De adiectivorum compositorum usu Euripideo [microform]

11쪽

orationis pedestris numine Atque ut iam mittamus vocabula usus insolentia conspicua aut plane novata, restant tamen sat multa quae redolent tragici fabricam. quamquam

per se prorsus nihil habent quod miremur vitaeque cotidianae usu teruntur. Quid igitur id est, quod in talibus locis verborum insolentia carentibus spirat cothurni tragici sublimitatem Est profecto audacissima adiectivorum, maxime compositorum, Cum fiu

stantivis coniunctio, qua in re ut ait lienditus in ex Soph. om. I. g. 84 s. v. uε μιμαλυς mire scenicorum poetarum licentia luxuriata est. Quare non inutile erit ad tragicorum dicendi genus penitus cognoscendum tales adiectivorum compositorum ad

substantiva appositiones accurate conquisitas et in diversa genera distributas numerare.

0uamquam autem pro tota poesis eschyleae natura non dubium potest videri, quin Sophoclea et Euripidea vix adspirent ad iram Aeschyleoruin audaciam, tamen ego mihi proposui, ut accuratius paullo inquirerem in adiectivorum compositorum Sum qualis est apud Euripidem Totam autem muteriam ita optime distribuero mihi videor, ut primum dicam de 3ppositionibus ob abundantiam quandam conspicuis tum de ii locis pauca disseram, quibus adiectivum substantivi vices genitivo casu positi sustinet; deinde Prba faciam de eo adiectivorum usu quem hypallage quae dicitur ligura solent explicare:

denique X ponant de eo oppositionum genere, quod vix expediari, nisi adiectivum coni- positum in membra di SAOlveris. I. Itaque cum primo disputationis loco agendum sit de ea adiectivoru in cum Substantivi coniunctione quae est ob abundantiam quandam conspicua, duplici modo potest ieritalis abundantia. Primum enim una sit, cum substantivi notio altero adiectivi conlpositi membro iteratur, ut in vertendo facillime utaris simplici adiectivo. Cuius licentiae exempla Satis multa pariter exstare apud miles poetas tragicos non est quod inireriS.Νam cum ea sit harum appositionum ratio, ut non talia in Kerviant evidentiae qualem sibimen expostulat, quam blandiantur sensibus audientium maximam partem non sunt inaniS loquacitatis, sed gratissimae ubertatis spectinina. - Tum vero apud Euripidem permulta hisbe compOSita, quorum alterum membrum, cum non reserat eandem, quae SubStantivo Subiecta est, notionem, tamen prorsus nihil lacit ad loci sententiam, ut compositum pro Simplici vocabulo usurpatum esse iure contendas. Ac vere si volumus iudicare, latendum erit, hunc vocabulorum compositorum abusum summo poeta parum dignum, immo Computandum esse levitati cuidam Euripidis, qui cu in intellegeret tragoediam ipsius opera de

maiestate deiectam et socco paene incendentem stare non posse, omni generi sucum

inanem avidius consectatus et intemperantius, artificiose ad pristinam sublimitatem studuit eam revocare. Contra quae apud Euripidem haud raro parum absunt ab inani verborum Sonitu, eadem apud Sophoclem numquam ita adhibentur ut propria sua vi plane exuta sint, sed potius incredibilem orationi et venustatem addunt et gravitatem id quod docta

12쪽

disputatione comprobavit r. G. Schmidi de uberi or Soph. I. g. 8. . Sed iam ad singula perg3muS. Hipp. 668 Phaedra infelicissimam mulierum ortunam significatura τύχανες, inquit, ω κωὐτυχεῖς υνα χων πύτ Oe Fortunam autem moti cum rapui tragico exprim soleat aut voce ποτμος aut τυ aut ξ I Ud, liquet, adiectivum compositum κακοτυχρομ idem valere quod simplici adiectivo κακος brevius quidem, sed sine dubio minus ornato

