G. F. Schoemanni mantissa animadversionum ad Aeschyli Prometheum [microform]

11쪽

convenit quidem nobis cum mesolero eatenus, ut verbum προέχω corruptum, coniecturasque a critici prolata plerasque omnes reiiciendas esse iudicemus: quod autem etiam Stanteii emendatio una omnium Verissima, παχΘῆ, eodem cum ceteris loco a Wieselero habita, et ne commemorata quidem est, magnopere improbamus Movit eum fortasse Reifigit auctoritas, qui adiectivum εαταχθης, quoniam alibi in tragicorum sabulis non legitur, etiam hoc loci admitti possct negarit. Atqui si auctoritatibus standum est, non minor sano quam Reifigi in tali re auctoritas inermanes habebitur, cui illam Stanteii emendationem probatam esse Scimus. Quaeri autem ante Omnia debebat, num quae probabilis ratio Xputari posset, qua permoti tragici illud adiectivum fastidiissent, et si nullam esse appareret, non consulto sed casu actum censeri, ut in his quae exstant tragoediis nusquam id usurparent. De sententia autem loci A schylei, et quam egregie huic

illud ipsum ἀπαχθῆ conveniat, diximus in comment. p. 284, quae repetere hoc loco nihil attinet. Quod autem ieselero placet, ut ἐπρμη scribatur, id nos,

etiamsi in omnibus codicibus inventum esset, corruptum tamen et exturbandum dicere non dubitaremus, utpotes prorsus ineptum. Ipse sententiam hanc existere autumat: omnia vendit h. o. in servitute sunt praeter quam imperare diis. neque dubium esse potest, quin significari his verbis Voluerit, SerVο ess deo omnes praeter unum imperatorem, Iovem. Iam ut concedamus aliquantis- per quod prosecto non debet concedi, Θεοῖσι κοιρανεῖν, diis imperare, dici potuiSSU Pro deorum imperatore Θεων κοιρανα , o sic quidem aliud dicetur illis verbis, nisi deorum imperatorem non esse Venditum quumque addatur iniim, λευΘερος γαρ υτις εστ πλην Διος, videbitur Aeschylus liberum dicere quieunque non Venierit, qua ratione recusare non poterimus, quin Vernas quoque in

herili domo natos, aut helotas Spartanorum, quos venum dari a dominis non potuisso constat, aut si qui sub tyrannorum dominatione rivant, hos omnes Aeschylo liberos visos esse Statuamus. Porro ceteri dii non simpliciter servire, sed veniisse et pretio mancipati esse dicentur, quod quam absurdum sit, non opus est demonstare. Nam quo Wieselerus πραθῆναι etiam improprie dici autumat, testemque citat Orestem in Choeph. v. 902 haec dicentem r

dicitur sane ibi πραθην improprie sed do eo dicitur, qui reapse non servus sed liber est Wieseler autem talia exempla asserenda erant, ubi qui serviret, licet non venditus csset, tamen πραΘῆναι diceretur, qualia neque Sunt neque possunt esse. Ceterum quod Orestes illo loco dicit, hoc est, non quidem venditum so esse, sed abalienatum esse a matre lucri causa, quo scilicet ipsa et impunitatem

12쪽

sceleris et regnum cum Aegistho haberet ). Et agnoscit hanc lucri significationem Clytaemnestra, cui illud dictum est, quum contra quaerit,

indicari sibi illud postulans, suo tanquam pretio abalienati filii potita sit cui quod ille respondet,

αἰσχυνομοι σοι ταμ ονειοίσαι σαφῶς,

testatur hoc quoque Verborum superiorum illam quam diximus sententiam suisse. Itaquρ similiter etiam nunc nobis quaerere licebit, si πραθῆναι dii dicuntur, Sive proprio sensu SiVe improprio που δῆθ' ο τῖμος , poterimusque Versum explere in hunc modum τὰ δε καὶ πρατηρ φ , quandoquidem non potest quisquam πραθηναι diei, nisi sit aliquis quasi πρατηρ, qui lucrum inde perceperit: qui autem Ser Iunt, πραθῆναι ita demum recte dicentur, si pro pretio in servitutem ab alio dati sint, quod quam recte in deos conveniat, supervacaneum est XaminRre. Non magis probare possumus alterius loci emendationem V 265, ubi eo dicum scriptura haec est:

