Observationum particula XII [microform] in qua nova tentatur interpretatio loci, qui est in Taciti vita Agric. c. 6.: ludos et inania honoris, etc. ...

11쪽

Thuerdidis in rebus enarrandis gravitatem nee Xenophontis suavitatem repraesentare potuerit, non magis quam Demosthenis in perorando vim atque ornatum. Satis illi fuit, ingenium et animum Hsque et linguae saeuitatem

ad optima Graeeorum anetorum exempla omposuisse et Conformafige. Quae non monerem, nisi nuper singulari libro vir quidani doetus demonstrare conatu ESSet, quam non supervacaneum modo, e vanum prorsus et irritum

atque etiam damnosum sit Latine scribendi a dicendi sive studium so artificium proeulque ex publieae institutionis usu profligandam esse utramque illam exereitationem tamquam vernaculam et plebejam et quae nihil Iiaheat veteris nee gratiae ne dignitatis. Neque desuere, quibus haec ita dicta et improbata adeo arriserint, ut vel summo euidam Latine dicendi et scribendi de gente nostra auetori excellentiae hoe in genere et audis palmam praeripere tantique nominis lumini livoris sui et malevolentiae virus

obsundere tentarenti quos equidem censeo triste sane edidisse documentum, quam vere quondam mori iudicatum a Tacito, nostri quoque saeeuli mores per contrariam sententiam denotanter virtutes iisdem temporibus optime aestumari, quibus saeillime gignuntur. γSed quum mihi longe alia mens sit atque Illis, de quἱbus dictum est

Latini sermonis nostra etiamnum aetate usurpandi contemptoribus, pavea haec veniae petendae sumetant praemonita reliquum est, ut argumentum dissertationis excusem apud eos, ad quos tales scrἱptiunculae vel honoris caussa

vel per familiaritatem aut studiorum necessitudinem deseeri solent. Exposu

iam eadem de re iudieium ei tu in mel libri elebratissinu Initia doeis solid. . XV sqq.

12쪽

tum erat a me programmate superioris anni de natura partieti Iarum nisi et ni patit Italum inter se diversa, An certo non pari rationemque inieram eam, uua praeter ceteras Expedita videhatur gellieet per exempla, a Tacito in-pritui in vita gricolae suppoditata, ad liqviditati rem perducere indebam raddita erant alia nonnulla a Sallustio petita. Ipsa autem illa familiaritas inita et recentis studii amoenitas noque ab opere modo inchoato me recedere sivit et operam semel impensam eontinuare eo mas iussit, a Plures in

eodem illo Taeit libello reperi intue loei, vi quantumvis a multἰ multum exagitati haud pavea etiamnum interpreti parite atque Ieetori dubitandi a que laesitandi opiam facere videantur. Ex his autem Ioeis inp ditioribus

jam saeto delectu riovo examini subjicere in animo est talem, cui non tam ab arte eritie medelae aliquid adferri posse pro certo haheo, quam a Verbo rum et locutionum, quibus auctor usus est, vera et apta interpretatione. In quo quidem tentamine id experientia non magis quam omparatione saetuedoetus sum, ad Sallustium interpretandum paratum quoddam et Promptum subsidium ad obscuritates, quibus Taeiti passim sententias obvolutas invenias, dispellendas usurpari non posse. Est autem ratio illa quasi subsidiaria nillil aliud nisi Graecorum seriptorum eonsultatἰoi nos ubi de Ioeis Sallustii

quihusdam ambiguis atqtie sententiis obseurioribus adieris, haud raro veram tibi viam monstrare dudurn eoi xitum est, qua ad interiora sensuum et Ogitationum penetralia deducaris. Etenim non sententias iodo sat initas de rebus civilibus atque humanis a Graecis scriptoribns mutitatus est Sallustius,

sed omplures etiam dietiones atque irigulares verborum strueturas ad Eorumdem uelorum exempla composuit, si ut Graeea Persaepe Latina non

