De Minervae cognomento [glaukopis] observationes philologicae [microform]

11쪽

stantium naturam resque gestas conditas et amplificatas esse a poetis, qui, cum omni rerum divinarum et humanarum scientia divinitus innati esse viderentur, et, ut in summo numine subsistam, hominum mentibus in malas deorum notiones esse scirent, in eorum vi essingenda et notione declaranda eo enucleatius versati sunt, quo artiori vinculo in istis regionibus iucundissima coeli temperatione , uberrima fecunditate aliarumque commoditatum complurium copia cum ipsa natura coniuncti erant ideoque variarum imaginum ornamentis fictas et commenticias sabulas ita commendarunt, ut prosanum et indoctum vulgus omnes narrationes poetarum eras esse sibi persuaderet. Itaque si in antiquissima Graecorum historia excellentes viros commemorari imimus, quis diligens antiquitatis perscrutator eorum nominibus, quae propria plerumque nuncupantur, eam significationem subesse arbitrabitur, ut in singulis nominibus singulae personae cogitandae esse videantur 'eam contra sententiam, qua deorum , heroum , Oetarum aliorum sae naturam et munera

nominibus illis indicari confirmatur, quis non confitebitur probabilem esse et rei prorsus accommodatum p ullus enim nostra aetate virum singularem illustribus illis, quas in carminibus poetae celebrarunt, audibus insignem, Orpheum, Vixisse contendat, quem etiam Aristoteles , vir summa doctrina, nunquam fuisse docuit. Quid Nonne ex eadem opinione antiquissimae historiae clara nomina Daedali, Eumolpi, usaei, antus, Polyidis, Herculis, aliorum iudicanda sunt, ita ut sacta his ipsis tributa ad familias et totas gentes spectent, quae principem sibi et conditorem muneri fingendo, utpote gloriam maximam affectantes, eas virtutes excolebant, quarum laudes in se ipsas redundarent Quid Devomero omnium Oetarum, qui unquam Vixerunt, Ionge Principe nescio an id, quod multis iisque doctissimis hominibus placuit, omni ex parte comprobandum sit. Quod de

hominum nominibus antiquissimis valet, id de deorum nominibus eo maiore iure concedendum est, quod, cum nativo more nomiti naturae alicuius convenientia imponerent, hanc consuetudinem eo constantius observaSS Graeco consentaneum est, quo magis in antiquiorum personarum significatione desinienda Versabantur Itaque cum Hermannus

12쪽

in dissertatione de mythologia Graecorum antiquunma eandem sere sententiam sem tu N atque idem de historiae graecae primordiis primam et praecipuam mulam acutissime, ut solet, statuat, nomina antiquissima brmam hasere nominum p Uriorum, inmisinem et, signimationem amellativorum , viri doctissimi rationem nostro aleae lubenter eomproba mus Explicatio sabularum et enodatio mominum a Cicerone merito quidem appellatur periculosa consuetudo nam a Platonis inde temporibus philosophi, ii potissimum, qui a se

Zenone profecti sunt, ita luserunt in argumentis ex vi nominum elieiendis ut non sapi- entium hominum deeret sed delirantium somnia nobis tradi verisimile sit At vero si inquis missa omni Mutula conelusione et ratiocinatione ea via, quam res ipsa praeseribit, caute progreditur, mon dubitandum est quin nuda meisque Veritas tandem appareat. Itaque suam supra attigi interpretandi rationem AEum in multis aliis rebus, num 4 , nomine Γλαυκῶπις, quod Μinervae apud Homerum sexcenties tribuitur, plerumque

neglectam esse ratus, non invitaminerva operam qualemcunque in divinatione posuisse mihi videbar, quum idem huius deae cognomentum accuratius, quam plerumque actum est, explicare et Veram significationem ex eius natum veluti e primario sonte derivare experirer, ne notionem amplius confunderemus et, similitudine aliorum nominum decepti, minus Cute ea, quae se menda essent, distingueremus. Sed iam placet ad id, quod instituimus, accedere, et, quod paulo ante generaliter posuimus, id in singulari nomino demonstrare. Si eum Oee λαουκωπες similes comparamus, veluti v ωπος ραι Lycophr.

