장음표시 사용
21쪽
. . . . . . nenduin' - significarent. Hunc unum et continuatum stilum, quem ieraticum non male dixeriat recentiores inminerva, ut par est, invenimus ObserVRtum, quam Issensurus pulchri offendere et laedero videatur. Neque poterat quisquam praeter Lucianum in oculis Minervae ansam captare iocandi atque ludendi, nisi qui in cognitione religionis Graecorum caecus esset etsi equidem non dubitaverim, quin Luciano, Viso acutissimo, issa irridendi consuetudine id persuasum fuerit, niti omnem primariam hominum et Ninionem et cogitationem imaginibus ex rerum natura depromtis. Ex antiqvissimi enim temporibus regula constituta est et lex a Graecorum artificibus nunquam relecta , quaemneream sine galea conspici non patitur; cuius rei id vel maximum argumentum est, quod statuaeminervae nullis neque telis neque armis ceteroqui insigne , galea tamen non carent, ita ut, si scriptores inferioris notae, Silius Italiciis Punicor. VII, 6o C luthus, alii, inervam ex proelio reducem sine galea epulis interesse carminibus tradunt, lac ipsa re magnam in antiquitate cognoscenda imperitiam lueuienter declarent, seque in mythologiae legibus adhibendis caecos esse prodant. Considerantibus nobis laudatos locos, e diversis temporibus petitos, miranda videbatur
et antiquorum et recentiorum interpretum magna dissensio, qui tantum aberant, ut in gularem colorem voce γλαυκος significari existimarent, ut etiam omnes colores, Partim Singulos et meros, partim vario modo inter se commixtos intelligerent, partim sublata omni coloris notione terroris sive horroris speciem indicari contenderent, prout singulorum locorum Sensus suadere videbatur. Illi vero, qui, coloris Vi neglecta, nihil nisi terrorem declarari autumant, egregie mihi videntur errare, quod , cum rei ipsius causa SVPerS deant, ea tantum, quae in effectu posita sunt, considerant. Cons. schol ad Hom. l. ε, aa. Etenim leonum, draconum, selium, noctuarum oculi candente colore, quo refulgent, sive igneo obtutu terrorem moventu inest autem vocabulo γλαυκωπις primaria et propria significatio splendoris sive candoris , derivata et translata terroris , quod Homerus his verbis expressit Il. I99. αυτικα δ' εγνω
Παλλαδ' Ἀθηναιον δεινω δε οι σσει φάανθεν, id est , ut Eustathius ad h. l. observat, δυσαντιβλεπτοι τῶ Ἀπιλλε εριφανησαν οι τῆς Ἀθηνῶς ὀφθαλμοι Alii minus probabiliter verba interpretantur Vide schol ad h. l.
iam vero eum omnis splendor colorem quendam indicet, eum Olorem Potissimum cogitemus necesse est, qui ex ignis, solis lunae auroraeque radiis exortus in nostrum Con-
Spectum venit. Qui color multifariam speciem prae se ferre potest, partim pallidior ut ad albetudinem sere transeat, partim ad ruboris similitudinem accedat, sicut apud scriptores latinos coloris purpurei notio in tanta varietate Versatur, ut de oloribus, rosis, Sanguine, Violis et mari usurpetur, quem colorem purpureum diversis temporibus diversum fuisse Pr
bare studet a Cerda ad Virg. Georg. IV, 275. Idem valet de voce graeca nos φυρεον,
22쪽
qua non eolorem singularem sed splendorem sigmsicari 'reetlasma iudieat r. 'ang. Wolfius in lection de Homero , edit ab Ustero. T. I, p. 36r. Itaque κυρια πορφ)νεφον Tad mare refertur, quia a sole collucet, albescit et vibrat, quod propterea τὰν αἰμῆ-- S.Id 'vocavit iacchvlides Apud innacreontem inpolamn. ras. Ventia' dicitum πορφυρέν. Squam idem χρυσῆν vocat. d. 47, mar πλαυκον eodem modo latinigendum esse ἐά
consentaneum est Pisognata dictio est λευκὴ θαλασσα, quae apud Hesy Llum exponitur . 4 κλυζομένη. ridens sic enim vocem γλαυκος latine reddere plaeetysimili modo dicitur Iuna Cic. de re uia. I. Q Heinrich. p. I 8. , serrum Ovid. Fast. IV, 28 . , carbo
VIII S. IX, 4. Cic. de nat deor. II, 5. Tusc. quaest. I, 28. Octilos Minervae caesios voca
Cicero de nat deor. I, So. , Neptuni contra caeruleos. Adamantius sophista Physiognom. I, 5. p. 93. d. echel. FrankL. 2587. dicit glaucos oeulos pupillas minimas habere et esse sicciores, caeruleos autem κυανοη humidos caeruleos splendore carere ἀλαμπεα, glaucos in ametudinem transire υπολευκοτεροψ. Itaque ut eorum , quae disputavimus, summam iaciamus, intelligitur vocem γλαυκος, quo magis ad antiquissima illa tempora revolvitur, prae ceteris indicare splendorem, qualicunque flammeo colore insignem inde deductam esse terroris notionem eos autem scriptores, qui eadem voce alium colorem sive viridem sive caeruleum indicarint, negligenter rem suam egisse, quod splendoris, primariae videlicet significationis, vi postposita singularem quendam colorem sibi finxerunt.
