장음표시 사용
3쪽
4ui nostra aetate praeter Cobetum et Doelaneriam Plutarchi libris in Epicureos seriptis vel explieandis operam dederint vel emendarulis comperium non habeo. Ac Batavus quidem elarissimus, locis nonnullis ut solet conjecturas leviter quissi adgpergens, panam pro nomine et laina videtur scriptori prolaisse, Doelinertim autem, qua est prudentia et moderatione, prinia tantum castita libri qui inseribitur No/ι-καariser nisi Minoum,u Mummon inint se dolemiis. Tot uitur tamque mediis conlaeti vulneribus, libri elemntissime scripti tu, lieque lacent, ut, quemadmodum Romae olim sati iam non scribere dissicile erat, hic quin vel invitus criticum agas facere non nossis. Ac feliciter evenit, ut qui iisdem vitiis laborent eandem habeant libri medietuam. Quaedam enim ex antiquioribus quos Plutarchus imitatus est scriptoribus optime corrio possunt, frequentius sin lati Plutaretiei sermonis osticitur aequabilitate, ut ad aliorum locorum ginailitiuliueim coπupta verba lieeat emendare. unam vel utramque vel alteram viam perSequi debebit, quisquis ad emendandos Plutarchi liliros aecesserit, quod qui omiserit, hariolari potius et conjecturis quasi ludere quam litteris videbitur inservire.
4쪽
γράμματα μὴ παρεργως διελθεῖν. Cap. II. Ed. paris. Λοκεῖς ουτ μοι μὴ - ῆδο ἐξαίρειν, ως νασιν. ἀλλὰ τὼ
Quid sit voluptatren tollere, ut ιροι untur, non intellem. Dixerat Theo unam rem se gw demonstraturaria, suaviter certe non posse vivi secundum Epicuriim. Theonis liniureonsilium laudat Plutarchiis, quod voluptate gulatata omnino vivendi loeus illis eripiatur.
Cf. insta cap. 23: μεγάλην ηδονὴν ... κai χαρὰν o ν at τὴν si e codd. ἐπινε- λῶσαν τοῖς ἀναζυῖς. αν τὴν diu a Boano et Reighio recussime in αε γῆν mutatum est. Tamen Doelinerus non eo consilio attulit hunc loeunt, ut inde superiorem emendaret, sed
5쪽
Ipse evini Epicuriis apud Diog. L. X. 144 haec docet: Di κ ἐπαύξεται ὴ ῆ νὴ ἐν τῆ σαρκὶ, ἐπειδὰν απαξ τὼ κατ' ἔνδειαν ἀλγουν ἐξαιρεθῆ αλλὰ μόνον ποικίλλεται et
Doelan. I. p. 52. ἄσπερ σαρῶμα ra ἐν οἰκω τῆ φυχῆ. Doelin. II. p. 6. ῶς περισσῶμαια κοιλίs νῆ φvrῆ. Scrib. ἄσπερ σύρμα rα ἐν οἰκίs V φνα. D laneriis priorem conjecturalii ipse postea abjecit, quod turpis hiatus σαρ. Maria ἐν Plutarcho obtruderetur. Quamquani non video, iiiiid sit eausae cur, qualia Sintenisius delitat. p. 342ὶ colleint, ἐκrῆσuro ανι , ἐφαίνε ro Ovρων cet. Plutarchum hibi sumpsisse, σαρ. ara ἐν denegasse putemus. Quodsi recte Doelinerus ostenditur in ipsa voce σαράμα rasemel a mmmatico quodain citata, id non valere de notissinio verbo σύρμα tu, cui eadem sententia gubjecta egi, vel unus demonstrat locus notissimus Heracliti ap. Arist. Eth. Nieoni. IO. 5: ἄτον συρματ' ἄν ἐλίσθαι μῆλλον ῆ χρι σύν vel Diogeor. b. 85: ἔμπλεως ωαρνῶν καὶ τριχῶν καὶ γῆς ἀς ἐῖν ἀπόφηγμά rι καὶ σύρμα τῶν ἐν τοῖς χαλκουρνείοις ἐδα
6쪽
Minio enim id ipsum Plutaretius enarravit, finem bonorum ab Epicureis poni in vaenitate doloris sive stabilitate voluptatis, νμνουμένη ενσinrita de Em. Pr. 22.3, at tira, ni Metrodoriis an scio. Tage. II. 7. 17, ome. m. 33. 117, de fin. H. 28. 92 eet.
