[Codicis Ambrosiani carmen Theocriti] [microform]

11쪽

S. D.

CIVIBUS SUIS.

Quod tragicus poeta dixit τὸ ζητούριενον αλωτον. ἔκν ευγε δ τἀμaλούμενον, cum in reliqua vita, tum vel maxime in litteris artibusque liberalibus usu venire solet. Ex quo tempore antiquarum litterarum allidi denuo instaurari coepta sunt, homines docti lania sedulitateae religioae omnes bibliothecarum latebras pervestigaverunt, ut plerique existimeni, nobis omnem occasionem aliquid adiiciendi praeclusam esse, nisi sorte ex erculane Pompeianaeque civitatis savillis aut ex iliacorum sepulcrorum situ contigerii in lucem pio surre librorum qui adhuc latent reliquias. Sed quamvis plurimum egerint priores, lamen ut verissime Seneca dixit, non inventa tantum nobis reliquerunt, sed etiam quaerenda plurimum autem ad inveniendum contulit, ut idem ait, qui speravi posse reperiri. Hoc quantam vim habeat nuper luculenter experii sumus. Nam cum anno proximo priore Guilei. Studemund iuvenis navissimus et de nostris litteris ut auguror optime meriturus Mediolani in bibliotheca Ambrosiana meo rogatu examinaret Theocriti codices, in quibus immiae aliorumque carmina figurata extant incidi in Dieocriti carmen melicum, quod adhuc prorsus fugit hominum doctorum diligentiam quod eo magis mirum videri potest, quoniam illum librum manuscriptum iam alii versaverunt: nam non solum .hristophorus Ziegle inspexit, qui quidem trium tantum Theocriteorum carminum varias scripturas enotavit, sed etiam denuo eundem librum Iosephus Mulier in Ahrensi usum conlulit. Codex Ambrosianus membranaceus B. b), qui saeculi XV esse seriur poetarum Bucoli- eorum ei praeterea Hesiodi carmina exhibet, alia aliorum manibus descripta i Hic codex p. 33 Theocriti syringem p. 35 Dosiadae aram ειμάρσενος κτλ.) inde a p. 36 Holobolirhetoris commenlarium in Theocriti Fringem ei praeterea aliud commentum eiusdem carminis conlinei p. 44 ei 4 vacuae relictae tum sequitur p. I 46 Holoboli commentarius in Simmiae securim, tum p. 4 Simmiae eiusdem vum legitur. Continuo subsequuntur p. 49 haec: τοντο τὸ εἰδώλλιον σννκειται εἰς λακώτην ἐλεφαντίνην, ν πλέων ἐπὶ μέλπον ὁ θεόκριτος

3 Hesiodi carmina omnia ab eodem librario deseripta sunt, qui etiam Theocriti epigrammata exaravit A.

12쪽

πρις νικων τον ιατρον δωρον κύμιζε τη τούτου οναιοι θεογενίδι ' θραπται ὁ αἰολιδι διαλέκτω παρὰ τὸ σαπφικον ἐκκαιδεκασύλλαβον το ροδοπαχέες αγναι χιάριτες δεντε διος - deiora. ὁ δ λόγοις πρὸς τὴν γλακάτηπι καὶ στι το ὲξῆς γ λαύκας Θώνας δωρον λακάτη φιλέριθε τουτέστι φίλεργε ταὶς τναι ζέ. lam subiicitur heocriti carmen XXVlli quod inscriptum est in codice ἀλακάτα παιδικὰ αἰολικά, cuius versus primus ita scriptus

