Ulpiarium ΙCtum de securitate et asylo delinquentium in lege au- data plane non disseruisse. Unde merit BAR VARDUM reprehendit A C. CVr Acrra obsam. Lib. XIII. v. o. quia Ulpianus ibi non egit de loco, ex quo vocantur,

sed de ipsis bominibus, quibus iuris experiundi causa

hoc priuilegium concessum est. Neque indiget ulla emendatione lectio vetus, cum verba in us Guore significent inde discederct, quod e Leg. Pen. D. M a M. um Gaa .

No ου G H . i. p. om. I. p. 5 . diu Bat docuit. Singularis prorsus est opinio LR HUBAR Pra iaci iuri ciuia. ecunae natu de poena temere litigantium n. f. hoc referentis ad superstitionem veterum, qui variis

22쪽

- I4ominibus et praesagiis omni die absterreba Hur, ne Haliquo loco discedant ut, si intrasset in aedes ater alienus aliis, si anguis per impluvium deciderat de tegulis, gallina cecinerat, Si interdixerat liariolus, si haruspex eo tuisset, aut si lacinia consurgenti alicubi obhaesisset. Sed ut mittam, hoc modo in tanta illa Romanorum superstitione vocationem in ius fere semper destitutam fuisse sua vi atque effectu, praesagia ista, fatente ipso Hubero, quolibet die, et tam saepe occurrebant, ut frustranea fuisset priuilegii alicuius concessio.

Ruteri Tom. V. p. . . Ulpiani verba intelligit de iis, qui certo aliquo loco ita adstricti sunt, ut discedere inde sine religione non possint, Flamine Diali potissimum ac

Vestalibus virginibus. Sed inter omnes constat, omnino et has et illiam, potuisse in iudicium vocari. Diserte Tisium Uis Annal. Lib. I. v. . Mirgines Vestales, ait, in foro et iudicio audiri, quotiens t timonium dic renit, stu mo fuit. dem quoque obtinuit in Flamine Diali Quamuis enim viri docti prouocent ad auctorit tem risor Tn Annes. Lib. I. cap. 7ν et VALERII

23쪽

- 15

MAXIMI LG. . cap. . ubi elelmi ni Nax Post anium Onεialem, Mn mque FZaminem Martialem, acibelrum gerendum oricam petentem, ne a acria diaco res mulcta indicta, urbem egredi Fαεευε non ει priuilegitim tamen hoc est sacerdotii, IOI loci excusat ab honoribus et muneribus ciuilibus, non ab in ius vocatione, nisi dum sacris operantur. In ius enim vocari ion OPO

tet, ULPIANV ait Ieg. s. o. esse in ius Oc. nec Ponti cem cium Sacra facit, nec eos qui propter Ioci religionem inde es mouere non O uni. quibus quidem verbis toto coelo disserunt, quae SCHVLTINGIVS una Cum Sententiae suae patronis ad hunc Iocum conferre studuit, ab eodem ULPIAN DRE I. V. D. M ac I. Et exsu-αmun Scripta, dum ait Praetor eos, quoεcunques intelligis Uer non Oεε uiorandum, Oui tur se se scissurum forte MO in emetuum quia Ferrem clare non Ot i, quod in eam Metudinem incidit, ut certum sit, eum ciuita incia ubire O POSSs, aut si agi morbo laboret, ut uis rebus επευδε non Oεεit, et i qui sacerdotium nacti sint, ut discedere at eo in restimo non possinit: nam et hi in PerPεtuum excutiantur. Aliud

enim est muneri vacare, aliud in ius vocari. Non msulit quidem argumenta, quibu omnia alia demonstrare annis sunt. Sed cum animaduertani, rejiciendis iis p ram suam impendisse ANT. MENR 'AN ME ES Dias.

