De genetivi adiectivis accomodati in lingua Latina usu

11쪽

quanto iure vel quanta probabilitatis specie hae genetivorum relationis structurae a viri doctiSsimi explicatae sint. Has tam diversas interpretandi rationes brevissime comprehendimus quatuor vocibuS gi BeciSm0 ellipsi, licentia poetica, an al0gia, quarum priore tre Saepius parum discernuntur interque se nou Sati iusta causa confunduntur ita ut ellipsis et licentia poetica idem esse dicantur

Ac prima quidem d0ctrina, qua genetivo relationis in lingua latina graeciSmum interpretari Solent, pariter ad omne Romanorum Scriptores pertinet atque aetate auctoritateque Summa etiam recenti8simis temporibus locum haud medi0crem obtinet in libris grammaticis lingua latinae a ruegero, Zumptio, advigio, uelinero elaborati neque minus occurrit in Holigit, Draugeri, uelinasti mon0graphiis Syntacticis, ubi de genetivo graec Speciali para grapho disputari solet. Atque cum linguae graecae notitia priSci temporibus magis magiSque creSceret, mirari non poSsumus, qu0d iam VetuStiore grammatici ea StructuraS, quas ab optimorum auctorum Scribendi genere alienas esse Videbant, ex graecae linguae con Suetudine Sumpta esse sine ulla dubitatione affirmaverunt neque inquiSiverunt, quid ingenio naturaeque lingua latinae liceret. Ita Diomedes p. 312 , Structura, inquit, dives Sum huiuS rei graeca figura profertur apud ill0s enim genetivo casui iungitur. Idem fecerunt, qui Scriptore r0manos interpretati Sunt, quibus omnibus ne Cicerone quidem excepto hellenism0s vindicaverunt ubi enim genetivus ab adiectivo videtur discrepare, praecipiunt isti SSe graecismum

aut antiptosim. Similiter ait ecline I 2, 18 cum nim Latini adiectivis suum proprium caSum . . ablativum iungere fere soleant aut etiam praepositionem cum Suo casu, graecae imitationi tribuo, in quibus usitata illa constructio genetivo permutata est. OStea tamen paulatim turba graeci Sinorum infinita magis magisque reStringi 0epta St, satisque habuerunt rariore huiusm0di structura et a communi Su re-m0ta graecismo iudicare, quae apud prosae rationi Scriptore aetati Ciceronianae exStare n0n Solent. Dubitati0ne de hac tam populari omnibusque fere comprobata doctrina Saepius Sunt prolatae, ex quo linguarum inter Se 0mparatio viget. Ita oene in libro qui inscribitur si luber die praeli de romischen pikor 0nasterii 1840 p. 15,Heynii adnotationem more Graecorum ad Vergilii ecl. 4, 24 fallax herba veneni improbans haec ait: Mau lassi aucti in de Synta die latuinische prache viet aus Griecheniani borgen , as ili altes, W0hl-begriindetes igentum ist. Uberius eadem de re loquitur,eidne in commentario ad Vergilii Aeneidona lib. I T conscripto pag. 119 -Erlitari schein mi dieser praeligebra uel de relativisciten diectiva

12쪽

hactenus licet persuasum habeas in aliis partibus grammaticae dictionem poetarum latinorum aevi Auguste et insequentis aetatis penderue lingua graeca Haupi Qua arte Alexandrino expreSSerint poetae latini. Ber0l. 185bJ hoc quidem mihi facile concede non Sine aliqua causa, id quod illis doctissimorum virorum Scrupuli iam Satis dilucide apparet se rationem genetivi relativi graeca lingua adhibita intellegendi in dubium vocari. Jure igitur Odofr. Stailbaum in Rud di- manni institutionibus ab ipso editis I p. 115 vehementer optandum esse dicit, ut diligentius disquiratur, qua rationes Latini hoc in genere secuti Sint hoc enim pacto constitui potest, quatenus Sit pr0banda doctrina graeciSmorum.

