장음표시 사용
11쪽
Oraculum de Pyramo editum et Pyram cursus et p. 53 et p. 36 narrantur. Titulus columnae illius in Isthmo positae adscriptus est . 172 et p. 392.
Priamum auxilio Phrygibus contra Amazonas missum ex Homero tradit Strabo p. 52 et p. 81. Alexandro cur exercitum per Gedrosiam ducere placuerit, exponit p. 686 et p. 722. Aegyptum ab Herodoto δωρον του Νείλου appellatam commemorat p. 30 36. 536. Pharum Homero πελαγίαν fuisse dicit p. 30 38 636. Famosus ille versus o παντος ἀνδρος εἰς Κορινθον ἐσθ' ὁ πλους affertur p. 378 et 559. Solymorum res, quae p. 667 totam paragraphum decimam explent, iam narratae sunt p. 573 cf. 630-631. 634 Xu. Haec repetitionum series aliquantum continuari potest, sed claudite rivos iam diu lectorem audio Xclamare. Exemplis vero allatis demonstratur atquo illustratur etiam id Strabonis Geographica extremam manum non Xperta a summa operis persectione longe abesse. Qua de re
plura dicam ad libr. XI, p. 502. II, 100 s. n. - 152, 12 ram. II, 3, 5.
' γαρ Ἀράβιος κολπος metastio δίκην -νος - καὶ μακρος π ἔακισχιλίους ἐπὶ μυρίοις που σταδίους. Ubicunque praepositio ἐπί cum dativo numeros coniungit, is numerus, qui praepositionem sequitur, apud Strabonem articulum habet: I, 35 ραβί p κολπφ . . . εν μήκει πεδον τι καὶ πεντακισχιλίων σεαδίων ἐπὶ τοῖς μυρίοις XV, 736 πεντηκοττα επὶ ola διακοσίοις της s. 205. 211. 14.233. 266. 335. 336. 701. Itaque etiam hoc loco, quem supra scripsi, ἐπὶ τοῖς μυρίοις scribendum esse arbitror.
Plane eodem modo a Strabone praepositio προς cum dativo usurpatur XIII, 89 σταδίους τετταρακονεα προς τοῖς κατον cf. 698 791. s. Scymn. perieg. V. 24 ετη δε τετταρακοντα προς τοῖς χιλίοις. Liceat mihi paulum a re declinanti de nonnullis praepositionis ἐπί apud Strabonem significationibus, quae quidem maxime notandae videantur, pluribus disserere verbis.1. ἐπί c. dat m ad Super. Re rem sequitur, sive de spatio sive de tempore agitur, rebusque in quibusdam enumeratis novae adduntur, sed pares' tantum res a praepositione coniungi solent. Haec qua Schaarschmidtius in Pausania probat, etiam in Strabonis sermonem quadrant. Sed Strabonis
consuetudo aut arctius constitui atque definiri potest. Nomina enim, quae praepositione a conectuntur, nunquam Separantur articuloque constanter carent, et notio
Inveniuntur autem talia iam apud Homerum, ut
illud: myχτχὶ π myχν γηράσκει, μῆλον δ' επὶ μιήλιν,αυτα ἐπὶ σταντλῆ σταφυλή, συκον δ' ἐπὶ τοκον, quod est in Odyss. 7, 120 cf. IL 14, 130.
Cum praepositione Ἀπί SP him regionem, versus*significat, proprie accusativus coniungitur genetivus autem
Schaarachmidi de επι praepos M. Pausau. Perleg. Vi et usu, dissert Lips. 873, p. 16. x Thucydidem varia riuoque praepositione AEn coniungere ostendit . iimmell, de praep. επι cum casibus coniunctam usu Thucydideo dissert Lips. 187b, p. s.