Transgrediamur ad tertiam partem disquisitionis, qua probabimus oculos candentes
sive splendore et igneo colore conspicuos inminervam γλαυκωπι non Solum quadrare , sed eius naturae ita esse consentaneos, ut tales deae tribuere etiam necesse sit. Etsi Vera multisque exemplis egregie probata est illa virorum doctorum sententia, deorum naturam ex nominum eorum enodatione elici et accurate intelligi posse, videndum tamen
est, ne illa lex non usurpari possit in omnibus eiusmodi disquisitionibus. Nomina deorum Propria siVe mimari , quae graeca sunt Iovis, Neptuni, Apollinis , inerVae, aliorum, quos diis maiorum gentium adnumerant, quin hac via explicari possint, Veli menter dubito, quod, cum partim ad religionis Graecorum incunabula redeant, partim adeo extra fines graecae linguae posita multis populis communia sint, originem ex antiquissimis cinde temporibus Hucere et inc eodem quasi sonte cum ipsa lingua nata et
23쪽
derivata esse videntur. Quare inanes plerumque inulas captant, qui ex vocibus istis nativis singularem quandam vim enodare conantur Neque vero de illa lege, quae itaim in deorum nomina cadit, latin eximenda sunt, et Cicero, in hae parte studiorum 1m cautus, amiua egre e sillitur, et, ut alii lapsi sint, luculenter probat se do
nat deor. II, 6 Procedente tempore et deorum natura ad humanas notiones devo- rata, postquam oeaeua appellativis vim divinam indicare et, ut ita dicam, interpretari, coeperunt, amplus campus idemque salebris admodum impeditus aperitur, in quo ingenii acumine bene adhibito multa regia de natura muneribusque deorum investigari possint. Quae cum ita sint, neque comprobaverim , quae acutissimi ingenii vir. Hermannus de mythol graeco antiquiss. p. 'I. Opusc. T. II, p. m.), de nomineminervae statuit, quum vocem Ἀθήνη interpretatur Netactam, dictam ab eo, quod lacte non esset nutrita; quae Coniectura hausta est ex Eustathii commentariis in Il. l. 3. d. Rom. haec imuntur, 'Aθηνη, οἱονεὶ μήλη τις οδσα - μη θολάσασα - καὶ χυτὴ ἐκ του μὴ θηλασαι τὴν κλῆσιν Ἀλαχεν neque, quod alii inter veteres excogitarunt, cum Ἀθήνην Vocatam esse putarent παρα τλ ἀθρετν, το βλέπειν. ἀθρήνη τις ουσα , ως τῶν μελλοντων καὶ δεοντων προβλεπτικ Eustath ad 41. p. 85 neque quod Mecherius nuper De Diens de Athene. . .) proposuit, vocem ducens abis intensivo et λάω, ita ut idem significet, quod τιθηνη; sed missa omni coniectura vocem ut te nati amVix ullo modo illustrari posse arbitror Aliorum interpretationem vides in Ianctii
Etsi quidem in hac disquisitione, sicuti in omni de rebus Graecorum antiquissimis
commentatione, ad Homerum pergendum est, veluti primarium antiquissimae historiae sontem , tamen quisque litterarum peritus concedet atque contendet, eum suas fabulas qualescunque non ipsum finxisse, sed e veterrimorum poetarum carminibus partim hausisse Partim amplificasse adeoque sacram doctrinam religionibus traditam armine epico peri xuisse. Nam ut etiam res divinas humanasque saepe permiscuerit, deosque hominibus, homines
diis simillimos secerit, in plurimis, quidquid religiones veteres docuerint, integre prodit.
