장음표시 사용
211쪽
hoc est τὸ παυέπις, praeter caeteros prae caeteris.
4. Quando per αἰατροo postponuntur suo. sui, ut is nis risu, de his Praepositiones disyllabae in omni compositione praefixae vocalibus vocalem ultimam abjiciunt, ut ὀ , via, μοδος , ascensus ἔρχ'- AM , O , -- μω, redeo c. Quod in compositione , id plerumque etiam in appositione observ*tur, ut παρ μοί apudine excipe tamen 'ra 9, quae vocalem retinet, ut 'r χω, comprehendo , contineo --- πεν αυτ , de ipso. Sic etiam οἰ iin μιαίνυμι , circumdo , vestio , ἁμμψιώτω, circumdo, adhibeo. ἐκ in λιορκος, periurus.
Quando praepositiones abiecerunt ultimam, calem, tunc mutae tenues aspirantur eisquente vocali aspera, sicut diximus fieri in apostropho. PrVositio in compostis , nunc simpleri, ut. ιτα ιαι, surgo nunc duplex , ut mi - μαι, exurgori nunc triplex , ut in 'οψαν, - , prius largo ,--εξανι αμο honoris cau-
assurgo , Triplex praepositio non admodum frequens duplex long frequentior simplex frequentissima. sunt praeterea quaedam praepositiones , quae per se quidem sumptae nihil significant, nec sunt in usi, sed in compositione notionem
212쪽
eompositi vel augent , vel minuunt , vel etiam neutrum facientes , redundant. Sunt autem quae augent. - δηλος, valde manifestus.
. . . . ,ἀρθμιος graviter fremens. δα .... δασκι ' multum umbrosus. ζα . - . κεα ω calumnior. λο .... λα- ω intemperanter edo.
λι . . . . λιπυυ ignitissimus , unde febris li- pyria, de qua nuper disputarunt nobiles Medici. .... δουλιριέα magna sanie , quasi dicas bovina ex βῆς, vel βου, bos, epitalico is λιμο ι fames . βουλιμιαζω fame ingenti intolerabili promor c. - Quae vero minuunt sunt.
δυς .... ta κολου morosus , dissicilis in sumendo cibo. vi .... -ερ. cornibus arens item riος, infans , qui adhuc fari nequit, παρὰ Ito Gad etatem referas au-- tem ad animum, significat hominem hardum, vecordem mammacuthum sve ut vulgo dicimin , mammatu cum Sed haec praepositio aliquando: . . . etiam vim compositi auget , ut τρεκης Verus - νη μει, suavis, ex suavis Quact
213쪽
Quae tandem redundant sunt. . . . . ,αρος, spica, iden a simplex αυε. περ .... απερ , licui, idem ac simplex . - γε εἴγε si quidem, si enim. Interdum , in compositione notionem auget, ut οἰολος, nemorosus item' contra, sine lignis . Interdum societatem significat , ut αλοχος uxor , quasi μολοχ'ς, hoc est μιε--χουσα μοί M ους Item ἀλοχρο , sterilis . virgo , quasi τέρου λεχ' ἄπειρος Interdum etiam aequalitatem, ut τάλαντος, pro is Φλαντο , aequivalens , ejusdem popderis Sed redundant etiam ista non pauca , maxim apud Poeta &c , . . .
OPerolam esset de accensi ibu disserere , maxim qua pronunciationem espiciunt istic
enim defatigata jam novimus doctissimorum ingenia , aliis ad accentus , aliis ad quantitatem lyllabarum graecam pronunciationem modulandam esse contendentibus . Nos accentuum nomina , sedes ossicium pro instituto nostro jam attigimus . . Rudimentorum . Nunc vero eorumdem congruam compendio doctrinam delibabimus ex Grammatica Lancellotti , inscripta melle Methode pou apprendo a Langue r cque, Grammatica omnimodis e imia, quam ut
214쪽
ses tamquam Linguae Promptuarium comparent
Philetlines, enixe insinuamus Igitur accentus Scripturae Graecae sunt notae quaedam adinventae ad temperandam pronuncia. tionem, eamque Barbaris contradendam. Hinc veteres Graeci. qui pronunciationem nativam
habebant , eorumdem c usum is opem igno rabant . Putant Eruditi tunc primum invectos cum Romani amore Linguae magis incensi , lios Athenas miserunt erudiendos , quod paulo ante Ciceronis aetatem contigili dicunt. Nos tradidimus alibi accentur ossicium esse syllabam , in qua notatur attolere . c jure qui dem , cum singulae voce, suapte natura attolli debeant ut pronuncientur , remque audiantur o Verum eum ipsa vox jam elata , vehit sponter cadat rac necessario deprimatur , cumque hujus modi depressio contingere possit vel in eadem . quae attollitur, vel in sequentibus syllabis, hinc triplex oritur accentus acutus qui syllaham a tolitu gravis qui deprimit circumflexus ex utroque confatus , qui attollit simul , c de priamit. Sed cum auris de accentu ser non judiis te nisi in tribus syllabis finalibus, propterea in
iisdem dumtaxat eum notarunt Graeci qu ac Latini.
