Emendationes quinque carminum Olympiorum Pindari

11쪽

βωμοῖσιν ἀκροθινα διελων θυέ τε πενταετηοίδα, ἔστασεν ἐορτάν, quibus in verbis Lobeckius in Paralip. p. 197. cum scholiastis ἀκροθινα pro ἀκροθίνια dictum iudicatis non probavit Heynium, qui δοσιν ἀκροθινα

iungebat. Mihi id Heynius recte fecisse videtur, non ut credam ἀκροθιν aut ἀκροθι a quoquam esse usurpatum, sed quod Pindarus tamquam ab isto nominativo accusativum adiectivi formaverit. In quarta epodo, si sententia spectatur, nihil est quod non sit recte apteque dictum: παι δἐ προτεραις ἐποιεενοι καὶ νυν ἐπωνυμίαν χαριν νίκας ἀγερωχου κελαδνησοαεθα βρονταν numeri autem non ferunt καὶ νυν, nec χαριν νίκας Fortasse haec sic scripta fuerant: αρχαῖς πομενοι δὲ προτεραις ἔτι νυν ἐπωνυαίαν χαριν αλκῶς ἀγερωχου κελαδγησόμεθα βροντάν. A coniunctionem scribae saepissime Post Primam Vocem posuerunt, ubi ob ea remoliorem invenerant ut . 1 ubi a Pindaro άκοντι Φραστωρ δ' erat prosectum. Non post quotum Verbum ponatur ista particula quaerendum est, sed an post id Verbum, quod recte opponatur praegressis.

LAIS quantillum ab XI a distet nemo non Videt, αρις autem, Ut saepe apud indarum, hic victoria nominatur. In illis quae ad βροντῶν addidit poeta, καὶ πυρπαλαμον βελος ρσικτυπον διος, ἐν ἀπαντι κρατει ιθωνα κεραυνὸν αραροτα, Ostrema non recte intellecta video. Κεραυνὸς ἐν ἀπαντι κρατε αραρως est fulmen cum Omni Victoria coniunctum, quia Iupiter dat victoriam. Latuit gravis error in his v. 24. γωνα δ' ἐξαιρετον ἀεῖσαι θέμιτες ωρσαν Λιος, ον αρχαίι σάματι π&ρ Πελοπος in μακλέος ἐκτίσσατο. Non intelligebatur enim quid esset, quod antiqui libri pro his Verbis, 'Di μα- κλέος, haberent βωι ὀν ἐξαριθι oνιρακλεης. ωυον quidem unde Venerit ex scholiis discimus: nam tumulus Pelopis non diversus ab ara esse dicebatur 'Lξαριθυον autem nihil aliud est quam interpretatio vocabuli, quod non intellectum in ξαίρετον erat mutatum. Bihi ιρακλέος recte posuit Triclinius, sola dialecto peccans. on dubium videtur quid Pindarus scripserit: ἀγων δ ἐξήριτον ἀεῖσαι θέυιτες ιορσαν Λιος, ον απαίω σάαατι πὰρ Πελοπος Να φακλεος ἐκτίσσaτο.

12쪽

Ut ab αρε est αρθμος, sic ab inu Silato ex eadem radice Verbo αριζω αριθ- io et verbalia in γριτος, ut 3 9ιτον, ληνιτος λη, 3ηριτομυθος, νηοιτο- συλλον, et quod simillimum est Pindarico Iliad. XXII. 340. ουδ ει κεν δεκάκις τε και εικοσιννήριτ' Ποιναστησέυά,θάδ' ἄγοντες, quod est εικοσιναριθμα. Sex autem certamina instituerat Hercules, eaque ordine enumerantur . 60-73. Stropharum huius carminis ultimus versus Glyconeus est, sed ille iambum, non ut in non carmine trochaeum, in basi habens, ita ut hoc genus diversum ab alter esse videatur. Et quum in decem strophis duae tantum spondeo discrepetit, vel haec paucitas suspicionem vitii facit. Accedit quod in quinta stropha vetus scholiastes ad haec Verba, θνάσκοντι στυγερωτατος, adnotaVit: τουτο ἐν τω καθόλου λεγει, ἐπεὶ ὁ πλουτος λαχων ποιμένα ἐπακro τον διαδεξάμενον τω καταλιπονra, O ἐστι τα ἀπο- θννήσκοντι, στυγερατατος ἐστι κα αλλοτριος. Ambiguum haec relinquunt, legeritne θνάσκοντι ari θανοντι, an λιποντι sed quum et hic et alius Vetus scholiastes, qui θνάσκοντι habuit, hoc participium simul ad αλλοτριον et ad στυγερωτατος rettulerint, veri simile est ut qui Solum στυγερωτατος eum participi coniungebant, praesens tempus posuerint. Itaque in tertia stropha V. 48. Don absonum evit, τιμάσας interpreti, Pindaro autem γάλλων πορον Ἀλνεου reddere. Quintae igitur strophae versus sic scriptos fuisse credibile est:

ἐπεὶ πλουτος ὁ λαχων ποιμένα ἐπακτον ἀλλοτριον

θανονει στυγερωτατος.

Sed hic locus eiusmodi est, ut de tempore quo hoc carmen Scriptum Sit dubitationem excitet. Vicerat Hagesidamus piae Olympiade LXXVIII.

pugilatu in eamque victoriam scripserat Pindaria carmen X. PromiSeratque maius et splendidius carmen, cuius promissi se diu neglecti in illo ipso alter carmine reum fatetur. Hoc carmen factum esse ut tempore Olympiorum caneretur indicant θέμιτες Λιος v. 24. Nunc Uria an Plures Olympiades inter utrumque carmen intercesserint, inutile eSSet quaerere, nisi id ad iustam intei pretationem eorum opus videretur, quae et de Victoria Hagesidam et de hoc carmino hic dicit Pindarus Boech hius ut conii-

13쪽

ceret cantalum esse carmen redeuntibus sollemnibus Olympiis in prytaneo, in quo insigne Locrensium fulmen propositum esset, magistratum gerente Hagesidamo, o Videtur adductu esse, quod poeta carmen Victori similiter acceptum fore dixerit ut Si patri iam senescenti filius, cui opes suas veliti quat, ex Xore nascatUr, adieceritque frustra vixisse, qui illaudatus ad inferos abeat. Sunt haec sane talia, quae Vir aetate iam provecto, non puero, recte dicaritur, et PollaiSSe ita acta esse confitendum est, etsi nec de prytaneo nec de gest magistratu ulla in carmine facta est indicatio. Ac video credi. At nimis prosecto mirum foret, si non solum Hagesidamus victoriam, quae ei olim puer contigisset, senex demum sollemniter celebrasset, sed etiam Pindarus promissum puerili Victoriae carmen tot annos quot inter pueritiam et senectutem intersunt distulisset. Multo verisimilius est, indarum Olympiae, Statim quum vincentem viderat Hagesidamum, breve illud carmen, quod in Boeckhii recensione decimum est, scripsisse, promisisse autem carmen, quod in publica victoriae celehratione pud Epigephyrios Locros caneretur; quod quum facere oblitus esset, persolvisse debitum anno quarto, hoc est proxima Olympiade.

Νam quae modo dicebam Sic scripta esse, ut seu potius quam uero con venire videantur, ea cur ita scripserit Pindarus ex ipso carmine pulo intelligi posse. Aegre steterat in certamine Hagesidamus, ut haec Verba iudicant, τράπε δε Νυκνέω μάχα καὶ υπέρβιον Vociκλέα, Viceratque tandem collectis viribus, quum instigaret magister eius Ilas. Sensit hoc vetus scholiastes, qui scripsit: εοικε δ ὁ Ἀγησiδαμος ἡττγῆσθαι πρωτον, εἰ αυσrερον πωγολάου παDOSυνθει νενικηκέναι. Ex quo suspicari licet ita contusum esse ab adversario, ut in posterum aut noluerit aut ne potuerit quidem pugilatu certare. Ac neque victoriam eius aliam ullam aut certamen commemorat Pindarus, ec, quod facere solet, aliarum spem

victoriarum ostendit, ita ut de eo, qui iam defunctus esset certandi studio, vere dici potuerit frustra vixisse, cui transeundum ad inferos sit sine gloria. Itaque Pindarus, quo compensaret deficientem aliarum laudum materiam, tanto ampliore praeconio splendidum honorem institutorum ab Herculo ludorum, in quibus Hagesidamus vicisset, exornavit. Illa autem senis puero sibi nato gaudentis comparatio non ad aetatem victoris, sed ad diutinam dilationem promissi carminis videtur esse referenda. In tertio decim carmine Omnibus in strophis quum numeri, tum etiam Verba sunt turbata. Et in prima quidem stropha sic est scribendum:

14쪽

ἐν τα γαρ GPost ἰα ναίει κασέγνηται τε ἱκα, πολίων ἀσταλες βάθρον, καὶ οMοτροπος Ηρανα, ταMiαι ἀνδρασι πλουτου. Commutavi sedes horum Vocabulorum Λίκα et βάθρον, quia eo loco quo Aiκα positum erat ceterae strophae spondeum indicant. Proxima verba vetus scholiastes sic reddit 'I ἀδελφὴ αυτλῆς Ουοτροφος EA,ήνγη, ut ὁμοτρο- νος legisse videatur Alter librorum scripturam sic interpretatur, ἡ τι ναυτὴν αυτῆ γνωμηνδουσα. Mihi concors, ut concordiae effectrix, significari videtUP. Sed ostendendum est, quam posui horum metrorum descriptionemoliam in ceteris strophis constare. Ac v. 15. Servanda est vulgata scriptura: ακραις αρεταῖς περελθοντων ἱεροις

εἰν ἀεθλοισιν. Non est enim cur εἰ repudietur, quia alibi in his quae habemus Pindari carminibus non exstet. In trochaeo quidem haec forma ferri non potest, in dactylo autem munita est exemplo epicorum Alioqui poterat Pindarus ἀμι αέθλοισιν scribere, ut em II. 17. Isthm. I. 50. ΙU. 55. In proXima stropha recte libri: πεντάθλφία σταδίου νικων δρομον, Ovκἀντεβολνησεντων ἀννη θνατος ουπω τις προτερον. Nam haec levatio legationis non prodit negligentiam sermonis quotidiani, sed indicat universe nuntiatae sententiae epetitionem cum accessione quadam: ου τις ἀντε λ σεν, υπιο τις προτερον ἀνrε λ σεν. V. 38. restituendum quod libri habent μεν: Uiνος τέ οἱ τωυτου κρανααῖς ἐν Ἀθάναισι τρία εν ἔργα ποδαρκχὶς άυερα θῆκε κάλDστ ἀαφὶ κομαις. V. 53. Piclinius metri caussa imperite scripserat τον γάι ον Debebat pronomen ponere:

15쪽

καὶ βαθυν κλαρον ἐμμεν καὶ μέγαρον. omissum esse in quibusdam libris alterum sit videtur, quia non recte poni putabantur duo με in uno membro At ut ad quodvis μἐν non Sequente δε subintelligenda est contraria sententia, ita hic quoque apud Danaos quidem Glaucus se Corintho oriundum dicebat, Troiani autem Euchenorem norati Corinthium Glaucus narrabat proavi quidem sui regnum Corinthi domumque fuisse, non esse autem sibi ab illo exsule in Lycia genus duceuli. V. 76. non Xplet numerum χρησιος, qui plenus esset si ιαντειας legeretur. Verum, Si non fallor, Pindarus, cui χρνῆσις usum significat, Scripserat ιυς τ ανα ιυμω θεῆς κοιταωτο νυκτ ἀπωκείνου χρυίσιος. Νam quod in Etymologico . traditum est, χρηζειν scribendum SSe Sine tota, ubi oraculum edere significaret, Vanum est Sensit Brutichius ad

Soph. od Col. 1426 Unum idemque Verbum est χρηίζω, χρήζω, i VH

indigere sive praedicere Significat. V. 84. recte sane restitutum est v, quod Triclinius cum ἔλαβε commutaverat, sed addenda est particula: σητοι καὶ ὁ καρτερος ορμαίνων ελε μῖν Βωερο φοντας φαρμακον πραυ τείνων ἀμφὶ γένυι

In proxima stropha recte scriptum est δ sed non coalescens cum

sequente Voce.