24쪽

Mud apud DAN FELLENBERGIUM TOm. I. P. 33s. g. commemorat dis iis, ne erambe recoctam apponam, non amplius immorabor. Alia via incesserunt Pandectarum Interpretes, Io.VOETIVS et HENR. As Ius, qui de Aedituo et oiitifice haec verba exponunt. Ille enim . . Ulpiani fiagmento eum disignatum conjicit, qui sacrorum custodiath

sibi hab0bat demandatam, et tu log so. f. e. D. M ann. IV. Hieroph3laeus aut Aedituus appellatur, de quo exitistituto disseruit o. a Boann otio auener. Lib. I. e P. o. hi n. . in eo ordine, ait, eiciam comprehenduntur, quo iugium tenet i Mimentum, quod facis os o n-l co rarer non Osssct u Pontimo, cam sacra facis, qui proPter religionem loci inde se mouer non ιρα. Neutrum. Per Se Patet, verba Ulpiani generaliter concepta non posse reStringi ad solum edituum: Zo Es II autem sententia Statim corruit, si perpendamus,

Ulpianum distinguore a Pontifice, cuius iam meminerat; eos, qui propter loci religionem inde se mouere non

Diuersam ab is, sed elegantem tamen, huius loci sententiam proposuit o. A C. WrSAENBA cur V AExercite ad Pand Div. VII. Thes. s. p. I. qui de iis, qui sacris intersunt, . e. de auditoribus, intelligit. His enim. inquit, a non es antes decedere, suam Omnibus

25쪽

ineri si aerimoniis peractis, acerdos reces et Hud

dospronuncialas λαοῖς ἄφεσις. Subscripsit ei A me Ur

religione facit, ratiotiem. At enim vero hoc si admittanaus particula inde noIi tam ad Oci relligionem, quam ad incra erit trahenda. Sed horum, ut dixi, iam antea mentionem fecerat Ulpianus. Deinde res sacra non Isisi in loco sacro peragitur, qui non confundendus est cum Ioco religioso. Est quidem uterque Iocus diuitii iuris: inter utrumque tamen magna differentia. Sacer Iocus

dicatus dicebatur diis superis religiosus diis manibus, h. e. 4nseris et illis publice tantum, his priuate. deo. enim mutabatur ius loci, ut illato mortuo, statim fieret ex priuato religiosus. Et, ut dica n, quod res est, ne ullo quidem testimoni idone comprobauerunt, eos, qui sacris intererant, pronunciata demum formula sollemnitILxcΕΥ, discedere potuisse. II iudiciis enim, in me. quiis mortuorum, et in reliquis actibus sollemnibus pariter ac in sacris ipsis, ut eorum finis designaretur, teste Sastvro ad argia Aeneid. b. I. . s. ac TEREN-rio fuit adiribita.

26쪽

Quod cum animaduerteret ANT MENAE WAN NEES, I. c. P. 15. putauit iS, praesidium aliquod allaturus xs-εENBAcHIo priuilegii cillius rationem, recepta AEA VARD emendatione, in cultus diuini exercitio esse ponendam, ac verba ipsa explicarida de his, qui sacris qua- is de caussa intersint; cui quidem sententiae nouissime MENR. o. ΛΛΥΣENTU Dias. Mut accessit. Generatim Stim intelligit Ulpianum de , quacunque sacrorum

turbatione, et omnibuS. omnino, qui sacris quouis ex Dficio et rationes adsint Sed it mittam, mos non loci

religione, sed ipsis sacris detineri, resistonia vocabulum, hac inita ratione tribuendum foret loco, qui ex Prudentum responsis Sacer potius erat, non religiosus. Ipse Imp.

causa redemtionis Vtiuorum Si qui autem auctoritatoatici quasi acrum ibi co titueris p sacrum non ,st, χωprofanum Locus autem, in quo aede Sacra sunt a

in catas, etia- Dut aediscio, lacer adhuc manet, ut et rapinianus scripsit Religiosum Vocum in quisque sua Otantiae facis, cum mortuum infori in Iocum suum. in communem autem Iocum Purum, inuito Ocio. inferre