Ellipsium autem doctrinam iam vetustiores Roman0rnm grammatici proposuerunt hoc modo Q. Sconium Pedianum in c0mmentariis ad Ciceronis oratione conscriptis, D0natum in interpretandi Terentii comoediis, Servium in Vergilii carminibus explicandi pasSim ellipse notare quidque subaudiendum sit admonere VidemuS. Recentiore vero grammatici et commentat0res veterum Scriptorum hac voce Similibusque breviloquentiae, apoSiopesi nominibus perverSe abusi Sunt, cum his se diss-ciles vel dubios locos recte explicare opinarentur. Quorum Omnium primum locum tenet ellipsiumque theSauros se aperire prae Se fert Sanctius, ille pr0sessor in urbe Salamanca, qui in Minerva Seu de

causis lingua latinae primum 58 edita Saepeque typis expressa, hac de re disputat in libro IV a cap. 1 ad T agg. 526 7O8. Φ Doctrinam Supplendi valde esse necessariam ratus in quavis linguae latinae parte ellipses Statuit, quod evidenter cognoscitur ex his ipsius Verbi p. 544: genetivus partitivus regitur ab subintellecti particulis ex numero se unde licebit exsibilare grammatiStas, qui pueri inculcant, Superlativa regere genetivum et c0mparativa item a Structuras laSSUS viarum, integer vitae, purus sceleris intellegendas 88 Supplenda praepositi0ne causa' vel gratia με similiterque ait cap. 12 libr. IV pag. 732 praep0Sitio εκ quae genetivum regit, ita paSSim desideratur, it

13쪽

multi crediderint verba aliqua genetivum regere; quis Si tam hebeS, qui non videat illa Horatiana lassus maris etc. excedore grammaticos latinos canones Sic illa trita curarum plenuS, Securu amorum, VacuuS laborum, dives agri, frugum laetus deest εκ id est, de nullum enim nomen adiectivum aut Verbum graece aut latine regit genetivum. Cui Perig0nius eatenUS SSentitur, ut genetivo ex adiectivis aptos per in tercedentem ellipsin intellegendo esse distat, nulla vero praepositione suppressa, Sed potius Supplendi Verbis in negotio ' vel de causa. Neque aliter Seioppius, Vossius, Ruperti alii in e c0nsentiunt genetivos hosce non ab adiectivis ipsis, sed aliunde regi seu omissis nominibus vel praepoSitionibu cauSa, ratione, nomine, gratia, ergo seu Simplicius hin re Sed iam Ursinus in libro qui inscribitur institutiones plenissimae linguae latinae . 170 1 agg. 37, 5 etc. hanc expositionemollipticam reiecit neque magis admittere volebat ellipses Jolingonus pag. 14 noque multum ab hac opinione abhorret Ruddim annus concedendo pleraque Verbalia in S, X, Sus, duS, ius ut quaedam alia vi sua genetivum directe regere Ex illis temporibus haec tam mira doctrina sex libris grammaticis linguae latinae commentariisque Scriptorum romanorum magi magisque recedere coepit et ut omnino ellipsium ingens thesaurus vel quasi Xercitu ad minimam partem reductu est, ita, quod attinet ad relationis genetivum, eas hac aetate iam non agnosci vel statui constat. Cum doctrina ellipsium ad omnes Romanorum Scriptores et Olutae et vinetae rationi referretur, alii exstiterunt, qui in poetarum tantum carminibus statuerent licentias quasdam p0eticas ita enim significabant insolitas vel ab optimo loquendi genere abhorrentes tructurus, quale Saeptu occurrunt in p0ematis latinis. Sane quidem negari non potest poetarum Romanorum, quibus sine dubi eadem sui licentia

dicendi quae poetis conceditur omnino omnibus, orationem metrorum ipsa noceSsitate aliquatenus vinctam a vulgari solutoque Sermone recedere Solere, neque Verb0rum modo SH licentiam maiorem SSe, Sed eius etiam, quae Sermoni pedestri convenit, ut 'rum omprehendendorum consuetudinis passim leges migrare minimo vero h0 conoedo dictionem carminum omnes grammaticae latinae canones pror Sus exeisSiSSe atque