illustrare modo, sed ex Prioribus illis posteriora hae originem plane traxἔsse videantur. Cujus quidem subsidii in Sallustio interpretando prosperrimo eum eventu adhἱbili quum in Commentariis antea editis exempla prostant, tum nova aliquot talis imitationis documenta nostra Belli Iugurthini interpretatio propediem in publiciani evulganda Praebebit. At Taeit Ionge alia ratio est. Habet quἱdem genus eius dicendi in verbis struendis et eomponendis eum Graecorum sermone aliquid εἰ militudinἰs, sed quam merito oetvἔtam dieas

et eum tota sermonis Latini, qualis tum erat, indole et natura necessarἰoeoni unetam Tacitus ipse, quo erat an inio atque ingenio, Graeeorum dieendiae sentiendi rationem ne imitando exprimere aut reddere voluit, et a volvisset, Graeeorum peciem a formam in se recipere eum non potuisse eon tenderim. Erat enim ex iis, qui Romanae mentia a vetustatis perseelam et veram speciem revocare vitaque et moribus, quantum per temporum asperi-

13쪽

tates et diserimina neebat, ostendere et palam taeere eniterentura qui quantumvis paue essent, a puro tamen et sineero quum ingenii tum oris Latini habitu eolore eeedere nollenti Quo fit, ut nulla prorsus Taesti eum Graeco aliquo aeriptore iusta et aequa institui possit eomparatio, an si quia eius perieulum feeerit, is frustra Tuisse statuendus sit. omnem enim ille

orationis e Proprietatem vel novitatem suae naturae sanequam Praeclarae suoque ingenio debere ensendus est ad augustam illam et sanetam vetusta. tia Romana speetem atque imaginem generosum suum erexit animum, totus

suis quasi mansit atque adhaesit popularibus civili quodam a patrio vineulo adstelatus, denique unieus paene ex omnibus inius saeensi rerum seriptorutius, quos aetas tulit, Prisco illo et easeo virtuus et honestatis Romanae sems perfusus comparet Quare non dubito, quin auum utrique tribuerit, siqvis Sallustium pleraque ari et studio aecepta referre enseat, Taeitum n tura duee atque fautrice viam qua Incedere ipsum ibi et aperuisse et, nivisse. Ex quo sequitur id, quod plurimum valet ad legem observandamo constituendam hanc, ut si qui hujus aeriptoris Ioeua ad intelligendum reoperiasue dimettio non tam a Verborum ouoeationae vi ametura, ea enim seresaeeuli usui et dominationi obnoxia est, sed a signifieatione voeabulorum atoque a sententia uetin is aliquanto reconditiore. 4 quoad fieri potest, expediatur et illusuetur vel ex reliqua Tariti oratione genereque eius disendi cognito et comperto, vel ex tota, quam ipse paIam secit et manifestavἱt, sentiendi et iudicandi ratione ad Geaeeos sontes, qui aliis utique seriptoribus L tinis utriusque orationis, poetis maxime, large immo abunde manarunt, nequis recurrat. Quo quidem praecepto non novi quid adiere eonsiliam ant pes luit, etenim quis talia nescit; sed Sallustii et Taeiti, quamquam inter se mullis nominibus similium, quam diversa sit ratio et eonditio signiseare volvi, idque ea maxinae de caussa, quod passim legere et audire memini,

Taetii orationem Graeeo admodum colore imbutam Graeeisque veluti pig-

Persinent me, qu e Tacitus nomine quidem ae evia de Agrievia. νε - - . a sti lesemet ipso testatus est in vita Agrieol. e. 42. Seiane, quibus moria est Illicita mirari. posse etiam aeui malia principu3tas magno viros esse obamtiammmae ne modestiam si industria ae illo adsint, eo laudis exeedere, quo plerique per Levis sed in null- Post usum, ambitios morte ineismeaeuut, ' Porro plane eo ens eum auetore Iibri meo