12쪽
subiungi potest ita modo, si certus aliquis finis regioni
atque viae indicatur. Qua ratione fit, ut, cum de caeli tractibus agitur, semper accusativus usurpetur, ut mvom Sim. cum vero de urbibus, saepissime genetivus, perquam raro accusativus inveniatur. Ita dicitur: mῬωμης 227 nusquam apud Strabonem praepositio πίregit accusativum huius nominis), cf. 233. 249 226 281. 323. 352 391 408 etc., απιχωρησαν ἐά ικου 214. 714, ἐπι - Ταξάρτου 507, ἐπι του στοματος αυτῆς θαλάττης9494, ἐπὶ τ υν πιλυβων 678. Contra cum accusativo ἐπὶ
77 te. Atque etiam aliis cum praepositionibus iungitur ἐπί, cf. in ἐπὶ Βάκτρων 24 εως επὶ Θάφακo 747. Ceterum in Hannonis periplo praepositio ἐπί, nisi hac cum significatione et accusativum recipiens, non lo-gitur.3. 1 ad, Bancogali lingua sur. Ex rei natura sequitur, ut praepositio m apud
Strabonem, utpote geographum, saepissime ita inveniatur, ut significet ad μ, an Qua in re quamquam longe usitatissimus est dativus, tamen interdum etiam genetivus usurpatus est. Atque cum horum casuum rationem in Pausaniae libris simillimam esse ex Sohaarachmidii accurata quaestione viderem, neque iniucundum neque inutile mihi est visum, numeros, quos ille in hac in re ausaniae libris perlectis attulit, comparare cum eis, quos
Strabonis scriptis percursis repperi riunt igitur hi: ἐπὶ θαλάττa invenitur apud Pausan locis 42, apud Strab. sive Θαλάττr sive nomen maris dictum est locis 70; επὶ θαλάHης Paub. 9 Str. 4. ἐπὶ υξείτ P ποντιν, ἐπὶ 'αλχ'ποτο ν Paus. 1.
Sohaarachmidi. l. l. p. 4 15. Strab. I, 9 Cas. I, 3, 4 in verbis καθάπερ φησὶ περὶ
σταδί u ουσαν illud tio est ἐπ αννῆ non recte se habet. Significat enim apud templum'. Hoc autem loco totam iam a mariusque ad demptum dici χν res indicat et verba quae addita sunt τρι σχιλίων ωαδίων svσαν. Itaqns non Π cum dativo quadrat
ad rem, sed eum genetivo vel acet Antivo exempla vide supra. Scribo igitur π ανὀον, qui dativus facilius ex genetis quam ex Ceu- stativo una potuit. Ex hiicydide exempla vide apud limineil. I. I. P. 20 seqv. qui ntivo modo affert. l.
13쪽
10 II, 106, 159, 15, II, 4, 3.
Idem vitium delendum mihi videtur ex libr. ΙΙΙ, 15, ubi legitur auro δε καθ auro et Αἰτὰ ορος ἱκανως -
εσταλται, προέτευε δε ἐπι τ Λἰγειον πελαγος. Verbum προνενειν cum ea quam requirimus significatione scriptum est in . XVII, 794 χωιια εα ιὰλλον ποονενο ει ιιεσοντο λιι ενα. Quam Saepe autem praepositiones eo et ne inter se confusae sint, omnibus notum est ).
Niesio'), qui βαρβάροις in ψεάβροις mutari vult, releviter aspecta optima atque speciosa emendatio contigisse Videtur, quam tamen, si accuratius in rem inquisiverimus, plane falsam esse facile intellegemus. Nam cum paulo post dicatur: ετ δε ῖς IρτάJροις, δι' i Avσι-νίας σ-- προς ἄρκχον καὶ δοσιν εἰσιν, ξαν γειν φησι etῆν γῆν ἀργυρ Q, καττιΤερ ει κτλ. nonne ex his concludi debet, Artabros supra nonduit esse commemoratos Qua autem
interrogatione Nies codicum lectionem uisingere studet: han Lysitani barbari non fuerunt 2μ, respondemus certosuerunt*, sed quid inde efficitur Quidni dicamos ba bari supra Lysitanos et ipsos barbaros habitantes 2 Nonne licet sermonem sacere de Germanis supra Bavaros habitantibus 2 In o his verbis avaros non Germanos
esse lege concludet Ultro otiam exemplum huius dicendi rationis extat apud ipsum Strabonem XVII, 839 Παρ-
Θναιοι καὶ οι περ viveto ν βάρβαροι. Teneamus igitur codicum lectionem et accipiamus barbaros illos, Carpetanos, Vettones, Vaccaeos, Gallaicos, quos enumerat Strabo
et δ' περκειμενη 1 εσογαια . . . νειν μάλιστα ρεσι διοριζεται. Ex constanti usu Strabonis emendamus δυσίν. Hisce enim sorinis verbi vo utitur Strabo: Om. aecus. δυο, gen. νειν, dat δυσί. Genetivus νειν invenitur quadragies 68. 76. b. 89. 108. 137. 148. 217 219 222 226. 237. 242 263 264 308 318. 336 378 386 431. 475. 477. 36. 37. 56. 560. 561. 647. 664 698. 703. 738. 752 bis). 754. 808. 14. 16. 20.)Somo legitur genetivi sorma duo, XVI, 782 δυο ιιενον et μερων δον, quae sine dubio in δυεῖν corrigenda est.
