Quaestionum Xenophontearum particula tertia [microform]

11쪽

Soribendam δεικεκαθαρμένοις 'id Anab. I, 2, 16. Nominum in αρχος et αρχης -- euntium magna est in libris Variatio: id ann ad R. Lac. XI, 4. Quae oeckhio Oec. o Ath. II. p. IIa Visa est forma antiquior, ea etiam nostro codice Sustragante

in vocabaeo ιππαρχοις restituenda est, cuius pro serma mirormanorium ,παρχαις retinuisse. Denique cum Dindorso scrib. σποοιαρχίας.

Tandem ali piando de verbis οπερ lao dubitari desitum eis Quod μέν post ευθυο praetermisit Aldina, admonitu indoini uncis secluserant Herbstius et edito Xenophontis Parisiis nuper apud Didotum foras dati. Post idem vocabulum partices a libris nonnullis iniuria abest Hellen. III, 1, 16. Veremo pronomen delendum est, cuius significationem aliquam patet iam in se in participio. Irruere autem in complures 10eos videtur voluisse Sentretiam suam correxit Dindoinus ad Heli. II, I S. V. ann ad Comm. I, 4, 14. Eorundem Verborum ἀν νγ ατο Lata VIII, 3. alia ratio est. Quae equuntur ασιλικον τι κα λος, in iis Aequi malim codicem V ann ad Grum. II, I, 22. Jacobire Luc. Pisc. c. 12.

ο ante ἐκ θεῶν etiam in ad A. deesse in narrant om et Heres Habet Vindobonensis. προς τῶ - anaia φο νονται Ast Ephem vindob. ISI6 p. 374. Obstius et Hanorius iniuria ad eomparativum ἐλευθεριωτερον redieranti

Lmendum μεσπι. a quod quum in libri scriptis et editis veteribus Imatur omni-hus, recte repositum est ab Herbatio et Hanorio. Neque ego scio, qui factum sit, ut is usus σέ particulae Thucydidis et aliorum me crederetur, Xenophontis esse negaretur. AELIM IE RI2. δῆλον τι Vid. Bora Cyrop. I, 6, 24 ed. Se . Ultimum vocabulum incaute inclusit Herestius auctore megero. 14. δε λιγον - ἄλλο τι Prius etiam e Parisinis recipita dum.

Scrib. ἄλλ' η ὀδώνη casMφa; ut is similis usus sit ei, quem habet post interrogationem in antecedentibus e gressam e cogitatione addendam, aut etiam praecedente οὐδέν, οὐδὲν αλλο ad quem propius paullo accedit locus lati Phaedr. 258 E. σίνο μει- ἔν-α καν τις ζωγ1 λλ' η τῶν τοιουτων δονων νεκα Aliter ensit More Deor. II. I. M. Mi malensis, quam non tam temere obsequi Iuntinae quam Medi sese demonsumi ad pusculorum locum aliquem, non habet τουra ram, ut est apud maenemannum, Sed σου Ἀντικληθισαμενού. Quod libri habent scripti et lame si usque ad Simphanum omnea προ φέρεισθαι neges an non sit commutandum. Cyrop. V, 4, 6 ἄσπερ εχ λιιών ἐκ χειμῆνος προοφέρεσθαι. Ηm VH 5, 15. ἐτυγχανον προφοντες εἰς φ Μαντι-

12쪽

υειαν Vid. Schneid. Cyrop. I, 4, 11. ornem insta IX, 2. ubi apud Victorium est. εἰe- εισι πρα τον θαλαμον. Nam ut PraepoSitionum προς et εἰ in libris scriptis crebra permutatio est, ita usus non admodum distinctus.

I. συρρακουσιος - κιθαρίζοντα καὶαι τραπεζαι non omittit codex ut Ρarisini. Quod μωσαν ce coniectura re geri scripsit Hanorius, recte ortasse secit. Comprobat code hunc ordinem ἔρχεταί τιο αυτοῖς ἐπὶ κωμον Σορακοσιος αν ντος Particulam τά alteram, OS Gcων, explicant Elmia. Εur Heraes. 622. Add. Sommer Annal. Us. 1831. 12 ulteram, post κιθαρίζοντα, damnant codices. τρωτα δὲ και ἐπιδεικνυο haec vero non Solum habens a ficiens, sed etiam ostendenso κοιν immerito secluserim Dindoinana et quae eam sequi solet Parisina. 2. Legendum cum odicibus 1 αὐλητρk μεν Vocem εδιστα om. A, non B, ut mi apud

Bornem.