Itaque nobis persuasum est, nomen Γλαυκῶπις non ex epicorum poetarum carminibus, sed ex antiquissimis populorum et sacerdotum religionibus esse repetendum, cuius rei argumentum vel in eo gravissimum ponitur, quod Homerus nomen illud et substantive et absolute usurpat, tanquam usu satis tritum et confirmatum CD. l. 9, 373. 2o. Od. , IS 5. , 5 .l. Templum in arce Troiae conditum vocat νηον Αθηνωης γλαυκωπιδος ἐν πολειακρη. l. ζ, 88. Neque vero in hoc loco voco γλαυκωπιδος ornatu Cauin, Sed distincte et significanter usurpatum esse, probabile est, si consideras, Alcaei Poetae
temporibus Sigei , madis oppido e ruinis Troiae condito, templum fuisse Γλαυκωπον,Μinervae consecratum , cuius meminit Strabo Geogr. XIII, p. oo. Item Athenarum arcem Γλαυκωπιον appellatam esse, testimonio probatur Strabonis Geogr. VII, p. 99. et
24쪽
aari in quo loco depravatissimo consideranda est omnino lectio, 'quae Didymi momedisert quamquam et haec pessime corrupta est Sed ἡrtasse Ioel, integritam coniectura, restituetur, si et scholiastae verba , a re a secia κωπις οὐκ an τοὐν τ' ἄκρην τινα γλαυκωπι Κει, comparaveris eum lectionis varietate in scholiis minoribus quae Didym voeantur eaque exhibent κρης θῖνα γλαυ-πιον Uterque loeus eum probae et integi - sententiae vestigia continere videatur, operae pretium est, quidquid in alterutro proh hil inveniatur, colligere et coniungere. Ac primum quidem in scholiastae loco . o τ'ακρων τινα γλαυκωπις, quot verba, tot vitia. Nam vocem aζεε locum poscere quo versari Minerva credatur qui non videt Ἀκρην corruptissimum sensumque tonit veram lectionem praebent scholia minora, quam recipiendam iudicamus quod nihil in nostro loco valere potest, Praepositionis επί, quae desideratur, vestigia servavit. τινά , quod ab eo prosectum videtur, qui κρην legeret , in τινος mutandum est, nisi id omnino elicere voles , tanquam inculcatum ab indocto. γλαυκωπι denique inepta est lectio; nam cum γλαυκῶπις declarandum sit, lem eodem declaratur, quod profecto vanum est Ad hane corruptelam sanandam scholia minora etiamsi veram dectionem non praebeant multum saltem valent ad veram investigandam. Itaque meo iudicio locum
sic restituendum suadeo, Ἀα γαρ ε γλαυκωπις χοὶ diro του 8 4,' ίκρη τινος γλαυκωπίου ἔζει Ad quam coniecturam probandam accedit, quod hac ratione,
quam secuti sumus, notus locus scholiastam sententiam est consentaneus, bat plane aut
contrarius aut nullus, si aliud qualecunque statuimus Legitur enim los sententiam quam emendare conati sumus, mai ταλλω δε τῶν Ἀπιθετων ἐπιουσιν ἡμῖν πάρεστιν οραν υκ no των ιερων τοπων ωνομασμένα. ἀπὶ δὲ των νυχικων ἐνεργειων. Atqui antiquis temporibus Atheniensium arcem γλαυκωπιον Vocatam esse , supra demonstraVimus. Itaque hoc nomen scholiasta sine dubio respexit. mos, ne sensus loci tolleretur , γλαυκωπιον mutavimus in γλαυκωπίου Ex his facile intelligitur quam perversa et cinepta sit sententia grammatici, qui Minervam Vocatam esse γλαυκῶπιν contenderet, quod sedem haberet in Glaucopio eum potius arx γλαυκώπιον appellata sit propter Minervam γλαυκωπιν, cuius erat in arce templum insigne. Sed haec hactenus. Quaestionem de natura , quae omnia contineat et tueatur, de eius vi procreandi et causa gignendi et augendi, antiquissimi Graecorum moderatores et omnes deinceps phil sophi tum vario modo tractarunt et illustrare conati sunt, ut nonnulli quatuor naturas, ex quibus omnia constare probabile sit , divinas esse censeant, alii singulis Principatum concedant, alii denique alias coniungant. Qua de re quum inter homines doctissimos maxima dissensio sit et discrepantia , constat tamen in principiis rerum investigandis et divina quadam Datura exornandis Graecos ab antiquissimis inde temporibus singularem deorum vim in Piritu nobis circumfuso posuisse et in eius qualitate definienda diligentissime
