Quae ratio inter Platonis Menexenum et Lysiae laudationem sive epitaphium intercedat disputatio [microform]

12쪽

Scripsit

itast haec multorum virorum doctorum, qui nostris temporibus de Platonis e-nexeni ratione atque consilio disputarunt, opinio, hunc libellum non omnino, ut olim vulgo existimabatur, contra pravam consuetudinem oratorum Atheniensium, qui laudationes super caesis in bello et proelio civibus publicas haberent vel scriptas ederent, sed contra unum, qui hodie exstat, epitaphium Lysiae, Ilustrissimi oratoris, scriptum atque conversum esse. Sic enim statuunt ac iudicant, Platonem, quemadmodum in Phaedro suo Lysianae sive rationis sive disputationis sive epistolae acerbam censuram secisset, artemque ac dispositionem et dicendi genus vehementer reprehendisset, ac duas novas copiosiores artificioseque compositas et adornatas ac philosophiae praeeeptis tinctas rationes opposuisset sic inmenexeno eiusdem oratoris epitaphium acerrime perstrinxisse pravumque illius consilium viliaque dicendi patefecisse atque vituperasse. Quae quidem sententia apud nos a telandio inmuseo Attico et Schleier-macher in interpretatione sua Platonis operum Germanica aliisque biter iacta et enuntiata aut leviter probata nonnullis abhinc annis copiosum sane nacta est oratorem,

C. Schoenbornium, qui peculiari libello qui inscribitur Ueber das ectamus in elehem Platon's Menemenus u dem Epitaphius des Lysius strat, eam planius explicare ο- isque argumentis sulcire atque eonfirmare conatus est. Huic et in toto et in singulis partibus assentitur doctus Platonis doctrinae et artis orationisque apud Germanos indagator et interpres G. Stati baum, in censura sua illius disputationis Schoenbornii quanquam idem in protegomenis editionis suae Platonis ita de hac re disputavit, ut Platonem

13쪽

Μenexenum suum laudationibus rhetorum opposuisse, in his autem imprimis Lysian respexisse et notasse amrmaret. Neque negari potest, multa ac varia a Schoenbornio ad illam sententiam probandam atque evincendam non sine ratione ac specie probabilitatis esse collata. Verum si quaerimus, quousque res huius viri probatione et superiorum illorum amrmalione provecta sit, n0 modo non consecta et absoluta sed propemodum adhuc integra esse videtur. Pleraque enim, quae ad id confirmandum in medium allata sunt, acrioris criticae lucem minime Sustinere Valent, et curatius si aestimes ac ponderes, aut longe repetita aut prorsus salsa et commentitia esse videntur. Alia quoque sunt compluria, quae ei sententiae plane repugilant quae illi docti aut non satis adverterunt aut scientes et prudentes, quod ulcus tangere nollent, Silentio praetermiserunt. Itaque non inutilis esse videtur labor ea omnia, quatenus angusti huius scriptionis sine id patiantur, diligentius retractare, qua opera simul non nihil ad duo illa tripla illustrandareeliusque intelligenda conferri putamus.

Jam primum illud perspicuum est, quod Socrates in ipso dialogo, h. e. in Menexeni parte dialogica, in epitaphiis sive laudationibus cavilletur atque vituperet, id omnino universe pronuntiari ut omnis illa reprehensio et irrisio de toto genere orationum, quae in eo argumento versarentur, ac de omni illorum ora lorum turba intelligi debeat. Nisi igitur vim inferre orationi novumque et alium quam et verba declarant et contextus

