Commentarii et indicis grammatici ad Iliadis scholia Veneti A Spec III [microform] : Specimen

발행: 1903년

분량: 26페이지

출처: archive.org

분류: 미분류

11쪽

Primuin grammatici officium eum sit recte loci im ut ei Sum intellegere atque inter pie tari, altero loco lauiu generis verba collegimus. μειν Si V νοεισθαι Verba eodem semper m0d eademque rati0ne usu veniunt si quidem eadem vox, sive coniunctio sive adverbium sive Verbum semel atque iterum ili eadem enuntiatio uecogitanda aut intelligenda videtur, e g. 2118b 18 επανάκηφις γαρ σι ιν υπOTακTικον μερον .και το φρα κοινον κατὰ πάντων νοεῖται enuntiatum igitur Cliolia Sta ita explicat, ut non uitam.

sed complures periodi partes pendentes subesse uela' t ovo eo ui unctionem sic intelligendam putet . ut ad earum singula pertineat similiter κοινον sive arre κοινον ori v I 8, 445 II308, 2 l91.

Proxime huc accedit τὰ νοητὰν sive πια τὰ τ νοητον, i. e. en Sus ut Secundum Dei, Sensum. Illud exstato παρεξ εστ os, τε τὼ νοητὼν ἐπικρανεῖ Tric a προθεσεως, G: OT και Γῆ πυρα. Quaestio igitur St. une nam vocis compositae raopo itio se iisti praeValeat. Respondet Aeliolia tu modo εκ modo παρα praepositionis sensum superare simul. II47 o Lo 'usi. P. TO προπαρο ν νειντο μεσθαι, αἰτεῖ καὶ τ νοητόν, i. e. talem sonum etiam verbi en Sus et voluntas praeter Drmam sibi posuit lino Ast. τί κατά Do 'τον oecurrit l53 herceii σοι di παρor νουσιν, id quod improbat sehol in Sin, ou ini σχαrαι κατά το νοητον παρα .ati βάνονσιν, i. e. sui paenultimae attribuunt

Λον substantivum a et Do 'rὼν eo re edit, quod Sohim e totius enuntiati argumento adhibetur: A120 vo De τω λεγυμ , D roto Dioc, et bor uni Sen Sus ive argumentum hoc St: Sequitur iam Versuum parapi ira Si accuratior Sinam. 1l69 1ι99 638. 368. V 487 dentis id Bl36 πρεπη τὼν οὐν τίθησιν, i. e. iii eptum verborum Sensum reddit. δεον igitur idem est quod ullis loci κυνο c. de quo consei a velim Heubneli Quibiis vo abulis artis syntaeticae et : Diss0itutio in auauialis. Jenae 1885. s. v. oroe o. Ibidem p. 3li 0 57l58 διάνοια quoque t ννοια deuratius iam pertra latae sunt quibus verbis, p08tquam letum in s ulu loc0s perlii stravimus. nihil addendum sit, nisi quod apud Nican0rem voce nostrae Sermuni c0ntextu et continuatio

potius esse videntur, id ii odisti ei iunii uti argumento certe iam ita multum distat. Sed διανο rodudiectivum, in illa disset lutione non enuolentum oculis Scholia perlustra uti occurrit 700 προτρsmo Pro ἐπι γνων ἔνιοι δε r νοοῖ νεε rραφοροσιν π νζων. νεται di i , νά- si γάρ π των νεῶν νευνειν μελλον i. e. qui mi Odicum cum πῖ 0nies turae c0mmulari: eontra odi voluntatem et poetae consilium agunt ut versus non apertus, ut obscuru fiat ad ii te iligendi . aut, ut Stephani verbis utar, cogitati0ue compreliendi non p088it. Deinde de verborum sensu iuste interpretando sunt κονει P. κονεσθαι, ζακονεσυ αι

verba. Atque primum vertenda videlitur subaudire Sub intellige me, . g. 2 ινρία και

ἐπίθετον αυτο των ἄλγεα ν ηκουσαν, i. e. ινρία subaudiverunt grammatici attributum rei; εα sub

12쪽

E142 I A197 318. oque alia ratione ac vi usu venit ἐξακουεσθαι, verbum compoSitum,o12 si i μαται και ν δεσμος, c. η, ἐξακ πιεσθαι, i. e. etiam coniunctis, non articulus, inde exaudiri potest. Saepissimo autem verba illa coniuncta fiunt eum praepositionibus. Quae praepositio si erit αντι vertemus κουεσθαι ἀντι per intelligere de vel potius )positum esse pro velut Β258 δυναιτο 'α τὰ ως ν περ δε ἀκουεσθαι πλουστερον ἀντι του οντω e. Sin autem praepositiones sunt υπὸ et ἐπι propriam sibi Vindicant provinciam verba illa relationis grammaticae singulorum vocabulorum ut Vertamus 3 referre, pertinere ad E. g. 160των δυναται δε και περ των Dino δεο 'εσθαι, cui Sententiae repugnant alii, quos το ἐπιφερομενον μοριον Sc. των ἐπι et πιεοειρημένα πρανματα, ον ἐπι τον Πωα εχειν τὴν ἀναφορὰν velle scholiasta antea dicit. Alter locus alterum optime explicat: Sunt, qui των articulum ad ρομον, et Sunt, qui ad res antea commemoratus pertinere volunt; imm 2 28 βαλλομενων referri potest Rut ad ἡλίθοι aut ad των versus superioris pergit autem scholiasta ἐπι δε των λιθων α titie Oν ἄν κονοιτο, ἐπει σολοικισμό ἐστι i. e. βαλλοριενων de λίψοι intelligi non potest nisi praeter linguae graeeae ingenium. Idem, ito haec verba, sibi vult rεισ2αι Uu60 και νον ηγεῖτο τον επεμοναc, i. e. rovclitteras, non crerone, putavit sive interpretatus est ἐνεμοναc, Vel αγον pro νομόνα positumh abuit.