εχει παραινεῖν νουθετεῖν τε του κακως

Versum tertium corruptum esse metrum arguit: emendandi Mae duae iniri pos- Sunt, ut ut τον κακως πρασσον Scribatur quemadmodum Stanteius aliique censerunt, quibus ego assenSu Sum, quandoquidem non raro numeros nominum aut

verborum a librariis permutatos esse constat '), aut, si quis tamen pluralem hoc loco servatum Velit, ut γω, δε cum alia quapiam dictione commutetur qua is qui loquitur, est autem Prometheus, semet ipse significet, in cuius dictionis

locum illud ἐν δ tanquam glossema quoddam irrepsisse statuatur. Mocinoisigio itemque leselero placuit, quorum alter αυτος, alter autem δε δε ab Aeschylo

' Similue Electra loquitur, alio eiusdem fabulae loco, v. 130 πεπραμένοι γάρ νυν γέ πως εἱλε - μεθα πρυς τῆς τεκουσης, ἄνδρα δέννηλλάξατο Αἴγισθον. an recte ibi πεπρααίνοι pro πεπραγμένοι scriptili esse vix dubitari Poteat. halienatos ae et Orestem a matre queritur, ut frueretur hae adulteri ni atrimoniis. - Ceterum alio genere translationi πραε ιναε, ut απολη- θηναι et πωληθῆναε, non raris dicuntur ii, qui fraude cireum Pnti es decepti sunt, quo nos quoque vernaculo Ioquentes errathen undiser a e dicimus, similiterque Latini, ut est apud Plantum eum oeulari imagini amplificatione, Bacch. IV, 7 16 O stulte, stulte, nescia nune venire te, atque in eo ipa aut a lapide, hi praeco praedi ea De Graecia vid Inti ad Aristoph. Ach. v. 382 et runck ad S. Phil. v. 966. ' Velut in um. v. 304 quia dubitet acribendum esse: τυ μἐν καθαρῶς χεῖρας προνέMoντ' ἴτις ιν' ημῶν μῆνις ἐτέρπει, cum Hern anno SchutEio, ultero quam is rodice omnes pluralem habeant. metro leuaumdato

13쪽

scriptum litisse suspicatur Nobis si horim alterutrum optandum sit, utrum pra stot plano non dubitari posse videtur. Nam quum opponat Prometheus chori praeceptis suam ipsius intelligentiam, suaquo se sponto compertum haber dicat quod ille se docere voluerit, in tali oppositione quam apte αυτος pronomine uti potuerit, quilibet intelligit. Neque additam pronomini etiam adversativam coniunctionem requiremus, quandoquidem quae ita manifest inter Se Opposita sunt, isto coniunctionis adminiculo haudquaquam egere ridentur. Itaque nulla alteri coniecturas gnia commendatio ex addita coniunctione accedet ipsum Vero pronomen an non poterit non longe quam αὐτοι deterius iudicari. Etsi enim δὲ non raro etiam de prima persona dicitur, ut significetur eo is a semet ipse qui loquitur, vis tamen eius non haec est, ut is ipse alteri, solus aut sua sponte aliquid agens alius vel hortantibus vel admonentibus Vel aliquo modo ad eum pertinentibus opponatur, quemadmodum fit in pronomine αυτος, sed est illa demonstratio mero localis, qua etiamsi possit, qui ita demonstratur, aliis quodammodo etiam opponi videri, non aliter tamen opponitur, nisi quatenus hoc loco, non alibi est, ut rectius discretionem hanc aut determinationem quam oppositionem dicendam esse appareat. Quodsi quis exempla pronominis δε ita usurpati consideraverit, acile intelliget, alteri pronomini αυτος, quod eram oppositionem indicat, plane non Io- cum fuisse, veluti apud Euripidem Alcest. v. 752 Onk. ου γάρ τωδ ετ is ταυτον

ejεγος εἴθε h. e. υκ μοI, ο εμο αυτῆ, et ibid. V. 1109: υκ εστιν ητι τωσε συγκλιθησεται, ubi item Potuit 1τις εμοὶ aut etiam μοι, συγκλιθήσεται, Sed ἔτι εριοὶ αυταν συγκλιθήσεται non potuit dici. Et quod apud Aeschylum in prologo Persarum chorus dicit, τοιο μεν Περσων των οἰχομιενων Ἐλλαδ' ς αῖαν πισται καλεῖται, Potuit dicere ἡριεῖς μεν - πιστοὶ καλουριεθος, non potuit ἡμεῖς αυτοι Accedit quod demonstrativum pronomen hoc enS usurpatum semper etiam gestum quendam loquentis requirere videtur, quo adiuvetur quodammodo demonstratior qualis gestus quam sit a vincti Promethei condicione alienus, non opus est Xponere.