Γλαυκας ci ηιλέριθ' ἀλακα ria εὐρον ἀθαναίας, sed recentior manus in vocabulo novissimo litteras αι expunxit. um p. b haec leguntur: 'oo9εσας οἶνος ω φίλε α παιδικὰ αἰολόκὶ θρανε δ τουτο εἰς prius sui εἰ παῖδα ἀποστρες διιενον τὴν αυτου φιλίαν διο α ἐλέγχειν αντον πειραται ως μὴ σπουδαίως προς τὴν αντον φιλίαν διακείμενον. ὁ δε μετρον τουτο σαπφικδ πεντώμετDOν τέσσαρες καὶ δεκασυλλαβον' i' δ' μιλία παρ σον εἰρῆσθαι patri οἰνος καὶ ἀλήθεια παρα τὴν παροιριίαν. lam subiicitur heocrili carmen XXIX. quod in codice inscribitur οἰνος ἀλάθ εια cuius carminis versus novissimus legitur in p. 42 primore; conlinuo autem subsequitur novum carmen adhuc in editum quod lem παιδικὰ αἰολικὰ scriptum est. Hoc melicum carnis excipi p. 43 media Eυρωπη, cui admodum recens manus fortasse Angeli Maii a linis litteris Alos ehi nomen adscripsit quod continuatur usque ad p. 10 mediam quae sequuntur paginae Vacuae sunt, tum p. 16 legitur carmen εἰς νεκρον δωνιν, p. 164 κηριοκλέπτης reliqua pars paginae vacua est quem adnio dum p. 65. Denique p. 66 exhibet imagines instrumentorum rusticorum. τα τῶν ἀγροίκων τευχεα quae iam ipsius Hesiodi carmina excipiunt. Commode igitur recuperavimus insigne Graecae poesis monumentum, quamquam aegre serimus carmen in libro Ambrosiano iam male esse habitum ut quo pacto si in integrum resiliuendum multis locis valde si dubium. Ut omnino difficilis ei incerta esse solet mendatio librorum qui uno lanium exemplo Sunt propagati ila hoc carmen peccatis ei erroribus inprimis fuit obnoxium propter sermonis aeolici obscuritatem cuius librarii parum gnari fuerunt. Credo equidem codicis Ambrosiani librarium diligenter haec ex antiquiore aliquo libro descripsisse neque videtur incusandus esse, quod praesertim iii versi hiis novissimis identidem vocabula plane praetermisit haud dubie iam in antiquiore aetemplo litterae adeo erant incertae ei evanidae, ut describentis opera irrita esset. Salis enim religionem ac fidem suam probavi librarius qui pessima carminis conditione non delerri ius sit a describendi officio cum celeri salius duxerint planeo miliere quam charii mandare, quae prorsus non intelligebant quemadmodum in compluribus apographis etiam carminis XX l posterior pars deest quoniam librarios improbi laboris laedium ceperat. Et in hoc quidem carmine quod XXX l versibus constat, vix unus vel alter Versus labis est immunis ceteri omnes vel mutili vel variis vitiis inquinali. Ac multa sane peccata levia sunt, ut certam medicinam adhibere liceat, sed alii loci iam graviter sunt corrupit ut nec interpretatio nec emendatio recte procedat. laque ubi verum indagare non potui ubi iterum iterumque meditanti complures viae patebant posui id quod salieni non plane improbabile videretur ac valde laeta hor si in his locis . rahi omne auxilium in divinatione positum est alii

13쪽

me seliciores meos errorem corrigant ruique carminis perpoliendi periculum. quod inchoavi, pro viribus abscisant. lam adscribo Theocriti carmeli, quemadmodum mihi restituendum videtur infra autem sub- ieci sicut in codice legitur quantum quidem typographiis obtemperavit.

14쪽

Religiose quantum licuit codicis Ambrosiani scripturas servavi neque Aeolicum sermonem ad aequabilem legem revocare studui praesertim cum nonnulla etiamnunc parum explorata sint; itaque etiam gravem accentum, quem liber ille passim exhibet, quemque alii codices in duobus carminibus quae praecedunt saepius tuentur iis tantum locis . ubi codicis fide nititur, adhibui,

15쪽

quamquam certum est hanc inconstantiam a poeta alienam esse η Celerum illud praemunio, Theocritum quamquam Alcaei et Sapphus carmina milalus sit tamen Aeolensium dialectum sere eam adhibuisse, quali iunc Lesbii et finitimae civitales lebantur: itaque consentaneum est Τheocriti sermonent aliquantum discrepare ab antiquorum poetarum usu velut nusquam littera auutitur, quoniam tunc apud eo lenses iam exoleta fuit. At Halhilla cum dociae mulieris laudem affectans epigrammata conderet Aeolicum sermonem ex libris P grammaticorum praeceptis didicit nisi sorte graecus aliquis heior vel grammaticus itineris comes ambitiosae seminae haec ipsa epigram mala suppeditavii. V. l. ιραι scripsi, in codice legitur καὶ pronum sui αἰα scribere ego illud praetuli se