Tripliceni igitur horum verborum usum ac n0tionem constituimus, ut iam his de causis facere non possimus cum eidenroth indicis grammatici ad scholia Veneta A specimen Berotini 1884, qui dicit s. v. δέχεσθαι accipere, intelligere eodem elisu ἀκουειν, de hoc quoque verbo vide apud eundem s. v. νοεῖν, παραλαμβάνειν etc. Ipse enim optime οὐ δέχεσθαι has notiones statuit 1 probare 2 nccipere, intellegere, a referre ad intelligere de probare certe ἀκουειν esse non potest), ut Statim transeamus ad ἐκδεχεσθαι. Cuius verbi vis etiamsi eadem est quae τον ἀκουειν et δέχεσθαι, Ie accipere. 4ntelligere, usus tamen admodum varius est In usu est 1 de totius vorsus aut periodi argumento 485 ιτω ἐκδεκτέον τὰν orout sequitur complurium versuum paraphrasis; imm. 614.2 de singulorum vocabulorum sensu ac vi 153 κερδιστον τον φιλοκερδῆ ἐξεδέξαντο, i. e. κερδιστον Reeeperunt lucri avidum sim m. 1270 638, 36 163 404. 39 385

3 de vocabulorum formis accipiendis et interpretandis de modo 158 ἐκδεχομενοι Dτὰ Sc. το στυφελίζαι ευκτικον εἶναι ρῆμα, i. e. pro optativo formum habentes de tempore

participii 659 II827 Ω1 de casu 3854605 V29, 19l 594 249 698 de genere 10.

4 de singulis vocabulorum litteris explicandis 2410 αἰ τον ἐκδεχομενο πλεονασ- ιον το ε i. e. Superfluum esse urbitratus: simm. 1308 2584 I l60 2318: si de syllabis litterisque aut coniungendis aut dirimendis Z31 Ἀρετάονα οἱ μεν Ἀρετάονα ἐειδέξαντο, οι δε : αρ , , 'Eταονα simm. 1464 L 371, Α 335 406 1510

6 de vocibus compositis aut non compositis: 326 παλινορμένω ὁ δε Ερμαπιας συνθετον ἐκδέχοαι simm. 454 705 II123 548 bb8 357 Φ397.

m o verbo vide infra . .

13쪽

I de verborum origine, Λ543 εάνθη και υραννίων ἐκδέχεται ἀπο ου et-, i. e. Di etiam Tyramii formam putat de ἄπιω originem ducere: imm II 41 D262. Quartum huius generis verbum simplex Stλαμβάνειν quod eodem modo ac sensu a scholiasti usurpatum deprehendunus, i. g. I 169 Ἀρατηc τὰ ἔπειτα ἀντὶ το δὴ συνδεσμου λαριβάνει i. e. πειτα pro di positum putat vel accipit: simm. 25 127. Quod inde deducitur κλαμβάνειν, ipsum quoque aecipere sive ubaudire, criptum legitur '239 J τ ον ἐκ λη εὐ κατὰ συναλοιπὴν τον κα dispΘοrrον, ἀλλἀ τον κε litteram 'igitur scholiasta supplendo subaudit, non καί simm ol de κ' sive loci; 77 de ἀεκ iaci sive ἐκήλια. His igitii locis de voeabulorum formis bene replendis verbum est de ipsa vocabuli vi recte interpretanda autem verbum reperitur IIb6l Deton τοπικωκ ἐκληπτέον τ αντον, ἐν τωδε τωτοπω i. e. locum hoc vocabulo significari putat, neque ero genetivum pronominis subaudit. Horum verborum frequentissimum apud grammatico παραλαμβάνειν est, cuius tamen Su admodum sibi non constat. motiones sunt 1 adhibere, Ν127 ὁτι Me παρείλης τὴν σύνδεσμον, ἄν καὶ κεν, hi adhibuit coniunctiouem: simm. 94, M. 2 collocare sive collocatum esse pro atque alter quidem casus pro altero , 24 Ἀτρειδjiquaeritur enim, an non Ἀτρείδεω, atque pergit scholiasta: ο δε ποιητὴς δοτικὴν ἀντι ενικῆς παραλαμβάνει simm. V29 2 de numeris a poeta commutatis 397 407 do temporibus 154 de modis 232 de praepositionibus 258 824 de coniunctionibus 117 I 184 105 de articul, et pronominibus 576 τι τὼ των ν ω αρθρον παρείληπται, ἀλλ' ἀντι ἀνιωνυμίαc si min. 5b I 18ω5244 133 2 322 d adverbiis V427 de substantivis et adiectivis sive advorbiis commutatis 30 258. 3 dicendi usum aliquem admitterae sive probare 493 - δἰ J εάν ἐθελ-