Longa illa d Atlante et Typhone oratio, quae legitur a v. 348 usque ad v. 377, utrum Promethei an Oceani sit, dissentiunt interpretes Wieselerus mediam quandam viam ingreditur, ut partem huius rationis, usque ad V. 368, Oceano tribuat, reliqua Prometheo illius sermonem interpellanti et continuanti. Et priorem quidem partem ut Oceano tribuat, Reifigi se rationibus permoveri dicit, quibus quae a me opposita sunt p. 295, 6, nolo nunc repetere reliquam autem rationem, inde a Verbis ενθεν κραγησοντα ποτε Prometheo assigna duabus de causis primum, quia vaticinium de suturo Aetnae incendio molius huicquam alteri conveniat. deinde quod commemoratio illa Typhonis, sui quamvis

14쪽

latam ictus saevire tamen non desinat, ad consilimn Oceani Promethem foeteroeupientis parum accommodata sit. Possum equidem haec accipere, quoniam mihi quoque illa verba, licet non sola, sed una cum omni superior oratione, Promethei esso videtur quod autem dispescitur a leselero oratio inter duos colloquutores, et Prometheus desubito alterius sermonem interpellare fingitur, praesertim in medio Versu, id ero probari nullo modo potest. Quantum enimo superstitibus Aeschyli fabulis iudicare licet, abhorret hoc plane ab huius poeta consuetudine, qui nunquam non integris Versibus personarum orationes con- eludit et exorditur neque ullum est contrarii generis exemplum, praeter unum Promethei locum V. 982, ubi inchoatur versus Promethei exclamatione Θμοι Continuatur autem Mercurii Verbis, τοδε εἰς τουπος ουκοῦ πίσταται. Id cur hoc Ioco ita Aeschylus instituerit, potest sertasse ratio haud improbabilis asseret quamquam non repugnabo equidem, si quis erratum a librariis esse suspicetur, locumquoita refingat, ut primum Ἀμοι Prometheus Xclamet extra Versum, R deinceps Mercurius repetita eadem exclamatione versum integrum pronuntiet. Et hane rationem Lachmanno, Viro intelligentissimo, placuisse memini. Verum utut shoe Ioco statuitur, in alterum illum Iocum rem adeo insolitam contra omnes codi-ees inutili coniectura invehere, id opinor, criticis

non di, non homines, non concesser columnae. In eadem oratione versum 354 Τυφωνοι Θουρον, τοισι ος ἀντεστη Θεοῖς, corruptum ess satis constati ieselerus παλιν pro παῖσιν scribi iubet, idquo

reserri vult ad pugnam Atlantis contra deos, quo devicto Typhon rursus bollum iis intulerit. Sed dubito ego quidem magnopere licueritne ita πάλa diei de repotito certamine alterius, quum neque socius huius certaminis Typhon fuerit, no- quo hoc ipsum in superioribus memoratum sit. Vors 471 pro vulgata 1ectione e τις ieselerus pronomen relativum. στις, in aliquot codicibus inVentum, restitui, omnemque Iocum in hune modum

scribi et interpungi vestr

Scilicet in vulgata scriptura, quum ti τις egitur et post πλανα interpungitur,

utcunque Verba construuntur, semper rationem habemus ισυνδετον, quum nulla intercedat inter haec duo verba, πεποδας et πλανοι, coniunctio. Huic igitur malo Wi elerus occurrens alterum Verbum πλανῶ, in unum cum nominibus κακοι