illam licentiam omni log destitutam suisse. Quam ob rem maxime Videndum est, quid per naturam Sermonis poetis ipsis licuerit Praeterea hoc quidem eor stat, hoc Simplici nomino minime Sanam explicationem ullam exhiberi, deinde hanc signiscationem nequaquam apte recteque

speetare aut ad priscos poeta comicos aut ad eas constructiones, quae poetis communes suerunt cum rerum geStarum Scriptoribu8.3 Palati ut tho aurus sellipsium latinarum. Londini 1760 F. C. Grimm ibbsellus do illipsibus latinis. Franeosurti 1743. y Zieme l. l. p. 45 4 ibid. Nur de gitib0lud Grammatiker empfindet daSS

14쪽

Quarto loco commemorandi sunt ei, qui lios genetivos relationis vel potius rariore huiusmodi praecipueque apud OSteriores scriptor SObvias tructura interpretandas Sse censent ratione analogiae. cs.

poti8Simum re commendatur, quia sic ad interpretandas sermonis latini proprietate alius linguae structuras adhibere non cogimur, Sed Sintiles usitatissimasque constructiones in eadem lingua latina invenimus atque demon StramuS. Quam multum analogica constructionum ratio valeat ad linguae lege consormandas, iam ab antiquis Graecorum et Romanorum grammatici pei Speetum ost sed cum prius modo ad forma dei linanda multum posse analogiam concessiSSent, nuper Sententiarum quoque analogiam in syntaxi eadem esse vi cognitum pronuntiatumqueeSt. Cuiu rei permulta exempla exstant cum in omnibus linguis tum

in graeca. Hac de re monet Curtius stud. VI 262 se Die Maelit de Analogi in de Spracho an deuili h rheniabaren tillen nacligu- vel sen is ei ne i litige Ausgabe de Forschung. Uu Sila autem, quanto momento Sit linguae latinae syntaxi analogica ratio, temer docuit, qui ubique talia quae germanico nominat syntakiiSche Formiiberti agungenve Analogiebild ungui vel Idoon analogien , demonStrare sibi propo- Suit audiamus quae dicat p. 43: Es fragi sic nur, nach elchem Muster a sicli die Associationsbilduia voligogen In syntakti schen Verhalinissen associi rei sicli ange algo mi dem in te elogien Ge-dankeninhal gleiche Salgsormen te die verschi edenen Casu unter Sich. Αlle dies Associationen onustii olin Boriussisein ei sol gen lassi Sichdui et Zuhil senatim der Betraelituit de psychischen urgange, die de Neverun gu Grund liugula, larhoit liber in syntalitische Formge Rinnen de die AbW0ichian vorstehen, die Entgleisun ricliti be-greisen, o rede Wir on psychologischer Erlitarung. Atque quod ad genetivum relationis attinet, iani, quod supra attigimus, eidne et Zieme de analogiae vi cogitarunt aptissimeque quae Zieme p. 52 profert de insolitis verborum structuris, ea ad adiectiva relativa cum genetivo coniungi referri possunt: Was sind die meisten lege Arten, namentlichisen si in iner 0Wisse Hau figlieit austreten, ei ter is Syntaktische Formiibertragungcii de Analogiebilit ungen, in erit derIdeon association, duren influs in de Bilduia voti trulitureia aus dem Wege de Analogi nacti bellaniiten de vermuteten Musteri SichauSSert Durcii psychologische Analyse, die dei verbor genen organgZu eniSchletern Suchi, gelangen i gur recliten Erhenninis dieserrant-

15쪽

Ex his igitur rationibus , de quibus hactenus disputatum est,

illae tres, qua pri0re 000 commemoravi, cum multo ante oppi Rit- scheliique aetatem Sint pr090Sitae, neque ad grammaticam comparativam neque ad priscam latinitatem reSpiciunt, ob eamque causam ad genetivum relationi interpretandum parum Suffieiunt. Itaque n0bis inquirendum St, nonne ex ipsius linguae latinae natura atque ingenio analogiae ration adhibita omnes huius modi relationis genetivi intellegi possint tum demum, Si talia ccurrunt, quae expediri nequeant ex analogia SyntaXe0 grammaticae, Sane quidem non modo ius p0teStatemque habemus sed etiam c0gimur confugere ad linguam aliam.