25쪽
Versatos esse. Illum vero , quem diximus, spiritum non simplicem esse iudicabant, sed comPotitum ' eiusqua composuionem non inter se eommixtam, sed distinctam et quasi grad seiunetam, ut animum inferiorem terraeque tropiorem quo vivimus atque spiramus . aerem octumni, superiorem Contra a terra nostra remotissimum aethe- , rem nuncuparent in Quapreme quoniam id, quod plerumque aerem dicunt, significatione Helicet latiori, in nostra disputatione sensus ambiguitatem incere possit, non dubitavi ocem spiritus usurpare, Ciceronis aliorumque auctoritate probatam ut animum qui terram circumsandit, omnem et universalem et significarem et una quasi cogitatione complecterer Etenim aer et aether graeca sunt: in latina lingua desiderantum voces singulares, quibus illa aeeuratissime exprimantur ques ipsa res Ciceroni maud raro dissicultatem quandam peperit, eum aeris aut Retheris notionem expressurus, quasi fugiens vocem graecam eui non laberet latinam respondentem, seriphrasi adhiὲ ita diceret nimiam mirati m de nat. deor. II, 8.), aut aerem eum, quem Finis ducimus i. αὶ, aut denique Mimalem miratilemque maturam l. c. II, 6. . Redeamus ad nostram disputationem. Aer o eo, νεμος, animus , --α. CiC. Tum quaest. I, 9 Acad. quaest. I, 7. Lucreti I, 36. AEC e. AFEH, unde αυρη, aura spiritus est infimus , terrae proximus , qui moveri Potest et agitari, eique habitus
tribuitur inconstans et incertus et diversa diversis temporibus Species, tum obscurior tum clarior et pellucidior, prout crassior et concretior est aut tenuior et purior. Neque vero ea talosophorum tantum opinio est, sed antiquissimorum Graecorum sententia,
Homeri testimonio centies probata. Vide l. , M. ad quem locum scholiastae, J. ἐέρος αἰθερ'Ἀκανεν ο διπλῆ, τι καθ Ῥμορον ανγ ὁ πο γῆς μέχρι νεφῶν τοπος ὁ ει περ α νέφη αἰθὴρ αὐομονωμως τῆ στερεμνιε ουρανος Cis. Od. , 94. 24 I. et
schol Aether contra , quem eundem coelum vocant Cic. de nat. deor. I, 3. in aere superior, natura sua constat ex altissimis ignibus ex quo puro et libero eodemque acerrimo et mobilissimo ardor innumerabiles flammae Siderum Oriuntur, quae omnia clarissima luce collustrat. Immensus est ipse et constantiae aeternitate Praeditus , Iovis nomine etiam appallatus, in quem hic versus e Thyeste Ennii apud Ciceronem de nat. deor. II, a. Adspice hoc sublime candens, quem invocant omnes Iovem. Non vana aut ficta illa sententia est ab recentioribus, sed ex momero voluti e fonte ducta et in totius antiquitatis assensu confirmata. Nonnulla exempla adscribamus, veluti
26쪽
aethere eandente, quem obtinet, sumtum Eustath ad Hom. Od. l. e. αἰθρία ni As κατα τον αἰθερα ευδια Eust ad i. c. unde δε αδ εδε εἶναι idem est quod sub divo morari, quod Horatius usurpavit Odar. II S, 23. ἀστὴρ ad eundem lantem redit, ae . si sonaret αἰστῆ L . λαρυστὴρ Quid loeos laudemus ex Euripide, qui, cum saepius Philosophum et Anaxagorae quidem discipulum agat, quam Poetam, nostram aententiam sexcentis locis omprobat Unum Euripidis loeum a Cicerone ridernat. deor. II, as
vides sublime rogum , immoderatum aethera, qui tenero terram circumiectu ample et itur rhunc summum habeto divom, hune perhibeto Iovem. CD. Lucian. Iup. tragoed T. II p. 689. d. Reig. - Versum quem scholiasta ad Aristophanis Ranus v. Io laudat, ομνυμι δ' ιερον αἰθέρ' οἴκησιν ιος, Euripidis esse non Sophoclis, ut vulgata lectio indicat, omnes epa locum accuratius co siderant, facile intelligunt. Veram lectionem praebet egregius codex Ravennas, et, quomodo vulgatum illud Σοφοκλέους inculcatum sit, docet alckenarius Diatr. Eurip. p. 49.