14쪽

mentis distinetam et variatam esse quod Ionge seens es Nam aliud est Priores imitari suamque orationem ad exempla proposita de iudustria adaptare, aliud eum prioribus, qui ad nostram pervenere notitiam, in verbis atque Seritentiis quum nostra tum ommuni omnium eatione adnuente, conspiraret quorum illud Sallustii hue Taeiti fuisse sine invidia dictum aeeipi tum muribus autem argumentis id demonstrare, quamquam non inutile nee ine tum foret, tamen quod uberioris est disquisitionis, in proximam ommentandi differo oceasionem; nune de re proposita animoque destinata agere

Est autem Ioeus apud Taellum in vita Agrieola e 6 aneeps roraus atque ambiguus hie a Ludos et inanis honoris inodo rationis revae abram n eduxit, uti longe a I xuris, iis famae propior. Longum est, varIas enum Eare Re Ecensere interPretum rationes, quibus suam quisque aut verbis e pressit aut defendere studuit Ioel explieationem. Adeant, quorum hae eognoscere interest Walebium, ostium, Ruperium, ' quibus laevit hie illi dispersas interpretum sententias in unum eouἱgere inque iudieium suum vorare. Satis est nobis indieasse, in duas maxime partes dis dere viros doctos, quorum alteri dueere notione aeeipiunt existimandi, alteri significatione Propria et antiquissima, qua est dueem agminis alicujus aut negotii et si plaeet, actorem esse. Eadem autem sors hui Ioe eontigit, quae alἐis similiseonditionis, ut praedieato nuneiationἱs, quod vulgo dieitur, reeis intelleeto, reliquae membri partes sponte uetoritatem notionis primariae sequi videantur multoque Lellionea ad intelligendnm apparean Ab aete eritiea, quam in auxilium neeire sollemne est, nulla fere subsidii spes est. Nam quod in uno eod. Vatie seriptum est messio pro vulgato modo, id quidem nonnullis haud indignum visum esse, quod reeipiatur, valde miror. Neque enim Pr idoneo argumento haberi potest, quod passim a Taeito vox illa inessio simili substantivi nominis notione usurpata reperitur quid cuique Ioe aptum ait, quid sententiae auctoris onvenien' num singulae nunciationis partea imagini adhibitae eoninae, num oeabula apposita viae alterina mediae notioni Eognata aut adfinia sint, inquirendum erat. Jam vero exempla quum ab aliis, tum ab auctor nostro suppeditata vocem illam messio ibi tantum positam

. Et una videm non modo in adnotatione ad loeum ilhun, sed etiam in Addendis. γλ eommentinos opiosissimos adauxit in fine volumini m. ..pis in titillavim δὲ i

15쪽

ostendunt, ubi vel regionis vel Ioel alie tuus descriptio sit sitiisque definitur,

ne usquam vocabulo illo bonum aliqirem seriptorem usum esse Pro erto

habendum est, nisi ubi loci aut viae sive notio sive Imago a speetes obtinet. Quod esse nequit, nisi Meesserit nuneiationis praedicatum notioni itineris vel laeti vel saeiundi prorsus congruens et onveniens, ut singulae imaginis Partes plane inter se consentiant neque salsa aliqua aut sueata specie quasi disturbentur aut dilacerentur. Verum hie mihi objietat ali in is, nonne verbum dueere ex eo genere est, quod tu modo et deseripsisti et desiderasti quid quaeso aptius et proprie magis dici potest, quam dueere aut duri medis Τnonne id prorsus aequiparandum est diei illi notissimo medio tutissimus

ibi, Quod uti haud inepte monitum foret, ita ipsam illam Ioeutionis

ei translationis similitudinem viris nonnullis oetis Daudi suisse eenseo. Piam inquirendum Porro erat, quaenam intelligendae aut Igniseatae sint lotius alicujus corporis alit regionis partes, vel etiam notiones aut res, quibus mediu, interpositum et interiectum dicatur. Omtiis sellicet pars media non secreta aliqua est et integra, sed ab aliis eircumventa et conelus iisque undi iii quasi adstricta et convexa Itaque, uti medio ea, et messio montium et pia ludum similiaque recte atque ex rem natura diei seripta tu le-gianus, ita prorsu a sana mente et cogitatione non magis quam a sensu omnium communi abhorrere videtur, ιedium quiddam otianis fingere atque obundantiae. Plane prodigiosi quid habet et horridi, ne dicam absurdi et insulsi hae imaginis qualiscunque species quod ne durius et audaeius pronunciatum habeatur, paucis jam sententiam meam excusare idoneisque argumentis firmare conabor. Et primum quidem discernendum esse redo inter duas illas locutiones