3. μυρον - ἔφη in σωκρατες - καὶ Oh . Ἀλλη ais γυναικι 'λλη β ανδρὶ πρέπει - νικη- ρατου καὶ κριτο υλου Quam Sit sanus o ex inter minus ex iis, quae annotata sunt, quam quod alia non Mint annotata, apparet etin hac paragrapho qua nescio an magis etiam quam lactum est Sequenda eius vestigia dicam. Quod se sit μυρον - nam quam habeant Parisini scripturam, non docet Gavius - veterem eius Vocabuli notationem equitur ordo verborum praestabilior est, ut bis legatur ἄλλη μὲν -ακI, ἄλλη δὲ ανδρί. Deinde seribendum λυρου με τι καὶ προςθέονται αυται γαρ τουτου ζουσιν. Quam etiam Schneideri fuisse sententiam, apparet exemplo editionis, quo ipse usus es Vide quae exposui in Convivii editione, quam hoc ipso tempore paratam mitis. In Verbis ultimis Dindorsum equidem non magi Sequor. 4. χρονου πολλου δέονται - αν τις . . χρ λαβη - μυροπωλων - κακοῖσι συμμαιγῆς

θολλου habet Aldina, non Iuntina. Scrib. χρισμα. 5. εἰς ταυτα ἐπιτηδευσαι. te lacuna videnda mea editio. 6. - ουδὲν διδακτον - μαθητεον dicem si cum Parisinis comparamus, habet hi quidem sua incommod ουδέν - μαθητέον, non habet communia cum illi vitia πω - ευρ σεις -- ωακτον τουτου, Παviora illa quidem.

9. γυναικεῖα - γνωμης

De diVemitato Scripturae γνωμης et οὐ am deque his vocabulis in scriptis Veterum emutatis, iuxta se positis, sibi oppoSitis, et de sententiis interpretum me iusto lon usabamur, Suffciat ex mea editione repetere, laudis imminutionem in vocabulo γνωμηέ- num haec est vera Scriptura, positam ex mala mulierum apud Graeco .XiStimatione inplicandam esse. E locis hirimis contuli hos: Lac. III, 4. Ha Sympos.18 c. Addomanorium ρωμης scriptum reliquisse, γνωμης in annotatione defendime, et SeriPturae ρωμης novissimum patronum exstitisse . . . Henrichsenium dim doconSili et arte Convivii Xenoph. eiusque cum latonico necessitudine, Fle pol. 1840, p. 29. -

13쪽

Il. ala μὲν ουν ταυτα, quod Scripsit ornemarinus, comprobat cum untina noster codex CL I, 8.12. ως ω καὶ af - ουτω - 13. συρρακουσίου - ἐπιμῖαντα - ποι σει ἐπιδείξηντι - μιδεδαντα praeserendum sit, non facile est ad iudicandum. Quod Bomemannus ποι σει, quae est scriptura librorum ante Castalionem omnium, conatus est quodammodo desiniuers, magis eam nobis fortasse probaret sententiam, Si Verbum de altatrice intelligendum esse dicere 14. ἐς τοις μοιχ. Id. insitis Itaque Sohaesertanamin emendationum altera refellitur, altera comprobatur: utrumque commode. Scrib. 3ιδετ ἔφη, se κοιλος ὁ παα ων, ut ea sit interrogatio. Quamquam Verborum articulo carentium explicatio lacilis esti 16. αλλο τι sic aesto G συρρακουσιε. Iam inaret. I. P. II. προοενενοησα Scribendum drii. προγνοησα retinuerunt Heresti et HanoM Verbum προποεῖν e cod. Guel ingessit eunius Cyrop. VI, 3 7.IT. τους ωμους δὲ λεπτυνονται Dindors Heresti Parisina. Scrib. τους δε μου cum codicibus. 22. μιμεῖσθαι τροχους ἔπειρατο - Θαττον φρυθμον Scrib. ανταπέδει ν cum Paris A. et nostro cuius Ioco miram est Herbstium is επέδειξεν restituisse. Quod Parisin εἰ τοὐμπροσθεν habent, ad sequentia pertinere mini Bornemannus; sed ut est apud Gallium exscripta Iectionis varietas, est illud Ioco e horum 4 τουπισθεν. Vectu ἐκεῖνος ταυτα ast o ἔμυσσειν ἐπικυπτων μιμaῖψαι τροχους ἐπειρῶν ut olim Quaesti I. p. 4, ita nunc quocia ex saevitiari dicendi consuetudine imie retor, qua quum anteceaserit ταυτα, Verbis deinde aliquot interiectis ipsum illud Ponitur τροχους us aram, cuius Ioco ostium exspectes ποιεῖν. Siniplicior paulla ratio