27쪽

Liquet itide, sepulcra, quae ob deorum maritum religionem statim a cadaueris illationes in rerum religiosarum

numero TMit, Communem eum his naturam atque indo-

Iem habuisse, ita quidem, ut ICti Romani istis vocabulis Promiscue et tamquam Inonymis sint usi. Prouocat quidem firmandae sententiae caussa ΑRNTΣENIVS ad scriptores antiquos ipsius inprimis ULPIANI auctoritatem in Eg. s. f. 9. D. ne gia in Do pGI ubi generatim Iocis. sacris religionem tributam esse contendit Neque ipse tamen potest inficias ire vocum discrimen non suibse obseruatum Saepissime enim veteres auctores, quas per accuratas desinitiones non proponunt, Te maCras, Sanctas et religiogas confundunt, neque ubiuis eas in eadem adhibent significatione, quod exemplis bene multis demonstrauit ALD NAN UT TU Oua it. Fre Epist. v. m. in Gn WER Lamp. Cris Tom. LV . pag. Unde, cum Icti Romani tenacissimi deprehendantur proprietatis verborum, mihi quidem vix videtur haec doctissimorum virorum opinio ethienda.

28쪽

Superest, ut examinentur adhue sententiae eorum. qui, quod LP I A N U G. s. D. de in ius Oo de Pagalia Superstitione memoriae prodidit, id ad ριονας ικην φιλοσοφίαν transferre non dubitarunt. Primus itaque hiscenam prodeat FRAN c. VAREN Vs, qui in Coniment. ad Tit. D. M in ius sine cap. . verba Ulpiani senatur accipienda esse de monachis et monialibus Belle Pro- laeto, ut nihil supra. Cum enim prima monachorum origo, de qua Pluribu egerunt ANT DAD IN ALTE

S. Ulpiani aetatem nullo modo attingat, sed a Decii

demum adversus Christianos iistituta persecutione, ubi effugiendorum cruciatuum caussa loca remota et sola sibi quaerebant, Sit arcessenda sane ne per omnium quidem Ulpianus potuit de monachis cogitare. Ut igitur sententiae suae colorem aliquem praetexeret VARENUS, ViSus

est sibi videre eo in loco emblema Triboniani, sed absque ulla idonea ratione. Nec melioris notae est graecorum interpretum adleg. s. D. Q in Oc. Selioliou ὁποῖοι εισιν οἱ τοποι, oli τίσιν ἐαυτους περικλείουσιν λεγομενοι λιταί. Quod ut probent, utuntur Nop. LXXIx auctoritate. Sunt

29쪽

autem colamnari ista, qu stelas, seu columnas, ascend bant, eo consilio, ut seorsim degerent, et Deo viverent, tempore Martiani Augusti, uti commemorat GLY AsAnnis Lib. V. exorti. Auctorem instituti Simeonem illum serunt, quem et magniam, et Stetitem, Seu GM-mHMm inde appellarunt. Religiosos hos homines ipsos, GREG. NAEI NEE Nus in Posimate περὶ ταπεινοφροσνης, σωφροσυνης και ἐγκραταίας eum in modum depinxit

Sed his priuilegium immunitatis ab in ius vocatione nul- sibi deprehendimus ab imperatoribus gentilibus, ConmS- sum. Certum igitur est exploratumque, UIPianum I. c. sub loci religione aliud quid intellexisse. Qui cum sub finem legis laudatae prohibitum scribat in ius vocari non solum, qui funus ducat, sed et qui iusta mortuo faciati quid Di potuerit etiam in verbis antecedentibus relinquere vestigia paganae superstitionis Hoc ipsum O. LEU -

30쪽

Proponitur Ios. Neria inee retatis.

Expbsitis ac reiectis omnium tum Veterum, tum recemtiorum ICtorum, qui in legem a. . de in ius vocando non nihil commentati sunt, sententiis, commemoranda iam venit Ios Nerii opinio, quae nobis quidem Semper arrisit, eaque aduersus HE R IO ARNTa EN IV m vindicanda. Existimauit autem Naar Us Analeci. Lib. I. . . in V. OTTONra Thes. Lur. Tom. I. P. MI. antiquitus non modo templorum et sacrarum rerum, Verum etiam religiosarum et sepulcrorum curam quibusdam fuisse demandatam, qui loco perpetuo addicti inde se mouere non Poterant. Recte quidem. Nam diuitum sepulcra Suaseustodibus curae fuisse, VET Scuo L. RV q. ad Ο -