15쪽

δἰατρος membrum conflari est, ut si etiam meoniunctio, nominibus his interia

posita, ad verbum illud pertineat, idque ita cum superiore membro nectatur. Sententiam autem eandem esse, ac Si dictum sit, πλανῶ δε ς κακος ἰατρος, quod ut comprobet, ad Schneideri ad hunc locum annotationem provocat. Nempe docet ibi Schneiderus id quod nemo sacile in dubium VocaVerit, δε coniunctionem etiam ab Aeschylo nonnunquam secundo, non primo Vocabulo Ostponi, eiusque rei aliquot exempla commemorat. Atqui exempla huius nostri similia neque citavit, neque potuit, Opinor, citare. Scilicet haec Verba κακος ἰατρος, Pro appositione habenda erunt ad id subiectum, quod est verbi πλανα, eiusque appositionis vis erit comparativa, ut saepe alibi Iam vero in tali rationis consormatione, quum postposita sit Verbo appositio, non potuit coniunctio, a Verbo seiuncta, mediae appositioni inseri, sed debuit necessario inter Verbum et appositionem collocari, πλανῶ δε κακος ἰατρος Si anteposita esset appositio, potuit coniunctio

vel secundo loco poni, ut inSereretur appositioni, κακος δἰατρος πλανῶ, Vel etiam tertio loco κακος ἰατρος δε πλανα, sed πλανα κακος δ'ἰατρος bSonum est, neque

quisquam unquam sic loquitur. - Quid autem faciemus isto ασυνδετα , erepta nobis hac medicina Tolerabimus, censeo, aut si pus uerit, tuebimur similibus exemplis haud de dissicilibus inventu. Nam est sane nihil hoc genere frequentius, ubi quis quod primum uniVerse proposuit, statim quale sit disertius elο-quitur, ut nostr loco chorus, postquam universe Prometheum turpi malo laborar dixit, hoc iam quale sit exponit his Verbis, ποσφαλεὶς φρενων πλανα et Sequensibus. Sexcenta id genus, si quis hoc agat, invenire nullo negotio poterit ego nunc tribus defungar exemplis Homericis, quae obiter quaerenti prima se obtulerunt.

D. II, 217 αἴσπαστος γαρ ανηρ Στο ' λιο ηλθεν φολκος ην, χωλος δετερον ποδα κτλ.Deformitas Thersitae, primum universe commemorata, statim per partes deseribitur. XXIV 680 Λητοῖ Βασκετο καλλιπαρηα ' φη σοιο τεκεειν, ν δ αυτή γεινατο πολλους. d. IV, 445 αλλ αυτη σάωσε καὶ φρασατο μιε ονειαρο αμβροσίην ποφνα καστο Θῆκε φερουσα.

In verbis romethei quae leguntur . 509, 10

ου ταυτα ταυτο,οῖρά πω τελεσφορος

recte leselerus οῖραν non sortem sed arcam . . divam personam esse agnoscit quod autem rescribi Vult, si οπως τελεσφορος κρανη, Videtur nobis sententiam loci corrumpere. Dicet enim ita rometheus, nondum haec sic esse sato constituta, ut a Parca perficiantur, habebimusque arcam satalia decreta exsequentem, diversam itaque a Fat eique parentem, qualem Vereor ut

16쪽

Prometheus agnoscat, qui quum Mοίρας dicat τῆς ναγκης οἰακοστροφους V. 12, 13 non ministras has alienae cuiusdam potestatis, sed summa rerum moderatrices a se haberi significat, Omnium eventuum neceSSariam seriem ipsas praefinientes et gubernRMES.

In Mercurii verbis, v. 1015,

αυθαδια γαρ τω φρονουντι μή καλῶς

quum Sint qui μεῖον pro μεῖζον Scribendum cenSeant, recte ab his Wieselerus dissentit ipso autem in sine vorsus secundi interrogationi signum poni vult, quod qua ratione seri possit, non perspicio. Nam interrogare Mercurius non potuit nisi aut hoc modo numquid est, quo plus postea contumacia in qua interrogatione indefinitum pronomen ponendum suiSSe apparet, μῶν τινος μεῖζον rΘενει - ut hoc quidnam e St, quo plus polleat contumacia ut pro nomen poneret interrogativum τίνος ἔχει μεῖζον σθενος Qui autem sic interrogat: nu an re plus pollet contumacia is significat, hoc quod est in hac interrogation positum, sibi non ita so habere rideri, h. p. non idori sibi nihil osse, quo plus contumacia polleat, sed esse potius aliquid eiusmodi quae sententia quam aliena sit a Mercurii persona, quis non intelliget Vult enim profecto nihil eiusmodi esse, et hoc ipsum planissime eloquitur in Vulgata lectione αυθαδια ουδενος aut υδ ένος μεῖζον ενει contumacia non ulla re plus pollet,