Athenaei p. 3 6.Fδ βοωπις, epithetonsor tuum Iunonis apud Homerum tρυσωπιδες ἰχθυε ελλο apod incertum poetam epicum Athenaei p. 77, D. --πις Hom. Il. , I 593, alliasque huius modi, aperte intelligitur, νωμ pulchros oculos significare, λιπαριο ν

lautitiam, si one maiestatem magnis et volubilibus oculis conspicuam sicuti in voce ελικωπες et ἐριωπις, χρυ res ιις piscem auri specie insignem, m/ωπι Protervitatem ; neque enim notatio nominum et rerum contextus qui nam duinationis relinquit. Tenebris contra involvim vocis γλαυκωπι significatio, quod neque vera notati olim satis observabatur, neque unquam eo textus , quo Minervae apud Homerum tribuitur, certam indicat noti nem unde actum est, ut Homeri interpretes V em vario modo plerumque explicarent. Unus de Homero optime meritus, diserte commemoretur, Io Henr. Vossius, qui in Versione praestantissima vocem constanter in vernaculam linguam transtulit, die lau- nugige. Haec interpretatio reprehensionem non evitabit, si rationes Poscimus, quoniam , quae ratio inervae cum caeruleis oculis intercedat, omnino incertum est. Nihil enim faciunt eiusmodi oculi ad eximiam venustatem, neque pertinet singularis pulchritudo ad Μinervam horror autem , quem alii interpretando intulerunt, neque oculis caeruleis inen, isque, Si inesset, a deae natura prorsus abhorreret; neque tandem γλαυκωπες ad

ea Voces reserri potest, quae, sicuti δῖος , δαιτρων, aliae, ab antiquissimis inde temporibus ductae sua vetustate ipsis Graecis saepe se obscurarunt et generalem significationem

13쪽

u dueriint.' videmus aulam momidationem γλαυκώπις ab Homero ad solam Minervam referri; aliam igitur viam inpudiendam esse visum est qua notionem illius nominisa 'esta minus huic deae Propriam et consentaneam. Quocirca sententiam hanc Ponimus, ωπον ernacula linin non transferendum esse die blauaugige, sed die gluta. , . gige a se die straaten aurige, itine non eriae eis, sed aut caesiis, quod Cicero det. M. deor. I, o. usurpavit, aut quod ipse statuo, aridentibus sive, naidis oculis conspi- eu in Haec triplici modo probare non imur, primum ex vocis notatione ετυμολογία , ' ' Σ' deinde ex comparatione istum similitudine aliarum vocum αναλογία . denique ex ipsius me natura atque muneribna, quae in veterum sabulis commemorantur μυθολογία).

Cis p. q.

14쪽

s εχ βιδας. Ἀποος υνγενεσταπας quem interpretes plane ne exerimi, eo pura est et sic, opinor, emendandus, γλαυκοφορβαδας rππους, γενεσταπας. Significati . in tu scilicet equi bene alti sive pascendo nitidi et rcuterea generori. Bene enim φορβαδων ab tymologo explicatur νομάδων βοσκομένων. Probatur hae mea interpretatio Eu

stathii ad Il. p. 279, M . observatione, qua Meetur, γλαυκον non eulis solum tribua, Verum etiam olivae et oleo, videlicet propter pinguitudium atque nitorem sive splem dorem, qui inde exoritur. In nostra disquisitione a inprimis observandum esse arbitror notionem . videndi et splendendi, suae in mente humana artissimo quodam cognationis tumulo

cohaerent, si illam inustuleris . hanc me cogitare suidem possis apud Graecos non cogitatione Molum verum illam dictione coniunctam esse. Quare cum Vise tutes linguarum in eo maxime sint positae, it dictiones legibus humanae rationis accommodatae sint accuratissimeque respondeant, Iraecae clinguam praestantii in hoc genere prae ceteris est mirabilis ac paene divina Nam aut unum idemque vocabulum notionem, quam diximus utramque simul significat aut plures Voces a se derivatam modo hanc,

