Thomae Bartholini De armillis veterum schedion. Accessit Olai Wormii De aureo cornu Danico ad Licetum responsio Olai Wormii De aureo cornu Danico ad Fortunium Licetum responsio cum ejus brevi descriptione & eruditorum judiciis

2쪽

TH. F.

Vm editioni priori opus

culi Parentis de Armillis a nexa esset Olui mormis, Antiquitatum Septentriona lium vindicis celeberrimi, Responsio ad F. Licetum de Aureo Cornuin Dania reperto ; ut hujus Epistolae, publico dignissimae, causam sciret Le-etor, statui in rei illustrationem, quam paucissimis potero , ex mormio hujus Cornu historiam repetere , cujus hic icona non invitus comisanico. Ipse mormius qui multis nominibus immo talem a Patria ini it gratiam, singula iri Monumentis suis Dani cis laxiori calamo persequitur. facient adducam. Regnante in Dania Divo Christia, IV. reparatae salutis Anno MDC XXXIX.

Ego pauca quae ad rem,

3쪽

die xx. Iulii, puella Dan a Christina Suenonis filia in Ripensi Cimbriae Diaece si Cornu hoc aureum in itinere casa invenit. Constat illud ex duplicissami na, quarum interior solida est & integra, laevis utraque superficie, exterior vero non continua est, ut prior, sed ex undecim conflata contiguis quasi latis anulis suis internodiis distinctis. Qui tamen omnes ejusdem nec sunt latitudi' inis nec crassitiei. Conflatum est ex obryzo purissimo, rotundum & incur-Vum , prona parte pedes duos Romanos& quioque pollices longitudine aequat, supina parte pedes duos & imum pollicem. Linea recta ab una extremitate transversim ad aliam ducta, pedem unum continet & pollices novem. Orificium majus ex quo bibitur in circumferentia pedem unum implet, in dia metro pollices quatuor. Minus orificium in ambitu quatuor pollices in di metro pollicem unum cum semisse. Totum Cornu tam capax est, ut liquoris duoe sextarios cum semisse capiat. Pen-

6쪽

det uncias nonaginta novem & drach- mas duas absque globo cochleato octangulo , noviter addito , qui Christiani I V. nomine insignitur. Emblematat varia septem Circulis continentur, quaei breviter enarranda. Circulus primus labro vicinior majori est & amplior reliquis , ideoque duplicem Emblematum ordinem & Hieroglyphicorum seriem continet , quae omnia eo directa es se censet I ormius,

ut humanae vitae miseriam ostendant &' media quibus illa evitari possunt. Id enim indicare in primi ordinis Emblei male primo hominem nudum manibus pedibusque expansis , constitutum inter serpentes duos; Et hominum vitam parum a bestiis differre, in emblemate secundo bestiam illam significare humano capite , cui utrinque assidet homo manibus ad coelum porrectis. Pravis ial resistendum monet homo telo viperam abigens. Denique in ultimo Em blemate alium quasi mirabundum inducit Vormius , atque avaritiam eX

A 3 plicat

7쪽

plicat per avem piscem rostro peten

tem.

Ejusdem annuli secunda series eundem quem prima hieroglyphicorum

sensum habet. In secundo circulo honesta corporis exercitia Eques exhibet, cum homine utraque manu gladios ventilante, & alio adhuc , qui arcu & sagittis instructus seram petit. Tandem vir grandaevus , barbatus, & sacerdotali habitu, cornu mulso repletum habens , ex ingeniosam is conjectura, animum a seriis interdum relaxari jubet. In tertii Circuli initio mormius hominem esse vult alium mactantem &crebris v ιlneribus afficientem, alludentemque forsan ad veterum Danorum morem apud Saxonem, quo devietis hostibus, in majorem iSnominiam, prostratis gladium circa scapulas ad spinam dorsi adigebant, costasque magno vulnere facto utrinque a spina separabant.

Sed ab hac mormia conjectura dissentit Licetus, qui, quia contendit figuram

i illam

8쪽

illam supinam videri , . signiscari hoc

Emblemate putat mulierem Danicam veneficam, quae ex captivi necati extis vascinaretur Cimbris; idque ex Sirmbone confirmat. Sed ex mente

hoc & reliqua in eodem circulo Emblemata evidenter depingunt bellorum atrocitatem & incommoda, quod &, qui hic sequitur Centaurus indicat quasi homo furibundus, & duo lupina& caninae facie , quorum alter gladio

falcato, alter securi armatus cst.. Pacis commoda quarti Circuli cael tura adumbrat, per Pastorem armenta pascentem. Quintum Circulum Prudentiae commendandae dicatum vult mo linaeum

speculum homini in belluinam formam a vitiis redacto ostenditur , astantibus serpentibus, quibus prudentiam iacne paginae tribuunt. In sexto Circulo Iustitiam proponit caput grande oculis destitutum , quasi aures quasdamfragrandes habens N in ferius duas divaricationes , inter be-

9쪽

stias duas contatutum. Adsunt & hic, praeter lilium , quinquies terna puncta& duplicis crucis figura, quae semium praeteriisse miratur Licetus, qui ex binis crucibus aetatem hujus Cornu colligit sub Haraldo Rege, quo regna te Dania Christo nomen dedit. i Septimus Circulus & ultimus , uitiamum vitae finem continere videtur in duobus illis mortuorum ossibus , ab utriusque medio dependente vexillo quadrato gemino. Novem praeterea corda punctulis notata , insigne Regis

Cimbrici gentilitium indigitasse vult

Licetus.

Et haec sunt quae ex Vmmio & Liceto ad enumerationem Emblematum hujus Cornu adducenda judicavi. Viterius illi progrediuntur, atque disputant prolixius de tempore, quo fabrefactum; quod, cum ante Dei cultum su i sie credat, sub Frothone Magno statuit mommius. De usu vero cornu hujus inveniendo major ut dissicultas ita inter illos dissensio. In bello tubae vel litui vicem

habuisse

10쪽

habuisse facile foret creditu , nisi non

minori specie veri dici posset pro poculo forsan inserviisse. In antiquorum sacrificiis Scaldros, Rhinas, &sacerdotes Danicos ejus sonitu populum convocas se , quod inducit Mormius, arridere posset, cum tale quid veteribus haud insuetum videam , apud quos bubulum cornu, quod buccinam vocabant , ad hibitum ad cives convocandos , ut de temporibus Romuli Propertius Lib. I v.

Buccina cogebat priscos ad verba uui

pites.

Vnde Imorus etiam vocabuli etymologiam repetit , qui Buccinam a voce quasi vocinam derivat, quod Pagani ea vocabantur. In inunctionibus Regum balsamo vel oleo capiendo destinatum crederem, ut de Cornu olei in Salomonis unctione testantur sacra monumenta I. Reg. I. Si non potius buccinam talem dicerem, qua totum populum clange tem ibidem legimus. Ad tentandum