Ἀρίσταρχος ἀναγινωσκειν τεdἡ ως δηλαδή, πρωτον τὴν μη Οὐσαν χρῆσιν παρα - ποιητὴ π αρ α ληηνεται, i. e. Vocabulorum usum prorsus alienum a poeta admittit vel in textum recipit. Νec non in textum recipere παραλαμβάνειν est II17 Ἀλεξίων δε τὴν κα ι, σμενην παραλαίι- βάνεο .... On ἀποδοκιμώζει μεντοι τήν ετεραν, c. ἀνάγνωσιν i. e. lectionem vulgarem θ oi σι

3ἐ in textum recipit, alteram θεοις δε non reicit. 4 syllabae accentum attribuere Sive imponere: 277-δq- .... ἄμεινον .... ἐπὶ τὴν x συλλαβὴν οξεῖαν παραλαμβάνειν, sc. Πηλείδ ἐθελ', non Πηλείδη Θελ Iνα κρασις ἰ οὐ γελε:8imm. 77 672.b Sequitur tandem ea verbi vis quae spectat ad hanc libelli partem intelligere, subaudire, interpretari ): 297 δε ἔτι τὰ δε υδεποτε τοπικως, καθάπερ μεῖς, λέγει, ἀλλ' - τολούτωcτοντο παραλαμβάνει ) i. e. poeta δε nunquam de loco, sed semper de ratione et modo intelligit. Dixerit forte quispiam hoc exemplum potius spectare ad significationes iam pertracti ita sub Laut 2).

At luce clarius res se habet in scholio: 519 ἄν κα τοτ μεν ἐν σημαινοριένω φείλομεν παραλαμβάνειν τὰν ἄν . . . . τοτ δε παρέλκοντα. i. e. voci quaedam Vis et Significatio modo concudenda

est, modo non, ut proinde interpretanda videatur; simm I 215 149 163, 276, 28 I16l , 236

Hane quidem verbi notionem si respexit eidenroth l. c., recte scripsit: δέχεσθαι . . . . eodem Sensu παραλαυβι νειν aliter erravit. de re ipsa et Lehra de Arist stud hom. d. Lipsiste 186 p. 379 sqq.

14쪽

A2 M430 202 643 234 2 74 213 similiter do syllabis et litteris singulis et interpretandis

et inter se coniungendis: B496 I ' Γρίην ου παρελαβον συνδεσμον τον τε, ἀλλ' -τως παρελαβον Πριαν, i. e. non τε coniunctionem subaudiverunt, sed T littera cum ριην coniuncta

Θυρίαν nomen interpretati sunt

6 9uspicari 202 καθίστα .... εἱσι δε οι ἐκτείνουσιν - του ἱστι τῆν κλίσιν παραλαμβάνοντε c, i. e. ab ἱστω verbum flecti suspicantes vel fingentes. I 408 πῶς δαι δυο παρή-λαβε χαρακτηριστικά του ποιητον, i. e. duplicem dicendi usum, poetae proprium, hic sube83 Sus picatu Se 8 t. 7 originem deducere sive derivatum esse: B672 αροποιο και α ἀπο νενικῆς νθεω ἐστε παρε λημμένη. Forma genetivi χαροποι aliquid offensionis habet scholiastae, cui aliae nominativi et genetivi formae praeter λαρο p, αροπος ignotae esse videntur, ut genetivi formam λαρυποιο ibi explicandam putet eo quod dicit genetivum λάροπος pro nominativo usitatum esse, quasi n0va nominativi forma a trita genetivi derivata et deducta sit. Alterum oti λαμβάνειν verbum compositum, πολαμβάνειν, iam Stephanus . v. bene interpretatur orationi vel voci sententiani subicere: 63 μάντιν μηποτε δε νειροκρίτην πείληφεν si . . Verendum St, ne μάντιν enodotus per errorem interpretatus est somniorum interpretem. Denique μεταλαμβάνειν huc spectat. Exemplum maxime dilucidum invenitur apud Didymum Nil μεγα κατά τινας τοὐν πομνημάτων μετειλῆφθαι το μεr ἀντι τον ινιεγάλως, quae Verba iam Lehr8ius de Arist. lud. etc. p. li latiue ita vertit: quare etiam in quibusdam Aristarchi commentarii vocabuhim μεr h. l. per μεγάλως translatum inveniri Mεταλαμβάνειν igitur est: 1 tran8 ferre vertere, explanare interpretari. Saepius genus activum occurrit velut

ita interpretantur 'Eκτωρ 'ν τος ων θνητον μαζον ἐδήσατο. Iraepositio εἰς adsciscitur ol καὶ ' ρ. μεταλαμβάνει se. τυ εἰ σατον εἰς Dπηρχον i. e. Aristarchus ipse quoque εἴσατο Verbi notionem AE X planat ex notione sive per notionem o υπηρχε,-veL alterius sim rim alterum