modo illam significationem exhibent. Sed rem exemplis illustremus dερκω, ideo, fit δράκων δ m. 86 8.) cuius oculi splendidissimi et erifibiles existimantur II. , 95 sq.ὶ et δορκας, cuius visus est lini teste acutissimus Hanc sententiam egregie firmat indarus, cuius locos, κλέος δέδορκε, φαος δέδορκε, φέγγος δέδορκε . interpretes doctissimi active tum de gloriae tum ies lucis splendore rectissime acceperunt Abo Πτω, video , sit Ἀφις Elym 6i4 6.), oculorum splendore, sicut ὁ δρακων, insignis, quem ιολον Homerus Oeat Il. , 'o8.ὶ Pindarus γλαυκῶπα ποικιλονωτον Pyth. IV, 4440, et ομμα quod nonnunquam lucem indicat et splendorem cis Soph. Trach. O3. Aristoph. a86 λεω, video, sit λέων, quippe οζυδερκής, αἰ ν et διάπυρος. λευω inde, Il. I9. . so λευκος q. υσυνοπτος. in qua voce significatio candoris et splendoris primaria extitit Hom. d. ξ, 5.ὶ λευκον apud Hesychium explicatur φαιδρον, λαμπρον Qua de causa δωρ λευκὸν apud Homerum Il. β 282. Od. ε Io.ὶ non est aqua alba , sed candida et quadam nitenti vibrantique luce insignis, quippe soΙi

825. π, 61. φ,2O2. Od. δ, 359. ἔ, 9 r. 34, o .ri o9. non est aqua nigra, sed quae in pu teis apparet, locisque prosundis et opacis, sontibusque, qui arbustis obsiti sunt. sis SchoI. ad Il. r. 463. et Eustath ad Hom. Od. , O p. 524 56. A γλαω, ideo fit γλην νεωsll. ω, I9a. i. q. ψαλματα, res splendidae, sicuti stellae, oculi, alia; et γλαος i. e. λαμπρος, cuius generis Plura exempli in superioribus claudavimus. Α γλαυα , video, sit λαυξ sive γλαυκος quam utramque sormam idem significare monet grammaticus apudValchenarium ad Ammon. 5, 48. P. abo.), avis oculorum uigore nominata. δια το

15쪽

' πυρωδες - ο νειν mina. II, 27.), ει γλαυκός, uitis vocis significatio eadem ratione de splendore interpretanda est. In vi ho saus iisque, quae inde derivantur eandem

Maionem et videndi et mendoris eoniunctam reperimus. idque nisi tam Perssecue, quam in praecedentibus, ita tamen, ut muelam propositam vel his confimari iacile Probetur. Etenim vocabulis. quae huius originis sunt, , nonnunquam declaratum aliquid videri, Musicari et ommunere, nulla ratione splendoris habita velut πεφήσεται ολεθρος ILis, ' 355. idem est quod γενήσεται cis di. , 78. , 864. 867.ὶν nonnunquam splendoris

tam am significationem eadem vocabula admittunt, veluti Ηλιος φαέθων Il. 1. 735. D. Il. i. 456. , 8. Od. η, Ioa. nonnunquam denique utraque significatio conicincta operitur etenim φάεα Nd π i5. et oculos indicant et splendorem Huic rationi somi lasse cognata est constructio casus quarti eum verbis graecis, Quibus videndi inest signi- scatio. βλέπειν est oculis videre inde derivandum est, videri, oculis aliquid declarare sive obtutu aliquid prae rejerre, veluti βλέπων αστραπὰς Aristoph. cham 54I. D. Aves I 69.ὶ qui oculis fulgur emittit; συς πυρ δεδορκως Hom. Od. , 446.), aper ignem obtutu declarans ; ορῶν ἀλκὰν Pind. Ol. IX, 65.ὶ speciem roboris et sortitudinis praes serre in quo genere loquendi verbum notionem videndi exprimit quidem, sed generaliter et minus enucleate, idque, ni fallor, omnino intelligitur veterum testimoniis, ut vel hoc loco Aeschyli in Persis I9. κυάνεον δ' ομμασι λευσσων

φονιου δέργμα δράκοντος.

