In Plutarchi libros qui inscribuntur Non posse suaviter vivi secundum Epicurum et adversus Colotem emendationes scripsit Ed. Rasmus

11쪽

oorinx exclusa. Quid quod ne vocali ulum quidem mecum est ἐναύλιος scit. θύρα. Est in aeditius αι λειος euea, est μόrανλος cs L.Fs. or. I. 17. LAEli. ad Phryn. Il b. Col et Nov. L. et. 76, ib. 178) non est ἐνανLος. Contra, quid in convivii A frequentius auditurean silenis ebriorum summa voce amicularuina Iaudes estundentium 2 Nec minus recte diei videtur σι Iκοιιον viaqv quam apud Eur. Jon. I 2O4: ἐκ δ' nura' pra dri νεων itaγνω vel Aesch. Agam. 48. μόγειν ἐκ γν οὐ κλαιυνιες vel Verotianum illud:

Cap. XVIII.

ν γεγονότων ὴμῖν διαλογισμῶν μνωο. Ac ne quis de Diogenis fide dubitet, eadem latine letinus ap. Cic. de sn. 2. D. 96, quamvis ibi anticus Epicuri Hermare laus nomi

12쪽

rationuin cnomi mi πιε nostro M. Quare etsi Plutarchus paullo malignius pro amicorum

eonsuetudine voluptatum memoriam posuisse videtur, tanten quin hune ipsuna Epicuri locum expresserit nemo dulii tabit. Quae quum ita sint, vel eorra ndum est: ἀνrιπαρε inroto med.) την μνημM , vel ἀντιπαρετάrraro spa88.) το κaris φvxἰν χαῖρον ἐπὶ τῆ μνω r.

Cap. XIX.

E l. par. αρ' Di χ' ὁμολογο σι μεγάλας γ δoi ας προδεσίλαι δι' ἀσerii ειαν ii Maλακίαν τε irοντες ἀρχὰς, ῆ πολι 1είας καὶ σιὼας βασιλέων, ἀν' ἀν τa μεγάλα καλὰ εἰς τον βίον γίνεσθαι ἴφη Λημόκριτος. Scrib. . . . τὰ μεγάλα καὶ καλὰ . . . . Eundem enim Democriti locum eodem consilio Plutarchus a am auulit adv. Col. 32. Λ μύκριτος μὲν παραινεῖ την et ε ποχαιικην τέχνην μενωrην ουσαν ἔκδιδάσκεσθαι καὶ τους πόνονς διώκειν, ἀφ' ων τὰ μεγάλα καὶ λαμπρὰ γίνονται τοῖς ἀνθρώποις. Perperamiotur Mullaelitus in collectione Democriteorrum, tamquam ex diversis lilbris loci sumpti sint, erit in numero 88 alterum numero I95 notavit.

Cap. XXI.

Ε d. par. Ἀλλ' ὀλίγοι tu ν τῶν ἀνθρώπων δεδίασι τὰν θεὸν, οἶς οια ἄμεινον μὴ δεδιέναι. Scru . . . . υἰς ἄμεινον μη δεδιέναι. Plutaresina enim in hoc libro - longe aliter atque eo qui est de superstitione nimiam contendit superetitionem minus nocere quam impietatem.

Cap. XXII.

Ed. par. Οὐ τοίνυν ὀργαῖς καὶ χάρισι σννέχεται τὼ θεῖον, ἀλλ' ἔτι μὲν χαρίζεσθαι καὶ βοηθεῖν πέφυκεν, ὀρνίζεσθαι δὲ καὶ καχῶς ποιεῖν οὐ πέτουκεν' ἀλλu ὁ μὲν

Primum delendum eat καὶ χάρισι, illud ipsum enim, non modo ab ira sed etiam a gratia divinum alienum esse numen, Epicuri primum praeceptum est infra cap. 23. Diog. La. X. 139ὶ, quum sola gratia deorrum naturam contineri Plutarchus doceat. Nec vero ideo ἀλλὰ χάρισι scribenduim est, ne ter deinceps Scriptor elegantis orationis studiosissimus eadem uti videatur particula. Deinde post μέγας inserendum est hyεμών, quia sic loeus legitur apud Plat. Phaedr. 246 E. Falli enim eos Platonis interpretes, qui hyεμών e Platone ejiciendum esse censent, ipse docet Plutaretius urni p. 8. 3. 5: ὁ γὰρ δὴ μέγας ηνεμῶν ἐν οιραντ πιυς. Sed tamquam iurea expellendum est indimissimum illud κάτο , dii enita apud Platonem non deeliri itinere deorsum latiuntur sed sursum nitentes caelum circumvehuntur πορευ-