V. . emendatio certa δ dici enim poei se pueri amore iam secundum mensem tanquam febri πυρετή τεταρταίω laborare, neque quisquam dubita hii quin recie . proximo Ambrosiani libri scripturum τῶ παιδὶ περιέχει correxetim iii hunc modum τω πα id πρέπει hoc enim dicit Theocritus puero mediocrem esse formae decorem, Sed eum qui puero conVeniat. IMidi trisyllabum hic esse apparet quamvis modo παῖδος coalescentibus vocalibus poeta usu paverit sane diaeresis potissimum in recto casu et fortasse in vocalixo item in accusativo παi νε servata est cum ei casus in quibus , clausulam antecedit principalem speciem mature oblitteraverint neque tamen his formis diaeresis abiudicanda, quae Ahrensi sententia videtur esse p. 1043 sed quemadmodum apud Homerum es δαιδων πο λαμπομεναων et αἶθομιένας

δαιδας μετὰ χερσὶν χοντες. eodem pacto licui I heocrito παiδί πάiδι dicere. Pro μετρίως

Ahron si vero miror ii constantiam. lui et in appendice libri te Aeolensium dialecto unde etiam Me in ecke haec ascivit et in novissinia Theocriti editione, cuni omnia aequabiliter ad Aeoli eos tenores revocare vellet, ante compluribus locis Vulgaiem accentus legem servaverit: sunt sane quaedam formae, de quarum pronuntiatione apud Aeoles valde aiiceps haereo, sed κῆγω, αυτὰς καλιὰν, καλον ευθ ἐς ἀνδρεῶν ἀεὶ, ἀγαθος, GTων, χαλεπως, ιαλθακῖν, νοσοι, συλλαβεῖν, θυs 9 , χαλω 0, quae in carmine XX l reliquit

Alireris, non sunt ubia.. Μῆνα colle habet, eo domitii imodo scribilii in tiuilo Tmaeo, vid. Ahrens . 51, et in Balbillae epigrammate, sed in inscriptio ite Lesbia μῆμνος extat, ite in in alia apud Congium iter Lesbiacum l. τὰ δε δικαν ε/ι μναι πειδε εο νιαυr 0ς επείδο υνλυτος εξελθη εν rννεσι vel f rννεσσι). Geminatio quamvis rationem habeat, tamen pus vocalem productzim cuni non satis percipi possit, alias negligi solet: in retinetur, vocalis corripitur itaque in titulo est,io apud Boeckhium t 6 ps αννυξ ος, leni in alio apud Contium X. i. αννυζco et deinceps κοκκυσω, sed apud Aristotelem in Prob Iem. Oeens editis II ST Z DNnoc scribitur. Neque tamen hane legoni ubique servabant, id quod arguunt exempla, quae congessit Ahrens . 61 o 62. in quibus plerumque geminatione praeter rationent Setia, servata est longa vocalis, elut προαγρηιεμένω φιληιιιιι, alia id genus Heraclides autem grammatieus, quem minus recte reprehendi Ahrens . 60, eum φιλε ιμι, πόθει est seripsit, legem illam observavit. A Contracta sorina παι non soluui apud Theocritum, sed tiam apiid Alcaeum et sappho item exstat.

Memorabile est apud Congium t. V. 2 legi te Σωσία παεις.

