장음표시 사용
11쪽
non ab emtore sed a venatiore, tanquam rei domino serendum esse, ita ut cum non amplius rem tradere possit, pretium etiam amittere debeat. Praeterea, uti nonnulli dicunt . emto videtur sese ad pretium solvendum obligasse hac tantum conditione, ut pro eo rem acciperet, quod si fieri nequeat, eius obligatio deficien e conditione erssare,
vel pretium jam solutum, quasi sine ulla
Causa retentum, R venditore restitui debere videtuT. Sed si rem necuratius perspiciamus, haec argumenta facile resulantur. Eietiim dicta regula, res perit suo J mino, quam ex Ieg. s. Cod. - Pign. Act. Colligunt, Perperam Proponitur tanquain ge- Neralis regula, quae semper obtineret. Nam pertinet tantum ad casum, si idem dominus sit Et creditor ejusdem rei, quae nem Pe
ei ex obligatione restitui debet, uti accidit in re deposita, commodata vel Pignori data, de quo Posteriori tantum casu in dicta leges Cod. agitur. Hoc in casu res Perit suo domino, id esι, dominus nullam Iiabet a
12쪽
tionem contra depositarium, commodatarium vel eum qui rem pignori accepit, de restituenda re vel damno resarciendo ratione Tei, quae sine culpa possidentis periit, adeoque ex obligatione restitui nequit. Sin vero idem dominus sit rei certae et ejusdem debitor, adeoque opponatur creditori , qui actionem habet ad rei traditionem petendam, res quidem perit domino, hoc
sensu, ut dominium necessario cesset, sed
quoad damnum quod ex rei interitu oritur, creditori tantum perire potest; nam obligatio domini ad rem suam alteri tradendam res interitu exstinguitur, haud aliter ac obligatio ad rem restituendam, a commadatario aliove, qui rem titulo precario acceperit ,
erga dominum contracta. Certum enim et Tei naturae consentaneum est principium, omnes debitores rei certae liberari ab obi satione, si ea res Sine eorum culpa pcxierit; cui consequens est, ut damn m ex rei intexitu, qui sine culpa debitoris accidit, iave Periculum rei. non hujus sit, quippe qui Iiberatur haud aliter ac si xem iam resti-
13쪽
inisset vel tradidisset, sed creditoris, quippo qui omni jura contrae dobilorem ratione rei vestituendae vel tradendae destituitur. i Quaestio igitur cuinam nocere debeat rei interitus. debitori an creditori, non pendetu quaestione uter eonum dominus sit, sed ab ea, utrum res perierit casu et ante moram
debitoris. Quod si obtinet debitor liberatur
ab omni obligatione ratione rei certae, Sive ejus dominus sit, sive non; damnum igitur est ereditoris ; sin vero, culpa vel poSi moram Periit, nullo modo liberatur, sed tenetur de damno resarciendo, etiamsi, uti in comm dato, deposito aliisque, debitor domin non .sit; unde apparet in pignore, deposito aliisve hujusmodi contractibus, rei sine culpa evante moram interitum domino nocere, sive rem perire domino non tam ideo, quia - dominus est, sed quia debitor liberatur et ereditor inde damnum ferre debet. Jam vero venditor, etsi dominus maneat rei nondum traditae, persecta emtione esti debitor vel certae, rei interitus igitur sivei periculum ad emtorem pertinere debeti ita
14쪽
ut hie damnum serat, nee propterea liberari possit ab obligatione pretii solvendi, quam a
sua Parte susceperat, quaeque nullo legitimo modo sublata est. Emtor enim pretium quidem solvere non tenetur, si venditor non steterit contractui, sed si res sine elus culpa et ante moram perierit . eausa traditionis non factae non venditori, sed casui fortuito, de quo non lenetur, imputari debet. Nullo igitur iuris sandamento emtor a Contractu Tecedere Posset, et retinendo Pretium dam. num fortuitum in venditorem rejicere. Nec Porro verum est argumentum supra allegatum , quasi emtor dicendus esset se ea lata tum lege ad pretium soIvendum obligasse, ut res ipsi traderetur; multo magis dice dus est se obligasse, ut et venditor ipsi o, Iigatus esset. Ut igitur ejus obligatio pe secta sit atque essectum habeat, sussiciL vemditorem vite obligatum, nec ullo modo in mora suisse ei satisfaciendi. Denique venditor rem vendendo omni suo jure Circa eam rem se abdicavit, et liberam iacit emtori voluntatem rem statim soluto
15쪽
pretio possidendi , quod ubi non secerit,haee dilatio damnum esse non debet vendwtoris.
Iure nostro, in Art. 1583 Cod. Civ. emtiovenditio inter partes persecta esse dicitur, et dominium a venditore in emtorem transferri, simulae de re et pretio convenerit, tametsi res nondum tradita, nec pretium solutum sit. De periculo vero in hoe articulo ne
verbo quidem dicitur, sed indirecte in Art. Cod. Civ. 1585 auris Romani principium hac in re probavit legislator; nam ibi dicit,
Si merces non per aversionem sed ad pondus, numerum vel mensuram venditae sunt, Venditionem non statim persectam csse hoc Semu, ut Periculum rerum pertineat ad emtorem, antequam a P PenSae, annumeratae vel admensae suerint: unde merito concludimus , Si merces per aversionem vel corpora Certa vendita suerint, persectae emtionis hunc etiam csse effectum, ut Periculum Sta-Diuili so by Cooste
16쪽
tina ad emtorem pertineat, etiamsi res n-- dum traditae sint. Ipsam vero hanc regulam in litulo de emtionc discrtis verbi A non Proposuit legislator, sed in articulo 162 statuit, quaestionem, ad quemnam venditorem an emtorem pertineat damnum, si res ante traditionem perierit vel deteri ος facta sit, dijudicandam esse Secundum primcipia, quae de obligationibus, ex conventione oriundis , in genere Constituta sunt.