ratioque sermonis requirit sententiam subiicere volumus ad unum quendam certum sive Lysia sive alium quemcunque referri vix potest. Neque distinctius in Lysian dicta sunt ea, quae a Platone ipsa ratione sua in iisdem laudationibus vituperari putantur. Notissimum quidem est artificium dicendi, quo saepe id, quod de uno intelligi volumus, ita declaramus, ut de compluribus aut de Omnibus dicere videamur, sive cavillandi et iocandi caussa sive ut vituperationis acerbitatem mitigemus sive ut irae et calumniae opprobrium devitemus. Sed nulla ceria istiusmodi indiei eonsilii in toto Platonis libello reperiuntur. Quis enim non videt eum, hoc si in animo habuiset, ita orationem suam conformare oportuisse, ut ipsum Lysian alicubi describeret aut aperte designaret, certe, si hoc nollet, ut totam eius orationem vel singulas eius partes et dicendi modum et vitia maxime insignia percenseret, efferret, corrigeret et ubi visum esset, cavillaretur ei illuderet. liter enim fieri non poterat, ut ille unus in quem orationem intenderet, inter tot tales oratores ab legentibus satis internosceretur: nam magnam illorum oratorum fuisse multitudinem tum a Platone, Lysia, hucydide et aliis auctoribus proditum, tum ex eo probabilis coniectura est, quod non solum quoties cives in bello ea est essent sed etiam quovis anno statuto in memoriam omnium qui unquam pro patria occubuissent die aesesto laudatio sive epitaphius haberi solebat. At nusquam vel ullo verbo ipsi L1siae allusit, ac tantum abest, ut conspicua et insignia eius vitia dicendi percenseantur a vituperentur, ut vix uni eus reperiatur locus, quo illum oratorem signisseari aul perstringi pro certo affirmari possit. Quod si isto modo tota res debilis atque suspecta esse videatur, illud, quod gravissimi in hac quaestione est momenii, accedit. Constat Platonem in scriptis suis haud parVam multitudinem aequalium aut eloquentiae ac sapientiae studio aut civitate admi-

14쪽

nistranda atque proeuranda nobilium ea illari. Quot hilosophos, quot sophistas, quot

oratores illius ironiae ae dissimulantiae Meraticae aculeis pupugit atque perstrinxit. Sed nusquam illud timide secisse reperimus, nusquam oblique et abdite sed ubique palam et aperte sic, ut nominibus compellare non haesitaret vividissimisque coloribus describeret atque depingeret pravosque eorum mores, Studia, artisscia, arrogantiam, iactantiam, inscitiam summa eum libertate aperiret atque notaret. Quid, quod ipsum Lysian, ut supra dictum est, in baedro propter rationem suam de amore et nomine vocatum et multis sane a gravissimis reprehendit licet in illo libro vel non addito nomine, quum tota rati ad verbum citaretur, quis auctor intelligendus esset, incertum aut obscurum esse non posset. Num quid igitur arbitramur eundem Platonem in hoc uno libello ita prorsus a se ipso et consuetudine sua descivisse, ut hunc ipsum Lysian, quem in Phaedro pessime omnium habuerat, tam segniter tamque occulte tetigerit, ut non modo nomen

citare, sed nusquam vitii quidquam, quod eum unice allingeret et proprium ei esset, proferre auderet Opponitur quidem, quod ad illud quod nomen Lysiae non Oearit, minime id necessarium fuisse Menexenum enim statim post Lysiae laudationem editam,

quae eum scribendi caussa fuisset, esse compositum ut quum Lysiae oratio recenti adhue memoria suisset, quilibet statim, contra quem haec dicta essent perspexisset Verum de tempore quo Menexenus seriptus sit, nihil constat, quo illud pro certo possite inci, immo probabile est eum aliquot annis post Lysiae laudationem esse compoSitum, quum iam nonnulli alii oratores intercessissent, ut quicquid in Lysiae oratione placuerat aut displicuerat interiecto tempore paene exolevisset. Sed ut hoc coneedatur, alterum integrum tamen adhue est, quod non aperta et Lysiae propria vitia reprehen derit, quo vel sine nomine eius ratio et oratio agnosceretur. Quod ne aermare magis quam Probare ac demonstrare videamur, singula, quae ad confirmandam illam Senientiam allata sunt, diligentius contemplemur. Primum Schoenbornius collato utriusque orationis argumento et ordine Lysia pro pie singularem quandam confusionem rerum et quod apta dispositio desideretur, itu perat. Quare Platonem existimat ordinem orationis suae in exordio iam diserte a lucide proposuisse atque extulisse, quo suam rationem Lysianae in hae parte opponeret, eumque non expressis quidem verbis sed re et exemplo reprehenderet atque corrigerei. Confusionem autem apud Lysia esse tantam distributionemque tam temerariam, ut in eam idem, quod in Phaedro in illa de amore oratione philosophus vituperet, iure trans feratur. Quo quidem iudicio, si quid ego video, nihil cogitari potest levius. Verum quum ea quaestio ad interiorem et accuratiorem Lysianae orationis intelligentiam pertineat, paululum digrediendum nobis erit atque ordo illius de novo pertractandus. Quare primum totam distributionem a dispositionem proponamus; sed non qualis adbue sive eupidius sive levius exhibitus est, sed emendatiorem ac pleniorem quaeque inue