16쪽

VIII

in .

utierram Aeolensium more μετέρως dici oportebat, nam quamvis i. N. p. 587, 12, 3 lanium formam ατερρος exhibeat, tamen verisimile est Aeolenses hic quoque, ubi usus veniret, geminationem non curavisse grammati ei sane lanium Πέρραμον et κουστερρα agnoscunt vid. inali, monia p. Ahrensium p. 6. uam οπερα ei Περαμος librariorum mendae sunt sed tu viseem, quoniam eum ἡμέτερος componitur non es mutandum, recteque puto veterea grammalleos hoc cum ἀλλότριος composuisse quamvis secus visum sit Ahrensio licuit igitur etiam Theocrito μετερως dicere nolui tamen hoc restituere, nam ille sequitur mullia loeis Aeolici sermonis consuetudinem quae suo saeculo vigebat. V. . sententia plana restiluit incerta hoc enim poeta dixit se modo hoc mal vexari. modo liberum esse a morbo. Quod si salis auctoritalis haberet sorma οὐ squam Elym M. 638.47 οδ α οὐχι καὶ οὐκ memorat, neque finxisse videtur citra necessitatem , posse versus commode in hunc modum redintegrari: καὶ νουν Mν το κακὸν ταὶς μὲν ἔχει, ταὶς δ' ἡ μἁμέραις diphthongo correpta inierim ut aliquod ferrem auxilium ala ia ἔχει, ais δέ - κέτι scripsi, nam διώραις ut addatur non est necessarium sed possunt alia lentari. V. b. N νῶς τουτο χάρις, haec verba si vitii immunia sunt, significani terra haeem Me malum gratificata est poterat ii poeta dicere, si hospes in aliena civitate commoratus inlamorem quemadmodum in febrem incidit duriusculum tamen, quod continuo ipsius pueri decordescribitur quo se totum irretilum esse profitetur, si recte emendavi ταῖς δ παραύοις ruxi μειδιαι, nec tamen video quo pacto lenius aut probabilius limssint Verba aste

quuntur depravata corrigi. De Aeolica forma παραύα dixi Ahrens p. 36. V. . plane integer est servatus nam eosia, quamquam alibi non legitur nihil aliud est. quam ἐρωή. atque haud scio an Hesychii glossa ἔρωλ' ἔρωμένη hae speelet ui ἔρωὴ eor

gendum sit. Ceterum apparet rectius ἐρφὴ scribi quam ρω , ut nunc olet. iv. . pueri superbiam descripsit poeta. nec lamen certa vilii emendatio in promtu eat verba corrupta ἔδεσκε λεπτὰ μελιτρώγων tim appareat iis quae sequuntur αιδεσθεις ποτων ἀντίος, ex

adverso posita esse, scripsi ἔδρακε λο υμμε δι φρύων sere ut eat in Theocrii carmine XX quod Bionis esse suspicor l2 καί diro τῶς κεφαλῶς -- in πω σύνεχες arae χείλεσι μυχθίζοισα κα ομμασι λοξὰ βλέποισα. Quod additur de φρνων nihil aliud est quam quod pedestri sermone μετ Ἀτριος diei solet. 7 V. 8. ιθεσθεὶς ποτίδην ἀντίοις in memoriam revocat Moschi Ioeum V. Illi aevi rara' of ἐπ χθονὸς ἔμπεδον ueως εἰσοκε ιις χειρὸς μιν ἀνειρήσση παριδντων alδεσθεi ἔπιμπροτέρην πολιοi γενείου, hi ille mullos annos προτορῆν correxi; nam quod olim lamb-sius troposuit κρατερ ν aut quod Ahrens nuper commendavit τρομερὴν vix quisquam probabi LV. s. ω eo scripsit i. e. Ἀρος eum in Ambrosiano libro si σωρύς. quamquam ortasse satius erat silosin restituere quemadmodum infra v. 2 Φαθὸς sive potius araθος in libri

in Bathillae epigrammate 23, 2. ἀλλοτρίως legitur, si mel est ille versus 'sta*ratus. Possis ται ν δέ- -- χει scribere, sed minus placet. P., orlasse servanda sui littera, quam eodex exhibet, δe φρυγων, sed nolui nimia ineerta a rari.

17쪽

scriptiira delitescit γα θέος Veteres Aeoles videntur etiam in articulo leni spiritu si esse hinc apud Sapph. r. 53 ex libris restitui πληρης μἐν ἐφαίνετ d σελωνα. liaque etiam Balbilla, quae ex grammaticorum praeceptis et Lesbiorum poetarum libris Aeolici sernionis

usum didicit, scripsi κω Μέμνων τρέσσαις et Βάλβιλλος τ ο σοφος nec non ad idem exemplum γρύππατα σαμαίνοντα τ οσ' Nid κωσσ εσωκουσε vid epigrammata apud Ahrensium Il. 578 seqq. Theocritus quid secutus sit, sane incertum nam asci it poeta poli SSimum Sermonem, quo tunc Aeoles utebantur, qui sortasse ei iam hac in parie iam communi consuetudinis acgommodaverant.