Lessingius oper T. XIII, p. 8o ed, Berol. 826.), vir summa doctrina ornatus, Vocabulum gernianicum gl- glauch, Hareu, Saxoniae inferiori proprium, quod de claris et acutis oculis usurpari contendit, magnopere commendat ea de causa, quod graecae voci γλαυκος simillimum sit et ad eius vim proxime accedat. Sed cum agedornii locum emendare et exornare conetur, quod pro blati, quo ille usus erat Hau substituit, nescio, splendoremne illa vox , quam laudat, indicet, an caeruleum colorem. Si hunc indicat, vocem reiicimus , in illum, lubenter amplexamur. Id vero vehementer dolendum est, nomina et graeca et latina, quibus colores significantur, nostra aetate nondum esse satis accurate exploratari quae, modo acutum et diligentem interpretem nacta suerint, singulari notioni et veritati propius adductum iri, sine ulla dubitatione firmaverim nisi quis, quod minus probabile est, veteres et optimos scriptores in usurpandis coloribus sexcenties accusare Velit negligentiae, unde illa ambiguitas orta esse rideatur. Quamquam Sunt plura ut Gellius N. A. II. 26. rectissime iudicat, in sensibus oculorum, quam in Verbis v cibusque colorum discrimina: inopia in latina lingua maior quam in graeca. Sed ut iam ad id , unde disgressi sumus, redeamus, summam huius disputationis eam Statuimus, ut voci γλαυκος flammae speciem et candoris significationem primariam inesse arbitremur reliquas inutem notiones de eadem voce in grammaticis Substitritas

16쪽

partim fietas esse, partim e insulari qua tu a uiseatio- haram et dei ivatas vario enim modo explieatur λαυκον apud Besychium et tymologum. δεα δνὰ θραστι---ιῶν, φοβερον; σῖ- ζει apud Hesymum idem esse Per u tur H quod λυωτει, atque γλαυκ κα ive γλαυκοψις dem quod ἀμβisma. . . Utramque vim , qua a prima ria discedere videtur, infimi ad rationem revocabimus, et, quomodo Parii delenda partim

rectius intelligenda sit, dicemus . . - . . ..

Sequitur disputationis nostrae pars secunda, qua Prima disquisitio per se satis certa et piratia extra omnem dubitationem Ponetur versatur enim in comparatione variarum dictionum, quibuscum vera significatio vocis γλαυκωπι sive γλαυκη nam ham etiam vox Μinervae tribuitur apud Soph. Oed Col. 6 8. Eurip. Troad. m. ita coniuncta est, ut eius vera significatio aperte perspiciatur. Ac primum quidem Aurora γλαυκῆ appellatur apud Theocritum Idril. XVI, 5. Π γαρ των ποσοι γλαυκὰν ναίουσι vn' ἀῶ, in qua Verborum coniunctione apparet, quem colorem cogitare consentaneum sit haud dubie candentem et igneum, quem eundem significant Ioci homerici, in quibus Beo scito, Neoi. q. λάμπονὶ humana specie induta dicitur οδοδάκτυλος, II. , II. d. . M. κροκυπεπλος Il. , r. φαεσιμβροτος , Il. ω, 785. χρυσόθρονος, d. , 5oa eiusque equi σάμπος et σαελον nominantur. d. 6 246. Deinde Luna ab Empedocle vocatur γλαυκωπις Carm. v. I 6. P. 52o Q. SturE. his verbis, ἀπεσκνιφωσε δε γαιος τοσσον, σον μονος γλαυκωπιδος Πλετο ευρος, cui oculos, ut par est, ilindentes tribuunt etiam Joetae veluti auripides laudatus a scholiasta ad Apollon Rhod. I, Ia8o. γλαυκωπι τε πρέφεται μιήνη. Tum Serpentes Voce γλαυκωπις nuncupantur a indaro 'th. IV, 44. κτεινε μεν γλαυκόοπα τεχναις ποικιλονωτον φιν, et apud eundem l. VI, 6 commemorantur γλαυκωπες δρώκοντες, quod Thierschius minus recte germanice convertit brauniicht interpretes graeci bene explicant λαμπρους κα στιλβοντας εχοντες οφθαλμους Cn. Olymp. VIII, 8 sq. Porro λέων γλαυκι0ων, quod Homerus dicit Il. v I a.), a scholiasta recte declaratur, εμπυρον ρων. Idem lu