partes earumque nexum et continuationem complectatur Lysiae ratio omniS, Si 10rdium excipias, commode in duas vel in tres dividitur partes. Duas si saeimus artes. allera et maior quidem continet laudem et expositionem rerum ab Atheniensibus praelare gestarum, altera conclusionem a finem de morte illorum civium, qui apud Cortu 1

15쪽

thum in proelio occiderant. Alteram distributionem si sequimur, tribus ea continetur capitibus, quorum primum complectitur expositionem rerum tabulosae vetustatis, alterum rerum Atheniensium inde a bellis Persicis narrationem, postremum conclusionem de iis, qui Corinthiae bello caesi erant. A. Morcium. Dissicile est, de virtute virorum, qui hoc loco in publico sepulcro in Ceramico sepulti sunt, digne dicere. Quanquam nunc contentio est non tam cum gravitate et gloria rerum, quas illi gesserunt, quam cum superioribus oratoribus qui super illis dixerunt. Tot enim tantaque sunt illustria eorum facinora, ut quemadmodum superiores Oratores pulcre de iis dixerunt, ita posterioribus omnibus largam ad laudandum materiam suppeditent. 4 1. 2. B. Itaque primum res illustres maiorum τεῶν προγονων sabula et fama traditas

atque conservatas, commemorabo. 3. AmaZones, artis filias, bellicosimum et adhuc insuperabilem mulierum exercitum, quae virtute et armis Omnes gentes prosterneretit, maiores nostri gloriosa victoria iusta pugna ad unam omnes ceciderunt. 4-6. Deinde in caussa iustissima et piissima Thebanis auxilium tulerunt, Argivos, qui eos intesto bello premerent, devicerunt idque propter quod bellum susceperant, selieiter e egerunt g - 10. Posteriore tempore in iustissima rursus caussa pro Heraclidis supplicibus, contra totam Peloponnesum, quae eos armis urgeret, bellum susceperunt et Heraclidis in libertatem vindicatis Eurystheum merita poena affecerunt. 11 16. Jam hune orationis oeum de rebus sabulosis aptissima digressione concludit. Multa igitur pro iustitia maiores nostri pericula sustinuerunt. Namque ipsa eorum primordia iusta suerunt, neque enim alienam terram eiectis incolis vi occuparunt, sed inquilini fuerunt, atque omnium primi domi aequalitatem iuris et iustitiam instituerunt. Itaque non solum patres illorum qui hic siti sunt, multa praeclara in iustissimis bellis gesserunt, se quae modo exposita sunt , sed multo maiora et immortalia qui Oe Ioeo iacent eorum filii. 17-19. Quo apta transitio fit ad alteram narrationis partem, ad res gestas non sabulosas sed historia illustres, ad Persica bella. Atque ea digressio eam quoque ob caussam percommoda et elegans est, quod sic non solum sabulosa illa ab iis rebus, quae historiae luce clarae et apertae Sunt, secernuntur atque apte concluduntur, sed etiam efficitur, ne continente serie rerum gestarum lectores sive auditores satigentur. Igitur iam ad Persica bella accedens pergit): Namque illi soli pro communi Graeciae libertate ac salute eontra innumerabiles barbarorum copias pugnare ausi sunt. Itaque eum Persarum exercitus Graeciam more procellae in undassent et ad Marathona prorupissent, illustri reportata victoria eos luderunt. I 20-26. Post haec quum Xerxes eum exercitu, quantus nunquam ante visus erat, Graeciam invaderet, classibus autem suis totum mare occupasset, Athenienses primum apud Artemisium vicerunt, atque deinde apud Salamina ipsorum potissimum opera illa victoria navalis illustrissima paria Graeciaque a barbaris liberata est. 6 27- 44 Deinde eorundem consilio et opera Graeci Persis apud Plataeas obviam iverunt, pugnaque commissa Europae libertatem confirmarunt, itaque Athenienses operi splendidissimum finem imposuerunt. καὶ no χντων ἐξι θησαν, καὶ μεθ'ῶν ἐκινδυνευον καὶ προς