V. 0. Iersu extremo, quid olim scriptum fuerit vix licet divinare ut versum redintegrarem καὶ τεθολωμένος scripsi, sed . II haud cunctanter μαντ διελε ξάμαν correxi, in Ambr. est ἐριαττου διέλεξε. Sappho sane r. 6 ὰ δ' ἐλεξώμαν ναρ Αυπρογεν iis scripsit, sed l. 2 αἴθερος διὰ μέσσω. r. 4 δι υσδων. 4 διάμειπτον legitur nisi sorte ibi quoque ζάμειπτον restituendum sed l. 6 καρδίαν dixit, quamvis Aeolenses κύρων enuntiavisseaucior sit gram m. t. M. 407. 21. heocrito lim primus restitui XXIX. 5 ζα ταν σων δέαν eonfirmatum etiam librorum auctori late sed idem καρδίαν dixit h. v. 4 et in hoc carmine v. 9. V. 2. in libro Ambrosiano verba sic disiincia sunt i δὴ ταντ ποη ἀλοσυνας τί ἔσχατον σεται, sed librarium sesellii verborum traiectio, itaque ἁλοσυνας cum prioribus iunxit: de explicatione vocabuli ambigo. Apud Hesychium est ἄλοσυνα ἐδονή, ubi corrigunt αδ οσυνα, alque idem supra exhibet ἀδοσυνα ηδονή, mihi lamen ista correctio haud necessaria videtur; nam alias quoque litterae is et . permutantur. Hoc igitur vocabulum si Theocritus usurpa-Vit, sententia est: quis deliciarum eri finis sed nescio an potius reserendum sit ad adiectivum λις sive /λεος quod Aeolensibus fuit ἄλλος sive ἀλλος, ut iam olim ostendi probante Ahrensio p. 57; inde descendit nomen ἐλοσννη, quo vocabulo utitur Nicander Alexiph. 4 5: Μηδὲ cruοσκνάμω τις diδρήεντα κορέσκοι ηδνν, Iu τε πολλὰ παρασφαλέες τευχονται, 'm νέον σπείρημα καὶ ἀμφίκρηνα κομάων Κοτροι πειπάμενοι ὀλοην γ' ἔρπηδοναντίων υρθόποδες βαίνοντες ἄνευ σι ινγεροῖο τιθήνης 'Hλοσυνη βρυκωσι κακανθηεντας δράμνους, ita unus liber celeri λοστνη, id igitur Aeolensium more ἀλλοσύνας scribi oportebat ut hoc dixerit poeta quis tandem stultitiae erit finis Atque mihi quidem videtur etiam adiectivo usus esse Theocritus XX II, I sive potius Bion huic enim poetae carmen vindicandum censeo): ταν πινντα Ἐλέναν Πάρις ερπασε βουκολος αλλος sive ἀλλος).

cuius versus acumen latuit interpretes, hoc enim dicit prudentem elenam stultus pastor ab- duaeu. - Quod Theocritus scripsit τί σχατον ἔσσεται. non tam coalescunt vocales quam

aphaeresin agnosco ut sit τι σχατον, Aeolenses enim quemadmodum per synizesin saepiusquam alii duo vocabula conglutinant ita etiam aphaeres haud raro usi videntur, quemadmodum supra v. 7 πνω 'πιτυχην, Balbilla Alctoμενον φώνην Θηβαiκω ἡ λίθω, et rursus ειλτον αὐδησαντος θω 'πο λίθω ἁλβιλλα. V. I 3. dubitanter scripsi ἐκ rδησγ' latet fortasse aliud quid in codicis scriptura sed οὐ συνέτησον quod quis proponere possit, quemadmodum est apud Alcaeum Fr. 8, I σονέτημι. apud Hippocratem σννετέω minus aptum neque propius ad litterarum vestigia accedit. Formam