Dativus ori invenitur vicies 111 bis . 191. 202 238. 247 344. 384. 402 426 435. 34. 453. 575. 660 689. 700 792 793 826).V, 16, 341, 17 - , 1, 10.
Verbum m ισβητειν τινος, quod significat vindicare sibi
aliquid sive aliquem contra alius voluntatem , ut apud alios scriptores raro invenitur, ita Straboni in deliciis fuisse videtur qui id usurpat et cum res vindicatur, cf. 216 327. 337. 392 402. 45 et
cum homo vel deus , cf. 23. 45 Homerusin. 803 Osiris). Apud Demosthenem et Polybium passim legitur ἀμφισβητειν τινος χρa - ματος et in C. I. gr. I, p. 14 ubi Boeckhius adnotat: , ἀμφισβ. τινος maxime est de vindicationti, περί τινος de controversia universim . Cum omine coniunctum inveni modo apud Themist. p. 46 B
14쪽
Verba πλείon δε mutat Meinehius hin πλείους δ αε, quam coniecturam optimam lege' probat, Mulierus, ut
saepius, ne commemorat quidem.
Tum einelitus edidit o G rvrseo ησαν, quae ill-lerus recepit, Nies autem acerrimis verbis oppugnat. Dicit enim haec: At vix crederes, tantum Virum Mein. tam inconsiderate egisse nihil enim disserunt orἐγροτερο ῆσαν et οἱ πυτερω a ῆσαν Deo videtur ille intellexisse, ut οἱ IIDς, si optimo dici οἱ IIvi ερ ω . Itaque codicum scripturam servat. At videat V. d. ne opprobriae, quae eine hi obicit, in ipsum recidant Ac primum οἱ IIvτερω optime dici nemo unquam infitias ibit neque einelitus, vir graecum sermonem insigniter callens, nescivit. Iam vero ι IIvτερω σαν et Οἱ Tyντερω ταρ ησαν ita disserunt, ut illud rectissime s habeat, hoe eeus. ι εγγυτερω enim praedicatum enuntiati est, quod fieri non potest quin articulo careat. HOC Eum tellegeret Meinekius, a particula deleta scripsit pronomen relativum.
Articulum autem post verbum εἰναι δ praedicato adiunctum invenimus his locis Strabonis II, 122 to δ' ειῶον του πελάγους πλευρον Σικελία σε καὶ οἱ καμρ ω λεν αυτῆς πορθμοί; simillime XVI, 765 το 1ιεν προςαρκει πλευρον λεχθεῖσά σαν ρωος, - δε ε νον ὁ Περσικος κολπος - δε σπεριον solii oc, et δε νοτιον η ιεγάλη θάλαττα et IX, 25 το μεν Ia avrii εστιν οἱ πρως Evβοιαν
ἀμφ των αἰχμαλώτων. Praepouitio adnexa est verbo apud Strabonem in his exeniplis VIII, 875 Αἴγινα περι πρωτειων 1ι
Vindie Strab. P. 47. I. I. p. VII. os. Mithner anssithri Gramin. II, i. II et quae dixi ad Strab. XIV, 658.
παραλίs. Offendit comparativi forma in et corrigenda Videtur in πλγιAIτερα hac enim sorina Strabo aliis locis semper utitur cf. 40 216 606. 647. 727. 753 et πλησιαίmeta 11. Ceterum prima manus optimi codicis Parisinio hae verba non exaravit, sed lacuna, quam illa reliquit, secunda manu et deteriore illa quidem expleta
est. Formam autem comparationis in is τερος - αιτα-
τος invenimus pnd Strabonem otiam in verbis: ut εσαίτατος 3 et 809 προυργιαίτα ro 697, qui superlativus ab Hesychio et Suida commemoratur, sed excepto hoc Strabonis exemplo in litterarum monumentis nusquam XStare videtur.