culenter perspicitur in Hesiodi loco Scut Herc. 4a8 So. , ubi Hercules dicitur δεινον,

17쪽

δρων οσσωνι, δε- ώς- γλαυκιMoν δεισοι δεινόν. In his versibus δεινὸν additum utrique verse δρῶν et γλαυ-ιο- - autem rem instituit poeta, quod prius verbum heroi, alternu leoni tritiait homini enim glauci euti minus recte conveniunt. Avoca γλαυκος nonnullarum avium sistana derivata sunt quarum oculi candore illo et splendore insignes habebantur. In rum numerum Ponamus anatum speciem illam, de qua Athenaeus P. 395. C, δε λεγομενον navara o δια - των μματων χρων ε onore τό, πιι νῆ'ης. cis Eustath ad Hom. p. 45I, 65. Eadem ex ratione noctua a Graecis dicta est γλαυI,

quae Ox, cum, quid sonet, apertum sit, Proprie γλαυκωπι esse debet. SchoI ad Hom. Il. a. Si Aurorae et Lunae, porro serpenti leoni, singulari anatum speciei et metuae eoruscantes et igne oculi tribuuntur, non videtur de voce γλαυκος controversia esse possct Iam vero ut illud rei naturae accommodatum esse quisque sales ituri, ita idem color pertinet ad oculos aliorum animalium, veluti selium, luporum, caprarum Plin. H. N. VIII, So. et reliquorum eiusdem generis; quod nescio I, certis graecorum seriptorum locis probari possit. Quid multa res ipsa in aperto est caesii siv eandentes oeuli in tenebris sunt clariores; nam, Plinio teste, noctumo m ammatium, vetiui elium in tenebris fugent radiaritque oculi, ut contueri non sit; et, me Lmqtie splenderet Iucemque λα- tantur vitia marino et baenae in mille colores transeunt rufinde qua et in tenebris multorum piscium nes ent, sicut aridi robusti e caudices vetustate putresque. . . I, 5 . Idem dicit XXXVII , 5. elium mintherarumque o As - - , non e Pici, in sole hebetari, umbris refulgere et longius quam ceteros inalgere. Quae dicta sunt ad vim splendoris in Voce γλαυκῶπις Probandam, ea confirmatis ἀφ sive χαροn , Vocabulum simillimae significationis , quidquid statuant grammatis et veteres et recentiores scis Schneideri Lex. gr. s. v. a αροπος et Eustath ad nom. Od. p. 7o3, M.). optime

vocem interpretatur Hesychius, χαροπός περιχαρης, γλαυκός, ξα εις, φοβερος ; et Cyrillus Lex. s. χαροnός. ευοφθαλμος Composita est Vox e χαρὰ Πωοὶ et φ, eaque proprie indicatur homo gaudium oculis significans περιχαρηcθ. Quodsi imago animi vultus

est, indices oculi, laetitiae animus in oculis potissimum conspicitur splendore et alacritate; deinde Iaetitiae notione paulo sublata servarunt splendorem τὼ γλαυκοη, qui in oculis animalium terri.

bilium ad terrorem το φοβερον transferebatur. Ita declarandi sunt χαρο- λεοπιες Od. λ 611 et χάρων ὁ λέων, qui a veteribus existimabatur quasi κατ' ἀντίφρασιν μῆ χαραν ποιων quod interpretationis genus ineptissimum est. Similiter leones dicuntur αἰθωνες Il. β, 839. , II. et equi li. , 5.) in quibus animus maxime servidus apparet. cis.