Denique v. 107. quod in antiquis libris est, ἐν Ἀργει θ' ὁσσα και ἐν Θῆβαις οσα 'Αρκασιν ἀνάσσων μαρτυρήσει Avκαίου βωμὸς ἄναξ nimis religiosus sit, qui oblatum ab aliquot libris ἀμφ' Ἀργει θ' ὁσσα repudiet: sed

in ceteris Vellem non esset receptum quod olim conieci Ἀρκὰς ἀνάσσων res id enim arcessitum, debebatque simplicius quid et usitatius indaro quaeri, quum praesertim iam Αυκαίου ἄναξ audacius dictum sit, quam Nem. II. 19. φιμεδων Παρνασσος. d hoc videtur esse:

' κάσι μάσσωμαρ ρησε Λυκαίου βωμὸς ανα Sed dicendum est etiam de epodis, quarum in prima V. 20. τις γαρ

16쪽

in altero membro sententiae interrogativae positum repugnat usui δε poscenti βασιλέα δίδυμον autem non probandae synaloephae necessitatem iu- fort. imirum alius quam credebatur horum Verborum numerus est, quem sic restituemus:

αδυπνοος, εν 'Aon ανθεῖ νέων Ουλέαις αιχμαῖσιν ανδρων. In secunda epodo, In qua v. 42. recte librorum scripturam ἔφονται iuetur,ayserus, v. 45. haec leguntur: ὁσσα τ' ἐν Λελφοῖσιν αρισrείσατεαγδἐ ορτοις ἐν λέοντος δηρίομαι ποuσιν πεο Πληθε καλων. neptissimum vero est πολέσιν. Num quid est hoc contendo cum altis de numero gentis vestrae Victoriarum. Qui sunt illi multi num gentes multae at nihil frigidius dici potuit quam multae gentes non loties quoties vestra Vicerunt an sunt homineS tum multo magis absurda est totius gentis cum aliquo uno homine comparatio an denique Sunt multae gentes uno complexu comprehensae 2 hoc rationem quidem aliquam haberet, sed nemo divinare posset multos dicentem gentium aliquam multitudinem intelligi velle. Haeserunt in his verbis iam scholiastae, qui etiam ineptiora prO- tulerunt. Immo a Corinthiorum laude ad laudem ligaethidarum pDogressus poeta cum urbibus e contendere dicit, quo significat alias urbes non posse gentem tolle Victricem nominare. Id vero non dixerat Attica lingua πολεσι, quam formam recte ab eo abiudicavit Boec ius ad fragm. 229. Nempe sic scripserat: ὁσσα ἐν Λελφοῖσιν αριστευσατεα δἐ χορτοις ἐν λέονrος, δηρiομαι πολέεσσι πιο πλήθει καλων ' ως μιαν σα Iiς, Ουκ αν ι δείλην λέγειν

Accedit quod in obliquis casibus πολυς non Videtur Pindarus pica forma, quae etiam apud tragicos rara est, usu esse. am alterum exemplum, quod est in Pyth. IV. 56. non minus quam hic ineptam praebet sententiam. Scribendum ibi: τον μεν πολυχρυσφ πο ἐν δωματι Doῖβος αμμνασε θέμισσιν Πυθιον ναόν καrαβάντα, χρονιμ δ'

17쪽

υσ ρυ νάεσσέ-or εἱσανάγει AEuoιο ποος πῖον τεμενος Κρονίδα. In tertia epodo aut a metricis expulsae aut ab antiquo scriba propter praecedentium et sequentis litterae similitudinem neglectae sunt litterae

cpiλτρον τοδ λπειον δεκευ, καὶ δαμαλ ιν θυιον ταυρο αργῶν πατο δειξον. Posuerat in his aliquis metricus αργον, sicut με αργοὶ dicti sunt Iliad. XXIII. 30. sed veteres libri αργῶντα habent. Sintiae ex hoc loco petitiqui ex aliquo grammatico ab Eustathio p. 1286, 3 1430, 62. 1454, 6.

apud Pindarum memorantur αργαντες ταυροι, incertum est. Ego quidem Pindarum, qui non solvat longos syllabas nisi in Dominibus propriis, hic αργαν scripsisse puto, etsi non habeo aliud huius formae exemplum, quam

n Aeschyli Agamemnone . 116. 4 ἐξοπιν αργας, quod quidem scio

e αργνγεις contractum videri posse. Alio significatu αργας et αργας dictum assertur in Behkeri Anecdotis p. 442, 30 et in tribus codicibus Harpocrationis p. 32. sed complures formae fuerunt istius stirpis,

ex qua dixerunt αργεμον, o ργεννον αργετα, οργῆτα, ργεστην, οργηροστήν, αργυρον, αργυφεον. On probarem certe, si quis Versus qui duo fuisse videntur sic in unum Coniungeret:

καὶ δαμαέ ' πατοὶ ταυρον θυιον αργαντα δεῖξον. In quarta epodo . 1. alii libri διασωπάσουα αυτ μορον, alii διασιγάσου αἱ οἱ Moρον ἐγώ, pauci διασαυπασομαι. Genuinum SSe οἱ μορον, imperite autem additum θω , facile perspicitur. De σωπαν verbo autem qui factum ut nec scholiastae neque alii grammatici mentionem fecerint praeter Ioannem gelgam, vanissimum hominem, qui ad Hesiodi εργα v. 664 eruditionem suam ostentans σωπάσομαι, haud dubie ex hoc ipso indari versu, ut Aeolicum asseri Id verbum, ex quo etiam Isthm. I. 63. σεσωπαμενον legitur, ego errorem scribarum esse exiStimo, sicut etiam apud Xenophontem in Mem Socr. III. 6, 4. quidam libri διεσωπγησεν exhibent, de quo loco inconsiderate iudicasse Ι. . Schneiderum non latuit Boeckhio. In Isthmico carmine restituendum σεσιγαυενον. cuius interpretatio fuit σεσιωπνηώενον olympio autem carmini reddendum quod numeri postulant:

18쪽

καὶ ἱμωραν πυρ πνέοισαν καὶ Σολυμους πεφνεν διασιωπήσομαι μέν οἱ μορον. Denique in quinta epodo V. 113. ubi ἀλλὰ est in libris, sententia bona, sed vitiato metro, recte quidem ἄνα restituit oeckhius, sed et syllaba deest, et sententiae debebant aliquo inculo copulari. Peccatum hic est eodem modo quo in tertia epodo. Scribendum: καὶ πῶσαν κατὰ 'Eλλάδ' υρησεις ἐρευν- μάσσον χλως χευεν συ δ', ἄνα, κουφοισιν ἐκνευσαι, ποσὶν,

Ζευ τέλεἰ αὶδω τε δὸς καὶ τυχαν τερπνων γλυκεῖαν. Restant vero etiam alia in hoc carmine, quae correctione indigeant. Ac V, 49. non est veri simile ut hiatum in δε διος admiserit Pindarus. Quum plerique scholiastae id ις διος interpretentur, scripsisse poetam puto: ἐγὼ δ' άτ Iδιος ἐν κοινευ σταλείς. V. 71. Vereor ne κνωσσοντι οἱ in versu ab iambo incipiente interpretis sit, quum poeta scripsisset: κυαναιγις ἐν ρφν πνέοντι οἱ παρθένος τοσα εἰπεῖν ἔδοξεν ανὰ δ' ἔπαλ, cρθι ποδί.

Aeschylus Choeph. 17. ισον ἀθανάτας τριχός νοσφίσασ' ἀπροβούλως

πνέονθ' ἁ κυνονρων πνω, quod scholiastes inle prelatur ἀσθμαίνοντα. Cur autem ἀνὰ δ' παλπο, quod est ἀνεπαλτο δέ, de quo Verbo disputavit Spiignerus in Xcursu XVI. ad Iliadem, mutatum sit in ἀνὰ δ' ἐπαλτο, propugataque haec scriptura etiam in novissima editioneS, permirum est. Nam neque ἐπαυο hic dici potuit, qui autem ἀνὰ ποδὶ exsiliret, alieno pede uteretuΓ. V. 79 Kayserus recte α πιστα, sed quod equitur αυερυη, eius Vera scriptura ἀνθυν in scholiis servata est. Scimus enim Homericum αὐερυσαν, ut Hesiodi αυαξαιο esse ἀνερυσαν O- αν litteris ν et in digamma quod sequebat Lmulatis. In proximo versu ευθυς nihil arrem confert, displicetque etiam propter praegressum Ἀπισrα. Id igitur cum Od. Pal. ἐγγυς scribendum. V. 83. magis diligentia Triclinii quam eruditio laudanda , qui ut Spondeum reduceret, λαροῖ pro τελει scripserit. Reponendum: τευ.ει θεων δυναμις καὶ ταν παδ ορκον ταν τε παρ ἐλπίδα κουφαν

κτισιν.

19쪽

Tελλειν enim Pindarus eadem significatione qua ortum ex eo τελεῖν usin

pavit v. L 76. II. 70. X. 6. Pyth. IV. 25 T.