Atque ad id ipsum aggredientibus primo loco n0bi inveStigandum St, quae sit vis primaria vel Significatio principalis genetivi relationis in Adiectiva facile dividuntur in duo genera, quorum alterum continet ea, quae per Se ipsa imperfectum aliquid significant atque

supplementum poscunt Vel Saltem p 0Scere Olent itaque cum Semper ad nomen aliquod referantur, iure nominantur adiectiva relativa exempli gratia assero plenuS, cupiduS. Qua in re saepius adhibenda subtiliore et limatiore quadam c0gitandi ratione graeca lingua n0Strum latinumque

Sermonem magnopere Superat. Alterum genu ea complectitur, quae absolute vel potius praegnanter usurpata nulli aut casuum aut aliis complementis egent certe autem talia tolerare p0SSunt, . . aBUS,aeger, celer Ha relati0ne univerSae enuntiationis, qua vel culis cernimus vel animo aut mente percipimus, Vel hunc circulum, intra

cuius ambitum quid aut est aut cogitatur germanice : die egisthung, Begrengung, Ergangung, Richiung, de Berei ch), Varii m0dis indicere

vel describere p0test germanice per praep0Siti0BeS in nSehung, an, Wegen, nach etc. lingua latina 1 circuitu plurium Verb0rum, ut sequ0d attinet ad A vel ratione habita rei praepositionibus suis cum caSibuS, ut a, ad de in Ob propter, Secundum te infinitivis, ut largia donare. 4. enuntiatis interrogativi pendentibus 5 enuntiati relativis 6. casibus, rarius dativi et accuSativis, plerumque genetivis aut ablativis, qua de causa rueger h0 casus n0minavit genetivum et ablativum relationis, Sed Ebinger mavult genetivum determinati0nis, Ferd Sehult ablativum limitationis. Jam cum scriptores pr0miscue cum eodem adiectivo plures Simul casus alios alio loco coniungant, id quod inde a prisci temporibus usque ad recentissim0s Scriptores invenitur, genetivumque ei adiciant, quae alia ablativum p0st se habent, alii loci cum praepositionibus Onuntur, Videamus num in usurpandis his casibus significationis discrimen factum certaque norma statuenda sit. Baehius quidem in libro die Lelire vom G0braue de Casus in de lateinischen ichterspraehe p. 39 ait: Viele diese Adjectiva c. genet. erdei in r0S und P0eSiae aueh c. ablat.

