De Aeschyli Septem contra Thebas [microform]

11쪽

Mαθον - ανω κου μαθουσι λήθομα. I. I rilogiarem Aesctyliarum metatio eum omnino eonstet quot et quantas Cautione liabeat, tum novo nuper eoque luculento documento clarissima iuraue positum est. De trito ea enim Septem eontra Thebas sabulae ratione quae nque crities vel cautissinii iam pridem asseverarunt et tanquam extra omnem dubitationem posita eonfidentissime crediderunt, eortini nihil non salsum esse nune demum intelligitur ex pretiosi

sima didasealia a Frangio a quidem reperta in odice Aeschyli Medi o. Exitus autem eiusdem sabulae inde a m 96 ed. mu primum Mileti Frane gallicis visus est tollere omnem unitatem quae dicitur actionis, eum nee dierum senatus Thebani de non sepeliendo Polynie pronuneiatum a Praecone nee ipsam P lynieis sepulturam, quam neglecto edicto paratura esset Antigona, ullo intereo vinculo 1 Die Didashali Eu Aeschylos Septem contra Thebas Berlin. 1848.

2 Theatre de Grecs. I. p. 4IS, IV p. 201. Antigone se determinant a Pi umerrempli nn devote de piete; mais 'eston aute interΦt, e soni des utres PerSonnages que ceux, qui ni occuperae spectateu Pendant Ia piece, insic est ut veritable commentemen d'une autre tragedie.

12쪽

arbitrarentur contineri eum reliqua totius tragoediae oeeonomia. Idem vitio vertere poetae non dubitarunt, qui inter Germanos elegantissimi exatiterunt artis Graecorum dramaticae existimatores, Suevernius in et Sehlegelius. Nee aliter de ultima illa scena sagacissimus trilogiarum Aeschyliarum inventor elehervs sensit qui quidem subtili sensu suo retus cum singula sabularum Thebanarum nomina in trilogias distribuisset, pro rei natura externorumqua testimoniorum penuria non potuit non quaedam dubia et valde ambigua in medium proferre. Ne prolaeto mirum est ipsum WeIeherum in quaestione tam Iubrica aliquantum sano fluctuasse. Primum enim una trilogia Laium, Sphingem et Oedipum, Nemeam, Septem eontra Thebas et Phoenissas altera, tertia denique Eleusinios, Argivos et Epigonos iuuetos fuisse epniecit: ' post missa hae conlaetura in seeunda trilogia pro Phoenissis Eleusinios posuit, in tertia autem omnes tres sabulas auspicatus est ita sociatas fuisse, ut Epigonos Argivi, Argivos hoenissae exciperent.* Sed in eo tamen onsentaneus sibi suit eleverus, quod Septem contra Thebas sabuIam propter eam quam supra attuli caussam sine ulla dubitationis significatione nunquam non mediam esse voIuit. Quae quidem aussa tantam prae se ferre probabilitatem visa est, ut ieeire Hermannua quoque a rectavia, quam primum iniit, ' aberraverit eamque fabulam item sibi persuaserit medium 1 Aeschylos Sieben gege Thebe. malle. 797. p. 135 sqq. 29 Ueber dramatis che Euns und Litteratur meidelberg. I SIT. 4. 162.3 Die Aeschylische Tritogie. Darmstadia 1824. p. 365. benso ge is verrath de Aus gangrae Sieben in Endstlic de Gangen. Der Vorsat der Antigone dei Polynices viseerdige is mit soaestimitem stolgemistichigeniti gegenVerbo undinat de Stadtheroides avsgesprochen, das an die Ernillung. die Darstelluri de That vertangi, insomeh ais de Strei de Schwesterndurch die hellunides Chors dieserinandiun nocti meh Gewichi glebi. 4 l. c. p. 3o Sqq. 5 Schuleteit Darmst. 183 . 2 Abih. p. 16 sqq. Die Griecti Tragod Rhein. Μus. Suppl. II, 1. 1839. p. 29.6 De compositi tetralog. Opusc. ΙΙ. p. 314 sq.

