장음표시 사용
11쪽
Hae Nitetselii sententia in iis nititur, quae de Tiresiae vatieinatione Wolchorus proposuit in libro praestantissimo, qui inscriptus est ,,die Aeschylische Tritos Prometheus - te. Ait enim vir doctissinius in ea huius libri parte, quae agit de Ulixis torto, una scilicet ex deperditis Aesebrii Teilogiis, p. 464. praeter verba illa amitEschio alIata. Escis ei sedimenera Itifer Lehi uruch, ervorssessausera aus dero tale hians de sesehrvolle See-iabens mi dem ruhiseren ud genuffrelahereniasvra des animarans nichtohu Bil und ebertreibrans, taber nichi eiu sessissenti A in rcii Rem hendes iathse de Bahis. ς Et dolia Herenianno ita involuta atque obscura videntur Tiresiae ma data, ut eo minus poetam putet in usum Suum ea vertisse, sed veteri exemplari inhaesisse, quod nullam Ulixis mirationem aut pereunetationem exci-leiit; quin adeo non modo delineationem, Sed etiam verborum sormulam exciti liquitate acceptam subesse illis mandatis enset, nisi sorte quis dormitassotionum II omerum statuerit, id quod Propter reliquam eius artis oneInnitatem defendi posse negat 'LLauerus denique, qui unus, quod Seiam, non modo oei, quo de agitur, integritatem pluribus, sed vellem validioribus arirn-meulis impugnavit, verum etiam, quae ProXinae antecedunt, de Procis verba, num germana essent, addubitavit, ' Lauerus igitur tantum abesse eontendit,
v. Θανατος inesse ua verbis ense oraevium ambiguum s quidem revera venerit Ulixi mors ex mae i. e. ex filio suo navibus admeto, sed Patrem ignorante.
Cf. I. I. p. 6 et s. DCL. I. I. p. 47. Quam dubitationem ne saeianitia nostram, impediunt quaedam, de quibus
12쪽
vini atque lictora talem si quἰ infringere tentaverit his allatis Ioeis It a,
καλεπη, ορσουσα θυελλαν ei demonstrandum erit, eandem esse in iis Ioeis inter Praepositionem cum Nomine iunctam et Verbum rationem, iliae est in loco, de quo O disputamus, id quod non facile possit probar; . , alii quem in illis locis ἐκ Praepositio habet significatum mere Ioealem, eum iii Ioeo, quo de aspimus, Vel idcirco habere non potest, quod Homerus
aiusquam, quanturia Scimus, dieit, mortena alleui Venire ex aliquo Ioeo. Aeeodit, quod sententiarum ratio non alia ui admittit interpretationem, nisi quana nos supra censuimus Probandam Nar et, quod proxime sequitur, Ad- orbium ἀμφὶ reserendum est ad Verba ἐλαλος h. e. ad locum extra laresitum, et repuit nant Verba αβληχρος Θανατος, quo minus de subito illo exitu, quem Posteriore finxerunt, cogitemus. Quam antem Helcherus ra eunt Seliol. . praesert scripturam, iam veteribus quibusdam, quemadmodum su-Dra cognovimus, Probatam, ea defendi quidem potest similibus aliquot voea hulis Homericis, qualia sunt ἀγχίαλος et ἔφαλος, μ), Sed ut mittamus, quod
sine voces non Sernet, Sed Saepe Pud Hori erum oecurrunt, vocabulum εα- λο noti legitur nisi loco, de quo quaerimus es regie frigeret oratio, si dixisset Oeta terrestris mors tibi veniet , ae copulat qui dein Iomerusi, uni vocabulo θάνατος Adiectiva, Iliae ad naturam eiu et vim ae alionein pertineant, HS Iriam tamen Adiecti Vurn PPerie eri u line Voce conivii
eiu in quod locum Significet, ubi mors hominem aliquem abripit. Ita illo oo inagis aequiescendum utamus in lectione λαλος, quii In non modo usta
id. l. I. p. sis not. s. Lebes. l. l. p. 454. noto et Nilaesciatus in Λnnotuit ad Dii, , seam. Vol. III. p. lo. Voeabula υφαλος et παραλος, quae idem Velelierus steri non sunt Iomerica.