Eustath. d. l. 1. Hae tenenda sunt apud Homerum, qui nullam coloris vim in hae voce agnoscit. Posteriores alius alium statuerunt, negligenter sane et minus definite.

Praeterea audiamus doctissimum scholiastam ad Apollon Rhod. I, Ia . χαροπῆν ἐτὸν ho εφη δια τὸ λαμπρον ' γὰρ μέρα λαμπρυνε φωτίζουσα τον ἀερα τὰ ἐγλαυκον καὶ χαροπὸν συνωνυμως λέγεται ἐπὶ του λαμπρου 'cii Ἀπήνεγκε αδ

18쪽

Idem vocabulum leonthus tribuitur in hoo The riti loco Id. XXV, ina. 'ες δὴ τοι σκυτος αυον rio a Monora λέοντος. '' Utramque Vocem χαροπος et γλαυκος coniunctam reperimus apud Thmeritum Id. xx,

25. his verbia , . ο ιματα μοι λαυκας χαροπωτερα πολλὸν Ἀθανας. Vide Pollucem II 6 i. oeulis iis, quibus noctu etiam et in tenesm cerni potest, homines adeo praeditos fuisse, memoriae traditum est a recentioribus scriptoribus. D. Suet. Tiber. c. 7. et Casaub obs. d. l. 1. Quam oculorum naturam integrae genti propriam fuisse Casa onus probat e loco Solint e. o. Albanorum glauca oculis, id est icta inest v illa, adeo in nocte Plus quam in die cernam. ista mirum in modum dictum est, ut mihi videtur, de pupilla versicolore, ut apud Horatium, Picta CG a se Pavonis. Satir II, Eiusmodi oculis videndi acies hebetata est, eumque morbum veteres medici vocant αμβλυωπιαν sive γλαυκωμα, oculos ero connivere, γλαυκῆειν quamquam in his iam aliquantum mutata est vocis γλαυκος primaria significatio, ita ut ad nostram disputationem non pertineat. Ex antiquioribus tamen unum audiamus Empedoclem, qui Physicus appellatur, de candentibus istis oculis disputantem. Etenim cum de animalibus Placita accuratissime exponeret eorumque singulas partes et assectiones enucleate pertractaret, Comparatione inter candentium et nigrorum oculorum D turam instituta hoc iudicavit teste Aristotele Problem. 4, 4. in τι - προ μιεσημβρίαν οἰκουντες ἀλλον εἰσι μελανοφθαλμοι s i non , ut Sturetius in textum recepit γλαυκα μεν εστι minus recte ἐστι Vulgo editur τα μιμ ατα δι' περβολην του ἐντος θερμου, μελανα δε δια τὴν ου- του an ουσίαν; σπερ καὶ 'Eμπεδοκλῆς φησι Καθαπερ υν των προς αρκτον οἰκουντων γλαυκὰ ομματά ἐστι, τω το ἐντος θερμὰ κωλυεσθαι διεκπίπτειν διὰ τὰ ἐκτος - μυχρον, ουτο των προς μεσημβριαν οἰκουντων τὸ μεν γρὸν διώ- περιέχον θερμὸν ου ἐκπίπτει του θερμὸν μηδενὰς ἀντιφραττοντος ἐκπίπτει τὰ δε λειπομενον γρὸν ἐέλαν ποιεῖ τῆ γαρ του νοτος πουσία τὸ λειπομενον ἐστι σκοτωδες. η τοις του λοιπου σιηιατος χρωμασιν μοιουται τὰ ἐν τω ὀφθαλμῶ χρωρια διὰ των προς αρκτον λευκων οντων γλαυκὰ τὰ ομματα του γὰρ λευκου τουτο ἐγγυς τὰ χρωμα καὶ των πρὸς μεσηριβριαν ιελανων οντων μέλανα κα τὰ os ματα. Leguntur haec apud iurgium p. i8. cum quibus comparanda est eiusdem Empedoclis sententia servata ab Aristotele de gener anim. 5, . το μεν ουν Πολαριβάνειν τὰ μεν γλαυκὰ sc os ματαὶ πυρωδη, καθάπερ ' ιπεδοκλῆς φησί. τὰ QP μελανομαar Ἀλεῖον Ἀδατος εχειν, πυρος κα διὸ τουτο