h. e. nihil contumacia Sola per se, absque prudens in vincere et Superare potest. Restant aliquot loci a me, qui eos sano esse iudicarPm, Silenti praetermissi a Vieselero autem supervacaneis coniecturis attentati, idque tanta cum levitate, ut in plerisque ne causas quidem, cur Vulgatam lectionem mutatam vellet, exponere conatus sit. eluti versu 258, ubi interroganti choro

displicere sibi Ostendit st particulam, cuius rationem Hartungus in doctr. pari. I, pag. 392 reddere studuerit: cur autem displiceat et quid ab Hariungo erratuni esSe censeat, non dicit. Ipse hanc proponit emendationem:

licetque Suspicari, huius prae vulgata lectione praestantiam adeo ei mani fiam visam esse, ut omni demonstratione supersederi OSSet o hanc praestantiam, qualis sit, non perspicimus am id quidem non credimus concinnitatis cuius dam amore eum permotum esse, ut adVerbio tempori relati O, οταν alterum

17쪽

item adverbium temporis, ιλλοτε responderet. imis enim hoc puerils Est Ceterum γε particula hoc loco plane ex Migatissim omnium scriptorum usu posi-ia est in ea responsione, qua quis id ipsum, quod alter interrogaverit, ita esse assirmat, simulque aliquid insuper addit. Res est notissima diuque ante art-gum a multis observata et extant eius in hac ipsa sabula aliquot exempla, velut

v. 253 4 515, 47, 769 775.

Item . 436 sqq. Vulgatam lectionem

refingi vult in hunc modum, ut pro βυθος rescribatur βαθω, pertinens scilicet, eodem quo κελαινος, ad ριύχος, comma autem post υρι-τνων deleatur ponaim que post στενει, de quo Se ambigere dicit, sitne pro dativo accipiendum, ut dicatur marinus fluctus cum gemitu collidi, an pro Verbo, ut dicatur scilicet fluctus marinus boare collisus gemere, quale asyndeton iure mireris ei in mentem venire potuisse, qui aliud, idque plane usitatissimum v. 471, tolerare nequiverit. Sed magis mireris, vulgatam lectionem cuiquam displicuisse. Nimirum vexat nonnullos intempestivus quidam coniectandi pruritus, cuius levandi nullam nes sutilissimam quidem occasionem praetermittere possunt quod quum in obortelli editione βαΘυς scriptum sit, manifesto typographi errore. in Medice autem codico, si minus hoc ipsum βαθυς, at certe βάθος, hoc satis causa fuit ad tam bellam

emendationem.

Versu 852 Prometheus Ioni Apidis in Aegypto partum praedicens haec ait r

Γεννηματα ellauerus, underlichius aliique muli ipsam illam contrectationum, versu superiore memoratam, dici statuerunt. Id Wieselerus improbat propterea quod ita nimis abrupte et obscure loquutus esset poeta. Rescribendum igitur Suadet, πωνυμον δε τοῦ Διος γεννημ φων. Nimirum debebat Prometheus vaticinans omnia quam planissime et disertissime exponere, et hoc ipsum perspicuis verbis declarare, non de concubitu cogitandum esse, sed de contrectatione tantum et si serto Io iam ex concubitu Ioris gravida esset, caVendum Prometheo erat, ne reponeret sibi illa, filium suum Epaphum, utpote ab παφῆ dictum, non recte nunc γεννηματων πωνυμον dici: mam γεννηώιατα quidem iam alio modo per-

18쪽

acta, contrectationem autem illam mihil nisi quandam obstetricationem Iutu

ram ESSE.