Φ, Hue pertinent A ljectiva et πορφυρεος μέλας , κακος, στυγερος , λευγαλέος, οικτιστος, θυμοραῖστῆς, μαλακος, ὀυς χης, τανηλεγες, τελες, alia IIavd raro Ad
jeetivum ἔξαλος apud serioris elatis seriptores Iri itur, veluti RPud Lucianum Strationein. Pol1bium, Dioscuridem Oppianum et ita quidem, ut aut oppositum sit Adjeclivo φαλοe vi die Lup. Trag. e. z. Polyb. 6. . signineatque vel id quod aquis exstat, vel quod remotum aut subductum n mari est, ut ue Am.F. e. B. Strub M. P. 43ο. aut enlari proveniens, ut oppianus Hal. 2, 595. Homerieum loeum, de quo uirimus sine dubio imitans, dieit Cl. 2 407. - . id Lebis. l. l. p. 4 d.
13쪽
ut ejusdem poetae sit Tiresiae mandatum, qui sabulam de Ulixe patriam ap
petente composuerit, ut ea tantummodo potuerit aetate exoriri, qua, quum
illa de Telegono sabuIa ' eonformata suisset, hane rhapsodi studerent eum Ulixis erroribus conjungere. Do. Vidimus supra, quae de loco, quem in quaestionem Oea re Placet, Seu Serint quum veteres tum recentiores IIomeri interpretes; nunc, quod nostrum sit de iis sententiis judicium, aperiendum est. Ac primum qui deni, ut, quid dicere voluerit sive Homerus sive alius quis versu uni, quibus do hic agitui auctor, manifestum fiat, dirimenda videtur ante omnia exorta illa iam au liquitus de verborum ἐλαλος sensu eontroversi , id quod non alia ratio nosieri potest, nisi pervestigata aeeurato ipsa Homerica dicendi consuetudine. Est autem ex iis locis, quos in censum vocare licet, ni ullo major numerus tali S, ut in eorum partes discedere eos amur, qui ἐλαλος interpretantur extra ia-io. IXam illos si exemeris locos, in quibus une si vii fiealii in ahere ἐκ Praepositionem Lexi eorum eo nili loros salso cori totiderunt, ut Il π 678. St. x, 52. sp, 2l7. ubi raepositio propterea, quod pendet a verbo aliquo uo-Vendi vim suam habet a tenet prirnaria uir ricino sane dubitavit, verba :ι βελέων l. δ, 465. LM, 30 π 668. ἐκ καπνου d. , 288. , . ita accipere, ut sigili sicare ea dicat: extra tela, extra sumum. δ', ravorurn Iocoruria
Postmodo videt, imus Ceteritin jam Riehardum a1ne linight v I 25- 2o in dubitationen. vocasse, coirnosci licet ex his ejus verbis a Lauero Italis et commentis onselos esse et a Thapsodo scrioris cui insertos commissura salis probat ut nihil dicam de digammale egieeto in τοι Dασι. s. u. Thierschius I. I. p. 43. si quae ex Ii ustalliὲ supra ProtuIImus. ' Faerberus, qui censoris de libello Lauerano munus in Annalibus Berolin. 344 e. oli sio. iniis severe excreuisse iobis videtur, versus ait , qui de praeis et extremis It tu satis ait: aut abjudieare Homero velle, nihil aliud esse, nisi Homerum anuli Iare atque sine ullii caussa injuriam quandam ei inferre. Non itineris ducem Tiresiam Iixi esse , sed pro iii clam ei assignasse poetam multo digniorem, ut sapiens Ulixi vates esset, ui rerum suturaruui interpres simul atque monitor De Procis nihil Pugnamus r de ceteris infra videbinius.
Ambiguus videtur Ioeus Il. 6, 2784 sed tollit, quae intercedit inter hunc Ioeum et II. .s6B. similitudo, omnem dubitalionem.
14쪽
tilliis eam probaverit, sed etiam Wolfius, Hermannus, Bel heres unanimi eon.