18쪽

λέγουσι di δα τρισουλλάβως. Cum forma id σθα componi potest φέλησθα Sapphus r. 23 et ποθορησθα quod Theocritus Vl. 8 usurpavit disparis generis es in eolico poemate XX lX. ἐθέλησθα ubi Ahrens non reele ἐθέλεισθα scripsit . ubi inim longa vocalis ratione aret, vide quae adnotavi ad Sapphus r. 22 ed uti Sed ut haec correctio incerta sit, τρία haud

cunctanter quamvis sine exemplo scripsi: prorsus enim rationi conveni haec forma. Aeoles autem in numeralibus etiam alia peculiaria servaverunt velut Alcaeus r. 33 7 παχέων caeret πέμπιον et Jr. 7 Π τι. δους καιδέκων dixit. llem Sapphonior. 37 vindicavi δύσι πάχεο qua forma usus est etiam heocritus p. Ei M. p. 290 54. cuius Verba ex epigrammate ut videtur sumpta sic scribenda pulo:

Deinde φδρεις scripsi in libro Ambrosiano est φύροις, unde etiam φύρης possis petere Apollonius Dyscolus solam hanc formam agnoscit antiquorum exemplorum fides eam sormam haud dubie tuebatur paucis locis comparebat Vulgaris species velut p. Alcaeum Fr. 3. : λαψε Κυλλύνως ο μέδεις et r. 49 χέλλεν ο τας Σκυθίκας μέδεις haec cum Apollonius homo religiosus non auderet immulare adversante Sermonis graeci usu participium ὁ ριέδεις commentus est. Quod in reliquiis Aeolicorum poetarum, quae supersunt, raro ης comparet, multo frequentius εις legitur ex librario runt Socordia repetendum est, qui vulgares formas suhstituerunt. Aniiqua aulem exempla, quibus Alexandrini grammatici usi sunt, quando ii exhibebant, consentaneum est ea aetate, qua scriptura antiqua cessit recentiori. 4eolenses ης pronuntiare solitos esse, sed hae recentior lingua fortasse ab antiqua consuetudine degeneraverat. In antiquissimis exemplis sui haud dubie ra scriptum, quod quomodo eloculi sint veteres Aeoles, nescimus hoc cum ambiguum esset uirum ις an ης Valeret librarii hoc ipsum ης praetulerunt, quoniam recentiores eo te ita loquebantur Dixi de hac re ad Alcaei Fr. 3 d. tertiae. Iam

' Aeoles τρν non τρεις dixisse Choeroboscus in ram. n. 0 I. ll. 267. 0 dicit, lanie vulparis forma legitur in titulo apud Conrium t. XII. A. 30. Ceterum recentiores Aeoles videntur pass in vocali loeo simplieis litterae E iis esse; nam eum mullis in verbis S, non Πι usurparent, tun etiam voealem longam, cui iis loco illis saeculis sappo ει scribi re si, litant, ad eundem moduli erdere iusserunt litterae 6 velut dixerunt, si grammaticis filios habentia est Ahrens . p. 95 ἀκτῆνες, non ἀκτινες ἀκτεινεor item huc pertinet quod Bacchus, qui Βρισαιος vel Bρισεις nuit eu pari solebat, etian χρησσαιος dictus est vid. Hesych. quod etiam titulus , pud Conrium . XVII. i confiniat, ubi legitur ')ύλλα καὶ ὁ δυμος Berso Bρησω πιατροw: ita enim novissimum vocabuluna seribeii dum hinc etiarn resus ille praetor alia munera quihus unelus esι. suit ἰεροκῶρυξ τύδνδερε υν ζακορ υν σαωτηρος Ἀσκληπιω, et quod idem per quadraginta annos gratis operam praestitis e dicitiir: καὶ των τας πολιο ειρων ἰεροθυταν, και και περιηγηταν, τεων δη τεσσαράκοντα καὶ προς νε συκταξιος καὶ φείσθου o πρ αυτω hae liberalitatis laus potissimum ad ar

chi atri munus videtur relatenda essΡ.