15쪽
Ρrior ille versus legitur in Iliadem 640 alter, quem
Barnesius in Odyss. , 29 intulit Strabonis verbis nisus, postea ab omnibus Homeri editoribus inde a Behhero reiectus est. Eundem versum Strabo iam VIII, 350 adscripserat, sed ibi omnes codices concinentos αλκίδα καλλιρεεθρον exhibent. Quod adiectivum etiam hoc quem
tractamus loco pro verbo πεetexiscum scribendum Sse
arbitror; πετρήεσσαν nihil est nisi error scribae, cui ex Priore versu adhue ante oculos obversabatur ). Sed si r-taSSe omnia, quae supra scripsi, a Strabone abiud,
In paragrapho quaria et quinta Albanorum mores atque vitae rationes describuntur. Sunt igitur Albani
περικραν δε Θήρει παραπλησι ος τοῖς ' Ιβηρσιν θηρευzικοὶ δε καὶ αυτοὶ καὶ οἱ κι- aut 3 κτλ. Inter hae duo enuntiata, quae optime cohaerere nemo non videt, in eo-dicibus omnibus haec de Albanorum Caspiana inserta sunt: cm δἐ ῆς Ἀλβαν in χωρας και γ Κασπιανη, του Κασπίου θνους π ύννιιος, ovaερ καὶ et θάλατeta, ἀφανους
ζονιον ποτα/ιον quae institutam: horationem incommode interrumpunt, ut, quo consilio addita sint, nullo modo
possit intellegi. Verba autem, quae secuntur in odicibus, auro καὶ οἱ κυνε avxtu verbis illis interiectis nihil habent quo reserantur. Quareμ, einelitus pergit, Si ab ipso Strabone ista scripta sunt, necessario alium in locum transferenda sunt Sed in quemnam 2 Commo- cs hymn. hom. I. 247 Πὰν δἐ naei Κρουνου καὶ λαλκίδα καὶ med ut ιην.
t dum non reperiemus. Neque vero ab interpolatore ista esse prosecta videntur. Itaque Strabonem in margine ipsum sibi notasse haec existimo. Rectissima enim est Meinehi sententia, quam in praefatione Vindiciarum δὶ explicat his verbis: Ita enim existimo Geographumena sua Strabonem impersecta reliquisse neque ad eam compositionis speciem absoluta, quam ipse animo praesormatam habuit. Hinc magna illa totius operis inaequalitas, cuius ut aliae partes t non tantum propter rerum tractatarum diligentiam, sed etiam ob orationis et perspicuitatem et suavitatem egregiam laudem merentur ), ita aliae tanta neglegentia' scriptae sunt, vix ut eiusdem scriptoris esse
videantur ae manifestum sit, postremam auctori manum operis summae desuisse. e cum non continuo labore, sed per intervalla scripsisse videatur β), minime mirandum eSt auctorem, succrescente inter ipsum commentandi ni Sum materia, multa passim superioribus ad sententiam' p. VI.
In hunc numerum rosero descriptionem Italiae, Graeciae, patriae Amasiae, Indica te. y Rittor Geschielit de Erdhunde und de Entdecliungen p. 114 Strabonis aciem mentis Atque iudicium laudat.' imprimis maxima pars libr. XI et XII of etiam ramer et Mulier ad V, 73 Cas m p. 253, in. 20 r. p. 622, in. 34Didot. Quo temporis spatio Strabonis opus scriptum sit, quRm ceu iratissime fieri potest, exponit . Nies in Hermes' vol. XII l, p. 33Sequ. Dui maXima ex arte assentior Demonstrat igitur eam operis partem, quae est a libr. IV, p. 206 Cas usque ad libr. XII, 556, exeunte anno duodevicesimo et initio anni undevicisimi p. C. scriptam esse, deinde XVI, p. 749 paulo post initium eiusdem anni sud quominus in fine anni vel initio insequentis anni hae scripta esse dicamus, illud νυν, quod est in verbis: νυν δ ἐπαρχία θονεν iΚοριμαγηνη, nihil impeditin deniquo libr. XVII, p. 828 et 840 paulo
post Jubae mortem, quam anno XIII p. . factam esse contra Nie- sium puto cum Rutilio, es Flecheisen Annal. Vol. 117, p. 42 seo. Et L. Militer numismatique de r ancienne Afrique III, p. III.