γνώσον διὰ το μεταλαμβανομενον, ἐπεὶ εἰς ἁπλῆν ιν ριετάληψις, ους αυτῆς . . . τι εἰ μιεν Sc. 7 θεν ἀντω- ντμία εἰς πλην μεταλαριβάνοιτο, rκλιτικῶς ναγινωσκειν δεῖ, εἰ δε εἰς συνθετον, ορδοτον τεον. In utroque enim scholio res est de εγεν pronomine. Cui si accentus suus conceditur, pronomen intelligitur compositum sive reflexivum antos. Sin enclitice pronuntiatur, subauditur pron0men Simple Sive personale Dτο D. Nostris autem locis cum pronomi ue personali opus esse videretur, fieri

non potuit, quin enclitice legeret scholiasta, ut pronomen particeps esset notionis pronominis Simplici sive personalis sic Stephanus . .). quasi in eius provinciam transiret; imm. 175

3 Denique commutare, alterum re vera ponere vel scribere pro altero, id quod Lehraio

auctore μεταλαριβάνειν apud antiquos est, vertendum est L 243 ἐπίστηται . . .. ἔστιν υν ἀντι του ἐπίσταται, και μετείληπται το α εἰς idem 56; imm . II281 η δει τὴν πτωσιν μεταλαβεῖν,

Τ cf. Lehrs Arist. stud. l. c. p. 19 alio modo dicere.

15쪽

i. e. ἐλπομένων peribendum est pro textus ἐλπομενοι idem occurrit 388 o omis δε εἰς τὰ esποτακτικὰν αρθρον αυτ μεταληπτεον displicet scholiastae . ut o articulum in o relativum commutandum esse dicat. Μετάλη Φις substitntivum et τὰ μεταλαμ βανόμενον participium autem verbis et argumento scholii I 128 θεν εμλιτικοὶ ἀνεrνιωθη διὰ το μεταλαμ βανόμενον, ἐπεὶ εἰ ἁπλῆν ἡ μετ α λχ V c vide Supra S. v. με ζαλαμιια ιν o. 2 docetur ullii esse non posse nisi notionis commutationem

nos Eedeurunggvaelles sive participationem sic Stephanus aut transitum in pronomen

personale. Λυσμετάληπτο adiectivo utitur scholiasta 268 ξεiαι καὶ στιν δυσμετάληπτον τὰ νομα. τοῖς πεπειραμενοι μονον δηλον ' κυρι ζατα ουν κεita τὼ talaι. Grammatici sententia liue esse

videtur, ut putet oeεῖαι adiectivum collocatum esse quasi substantivi loco. Quae si ita sunt, profecto difficile sit commutare vel transferre sive vertere ipsum substantivum δυναi, ut notum peritis solum huius rei rite plianus adnotat hoc adiectivum praeterea solum apud Eustathium in usu esse. Ρromiscue in usu est vel in eodem scholio cum μεταλαμβάνειν verbo verbum ἀποδιδυνα λ), atque ita potissimum, ut sit 1 verbum verbo reddere, e g. 567 άπτove εἰσι δἐ οἷ ἀπροσπελάσro De ποδιδοασιν et paullo 8upra de eodem Y0cabulo εἰ τἀ ἰσχυρὰ μεταλαμβάνει i. e. choli tae alii Κάπrον reddunt per ἀπροσπελάστove, alii per ἰσχυρὰ vertunt sim m. 1591 141 506 404 226 155 754 84, 117

2 subaudire 370 Λάρδανο ἀνὴρ o μἐν ίνε αν πεδοσαν, τι βασιλεν ῆν αρδανίων, i. e. Aeneam esse Dardanium illii virum nonnulli subaudiverunt sive interpretati sunt. 3 complurium versuum argumentum parapi iras exponere sive reddere . 100 δῆσεν ἀρῆ ἀλκτῆρα ενεσθαι τὰ δησεν ἀποδίδωσιν Droae ὁ δ πολεμoc legit igitur Aevcυ ην μῆνάφελομενος πανοπλίαν δ σέ μου ἐν ε ξοδον, στε ἀλκτῆρα μὴ γενέσθαι Simm Π850. Eandem sibi occupat vim substantivum ποδοσις, tio seriptum legimus A 450 ἐπίο ρον Ζηνοδοτος ως ἐπίκουρον ἐκδεχυμενο βασιλεα καὶ φνλακα . . . . si1ινοται ὁ καὶ Λίδυμ oc yic ἀπο- δοσεως, i. e. non solum enodotus hanc vocem per βασιλέα etc. interpretatur, sed etiam Didymus huius interpretationis memor est. )Ληλον et δηλωσις semel A86 quoque accuratissime explicavit eidenroth s. v. ut relata rettulisse sufficiat. Iηλοῖ igitur est 1 manifestum reddere iudicare docere, ubicumque coniunctum est per τι cum sententia pendenti, e g. 686, aut cum accusativo 1532. 2 indicare . . A 41; 3 significare e g. 528 1i πλε ονα δηλοῖ συνδεσμον αρδ ρον, νιωνυμίαν et Simm . SeScentieS. Deinde in cliorum verborum numero habendum est verbum σημαίνειν et quae inde deducuntur phraseS.