ους Πουμουν, ηγεμονες γενέσθαι τῆς Ελλάδος Quibus verbis eleganter concludit Per-

16쪽

stea bella. I 44-47. Quum posteriore tempore aemulatione et invidia in ivitatem Atheniensium bellum inter Graeeos ipsos commotum esset, scilicet eam partem inter Persie bella et Peloponnesium deligit orator, in qua Atheniensium virtus a robur eivitatis pendidissime eluxit , eodem tempore usis pugna navali Aeginetis Aeginam oppugnarunt et in Aegypto bellarunt, et Corinthios, quum eos aliis bellis occupatos putarent et hac occasione utentes eos invasissent, splendida victoria superarunt. 6 48 53. Jam quum historia Atheniensium civitatis a pugna illa cum Corinthiis usque ad Peloponnesium bellum singula saeta quae imprimis memorabilia essent, non haberet, eleganter conversa oratione pergit . Non possum omnia singula narrare, quanta cum virtute, ac probitate principatum tenuerint, aliarum civitatium iura sustinuerint, ipsi suam auxerint,

barbaros a Graecia propulerint laque principatu sese dignos et idoneos praestiterint. 54-57. Nune ad belli Peloponnesii infelicem exitum et ad Τhrasybuli nobile lactum apte transiliens pergit. Quid quod et in adversis rebus et civitatis calamitatibus virtutem suam ostenderunt. Nam post illam cladem ad Aegos gumen brevi iterum exstiterunt sospitatores Graeciae. Nam eum Persarum potestas in perniciem Graecorum cresceret illi immortalem gloi iam adepti sunt, qui in Piraeo sortiter contra oppressores patriae pugnarunt et muros et libertatem sine omni ultione et ira in adversarios restituerunt. 9 61-65. In quo bello etiam peregrini et hospites cum nobiscum pro eadem iusta caussa pugnantes eciderint, digni sunt qui cum laude commemorenter. 4 66. C. Qui autem nunc sepeliuntur, Corinthiis auxiliati, apud universos homines virtutis laudem immortalem adepti sunt, quum pro libertate ipsorum hostium ac totius Graeciae magnitudine sortile pugnantes ceciderint g 67 68. Itaque exitus eorum gloriosus et invidendus est: nam virtute sua patriae multorum bonorum auctores fuerunt et apud superstites iustum ac perpetuum luctum ae desiderium sui reliquerunt. 4974. Quare iustum est, hanc illis a patria gratiam tribui, ut parentes eorum honore et cura habeat, liberis sit parentum loco et uxoribus debitam et opem et curam tribuat. 75. 76. Nam quod ipsos attinet mors eorum minime lugenda est. Communis enimeonditio naturae est mori ut potius felices praedicandi sint, quod tam beatum finem habuerint. 9 77-80. Nam immortalis eorum memoria, ac laus carminibus celebratur, ac sepultura insigniuntur publica, et ludis estisque, quemadmodum ipsi di immortales, ornantur et honorantur. 4 1. Quodsi hanc orationis dispositionem intuemur, vix ordo rerum cogitari posse idetur et aptior ac simplicior et conspectu sacilior ac lucidior, nihil non suo loco est, ne unica quidem sententia, nullus locus turbatus aut confusus, nullus praeposterus aut ipsa tractatione perplexus atque impeditus. Illud adiungo, quod nemo non videt, in tota prope oratione ordinem rerum iam ipsa ratione temporum quibus acciderant, quem orator sequi debebat, suisse fixum ac statutum. Atque talis cum oratio sit, tantam esse confusionem censuerunt atque perturbationem rerum, ut Phaedri illum locum p. 264. A. in eam merito transferretur, quo Socrates, postquam exordium Lysiae orationis de amore reprehendit, sic pergit: tac reliquae orationis partes nonne temere ridentur proiectae esse an alio apparet, cur quod secundo loco dictum est, hoc secundo oportueru