16쪽
suam aut explicandam aut supplendam addenda habuisse, quae primum in margine notaret, postea si vita suppeteret, ad iustam orationis sermam redacta reliquis interponeret. Hue pertinent etiam errores passim commissi i)ac repetitiones creberrime saetae Inter ea autem, quae Strabo in margine ipso adnotasse videtur, numerandum esse censeo et illum locum, a quo prosectus sum, et alios nonnullos, ad quos perlustrandos atque expendendos nune
XI, 503 - XI, 4, 6 exir leguntur haec verba: φερειδ' Crii καὶ τῶν ἔρπετων τι των Θανααιι υν καὶ σκορπιονς καὶ φαλάγγια των ὁ φαλαπίων τὰ ιεν ποιει ελ ωντας ἀποθνησκειν, et ει κλαίοντας ποθφ πι- οἰκείων, quae verba huc minime quadrant g). Nam in continua morum atque institutorum Albanorum descriptione de improviso illa o quibusdam Albaniae animalibus inculcantur. Sed aptiorem quo legantur locum nusquam ideo neque interpolatori ista tribuerim, sed a Strabone ipso adnotata
Idem dicendum est de eis, quae in fine D extant: λεγεται δ' Ιάσονα stετὰ uestενον κτλ. quae cum et ipsa molestissima sint et eadem narratio p. 30 prolixior et accuratior, ut Pengelii verbis utar, prodeat, en Zelius et Τgschuchius spuria iudicaverunt et Meinelitus t quoque suspecta habuit, servant contra GrOshurdus, ramerus, Mulierus quanquam causa ab his allata, cuni verba καθάπερ ειρηται, quae p. 30 leguntur, huc spectare dicant, mihi dubitationis aliquid habere videtur. Nam si revera Strabonis illud καθάπερ εἴρηται scribentis menti
atque oculis haec quae tractamus obversata essent, non.
credo, unde in rem eisdem verbis teriisset novi enim fore nihil affert nisi auctorum nomina. Itaque potius putarim Strabonem in Thessalicis de urbis Armeni situs disseruisse arbitratum illuc remittere lectorem voluisse. Sed ut eo revertar, unde digressus sum, haec quae de Jasone p. 503 narrantur retineo atque Straboni imputo eam ob rem, quod quibus de causis quove consilio Φ quis huiusmodi narrationem in Strabonis verba hoc loco inferserit, neminem Xistimo dicere posse.
mine traduntur: ο δε μεριεοδας καταράσχων - - ορ ρον διὰ τῆς των si ιαζόνων καὶ χῆς Σιρακηνῆς καὶ in ιιεταξυερημος εἰς τὴν Μαιωτιν κδίδωσι, neommode interrumpunt rationem de Gargarensium et AmaZonum societate institutam itaque Pengelius et zschuckius pro additamento ea habuerunt et Meinelito' item suspecta Sunt. Contra quos verissime ramerΗs: neque inquit talia sunt qualia eiusmodi additamenta esse solent neque video locum aptiorem quo seripta suisse iure conicias Romigitur in medio relinquit. Sed ut meam sententiam proseram, . etiam haec Strabo, quae Suo loco transmiserat, eum primum aut ei venere in mentem aut scripta legit in libro aliquo, in margine notabat ). XI, 9 m XI 2, 17 κακωθείσης γὰρ χώρας νοσεῖ τὰ των θεῶν νδε τιμῶσθαι Θελει φησὶν υριπίδης.
Madvigius advers. crit. p. 64 optime Nihil igitur additamenotum habendum est, nisi quod et ipsum iustam habeat in sententia aut oratione offensionem et cuius addendi causa probabilis et ascribarum simplicitate non abhorrens ostendi possit et quod consilio addentium aliquo modo respondero intellegatur. Vind. p. 186.' Groshurdi sententiam, qui ermodam fluvium eundem esse atque eum, quem supra Μermadatim Strabo nominavit, et utrobique Μermadalim scribendum esse censet, resutavit herius Geogr. Vol.
17쪽
Moinckioi haec ineptissime incultata esse videntur,
,quamquam ea ab ipso Strabone adiecta esse non prae-sracte negaverim μ. Sed cum talia Strabo nusquam addere soleat, eruditi vero lectores poetarum versus' large effuseque sparserint, ista non a Strabone prosecta, sed dolenda esse puto. Neque aliter iudico de eis, quae in i XV, p. 730 in XV, 3 8 de Darii elogio sepulcri narrantur: μεμνηται δ' Luησίκριτος καὶ ὀ ἐπι του Λαρείου τάς pyeάμι ια' τοδε φίλος η τοῖς φίλοις' ιππευς καὶ τοξοτης ἄρισιος εγενομην κυνητων ἐκράιουν πάντα ποιεῖν γ δυνάμην. Haec verba admodum leviter cum re tractata cohaerent et orationis continuitatem moleste turbant. Nam postquam in eis, quae proxime antecedunt, de Cyri tumulo sermo suit, verba illa quae Darii tumulo commemorato secuntur ex Aristo petita, qui , λέγει δίσεεγον τον πυργον καὶ μέγαν κτλ. non ad Darii, sed ad Cyr tumulum, etsi nulla addita est explicatio, reserenda sunt. Itaque ea quae supra scripsi verba a Strabone aliena esse opinor.