19쪽

. υ , τώ . - ἡ ικέρας οὐκ h. βλέπειν, τὰ - - - ενδειαν δατος, θάτερα δε νυκτωρ, δἰ μι--πής, οὐ λέγεται καχως IAd illa Aristotelis verba Ioannes Philymnus hae observavit sol Io5. b. tar Em- loel M. Stura. p. 4rs. . Ἐμπεδοκλῆς το μὲν αἰσθητήριον τῆς χρεως - ποιων ἐκ των δ στοιχείων , τὴν Mas ιν αυτην φησι την τῆς φυχῆς δυναμιν καθ' ῆν ρωμεν , c. 'βετις καί ἐστιν εἶδος του φθαλμου, ταυτρο δὴ τὴν os ιν πυροπων, λεγε, τι ἐν οἷς ι- μμασιν tua recte emendavit stumius vulgatum ομματαὶ με ἐκ των δ' εἰσὶ στοιχ.είων in1ερομέει μὲν το πυρ, ἐλλείπει δὲ τ ωδωρ , ταυτα τὰ ομματά εἰσι γλαυκά το γαρ nu λευκον καὶ ο γλαυκος φθαλμὸς τοιουτος λευκος γὰρ καὐαυτος ἐν οἷς ἡ τομὸν πυρ ἐλλείπει, λεονάζει δὲ το δωρ, μελανομματα - διὰ τουτ φησι Ἐμπεδοκλῆς τι γλαυκὰ ita recte Sturgius pro γλαυκὴ ημέρας an ορα δε ενδειαν δατος δεῖ γαρ τ μέλλοντι οραν δατος τὰ μεν ου γλαυκὰ λεγε μὴ ρῆν τῆς μερας διὰ ταυτα , τὰ δε μελανομματα πάλιν τῆς νυκτος μὴ ρῆν δε ενδειαν πυρος διὰ γαρ τομο εχειν πυρ πολυ, διὰ τουτο φησι ora ορωσι τὰ μελανομματα νυκτος Quam Empedoclis argumentationem physici nostrae aetatis probent, necne, id non curamus nobis Suffcit demonstrasse, quomodo Graecorum auctores satis antiqui doctrinaque in primis probati vocem γλαυκον ad oculos relatam interpretati sint. Nam Homerus ceterique Scriptores ex sua quisque mente considerandi et intelligendi sunt. sis Goethii, summi viri, egregium librum de colorum doctrina Tom. II, p. 2. q. Sententiam, quam Proposuimus, satis antiquam probat Anacreon igneam illam vim το γλαυκον), quae in Minervae oculis posita esse videbatur, naturae humidae τ υγρονh, quam ad Veneris oculos refert, Opponens his verbis, το δε βλέμμα νυν ληθως dn του πυρος Ποίησονάμα γλαυκον, o Ἀθήνης, αμα δ' γρυν ιυς υθ ρης. quo loco odar. XXVIII, o non oculorum color , sed natura indicatur. Etenim sicuti Myρ ομματα oculi sunt molles, resoluti, amore tabescentes sive natantes et libidine quadam suffusi, quos eosdem utres Horatius vocat. ita γλαυκὰ μματα oculos significant vividos, splendido alacres et volubiles Hac significatione translata moti solum puellae amorem sortem atque servidum, sed etiam aegrum illum , quo animus absumitUr et lento quasi igni torretur, egregie describit poeta Restat ut de duobus Luciani locis

Attamen ristoteles ipse in eodem capit , quo accurata de oculis glaucis disputatio continetur, ab Empedoclis sententia non admodum discedere videtur, quum dicit, ἀσθένεια δέ ἔστιν η γλαυκοτης, porro, ἔστι δὲ τ μὲν γλαύκ- ξορύτης μαλλον τῶν ὀμμάHυν - ὁ δ' αυ νυκrαλωπηξ γρύτητος πλεονασμύς. Sed vide illa acute disputata.