17쪽

,- R --. - pel aliud quippiam eorum, quae dicta eum in quidam, quina qui milia sciam, nisus est haud infra quiequid in meruem penem dicera scriptor tu pero num imas aliquam rationem oratoriam, quas scripto , in haec illa orians iuria poneret, impulerit Verbum non amplius addam. Illud modo addam, talsum esse atque ineptum ommentum,

Platonem Lysia propter confusionem rerum ituperasse, aut omnino ex hae parte eam quiequam, quod vituperandum it, eontinere. Apte quoque ac simplieiter singulae rationis artes unetae atque connexae sunt. Neque vero in hac re Lysia vituperasse Plato utandus est, quod nonnullae partes verbis στερι δε χρονεμ iungantur. Nam illa coniuncti et naturae rerum, quae narrantur, ecommodata est et vero etiam simplieitati rationis Onveniens, atque eadem vel simillima ipse quoque Plato in earumdem rerum narratione utitur. Valde autem mirandum est, quod Lysianis illud reprehendunt, quod non appareat eur de tot rebus gestis Atheniensium orator has potissimum delegerit. Nimirum Lysias, suseepto munere civitatem illa opportunitate laudandi ita periungi volebat, ut maxime memorabilia laetatam e fabulosa vetustate quam posteriorum temporum, quibus civitas praeclaram sortitudinem ostendisset et cives pro patriae salute et honesta caussa cecidissent, oratione compleeteretur quod et illi solemnitati aptissimum erat et, ut ex ipso exordio apparet, usu atque consuetudine prope fixum atque statutum. Idque tam scite et eleganter exsecutus est, ut nullum imprimis memorabile laetum quod eo pertineret, omiserit aut non memoraverit, nec ullum, quod non eo praeeipue pertineret, addiderit. Denique etiam ex diversitate utriusque rationis exordiorum coniecturam sumsisse

diximus, Platonem ipsum quoque Lysiae exordium vituperare voluisse. e simplex Lysiae exordium modo vidimus Socrates ita orditur ' γε in 73M οἶδ εχουσι τα προσημ

τὴν παρακελε vos ενος, πατερα δἐ καὶ μητερας καὶ εἴ τινες τῶν ἄνωθεν τι προγγων λεέπονται, τουτους δε αρ ιυθουμενος, τ λ. Igitur alio Plato exordio quam Lysias quum usus sit in quo singulas, quas tractaturus ratione sit artes, exponit, hane rationem secutum volunt, ut Lysian eo notare ac reprehenderet quod in initio de eonsilio et ordine orationis suae nihil dixerit, itaque signisseare voluisse, Lysianam rationem esse damnandam. At diversa possunt esse exordia et tamen in suo quodque genere et apta et elegantia. Elegans est exordium Platonis, praecipue primae sententiae, non infitiandum est; quanquam erit, eui illa deelaratio singularum partium in initio, nam . l. eritici apud Lysia requirunt, nonnihil scholae umbram et artificium sapere videatur, quod auetore quidem Cicerone vitandum est. Verum aptum quoque est exordium Lysiae; qui cum a magnitudine rerum Atheniensium quas Orator celebrare deberet esset exorsus, et nihil aliud nisi illas res exponere vellet ab tali exordio ad ipsas illas res exponendas sta-