Sed sciendum est syllabam revem unum ein pus longam duo tempora , sive duas mensuras, contineres itemque sciendum est post elationem
sequi non posse plures duabus syllabis depressio
215쪽
nis , quae habebunt quidem duo , aut tria leae. pora , numquam quatuor tempora depressionis hoc est post elationem esse non posse duas syllabas longas . Itaque si duae ultima syllabae
erunt breves , accentus poterit esse in antepeis
nultima etiam apud Graecos , sicuti semper est apud Latinos , dicimus enim γιο, Ἀδminus. Si autem duae ultima syllabete fuerint longae , accentus non poterit retrahi ultra penultimam neque apud Graecos, neque apud Latinoa, utrique enim rite dicunt e Θρ- , formUos .
Tandem si penultima fuerit longa is ultima brevis , poterit haec penultima circumflecti Graecis in Latinis , ut σωρή, form/sus , in quibus omnibus tam Graecis , quam Latinis numquam sunt plures quam duae syllabae , vel duo tempora depressionis post elationem , retento scilicet
circumflexum valere acutum, gravem.
Vertim Latini a Graecis a eo discrepant quod Graeci duas trium mensurarum , quae postesationem occurrere possunt , numquam in ultima , Latini numquam in penultima syllaba esse patiantur , licet illi in ea ultima, isti in ultima esse has duas non detrectent, dicentes si Θρωπ , D minos. Hinc ergo factum est , ut Graeci ad ultimam, Latini ad penultimam syllabam accentum modulari dicantur. Qua in re videntur consultius egisse Latini , apud quos etiam si declinatione , aut coniugatione ultima syllaba variatur, eorum tame accentus semper
216쪽
maneo eodem quippe accentu proserunt Do inmminus is in Ddminos , cum E contra Gasein i passim eum movere cogantur , non enim diis eunt wΘ ρωrro', αἶΘ'ρω- , sed υχρολους, acce tum protrahentes ab antepenultima ad penultimam syllabam. Ex his patet quare accentus circumflexus non possit in antepenultima notari ; nam cum hic accentus sonet elationem simul depressionem , nota jam unam mensuram depressionis in
syllaba, in qua reperitur, adeoque si duae adhuc sequerentur Illabae , perinde esset ac si post accentum non tres mensurae , sed tres syllabae deprimerentur. Cum enim σῶμ sit quasi σόὀto: si dicas σωρωτος , esset quasi σόὀ-πς eponeres accentum acutum in quarta finali contra leges Graecorum simul o Latinorum. Necesse est ergo mutare circumflexum . - . . . . in acutnm , ut depressio incipiat in in . . . vi σι ισοτ '
Hinc rursus patet quare ultima syllaba post circumflexum longa esse non possit natura nam cum una mensura depressionis in ircumflexo duae in syllaba naturaliter longa reperiantur haberes in dato casu duas ex tribus mensuris depressionis in ultima syllaba , quod diximus le- gibus Graecorum repugnare. Tota igitur accentum doctrina in his duobus est primum scire quantitatem ultimi, 4e- nuuimae syllabae. Secundum scire naturalem ela- tio
217쪽
tionis sedem in singulis vocibus. Nam ex ignoratione quantitatis ultimae syllabae dubitaveris utrum scribas v. gr. vel ευ ναυ , crursus ex ignoratione naturalis sedis accentus dubitaveris utrum scribas αἰ - , vel αἰ λ'ro', vel minρωπος , cum in eodem contextu quantitatis diversa apud Graecos possit esse ratio elationis, quamvis non item apud Latinos. Ad discernendam quantitatem syllabarum vulgatissimae sunt regulae apud omnes fer Grammatico , quas nos quoque exscriberemus , nisi putaremus partem hanc in compendio non prosequendam. Secundo autem incommodo plen oecurrere
longe majoris est operis propter regularum, exceptionumque redundantiam, studentibus semper molestissimam, quamque propterea Lancellotus ipse consulto reliquit. Haec cum ita sint , adhuc tamen falluntur non pauci , qui accentum cum quantitate conis fundunt , cum haec duo inter se quam maxim hdistant. Quantitas enim solam discernit brevitatem , aut morositatem syllabarum, cum contra accentus solam notet syllabarum elationem aut depressionem. Sicut enim in re musica videmus quasdam notas depressa , plures habere mensuras, sive tempora, contra notas alias elatiores aut unum solum , aut etiam minus