dantia iri lutua inuri inesse, quae reapSe aliena sunt ab inani abundantia cuius rei ex emplum asser Iph. A. 1080 καλπιχη- ς - καμοῦ. Et re vera Si diligenter perpendimus singularum notion uin vim voce o TD capillu Significatur, quatenus capiti humano decori est et ornamento ci . m. Schin id synonymica rauc clom I. g. 382). πλοχαρος autem, cum sit tincinnus, Ad exterum lapilli habitum, praecipue artificiosum specta l. Attamen, qua inquani confiten tu in eril, non prorsu eandein utrique notioni vi in esse subiectam, non possit in concedere, imitelli loci labundanti uni evanescere; utino me ipse quidem ' Euripides propria in singulorum vocabuloruin i in lixi aurificis statera videtur examinaSSe, . . quippe qui omne sere notiones, quae cui illii in significant inter se coniungere non dubitaverit Bach. 12 Ξυχογρχων λυκύ - υ. s. Phoen. 308: Osr Vos τε κυανύνωτα

13쪽

navibus Iph. T. 140 HSιυμ συν κωπα χιλιοναυτα quamquam Alc. 444: λύπη Emetroc non eodem loco censendum erit; nam cum ἐλύτη navem significet, est navis biremis; adjectivum igitur δικωπος attributivum est. Imprimis autem frequens, quamquam ni fallor paullo mitior eadem est ubertas, si in

Bach. 426 εὐαίωνα taῆν. Quibus locis omnibus posterius compositionis membrum ad sententiam nihil novi affert, id quod multo etiam magis patet, si ad tantam poeta audaciam progreditur, ut cum substantivo adiectivum ab eadem radice derivatum copulare non dubitet Bach. 66 ευχήματος κύματος labor non laboriosus. ph. T. 897 πυρονευπορον. s. etiam Ion 884 οε υμνους εὐαχητους. - Iulio etiam latius eadem patet poetae audacia in adiectivis a syllaba δυς incipientibus Hel. 213 aio Ουαζίων,

ad Iph. . 143. - Videmus igitur persaepe eiusmodi adiectiva snbstantivis appOSita esse do eadem stirpe ductis attamen cum praeter haec cum syllaba δυς composita illaque κύματος εὐχύματος, πυρον εὐπορον duo omnino apud Euripidem exempla legantur, Phoen. 1549 τυφλύπους πους, quod immerito ob hoc ipsum acriter impugnat Geelius Suppl. 179 τρίπους akχύπους - non satis caute videtur er- mannus egisse, qui cum in hoenissarum v. 184. defenderet lectionem μεῖα ανορίανυπερύνορα contendit multa huius generis exempla apud Omnes tragicos inveniri Fabulae enim eschyleae quatuor tantummodo praebent exempla Prom. 576. 585 Cho. 315. Eum 690 , Sophocles autem prorsus talibus abstinuit. Restant denique nonnulla obiectiva sive rectionis composita quae Sunt eadem uber-