In verbis, quae hic leguntur: D m o Καυκασον μετενεγκεῖν εἰς τὰ γνδικἀ ορη καὶ etην Diσιάζουσαν ἐκείνοις λίαν Θάλαειαν - ων περκειμένων τλῆς Κολχίδος καὶ του Evξείνου ρουν, hoc verbum Ορων Haasius' corrrigi iubet in ραν. ἡ Ηaec enim μ, dicit, est illa nugacissimorum scriptorum fictio, ut prospectasse Macedones dicerent a Caucaso mare Indicum quasi ante pedes positum,
λ Vind. p. 84. cf. p. 2 s. n. 9 in. 17, 47 n. 342, 364 370 te. φὶ Dativum et 2, quem exhibent codices , o, et editiones ante Kramerum iitremulierus mihi restituisse videtur. Κramerus ἐπίγρα ιμα, quod extat in codicem, scribi vult, sed hoc non necessarium St, s. Steph. Thes. s. v. ρα ιιια. Ηaase, emendationes faciles te. In Programin. Vratistav. ad diem natalem Frid. Guil. IV rite celebr. 1858, p. s.
quod plus quam tricies mill stadiis distabat Sed quamvis pulcra imago si oculis nostris oblata esse videatur, tamen emendationem salsam esse apparet iis ex causis. Si enim Caucasus mons in Indicos montes revera relatus est non iam τῆ ς Κολχίδος καὶ os υξείνου πέρκειται neque hinc mare Indicum prospicitur, sed ab Indico ut ita dicam Caucaso Praeterea issendo et di infinitivo praesenti Oραν, pro quo oriatum Xspectares et in eo, quod ad μεχενεyκεῖν et ea diversa subiecta essent sub- Rudienda, cum it μετενεγκανεες sint scriptores illi, οἱ Ορ uarie essent Macedonum milites. Hai videamus, quibus causis Ommotu Amaasius codicum lectionem emendaro
studuerit Primum , parum vectes dicetur Caucasus in Colchicis montibus, qui ipsi Caucasus sunt. in Indicos transferri Sed plane recte hoc dicitur Caucasus transfertur in Indicos montes ab eis, qui usque ad haec Scriptorum somnia Caucasus nominabantur. id quod statim sequitur: 'αυτα γαρ οἱ Ἐλληνες καὶ Καυκασον νομαζον καὶ ἐνταυθ' κτλ. cita rudi ab lis scriptoribus mom qui supra Colchidem et Pontum Euxinum iacent montes au- casus appellentur, sed Indicus aliquis mons supra Indicum mare At εις non recte de mari dicitur Sed hoc nihili est Simili modo lauto post scriptum est: -υνομα του ρους ιιετενέγκαντες εἰς τὴν γν&κγλ. Eadem autem res traditur etiam in libr. XV, 688. XI, 14 - 467, 1 - Ι 8 8. διείργειν δε Σάκας μεν καὶ Σογδιανοις ον Ταξάρτην, καὶ Σογδιανους δε και Βακτριανους o 'Dξον. Expunge molestum illud καί, quod est post Vaξάρτην Discernuntur inter se binae gentes, Sacae a Sogdianis, Sogdiani a Bactrianis, et cum in priore parte μέν positum sit, ei in altera δέ non καὶ - δέ respondero
18쪽
M καὶ Αναξίμανδρος . . . καὶ Λημοκριτος δέ p. 3 καὶ αἱ
καὶ τους ἀθρώπους δ οἶδε sed exempla sunt ubique et apud Strabonem et apud alios scriptores ). Negationem si addimus, sit oυδε - δε os XI, 508 oves τοῖς περὶ
1λεξάνδρου δε συγγράφαα ρ διον πιστευειν antea dictum est, fidem minimam esse habendam scriptoribus vetu
ταις καὶ νιῆ 'Phειa, et του Νικάτορος richia καΗaec verba aperie corrupta interpretes variis modis sanare studuerunt. Ac primum quidem cum manifestum sit urbis nomen post verbum Ῥάγαις excidisse, Gros ur-dus eumque secuti ramertis et Meinehius inseruerunt