atque strueturas, quaru in una vocem medio eum Genitivo, altera eum praeis positione uter eonjunctam ostentat, quam utramque quominus promiseue

usurpatam putemus quum Vulgaris dicendi consuetudo, tum rationis leges pe hibent, ex quibus quae mihi omnium potissima videtur, hae est, quod in dium ne esse potest ne dici quidquam, nisi quod aeque distat a regionis

aut lineae alicujus continuae s. continuatae extremi finibus. ἐnt itaque noeesse est aut mente animoque Gigantur ne quasi ad utramque partem Oxtremi, inter quos medio alicui onsistere licia. Illa autem de qua modo dictum est, eontinuatio qualis sit in rebus oneretis et quae in Sensus eadunt, per se intelligitur ususque vitae et operum quotidianus docet; sed quae sit in notionibus aut formis soli menti infixis, et quarum nullus prorsus datur adspectus. id non tam dubium est aut ignotum, quam ut a

16쪽

me paneis demonstretur. hae quaestionis suseeptae ratio postulare videtur. Itaqtie ut indo exordiar, quo suus quemque sensus ducit, nulla erit aut admitti poterit menti humanae loe alterius media positis, nisi ubi duarum extremarum paelium vel vere est vel cogitatur sive brevior sive Iongior distantia. Ilo autem inter utrumque terminum spatium interpositum ubi ad mentis ot cogitationis sormas transfertur, notionum ae rerum diversitatem meitatque in primis spectatu tum in finibus bonorum et maIoram, tum in vitiis hominum ae virtutibus. Quod ita fieri ae semper laetum esse nemo mirabitur, si quidem non alia facile vitae et morum rationi ac notioni tam conveniat imago, quam viae, sive initae sive ingrediundae, aut etiam mensurae aeponderis, quo utroque modo adhibito hominum probe a mete aut improbe et prave saeta metiamur. Iam vero sive a Iane sive ab linea atque amussi, sive denique ab itinere imaginem petieris, unum semper rePeries inevium, quo extrema a Procul remota tamquam medio aliquo nodo onstringantur inotionum est similitudo et quaedam inter se adsinitas vitiorum et virtutum ), quo ex genere esse diligentiam reirca rem familiarem sive Parsimoniam et Iargitionem vel profusionem quum exempla docent, tum Ioquendi usum et qua illo nititur, tamquam fundamento naturali, ipsa ratio et eogitatio. Exemplum habes lueulentum hominis medium inter duo quasi extrema striete aestrenue tenentis Attieum, qui quum, Cornelio teste, non indiligens esset paterfamiliis, munquam tamen amicis periclitantibus atque egentibus defuit. Ae si tu quaeris, quae sit rasionis atque Mundantiae sive diversitas, sive, qua hoc loco inprimis spectatur, notionum adfinitas, vix reperias talem dis- eriminis notam, qua utramque vocem inter se naturali vinculo oriunetameenseas. Nam sive tu rationem accipias iudieandi et discernendi Laeultatem, sive iustam et accuratam re numariae eomputationem et dispensationem, i me cur et quomodo ab abundantia discernatur, eur hui potissimum noti ni et onditioni opponatur, nulla in promptu est caussa idonea. Immo abundantia quum Ita esse nequeat, nisi rerum et opiarum, id ipsum alionis esse concedes, ut quid et quantum vel redundet vel deficiat in re familiari,

quid lucri quidve laeturae laetum sit, quid in aeeeptis quidve in expensiseeserendum, numerando exigatur Aeeedit, quod et abundantia quaevis inhonis habetur, non in malis, quibus homines adfligi se doleant, et ratio utraque, de qua dictum est, tum quae in recte iudicando et eogitando emitur,