16쪽

s vidi illitur, das sicli SchWerlieli in Sichre GrenZe Wischen pr0sai scher uni poetischer Ausdructis Keis Ziehen asst inguarum eo natarum conSenSta patet genetivi et ablativi provincias iam antiquitus disparatas et discretas fuisse, tamen aliquid inest in genetivo, qu0deum casum aptum reddat ad ablativi munera recipienda. Qu0d 0gnoscitur ex lingua SanScrita, ubi, cum ablativus eundem prae se ferat aspectum atque genetiVuS, multi loci propter formarum aequabilitatem hodie discerni nequit, uter casus Sit intellegendus itemque in lingua graeca genetivum pro expl0rat habemus ablativum in potestatem suam redegisse quare genetiVi graeci potesta tantopere crevit, ut ad extremum non Solum in Strumentum acti0ni8, Sed etiam, qua de causa quid fieret, denotaret. Quae cum ita Se habeant, neminem fugiet eadem ratione in lingua latina genetivum ablativi munere fungi posse, cum vinculo aret sint coniuncti nam in eo con Sentiunt, quod ad actionem aliquam referuntur et quietum rei Statum significant Muellero Vor-lesiangen uber SprachWiSSen Schait Q p. 105 sqq.J itaque revera facile confuderunt Latini baud raro genetivum cum ablativo, cum hic perinde atque ille regens nomen determinet 0tionemque eius rei intra quam aliquid cogitatur, aliquo m0d compleat. Atque ita genetivum cum adiectivis relativis ut peritiae, copiae, cupidinis, participationi8, in0piae, incuriae, inscitiae alii coniunctum videmus ad id indicandum, intra cuius fines peritiam, copiam etc. cogitamus sua plenum aquae) eadem ratione genetivus adiectivis adicitur, quae in prosa ratione scriptorum optimorum vix caSum Secum habent aeger OnSilii, sanus mentis, fla-Vu c0marum) 0dem pact0, rarius Vero, in ratione et Soluta et vineta adiectivis relativis ablativus accomodatur Va plenum aqua), Saepius adistetivis quae dicuntur absolutis pernix manibus, aeger pedibus). Adiectiva autem abs0luta Scriptores optimae latinitatis cum genetivo vel ablativo qualitatis, utpote quae dictio Simplicior sit, coniungi maluerunt, cum adiectivum attributive ad genetivum vel ablativum attraherent itaque pro dictione grammatice recta iamque priscae linguae

eXempli comprobata Vir anus menti vel mente A invenitur apud Ciceronem eiuSque imitat0re sevir anae mentis vel Sana mente . item pro animal repandum rostri posteriores Scriptores genutivum vel ablativum qualitatis praeferrent pro Siliana Structura Celtae, genu mutabile mentis classici scriptores dicerent mutabili mentis vel mutabili mente. Ceterum id quoque notandum est, quod e genuina aepropria horum casuum natura sequitur, genetivum Simpliciter Speciem vel genus significare, ablativo vero indicari causam et inStrumentum nomen adiectivum determinans. Quod discrimen etsi iam apud priscos scriptores saepe ita fluctuat, ut interdum non p08Si accuratius discernere, utrum relationi implici an cauSae plus tribuΡndum sit, et quamquam determinati0nis causa adiectivorum relativorum pr0miScue uterque caSUS e0dem Sen8 usurpatus St, tamen genetivo artiorem du0rum nominum cohaerentiam it i0nsociationem radumbrari existim0 minime

17쪽

autem vel multo minus ablativo n0mini apposito./ Ita optime, ut ait B0tticher in exico Tacite p. 13, inopiae latini sermonis Occurritur, quae laborat ob descientem facultatem, quam maxime apud Graecos

Germanosque Summam atque admirabilem prorsu invenimus in componendis coniungendisque uno vocabulo duabu Sententiis, ut Sunt e graeco