vide Leidenroth l. c. S. V. quae cum ita sint, ut apud huius libri quidem scholiastas et ἰποδὶ δεναι et modo σι c. nisi sunt interpretari aut interpretatio, omnino non reperiantur, dubitari posse non videtur, quin spurium sit eiseri illud ἰπo Iovi in scholio 330. Hoc enim loco cum non de interpretatione verborum, sed de periodi structura res sit, quia periodi pars regens alioquitia ταποδοσις dici solet, ανrαποδεσις reponendum videtur. De duruuodom autem et cyra roδε ναι Vide Leidenr0t l. c. s. V. et Bectach, dissertatio Jenae 188 s. v. Contra Stephanus . v. ιποδιδονα p. 141 et Ποδεσις P. 1424.2

16쪽

Ipsius verbi notio princeps 1 significare sic etiam apud Stephanum in dubio esse vix

poteSt, cum aut δη λουν aut μεταλαμβάνειν aut κοτειν verborum vicibus fungatur, e g. 173-μοςJτολο τ ονομα, πιαίνει πεντε ἰerse, prχην ri. simm. 216, 249, 336, 20, 36 554, 66 567

B6, 75, 269 292 755, 46, 4, 70 156 178, 322, 333, 32 et sescenties alioqui, ita ut talibus

locis praetermissis eos tantum commemorasse satis habeam, in quibus aut sensus vel constructioni8 aliqua difficultas aut novi aliquid inesse mihi videtur. 2 Cum ἀντι praepositione igitur verbum coniunctum est 153 δε Deo μαχησοριενoe σημαίνειδε ἀντι του ἀναστρενεται ἐν ODτω -τ πως i. e. δευρο adverbium, cum ceteris locis it in locum aliquem μ, nostro versu positum est pro versari aliquo loeog sim m. 368.3 Ρraepositio ἐκ addita est L 166 ω μοι και τονδ' ἄνδρα ἐὰν τὰ ἔνα εκ ου ς σημαίνηται. In ambiguo est scholiasta, quom0do e particulum sit interpretandum, ac pergit: siquidem ἔνα coniunctionem X, coniectura consequi possumus apud Stephanum non inscite significationem

accipere e X. Transimus udis σημαινομενον Saepius scholiis insertum,1 de totius quidem enuntiati argumento, ut non discrepet a. λονος, ove, O τον Hiis, e g. 284 τι το σημαινομενον ερ ἐκεῖνον δοιμι τετελευτηκοτα simm. 35, 213. 2 de singulo mim vocabulorum notionibus f308 πολεαe και - των πολεων τὰ σημαινό

μενον ἐκδεχεται, i. e. 0ei sensu intelligitur de urbibus non de multis): imm. 191' να μη

διάφορον συνμαινοιιενο νοηθη, i. e. ne diver8a vocis notio intelligatur.

3 Ceteris locis praepositio apposita est participio, e g. 700 η δε διπλη προς το σημαινο

μενον i. e. διπλῆ Signum appictum est propter proprium praepositionis ἐπι sensum et usum 'Eν σημαινομενω scriptum legimus abl ἄν ror με ἐν σημαινομενοι φείλομεν παραλαμβάνειντο ἄν τοι δε παρελκοντα. opinabantur enim grammatici illi quasdam sermonis particulas ad sensum periodi plenum ae perfectum modo necessarias modo superfluas esse, ut hic Vertamus modo cum Sensu quodam collo ea tum atque adhibitum. Inde his quoque scholiis lux affertur: I67 λψῖδα περ μεντοι το δαὶς βινομένον, τετολμ'tas νον δε καὶ βαρυνεσθαι ἐπι τερου σημαι νομενον, i. e. de vocabulo acriter pronuntiato, qu0d idem graviter pronuntiari potest, si qua alia significatio subest et postea 239 ἐφ ο ν άν στάσσχνται 'σιν, σημαι νυμιενον, i. e. qua cunque signification e usum hoc verbum adhibitum est. Huic ἐν σννιαι νομενω consentaneum fere est adiectivum σημαντικη διά δ μεν Ἀσκαλωνίτης περισσὴν .... Λίδνμο δε ηγεῖται σννιι αντικὴν αντήν sva και ι παρελκειν i. e. suam habere vim ac rationem praepositio Ascalonitae videtur.

Seholion 191 si incipit: tiῖοι τι , ιις θναλει ρθεἱσας προεισεις an εινασrsi ρεσym. cci ἐνθαδε οὐκ ἀνασreis M. Adnotat indoreus editio I 1875): Sic , non reiρεα ut Vili. et paullo infra: οὐκ nisi delendum sit, in δαν mutat Schraderes. Qui tamen omnes haud scio an non in errorem inciderint, cum in hoo scholio, ut iusto intelligant, respiciendum esse putent argumentum et verba scholii antecedentis. At nullam rem secum habent hae duo geholia, quorum in altero Ῥαστρέφετει παρα praepositio, in altero οὐκ εἰναστρέψ εται. ναστρέει autem Aristarchus in illo, οὐκ ἰναστρέψει αῖρις in hoc. Sic enim scribendum mihi videtur, non itque ive χιιι ρει odi eis cant Villoisoni Xαιρις enim est grammaticus ille Metissimus, ristarchi discipulus, in quem accuratissime et copiosissime inquisivit Augustus Blau: De Aristarchi discipulis. Dissertatio. Jenae 1883. p. 56 sqq. qui Chaeridem non ubivis Aristarcho consensum praebuisse propriis verbis arguit. - De se emendando dubito, an non legere possimus o, ita, ut interciderit λέγεται vel simile aliquid, mi haec eveniat scholii voluntas αῖρις, pro Q 'ορὶ λέγεται τυς προθέσει μη οὐκ 7ὶ