uno tempore haberes, cristarum alias pernicissimh, alias tardissim modulari ; ita etiam in
218쪽
pronunciatione facile est syllabam attollere eamque si oporteat molliter temperare , rursu, 'que aliam deprimere si oporteat longius protrahere. Hac ratione τεσυ μαν habebit a tepenultimam syllabam elatam quidem , sed peroniciter quodammodo defluentem , penultimam vero deprellam , quamvis reliquis syllabis morosiorem , magisque crassam, quippe quae talis sit
Isthaec pronunciatio , quam Marcianus Capetita animam vocum , Musicesque Seminarium apellat , talem , ac tantam majestatem, decoremque induit quando accentu quantitate bene temperetur , ut sine ipsa omnisin soluta Si stricta oratio prorsus langueat is ipsemet carmina nativam venerem perdant , quemadmo-ἡum plures Eruditi jam dudum observarunt risin non nulli putant satius suturum si saltem ad empus aliquod accentus amplius non scriberentur, quandoquidem non nisi pravae nos assuefaciunt pronunciationi, Mi causa sunt cur saepe breves syllaba pro longis, .longae pro bre
Sed ut ad regulas accentuum veniamns , 'in positis usu , vel aliunde jam notis quanti te ultimae penultimae syllabae in naturali sede l ccentus , quae ipsemet teste Lancelloto , apud Auctores qui de hoc ex professo tractarunt, sin minus, tu is exicorum ope distenda est , nos hic potissimum dicemus quae sit accentuum m a ratio
219쪽
ratio in flectendis , aut declinandis nominibus verbis , compositis, raecompositis is alia id generis , ex quibus non nulla etiam pro quanti 'tate syllabarum obiter innotescent, sequentibus
regulis comprehensa. I. Longa natura ante finalem revem, si accentum habet , circumflectitur, ut O , populus. Pro brevibus habentur , in ratione accentus, primo diphthongi α ωοι, sed finales , ut
gula diphthongos modi optativi , ut ποιμσω, fecisset; πλi r ι, percuteret; adverbium οἴκοι, domi. Secundo excipe vocales ancipites , quas scriptorum auctoritas ostendit esse breves , etiam si producantur positione, ut φοῖνιξ, palma , item color ruber;-λαε, sulcus, c. Sunt tamen , qui quando ultima est longa postione , penultimam circumflecti nolint. II. Accentus nominativi manet suo loco etiam in obliquis ut sέας, τλα- c. salvis . tamen regulis praecedenti, sequentibus.
In adjectivis in ' habetur ratio nominativi ' masculini , hujus enim accentum in plurali sequuntur steminina , etiam si in singularidissentiant; sic in singulari u ερο ν rLροι, c. in plurali μετεροι , με ρω, non
220쪽
Quaedam tamen sunt , quae accentum promΟ-Vent, nempe duo gravitona in ηρ, quae faciunt genitivum in ερρο, μι η , W1 ἐρ , mater, . Θυγατηρ, Θυγατἐρο, filia dei de foemininum salix, una , cum suis compositis , --μοι ροῶ -οι, c. dicimus enim μια , μιῆς ui , αἰαν , c. , tisai , Mia , c. III. Quando ultima est longa , penultima non potest circumflecti , hec antepenultima potest acu, tunc igitur observanda est regula quarta quinta . . Hanc regulam contemnunt primo omnia hyper- disyllaba quartae declinationis simplicium
ut o λωελε- , τ εα ελεω, c. secundo ' omnes genitivi Attici secundae contractorum, ut o o pG τῆ φεως, ὁ ο φεων, c.
IU Circumflexus penultimae degenerat in acie tum quando ultima syllaba vel fit longa ut o δῆμος, - τοις μοις, Vel crescit, ut et 8- , τῆ ψατος. V. Accutus antepenultimae transit in penultimam quando ultima fit longa , ut ὁ ωΘρ- ,
UI. Syllaba acuta si coeat cum sequente gravi . ' circumflectitur, ut λα Θεος, , ῆς veri. Excipe tamen, primo dualia in , quae
numquam circumflectuntur , ut τυ νοω, νω, duae mentes, factum νο- νοου, mens,