Jam si ad haec principia generalia an, mum Fertamus, ex arviculis 1136, 1133 et 1138 Cod. Civ. apparet, obligationem dandi
continere obligationem rem tradendi, eamque, uti bonum patrem familias decet, ad traditionem usque conservandi; Porro eandem obligationem tradendi solo consensu perse tam fieri, atque rei dominium et Periculum in creditorem transferri, etiamsi traditio
nondum facta suerit, dummodo debitor non in mora fuerit, quo casu res ejus periculo manet. Tandem in articulo 1302 Cod. Civ. principium, dictiS consentaneum, sancitum videmus, debitorem rei certae liberari ab
17쪽
obligatione, si res sine eius culpa et ante moram perierit. - Ex hisce igitur apparet Iegislatorem eadem
principia in Codice Civili sanctisse. in qui--hus Iure Romano landamentum esse vidimus regulae, ad emtorem pertinere rei venditae periculum tametsi tradita non fuerit. Cui accedit, quod Jure Nostro emtione persecta non tantum emtori acquisitum est jus ad rem ex obligatione petendam, sed dominium quoque Sive omne jus in re , quod venditori competebat: unde sequitur persecta emtione - venditorem rem non amplius tanquam suam, sed tanquam emtoris quasi ex deposito tenere. Nullum igitur Jure Nostro dubium esse 'Potest quin, uti iure Romano quoque vidimus, Persecta emtione Periculum rei ven ditae statim ad emtorem pertineat, tametsi ea res nondum tradita fuerit; ita ut emtor licet rei interitu omnem utilitatem amittat, quam contrahendo sibi proposuerat, non tamen liberetur ab obligatione pretium solvendi , sed teneatur ac si alter obligationem suam implevisset. Aec objici potest articulus
18쪽
maticis tacite inesse censetur conditio resolutoria, ad casum si alter non satisfecerit
obligationi: haec enim dispositio applicanda non est, ubi quod non satisfecerit contrahens , ipsi nuFlo modo imputari potest, uti ex ejusdem articuli parte secunda sapParet. Sed uti Iure Romano ita et Nostro, si quaeratur cujusnam ex rei venditae interitu damnum sit, valet, quod Paulus dixit in I. 8 D. δε perio. et commo . Usi sanditas. v Nocessario sciendum esse quando persecta sit emtio ; tunc enim sciemus cujus Periculum sit.' et mox is si id quod venierit ap- Pareat quid, quale, quantumve sit et Pretium, et pure venit; persecta est emtio.'Scilicet ex supra dictis jam sequitur, ut Periculum rei sit penes emtorom, requiri, ut venditor rei certae debitor dici possit, et quidcm pure, ita ut dies obligationis et
19쪽
Quid autem quale et quantum sit, id,
quod venierit et pretium, aut statim inito contractu ex ipsa convontione apparet, aut demum ex facto quodam subsequenti definiendum est.
Emtio enim adest quidem et utrumque obligat, simul ac de re et pretio convenerit, id est, si unus se obligaverit ad rem vel res quasdam tradendas, alter ad pretium aliquod solvendum; sed non idcirco semper
statim per se certum et determinatum est,
quid in specie tradendum, vel quantum
pecuniae solvendum sit ; ut enim Contractus adsit, sussicit utrumque aliquam etsi non plenam certitudinem habere. t Priori casu, emtio si praeterea pure inita est, Statim Porsecta est, posteriori non est Persecta, antequam illud factum contigerit quo eontrahentes demum determinationemnet vel pretii certam fieri voluerunt. Ut autem inquiramus quando Prius, quan
do Posterius Iocum habeat, primo uobis
20쪽
distinguendum videtur inter res, quae instincte sive tanquam certa et definita cor pora in commercio hominum sunt, et conis siderari solent, atque eas, quae in quantitate consistunt, in quibus scilicet non ad ipsa corpora in specie, sed ad quantitatem et qualitatem respicitur , quaeque vulgo fungia biles di euntur, vel pondere, numero Vel
mensura constare; V. c. frumentum, vinum,
oleum ι alia.. Quod ad res , quae tanquam corpora desulta in L commercio sunt, nec Pondere, numero vel mensura, constant, emtio per-lsecta est, simulatque de re et pretio pare convenerit, ita ut nec ulterior determinatio requiratur, ut constet quid venierit et quid solvendum sit; verbi causa, si quis equum certum et determinatum , fundum vel domum vendit certa summa, nullum est temporis imomentum inter conventionem .initam et enitionem persectam. Simulac de re et Pretio Convenerit, Emtio statim ab omni Parte est persecta; venditor statim obligatus est ad rem certam ut determinatam in specie