17쪽

- is Σημασίαν substantivum, si scholia oculis perlustraveris, bis tantum offendes: B75 λλοθενὶ

προπαροξυνεται, - ἀοραστον τοπον σημαίνει, id quod extremo cholio repetitur his verbis: καθ ora ἀορμστον καὶ κοινην τοπον σημασίαν ἀναδέχεται i. e. quia infinitam atque incertam loci significationem sibi vindicat; simm . 335. - σημαίνειν verbum compositum a verbi simplicis vi non discedit: EG νῆ τὰ πέψραδεδιασ ημαίνει i. e. idem quod πέφραδε significat.

Postremo πισχνεῖσθαι semel promiscue cum σημαίνειν usu venit 239 iac εστι συγκατατίθεσθαι τω Αἰσχρίωνι ει και μηδὲν των εἰ ι ληγον οὐν καὶ Ἀρσενικὰν asMoc πισχνουμενων περιεσπάσθη. και τάχα κα ν τερον ονον, ἔν το ἐπιθετικὴν καὶ σημαῖνον ενο θηλυκον ri. . i. e. nullum vocabulorum sive adiectivorum, quae in e exeunt et generis masculini tantum formam

faciunt; et postea adiectivum, quod generis feminini quoque propriam formam exhibebit, Sive finget, sive significabit. IV. eonsentire, disgentire; eetionem probare, improbare. In Homeri verbis et versibus interpretandis sententias admodum varias atque inter Se diversissimas exstitisse ex scholiis satis apparet. Quas in sententias aut doctrinas grammaticorum aut

prioris aetatis aut aequalium qui irent aut inde discederent facere n0n potuerunt posterioris aetatis scholi tae, ut in rem e88 videatur quarto iam loco exponere verba consentiendi et dissentiendio similia. a Verba consentiendi et dissentiendi. Drκατατίθεσθαι 1 consentire cum, non differre . Alterius grammatici doctrina exposita alter pergit: Ρl60 δεώ δἐ vr κατατί γε μαι, ipse quoque a88entior; Simm . U/523. Quoeum aliquis faciat, dativo indicatur: Λ235 ὁ Ἀσκαμνίτη συγκατατι eri με vis c Ἀριστάρχ etB262 καὶ 'μεic δε-t τω συr κατατιθέμεθα sim m. 289 754. 2 lectionem probare 396Πτολεμαῖος μεν ivr κατατίθεται j rκλιτικὴ ἀναrνωσει simul. 55 D130.

Συμφωνειν congruere, facere cum .

1 Non de ipsis viris, sed de eorum doctrinis aut scriptis congruentibus aut non eon

gruentibus usu venit e g. 259 ταίροιc κατ δοτικὴν αἱ Ἀρισταρχον. συνεφωνει και η ΖηνοδόTor Res igitur est de Aristarchi et Zenodoti editionibus inter se congruentibus sim in I 136. Praeterea conferendum est 240 ἐν. Νικία ἀναστρέψει' ου GDμνωνεῖ ὁ τὰ τῆ ἱστορία αυτω φασινἀρ Ἀρίσrαρχον τοι κυριωcέροι σνντάσσειν de προ σειc quod scholion vertendum videtur Aristarchi studia cum eo non faciunt, quem dicunt. 2 Sed paullum ab hoc usu recedit verbi vis in scholio 216 τι Z. e. νωιν non νῶι). οντο δέ ἐστιν σμῖν η ἐμῶν, περ ο ν σν νωνεῖ τὼ δε νω χωριc.τοῖ - μαίνει ημἀc ημεic, περνον rει. Agitur de pronominis forma recte constituenda, ne discrepet ab huius loci sensu ac voluntate. Νec non ον προσέχειν verbum 8 dissentiendi, e g. I 0 ου προ σεκτέον τοῖ ν ν ἔν ἀνεrνώκασι se διάπαντα pro διὰ πάνταh i. e. in eorum partes non eundum est, qui unam vocem διαπαντα Illabis effici volunt apud Stephanum non assentiendum, astipulandum, fiducia collocanda est.

18쪽

Denique ipsum verbuni adversandi est doctrορενειν, quod scriptum legitur Φ130 μέ ποτε μέντοι κα ὀ Ἀρίσταρχο σνrκατεθετο si ἀθετῆσει, μηδεν ἀντειπων τι Ἀριστοφάνει i. e. haud Scio, an assensus Sit, c. Aristophani hoc versus delenti, etiam Aristarchus ei non adversatus. b. lectionem probare vel improbare. Admodum varia, ut res secum seri, hoc in genere sunt verba, verborum notiones, dicendi rationes an ναινεῖν collaudare lectionem Azb δι ἀσπιδεοςyκα Ζηνοδοτος δε συναινε τῆδίχα τοτ α ρανῆ, 8c. διὰ σπιδεoc 3. Παραδεχεσθαι verbum quid sit, saepius dubitare poteris. 1 Proxime accedit interdum ad verba illa εκδεχεσθαι, ἀκονειν, νοεῖν, ut it accipere, intelligere, e . g. 10 Μυρμιδονων τοναριστον, c. Πάτροκλον fuerunt enim, qui negarent Myrmidonem a poeta atroclum dici posse, ut delerent hos versus, cui tamen difficultati Aristarchus subvenire studet δειν δε νησιν 1ρίσταρχορ

sive intelligendos esse dicit, ut sit sensus eum, qui post fortissimum Myrmidonum, se Achillem, secundo quasi loco optimus erat. Nec n0n eodem modo verbum interpretabimur, ubi quaestio erit de singulis vocibus vel in hunc vel in illum modum accipiendis atque subaudiendis: UUt αλ . oe 'Aρ.