14쪽

2. Venio ad aliud hundantia genus in adiectivis compositis huium. Innumera est in tragoedia gr3 3 epithetorum compositorum multitudo, quorum ea est compositionis ratio. ut primo obtutu itorius parti noti prorsus videatur abundare. Verumtames, si quis recte expenderit Singulorum membrorum notiones, saepissime luce clarius apparet,il reapse composita procul abesse ab inani rodundantia; s. quae satis copiose de hac re disputavit Io Schmidi de epithet compos in trag. graec usurp. Berol. 186b. Profecto autem siquo alto, hoc loco diversitas quaedam scriptorum statuenda erit haud neglegenda Sophoclesoni in theriorem componendi usuin angustissimis ancellis circumscriptum voluit esse nec ita multa habet, in quibus alterum membrum tana nihil faciat ad sententiam, ut compositum pro simplici adiectivo usurpatum possit videri Paullo minus considerale Aeschylus rem gessit neque tamen adspirat ad I uripidis licentiam uult quam vero statuerim testis est tritissima sane in sabuli REuripideis terminationis πτυχος Suboles, quae numqua in non excussa vel hi, υσυι notione usurpatur Med. 136 uo rou . Ion. 1010 δ που δῶρον Andr. 472:-nruo τυρανν δεῖ bd. 7S: χεροες. l. 1238 συὶ rovol. ec. 287 νεκροί. Iph. . 474. 289 νῆα, t. r. 33: 'hoen. 1354 aminc. r. 1303: et Tuia Cia' uva. 0r sur. 474 seruo τυυQυνόδ2ς. r. 1513: iat οἱ Phoen. l635 θρηνο νεκρῆυ. Tantana vero copiam qui consideraverit nairabitur prosecto, haec composita neque apud Aeschylum exstare ne suu apud Sophoclem; nam quod legitur segAchiil. Erast. 2. i57 auch. ola go ooύνα t. roclo illud fragment uni Sophocli abiudicasso vid tu nobi apta . - l l aut in in vocibus larvo pi τρίπτυχος sola valet numerali significatio, ii olia in in ollis luibusdam adiectivis cum adverbio numerali compositis. Poetno enim cui iiii 'llogor ni simplicis numeralis isti unitatem parum ecpre tragici carminis sublimitatem. venustisRimae compositis usi sunt, ita tamen, ut Secundae parti eis mon molionein habeat impliorem atque ideo mori circumscriptam, mi faciles delitescat Hero sur. 023 τέχνα γνουα εχηχῆνος. I . 498 Eoo ut 'frouot. l. 1179 Ους σολ ατ de corporibus egisthi et Clytemnestrae. l . Soph. r 137 potvisv dσθ . TV V Γονου. - ph. vi. 277: ωλκύσωλο νὼς significatione nihil dissert

15쪽

δαπολος exposuit, id inauripidis locum minime quadrat. Sophocles M. Col. 1058 Ant gonam et lamenam recte poterat appellare τὰς δαποκους δμῆτας δελφύς; inest enim in στύλος elegans significatio, quod in ipso itinere a Theseo liberatum illas ei ehorus auguratur. Pariter Soph. Phil. 496 αὐ τύστολον etiamstavra ν ἐκσῶσα δύμα

sane prior compositi notio αυ- ad sensum praevalet; neque tamen notio alterius partis neglegenda Sti est enim αυ στολος ipse parans scit navem. In Iphigenia autem Aulidens chorus classem contemplatur non mare percurrentem, sed in litore stantem.

Alc. 407 λεπωμα φίλας μονύστολος ματρύς - solus. hoen. 742 λθων νύσσειν μονοστολου δορύς. Aesch. Suppl. 496 μορφῆς θ μύσολυς υσe - ὁμοιος. Rhes. θ: τετρύμορρος νυκτῖς φυλακὴ propter eiusdem sabulae v. 542, quo docemur praesidium noctis in quinque partes divisum fuisse, nihil aliud potest esse, quam quarta noctis vigilia. I. Schmidi. l. i. g. 64. - ph. . 263 κοιλωπος ΠΣύς nil est nisi cavus' in nonnullis enim, quae proficiscantur ab ast terminationem nihil conferre ad significationem docet Herm. ad i. 221. Idem vero multo etiam melius potest probare adiectivum ἐξωπtoc, quod cum apud solum inveniatur Euripidem nescio quomodo perplacuit poetae. Alc. 546 δωμύτων ἐξωπ δευς ξενωγας οἶξας Med. 624 χρον γν