13쪽

loeum tenuisse. . Prima enim aritoria eiusdem Hermanni sententia ,s Oedipi res tractata ' esse, primum autem , hellum Ii auum complexam Masm alteram H. E. Argivos Septem contra Thebas et Ele talas, tertiam deniqua Epigonortu res

Uerum enimvero hae tot tantorumque eriti rem inter se consentientium iudieia corruunt uno omnia, postquam selirissimo eas FranEius, quanquam ipse ante cum reliquis erit is superstitem sabulat negarit in fine trilogiae positam fuisse, hane in thesauris Florentinis didascaliam repperit

- , Παλαι nar σατυρικοῖς τοῖς Πρατίνου πα*ος intro: Πολυτρο- diusti A ονρric Γραλογιg. . Cuius quidem doeumenti fidem vi nuper in dubIum vocaro ausi sunt Iehierus' et Valerus,' prorsus ineptos et ridieulos sene praestiterunt sua- videlicet somnia longου longeque anteponente tam antiqui testimonii memoriae. Sed in fine trilogἰa positam fuisse Septem contra Thebas sabulam quoniam certissimum est, eiusdem sabulae extium, qui tantopere torsit criticos, qua tundem ratione

et Theagenidis reboniis et reliquorum Oetarum, qui una cum Aeschylo tri- Iogias comitaserunt, Aristiae Polyphrisinonisque nominu latere eiusdem Frauri facilis nec fallax coniectura est.

14쪽

nunc dixeris explieandum esse Aesehylum enim omnino est ineredibile imperite et

Oscitanter nescio quem pannum assuere voluisse ei potissimum sabulae, quam tot laudibus cumulavit eum omnis antiquitas tum Aristophanes homo iudies aeutissinit. Ut mehercule ne exensatione quidem opus sit, qua ad defendendum poetam usi suntreeenitores eritici. Et Iacobsuis quidem sepulturae commemorationem repetendam esse contendit a moribu Graecorum, qui eum in peetaeulis tragicis anuissent, illud potissimum scire cuperent, num iusta mortuis essent soluta. Quae sententia si ullam haberet probabilitatem, in unaquaque tragoedia sepulturam recte quidem monuit Sueis vernivs poetis deseribendam suisse idem autem eum ultimam Menam affirmasset supervacanei ornamenti instar habendam esse poetamque Wopter Iliaea verba ante

cedentia scena v. 996Γ, Δ πῆμα πατρὶ παρεπιον. eommemorasse atrum sepulturam, ne ille parem honorilio de dramatre Aeschyliari iudieavit Nee honoriseentius apparet esse iudieium Boealisi,' qui ultra modum protendi oneedit quidem actionem in Septem contra Thebas, ae exspeetationis mois vendae caussa exitum illum sibi persuasit additum esse a poeta, qui alius tr Iogiae

Thebanae continuationem quandam in animo habuisset. Quid multa Aretissimo vinculo eam ipsam cenam cohaerere eum oliquo eiusdem sabulae argumento quanquam nullusdum quod solam perspexit, luce tamen clarius est.

In universiim enim trito aram omponendarum rationem Aeschyli ex Eumenidiabus cimus eiusmodi fuisse, ut πρωταρχον της quasdam viatio in ultima tril ael In Ranis v. 102 sqq. 2 Nachii age et Sulares Theorie de actone Wisse chiateu. IL p. 413. 3 Q. Ca4 I. c. p. 37 sq. 5 Graec trag. Princip. meidelbergae. 1808. p. 269.

15쪽

sabula mederet. Eandem rationem in Prometheo quoque Soluto non est dubium quin poeta secutus sit. Quanquam talem intercessisse inter Iovem et Prometheum reconciliationem, qualem baptizato Aeaeislo nuper sibi finxit Schoemannus, prorsus

negamus.

Iam vero seeleris Labdacidarum expiatio, quam iam diu'Haerus' singularisabuIa auspicatus est a poeta expositam suisse, quidni credatur inesso in ipso illo exitu fabulae In hane sententiam diei vix potest quam apte ultimae sabulae scenae conventini uterque enim semioliorus postquam satis multus sui in deploranda mutua fratrum caede, expiatum esse scelua significat, unus quidem . 20 sq. πέπαυται δ' χθος, ἐν δε γαίψω φονορυτο μέμ-ται, His v. 39λην μα-- ληξε δαιμων. Idem dioendum est de ea In Iugubri sororum, ut quae non ommiserentur solum fratres suos, verum etiam quodammodo demovere culpam ab eis studeant eum e in potestate mali nuntinis esse diem v 992. a δαι νωντες ἐν α'l De Aeschylos Gesessester Promethous Greisswald 18 4. p. 63 sqq. Ceterum

quem Schoemannus P. 247 sqq. commentus est Prometheum Solutum, is non modo perversam de Iove opinionem continet, sed etiam universa sua Pusilia compositione a cothurno Aeschyli alleatus est quam qui maxime.