20쪽

breviter dicamus, suibus lueuienter apparet, vios , quiam Minerva halansse perinhetur, adeo absuisse a pulchritudine indicanda, ut etiam nonnihil venustati detrahaeat. IPuellarum pulchritudinem caesiis, quos Latini vocant, ulla detrimentum meo ere,

declarant Terentii verba Heautontimor. V 5, II. rufamne iam virginem ratam, mare O re, adunco nasori non Possum, Pater, lamare

In dialogo igitur, quo Venere, Iunone et Μinerva de pulchritudine inter se eertantibus Paridem arbitri partes agentem inducit ille deorum irrisor, quaerit Venus ex Minerva, urnudum caput non exhibeat spectandum, galea deposita porro interrogat non sine sala, nuntsorte metuat, ne ille oculorum candor τὰ γλαυκον των ὀμμα- sibi damno sit, remoto illo, quo terrorem incutiat, videlicet galea. Tumminerva detracta galea iam res iquia dea-hus nuda adstat, in eamque summa cum ironia haec verba dicta esse eoniicio, a nuτεραστιε, της θέας του κάλλους, τῆς δονῆς Γ οἷα ιιεν ἡ παρθένος, χος δε βασιλικον αυτο α σεμνον ἀπολάμπει καὶ ἀληλος ἄξιον σιος Deinde Paris deam missam ficit, nulla eius pulchritudinis habita ratione. Idem de oculis Minervae probat alter Luciani

locus in colloquio inter Iovem et Vulcanum hianto, Vulcanus, obstetricis munere functus, inervam ex Iovis capite natam cum formosam nominasset, addit, λαυκωπις μέν, ἀλλὰ κοσμε κα τουτο η κορυς Quem locum qui accurate inspexerit, non PoteSt dubitare, quin Lucianus, contumeliosissimos deorum interpres, tentos Minervae Rndentes in reprehensionem et in liudibrium vocet atque illam deformitatem illudque faciei Vitium Ialeam Perpetuo tegument, imminui et suasi medicamentis quibusdam illiniri existimet. Ridiculum merito, ne dicam ineptum, videri potest, si dea, maiestate Summa insignis , oculis iis, quorum in superioribus mentionem saepe fecimus, praedita cogitatur. Neque tamen haec ratio pugnat cum superstitione, qua imbuta est antiquitas , sed eidem PrOrSu accommodata est et consentanea. mam quae antiquissimis temporibus de matura deorum Statuta erant atque pie sancteque in reIigionem recepta, ea et OStea, cum VPer stitionis terroribus solutae et in libertatem vindi catae essent hominum mentes religiosissime sunt obsemata et retenta , quoniam externa singulorum deorum specie mutata de ipsa deorum vi et notione multum dignitatis pristinaeque sanctitati. detrahi credebatur. Μulta exstant huius rei apud seriptores antiquos testimonia , quibus Oeeri Possit, quam constanter deorum cultus antiquissimus per omnes aetates sit conservatus, quamque disesculte dii aut in um saltem sacerdotes sacras institutiones aut novari aut turbari passi sint. Unum exemplum diserte commemoremus ex Pausaniae historii. III, c. I 6, 1ὶ;nam in datrae et Phoebes delubro duorum signorum alterum quum e sacris VirginibuSUna exornandum suscepisset, novam amota vetere faciem reposuit; idem Vero factura in alter per somnium visa est videre deam, quam se a proposito deterreret Fictactsunt eiusmodi narrationes a sacerdotibus, ut externum cultum deorum Constanter reti