'φάκλεια coli. 514 η), Mulierus autem confidenter 'Aχαῖς inserendum esse dicit, quod nomen Heracleae ab Antiocho impositum esse tradit linius ). Cum vero hoc nomen apud Strabonem nusquam inveniatur, Groshurdum equi malim. Deinde vero προς Ῥύr 7 einehius et litterus coniecerunt omnesque editiones καὶ vetὴ Ῥάγα in sequentibus exhibent excepta Groshurdiana, quae υταὶ Ράγαι scribit. Quanam igitur forma huius nominis Strabo usus est Omnibus aliis locis pluralem numerum Ῥάγαι invenimus, et p. 60' Duride auctore et p. 14 quater ex Apollodoro, ut videtur, et p. 25 ' in XI, 13, 6, id est sex sere lineis post singularem illam formam quam volun Itaque Strabonem diversos auctores secutum
' et Sohaeser ad Longum p. 350 Κrsiger ad Xen Anab. I, ,
medias inter plurales Arma semel singulari usum esse, quod ulterus contendit, credat Iudaeus Apella. Unus recto mihi videtur Groshurdus sensisse, qui p. 24 ut supra dixi pro verbis aura Ῥάχεια satis facili mutatione αυιαὶ Ῥάγαι correxit. Quo vero Stephani Byganti loco
Kram erus, alii nixi formam 'Pάγα tuentur, et loco aperte ex Strabonis verbis hausto, etiam illic puto Ῥάγαι seribendum esse. Stephanus enim s. v. Ῥάγα tradit haec: 'Phα, πολις εν Μηδί 7, 9ὀΦ εθνικον τῆς lite 'Pαγὼς Ῥύτιος, τῆς δε Ῥάγαι 'Pαγηνος ως Καρρηνος.ὰ κΤισμενη πο ελευκον του ικάτορος. καλεῖτο δε καὶ Mρcωπος. blε- et os ιάσθη δε καὶ Προάκη a 'Mρωκον, βασιλεως et urΠερσων. εω νῆσος Αυκίας Ῥάξ, ἀλλὰ ταυιης μεν οε ικον Ῥάχιος, τῆς δε πολεως Ῥαχητος. Post hoc quod ultimum est vocabulum 'Parquo Meinelitus fortasse verba n Καρρηνος addenda censet. Quod mihi probabilo videtur, sed nihil nunc refert nam ipsa hae in compara tionem vocata Vo Καρρηνος, nempe a Κάρραι, luce clarius demonstrat, olim in Stephani Ethnicis 'Para scriptuni fuisse. Hanc autem sormam 'Pdra etiam Diodorus 19 44 Praebet, qui nomen eadem qua Strabo pp. 60 et ΙΦ)ratione natum narrat 'Para legitur apud Athenaeutiit 2 p. 513 F, 'Pάγα apud Isidor Charac Mans Parth. I.
-Oν τοίνυν ἀπαιτήσομtεν αντον τίνες εἰσὶν οἱ κτλ.Niosius ' post aura inseri iubet oro parum recto, ut ostendit locus orsimilis XIV, p. 78 'Εφορον et rc ρτοντο πρωιον ἀπαιτεῖν χρῆν, τί δή κιλ. Paulo infra de Amazonibus sermo eSt, contra quRSPriamus quondam v/ιμαχῶν τοῖς Φρυξίν pugnavit, or ea o ' ηλθον Ἀμαζονες νειάνειραι
, quae uncis inclusi, eieceruntinoistentus Et Meinckius.' ind. Lecti. arburg 1878, p. XI
19쪽
Ρriorem Versum cum non recte se habere eluceat,
editiones inde a Xylandro ponunt hunc ex Iliade peti
ηματι ιῆ, ora τ ηλθον ' ιμαζονες ἀνetιάνειραι. Sed riuomodo talem corruptelam natam ESSE putemus Lege modo Iliadis versus , 8 seqv. vi εο ῖ ἡ τότ ἐστρατου veto παλ-χθας Σαγγαρίοιο ' καὶ γαρ θων ἐπικo ρος ἐων 3 ετὰ τοῖσιν λεχθην )η1ιατ ον, οι et ῆλθον Ἀριαζονες ἀντιάνειραι. Statim videbis, versum illum, quem priorem exhibent codices Strabonis, compositum esse ex primo et tertio eorum, quos e Iliade adscripsi, versuum. Itaque Suspicor etiam primum illum versum a Strabone scriptu insuisse, qui optime adnectitur verbis: τοῖς Φρυξίν, o si TOTEστραεί 19ντο κτλ.
leguntur in . XIV, p. 8 l. XII, 566, 561, 23 m XII, 4, 30.