Superest unus Iocus, de quo disputandum sit, in prologi initio v. 6, ubi quum vulgo nunc ea scriptura recepta sit, quam vetus Aristophanis interpres ad Ran. v. 27 servarit,

αδαμαντίνων δεσμιων ἐν α ρηκτοις πεδαις, Wioselerus codicum Aeschyleorum auctoritatem maiorem ratus hunc Versum reponi vult,

ἀδαμαντίναις πεδαις ἐν α ρήκτοις πετραις. Nempe hoc ipsum in Robortelli editione legitur codices autem, quotquot collati Sunt, omne in Q -τοις πετραις conspirant, Suntque etiam qui ἐν praepositionem addant, itemquo in omnibus αδαμαντίνοις ut αδαμαντίναις, et πεδαι- aut πεδι)σιν extat se Quiris unus , inquit Wieselerus, is qui accurate pensitaVerit, quantopere codicum lectiones consentiant et ab ea, quae a scholiasta Aristophanis tradita est, discrepent, illi codicum consensu plus tribuendum censebit, quam scholiastae. Mihi contra, quo quis accuratius illum consensum consideraverit causamque eius reputaverit, e minus ei tributurus videtur. Constat enim omnes illos codicos ex uno exemplo originem habere, quod exemplum quum alius alio fidelius repraesentet, poterunt hinc inter se comparati alii aliis meliores aut deterioros dici, consensus autem omnium nihil aliud probabit, quam veteris illius exempli lectio nem. Haec igitur quum opposita sit alteri lectioni, ab Aristophanis interpreto servatae, non multorum nobis testimonia audire ridebimur uni Opposita, sed singulos utrimque testes esse censebimus, quorum utri fidem adiungamus, non aliunde nisi aut ex ipsorum auctoritate aut ex rei, quam testantur, natura ueprobabilitate diiudicandum sit. Et de auctoritate quidem hoc unum nunc dicere possumus, nihil causae esse, cur illum Aristophane scholiasia codicem, cuius praeter hoc unum specimen nihil nobis innotuit, non meliorem aut adeo deteriorem isto suisse iudicemus, unde nostri codices fluxerunt, quem quidem non optimum fuisse multis argumentis colligitur. Rem autem ipSam per se contemplanti, non poterit dubium videri, utra Iectio probabilior sit. Nam quo Wieselerus hanc quam scholiastes habet lectionem coniectori alicui deberi, no ex integriore libro servatam esse iudicat, nulla ratione facit. Quid enim in coniectoris illius libro scriptum fuisse credit, quod ille corrigendum putaverit Hocine, quod nostri codices habent Parum credibilis erit tanta corrigendi audacia. An illud, quod'ieselerus verum iudicat Negabit ipse, corrigendi causam fuisse. Quamquam nos quidem aliter iudicamus; et si vere hoc inventum in illo libro suisset,

19쪽

tolorari non debuisse contendimus. Quis enim talem versum, non dicam Αὐ- schylo, sed quolibet de triri poeta dignum iudicut αδαριαντιναις πεδαις, ἐν ἀρρη- κτοις πετραις, duabus partibus aequalibus in homoeoteleuta desinentibus' ut quis ab Aeschylo uni Verbo οχμασα in uno rationi membro, uno structurae tenore, haec duo προ πωραις et in risραις adiungi potuisse credet

τονδε τρος πετραις υψηλοκρημνοις τον λεωγρον ὀχμασαι αδαμαντιναις πεδαις εν ἐρρηκτοις πετραις.

Et hoc προς πετραις χμασαι ἐν πετραις, dou Pe assigere in rupibus,

significabit tegeter interpreter ad rupes ita assigere alterum, ut is simul etiam inclusus in rupibus . . in aliquo hiatu rupium lateat Talia si aut non assequutus aut abominatus aliquis ad coniecturam quamvis audacem consigisset, summopere laudaremus. Sed nequaquam tamen scholiasta illius lectionem ex huiusmodi coniectura ortam esse censemus impressam enim habet certissimam veritatis notam, estque haud dubie ex incorrupto quodam sabulae Aeschyleae exemplo prompta haec contra, quae in nostris codicibus leguntur, inept excο-gitata sunt ad explendam depravati codicis Scripturam. Nam primum ἐν ρ ηκτοις πετραις, pro πεδαις, Scriptum erat, errore procli i et in ellaueri etiam annotatione ad h. I. commisso deinde media Versus pars aliquo casu oblitterata, ut legi non possent niSi haec ἀδαμαντι - - εν α ρηκτοις πετραις denique in margine adscriptum πεδαις, quo Scilicet illud πετραις corrigeretur. Hoc postea corrector male abusus est ad explendam lacunam, et hinc nostrorum codicum lectiones ortae sunt. - qua autem protulit praeterea leselerus ad mendationem scilicet suam comprobandam si aderi Prometheum in aliquo rupis hiatu positum suisso ita, ut pars tantum corpori promineret et in conspectum eniret,