pergit itaque nihil impedimento est, qui hic quoque similem comprobemus de etionis ratio item. 3 Denique lectionem ipsam pr0bare παραδεχεσθαι est 242 επι εο πολλά -υro μἐναιρε, se βραχε διαστελλειν' δι δῖ τὴν Dναλοι νην os mini, αδ εχτ si ἀνάrνωσι e, i. e. lectio sive verborum distincti non est probanda.

In horum verb0rum numero κρίνειν quoque Verbum si inplex eiusque compoSitum προκρ νειν

σπιδεο .... Κρατης δε προκρίνει τὴν διὰ του α ρα ἐν i. e. ἀσπιδε oc. Cuius Acholii argumentum si paucis complectimur, haec est ratio scholiastarum alii lectionem ἀσπιδεο praeserunt, velut Ascalonites et Crates, alii πιδεο 00mprobant velut enodotus et merias Alexio vero utrumque ratione quadam agnoscit et probat. Utriusque lectio si is rationes ex Aristarctii libris deinde additae sunt. Quamobrem in dubio esse mihi non videtur quin κρίνειν sit ex ratione quadam agnoscere iVe comprobare de προ κρινε ιν praeferre omnino dubitari non potest. Huic verbo proximum 8t ρε σκειν 289 α λαυρι νον Tρυ νωνι δἐ ἀρεσκε ἡ σχρῖματισμὼ συνθε roc εἶναι, i. e. Tryphoni lectio placet, ita adiectivum fingitur compositum contrarium occurrit 1139ον αρεσκε δε ἈρισTάρχω, SU. 17 διά του χαλκῖc, nec vero χαλκον ρανή , si in m. B3l f 638 233. Idem dero is λυπεim apud Aristonicum K497 έθετεῖται κα τυ δι μητιν Ἀθήνης λυπεῖ i. e. versu e textu reicitur cum aliis de causis, tum quia displicent verba δι μητιν

19쪽

quoque relata ettulisse satis habeam: Vocabula sunt ἁρμοζειν convenire ἁρμοζόντωe, cui opponuntur ἀνάρμοστος et ἀναρμοστω e, Aristonici fere propria ubi recte aliquod vel apte dici aut contra adnotat'. Occurrunt modo de singulis vocibus modo de totis versibus aut apte, aut inepte positis 1 de singulis vocibus versuum sensum turbantibus 23 hol τι Z. ρ.

εου τουτ δε . . . . υχ αρμοζον τω λυγω; 2 de ostibus consentaneis personae alicuius

moribus: A 20 τετελέσθαι nisi τι Z. e. τ δε καὶ τετελεσμενον ἔσται τοντο δε τη Ἀθηνῶἁρμοζει μάλλον 3 de versibus ab alio loco apte vel inepte translatis, ita ut eo loco. ubi uplius leguntur, a poeta ipso eos profectos esse iudicemus ubi minus apte ex illo loco ab interpolatore translati esse existimandi sint e. g. 694 6 ι εξ Lων τοπων ἐστiν ὁ στίχoe. Dν ἀ ον χαρμοζει vel 50 ε ἄλλο στιχον τὰ ημιστιχιον εστ νυν ναρμοστω προστεγειμενον Ceter08 locos a Leidenrotlii diligenter comportatos praeterimu8 cf. t ιως et ρ9ω infra. Haud absimili ratione ac vi ab Aristonico ponitur συμ*έρειν, e. g. 4 Tot γὰρ του ναυσταθμιον τυποις συ νερε ηορα νὴ se μεσσηrvc Σιμόενιο id Ξάνθοιο θοάων'; i. e. quadrat haec lectio ad loea castrorum navalium. Ut quisque lectionem alterius improbaverit facere non p0terit, quin alterum erravisse dicat, quin eum vituperet Verba errandi et vituperandi sunt:

Πλανάν, πλανασθαι in errorem inducere, induci, aberrare. 442 πρωrισro 'οι- ληοc or οἱ τοιον ro τοποι aria, νηπι α ν τον Ζηνοδοτον, ω ε δέξασθαι χωρi του 'ia hoc: i. e. quia tales loci in errorem induxerunt Zenodotum, ut Dominis formam Ἱλaro esse putaret Sim m. 807Πl61. Genus passivum πλανάσθαι aberrare legitur fi 561 πλανηγίνεε δε τι νε γράgo DGιν Συν ΤεTρακαιδεκατον, Re Pro te X tu τρισκαιδέκατον i. e. tonnulli decepti quartum decimum