sum vocabulum deridetur ab Aristophane Thesin. 811. - Ηec. 121 in voce μαντιπύλος MVη propemodum evanuit verbi πολlci Significatio, quae in voce νυκτιπύλος noctivagus satis sentitur. Ion. 17 νυκτιπύλοις MVatc. bd. 1049 νυκet πύλων ἐφύδων.segi. 475 νυχτtπύλου Mimio eo. Porro procedant nonnulla composita a verbo δέω derivata. r. 82l: μελανδεω ςύνω Epo Rivgkius ita explicari vult, ut ensem significet quasi atrato margine effusi sanguinis circumdatum id quod probari potest cuin de ense agatur post perpetratam caedem ἐς αυζὰς Sisito δεδειλμένω. Eadem vero explicatio vix sufficit Phoenissarum v. 1091; ibi enim Creontis filius arvi ων et ἄκρων στας μελύνδετον spoς aquos φῆκε itaque nisi statueris per prolepsin Oetam μελύνδετον appellavisse ensem, qui ipsa demum caede atrat margine sanguini circumdatur, illainughi explicatio locum non potest habere. Quare crediderim potiuS, parum respexisse poetam propriam Verbi δέω significationem et μελύνδετον ξ μος prorsu eadem vi dixisse, qua scripsit r. 1472 μέλa Epoc. ol. 652. s. r. 1148: pia Γανον μέλαν. - De voce ταυρύδετος smi. 475 τ χύU.η. copiosius in eam sententiam disputavit chiritigius g. 78, ut dictum putet pro glutine taurino et vinciente mihi quidem in hac explicatione posterius membrum prorsus languere videtur est nihil aliud niSi quod exprimitur substantivo ταυροκύ29 i. e. gluten taurinum. - tiam Rhes. 12:ιθα xo τρο πωλ' πυκασθεtc pro simplici adiectivo μαχοεις positum putandum est, cum epitheton is ipsius vestis notionem appositum sit. Quae restant aut ab omnibus

16쪽

poetis pariter admissa sunt quiescente alterius lariis motione OP adiectiva . in αφοῦ

εο ς ηρης exeuntis , aut si Euripidis propria sunt, poterunt defendi . Quo iure poeta Phoen. 683 dixerit μυν Io θεα annotatione sua comprobavit Iolatus, idem autem Andr. 277 τρίπωλον αρμα μιμύνων καλλt Iric et ei. 367γ γι υroteissato ab ina-

nisi redundantiam suspicione, vindicare studuit Suppl. 993γ -κυθύat ossipat, si Schirlitrio redimus l. i. g. 55 est cursu celeres non enim proparoxytonos sκυθοος in telligendum est, ut sit ex duobus synonymis constatum, sed paroxytonos ἀκυδοος, sormatum a verbo δέω pariter ac μηθύος. - De usu vocis μύπτερος Phoen. 28:dam ' ὁμοπτερος - par fratrum aetate propemodum aequalium; l. b60 βοστρυχους monέρους - capillum consimilem Aesch. Choeph. 174 vide quae congesserunt Valchen. ad Phoen. l. c. Abresch. ad Aesch. Choeph. l. c. Seidler ad ur El. l. c. - devocabulis ompositis abundantia quadam insignibus haec hactenus.ll. Proximum est, ut de iis locis breviter exponam, quibus adiectivum substantivi

vices sustinet genitivo casu positi. Priusquam autem pergimus ad exempla perlustranda de talium adiectivorum ratione ac natura pauca praemonenda videntur esse. Qua in re viam monstravit Bernhardyus, qui cum in syntaxi graeca g. 425 seqq. in universum de adiectivi graeci structura syntactica disputaret, hunc quoque usum paucis adumbravit. Recte enim vidit vir doctus, noluisse poetas, praesertim Atticos, composita ingere significationis determinativae ita, ut adiectivum cum substantivo in unius vocabuli corpus

conflarent Attamen cum ex altera parte casus genitivus parum arcto vinculo cohaerere videretur cum substantivo regente, plerumque adiectiv apposito expre8Ssrunt poetae. quod aut genitivo exprimendum erat, aut cum substantivo regente in solidum compositi corpus compingendum. Quamquam vero iam apud veterrimos poetas pauca passim eiusmodi exempla leguntur, ex. gr. Hom. Il. 6. b28 υκ κρα ἐλευθερον 'retheitgbester ibi . 24, 8 arυναῖκ τε θησαro sua ov. ' Pind. yth. VIII. 5 Πυθtύνικος u. tamen hoc dicendi genus in deliciis suisse cum aliis poetis tragicis tum Euripidi recte statuit Bernhardyus . . e desunt scriptorum latinorum exempla Liv. 22, 26 dictatoria invidia, die ubI Stimmun gegeti et Dictator; bd. 29, 18: omni divino humano- quo scelero liberari Sall. Jug. 41, 2 metus hostilis Cic. Phil. 5, 9, 24 pacata n quitia, Nishtδn urbigleit in rieben. s. aegelsb. stilist lat. 3. 300. Seisi . at Cic.