est locorum Cyrop. I, 3 10. Hati Lain. IM . Alios etiam impeditiores id apud PD et Gosser Thucyd. II, 4 IV, 125. Sommer Diari Darmstad 1835. 122. p. 979. Minneri gr. 559. D. I. 23. Scribendum esse has γουν Adriam vidit Hemdoreus, ut est in margine Schneideri. ' Vid. IV, 16.

obabilis indore scriptura esti id ann. ad UBI, M. Scrib. ταν δὲ οσω cum codicibus, quibus in his etiam propter spiritum asperum obtemperandum esti Vid. ann ad Comm. III, 12 6 Deinde τοσολο πινν cf. Popp. huc. V 86 sq.

μουam cum rellio et mindore malle se abesse S eidinis in margine annotaviti

14쪽

d. ι καλοκαταθία. Quod eode habet at Vicinrio duce Reribendum dixi Quaesti I. 12 sq. Comin. IV, 3 12 seri it de sua et Hermanni coniectura Dindoinua et pedis qua eius et sina Ha Alcib. I. IAE . quod nondum ausus est Statiummius ea emendatione Butimanni recipere, reo erunt iniuria Turicenses. 5. α μῶν Iaarere . Librorum manu exaratorem et, iis Paucis recess-s, impressorum omnium Aeripturam simis cum indocti Teubneriana in Parisina Mendas, vi hic quoque a Socrate eos, quos s. . dixit, oppositos putes. Nec minus potest articulus ab illis deletus defendi in verbis o κατηρ, ἐπιμελουμνος. s. αν έκ. Codex hic quoque eum tantina consentit, uγου et διδομα praebens errores enim Schneide et qui sum sequuti sunt editorum eorrexit Bomemannus. υκουν δμων δοκῶ Scribi volat omeladoreum annotavit Staneideraru

Difficile ad iudicandum est, utrum o Σωκρα oram an Σωκρα me hic li indum

Ast. Prius praeserendum esse propter laeum IV, 16. melo quo iure dicat Herbstius, qui falso e arisinis nomen Socratia emendatum retuliti S. Betinendum ἔφη post πολλήν I0. ἐπ' ἀυτον, με II. δῆλον P. Tuitus sum in editione mea scripturam δηλῶν ἔφη ὁ Λυκα τον δειπ-

2 ἔφη ἐπὶ emisis. Recte ver clus filmum interrogationis posuit post φρονε . Insertum a voea - ἔτι ossiem desin lubent. Vid. Minem. IR Comm. IV, 4, 15. GP. I, 3, II. M. Sisin Sta auri Hati Apia. 20 d. 1 ος Aain Paris. B dat προσέβλεψ . . non προέβλεψαν, ut est apud Bornemannum. Sindi ἡ δ' . as. Memorabile est aut- , in tribus Paragraphis continuis de tori vel addendo vel omittendo asi Quod his ante verba ἐπὶ τ πα- omittunt Parisini A. sine sententiae incommodo habet Vindobonensis, rectius, ut videtur, defenditur quam

damnatur. Nam quod Boraemano addito τι ueram amabilem Hiquanto verbosiorem dicit emes neque protecto haec mare verbositas est neque particulam rectae orationi praepositam a Scriptore ipsius, qua loquitur, verbis reddere d--n. Non de

est in Iuntina eamque sequutis euhioniiuus Cam nea, Halmia, Brylingeriania ecta ut est apud Hexbstium suorum librorum auctoritas a Vindobonensi codice repetenda est.