13쪽

oνται πρῶς τὼ ἄναντες Oη . Ac peridiculo errore verbum ineptissimum Platoni eis illis sovidetur immiscuisse. Verta enim πιηνῖν ἄρεια ἐMυνυ,ν in eodicibus non minus quam in editionibus infra post iύς ὁ Πίνδειρος legebantur, donec Xylamier et Untentiachius justam sedem iis reddiderunt. Quam rationem ut legentibus indiearet doetum aliquem virum existimo adscripsi8se κάτω.

Cap. XXIII.

Sie enim Ioeus legitur ap. Xen. Gnip. 4. 48.

Cap. XXIV.

Ε d. par. Hi α Οἶrος, ἔτη, δι' ἐκεῖνον ἀτελὴς ὁ λόγος coae xat voβηθησόμεθα τὰ ADTION πρὼς Ἐπίκονρον λέγova ες; 'Πκιστα, ἔνην ἐ ι, και Λὶς γὰρ οῦ δεῖ καλόν ἐσειν ἀκονσαι, κατὰ τον Ἐμπεδοκλέα. Serila. xaὶ νοβη erit σύμεθα νῖ AOLΠΟΝ πρυς .... ,,et id pιod r tal eontra Epirumn m rere η--ιr Neque enim de oraculo Epicuro dato disputatur, sed, num extrema pars a Plutaretio ipso jam alibi praerepta disputationi sit adjicienda, dubitatur. CL supra cap. 20: τίς, ἔνει τὰ λειπόμενα νοῦ uror ἀναδίδωσι; De Empedocleo loco es Mullaesa ad v. 232.

Cap. XXVI.

Scrib. . . . 't 'Oὐσί . . .

Etsi ipsum poeiam θανόντι seripsi 88e sonasse recte existiniat Hetaeriis Nanehfrgni. trg. M. 348x apud Plutarelauni tamen et ipso librarii mendo et plurali qui anteeedit Ia νοῶσι videtur indicari.

Cap. XXVII.

Ed. Par. . . . T 7 Κερβέρ p διαδύκτεσθαι, και φορεῖν εις τυν re irόν. Scrib. εἰς τυν τρητόν gine lacunae signo. πίθον enim in hac stirinnia omitti testatur Suid. s. v. εἰς τὀν τετρημένον, λείπει, στι dira .

Cap. XXVIII.

14쪽

Cap. XXIX.

15쪽

Deiotari reis uxor in Plutarchi libro qui est de virtutibus mulier una - temere enim Cobetum num Plutarchus libelli anetor esset dulbitasso liis ipsis diebus M. Dinse in promnimato Gymnasii Berotinensis Leueoptinet ilemonstravit - ilat i ptur Deiotari uxor his voratur Stratonice. Reinam vero non mais tredeR quam ex Liaeaenis ullam quamvis incomptis corpus butyro unxisse. Quo lsi buturo ungi olim Spartae usit: itum fuisse finis, at Deiotari temporibus miselli illi L.neolios a prisca diseiplitiae severitato diu defecerant. Quare quum de barbam aliqua muliero bello sori se capta cogitantium esse appareat, juvat meminisse belli-eosissimos Paeones hutyro non solum vesci sed etiam uni solitos esse. cs. Hecat. Mil. M. Athen. tu. 447. d: ἀλε οπιαι δε ἐλαί u ἀπ ι νάMκrος. et Anaxandridem ap. Ath. 4. 131. lide universis Thrii cibus: δειπνεῖν δ' ui liae βον rvροφύγας atlas ζροκόμας με ριοπληλῖς.