Aer igitur interiectus inter mare et coelum Iunonis no ne consecratur, quae est soror et coniux Iovis, quod ei et similitudo est aetheria et cum eo summa coniunctio. Cic. de nat deor. II, 26. Aetherem autem sive Iovem, μητιέτην, filiam ex se ipsum genuisse, fabulae antiquissimae tradunt, quamminervam dicunt, cuius nomen est grae-Cum ' μονο πολυβουλος, πολυμοτις Quae cum ex aethere procreata sit, vis eius ad ignem pertinet itaque in ea dea, cuius est in supremis mundi regionibus origo, coelestis est et aetherea id est ignea natura. Haec interpretatio reapse Probatur, eamque Veteres fabularum indagatores declararunt. Aiunt enim Μinervam ideo quod humanis mentibus prudentiam subministret, Iovis capite prognatam memorari, i. e. de Summa aetheris parte editam esse Macroti Saturn I, 7. Pausan Attic. XXIV, 2. in Porro medium aetherem
Iovem esse , Iunonem imum aerem cum terra , Minervam aetheris cacumen. acrob.
Saturn III, 4. Neque tamen ille aether ignem continet vulgarem hominibusque communem, sed divinum summaque intelligentia praeditum, a quo cum animi et ingenii humani cultus proficiscitur, tum litterarum et artium. Nam Sinaturas, quascunque olim philosophi statuerunt, ut rerum Principia et causas docerent, accuratius consideramus, omnia fere opera magna et egregia igne quasi singulari et artificiosa divinae mentis vi Graecorum antiquissimorum opinione effecta esse intelligimus. Inde illa fabularum narratio haud dubie interpretanda est, quam antiquitas nobis tradidit de Prometheo , qui quasi inagister artium igne diis surrepto hominibusque tradito omnem mortalium cognitionem et condidisse et amplificasse perhibetur eadem ex ratione consideranda est Minerva, quae, sive ex ipso Iovis capite oriundam esse censes Vulcano aut Prometheo opem
27쪽
lerente eis. Itimsterh. ad Luciani deor disi T. I. p. a . atque insignem locum m. tonis in Protagora p. a . C. N. sive eam , ut alii tradunt, ab intelligentia, quam Mῆτιν Graeci vocant, natam esse mavis, summae prae se fert rudentiae et sapientiae otionem, tun ait νους, προνοια φρονοσις, βουλὴ cis doctas ustathii observationes ad Il. p. 84, 35 sq. 4 eademque constans semper fidelis et valida unde nomen eius apud Homeriam Ἀτρυτώνη. d. ' 62. , consilia dat et praecepta roboris et sortitudinis