I. ω ημῶν ἀκουω. De his verbis disputantem Borae mirum latum reprehendit Forisch. Obss crit in Lys. orati. I. M. 2. ψυχαῖς, 1. Recte nuper ἔφη omitti coeptum es De scriptura βαλλαντιον, in qua nescio quo iure codices eo entire dicat Thesa ima Stephani, conserendus Schneuder. Hati Cis. 348 d. 555 d. euius ex minotatione Vindobonensem codicem apud Platonem eandem atque apud XenoDomem pinebere sormam videbis. 3. οὐ μα νον Collocationem verborem Victorianam a προς μέν, quamquam etiam novissima subsidia di se narit, praetulamineum Di orsam et Parisina. Deinde αν particulam non Mum ego tueri, neque ut cum νασα neque ut Cum ποι- commutatur:

15쪽

qium rationem utramque commmuit, ut videtur Haetasius ceterum recisis uncis

4. ἐν κισυ ἀπο- ο ει ι Vera Drtasse seriptura et variae Iecclonis Migo. Theophr. Char. I au a si merυ τὴν οἰκιαν οἰκῶν. DoΙendiu est autem silentio Galli de codicibus Parisinis non recte posse fidem haberi. 6. τις υν αν ημῶν - μεμον - χουσι. Quod codo habet ' ινρος ἡ φωναm, id non sine ut Niceratus, ut positam in desiciis habet, proferre putandus es Quamquam articulus priste abest a Parisinia. De Particularem ova aede Ubili ac mutua non desunt apua Xenophontis editore observationes.

7. αυτικα μα δί' Dστι - κρομμυον - κρομμυον. Scribi eliina voluerunt etiam Sc eis derus in margine et But annus gr. gr. II. p. 216. Vid. Bomem Cyr. I, 3 9 Schn. 8. εοικεν εἶναι. ας κρομμυον γε ο μονον Scribendum ita, ut tamen antecedat οντω et κρομυον unam litteram ι habeat. II. Ain κατω non necesse me scribi, ut volat Sch-dep. Ob . in m. Heli.

Regimon 1839. . , quum aliunde patet tum ex iis, quae ad hunc lacum et ad VIII.

II observavit BOmemannus.12. v ἐκaίνου ἐνος ἔντος . χθομαι τε καὶ Ita hic quoque scribendum. Neque vero Sicodex naberet κεινου improbarem vid. Bah. Dem. Hstes, 49 L .mon. Trangeliu n. Dem. P. 60 sq. Schaec App. Dem. I. 819. ore Thuα HL . . 801 et quae Paris A. habet Dindoinus, probabilia sunt omnia.

16. Scribendum videtur ἐγὼ γουν, quod esui etiam Heladorsus apud Sanciderum in margine et scriptum mavult Boebstius in Addendis. Vid. II, 3 ann ad Coma II, 5, 3. IT τ μιήριον - χαkλοφορους δὲ ν --μπαρομιαρτουντας IS. Cum codice consentiens Iumina habet λέγοις quae hanc iniuriam passa est, ut que ad Boraemanni diligentiam editores incredibili incuria eius scripturam notarent m. πως μεμη σε Volebat Heladortas, ut πως μὴ φήσει f. 8. ἐπανέλθωσι est in Paris. B. 21. m. a. 23. -τω ουν - αφ. C. Gabr. Cobeti Prosopogr. 2 enoph. p. 60. scribi vula ἐκεεν δὲ πρὸς το μ. ut σωτον ad Cliniam, κείνω ad ritobulum pertinean La. 12. - BOmemannum recte disputavit censor Iliari ips rem. 269. De rebis illis, quae etiam Astiua libidinose tractavit vid. Naa m. II. L p. 58 24. καὶ Θίνως αα ει α -υτον νυν δὲ δ ενον Seribendum ita mihi Umm est, modo λιθινως mutetur in λίθινος Particulae non eam vim dia habent, quam Anab. VII, I, 28 6 31 sed qua dici solet νυν M. Certe scribendum erat νῖν δ εδ . Prius λιθίνας interpretamentum eius esse quod est in Auina, λιθίνην, si quis credat, non abhorret sane ea sententia ab omni verisinulitudine. Duplex adurebium Xenophon anaphora particularum μεν - δέ notasset, opinor quamquam id. g. 60. Maiorem vero osse Aionem X et ευδαμου quod a scripsit Xenophon, scripsit significatione es ea, quae est Cyrop. VII, 8, 2. πρόσφεν Θανά- φ' μα - ονδαμ φαίνεται, ubi vid. Bom. Vara est Anab. VI, I, Iu ημεῖς - ἀποδραίημεν αν οὐδαμοδ ένδε ubi v. xv. Ins a

απολείπεται.