II μνεσθαι vituperare 226 i i χω η i Ορ9oro νεiσθαι θελει .... δι μεμπrso Pεκε νην ἀνάrνωσιν i. e. quamobrem vituperatione digna videtur illa lectio qua uelitie pronuntiatur pronomen. Verbum p qum reprobandi ἀποδοκιμάζειν semel a Nicanore adhibetur H 177 θεοῖσι ὁ χειρας άνεσχον ον ὰπ od om μίζει μέντοι τὴν τεραν se την διά ron ψίδε χειρας ἀνίσχον Ἀραν ἐν δ'Ἀλεξίων i. e. etiamsi ii textum recepit lemmatis lection0m Alexio, tamen it0ram illam lectionem ProrSu8 0n reprobat. c. lectionem textu inserere. Quo quis meliorem putaverit aliquam lectionem eo magis textui inserere volet. Huius generis verba sunt Προσ εσθαι lectionem admittere E 340 4ω ὁ προσίεμαι την συνήδη ἀνάγνωσιν δασε νονσαν quidem admitto ieetionem, qua spiritus non reicitur. Planior iam re e8 ff25b ove tuo De o Diore or προσίενται ἐνιοι hos versu nonnulli in te X tum non recipiunt. Πείθεσ9αι ex Herodiani potissimum scriptis luxisse videtur eum semper in rebus prosodiae is usu veniat ita, ut duorum virorum sententiis expositis quarum altera plerumque Aristare hi St,

grammaticus pergat et hunc lectione comprobata i παράδοσιe y lecti vulgaris, subseeuta est,

in De παραδοσε o duplici notione vide sis Henbach Programmatis 1889 p. 9 11.

20쪽

- δεδετερον. και ἐπείσθησαν οι ραμματικοί. eque tamen Semper grammatici aut textus vulgaris Aristarchi auctoritate permoti sunt, e g. 2316 μορφνον ὁ μένιοι Αρ ἀετον idoe, και βαρυνει ἀλλ' ουν γε ἐπείσθη νγ παραδοσι τοre ξυνουσιν; imm ον ἐπείσθη O365, 619 705. on de Aristarchi, sed de aliorum doctrinis agitur 395 περ πλεεc Tυραννίων περίπλεες συνθετα, ἀνεννω ὁ δὲ Ἀσκαλωνίτης κατά παραθεσιν οιτο, δε και Ἀλεξίων' atque hae lectione causis stabilita pergit: ενθεν ἐπείσ9ησαν κατά παραθεσιν ἀναrινωσκειν Sim. 395, 40, 635. Νonnullis oeis πεχλεσθαι commutatum est verbo ἐπικρατεῖν, e. g. I 289 vim 'Αρ ως καλήν, και ἐπεκρατησεν οντως η παραδοσι c, i. e. et i textu vulgaris pervicit sive praevaluit; imm . 449 385. Quibuscum conferendum est 463 λικριπις κα οντως ἐπεκρατησεν αναγνωσιc, Re Ἀρισταρχον οξχνοντος idem fere 52 ἀλλ' ὐμως ἐπεκρατησεν Ἀριστάρχειος simm.

d. adverbia et adiectiva huc pertinentia. Sed saepissime, paene dixi saepius quam verbis grammatici, ut probent aut reprobent lectiones et sententias, adiectivi et adverbiis utuntur, quorum haec ollegimus exempla: λαλως bene et κακως prave, stulte utrumque ex Aristonici usu dicendi prosectum in Herodiani quoque sermonem venisse Videtur. 1 Aristonicus his vocibus Aristarchi asteris una explicat, rubi res est de sersibus ristarcho

i. e. quia hoc loco bene et suo iure collocati sunt versus, cf. αριικειν o. 3): imm. 385 343D210. 12 ου καλω γάρ ἐν τοῖς Θ, μετετε νησαν, i. e. non bene hi versus 12-16 hinc translati sunt in posteriorem locum 37l-375). 2. Idem hac voste Zenodotum, ubi temeritate quadam versus aliquos ex textu removit, vituperatione obruit 46 τι Ζηνοδοτος ιι νοτερους γετηκεν ον καλως. 3. Apud Herodianum adverbium καλως est 151 ἴδεν ἐν9άδε αρ o καλως δυνάμεγα ἀναrνωνα η' φυλάσσοντες ἐν Γι δίνθorro P. Νec valde differt usu κακως male, prave vitiose 1 de versibus ex altero loco stulteiranslatis 2 5 ἔτι ἐν τῆ τῆς 'Οδνσσείας κακως φερεται sim m. I 208 173. 2 de Zenodoti athetesibus mox probatis 2l κακιος ἀγετε Ζηνοδοτος sim m. 71παλίωξις ἡ δε ἀναερορά se asterisci relatio προς τυ ἐκ του δ' ἄν τοι πειτα Jl. 15, 69).

Verborum ordo casu quodam perturbatus est eque enim sterisci ad vocabula illa relatio addubitari potest ἡ αναφορα προς κακῶς); immo ranodoti temeritas vituperanda est, qua ut saepius aliis locis versum eradendum esse ratus quod verbum παλίωξις iterum legitur 69 asterisci voluntatem non intelligebat. Icribendum igitur videtur:

SEARCH

MENU NAVIGATION