Serm0ne φιλοτεκνος, μισοπόλεμος, ἀναξιρορμιγξ, λειποθυμος egermanico landeSfluchtig geiSteSabWeSend, ei8teSarm W0nnetrunken, kriegslustig. Quo usu quantopere orati0ni brevitati consulatur, re ipsa patet et luculentissime e Taciti Scribendi genere cernitur. Inde equitur, cum pauca ptimi egempli Stabilita Sint adiectiva, quibus ut verbis utar ossi de constr. c. 10, genetiVum iungere in oratione 80-luta ad0lescenti incorruptae latiuitati studioso liceat, apud poetas eorumque imitatores numerum adiectiv0rum relationis multo maiorem esse genetivique usum lati0ribus finibus circumscriptum nam illi script0res adiectiva non raro absolute ponunt Sine ulla nec rei nec personae ignificatione, cum, quibus rebus SenSUS abSolVatur, facile e ceteri orationis partibus Sumatur, poetae autem elegantiae col0risque poetici gratia ad adiectivorum 110tiones definienda et circumscribenda complementum addunt tam logicae perspicuitati quam Symmetriae VenuStati atque Oratori vigori Servientes. Ita Scriptore pro8aici Saepe habent impliciter , p0culum plenum, poetae autem exquisite addunt vini vel Bacchi velisLiberi se0si illi satis habent dicere heru dive8, 40etae Vero XOrnandae rati0nis illustrandaeque Studio ducti apponunt genetivum opum Vel agri vel pecoris quod maxime factum est in adhibitis adiectivis excellentiae, virtutis, laudi S. Iam vero cum genetivo omnia Significarentur, in quibus vis adiectivi posita esset, mirum n0 est, quod poetae laXiore quadam relati0ne vel causam, ' qua adiectivum determinatur, genetiv exprimunt, et adiectivis, qualemcunque animi affectionem Signiscant, genetivum addunt ad Xprimendam rem, qua animus afficitur aut 0luntas impellitur aut in qua omnino eius attributi significatio cernitur ita constructione attonitu Serpentis A minus causa pecialis quam universalis determinatio indicatur. Etsi quidem p0testas causalis emanat e germana genetivi provincia, id n0bi indicio St, poeta genetivum ablativi habere potestatem ibi per SuaSi8Se. Neque minu genetivus prope abest a p0testate ablativi in Strumentalis, qu0 8ati comprobatur adiectivis c0piae itaque u iure elimannus in dissertatione

de genetivi graeci maxime H0merici usu Marburg 1873 p. 40 sqq. linstrumentalem quoque caSum in genetivum transiSSe statuit. Quo factum est, ut homine Latini consuescerent magi magisque genetivo ea tradere munera, quae revera ablativi erant propria qua re ad extremum y Curtius explicati0110 ad grammaticam graecam p. 164. - Baeli l. l. p. 38 12: us 6 innigon orbindvng 0id0 B0grisse bilito sicli in ingigur, W0lcher is in Modificati0n 0s urspriinglichon aligemelne Ailuetivb0grim

In lingua graue satis amplus est genetivi causali campus, qua de re vide Κlinghardi de gensitivi usu H0merico et Hesiodeo. Halae 879.

18쪽

tam late patet genetivi ex adiectivis apti ratio, ut etiam cum comparativis genetivus determinati0ni coniungatur ad eam rem indicandam intra quam gradationis notio Sit cogitanda, cui rei ex usu principum latinitatis scriptorum ablativus casu inServire solet. Si verum est, quod hactenus de genetivi determinationis vi disputavimus, eum in linguis ind0germanici latissime patere est consentaneum attamen singuli inter se comparandis circulum huius genetivi limitationis in latina lingua multo restrictiorem fuisse constat quam in graeco sermone quod facillime intelligitur, cum in graecae linguae genetivum transierint munera genetivi, ablativi, localis, inStrumentali genuini.

Atque quod ad dispositionem adiectivorum genetivo acc0modat0rum Spectat, iam pridem Saepiusque viri doctissimi m0nuerunt, ut in syntacti ea parte quaestionibu grammatici accuratius perScrutarentur, qualis esset uniuscuiusque script0ri dicendi Sus, atque inquirerent, quam rationem cuiusque aetatis Scriptores in conStruendis verbis Sequerentur. Ita ossius de constr. c. 1 acriter exclamat se graviter plerique peccant grammatici, dum non discernunt, quae adiectiVa oratoreS,

quae item historici aut 0etae gignendi casui adiungant. Similiter ait Sommer in annali philol. 183 p. 395 ferne mussi de Spraelige-braue nae Zeit alter und christ8teller gena ges hie de Nerden.