Ipsius Empedoclis versus prope omnes bene conexu Mullachius Frg n. v. I 08 cet.)Manifestum autem est, Plutarchi verbis contineri explicationem et quasi circumloeutionem quandam Empedocleorum. Sed quum nemo scriptoris locum difficilem explieaturiis verbis utatur multo obscurioribus, missis lexicos taphoriam de vi forinaquo vocabuli ἀλοι τὴν vanis nimentis, verbum desideratur quo Plutarchus ea inieri retetur quae post δνσδαίμοναπόγον apud Empedoelem olim te bantur. Sive igitur Empedocles scripsu θ θέμις ον, καλεονσι, id quod Plutarchus praeo. reip. gor. 2η testari videtur, sive ἀπρεπέως καλέονσι,

16쪽

qnae Multaehu est sententia, sive etiam εἰκαίως, καλέονα, his omnibus non alia vis est sui jecta ac verbis μὰ rην ἐπικαrηγορουσιν. multa Τ ἀλοι τῆς non minus quam monstrinilla ει ρ ἐνκq, cirro vulWμος, do παραπέμπεσθαι, avληm ριον e lexidis est ejiciendum.

Cap. XIII.

μoi πεποιηrue, καὶ μοιχεῖα μιγνῖς, τῶ λ Πρῶν και σκω δεινῶν, ἐκ του Πον tu ga νύμενα πάντα καὶ διὰ τούτων ἀποτελεῖ.

Praeeipitium exhiberi inter exempla remini quae sint quum incredibile sit, kόσμον seripsi, quo germo a primis elementis ad opera hominum melius procedere videatur. Ceteram ne quis haereat in Verbo δι ἐκοσμον - ciuemadmodum ipse parii inper διαίρεσιν πεποίηται seribendunt esse credidi, quod paulo supra de Epieum dictum esset δύμως οὐ σης Hς ς ε σε υψ εἰς δύο πεποίηται τῆν διαίρεσιν - ex ipso Pamenide petitum est. Muli. v. 120: τῶν σοι ἐγω διάκοσμον ἐοικόra πάντα φατίσω. Nec vero ibi signissint niundi fabricani, quae est solita inten retallo, quamvis ipse Plutarchus illam ea inis Parmenidei partem κοσμογονίαν nominet amator. I 3ὶ sed ordinem et dispositionem. Ib. et . par. ... κaὶ Ovdὲν si ον Parmenides, ῶς ἀνηρ aρχαῖος ἐν φνσιολογψ, και σννθεὶς γραν μ' ἰδίαν, Ot:κ ἀλurρίας διaφθορὰν, οὐν κνρίων Seril . . . . ῶς ἀνὴρ αρχηνὼς ἐν φνσιυursites. Rq. an ign. 12: διῖ καὶ τον 'πιναιμον ad χηνον αννῶν scit. τεχνῶν) ποιον σι, demus. 11: ναίνεται δ' πιλνμπος . . . αρχηνὼς γενέσθαι τῆς 'Eλλθνικῆς καὶ καλῆς μονσικῆς. I b. ed. par. Ἐπεὶ δὲ κεα Πλάτων, καὶ Σωκράrης δει πρότερος, m νεῖδεν ῶς ἔχει τι δοξασrὐν ῆ φύσις . . . τον νοητοὐ δὲ Iiερον ειδος, EGι γὰρ οὐλομελές τε κῶ drρεμῖς, μ' ἀγενητον,

rip ri, Γν priorίθεσθαι τὸ υ Παρμενίδην.Serili. Ἐπεὶ δὲ κaὶ π ύνων καὶ Σωκράτορος cra πρότερος . . . Restituenda enim est vulgata lectio, quam Wyttentiachius nescio quo oecaeeatus errore in deterius mutarit. Nam qunna non solum quae in apodosi te utur ad solum Parmenident attineant, sed et iiun in priore enunciatione ἄς at tῖς εἴρηκε Ρ armen ideo versui additum sit, manifestum est, omni enuntiatione non Platonis vel Socratis sed Padimenidis de duplici remina natura doctrinam eontineri. Duae enim paries erant caminis ejus: τὰ πρὼς αλήθειαν et τὰ πρὰς δυοαν. Ib. ed. par. Parmenides) ... εἰς μἐν τὴν ros ἔνος καὶ ἄνως usau iarita ι τὼ νοητιν, υν μεν ῶς ἀῖδον καὶ ἄτθuρτον . .. εἰς δε τὴν ἄτακιον καὶ φερομέννην τὼ αἰσί 'τοπι ἀν και κρινέριον ιδιόν ἐσrιν.

