Dissertatio inauguralis medico-practica de apoplexia ...

71쪽

vulsi periere. Adserit porro idem auctor, Apoplexiam in frigida humidaque

regione non raram, imo frequentisi. mam observari. Haec plurimorum auctorum observatio multum , si non plurimum ad veram Apoplexiae diagnosim conferre potest. Inde enim indolem atquct naturam Apoplexie facile determinare licebit; num serosa, num pituitosa, an simpleX, an vero sit complicata. 2. Inter alia commemorata ad Apoplexiam maxime pnedisponunt stu-

dia nimium protracta atque sine moderatione instituta; praeprimis studia noe-turna, curae protraste, graves solicitudines, Arthritis potissimum. Et licet hae cauta calculosam aliquibus dia- thesim humorum inducant: tamen IOn-

72쪽

o DISSERT. MED. ΡRACT. ge plures ad Apoplexiam 'praedisponunt. . '

ui has & supra recensitas Apo-plexiae causas intimius rimabitur; longe minus in determinanda Apoplexiar indole atque specie aberrabit. 3. Ad selicem Apoplexiae curam plurimum interest, ut medicus omnia symptomata exacte noscat, quae ApOplexiam praecedere consueverunt, de quibus supra egi. Haud parum enim refert, si malo omnium facile gravissimo in tempore

ut plura de his signis desiderat;

eonsulat coelium Aurelianum. 4. Notandum est, apoplecticorum quosdam esse, qui insigniter febricitant mox ab initio morbi; alios contra, quibus febris paulo serius supervenit.

73쪽

DE APOΡLEXIA. 7ΙFebrim hane Hippocrates salutarem existimabat, ab eaque solvi Apo-plexiam arbitrabatur. Dicit enim: Υπο σπασμῶ, ἡ τετα -m . A convulsione aut rigore detento febris superveniens solvit morbum.

Neque obest huic opinioni id, quod expertissimus Versthoss hoc verum esse neget. Etenim constat quidem Apoplexiam calidam labri oborta praesertim validiori non solvi, quin eXacerbari debere; sed Hippocrates hoc afferendo neutiquam intellexit, solvi A plexiam calidam, sed frigidam seu serosam putabat, quod sequens locus Iuculente demonstrat. Dicit enim

74쪽

2 D1SSERΤ. MED. ΡRACT. Quibus 1anis dolores deres=ente fiunt in capite, & statim muti fiunt, aestertunt, in septem diebus pereunt, nisi febris apprehenderit. s. Notari meretur, venam jugularem in apoplecticis incidi solere, idque jam a Valsalva tentatum fuisse. uaeritur jam Ιmo, in quo latere

sectio veme jugularis sit instituenda pnn potius tu latere paralytico δ an insano δα so An sectio veme jugularis reipsa quid prosit γ quum neutiquam reditum sanguinis ab encephalo faciliorem reddere, quin imo ejusdem adfluxum

promovere videatur.

Respondeo ad Duum: frequentibus admodum & fide dignissimis observationibus constat, noxam encephali ea plerum

75쪽

DE APOΡLEXIA. 73runtque parte reperiri, quae lateri paralytico est opposita. Patet ergo sectionem Venae jugularis, si instituenda sit, in latere fano, non autem in paralytico esse celebran

dam. , - . ,

Respondeo ad adum: Vena jugularis eXterna in apoplecticis incidi solita non est ea, quae sanguinem directa via reducit ab encephalo, & cui carotis

interna respondet; sed ea est, clii respondet carotis externa, externis solum apitis partibus advehens sanguinem. Ex quibus patet, secta vena jugulari externa reditum humorum ab eX- ternis capitis partibus accel rari, sieque plus sanguinis per eX ternam ferri carotidem. uo igitur plus sauguinis per carotidem sertur eX ternam ; eo minus

76쪽

eodem tempore per arteriam carotidem internam adferri oportet, utpote sanguinem directe ad encephalon vehentem. uo minor autem sanguinis quantitas cerebro advehitur; eo plus sanguine, & vel ideo pressione liberatur encephalon. Ex quibus luculenter patet, perquam utile esse venam secare jugularem, nec indisserens, quo in latere secetur, sed sectionem eonstanter sano in latere esse instituendam. Bestat nunc examinandum , qua ratione harece instituenda sit sectio. In hac sectione iuvabit venam jugularem per momentum solo compri. mere digito, non autem fasciis. Digiti enim compressio jam essicit, ut vena in conspectum prodeat, seque lanceolae non sublueat.

6. κ

77쪽

DE APOPLEAIA. 56. Inter alia Apoplexiae auxilia refertur quoque sacrificatio in occipite instituta, quae non a Valsilva solum, sed pluribus aliis magni aestimabatur. Sic docent solertes medicorum Observationes, juvenem apoplesticum resoluto jam & vacillante pulsu, ita ut jam jam animam exspirare videretur, cum aliis remediis nullus amplius suis peresset locus , occipite ejus probe se rificato , & super imposita cucurbita Orci faucibus fuisse ereptum. Hocce remedii genus magnum au. xilium nuncupabatur, atque in desperatissimis etiam casibus profuisse di.

citur.

78쪽

odidit de scarificatione occipitis plurium capitis morborum auxilio. o).Μemorat enim ibidem phrenitides, convulsiones atque soporosos essectus, diuturnas vertigines, epilepsiam, Ophtalmiam, pertinaces cephalalgias, anginam aliosque adhuc capitis morbos, modo ii causam in sanguine agnoverint, scarificatione fuisse curatos.

Ipse quoque Arateus plura de hoe auxilio scripta reliquit, ut adeo recentiorum inventis neutiquam debeatur. 7. Circa Diagnosim Apoplexiae notari meretur, summa attentione & cura indagandum esse, ne scilicet una Apo- plegiae species cum altera confundatur; ne e. g. Apoplexia calida pro seruis habeatur, & s. p.

79쪽

DE A POPLEXIA. , 77 Petrus Salius plures notas diligenter collegit, p) quibus sanguinea seu calida Apoplexia a serosa vel pituitosa distinguatur. Signa haec non sunt ch11- temnanda, modo non unum, sed omnia simul lanira conjunctaque spectentur. Sie Apoplexiam a frigidis humoribus natam ita notat; si aeger sit tenax, sit seneX, mulier, si nou rubor, sed pallor in facie sit. Verumtamen 'constat etiam Io &8o annorum Viros & feminas non ex frigida, sed vere calida seu sanguinea Asoplexi a diem olitisse supremum. Sie Cel. Professor Stoli An. 178Ι. vetulae 7o annorum ApopleXia peremiae cadaVer aperuit, cujus Apoplexiae species omnino ad sanguineam pertinebat.

80쪽

ctentur, ad accuratum diagnosim non sussidere, cum aliis tamen juncta conserre plurimum.

8. Inter signa diagnostica Apo.

plexiae fortioris aut levioris reserri a plerisque solet respiratio, a crius majori minorive naturali recessu diversos ApopleXiae gradus plures egregii in arte viri discriminare conatitur. Verumtamen gravissimam fortissimamque Apoplexiam & cito lethalem Valsalva vidit; viderunt eamdem &alii; etiamsi respiratio ordinata omnino. aequalis, & ut Valsalva ait, plane naturalis fuerit observata. Hinc signum illud sortioris aut levioris Apoplexiae a respirationis conditione petitum sepissime imponit.