Itemque Ritschelius hanc rati0nem enixe defendit a Bergkio Zeitschristiti AlteriumsWissensehast 1850 p. 329 in opusc. II p. 81 et 593

summo igitur iure haec studiorum via hac aetate a permultis inita Si neque ad uniuscuiusque scripta interpretanda atque emendanda est parvi momenti. Quam tractandi rationem in disputationis meae altera parte ita Sequar, ut Secundum temporum ordinem adiectiva relativa per- Sequar Singula Vero Scriptorum genera Si di8cernere VellemuS, neceS-sario nobis singula adiectiva diversi locis repetenda 8Sent, qua re perspicuitas valde diminueretur. Propterea et effugiendae repetitionis gratia et ut omnia facillime dignosci atque uno obtutu perspici p0SSint, singula adiectiva semel modo afferam atque eo logo, ubi primum cum genetivo coniuncta in literarum reliquii exstant, non 80lum Omnia genetivi Structurae exempla proponentur, Sed etiam adicietur, quam Varie eodem tempore vel prius Vel postea ea adiectiva construantur primo capite enarraturu Sum, quae adiectiva apud prisco scriptore ante Ciceronis tempora florentes primum genetivum sibi asciscant Secundo capite, quae adiectiva primum apud aureae aetatis script0res relative Usurpata occurrant tertio capite, quae adiectiva primum ab argentei. insequentisque aevi scriptoribus ex genetivo apta exhibeantur. Iam vero in singulis capitibus enumeranda adiectiva ita distribuam, ut ex parte comprobans partitionem ab omnibus ere grammaticis observatam prim loco colligam adiectiva, quae significant c0piam vel abundantiam Subiungamque contraria inopiae et vacuitatis Sequantur ea, quae Π0titiam, peritiam, Scientiam, consuetudinem exprimunt atque c0ntra ign0rantiam, imperitiam. dubitati0nem; tertio recensebo adiectiva Itudii,

19쪽

cupiditatis, curae, diligentiae, deSiderii voluntatis et quae in contrariam sententiam usurpantur adiectiVa incuriae, faStidii, neglegentiae, abominationis quarto loco ea adiungentur, quae Significant participationem aut privationem deinceps enarrabo adiectiva nocentiae, culpae, criminis contrarieque innocentiae Sexto Oe ea congeram, quae declarant Similitudinem et contrarium ad intremum conferam, quae HoltZius p. 58n0minat adiectiva qualitatis κατ ἐξοχην, et animi et corporis, quibus describitur virtus quaedam vel laus, excellentia, consdentia aut his contrarium, quae adiectiva saepe proxime accedunt ad diectiva n0titiae vel copiae. Hic quoque vitandae repetiti0ni cau8a ea adiectiva, quae alias aliud Significant ut . . argutu - , 0XiUS; 2, calliduS, Semel tantum afferam. Iam ver adiectivorum genetivum sibi accomodantium, de quibus Sermo est, in lingua latina turba est permagna. Atque imprimis h0c Statuendum est, idque per se ipsum patet, hunc numerum temporis Spatio paulatim crescere quod saepius monitum est ut a eidnero

citer CCCCXXX talia adiectiva, quorum LXXII primum in prisca

latinitate inveniuntur, CLXXV primum apud aetati aureae Scriptores occurrunt CLXXXI primum aevo argenteo et insequenti exstant. Quaerentibus autem nobis, qua ratione h0 incrementum intellegi 08Sit, obServanda Sunt tria ac primum quidem priscae latinitatis monumenta quam pauca memoriae sint tradita, quis est qui ignoret De quibus antiquitatis exiguis reliquiis Joannes Baptista ius a. 1500 deplorans Telamat haec ramenta et proiectitia secamenta, horum potius auct0rum umbra8, ne dicam cadaverat Nam si e0nferimus indicem fabularum in Ribbeckii fragmentis scenic0rum p0etarum, discimus nihil nisi titulos superesse CL comoediarum palliatarum LXX togatarum, C atellanarum, L mimorum Qu0ta igitur particula fabulis lauti Terentiique c0nservatis ad nos integra pervenit Itaque summo iure affirmamus, si Scripta prisca literarumque latinarum monumenta ad unum