in alia est Ioens, m exstat apud Lis mst. XXII l e pro unctatore mem, pro muto

17쪽

tum quae numerandi est et eomputandi, Virtutibus adnumeratur, non vitiis. Quid ergo inter uteremque bonum medium sit, vix ulla mentis aut artis subtilitate enucleabis. Itaque parum accurate egisse putaverim viros doctos, qui Beeheri aliorumque auctoritatem seeuti, abundantiam Tacito significasse anfirmant diuitias et luxuriam, rationen idem quod parsimoniam quam intemPretationem talem censeo, qualem etsi multis in Ioeis admissam atque usu etiam, pravo videlicet e temerario, receptam, procul profligatam et exstirpatam Velim quippe alienae sententiae scriptoribus injunguntur et quod quis seriptorem dicere potuisse aut voluisse opinatur, id vere ille dixisse et iudieasse putatur. At qui hae via in seriptores veteres grassantur, orpori male adsecto non medieaminis aliquid aut fomenti adhibuisse, sed vim intulisse videntur.' Sed porro progrediam ne et alterum illud argumentationis genus, de quo supra dixi, usurpare liceat, a vi et notione praedicati quod voeant, ductum. Scilicet interpretis officio aio admodum satisfecisso mihi videntur, qui uno aut altero nunciationis membro explieato, vel singulorum vocabulorum notione destilla, rem transactam et absolutam ensent, nulla totius nunciationis sententiaeque Venustatis ratione habita. Itaque parum rei

expediendae eonsuluisse redo, quibus satis fuit de verbia scriptoris nostri medio rationis atque abundantiae iudicium qualecunque pronunciasse, nulla Plane eum et diligentia posita in verbo duceis, quo Tacitu usu est, quum explicando, tum exeusando. Quae diligentiae pars eo magis hoc in loco desideratur, quo artior et elegantior verbi cum reliquis nuneiationis partibus per imaginem adhibitam eonjunctio est. Apparet enim scriptorem a specie illa mediae cujusdam Me semel adhibita in verbo deligendo recedere non potuisse, immo in ea istum et Onstitisse et perseverare voluisse pro certo habendum est. Quare ante omnia videndum erat interpretibus illis, quorum sententiam impugnamus, ac demonstrandum, quo iure quaque quum sermonis tum eleg antiae lege Iudos atque inania honoris media aliqua is duxisse

Agricola diei potuerit. Quae loeutio atque imaginis forma, ut apte et v

ovissimum omnium Taciti librorum editorem Franeise mureum in eadem sententia e stitisse, miratus sum etenim et ille abun tiam intelligit in re Allelie Hermogen. Apud leol. Baebium, qui doctrinae suae copia et subtilitate magnam plerisque de sua in aetio litterpretando opera eouoeata spem exeitaverat, hae ad Ioeum nostrum adnotata Ie rus Inauia honorem in. medio rationis alipio abundantiae sita esse duxit, i. e. Beevero into prete, media inter rationem et abundantiam habenda esse putavit ratio enim spernit inania, abundantia G. q. divitiae, Iuxuria autem gaudet inanibus et Agrieola, mediam mnuit viam, neque parsimoniae neque Iuxuriae ultra modum indulgens. hae ita ex- Pressa mihi quidem parum probentur, non est quod demonstrem.