17쪽

φθειρομένην ScriIisi pro φερυμεν quo melius opponatur si aperioribus: ἀίδιον καὶ ἄν - θαρτον. Sic infra legitur cap. 16: ro droia dioi et v v θειρομένω. Saeptissime vero coulandi a lilarariis φέρεσθαι et g γείρεσγαι docet Coliet. N. L. p. 404. Reliqua quoui lo sint conigenda apparet ex Diog. L.. IX. 22 splures auctores citat Mullacia. ad. v. 28). Dii enim Parmenideomni versiiuni haec egi larina: χ ρειὰ δέ σε τῶν α πυγω ι, Mιἐν . . et δε . . . . Formula ἰδεῖν ἐσα sic recto aute Wyitent achiuin legebatur) sexcenties apud Plutaretium legitur.

Jap. XV.

ἐπὶ την εἰκόνα Diς ουσίας, illarε κινεῖσθαι καὶ σαλεύεσθαι, δεχομέν ης. Scrib. . . . καὶ μεταβολῶς ἐώ τῆς Ουσίας, . . . δεχομεν ζς. Nam τὴν εἰκόνα ex iis livae subsequuntur: Πλάrωνα μεν εἶναι τὴν εἰκόνατον Πλώnni ος liue vitioso venisso existimo. Μειαβολαὶ τῆς ἐ λης ἐπὶ τὴν εἰκόνα τῆς οὐσίας essent malasiones materiae in imaginem substantiae, quod quam sit absurdum apparet. Fiunt auteni mutationes in sui, stantia ima nis, ut infra legimus μονιμώτερα Πρῖς ονσίαν et eap. 16: μόνιμα καὶ ἄτρεπra ταῖς ουσίαις.

Cap. XVII.

Ed. par. Epicuriis seribit ad Colotent): 'Lς σε μέντ γάρ σοι - τότε νν' ἐμῶν Dyόμενα, προσόπεσεν ἐπιθυμημα εἰς υσιολόγητον, τυ περιπλακῆναι hμῖν γονάτων ωαπιμμενον καὶ πάσης τῆς εἰοισμένης ἐπιλήψεως γίνεσγαι, καrὰ τὰς σεβάσεις τιμῶν καί λιrάς Scrib. καὶ πύσζς τῆς εἰωσμένης ἐπικλήσεως γίνεσθμι. Quamquam Epicurus verbis non minus quam re ipsa lasciviens tam incondito et ali jecto dicendi genere usus est, ut conjectura quid dixerat a equi saepe difficillimum sit os Lot . ad Phryn. p. 283), tamen plerique editores ἐπιλήψεως in suspicionem vocare non dubitaverunt. Comparanti autem Plutarchi de Epicureis verba: τοῖς υμετέροvς βρόμονς καὶ ὀλολυγμοὐς καὶ κροroe ορνβους, καὶ σεβάσεις καὶ ἐπιθειάσεις, αδε προτρέπεσθε καὶ καλ)μνεῖτε τον ἐπὶ ἰδονας παρακαλουντα et Epicuri καtὰ τὰς σεβάσεις τιμῶν ' καὶ Lεύς et Nireus Plutarchi: του δὲ ἀντιλιτανευοντος videtur mihi vocabulo ἐπιλήφειος vociferatio quaedam et invocatio subesse. Quare ἐπικλησεως scripsi, etiam Colaeti emendationis cujusdam memor quae N. L. p. 527 ieitur. De loquendi larinula γίγνεσθαί τινος es quae nuperrime prodierunt Bernia ardyi Paralip. ad Synt. II. p. 67.

18쪽

Call. XXVII.

Uap. XXXIII.

Cap. XXXIV.

Scrib. r re διὰ τὰς πέδας ῆ ἐκ πληγῆς δελ σιν. Quae enini proxime sequuntur: ἐὰν μὴ προσῆ φόβος πληνῆς καὶ κολάσεως indieare

videntur, supra plagae auerum poenae genus Rdditum sui ggo. Quamquani quod supra de Epicuri sermone clisputatum e8t hie quoque valet.