19쪽

quaeritur quid Theocritus secutus sit. Si haec recte disputata sunt, hunc poetam ης praestri visse consentaneum est atque ad hunc modum dixit XX lX. 4 ΘΩ σθα quod omnes libri tuentur contra in Sapphus r. 22 ἔχεισθα extat Libri lamen fere adversantur nam XXVlli. . I ex lat ἐκτελέσεις, . I lxήσεις. XXlX. v. 4 εας v. 9 δοκέεις Εὐθύκεις exhibet tortasse Theocritus δοκέμοις scripserat): fluctuat scriptura v. 36 νοχλεῖς, ubi Ἐνοχλῆς. Aliis locis, ubi haec forma legitur, omnino est repudianda vel ut V. 33:ἁνίκα τὰν γένυν ἀνδρόια εχεις.

hic enim omnino coniunctivus las requiritur, atque Porti codex ἔχης exhibet. Item suspecti sunt indicativi v. 35:

'ει πιιιω δἐ λέγεις. nullo rectius enim ἔπιτροπ vel potius επιτρέπης 'hei θη scripseris ac θης eo de csuppeditat, pro πιτροπεις alii libri ἐπιτροποις επιτροπις ἐπιτρέποις i. quemadmodum est V 21 αἰ ὰρ δε δης. Legitur amen indicativi terminalio 1 v. 0 ε ἔτσρω δ' ἔτερον μὰτης sed lecti salis inceria sortasse poeta μαν scripserat. Certius exemplum praebere mihi visus est . . ubi vulgo legitur:

ubi cum intellexissem ταν pariter atque κα ab aeolici sermonis proprietate abhorrere iam ante triginta annos eorrexi χωτα ἐν τε Θέλης ei τα δ' os εθέλης, pariterque 3 τοτα pro τοκα scripsi, δ' idque etiamnunc leneo sed coniunctivum retinere salius si libri hic quoque Variani admodum, nam priore versu, θέλης Θάλης θέλεις exhibent, altero inter ἐθέλεν et ἐθέλεις uel uan l. Facile apparet quam exigua in his rebus codicum Theocriteorum si fides. Neque mirum est diversas formas permutatas esse, si quidem Aeolenses coniunctivo iola vulgo

' De sorma επιτροπέω lixit Lobee ad Phrynichum p. 590, sed vulgarem formam etiam Nonni imilatio videtur commendare Colerum hi duo versus post v 38 su ut collocandi, id quod iam dudum observavi, postea etiam ei nevius suasit. ' Etiam Alirens in novissima Theocrili editione κωτα ι ἐν- θεῖ at et . . TQ legendum troposuit, sed . 39 τοκα inlaetum reliquit, cum olim de dial. Aeol. p. i53 haec omnino mon tentanda censuisset. alligit nuper haec etiam Hugo eber in commentatione, in qua Oete et sutili liter disseruit de dorica partieula Ῥὶ p. 22 qui quidem illo Theocriti versu ααταν tW σὐ θέλεις scribere mavult, quippe cum Aeoles etiam οταν pro or sive ores dixisse videantur non quidem hoc nego atque ipse suspieatus sum edit. Ill. ineti Lyr apud lindarum Isthm. I. 24 καλ λιθίνοις οπυτα- δισκοις Τεν e. καὶ λιθίνους οποτε δίσκους εν seribendum esse. Sed aput Theocritum illud θῶταν mihi ix librariorum errore prosectum videtur omnino autem a Webero, qui particulam καν, quam ipse primus indagavi, ubique sere restituendam esse censet, hali raro dissentio videtur enim mihi vir doctissimus non satis curavisse id, quod Aristos plex philosophis de re putillea disserentibus suasit: το λεαν νουν ζητειν α' ἡλιν, et εστιν αμεινον, etiam grammati eis Vel maxime convenire. Βε

20쪽

detrahebani, ii h ui λένης pariter indicativi atque coniunctivi esse possit. celerum secvadas

personae sormas in illulis nusquam comparere Falde est dolendum. V. 14. ωρα eum liber Ambrosianus praebeat, non mutavi accentum nam aliis quoque in os in bulis hanc correptionem admiserunt Aeoles neque enim moror loh Gram m. vid. Ahrens I. I 2 IIul. qui Aeolensibus vulgarem sormam ωρα ribuit, quoniam idem tradit Aeolensium esse My e ueta, cum illos Ἀφροδιτα dixisse locupletum iesitum auctoritas evincat. Deinde φρονέειν liber