18쪽

tim transgredi uar. Neque tamen ordinem orationis suae in exordio non signisseavit dicit enim M de praeclaris rebus gestis dicturum deinde pergit, primum se de vetustis ae labulosis dicturum. Igitur Lysias in exordio duas proponit orationis artes, alteram rerum vetustarum, alteram recentiorum, quem quidem ordinem etiam probe servavit illasque duas partes apta digressione distinuit. Itaque nec dispositionem, neque vero quod initio o dinem rerum tractandarum, quem secuturus esset, non accurate praeflxerit, Plato potuitu perare aut voluit. Quanquam illud nunc non quaeritur, quid malo dicere aut v luerit aut potuerit, sed in eo omnis quaestio versatur, quid vere dixerit aut manifesto significaverit, quod quidem ad Lysiam pertineat. Illud adiungo, neque Pericleam apud Thucydidem eximiam orationem, quae Platonicam et varietate et copia rerum longe superat, certe aequat, licet in eodem prope quo Platonis, si partem de rebus gestis Atheniensium exeipias, argumento versetur, tale exordium, quale Platonis, habere ut vituperatio Platonis si ulla esset, eodem et maiore iure ad hucydidem referri posseti Sed in eo loeo nihil vituperationis continetur, sed merum est inventum grammaticorum. Lysiae vituperationem etiam e contineri censuerunt quod Plato res gestas Atheniensium brevius atque compendiosius tractaverit, ab L si pluribus et uberius explicatas. Verum num longius aut brevius in rebus gestis Lysias exponendis versatus sit, non quaerendum est neque vero quaesivit Plato. Illud unice quaerendum ac spectandum, an eleganter, opiose, ornate, apte illi tempori, illis hominibus, illi loco, omnino ut bono dignum ae decorum oratori erat, de iis sit locutus, quod quis est, qui negare audeat. Quod autem Plato brevior in iisdem rebus narrandis fuit, quam Lysias, et magis eventus earum extulit, secit quod oratori, qui tam multa tamque varia una eo-pIeeli oratione vellet, aciendum erat. At eleganter quoque Lysias, cum pauciora tractare instituisset orationemque suam sere intra illam rerum illustrissimarum exposiationem continere vellet, in iis loeis longior suit, qui tam secutidam oratori materiam praeberent ornate, copiose a probabiliter dicendi eivitatemque, quo tales rationes unice spectare debebant, ornandi. At cur Plato in hoc genere a Lysia tantopere diserepat, aliamque tractandi viam secutus est malim quaeri, cur omnino scripseri Plato Quis enim non videt, Platonem si post Lysian probari et commendationem inventionis et novitatis, omnino boni oratoris, adipisci aut tueri vellet, alium modum eandem materiam tractandi invenire oportuisse itaque eum ab Lysiae ratione et ipsa bona et apta discederet, non tantopere illius oratoris saeundiam vituperavit aut suspeetam iacit, quam vel maxime servavit suam. Quodsi haec omnia quae omnino de exordio, de dispositione, de argumento orationis eiusque explicatione in vituperationem Lysiae prolata sunt, firmo undamento carent neque quicquam eontinent, quod suspieionem habeat, Platonis enexenum uniee ad Lysia cavillandum atque vituperandum spectare non magis ea quae e singulis sententiis ac dictionibus repelita sunt argumenta probare eam atque confirmare videntur. Atque illa quoque, quae quidem graviora sunt, paullo diligentius spectemus atque ex-

eutiamus.