eamque sententiam egregie quadrare ad id, quod pluribus de causis pro certo sumi possit, Promethei imaginem quandam ligneam oculis eorum, qui spectarent, subiectam fuisse posse enim Statui, hanc imaginem ita comparatam fuisse, ut sola anterior pars exhibita SSet, ut is, qui Prometheum agebat, non in ea, sed

pone Eam in hiatu rupis emaretur, haec nunc accuratius Oxaminare non libet ro cur ligneum illud simulacrum, de quo illi non dubitandum idetur, mihi parum placeret, dixi in protegomenis editionis mea p. 85 86. Hoc tamen non gravabor profiteri, si uerit tale simulacrum, malle me id in rupis hiatu magna ex parte delitescens, quam totum in heatri conspectu positum cogitari, ne scilicet ligneus ille Prometheus nimis cito aut taedium aut risum populo mo eret. Sed admonet me haec res alius cuiusdam romethei non lignei quidem . sed

20쪽

picti in vas fictili, citomquo in hiatu quodam pubo tenus delitescentis, quem a

Scrofanio, Italo archaeologo, acceptum nuper Geppertus, populari noSter, Pectandum nobis proposuit in libro de antiquo Graecorum theatro, Lipsiae a. 1813 edito. Vereor tamen equidem magnopere, ne hic quoque Prometheus explodendus sit. Ηοminem enim pictum Videmus adolescentem et imberbem, qua Specie unquam Prometheum propositum esse parum credibile est. Is prominet dimidia sere sui parte e strue quadam lapidum, rudium quidem illorum, sed ordine tamen compositorum, ut esse Solent in aedificiis, quae cyclopia dicuntur, nisi quod in hac pictura lapides satis par a sunt maximiquo 'orum, si ad homini men- Suram comparentur, ViX capitis modum excedunt, minimi, quantos facile manu totos Comprehendat: uni erga autem species muri est aut imperfecti aut dirilli, quali Specie rupem, in qua Prometheus cinctus suit, repraesentare nemo profecto potuit. Denique advolat ad hominem serpens alatus quem pro aquila, Promethei corpus laniatura, in pictore substitutum esse aut potuisso substitui nunquam nobi persuadebitur. - Necessct est igitur aliud esse huius picturae argumentum P quodnam sit, non quidem pudeat me nescire neque tamen, quid mihi videatur, dicere Verecundabor, quum praesertim Iahnius Ostor, archaeologus peritissimus, idem sibi dudum risum esse significaverit, in Palamedo p. 44 simulque eorum me admonuerit, quae in eandem Sententiam a viro illustrissimo, duce de Luynes,

scripta sunt in Annalibus inst. archaeol uom. I, pag. 407 sqq. Videor igitur

mihi hominem agnoscere in caVernam Trophonii descendentem; iamque sententiam etiam contra Welcher disputationem, in iurnis antiquariis a. 1838, p. 219sacile defendi posse arbitror Nam quod is Palamedem repraesentari credit lapidibus obrutum, rix minus incredibile est, quam illud de Prometheo Primum

enim in lapidatione, riuum lapides a magna multitudino coniiciuntur. hos nemo credet ita cadere posse, ut in muri diligenter constructi formam coeant, eum autem, in quem coniecti sunt, erectum stare, dum lapides ad pubem usque ae-cnmulantur et post eum adeo in altum Xsurgunt, ut supra ipsius caput emineant, quemadmodum in hac pictura factum ridemus Non igitur intelligo, qui potuerit Wolcherus ad ipsum adspectum provocaro, sui mihi quidem omnem apidationis cogitationem excludere et procul arcere videtur quod autem introitum in ca vernam rophonii repraesentari negat, non sane ostii instar videmus, patulo vel aditu vel descensu: sed ad rophonii cavernam descensum fuisse legimus per soramen angustissimum quo quum qui descensurus ira pedes immisisset, subit oeculta quadam I intus abriperetur idque foramen suisse in latere specus cuiusdam non natura sed arte acti. cuius circuitum probabile est lapidibus ex