Omnia SerVata SSent, Summam et ceterarum naeStionum grammaticarum

et n0strae c0mmentationis multis rebus mutari quare ob hanc nimis mancam literarum cognitionem nemini mirum esse videbitur, qu0 compluria adiectiva relativa, cum primum in literis aevi aurei XStent, a me in capite secundo afferuntur, quae sine dubio iam antea e0dem pacto usurpata 88 perSuaSum habeo e g. 0ndemnatu S. c. I damnatus s. c. I similiter alia adiectiva, quae primum cum genetivo con-80ciata in Scripti aetatis aureae occurrunt, iam prioribus temporibuS

genetivum Sibi ascivisse pro certo habe0, quod scriptis illis amissis demon Strari non posse haud m0diocriter doleo. Praeterea illud quoque considerari volo, quod cum his tam paucis exiguisque priScarum literarum fragmentis non integriter traditis conferuntur capite Secundo permulta amplissimaque cliterarum monumenta aurei quod fertur Saeculi

20쪽

tertio vero capite adiectiva allata petita sunt ex scriptis latinis, quorum numerus et amplitudo multo maior est quam illorum amborum. Accedit illa quoque causa, quod, cum gelietivo relationi Semper VenuStum vel elegans aliquid significetur in saepissimeque hac re Symmetria partium in architectura enuntiati sat hic genetivus determinationis latissime patet apud poeta eorumque aemulos . . plurimi S Xempli aeVO aure argenteoque Stabilitur atque illustratur. P0stremo ne id quidem neglegendum est, quod aevo argente Hadriani Antoninorumque imperatorum aetate Script0res praesertim auctore Frontone maxime lectitant volvuntque opera lauti, Ennii, Catonis, Gracchi, Lucretii, alios Seriptore magna ex parte excerpunt, Suis libris Seriptis c0mmiscent inter se varia dictiones, imitantur Stilum illorum sceni e0rum poetarum priScorum proprium, nimio Studio indagant atque affectant antiquorum Scriptorum insperata inopinataque verba, minus volgaribus et Sitatis Structuri quam remotis et requisitis utuntur. Neque igitur quemquam latere poteSt, permulta huius genetivi relationis testimonia ab his scrip toribus rationis pedestris exhiberi. Recte igitur si disputata sunt, quae in c0mmentatione disserui hactenus, egomet affirmare audeo omnia huius structurae exempla ex ingeni linguae latinae originem duxisse neque opus SSe e progredi, ut multifariam graecam linguam adhibeamus ad intellegenda conStructiones latinae linguae proprias Has enim Structura docebimn partim

ind0germani eas i. e. linguarum ind0germanicarum ut an Seritae, graecae, latinae propria atque communes partim ex illarum genuinarum analogia proiecta eSSe.

Atque primum quidem si quaerimus, qui genetivi relationis in lingua latina indogermanie significandi sint, id certa dign0Scitur ratione

praeSertim ex comparatione linguae sanScritae imprimi Vedieae; edicorum enim carminum lingua aetate proxime ad illa temp0ra accedit, quibu Indorum, Graecorum, Latinorum, ceterarum gentium maiore in Asia una habitasse constant. Hac in re libenter confiteor t0tum pendere me ex Opiosa accurataque dissertatione ieckii sede genetivi in lingua SanSerita imprimis edica usu. Berol. 1869. Suo iure is quidem p. 4 ait non solum formarum an Seritarum, Verum etiam graecarum, latinarum, aliarum explicationem n edica lingua optime pr0- scisci virorum doctorum animadversionibus saepissime demon Stratum 2St. In re Sbynta ticas autem h0 multo magis cadere quis est quin

intellegat Speciatim vero de genetivo ex adiectivi apto agit in cap. IV p. 29-32; aninim adhibuit grammaticorum indicorum principem, qui inprimis libro II, 3 de casibus LXXIII utra vel praecepta docuit, quorum in genetivum cadunt regulae 26. q. 30 34. 38. - 41.50.-59. 61. 68. 71.-73. Jamprimo loco nominanda sunt adiectiva peritiae et inscitiae, quae in lingua edica et sanserita genetiVu Se- Ita Η0ingius in edition Claudiani hunc gen0tivum relationis saepius Π0minat

elegantem vel Venustum graeciSmum.