7쪽
προσεδεόμεθα φυσιολογως. Epicuri verba, hoc loco sive a Plutarcho ipso sive a lilirario in an stum eoacta, inter κορώς δοξας apud Diog. L.. X. 142 uberiora quidem lemntur fled tam conupta, ut vel Colietus de restituendo genuino sermone desperasse rideatur: Εἰ μηδὲν ὴμῶς αἱ περὶ πιον μεrεώρων ν φλι ν νωχλni ν καὶ αἱ περὶ νέων μήποτε προς hμῶς ἐσrι, ἔτι τε ' τετόλμηκα νοεῖν τους ορους τ ῶν ἀλγηδόνων καὶ ἐπι
videtur εἴ τι, dubito, neque enim verbum gulinantivum illi soranulae adjectum unquain me legero memini. Divident magis de clittomphia quae dicitur eootaverim. Jam Ino legiuntili: In quasi excusatione in εἴ τι τετόλμηκα νοεῖν alisurdissimam esse inter κυρως δόξας,
ad unum omnes censuerunt. Atqui apud Diogenem haec antecedunt, a Cicerone, de fin. II. 7. 21. latine conversa: Et τὰ ποιητιωὰ τῶν περὶ τους ἀσί Dς ῆδονιῆν ἔλυε τους φόβονς τῆς διανοίας τους τε περὶ μετεώρων καὶ θανάτον καὶ ἀλγηδόνων, grι re τὰ πέρας νων ἐπιθυμιῶν ἐδίδασκεν, οὐκ αν ποτε εἴχομεν, δ, τι μεμψαίμεθα avroia. Laevissimo litur litterarum laeto additamento pro εἴ etι τετόλμηκα νοεῖν seribenduin credo ἔτι τε το μὴ κατανοεῖν.
Ed. par. ἄς τὰν meoδότον τὰ 'Eλληνικὰ καὶ Περσικὰ τον Ξενοφωντος. Scrib. ... Ῥροδότου τὰ Περσικὰ καὶ 'πιλητικὰ ... Ξενοφῶντος. Suum euique scriptori reddendum esse, quia non intelligat' Quid vero praeterea in periodo maxime inritata eorri nilum sit, dicere non audeo.
8쪽
i Ih. ed. par. γέγραφε πιρὶ Πανγεως Σενον ὐr, ς περὶ Τιμοκλείας 'Aotin ψονλος ς Θήβης Θεόπομπος. Seri . . .. ῆ ω βας Θεόπομπος ut de Herod. mal. 6: ἀν ἐπυ Θήβας 'Aλεξάνδρον του τροφεννοιν φύτον. D et enim Cobditus alimbi S ga seratam a longurn. Ceterum in vita Pelopidae nomen elarissimae mulieris S β' scribi non relicuerim.
καὶ νεκρὰς C ς πάλιν καὶ et ελ ηκε ως, οἰον ἐν riseg φνχρg τῆ σαρκί ... νεκραῖς non potegi tanquam synonyni una copulari eum τεταριχενμέναις ut putabat Doelan. I. 47 , Onanis enim caro quae nutrimento est mortua est. Immo prior pars similitudinis his tantum verbis continetur: καὶ χρεύμενοι ταῖς παλαιαῖς εἰπορια προπάμον igσπερ rεrαριχενμεναις. Videtur enim exprimi proveri iuni quoddam apud Suidam s. v. ἄν μ ξ reliquosque paroemiographos traditum: αν μὴ παρῆ κρέα, ταρίχει στερκτεον Παρεγγνύῆ παροιμω δα δεῖ τοῖς -ρουσιν εἰρκεῖσerit t. Alter ni genus libidinum proximis describitur: καὶ νεκρὰς ἄλλctς πάλιν καὶ ra ἱκνίας . . . Sic conjungit Plutaretius Doeliu . II. p. 27 αρχαῖα καὶ natatii, σμικρὰ κ si gaὐλu, ενμαρῶς καὶ ἔαδίως, νεαρὰς καὶ πρόσναε υς.