P. 238 C. Ed. II. St. Plato civitatis Atheniensium disciplinam ollaudat his verbis:

19쪽

καὶ τον - χρονον ἐξ ἐκείνου , τα πολλα καλε δὲ Δ, δημοκρατέ- ὁ δὴ MD - χαιρη - καὶ ἄρχει. Qui quidem oeus haud dissimilis Thucydidis verbis L. ILe. 37. μωμεθα γαρ πολιτεl ου ζηλουση τους τῶν πέλας νομους, παραδειγμα δεριῶλλον αυτοὶ οντες τινὶ ἰξ ιιιμουμενοι τερους καὶ νομα μὲν δια το μ' ἐς λέγους αλλ' 'uloνας οἰκεῖν δομοκρατέα κεκλ αι, μέτεστι δὲ κατα τους νομους προς τα ια

rum similitudine, quod obiter moneo, si dubium sit, quod Dahi mannus observat, Platonem hueydidis illum locum respexisse, illud tamen apparet, eius rationem . l. ab Thucydide olorem duxisse. In illo igitur Platonis Ioeo suspieantur verbis illis: καλεῖ δὲ δ μἐν αυτην ζ1ιοκρατίαν, certum quendam hominem, qui Atheniensium ivitatem dat μοκρατιαν principatum popularem appellasset, reprehendi atque notari. Atque eertum illum in promtu habent Lysian hune esse dignum nota hominem existimant, qui duobus locis de 'μοκρατέρ Atheniensium loquatur Lysiae illos locos videamus. I 18. πρωτοι δε καὶ μονοι ἐν ἐκεινφ τε χρόν* ἐκβαλοντες τας παρα σφισιν απτοῖς δ αστεως

κ. τ λ. g 61. Atque iterum: ἐκεένων δε τῶν νδρων αξιον καὶ ἰδι καὶ δημοσι μεμνῆσ θαι, δὶ φευγοντες τὴν δουλειαν καὶ περὶ του δικαιου μαχοι σοι καὶ uriaρ τῆς δημοκρατιας

στασιάσαντες, πάντας πολυιέους κεκτημειοι εἰς τον Πειραι κατηλθον, ου υ- νομου

ἀναγκασθεντες, ἀλλ' uo τῆς φυσεως πεισθεντες, καινοῖς κινδυνοις την mrλαιὰν ἀρετὴν ταν προγονων μιμησάμενοι. . . . Ut iam latim dicam, quid de illa ratioeinatione sentiam salsum est hoc loco ullum a Platone reprehendi, salsissimum est, Lysian ob duos illos locos elegantes reprehendi ac vera illius Platonici loti ratio atque sententia tali est. ζμοκρατία, h. e. principatus popularis, civitatis diseiplina Atheniensium uiuere erat, ita ab omnibus volgo appellabatur, atque ita eam ipsi Athenienses, ut omnem optimatium ac nobilium et paucorum dominationem perosi appellari volebant, et ipsi et in scriptis et in deeretis publicis et ubique δεμοκρατέαν, vel quod idem notabat, δῆμον

vocare solebant; neque aliter oratores sine discrimine omnes, cum vel maxime civitatem laudarent, appellabant. Itaque eam appellationem in uno orator h. l. reprehendere ne in mentem quidem inducere ullus potuit Plato autem illo loe sive blandiendi caussa sive quod probabilius et eius gravitate dignius, ut civibus suis in animum revoearet, qua mente haec civitatis disciplina a primis illis legislatoribus et onditoribus liberae rei

publicae Atheniensibus data esset, nimirum ea, ut optimi et populi iudicio probatissimi viri dominarentur, appellavit principatum optimorum. Atque ut hane rem efferret, Vulgarem appellationem δηγμοκρατέα Iuxta novam illam, ab ipso tentatam, poni vel ei opponit quasi diceret: Civitatis nostrae disciplina, si vero nomine vocare Volumus, non est quam Vulgo vocamus et vocari volumus, δημοκρατέα; sed est ἀριστοκρατια sensu primitivo ae proprio, . . principatus sive imperium optimorum virorum. Quum igitur

hae loe ratio et hic sensus sit, apparet hie de peeuliari quadam Lysiae aut alius erti