Quae igitur adhuc disputavimus, si recte disputavimus, hae est versuuii 134-135. sententia mors autem tibi ipsi veniet extra mare atque ea placida. Tali modo si poetae verba explieamus, ne minimum quidem relinquetur illi iis ambiguitatis, quam ut in his versibus inesse statuerunt interpretes, ita illis, qui proxime antecedunt, erimini dederunt; quos si quis obscuros reperiet et involutos, non singula verba in culpa Sunt, nam ea per set,lana sunt, Sed PS res, ad quam totum vatieinium speetat. Nam quid sibi illi poeta illa monitione, qua Tiresias Ulixi suadet, ut iterum domo prosa iscatur iterque remum humeris portans Pergat, donee obvius sibi actus viator remum habeat pro ventilabro Num sorte ita onstrictus aliena auctoritate suit, quae non satis accurate Praeiverit, ut ipse minus accurato Sequeretur, quae sententia est Adolsi Herrmanni, mas no Poeta prorsus indis ita Ande industria tanta Tiresiae vaticinationem involvit caligine, ut Eustathius et I ammius voluerunt Sane qui ita statuunt, non modo male memores Sunt, uti id poscat Poesis Pica, quae omnium PoeSἰSgenorum maxἰHae Perspicuitatem dieiorum et actionum requiritae Simplicitatem, λβ sed etiam gravis erroris argvittitur ab Homero ipso, qui nusquam locorum, ubi praedietionem aliquam, o vaticinationem refert, ita obscuro et captioso dicendi genere utitur, ut ossa torum Sensus eminem non fugiat. Fuerunt antiquitus, rit Supra commemoravimus, qui id spectasse Tiresiam censerent, ut Neptuni cultum Ulixes induceret in terras, ubi nulla tunisaera et iis Dei exstarent. Quae Piui quam Parum reSPondent Poetae ei I, i, quisque intelliget, qui quidem eonSideraverit, versus 30 et 13 l. ad Elixem reserendos Sse, non ad ejus regioni S, quo is pervenerit, incolas IngenioSior Sarae quam eae sententiae, quas modoaltigimiis, illa Velehestio i. iii Nitasellium vidimus adstipulari; sed ea quoquo multa habet, ita ocissenda ut et, liominu no eam amplectamur, impediant. Primum enim, ne Pro nera Sententia iresiae verba habeamus ilistunt
's Godos Hermannus qui in celebra . illa Isset talione De Poeseos Generibus Opusent. Ol. . . D. . Epic poesis, inquit, eo continetur liuod Nniri rerni planam Ollnitionein speciat
15쪽
oa, quae UIixes ad illa respondet. Ne uno quidem Verbo is, praeeeptum aliquod a Tiresia sibi datum esse, Significat Grunio, quae dicit hiecessario reserenda sunt ad Letum aliquod ac negotium, quod ut perneeret, Dii sibi decreverint. Delude, si Verum est, quod eleherus ait, sicuti est, in vatis ossatis unumquodque Verbum grave esse ac maximi momenti ' quo tandevij ne sumere licet, in hac TireSiae Vaticinatione non Singula Verba valere, sed subiectati iis sententiam , satis trita in illaru et insuper imaginibus e euuarii Porro si nihil aliud nisi aridum ac ieiunum monitum sub his verbi
lator. statuimus nonne repugnet neceSSE ES Posterior Vaticinationis at speiori, qua Praedictionem striae re suturae Contineri, nemo saue 1egaverit Denique si praecipere Ulixi Tiresias vellet, ut in futurum pericvlosis fluetibus sese ne eommitteret, non his orationis ambagibus utenduin hisuit, sed verbis laris a dilucidis. An saeile fuisse eensemus Ulixi, tectui ivatis consilium Statim eruere ex Verbis, in quorum explicatione usque ad hunc diem omnes sere IIomeri interpretes, homines sane doeli et intelligentes, initum quantum laboraverunt 2 At vero ita respondet Ileros, quasi omnia optimo piuspexerit. Ergo aut simulat δολο ου ηδ ομενος lixes, se vatis verba pro-he assoqitutum esse, id quod ab illa quidem eonditione Iano abhorret, antha te verba tio Sunt adeo obscura atque impedita. Fiunt autem tu in demunia perta atque perspicua, si proprie intelliguntur atque ita, ut non in universum suadere quidquam TireSiae ψυχῆ oluerit, Sed quae post reditum agere Emixi Deorum sato destinatum fuisset, quemadmodum recte atque ordine ei agenda Ssent, Praecipere.