18쪽

nuste composita et usurpata aut ad rerum naturam XPressa sit, admodum

vereor. Primum enim ostensioni est propria tua duceria notio, quam ut hoe loco tueamur ac retineamus ipsa imaginis adhibitae ratio Postulat. At, quod ludos ducer h. I. idem esse nonnulli contendunt, quod edere, exemplo a Pompa, si mpto, id neseio an ita pronunciatum sit, ut sibimet ipsi Dandi fuerint, qui haec ita asseverarent. Quid enim quaeso illud foret dictum, si eui in mentem veniret Ioeutionem componere hancce medios rationis atque abundantiae ludos edidit Ita eri dicere per illam interpretationem haud illicuum esse nemo nes abit. Deinde sponte intellio credo, uti agmina et poni pae et hori et alia tali reete et proprie duci dieuntur, ita Iudos rari non posse sic, ut viae aut tramitis aut tractus noti centia verbo adjungatur. Prorsus enim ab rerum natura atque ab institutis Romanorum abhom re notio illa atque imago, quum omnia omnino ludorum certamina uti apud Graecos ita apud Romanos intra Ioeorum Sacrorum ne a limites constitutos edi et omponi sollemne esset. Quae quum ita sint, non temere aut in. nonsulto a nobis Delum esse credimus, dum imaginem . metaphoram a prudentissimo et subtilissimo scriptore admassam Sse negamus, quae neque ae-tionis, quam verbum dueere proprie denotat, neque loci, ubi rea peragi so- Iebat, notioni ulla ex parte eongruit. Nihil die de eo, quod quomodo λα- ni honoris eum verbo ἐιeere conciliari queant, difficile sane est perspectu: unum moneo, salsos esse interpretes, quibus inauia honoris a Tacito ooata et eum Iudis edendis composita expIieationi tantum inservire videntur, quasi per figuram, quam oeitant ἔν διὰ δυοι 6 auetor Iudos designare voluerit, qui inanem erant honorem quae interpretatio quam Proeul a Vero absit, posthae

demonstrabitur.

Itaque locum impeditum alia ex parte aggredi et quantum conjecturae teibnendum sit, inquirere Iibet, a Lipsi primum tentatae, paucis ex postmeioribus approbatae, ex qua Iegendum esse suadebant moderationis atque abund. Habet hae velut onditio oblata blandimenti aliquid et quo faeila commovearis nam et mutatio Verborum levis est, et structura usitata et senistentia sortasse haud absurda tibi eris primum audienti aut Iegenti videbitur. Verumtamen ne nosti quidem, quantumvis gravis harum remm arbitet, auetoritas ad omnem dubitationem tollendam suffieere mihi visa es Nam otiamsi voeabulum illud substitueris ex duobus onstatum, iisdem tamen tenebris eireumfusum mox eperies Ioeum quippe quae sit moderationis atque abundantiae inter se eommunio, vix exputabis nisi per argutias atque ambreges. Deinde moderationem novimus animi sere esse atque ad sensus

19쪽

spectare et adseetus, non hominis in sumptibus faciundis intra justum modum sese continentis conspicua potius sit virtus illa moribus atque ingenio

eaque maxime temperatione, qua in alios nos gerimus homines, quibuseum vivimus his enim moderationem nostram atque modestiam comprobemus necesse est.' Prorsus itaque honestatis a generositatis pars est et hominis sibi ex aequo temperantis animique firmi et constantis, non ratiocinantis aut suis rebus suisque eommodis prudenter aut allide prospieiontis quod esse solet mercatorum, negotiatorum et quieunque quaestum faciunt. Quae

euneta quippe trita et ubivis obvia exeniplis illustrare non pretii est, praesertim si ieetores benevoli attendere velint eam, quam . . in Tacitus ipse hujus vocis atque virtutis ipsis rebus enarratis definiri et onstitvi voluerit

notionem. Verum, Praeterquam quod emendationem illam sive orieeturam reiiciendam esse censeo, quod a proprietato sermonis abhorret, totam etiam enunciationem ita iuunutatam rationis legibus repugnare nobis persuasum est. Sed ne viros quosdam doctrinae opia et subtilitate insignes temere erroris eoarguisse videar brevi suspiciones mihi subortas enumerabo. Primum

quidem valde dubito, quin vulgaris illa verbi ducere notio, qua idem sere

auctori nostro fuisse reditur quod exissimare, loci fuerit a temporis. Id autem praecipuum quiddam est, euilibet scriptori observandum, ut quod enique loe sit aptissimum , deligat verbum ae nomen Ae si Agrieolam ludos moderationis atque abundantiae duxisse sive existiniasse eontendimus, quid quaeso haec ad rem, de qua scriptor exponit Nonne edendorum aut edito in Indorum hi Potius aliqua a seriptore mentio seri debebat, quam rationis, qua in Iudieris illis et spectaculis agendum esse Agrieola ensuerit Idque eo magis a scriptore Verbis exprimi debuisse credo, quod deineeps statim addidit, uti Ionge a luxuria, ita famae propiorem evasisse Agricolam. Nemo enim a luxuria sese abstinuisse samaque et existimatione apud suosa uetus esse dici potest, nisi qui agendo et factitando aliorum in se eonver-aoiit hominum oeulos et animos suosque mores a sensus aliis approbaverit. Quod quum sentirent huius Ioel interpretes, verbo dueere id ive gravitatis

minis eo eonsuetudine vaesiare exemplis hane moderatias a notionem atque naturam ce