pg. 25. - Omnino vero talis adiectivorum usus multo minus cadit in simplicia quam im composita Substantiva enim simplicia raro adiectivorum naturam induunt nisi ila,

17쪽

ut assumta aliqua terminatione adiectis paullum immulentur composita autem Saep numero sine ullo formae discrimine Et substantivorum et adiectivorum partibus sati

laetunt. Itaque consentaneum est, propter usus facilitatem et affinitatem multo saepius composita in locum genitivi irrepsisse quam simplicia. Totam autem exemplorum Euripi- deorum seriem ita facillime in partes digerere possumus, ut spectemus diversa genitivorura rationes, qui adiectivis adhibitis exterminantur. 1. Primum minimeque implicatum genus tum fit, cum genitivus expellitur aut oli-iectivus aut subiectivus Pauca adiectivorum simplicium exempla intermisceo a genitivus obiectivus: Iph. T. 72 βωμ)ς Ελυν οὐ κατασω ε φύνος ara est ex qua Graecorum immolatorum sanguis stillat Bach. 795 δύ- φονον ε θῆλυν Iph. A. 595 ως χχ μιαινοι βωμον tui εγε poνω. Hipp. 537 μ παυ φύνου. el. 591: ταυρείου φ9-υΕl. 92 ά μα μηλείου φύνου. r. 89 ag α ενέδho caedes consanguinei, Ter anhte mor 1; bd. 285: illa μητρίον caedes matris Suppl. 148 ανου murrενές. erc. s. 1076 a ua auri ovov. Ion. 1260 αῖ α προ orrato caedes in supplice perpetrata:

i υίοις - θρος τετρα μονος υίotici bd. 386: τεθρίπποας αμβῶας. - Ηoc loco etiam numerandum erit illud 'rενὸς μάχη Ion. 987; nam cum per se dubitari possit, utrum Subiective sit excipiendum an obiective, versu succedente 'π' ' si h ρ rjαντες εστησαν θεοῖς verisimillimum fit, esse proelium a terrigenis susceptum igitur u ieci. Altero loco, cujus infra mentionem aciemus Cycl. 5 yyyεγῆ μο ν δορυς procul dubio obiective debet excipi in proelium contra terrigenarum arma commiSSum. - c. 254: - δομηyύρους ηλουσt Vadc sunt quicunque concionatorum laudem captaui Troad. 96 dnaro υς τιμὰς ε χον. l. 993 βροτῶν τιμας σωτῆρας ἔχοντες de Dio curis. Ipsi T. 1268 μαντε ον trudu segi. 497: σχουσι ast τα χερζέ μου Heracl.

18쪽

l 363 μονομdartis δορί Aecedit denique locus ob audacissimam translationem satis notus hoen. 328 δακνα Husanrvos, ubi significaturus est poeta par fratrum et acie

et annis consimilium. - Νonnulla tamen, quae hoc modo expediri posse Schi tetii est sententia l. i. g. 96. vix ausim ita explicare. Hipp. 68 εὐπατέρεια υλη, quamquBm potest esse aula in qua versantur οἱ ερυπύωρε - quam quidem explicationem Lobeckium secutus proposuit vir doctus - aliter tamen explicandum videtur esse. ameum illo loco Diana, ut Iovis silia, laudibus efferatur, ad solum Iovem adiectivum spectare videtur, non ad Omnes pariter domus Olympiae incolas. Quae quidem vera sit explicatio in se apparebit. - Dissicillimus est locus Iph. T. 11: uοπλουτον Iuma af DUrες Ῥελύδροισιν, qui vehementer exagitavit interpretum sollertiam. Matthiaeus sententiam quidem loci recte explicavit verbis περὶ πλουτου μωά μενοι. Putat illud ista a es ειντες dictum esse pro Quia uia με e vel δμωαν χοντες , saepe enim verbum at ξειν deii usurpari, quae magna sint; quod autem in comparationem vocavit Med. 57: ιλλαν πολυτεχνον pro . πολλῶν τέχνων, id egregie falsus est vir doctus vix enim Ueλοπλουτος istia est uob πλουτων d. Oechlyus in editione sua et iterum secutus enallagen auxilio vocavit, . cum dictum putet pro πλουτον μελύδρotc σὐν μίλλα ξοντες quae vero ad sententiam probandam adhibuit exempla plane alius sunt generis. Versus enim ph. T. 226 in libris manu scriptis aliter legitur et ab omni suspicione satis vindicatus est lotgii nota g. 50 Or. 99 autem Μυρτὼου δνον ικων ε οἶδμα non est Urtio σὐν φύνω ὐχων ε .es a sed ονος per simplicem metonymiam dictum est pro cadaver interfecti. Accedit quod prius adiectivi compositi membrum inexplicatione illa plane evanescit. Quod vero ad infirmandam Schoeni sententiam argumentum exprompsit, id ego nullo modo possum probare. Contendit enim Oechlyus, tot loco non tam agi de crescente divitiarum cupiditate, quam de augendis ipsis divitiis. Parum recte. am quod poeta v. 41 dicit Κιλοπλουτον ἁμιλλαν, idem rex post alio modo expressit verbis pia vis iam .... πλη-oc. Qui studium divitiarum certatim cum aliis quaerendarum augent in animis nimisque alunt, tandem e adducuntur,