φρονίσιν scripsi quamquam alio φρονέην agitat in hoc quidem carmine iustae sorma servatae sunt . 6 ἐπιτύχην, V. ποτίδην v. 9 ποντοπόρην, at vulgares leguntur . 26 νικάσειν V. 27 ευρεῖν, V. 29 ἐλκειν et si verum assecutus sum v. 32 φορεῖ ν). Celerum fides librarii in hoc carmille describendo etiam hic apparet siquidem iribus locis germR-nas sormas tutius est, nam in carm. XXl X., cuius plura supersunt apographa, ubique vulgaressormae substitutae sunt, V. 4 φιλέειν. v. I πνέειν, v. 2 et 2 ἔχειν v. 28 in uno libro olim sui opinor ἐχην, unde viliosa scriptura χνειν repetenda in v. 30 ua λαβεῖν. v. I πέλειν V. 3 φέρειν. - hi eodem versu ille ras detritas sententia ipsa suadente redintegravi s o τι νέος ταν ἰδέαν πόλη. iem . . . Me τι scripsi cuni in codice sit ετια. Atque etiam . I et 7, quamvis mutilos et corruptos, ita mihi videor restituisse ut nihil dubiis talionis relinquatur Forma λάσθη ipse heocritus etiam l. 45 usus est: τύσσον εχσι λώθος, ὁσσον πύκα Θησέα φαντὶ Ἐν is λασθῆμεν ἐυπλοκάμω Ἀριάδνας. eque ἐς mutare au

sim, quamquam in Sapphus r. I 06 οδ αρ ἐν τέρα ut vulgo legitur. Haec autem huius

loci sententia si satius es ei, qui aetate provectior puerum ameι liberum esse ab his laboribus et aerumnis. δεῖνος is enim hic dicitur qui expers est alicuius rei velut est apud Soph. Oed Reg. 2Is ruria ζένος μἐν του oro τονδ' ξερῶ, ξένος δὲ του πραχθέντος. Sequitur . I omnium corrupiissimus de quo restituendo despero quamquam plura divinari possunt. Videtur puer iuventae ore gaudens ei securus cum hinnulo componi, qui ludibundus huc illuc vagatur: similis in ipsa dissimilitudine est comparatio qua nacreon utitur Fr. 52 γανως OIά τε νεβρὸν νεοθηλέα γαλαθ ηνον. οστ εν λης κεροέσσης πνι πρὸς ἐπτοηθη. Itaque scripsi τε μ ἐν γωρ βίος ἔρπει mi OrowO M.' λως eo Oως. - . Is τλάσεται δ' τέρω correxi quod in libro est λώπιι δ' τέρα. adverbio τέρνι vel ἀτων dixit Ahrens . 54. quamquam etiam τέρρ hic serri potest. eque spiritum asperum αυριον toleravi, qui haud dubie ex librarii negligentia prosectus est. V. 20 - 22 emendatio certa nisi sorte quis v. 2 particulam καί cuius loco ea scripsi, tueri malit ibidem dedi μοελδν quemadmodum est apud ipsum Theocritum XXV lil. 8:νὰσω ρινακρίας μύελον. nam quod in libro Ambrosiano μιελον legitur, scribentis error est,

Argumenio sunt inscriptiones, id quod pra terea, ita ia in Ahrens p. 30 adnotavit, alii lii uti nuper reperti confirmant, velut est apud Conriuin . V. 3 ὁ κε δεν θνην ἐπι τῶ βιδιι o ... θυεrω ρήιον οττι κεθδεη L XII, A. 17 καταφατίσθη, 2L καταγη, πη, προθη Sed t. l. ἐξελθη scriptum extat. Forma ξεῖνος etiam legitur supra XXVIII, 5, sed ibidem . 23 ρονος priore versu Ahrens ξέννος ex coniectura scripsit.