Iebravit aIerius Max. IV Qui quamquam a Meeudi genere pariun polito non magis quam a nimia quadam et intempestiva colligendi et eongerendi sedulitate iudieiique levitate mala audit apud aeveriores judiem, eis Bernhardy, Grundris de Rom. Iter. p. 27o. albi tamen in hae istutia speeie illustranda onstitit, si ut non plane puenda videatue

ejus auetoritas Adde aliud exemplum idque uotissimum Pomponii Aturi, a Cometio re-

20쪽

sive potestatis addiderunt, ut substituendum esse eenserent mente et eogitatione habendos esse ludos vel in iis edendis agendum esse sive moderatione sive ratione et abundantia. Verum eo ipso mihi contineri videtur primum quasi peccatum, quod alias multas post se traxit salsas et ineptas opiniones. Itaqne quid proprie significet dueere a nis atque abundantiae, quaerendum

est, inque eo totius caussae summa Posita erit, ut a me demonstretur, Veram

et usitatam multisque exemplis firmatam a sustentatam signifieationem a loco nostro promus alienam esse, eamque admitti aut quasi in auxilium adieossiri non potuisse, nisi per nimiam quandam sive licentiam sive festinationern nonnullorum interpretum At primum observatione dignum censeo, quid diseriminis inter exis and similiumque verborum notionem intereedato dueenissi id quod esse pro erto habeo. Proxime autem verbum ducere Reeedit ad notionem verbi halere eamque existimandi ae statuendi formam indieat, ubi rebus gestis et patralia mens nostra adiaeta est et eommota, sic ut et aret qua dam communio sit Iris en cum iis quae acciderunt, et eorum omnium, quae e sentimus vel experti sumus ad mentem nostram velut delatio, si ut dueere intem pretari queas ad se l. e. in iudicium auum ae sensum trahere, sibi eogitando et gentiendo arrogare, sumere prope dicas unde laetum est, ut rete dieaturi

suae gentis eladem pro sua dueere iv. XXXVIII, 26 6 Nos quidem in tali existimandi et statuendi conditione addere consuevimus naeh mrinem Gesithis unde id sequitur, mi verbo dueere notio iudieandi non insit simplex sive absoIuta, sed quae ad suam cujusque mentem et sensum refertur.

Sed hae levioris momenti sunt; plus fidei sententiae pronuneiatae Delas mihi videbor, si mihi eontigerit tum meditando, tum elaeumspieiendo expI rasse, quid proprie sit rationis atque Mundantia dueere Quam inquisiti nem priusquam aggrediar, de Genitivi notione paucis exponere opus est. Is autem easus in ali struetur et onditione proprie possidensis est, veluti si eriptum legἰmvs Liv. II, 38, 5. Et hane uehem vos non hos in duellis 4qui in voeabulis signifieationis abstraetae quum possessionis, quae voe

t . via atque potestas obtinere nequeat, partis notionem substituere prorsuan eae eonsentaneum est, si ut flagiti ubi quid dueendum esse a firmamus,1 a dietum aeeipiamus, quasi sententia ait in sagitii Ioeo et ordine ID qui ponendum sive, quod paene idem declarat, pro flagitio habendum esse. At in observanda est quaedam iudicii subtilitas atque sermonia in dis moend, definiendo diligentia, qua fit, ut fpeia dueera non promus Idem ait, quod eium dueere Sunt enim notiones nonnullae absolutae atque adspee e uandam perseetam eonformatae virtutis maxime et honestasis, aut