ut neglectis omnibus periculis et abiecta omni anxietate maribus ignotis et procellosisse dare velint et deniquo talem ortunam exhibeant, qualem naufragi illi ipsa enim insatiabilis illa spes lucri hominibus perniciei est. Otλύπλουτον igitur doti a dictum

puto pro mλλαν του peλοπλουτειν, certamen divitiarum expetendarum. 2. Quod quidem ad alterum genus nos traducit. am qui exterminatur adhibito adiectivo composito genitivus, potest esso genitivus infinitivi. Atque cum saepenumero lingua non e perrexerit, ut ex adiectivo composito verbum fingeret eadem compositionis membra reserens interdum cogimur, ita rem expedire, ut integrum compositum ponamuScasu praedicatio supplet, infinitivo που atuat vel του yενέ at Procul dubio autem

19쪽

ripidos in fingendis talibus compositis Aeschyli vestigia pressit, cuius in sabulis creberrima recurrunt huius usus exempla; A. Todi. l. t g. 56. Lobech ad Alac. g. 230. - Ηel. 1474 μυδυυς αμέρα est ἁμέρα του μυδυτειν, dies sacrificus Ov. et 13 590. Similiter Aeschylus scripsit Choeph. 261 βουθυτοις ἐν uetam, ubi exempla collegit Blomseldius. Cl. Sophorach. 609 8μέρα ταυρωφdytis 'hi diversissima miscet Schneidewinus , μυωραθIam Hes opp. 502 et quae ex posterioribus poetis et scriptoribus exempla congessit Lo-bech ad Alac. g. 22 seqq. Iph. Aul. 506 λαμπαδουρος ημέρα est fim υ του tuae λαμπαδου ν; s. Lycophr. 34 λαμπαδουρος δρομος Schol ad Arist. Ran. 131 λαμ- etra Voc yων. - Iph. . 63: τέχνη ξενοκτονος. bd. 76 ωομύνους τιμας ἔχω ics Pind. yth. VIII 5 Πυθιονικον τιμαν. - Phoen. 1300 τύλανες, ori ποτε μ9νομύρον ἐπ φρέν' ηυέτην aperto valet ἐπὶ φρένα του ενέσθαι μονομοOt vel του μονυ- μαχειν Aesch. um 496 gratατρωτα πύθε - πάθος του ενέσθαι παιὼ τρωτον. Hec 362, duclyri retro to est vi κ του uat tro to vel του τοποιειν. 3. Restant nonnulla, quae quamquam simillima sunt, tamen non admittunt plane eandem explicationem. Ion 664 η νγ βουθυτος sane potest esse voluptas bouia immolandorum, voluptas immolationis; verum si quis recte perpendet totius loci sententiam, facili negotio animadvertet, aliam verbis vim esse subiectam Iubetur enim Ion τῶν φιλων πληρω, ἀθροίσας βουθυτω συν 8 in novam quam expertus est fortunam pr sectionisque consilium convivis exponere Significatur igitur convivium laetitiae hilaritatisque Plenum multarumque rerum, praesertim boum immolatorum apparatu laute instructum. Non est igitur βουθυτος η νή - ῆλυν του βουθυτειν sed potius 8 νὴ ζενομένη τω βουθυτειν, voluptas ex bubus immolatis percepta Tertium igitur genus tum fit, cum compositum ita explicari debet, ut ponatur participium τευόμενος cum dativo infinitivi. Atque cum talia adiectiva divinam quandam spirent oris tragici audaciam coloremque impingant sermoni vere poeticum, non mirum est, quod raro verba habemus ex iisdem membris composita in verbis enim OSS et robur sermonis cernitur, non decor. odi. l. i. g. 47. Itaque qui adiectiva explicare conatur, saepenumero, cum verbum consimile non praeSt sit, e adducitur, ut adiectivi compositi membra dissecare debeat atque in explicando ponat infinitivum simplicis verbi cum casu pendente. Ceterum ne hoc quidem genus proprius procreavit ingenii Euripide impetus; immo haud pauca aquo audacia exempla invenias in sabulis Aeschyleis ex gr. ναρθηκοπληρωτον πυρὸς nune Prom. 109. i. e. πυρὸς T v S- νομίμην τον πυρρουν ν δηχα flammae lans, qui actus est arundinem replendo; ἀ TOdi. l. l. g. 66 . Euripidea haec sere sunt Phoen. 338 arat Marotis ci νύν - η. ενομένην - παιδοποιεtν, voluptatem quae fit liberis gignendis segi. 4l: ἀνδροβρῶτας θων - f. ενομένας et D βιβρωσκειν ἄνδρας seu ενομένα τῶ ἀνθρωποφαζειν, v. quae fit hominibus comedendis similiter Herc. s. 385: amovatot ἀνδροβρωm cs Anthol.