IIae igitur omnia nos dissentire a Viro doctissimo cogunt quanquam non dubitari posse, quin ille primus senSus Veritatem cognoverit, itetsi hi usas irmat nonnulla quibus Suffuleiatur explanatio 1 Elcheri, subjungens. a- Lot enim haec 'hi in histr/es, aber preehendes Neteichen, das der Sehe, mi seine Au Drabe ιγ' das Resuliat, nichi Sein Formn mein te, Ite 3 in deni
16쪽
xu Schisse gehen miassen. ae NitZAchius. Sed veremur, ne frustra auxilium oletior ferre eiusque sententiam quam maxime tutari Vir de Homero immortaliter meritus studuerit. Nam quum Verba ἔρχεσθα ι et αποστεμ χειν minime idonea esse, quae Speratam operam Praestent, facile demonstrari possit, ne id quidem, quod ex eorum usu concluditur, locum tabere potest. Quanquam enim vocabulum ἔρχεσθαι exeontios usurpatum legimus de itinere terrestri, maxime in Iliade, non desunt tamen loci, in quibus etiam ii,
qui navibus iter faciunt, ἔρχεσθαι dicuntur. Quid quod sunt in Odrsseae
rhapsodiis prima et unetvicesima verba, quibus id, quod eontendimus, extra omnem dubitationem ponitur eo, quod adiuncta vocabulo ἔρχεο θαι verba leguntur baee Dis ι' ἐπ ηεροειδέα ποντον vel μελαινα ων ἐπὶ νηῶν et in aliis quoque Odysseae libris oceurrunt loci, ubi illa voeabuli vis ex sententiae nexu luce elarius apparet, veluti in eadem illa bapsodia prima V. 408. ubi αγγελιχ πατρος ἐρχομένοιο nihil aliud significare pol est, nisi nuntium de patre navi ad-Ventante porro in rhapsodiae deeimae versu 63. in quo quum Socio SUOS Itis Ulixes verbis alloquitum φασΘ νυ που otio νδ φίλην ἐς πατριδα γαῖαν ρ'χεσθαι tio utique dicere vult Aperat A. ne dubio, domum vos retro navigaturos esse in aram terram patriam; quihus loci conserantur, quaeso, d.
β. v. 30 et 42. λ, 445, et qui his oppositus est locus o 39. ubi latior Ver-hi ἔρχεσθαι vis elucet ex addito vocabulo ποδεσσιν. Neque aptius videtur, quod elelieri sententiam defendat, alterum Veri,um subsidii aussa a NitEschio alIatum. Nam quum στείχειν, quod haud xaro apud Homerum Oeeurrit, non id habeat peculiaritatis, ut iter signifieot terrestre, ne ποστειχειν quidem hane Significationem habere potest primariam, sed hae est utriusque Verbi vis, ut iter denotet, quod eri quodam ordine atque aequabili motu fit; quare simplex quidem Verbum saepissime apud Homerum invenies de heliatoribus in bellum proficiscentibus, ut Il. 3. 833. s.', 331. , 86. Ir 258. utrumque vero usurpatur de tali ingressu, qualis fingitur Deorum, ut n. α 522. Od. 2, 243. qualis solis est, Od. λ. 17. denique omnino deinceSSulento ac circumspecto, ut Od. , 204., 2, 333. y
apud Pindarum quidem et Hesiodum alia signifieatione simplex Verbum oeeurrit, ut ex
17쪽
Tantum autem abest, ut verum sit, quod de Proprio liuius vocabuli signis-gat Nilasellius proponit, ut Il. 3. 287 haud dubie ad Aeliaeos reseratur, ut Troiam delerent, ab Argis Prosectos. Sed ad nostrum locum ut revertamur, etiamsi in eo ποστειχει itor declaret, quod per illam terram, cujus incolae res maritima Plane ignoraredientitur, faciendum Ulixi erat, tamen sequi pernegamus illud, quod sequatur noeesse esse Nitrsebius sumit. Nam ibi si de terrestri itinere αποστειχειν
usurpari concedamus num de sol ae eontinuo itinere terrestri Poeta loquatur necesse est nonne, tibi Pedibus terram illam Ulixes perni igraverit, ut digresso abditiae insula, ita domum ab illa terra reversuro navem onSeendendam fuisse, ultro ex Tiresiae verbis patet Pari modo verba λαβρον ἐυῆρες ἐρετμον non ita explicanda sunt, ut ad ipsam Ulixis ab Ithaea pro elio-riviii reserantur, sed ad illud temporis momentum, quo na a domo Prosectus, appulerit illam terram, quam qui ineolunt nullam maris habere dieuntli nolitiam.