16쪽

Quibus versibus ad Ipsam reoneiliatisnem fratrum atque expiationem a Ieris Labdacidarum percommode transitum paravit poeta: quippo videmus enim ambas sorores sepeliendorum fratrum pari studio euriosas v. 903 sqq.

k k πῆμα πατρὶ παρευνον. Quanquam Iiquantum sane discriminis non est mirum intercedere inter pleniorem et sedatiorem chori amentationem atque nermistum eum singultu fletum sororum, quippe quae vehementissimo dolore raptae nisi infracta et amputata loqui nequeant in quarum indoI describenda tanta tamque admirabili arte versatus est poeta, nemo ut 8Sequi eum nec poeta nec alius artifex possit. Sed praeconem, qui in seenam prodit, fortasse quispiam quaerat, quo consilio poeta senatus hebani edictum pronunciantem secerit. Atqui in illustranda sabula Thebana eschylum totum sere pependisse constat ex antiquissimis poetis Velieis, Cinaeihone Datque Homero ipsors qui quidem Eteoclem in arminibus suis volue-FIMCb-Noveri urgen unversOhillic das deiste eschlectit aber in die Μysterien des Fluctis. te si die alte Sage uti dex ollis Walin feteri, lassi de PDicliter inen leuchtetiden StDab Attis cher Eumeniden letire fallen l Der epische Cyclus ode die Holnerischen Dicliter voti . . elcher Zweid. Theil. Bonii. 849. l3. Das heste Zeuguis nix die Oedipode des inathon glebi die aclihilduia devo; eschichte in ei iter rilogi de Aeschylus ab . et che vermuthlicli die Hau pipuulite des pos in threm esenilichen Zu-Snmineri hange enthieli. 2 l. c. p. 23 io Aeschylus seine Tritogieen au de Grandiage Homerischer Poesieen aumaute, is uiis nos denen de ut licii genug, welche dem Troischeu Nuctis angehoren Cf. etiam p. 378.

17쪽

runt esse natu maiorem ideoque Iegitimum regni patera heredem, pium praeterea et iustum, evntra Polynieem natu minorem impium discordiae ratemae auctorem patriasque hostem Eadem ratrum indolea, quam Sophoclea demum et Euripides Dedere metatis inter as Atheniensibus et Argivis prorsus immutarunt Argivorem gratia ), ab Aeschylo quidem religiose retenta imItandoqua accurate expressa est.

Foedus enim Atheniensium Olymp. LX ictum cum Argivis, quod constat quanti momenti uerit in omponenda Orestea Olymp. LXXX, 2 in menam producia, nullam vim habere potuit in Septem eontra Thebas quam sabulam ante Argivum Aedus Obmp. LXXVIII, I doetam esse eadem didascalia ista testatur. partibus igitur Thebanorem atque Eteoclis stare sese cum tota tragoedia tum

ultima illa scena et potuit significare poeta et voluit. Nam cum iam tamqua in eo essent Antigona et Ismena, ut humarent fratrum eo ora, en praeeo in scenam prodiit edictum pronuneians, quo senatus Thebanus Polynici, ut qui bellum patriae intulisset, honorem sepulturae denegavit. Antigona autem animi magnitudine praestana inter mortuos ratres tanquam conciliatrix intercedit, eum semetipsam sepeliendi Polynieis perieulum subituram esse diea v. 10 7 sqq. ἔνι δε Καδμειων γε προσμα- λέγω, ιν ιλο αλλος τονδε, θάπτειν θέλη, ἐγεω σφε θ άφω κανὰ κίνδ o βαλωδάσνασ' δεψον τον ἐμὸν, ουδ' αἰσχυνομαι ἔχουσ' πψ ον τηνδ' ἀναπιαν πολει.

δεινὸν - κοινον σπλαγχνον, O πεφυκαρον,

μητρος ταλαίνης κἀπὸ δωτηνον πατρος. I l. c. p. 340 sq. M I. c. p. 341 Sq.3 Dea Aeschylos Oresteia on Iohanne Fran E. p. XXX.

18쪽

Quid quod praeeone eivium iram magis magisque minitante eo audaeiae progreditur Antigona, ut defendere a tueri fratrem contra iniquam probrorum insimulationem studeat . I 038 1δη τα τουδ ολωτατ νται θεοῖς.

παθων κακῶς -κοῖσιν αντημείβετο.

Huc accedit quod ipse chorus, quamvis illius partes a Thebanis virginibus eisque patriae amantissimis agantur, metu tantum sese diei deterreri a deplorando sepeliendoque Polynie v. 050 sqq. πως τολμήσω μήτε σε κλαίειν μήτε προπέμπειν ἐπι 63ψω;

ἀλλα φοβουμαι καποτρέποι rex δεῖμα πολιτων.