16쪽

25. υσω καὶ πεφ. - καὶ τὰ απιστον καὶ ἐλπιδας Scripturae es ἐν sala αυτοῖς εἰρῆσθα et απληMrοὐδ e earum genere sunt, quae PediOSiore dIci debeant quam veriores esse. Participium e Dindorsanis accepit Parisina, non habet Dindoinus ann ad Comm. I, 3, 13. 26. πάντων ρτον. Verba σω δὲ καὶ - ἐντιμοτερον ἐστιν lienam originem ipsa produnt. Quod nisi ita esset, Post παρέχει comma Ponendum et και delindum videretur:

27. ἀμφοτεροι ἐμβατευσέ τι τλκεφαλ προς τῶν κεφαλῆν. Inversus casuum ordo est otiam in arisinis id quod neglexerim Her lius et Bomemannus huius operae etiam ultimum vocabulum comperent. Post ἐκοντα signum interrogationis ponendum. 28. δαε ' - νυν τι σοι. Scripturam οἰδαεουν confirmat codex. De verbis πρὶν αὐτογένειον annotatio Bomemanni obscurior. 30 ἐν se τῆ πολει τι μὲν πλουσιος η ἐν ita τε πολει M. ιμι νυν μὲν Quod retinendum Videtur. δκέτι οὐδὲ μέλει ουδενι, quod neque robandum est atque quod Sequitur οὐδὲ γαρ ε cae, recte tuitus est IIanorius ' 33. ποτρ. Θυοις Voleba Heindorsus αν Θυοις. M. ω ανδρες, ου in margine του ανθρώπως M. περισσευοντα τα νς απ. Scribi αρκοοῦντα iubenti Heindorso assentim Schneideriis in margine. Fid. Comm. I, 3, 5 Non additus est articulus I, 2, 1. II, 3, 2. Oec. II. 8.M. δἰ ενδειαν τα - δὲ ποκτ. Praealtabilior videtur scriptura arisinorum I ουτω πει-υωσι ita ματωγ Libri man eripti πορωτατων et ἀποκτείνουσι dant. O . . . . . . . 37. m. αγαν. Verba πολλἀ ἔχων καί nondum N possum damnare . Ex oppositione Antisthenis nihil se habere et habere tamen dicentis, quo fiatietur, explicat Hanovius. Verum quoniam maritia hominum gravis morbus dicatur esse, ἐγχέο Iegendum esse dicerem quod verbum de infimo medicamento e sim est apud medicos graecos si tam tiro medio dici posset activum quam illud pro hoc interdum positum erΘditur. In Verbis sequentibus αν particulam tueor eum Hermanno De Part. αν P. I. et Hartunsio De parti gr. II. p. 309 quamquam quominus cum Boraemanno ευρισκω coniunctivum putem esse, impedit et Iora sententia et verborum couocatio Nuper de hoc loco expο- Auit . Mora a Deor Part gr. II. I. v. -110. atque iteriam de eadem re p. 139. yerba ita constituens: λυκολις αυσα, καὶ ἐν α αυτος, υρίσπω ut ViX ER, Etiam cum Solus inveniam. . Qua in re Primum hoc non recte secisse mihi videtur vir doctissimus, quod αυτος interpretatus Miso Iu S, quum Potius e Pectaveris etiam quum cum multis et certe digendum fuerit etiam quum ego ipse; doinde si aliquod esset participium Supplendum, non set aut ἔχων ut υρμων ut τουτο ποιῶν aut etiam μχουν, sed esset ex ipSiu rassone v e noSua ζητῶν, Pene ut est apud Hermannum; denique non esse alii rκω coniunctivum quum alia docent tum locus ab ipso compar ius Luci Dial Meretri XI, 4. Haec enim Suru er Se accipienda: αολις αυτα κοιλ ωαν αὐτο ευρισκω. melodoreus vel αν deler veraωρίσκοιμι scribi voluit. ., M. ἐθέλειν αυταῖς. Verum habet codex ο ἔργον μέ ν ἐστὶ καὶ ανεχεῖραι Quod u- dum propositum, dudiu resinatum est, in mentem Sibi venisse cribendum μέν ἐστὶ

dicit Sehmidc suam de locis quibusdam Xenoph. etc. Sedin 183I P. I.

17쪽

39. ροον δὲ τομων μυοι. Ossit quispiam suspicari scribendum ἐττον δε τουτων ' ων uoti ut αὐτων, quamquam suam explicationem habet, praetermittatur. Ceteroquin ουτω magis probandum quam τοσου .41. Se araei M. πολυχρημι ατίαν --ντας posteriore vocabulo obliterato, in margine vigata est, M. τουτον ἐκτησαμην est etiam in Parisinis. Unde praeter necessitatem τουτο veram duxit nugh. Euri Heracl. 171 Scrib. ἐγώ τε νυν.44. καὶ ου πλείστου si Videtur ---λυτος μὲν ta υτωρ. Scrib. Θεασθαι - πλειστου. Deinde καὶ ουτο ' ooniicit regem apud Herestium Ultimis in verbis vulgatam confirmat codex, usui Xenophonteo convenientiorem.