20쪽

Vidimus igitur tria potissimum exstare genera adiectivorum, quae in genitivi locum invaserunt. Primum genus est eorum, quae genitivum expulerunt aut subiectivum aut obiectivum alterius generis adiectiva recte explicari non poterunt, nisi integrum compositum posueris aut genitivo infimitivi aut casu praedicati, supplet infinitivo του tuat vel του ενέσθαM. tertium deniquo genus ita facillime expedias, ut dativum infimitivi pendere facias ex participio ενυμενος Quamquam autem qui accurate singuli loci sententiam perspicere studet, nullo negoti cognoscet, cuinam specie singulum adjectivum recie adscribatur tamen latendum erit, interdum non satis firmos esse trium specierum fines. Potest enim fieri, ut merito quis haereat, cuinam generi adiectivum subiungat, cum duobus vel tribus pari iure adnumerari possit. Schiritu. l. i. g. 97. Sic ex gr. Herc. sur. 1,5 τεκνοκτύνον μυσος potest esse vel μυσος τεκνοκτύνου vel I. του εἶναι τεκνοκτιννου vel I. ενυμενον τερ κτείνει τα τέκνα. Plerumque vero qui diligenter indagabit poetae sententiam, intelleget aliquantulum discriminis inter singulas explicationes intercedere, quod tamen facilius persentiscas, quam verbis exprimas. Vide quae modo di putavimus de Ionis v. 664. -

Ill Sequitur ut de iis adiectivorum ad substantiva adpositionibus disseram quas hypallages quae dicitur figura solent explicare. Saepenumero enim fit, ut scriptores tgraeci et latini adiectiva non o apponant, ad quem proprie reserenda Sunt, caSui pendenti sed malint cum primari potius casu copulare. Imprimis autem Graeci, qua erant lacilitate in compluribus notionibus ad constructionis unitatem complectendis, multiplici favebant talis traiectionis usui; s. Bern hardy synt graec. g. 426. Cumque apud omnes Omnium temporum Scriptores graecos sat multa inveniantur exempla, in deliciis suisse hanc epithetorum transpositionem triumviris tragicis vix est lito miremur. Namque si iam circumspicimus transferendi causas duas polissimum inveniemus. is a Schmidi . l.