V. 88. scribendum: αἰθερος φορα απο κολπων ἐρήμων. Nam ρωιου eo loco positum, quo, quoniam V πρας praeceSSit, non exspectatu aliud epitheton aetheris, invenustissimum est. Addam his caumen decimum quartum, quod ex lacerato ultimo codicis solio descriptum multis modis vilicos exercuit d iam videor mihi, ut in re dubia, aliquanto propius ad Veram cripturam hoc modo revocasse: φισέων ὐδάτων λαχοισαι, στρ.cirr ναiετε καλλύπωλον ἔδραν, ωλπαρας ἀοiλφιοι βασiλειαι Σαριτες ορχομενου , παλαιγOνων Μινυῶν ἐπέσποποι, ω κλυτ , επε ευχόυεσθα. συν γαρ υμμιν τά τε τεοπνὰ καὶ τὰ γλυκε γέγνεται πάντα βροτοις

κολποισι παύ ευδοξοι Πισας εστεφάνωσε κυδέυων ἀέθλων πτεροῖσι Ιαιταν. V. 8 quum in libris versus ita descripti sint, ut in antistrophicis σευ ἔκατι Versum finiat, quae autem sequitur sententia aptissime novum Versum incipiat, in hoc exemplum Verba hic correxi non tamen ut haec

20쪽

20 certa putem. In libris est Ovra γαρ θεοὶ σεμναν Moisων αrερ. Ea si uno versu comprehensa fuerunt, facile quidem aequari metra possunt, si αγναν scribitur, quod Kayserus coniecit. Verum ista correptio diphthongi in fine dactyli tam inelegans est, quam quod XI. 33. quibusdam placuit, μυχοις ἡμενοι, πιιδος, ut mirum foret, ni Pindarus scribere maluisset, ουδὲ γα δίχα σεμναν αDιrων θεOέ.

V. 10. addidi πεδον, quod Pindarus etiam Ι. 74. XI. 52. Pyth. V.

38. sic posuit ut abesse potuerit. V. 12. iusta est divisi Vocabuli, quia utraque pars in legram ΠΟ-tionem continet, φιλῆσαι et μολπην. Ea leta etiam in caesuris Observatur

illis, quae aliter inviolabiles sunt. V. s. veteres libri Φεοσεφόνας ἔλθ' Ἀχοῖ, ut, si id usitatum fuisset, alicui λυν in mentem venire possit. At etsi ab ἐλευθι dicium est iii - δον, lamen inaudita sunt ἔλυθον, λυθω, ἐλυθοιμι, λυθων, ἐλυθειν, et imperativus ἔλυθε. In recentioribus libris accommodatius verbum ἴθι, sed hiatum inferens, est inventum. Hinc posui Βερσεφόνειον ιν Ἀχοῖ. Non nominatus poeta in Anthol. Pal. VII. 483. ἔσται μαν ὁ γε παῖς ἐν

V. 22. libri οφρ' dolo' υἱον. Recte puto Schmidium ad Homerici

Sermonis normam plene scripsisse ὁφρα, praesertim quum modo praecesserit ἐρασίμολπε ἰδοῖσα. Ideo V. G. scripsi ἐνουρανίων Fortasse aliquando integrior codex de his quae nunc dubia sunt Veriora aperiet. Dicendum nunc est quo successu de Praemio certatum sit a Commilitonibus nostris. Ac S. R. ordo Theologorum, qui vindicari Paulo Apostolo iusserat epistolam ad hilippenses contra Baiarum, duas commentationes accepit, quarum ea digna praemio iudicata est, cui inscriptum erat sti φυχῆ συναθλ σωμεν ἐν πέσrH o ευαγγελiov. am Scriptor rem et plenius et sollertius et eruditius et ordinalius, quam qui alteram fecit, tractasse visus est. Recte illud 2 6. ἐν μορφὴ θεου παρχειν est interpretatus, licet iusto plus tribuerit his vel his ad demonsti andam Christi

Praeexistentiam, quae ex iis non equitur necessario, breviusque pro illa sententia ut aulo probata dispulaverit, in trie refutandis quae ad κενουν Pertinent, Verba magis quam mentem spectaverit. In parte historica similitudinem inter verba 2 6 et gnosticas sententias minus Cupide negare,

et potius ratiocinationem auri refutare debebat Celerum laudanda est