45 το μηδενος Recentissimae editiones, praeter Parisinam, quae tota pmdet emin- dorsanis, recte restitueriin δανει σαμενού. Contes in editione Anab. VII, 3, 41. II, 3, 29. 46. ἐκ τουτου est etiam in Parisinis et tantina Ceterum quod quid haec Iocutio ab altera μετα τουτο disserat apud Xenophontem, dixit nuper Sievere in libro De graeca historia conscriptor tuu ut breviorem, hoc longiorem temporis intercapedinem Significet si plurimis in Iocis discrimen comprobatum videmus, inest hoc in utriusque rampositionis natur 47. ἐπaρωτῶσι τους Θεον τα Hὲν φαυλα. 49. De Verbo παρέχομαι, ' 4. Bemhain. Synt. p. 346 αν post ἐφ' ο4 sertasse addendum cur dixerit obe ει op. Xen. p. 65, nescio. 50. δέ τι κακον λαβοεισι. Recte, ut videtur et habent arisini, quos Dindoctus, omnemannan, Herestius narrant κακον τι habere id vero Gallius propter L 1. W-kianae editionis retulit, in qua vitio quodam operarum a Bachio transmisso, in Coringendis correcto Scriptum erat κακου a. Supra vitium Schaeserianae 'Eκειδὴ δέ repetiit

52. -ρρακουσιε. M. Correctionem Heladorsianam ρμίζονrα comprobavit Schneidemst margine eandemque miror placere etiam Boraemanno ad Comm. I, 2 42.54. αυτος α ἔφη m. νευρό -αςα. Quod Schwidv. Ob- in m. Hen. p. m. post σατι immitendam te et vi parti Iam in ea coniectura, uamvis ipsa per se pro- habui sit, in earum tamen numero habenda, quibus libri scriptorum antiquorum magis liberandi quam Iocupletandi sunt. 56. οῖον ἔφη ὁ καμὼς - μὴ κν M. De Verbo ὁμολογησώμεθα id Graser. Adverss. Platon. s. m. interpret Comm. I, 2, ET Scribi hic quoque Oim εἶπαν, ut ΙΙΙ, . Quamquam ea res maiorem dubitationem habet quam risum est censori Herbstianae Hesensi IMI. 170. p. 77. 58. ἔπιταμεθα, τι μιν - τί δέ-ν αὐτῆ usque ad πα- μὲν οἶν - αγουσιν, ut 1ia, et paullo antea εσι tire et opini ἐστι ex Sohaeseriana negligentius retinuit Hanoviana. M. ἀριπια ποιεῖν - μέντοι σχέ σαν. 60. ο -ων. Ex aris A. εραύεσθαι eruit qui pro Gallio eum odicem e unparavit, ipso Gallio ortasse etiam incertior. . 61. ἐμοὶ πη ο σωκρατες παραδιδως. Quem verborum ordinem quum quidam mutaVISSeme Pinianis, ad priscum illum rediit indoini Teubnerianam sequuta Didotiana.

18쪽

62. κακον Heindors Aa δέ aram et . Non miae. M. ιώφελίμου αυτῶ - φίλα ποιεῖν - σοῦ δὲ ς κακως. Scribendum Ταυ isti parum- Iam enim interpositam μέν neque code noSter habet meque Juntina. Id. II, II. Dclade non opus est φιλας in φιλίας mutari e Par A. Neque recedendum a eodice in verbis συ δέ, ωο, in quibus μοί Pronomen οὐquam Bornemannus uncis seclusit, evanescere

I. Utrum Καλλίας Ira an K. ἔφη scribendum sit, haud facile diiudicaveris. 2. A. et C. Matiniae in Graecia suis Anthologicis . I. p. s. sine auctoritate et sine

caussa scripserunt προςενέγκατε.