20쪽

esse eogitandum, ut neque 'Mydidm ogitavit, quum prope eodem loquendi modo,

ut supra vidimus, uteretur a

. ' A P. 239Jm ut Platol istutem ae 'rtitudinem Atheniensium in Marathonia pugna laudaturus orditur his verbis AEVM αυτην την αρετθν ἐδειν, εἰ μελλε τις aia ἐπαινειν ), ἐν ἐκεινέ τεπόνε γενομενον uni κ. . L equitur iam brevis deseriptio, quam valde Persarum potestas sub tribus regibus, Cyro, Cambyse a Dario reverit et quam erudelibus aeceptis mandatis Datis dux eum exercitu a Dario in bellum contra Graeeos et Athenienses missus sit. Quibus expositis superiora illa respiciens coneludii: - τουτε δ' se τις γενομενος γνοlv, L αρα ἐτυγχανον οντες την αρετὴν οὶ Μαραθῶνι . . L In hoc quoque loeo tam simpliei tamque sincero eritici inesse putant ituperationem Lysiae Plato enim, inquiunt, efferens adeo oratione gua, quomodo Virtus Atheniensium spectanda sit, haud dubie aliam rationem ut pravam a per emam notat atque vituperat quaenam autem illa sit, haud quaquam dubium esse potest, si Lysian in oratione sua statim ad Persie bella narranda transire videmus. Al Lysias magnitudinem illius perieuli a belli, sin minus eodem modo, tamen deelarare minime neglexit; quanquam etiam eleganter sellieet si ut ea, quae ab alio pro introductione di euntur, mediae narrationi inserantur, ad ea narranda statim transiri equidem existimem) dixit enim de magnitudine Persarum exereitus, de infestis eorum mentibus atque eonsilio, qui civitatem perdere atque unditus delere in animo habuerint. Sed Lysiae locum yyο- Damus: S. 20 - 22 Μονοι γαρ υωρ πάσης τῆς Ἐλλαδος προς πολλα μυριαδος των βαρβαρων διεκινδυνευσαν μονοι γαρ περ rurσης τῆς 'Euado Προς nouaς μυριάδας τῶν βαρβαρων διεκινδυνευσαν. ὁ γαρ τῆς Ἀσέας βαφλευς υ αγα- ταις άρχουσιν ἀγαθοῖς, ἀλλ' Ἀλπιζων καὶ τὴν Moo-ην δουλιοσασθαι, στειλε πεντζκοντα μυριάδας στρατιὰν hyζώιιενοι δε εἰ τήνδε την moti ai κουσαν piD7 7wιήσωντον Ἀκουσαν καταστρἐ pαιντο ἡρδίως των ἄλλων Eury/ων αρξειν, ἀπιβοσαν εἰς Μαρο-

inlibaum corruptionem huius lota auspicans scripturam mutandam a legendum censet εἰπεῖν loco ἰδειν, in qua scriptura ac δει δε avr ἐν εἰπεῖν, ἐν ἐκείνω Τελχρον γενομενον λόγε, ego proprietatem sermonis desidero, et mera coniectura est, ad quam nonnisi desperata vulgata confugere licet: nam libri manu seripti in vulgata omnes consentiunt. Sed optimum sensum habet scriptura librorum, et totus errornatus inde videtur, quod illa ἐν ὲκείνω eo,cii γενομενον Ioris vir doctus eum Schielemachero declarare putat: a vi oratione sua versiain, quod falsum esse apparet ex loco illo, qui paullo inserius sequitur,

quo orator ad hunc de quo quaerimus redit et haec verba respiciens dicit: ἐν Oυre δ' ἄν τις γενομεν ε

γνοίη ubi illud or is omittit, non laeturus, a de oration intelligi voluisset. Pugnat etiam, quod gravius est, cum ea interpretatione illud γνοίη non enim, qai oratione in aliqua re versatur, eognoscit, sed facit, ut alii cognoscant, sed is ipso eognoseit, qui mente et cogitatione in ea versatur eamque aestimati

Sensus loci est: παιε autem eam cae pirauem imum ire comiderare, in illis, po oua σα sem

animo est.