Nam quod per se apparet, id pluribus verbis a poeta explicatum iri, nemo sane exspectabit, nee desunt Ioel, mnio exstant permulti, quibus, quae ipse Silentio
Praeteriisset, eos, qui aridituri carmina Sua essent, menteae eos itatione explo-ti ros esse, troci irro speravit. Qua quum ita Se habeant, impetrare a no-hi nequimus, at Virorum Clarissimorum, 'Ilio Supra nomina imus, Vestigia
Pronientes in hune sensum verba, de quibus quaerimus, accipiamus, ut non ad ea res existimemus reserenda esse, quae reapse agendae Ulixi fuerint, sed ait scias tantuni modo et brevis praecepti eatissa tanta eum orationis amplificatione a Tiresia Prolatas. 'b
Sed ad aliam ii aestionem nos eonvertimus, difficiliorem illam et ad subsidia si respicias, quibus expedienda nobi erit, neertiorem a Perplexio rein Quaeritur enim, utrum locus, qui Tiresiae Vatieinium continet, posterior erte et iis pars, quae ad constitutum satis Ulixi devictis proeis, ab Itha-
18쪽
ea discessum attinet, Homerum liabeat auetorem an alium quendam serioris aetatis poetam. Quamquam enim Veterum interpretum, qui addubitarent Tiresiae verba, quibus de agitur, suisse vidimus neminem, tamen non tanta esse debet vetiistatis auctoritas, ut oculos de industria laudamus et antiquis testimoniis omnem recti pulcri sti sensum nullo iudicio subjietamus. Nam et ipso ristaretius mi Itos loco IIomericos obelo signavit, qui a prioribus habiti pro renuinis sunt, veluti, ut unum ex multis utaramus exem-Plum, ex ipsa rhapSodia, quam in manibus habemus, VerSuS 568-627. et ea est recentiorum Homeri explanatorum prudentia a Sas aeitas, ut, quorum de integritato dubitare, veteribus no in montem quidem venit, ea vel indigna divino poeta vel repugnantia actionum sorte vel certe suspecta atque ambigua ait noscant atque declarent. ' Si qui locus igitur ita ab Homerico sermone recedit, ut serioris aetatis manifesto habeat vestis ia, si a poesis picae ingenio, quale in Homeri carininibns viget evidenter abliorret, denique si adeo eum totius poematis ompositione dissentit, ut nullo vinculo eum eo cohaereat haec omnia si locum aliquena in interpolationis suspicionem vocant, ne eterum quidem testimonia tueri cum contra justos impetus possunt. Quae caussa est, eur etiam locum, in quem inquirimus, in eorum numero ponere, qui a POSteriore aliquo scriptore inserti sunt, ilii veremiae. quanquam, quae a noviSSimi ejus impugnatoribus Prolata sunt, non talia esse videntur, quae ad vincendam ejus νοθειαν valeant. iam si Lauerus I. I. p.
48. dicit, vaticinii parte ea, qua post tot pericula terra marique perlata nova eaque irravia subeunda dicantur, opus fuisse Ulixis alacritatem in laboribuΑ suscipiendis illis, qui, Priusquam in Patrinna SOSPe rediret, ipsi imminerent, vehementer Iabefactari haec quum dicit, quibus vaticinii partem illam subvortat, non ogitavit Vir Doctus, quod P. 10. Sqq. not. 19. Proposuit, idcire Ulixem in Oreum descendisse, ut, quod ad reditum opus esset, Sive eonsilium sive spem sive metum Sive animi irrilitatem inde auferret, id propositum quidem ab so, non demonstratum suisse. Nam Id non magis verum est,
quam quod porro contendit, hau Sententiam ita esse a poeta expressam, ut dieeret, Ulixem in rcun descendisse, de reditu aliquem'. l. Tiresiam consulturum Nobis quidem magis arrident, quae, quo consili poeta ad
CL 'itasebius, qui . l. Vol. II. XXXII-LXIV. subtiliter ae copiose de hae re disserit.