3. Φην και ἐν Amras. De omissa ante βο praepositione, quam Victorius dat vid. Bornem Cyrop. II, 3, 13. d. Sota. . - 4. προ ἔκνα. . A particulam, quae deest in cod. Paris B, defendam annotatione scripta in editione libri ad IV M. Vissimarinu. Fartu gr. I. M. s. νίνας Collocationis verborum αμ εμυς, et w ἐῶ υθυο eadem ratio est atque vocabularem ἔφη et Da g. I. I. καὶ τῶν ονων. - Articulum Boraemanni opera n exerunti In distribuenda inter personas oratione indorsim aequi placet. Quod fecit etiam Volguaender Brem de Iocis nonnullis Xenoph. disp. Sinnectem. ISAE. p. is, cuius ratio comprobata est assensu Bromii Annal. hi Lips. ISAE. p. 320 non se runt Bomemannua, Hanorius, Matthiae uterque Vid. Her L . S. ποτίσαι Quod αποτῖσαι scribendum iam Heindorsum censuisse annotavit in margino Schneideras, censent hodie pene omnes. Vid. Elmia Eur. ed. p. mo. d. Ups Scha ser App. Dem. IV. 302. Emmer Nov. Anna phil. Lips. IMMI I. I. p. D. Antea propter vim oppositioni scribendum duri προς- αντιλέγειν. Vid. Buum M. u. 413. s. Quod Ioci saces parum a quibusdam intellecta est, coniecturis tentatus est parem idoneis. Quod quum post Bomemanni censorem Diari ius rem. 269. a novissimis editoribus maximam partem demonstratum ait, hoc unum audo, διέπραττa Tatione Para-

graphi secundae habita dictum videsi

I. ενδ αν, ἔφη, ω - μέντοι - λλ' ο δοκεῖ, τουτ m. Illud ἔφη non mas' dubitavi recipere quam quod Heindoinus olim conlecit, codex commode comprobavit Mῖ σου ἔφη, εα ωέ. Quam ad rem illustrandam locus e Platonis Menone a Un- dorso excitatus es Comm. III, 10 15. Omemannus quam alia probabilius iudicavit αυτο, si , τουτ ι λέγεις. Ages lagendum cum libria videtur a M πάν- τιστάμεθα, sere ut Comm. II 6 IT 2. Quod editores pristini propter usus ignorationem scribendum duxerunt in αλλ' erae διαλίπωμεν α nullo codice datum, eo nemo equutus hodie est praei. Hanorium,

19쪽

nisi quod F. C. Heriles Diari a Mad. 1838. 73. p. 597, quod nullam oppositionem

in Ioco inesse erederet, formam negationis Magogica lium auctam repon tam dixit argutius quam verius Scriptum eri invenitur υκ αλλά ubi minor oppositionis vis est, veluti Comm. II 6 II. 13. IV, 6, 2. 5. II. Contra v. Cyrop. II, 3 S. Quo I os indicavi in editione. 3. Pro verbis μο νον αυλον parum recte obe Prosopogr. - p. 54. restituendi et πο ου a M. Vid. Humb. Pluti V I. p. 349. 4. ω ρμογενες. Quod retinendum videtur.5 - αν ο iam Sedem αν particulae ne quis incommodam putet, conserat VII, 5.

s. μο αντον - ἀφροντιστος ἐπιλου. c. 7. οντες nemo P thac, opinor, repudiabit.

Ianorius inritus οντες intactum reliquiti S. ποσάς φυλλα Malo quidem ex Aristophane cum aliis scribere πο ουο νυλλης πόδας μου απέχει , quod tanquam a se primum inventum Proposuit obe Howp. m. p. 16, quam X eodem cum Heladorfio ποσους σου mmi νυλλα ποδας μου ἀπέχει. s. εἴπερ γε τοῖς πω - αύτου βελτίων. Censor S eideri Halanias volebat αλλ' a κερτε τουτοις τοῖς πασι. Quod in Schneideri interpretationem mannus ἐν praepositionem desiderabat, os lati Alcib. I. 122 α πάῖδα αν θησατο σαντο πασι τοι τοιουτοιςsub Stephanus malebat ἐν additum. Sed vera est interpretatio, quam ab indorso