plena, simulque incit, ut, quibus favet, et prudenter cogitare, et bene eloqui, et Strenue agere possint quae denique alios, quorum salus in periculum discrimenque vocatur, ex oculis hominum eripit, aliis mentem turbat intellectumque omnino tollit, cuius monilis Ulysses ille apud Homerum ex tot tantisque periculis emersisse Perhibetur. Μirifice cohaerent 'Aθήνη , quae Προνοια vocatur, et Προμοθεν μῆτος , μῆτις, μῆδος,μῆεις. se Hesych et Eum Μ.), sive mythologiam spectas, sive etymologiam. OSSum longus esse in hac disputatione multisque veterum locis rem probare, sed nes ea repetere, quae unicuique et Homeri et tragicorum poetarum lectio affatim suppeditat. Fuit Delphis templum inervae Προνοίας, cui Croesus , Lydorum rex, scutum oureum dedicavit Pausan Phocio. VIII, 4. m spectat versus antiqui Poetae Servatus a Iuliano orat. IV, p. I 9. . edit. Spanhem. ῖκετο ἐς Πυθω κα ες γλαυκωπα Προνοίην.CD. Eustath ud Hom. l. p. 3, 4. Eidem Minervae Προνοία Prasiis in Attica templum condidit Diomedes Behheri necd. p. 99 6. His adde locum e Demosthenis
oratione . in Aristogit. d. Reish. T. I. p. 8o, 7. εισὶ ταις πολεσι πασαι βωμοὶ κα νεω πάντων τῶν θεων. εν δὲ τουτοις κα Προνοίας - ονας, οὐ μεγαλη καὶ ἀγαθῆς θεου , κα παρα τω Ἀπολλωνι, ἐν δελφοις κάλλιστος α μεγιστος νειυς ευθυς εἰσιοντι εἰς τὰ ιερον. Itaque inerva saepe dicitur acriter et acute Videre, saepe videre dicitur κατ' ἐξοχήν, tanquam acutissimae mentis species. Declarantur haec religionibus. Nam Ampsit, in Laconica templum fuit inervae 'Oφθαλμιίτιδι, a Lycurgo
conditum Ρausan Lacon. XVIII, r.), quae eadem υπτίλετις vocabatur, teste Pl tarcho Lycurg. c. II, qui docet, oculos a Doribus πτίλους nominatos esse. D.
Pausan. l. I. Item in arce Argivorum templum fuit Minervae 'Oξυδερκούς, a Diomede dicatum. ausan Corinth. XXIV, 2. Quibus adiunge Olympiodori scholia s. inedita in Gorg. Platon. c. 4o. ἱστορειται γαρ, τι Πτιλλίας 'Aθονας ιερον ποίησε. πτίλλους δε ἐκάλουν τους φθαλμους. Videntur illi πτίλλοι, qui etiam ἱλλοι nuncupantur Hesych. v. ἰλλωπτειν, ibique Hemsterhus observ. , posterioribus scriptoribus medicis potissimum , singularem quandam oculorum speciem declarasse; nam πτιλώσις morbum significat oculorum, quorum palpebrae tumidae et inflammatae conspiciuntur, palpebrarum crinibus absumtis Inde ἰλλωπειν Hesychio est καταφευειν. Quae cum ita sint, meque debet Minerva cum arte confundi, si de bello sermo
28쪽
est, neque cum Vuleano, si eae artes ommemorantur, quae uni ope oluntur Siquidem in bello et iudentia et sortitudo iungendae sunt, prioria vi tutis laudes transierem da sunt ad galeatamminervam, quae non gregarios milites, sed en lamin duces sapienti regit alterius contra partes arti caedibus insigni tribuamus ne aset in Qua de ea a iis L. Homeri carmine Iliaco comparatione instituta Μinervae superiorem locum cincedi videmus, Μarti inferiorem; quod intelligitur, si vel duos locos pro multis laudamus, Veluti I RII. II μον αἰπυ ioιεν Ἀθηνωος διὰ βουλάς.