Sed mox misso et alter semiehorus in partes Antigonae atque Polynieis transiens id agit, ut fratrum euIpam minuat et exeuset v. 66 sqq. καὶ α γενερ κοπὸν τοδ αχος, καὶ πολις αλὼ αλλοἱ ἐπαινετ τα δίκα-. In quibus versibus nemo negabit inesse non solum exeusationem fratrum, sed etiam reprehensionem civium Thebanorum, quorum duritiam severitatemque ne prae

quidem taenit v. I 2 τρανς γε μέντοι δῆ - ἐκ γων κακα. Quae eum ita sint, expiationem et tanquam laeasionern 'τ- πε της Labdaeidarum pium poetam exponere voluisse redendum est ultima hae Menae quae

19쪽

quidem tantum abest ut supervaeanis sit, ea sublata ut iusto fine carere tota tritora avideatur. SinguIari igitur et propemodum incredibili errore decepti sunt, quicunquo in uilogiarum Aesctyliarum rationem inquirentes ex superstitia sabula compositione et a mento Oedipodea triIogiae nexum non perspexerunt talem fuisse, qualem Florentina didasealia exhibet. Tot enim tamque IucvIenta deperditarem sabularum v stigia in Septem eontra Thebas, imprImis in seeundo eiusdem sabula stasimo inde an re tanquam sua sponte se offerunt, ut Oni tando ratiocinandoque ex eis proba biliter ora atque adumbrari totius trilogiae forma et quasi iacie possit, praesertim

eum magno nobis sint adiumento hae in quaestione Helicorum poetarum reliquiae. Sed pIena huius quaestionis traetatis, quam nuper attigit Sinneidewinus DIaudatus ilIs a Mehere, Deum amplius sibi spatium poscat otiumque ad limandum nune maximo desit, neeopinanti enim mihi hae mmmentandi facultas data est, pereommodiorem sortassa occasionem hue olim rediturus in praesens quidem satius duxi aequieseere in singulis Ioeis Septem eontra Thebas sabuIae pristino nitori restituendis. I Philol. III, 2 1848 p. 348 sqq. et . I. 1850.p. 18 sqq. Quae in priore fasciculo inest Schneidewini commentatio, eam doleo mihi non fuisse praesto. 2 l. c. p. l,

20쪽

R eeentioribus temporibus Porsoni Hermannique strenua artis critiea laetitandae ratio nemo nescit adiumentum ad emendandos poetas Graecorum tragi a quantum attulerit. Ac fimum quidem inter eos, qui tanquam alumni severa duumvirorum illorum disciplinae in interpretando emendandoque Aeschylo operam suam colloearunt, nominandus est Ahrensius: λ qui quidem quattuor potissimum res recte perspexit in emendando Aeschylo maximi esse momenti: codicum auctoHtatem, sententiarum ineanticis ordinem, proprietatem sermonis Aeschylei, metrorum apud Aeschylum ratio nem. Sed quae breviter tantum perstrinxit Ahrensius, eadem singillatim multo uberius explicarunt alii eritiei. Qui quidem ut haberent quo niterentur undamentum, ab explorandis mutuis codicum rationibus profecti sunt. Quo in genere singularis laus debetur Maretaeherilio' et qui odieemmedimum Ionge omnium antiquissimum et praestantissimum denuo laudabili studio perserutati sunt Ioanni Frangioy atque Carolo Henio. Sed in metricis quoque rationibus Aesehyli dedita opera investigandis probabilieonsilio Haborarunt praeter ipsum Ahrensium Bambergerus,' Engema' et ini De causis quibusdam Aeschyli noridnm satis emendati. Gottingae. 1832.2 De emendatione fabulae Aeschyliae quae Supplices inscribitur Rhein. us. V, 2 1846 p. 6 sqq. 3 De Aeschylos Oresteia p. 303 sqq. 4 De Aeschylos Oresteia o Iohannes Frang. Rhein. as. I. 4. 1848. p. 56 Sq I. Ueber die Perse de Aeschylos Ibid. VII. 2. 849 p. 20 sqq. Des Aeschylos Oresteia o Iohannes Frang. Ibid. VII, 3. 1850 p. 370 sqq. 5 De carminibus Aeschyleis a partibus chori cantatis arburgi Cattorum. 1832. Q De Aeschyliis antistrophicorum responsionibus. Gratistaviae. 1836.