Her tris accepi Articulum ante βελτίσrοις in editionis exemplo suo uncis inclusit Schneider De reliquis verbis v. ann editi 10. Recepi Wei si emendationem. Quod ex vulgata imis μηδὲ συνων Λαθ incisi- mutato genitivo in τομω emit mi nitis alae mi die fem ni Φt, facilius servem, si ne genitivo quidem mutato interpretatus esset ne eorum quidem, qui nulli sunt, iniquam compara. . Quae videris qualis sit sacella. 2. θαυμασιουργμειν - κιν ευω - σώνυ λι- αν Emendatio Moschi haud spemenda est ἔσαν, recepta ab Herbsύο. Θαυμενο-viσειν iterum in Thesauro tuitus est Dindorsus Deinde κιν εο scribendum duxi cum codice nostro, quod voluit iam Heladortas; quam scripturam si sequi ' non opus est Pro υν scribatur νουν cum Dindorso, quem tacite equutus est Herbstius. Neo minus ego sequor codicem Ofitram et Parisinos scriben avisa σαν μαλακών εὐφραινοίμεθα id quod voluit etiam minorius. Denique malim ora in aliis codicibus deesse quam in B.

20쪽

γάθει recte interposuit Staneiderim. Vulgatam ' πιχῆ δε ν ωκον Βουμένου tuendam buto, ni in ea significatio eadem insit atque in Astiana Correctione, culus Ioeo miror nemin- propter soni similitudinem ανθρωποι proposuisse Parisina quamquam mom- soldi coniecturam habra, verba ita interpretata est animo hominibus inalde ιVOhii sortasse hominis dclendum. 2. a μῆν τι μῆν in ἐρώμενος - δη καὶ ἄλλων. Seribendum Videtvr Κριτοβουλοι τε μήν, και νυν ἐρωμενος ἄν, δη καὶ ἄλλων ἐπιειμι ut τι additamentum interpretis sit ad Vocem νυν CL Cyrop. VIII, 3, 13. Isaas. La P. 175. 3. nam δε ο Ρο emendatio est Coin osop. m. p. m. inutilis, quales is liber ceterum satis utilis habet non paucas. 4. χλον παρασχε. ως γὰρ Omittendum estist Pronomen post σ, quod quamquam in nullo codice manu scripto invenitur, ab Aldina, ut videtur, et Halens propagatum est per editiones praeter Dindorfianas omnes. 6. Est, ut videtur, in nostro 'dice κρυπτου μου. ἐνδριαν - ἐστι τῆς Ου. De arietate cripturae ἀνδρία et ἀνδρείω vid. Quaesti L p. II sq. nam formam per totum Xenophontem n et Zeunius, damnat indoinus Ages. VI, I. quocum irater eonsentit Aristoph. Equiti. 268. Placet nullo dis innim de ea re nominare nendo aes Arrhian. XXV sqq. Schaei App. Dem. I. 539. V. 844. Schneid. Hati Civ. 36 B. Lob. aralipp. p. 360. Vulgatam κα τῆς του ἐρωμένου φυσεως quod ultus sum cum Bora manno, Dei propter consilium nudationi Socraticae, de quo dixi 1 editione. Quainquam σου ἐραστου est correetio speciosissima, probata etiam Volguaendero, cuius sententiam parum Tecte narrat Hrebstius, et Bremio. 12. πολι κρά του quod est in Paris. Α, Scripsit Mnemannua in annotatione, non

Commemoravit.

13. ταρ νευ Genitivus Ignificat eum, in quo aliquid conspicuum est. Scrib. σων ἐρωμένων Pro ἰδία admodum robabili coniectura scribendum dixit iam eindorens apud Schnoiderum sensitque idem indoinus Anab ed. Teubn. p. 18I. unde recepit Parisina. Vid interpret Thucyd. II, 44. 14 αμφοτεροι - χρονον η ἐπι Habet igitur codo οσον - αν χρόνον. 15. αὐ- αναγκη - δια τουτου καὶ ἐπαφροδιτωτέρα. Non magis h. l. quam II, 3. in σωυeα mutandum est cum Hemdisfio, quod esui etiam Schwidop. Ob . in Xen. Heli. p. 4 sq. id ann ad Iu 11.16. γενναία ' υ In Schncideriani Xempli margine haec incripta fiunt: aue ais γαραυαγκαθι rvrὸν γασθαί τε καὶ φιλεῖ, i του ἐρωμώνου Θαλλουσα. Habet, ut Videin, --dex noster receptam a nobis lectionem τον τοιουτον ἐραστην, nec opus est Heladoreana σων τομυρων τον ἐραστήν, Pud Suhneiderum in margine notata. Paneg.

m, quod est recte sacere v. ann ad REq. VII, 7. MEq. VII, 10 demonstravi

in editione. 18. H πὶ ταῖς. Is πέρα των πιιλκων ' μνων. 20. καὶ μηροτι. II. χρ μεα ων πεμπολων.