γοετ' Ἀρης ἀλεγεινυς orζυροῖσι βροτοῖσιν. Cir Il. δ, 59. , r. Eodem modo iudicamus eminerva et Vulcano , quorum hic est Praeses earum artium, quae ad ignem pertinent, in iisque colendis ipse mirabili dexteritate excellit, illa autem tum harum artium tum reliquarum facultatem tribuit et scientiam, cum sit omnis intelligentiae sons et origo. Uno verbulo mentionem faciamus singularis et mirificae originis, quae utrique ita contigit, ut Minerva ab ipso Iove nulla adhibita
muliere prognata sit, Vulcanus ex Iunone sola sine ullo viro genitus esse perhibeatur. Etsi in omnibus artibus colendis pariter versatur Minerva, mirifice tamen aetherea SiVeignea natura eo indicatur, quod Vulcano matrimonii vinculo adiungituri Etenim in antiquissimis Graecorum sabulis inter mulieres eortim atque maritos ipsos mira lerumque est similitudo et eiusdem naturae coniunctio, sicuti in Iove et Iunone, in Neptuno et Amphitrite, Vulcano et abira Καβειρα ΚάFειρα, κάειροι, καμν), de qua re elcherus docte disputavit in egregio libro Die aeschylische Tritogie Prometheus. P. 65. et G. q. si'. Strab. X. p. 74. At ver ne pugnantia tradere Videar, admonendum est, illam rem , quae Minervae cum Vulcano fuisse in nonnullis fabulis comm moratur, Proprie matrimonium appellari non posse, sed nihil nisi Vulcani conatum impudicum, unde Erichthonium exortum narrant, cuius in tutela Athenas fuisse voluerunt antiquae historiae. Cfr. Pausan Lacon. XVIII, 7. Schol. ad Hom. l. 8, 547. Quain totam narraticmem a multis veterum mythographis traditam ab illepida etymologia parum ingeniose petitam esse, recte iudicavit cynius ira tis ad Apollod. p. 28 sq. Cfir. Eratosth. Catast. c. 43. Philostr. Imag. II. c. 7.). id vero tenendum esse, mihil nisi
'xPoetae quidem, cum non semper sabuIarum sontem accuratissime observarent, singula nonnunquam confundunt maxime in rebus cognationis cuiusdam vinculo artissime coniimctis; veluti Ibyeus refert Herculi Iaborum aerumnis defatigato, balnea ea lida instituta esse a Vulcano; at Μiner amie
29쪽
si naturae eognationem, quae inter utrumque deum inter dat, his sabulis indieari. Minerva enim eo ipso , quod aethmem significat, lurissima est neque illis unquam libidinibus is χsuit obnoxia, sed sempiterea virginitate insignis Id loeulmitem probat eius nomen
II aας, ' quo ornatur apud Homerum reliquosque seriptores vi nem videlicet AE n scans. Belli ea virgo apud Silium Μinervam indieat graece vocatur παρθένος eiusque templum παρθενον Pausan QIὶν apud alios μισονυμφος nuncupatur Παλλας, πάλλαξ, upi . latinum et lex , eiusdem notae suerunt antiquissimis temporibus et puellam alve virginem igniscarunt, quod Tib. Hemstertiusius acute coniecit ad Lennep. ram. p. 5 3. Explicat Photius Lex et Eum Μ παλχακις, ε παις. - παλλάκιον με --. Hesych. CD. Eustath ad II. p. 84 55 sq. Illa nominatio antiquissimis temporibus sine dubio honorifica paulatim in malam significationem abiit Vide, quae disputavimus in Dissert. de Cratino et Eup. p. 46 Aliae formam a grammaticis laudantur, veluti παλλαντες - νέοι ut Philistides dicit apud Eustath. l. c. et sacerdotes ut par
est,minervae virgines παλλάδες apud Strabonem XVII. p. 6or. Vocantur. Iam vero ut ad ipsa Minervae sacra transeamus, constat illam deam et a Graecis omnibus et ab Atheniensibus, quorum urbi nomen dedisse sertur, quam religiosissime cultam esse festaque in deae honorem instituta ita ab Atheniensibus celebrata esse, ut inde natura eius facile perspici possit. Nam in anathenaeis primo die constitutum erat, ut inminervae honorem ab hominibus faces accensas gestantibus cursus equestres in Ceramico instituerentur λαμπαδουχος ἀγων SiVe λαμπαδοφορια). Eundem ludum susceptum esse in honorem Promethei et Vulcani, qui cum Minerva suapte natura cognati sunt Elym. Μ. s. v. κονιον , diserte monet scholiasta ad Aristoph. an. 5 r. his verbis, λαμπαδηδρομαι δε γίνονται τρεῖς ἐν τω Κεραρμικω, Αθηνας, 'Hφαιστου, Προμηθέως. Cfr.
Harpocrati . V. Ἀσαμπάς. Qua de causa inerVa Lucifera vocatur φωσφορος. si . Eustath ad Od. p. 586 I. d. φ, 2 4. , eamque Homerus igneo curru vehentem
finxit. l. , 745. et Eustath ad h. I. et , o . D. elcker in libro Die Aeschyl.