19쪽
inseros descendentem secerit Ulixem, aeutissime, ut solet disputat dii lx- gehius, vel quae Faerheros de lac re in censura supra commemorataci vilicat. Utraque enim sententia B, ieet eum toto Od Ssseae argumento ne ori-silio parum conspiret, anten minus aliena est a poesis nomericae naui raatque iudole. Nec magis apta videntur ad ea, quae an crus vult, i Probalada. tuae illo de hiijus valle inii evni Telegonia, carmine quodani ercti eo cohaerentia dixit. Ait enim, qui versus secerit 12l sqq. quunt itineris ad Thesprotos Suscepti notitiam tabuerit, eundem mortem Elixi a TeIeg ono oblatam eos novisse Pro habile esse evi rei adversari v. 134 sqq. - suit illa cohaerenti; di
monstratida, de qua re postmodo videlit Inus nunc ad Propositum Pergati S. Ae pelinum quidem in litterpolationis erinieri illuna, qui versias, d ' ciuibus loquimur, scripsit, idcirco vocantus, quod permulta in iis insunt luat' contra Homericam dicendi onsuetudinem pugnant. Perlinet Iiue ante initia singularἰ ae paene nitriscus usus Verbi πεφνεῖν. Nam in omnibus loci quibus hoc Verbuni oeeurrit, usurpatum id egi inus de morte, quae ei iuvet iasta et arcu alque in proelio fit, ut oci deelarant a Dammio onu- in orati in nostro lantummodo loco et qui inde fluxit, Od. c. 346. placidi italiae transsit illum vitae exitum sis nificat, iurii vocabuli usum seu Atra excusa veris, si cum Damiuio iortem dixeris quaSi persoriam induci cae lenituit. Quanquam enitia, Figuram Prosopopoeia etiam in mortis notione ab Hon1ero adhiberi, nusquisque facile dabit, riem tamen erit, qui imaginem, sua hoc loco ex illius Figurae usu oriatur, censeat esse non modo Homericam, est Iri Oham ac Senientiae, quam Proponere Poeta Vult consentaneam. alii pii d
20쪽
nt,surd Ius, quam ita mortis quas personam fingere, ut hominem senio eonfertiam, ut ne vires quidem Sint resistendi, veluti ferro adoriatur atque eaeis dat ut taceam, quod ego quidem nullius loci sum memor, quo simili modo uior Partes agat bellatoris. Ossendit porro, quod poeta dicit, ore, ut mors Ulixem aggrediatur γῆ- ρα πο λιπαρ αρηριένον. Nam quid sibi volunt haec verba in his ni si- i ii si ea Participium ἀρημένον, erius quaecrinque est originatio, hoe eerte pro. xplorato haberi potest, ubique locorum id eam habere vim, ut onditione iiii ii nisi eo molestam ac pressam, quemadmodum quisque intelliget, qui eom. paraverit inter se loco Dd. o . et a 28 l. s. l. , 98. 12 et , 403. in-yrtiuisque i , 3. , ubi agitur de Sene aerumni oppresso, et Il. 434., lihi Peleus coinrnen oratur τηραὶ λυτρω αρημένος. At ira tostro loco noli de molesta vel alo initos senectute poeta loquitur, sed de splendida ae fortui ista num igitur tolerari hie articipii usus potest Nonne quam maximo
repugnant liter se tranquillitatis notiones et ii olestiae is verendum nobis esset, ne in pugnacitatis atque iniquitatis Suspieionem incurreremus, eliarii Crathii a fili tu voeabillorum ae Θηρηλοιγρο et αβληχρος aliquid dieeremus. Nain niva nobis videlii conitinctio, quani eurn vocabulo Θανατος hoc dioelivis in init. Usurpat quide in id passi in II inertis, sed ita, ut habeat vituperationem, vel iiii l. ε 337. Θ, 78. De vocabulo uter ae Θηρηλοιγος, quod Mettio apud Poeta in Oeeurrit, quantopere a in veteres dissenserint, docet Eu-
Aeeedit ad nne absonum ab Oinerica dicendi consuetudine singulo-i uni verborum Sum, quod, qui versus, ad quo hae quaestio spectat, pr-pigit imagine utitur, Sertoren aetatem in agis, quam Iomericam comparandi rationeni redolente. ut ni in magnopere erro aut non sui Homerus, qui ita remos deseripsit, ut dixerit: τα ra πτερα νηυσί πελονται. Explicat videm itEsebilis hanc si in ilitudinem aceommodate ad rem ipsam, sed vi on- ivlerit eum nostro loco II τ 386. ubi verbis τω Aχιλλε ευτ πτερα γι-τuar scit. ἔντεαγ nillil aliud dicere poeta villi, quanti arma illi pennarii in Lahobant levitatem: is, quanto illa verba discrimine ah liae imagine distent,