9쪽
ἐσrι ... naρελθεῖν, e. 18 init.: ονδεὶς αν ονδὲ βονυιιενος ἐκστησειεν cavroo ML vero valeat ταῖς διαπορίαις merito mireris nee Mikiiuna neo Iuniunt,aelii uni nee Duet nerum perspexime, mium vera interi retatio jani a Menmo bis su ad Diog: L. X. 12 3 et 12 I. Illi enim, quamquam dulatiationis appleto, sto convertunt:
ρίαι Epidi ira sint liber, in his ipsis quos tractamus libris citatuκ adv. Col. 34. Ib. e l. par. Εἰ δἐ II1ολε ιιαῖος υ πρῶ ος σε ratrar ων τὼ μονσεῖον τούτοις scit. Epicuri συ εrt χε χοῖς καλοῖς καὶ βασιλικοῖς naraarriatici ν, ωρ' or'κ αν εἶπε τοῖς Σαμίοις, 'u Mossa, τίς ὁ τυ δε ος: Mense αδευν γὰρ ODδενὶ πρέπει ταῖς Μούσαις οὐ τως ἀπιχωνεσe νι καὶ πολεμεῖ ἄσα δὲ μὴ πινίλ κε πιυς, ἀτυζονται βοὰν Πιεριδῶν dAντα Seri . . .. ονκ αν ειπε, 'I MOνσα τίς ὁ φθόνος : Ἀθηναίων γὰρ ot δενὶ πρέπει τοῖς Σαμίοις ostως ἀπεχθεένεσγω καὶ πολεμεῖν, ἄσα δὲ μή etc. Colaetus - nam de reliquis taceo - quid ea emendatione quam Mnemos. VI. p. 112 protulit: Tota Σαμίοις, id mi σα, τίς ὁ ς γόνος et sibi videatur effecisse non intellego. Mihi Plutari: hus notissimuni Avieniensium iii Samios ossium significasse videtur, quod in priverbium cogisgo Apostolius XVI. 14 do et et Suidas s. v. τὰ Σαμίων ν πο-πτενεις, παροιμία. αPrη λήγεωι ἐπὶ των δεδιο rων τινὰς α νηκεσrυi ς κακων ἀποδύσεις, παρῆλθε δὲ ἀπὼ των γενομένων onis My ταρυν εἰς ΣαμίοDς αἰκισμῶν. Haec litur est sententia loci: Epicuri in Musas odium acerbius erat quam Atheniensium in Samios. Ib. ed. y Rr. . . . DAN δω τί σων χων ui λῶν ὁ στενότερος sicl) Devraeoωvθόνγε tat' mi διὰ τί τῆς σοριγγος ένασπωμένης, πῆσιν ἀξι τεται τοῖς φθόγγοις, κλινο- μέν ς δὲ miλιν βαρύνει καὶ τί δ nora iῶν θεάτρων ἄν ἄχυρα τῆς Oex στρας κατασκεδάη ς ῆ χονν, ὁ λαῖς τυς uorat. Scrib. . . . O tyravior ερος Iotii rερον, ὁ δὲ εDρύrεροςJ βαρν ρον νειγγεται .... καιασπωμένης δὲ παλιο δαρε i εται ῆ χονν, ὁ τόμος τυφλονται. Primum apparet, angustiore tibia non mutorem sed acutiorem sonum edi. σιεριγξ aut ein, quoniam Ρlutaretans hoc loco do tibiis tantum quaestiones ponit, non pastoricia illa fistula lx compluribus arundinibus compacta sed in ipsa tibia pars quaedam videtur e88e. Quae qualis fuerit diseimus ex ipso Plutaretio de mus. 2I: χ avrὼς δε λόγος καὶ περὶ ... ἐνέρων πολλο ν, Orς πάντας ινεν ... ἀπεσχΨιένους χρῶμαrος τε καὶ μεταβολῆς . . . 