Tritag. Prometheus P. rao. Praetere In templis inerva igne perpetuo colebatur, unde, quae vis eius sit, aperte Significatur. In nonnullis vero civitatibus praesertim apud Μogarenses cognomine Aιθυια aetherea SiVe mea natura extra omnem dubitationem
ponitur. Vide Pausan Attic. et XLI, 6. Ad quam rem illustrandam conferantur loci, quos vir clarissimus, etcherus, Proposuit et explicavit . c. p. 79. Eodem nomine nuncupatur in Lycophronis Casandra 59. Η πολλὰ δο Βουδειαν Aιθυιαν, Κορον, in quibus explicandis mire nugatur scholiasta. D. Pausan. I, , t Aristot de animal. 5, o Falsa alitem est interpretati eorum , qui, quum deminerva sermo est, αἰθυιαν fulicam sive mergum significare contendant. Sententiam, quam nos exposuimus, Veterum grammaticorum auctoritate firmari, intelligitur ex Eustathii loco ad Od. i. i585 66.
30쪽
hi picturis veteribus Minervae pallium luteum 4nvenitur, tunica naimnea, quo ut quaeolore ignis, em praeest, significatur. Cons. Winchelmannum p. T. II, p. 15. d. i,
Ferno . Denique noctuae inervae sunt eo eeratae, eique in nuruia sere aemper auri . t hutaeri cuius instituti sacri causam ullam impliciorem video, nullam rei magis modatam existimo , nisi quam oculorum candor in hae avi potissimum conspicuus ultro offert. ssentitur hac in re acutissimus Homeri interpres , r. Aug. Wolfius, eadem de causa inervam non inter pulchras deas reserendam esse contendens. Cons Wolfi praelectiones de Homero editas ab stero Vol. I, p. m. Itaque in solo oculorum colore similitudo societasque versatur inervae et noctuae; quae avis lucifuga, crasso et quasi selineo capite, brevi et adunco rostro conspicua, noctum denique cantu omnibus nota, ab antiquissimis, Cecropis saltem , ut traditum est, temporibus in rupibus, quibus arx Atheniensium firmatur, indigena, a Chandiero nuper ibidem reperta, quo alio nomine ad inervam relata sit, dissicile est ad persuadendum, nisi cum aliis statuere placet, hanc avem propterea sacratam esse, quod elium partes merit, et, quominus
placentae mellitae, urbis custodi oblatae , a muribus aut diriperentur aut devorarentur ,
impedierit. Attamen neque est bubo , βυας, neque ulula, avis illa monstros et serialis,
agnaυus tιbo, dirum mortalibus omen, funus aut aliam calamitatem portendens, sed noctua minor et Vulgaris, γλαυξ, cuius Supra
mentionem fecimus. De qua vi vide, quae monita sunt ab interprete graeco ad Arist phanis Aves 264. 262. .' Aliam et meliorem interpretationem de noctua si viri ingeniosiotes probatam habeant, eam ut mecum benigne communicent, Vehementer exopto. Neque ero cum candentes oculos a Veteribus inervae tributos esse censeam, coniecturam facio de
noctua, sed quem permultis scriptorum graecorum locis demonstravimus glaucorum Oculorum Colorem, eum noctuae oculi luculenter comprobant. Quid ' num Iupitre ideo rex de rUm est compellatus, quod Veteres aquilam avium regem, ei consecrarunt Z lium Iuno propterea maxima maiestate insignis est, quod eidem pavonem avem summa pulchritudine et maiestate insignem, sacram esse voluerunt 'minime. Sed cum Iupiter sit rex, uno
regina deorum, factum est, ut huic pavo, illi aquila tribueretur. Idem de reliquis diis eorumque signis iudicandum est, veluti si Cereri apis tribuitur, columba Veneri, alia aliis. Non item deminerva oculi certissima indicia praeben d hominis mente, ita ut ipsa anima in iis habitare et tanquam in speculo conspici videatur. Cur igitur
miramur Graecos, quod inervae indolem atque naturam certo oculorum colore signi
In hoc scholiastae loco emendando, cum a Dindorfio nondum persanatus esse videatur, haeceoniicio p. 426, io. d. ind. lege κικκάβας. ibid. I. lege κικυμίδας. - ibid. 9. lege κυμινδις cis Aristoph. V. 177. d. Dind. et schol ad h. I. . - ibid. 3. lege κυμινδιν ex Homero. h. Schol ad Il. , asi. d. Villoison.