'λετάνης ὁ μεγαρικὰς Ovως ἐπολέμησε ταῖς σύριγξιν, A-ε τορος ut λο- ποιους oi δ' ἐπιθεῖναι mi; που εῖασεν ἐπὶ τ νς. αὐλοῖς, ἀλλὰ καὶ τοὐ Προλκον ἀγῶνος ιιιάλιστα δω rane ἀπίσtη. Ex quo esscitur, quamvis Voltcmannus hanc loci explieationem primo a Bureuo editani rejiciat, saeting gens simplicem quandam fistulam fuisse, quam sibicines interdunt sumniis tibiis praefigerent, quo luxuriosiorem redderent modulationem
πλάσιν). Huo de Mida quoquo Agra ntino Sehes. Pind. h. XII. I fabula reserenda erit. Quare quum σνριγξ tibiae eam sero partem si miseet quae alioquin dieitur γλῶσσα stimi Afunditueri, liceat afferre loeum Theophrasti hist. plant. 4. 11. 7) minus perite a Plinio n. h. 16. 36) latino redditum: Ἐπεὶ δε εχ την πλάσιν μετέβζων, ῆ τομὴ scit. τον καλώμου μετεκινήθη . . . Γίνεσθαι δέ φασι τρίενον τε χρήσιμον καὶ καταυλῆσεως βραχείας δεῖσθαι
10쪽
καὶ κατασπάσι ara τὰς γλώσσας ἔχειν moro δὲ εὐναγκαῖον τοῖς μετὰ πMσματος λουσι. Sequium tDtur, supra serit en luna es8e τῆς συριγγος . .. κατασπωμένης. Postrem, pro insano HXO DAIOC restitui I Ο NONO HOC et liuerarum Milneius similitu sine et quod tibicinum potissi inuni modi νόμοι vocabantur. - ὁ νόμος τροφui rara
Theophrastus non solum hie inter eos nominatur philosophos qui optime de republica meruerint. sed etiam loco g 'mello adv. Col. 33 ilicitur νῆν -tρίδα δὶς ἐχεν - ριῆσαι τε ραννο i μένην. Quamquam, ilitum reliqui scriptores de hae re univerat taeean haud scio an omne illud tyrannieidi uni a rhetoribus eum in modum fictum sit, quem egrego perstrinxit Lehra: D. Putares Αφκaetra alia don Astorihum p. I97 eet. Jarn vero, quum Theophrastus et ille quem nemo novit Phidias conjuncti videantur patriam in libertatem vindieasse, notissimum Theophrasti amicum eundemque popularem Phaniam Eresium in Plutaretium indueere non dubito, praesertim quum tyrannos ab eo si non ejectos libris tamen tractatos fuisse aliunde constet. Citatur enim apud Athen. G. 232. e: σανίας ἐν is περὶ τά ν ἐν Σικελίg rνρύννων et 3. HO. e: Φανίας ὁ Ἐρέσιος ἐν τρο ἐπιγραφομένν τορύννων ἀναίρεσις ἐκ τιμωρίας.
Quam quam vel Meinerius in Adde ui. ad Com. Gr. T. V. p. 121 ἐναυλιον, inquit, forsan raeti in intellebas de Ianua ut o χεῖν At inim dii sinpellime, tamen non video quo si ieetet in describendo servoriam convivio vel janua interior cum vi impulsa vel cam