Niesius thparticulam in quae est in verbis: si νοτερον τε τουτων τι προ νοτον ή μεγάλη Φρυγία, in σεὶ mutari vult, , cum et nullo modo tolerari posse apparat. Immo ver non modo tolerari potest, sed optime quadrat ad rem, ut si in codicibus ἐστ legoretur, ετι ut coniectura reponeremus. Sententia enim haec
est a meridie Bithynis sunt Mysi Olympent et Phrygia Hellespontia, Paphlagonibus autem Galati, his duobus rursus a meridie est Phrygia Magna larticula τι igitur
coniungenda est eum verbis προς νόεον et significatio Τ), quam ei tribui, probatur loco simillim II, 131 -υ με- σηιιβρινοτάτους-, ους δ' Iro τουτοις - , ou δ' δει πο
XII, 576 in 79, 14 α XII, 8, 11.
ἐν ταυτηὶ δε et νήm τῶν Κυζικηνῶν eo εστὶν ενδενδρον Ἱρrάκη. Insulam Cygicum his verbis cindicari ipsa res docet; Artaco enim mons in Cyzico situm est, ' cf. 582. Sed vitium inesse in istis mihi videtur, nam si insula aliqua vel urbs ita indicatur ut verbis 'uae sunt νῆσος et πόδες gentilicii nominis genetivus adiungatur, semper hie genetivus apud Strabonem inter articulum et verba νῆσος sive πόλις collocatus est; is Κυζικην sm νῆσος 125 582. 635 et 'Io 0ν Κυζικηνων πόλις 586 ubique significatur Cyzicus. Similiter δε υτ εσβία x νῆσος 582 est Lesbus ipsa a τ ῶν Γαδιiανῶν moti se Γάδειρα 141 η - Μεσσηνίων πας - Μεσσήνη 361 η των ΠαλΛα- τῶν πόλις - Πάλλει 648. AEL 156 17 a τῶν Ἐξιτανῶν πόλις; 89 την ampακητέον πόδεν 591 η των Ἀβυδην iis χωρας'). Itaque, cum nusquam talis genetivus verbis νῆσος vel πόλις postpositus sit, etiam hoc quem tractamus 'ocin aut εν τα si δε si τῶν Κυζικηνά is mino aut εν ταυτηὶ δε τῆ τῆσν τῆ των Κυζικηνῶν scribendum videtur ilia esset loci medela, si quis verba τῆ Κυζικηνῶν ex glossemate orta esse ratus ea deleret; ines hoc vix recte, quia his deletis res parum perspicua est.
XIII, 583 - ΙΙΙ, 1, 5. In paragrapho quinta dicit Strabo Idae montes προ-
20쪽
ποδας esse in terrain vergentes Zeleae urbis regionem, ad mare Aegeu in spectantes Lectum promontorium. Et Homerum recte Lectum adeundum fecisse eis, qui amari Idam peterent. Haec pertinent usque ad verba:
ειρηκεν ορθως Sequitur additamentum, quod eiciendum esse ostendit ei nekius i), eiecit Mulierus. Tum Strabo pergit his του δὴ reo δας ovc πάιον ἐν ἐκάτερα φράζω οντως η - εκ ro καὶ λὶν ελειαν Oμηρος istλ. Ubi tandem do olea quid Homerus iudicaverit, diutum a Strabono invenimus Nusquam. Itaque lacuna intuenda est post verba: ειρηκεν ὁρθως Quomodo autem explere eam possimus, apparet ex pitonae Palatina, quae hic Vera servasse videtur ); in ea enim scripta sunt haec: oet D urteo τῆ γδην το eo ἀφορίζει et se τε Λεκτέ lubet pisti no του πελάγους καὶ τ Ζελεί δ υπαὶ ποδα ει ατονγδης ε λεγα ν. st Iliadis versus B, 824, quem Strabo paullo infra p. 85 affert. Hic igitur versus certe a Strabone eo quem tractamus loco prolatus sui et fortasse eodem modo cum superioribus coniunctus, quo Verba subditicia coniuncta videmus, ut scriptum fuerit . . εἴρηκεν ρθως. καὶ το ,,οἱ δε ελειαν ναιον πιπαὶ ποδα νείατο γδης κτλ.XIII, 8 in. - 11, 22, XIII, I, 9. τουτους δε ἐκάλει καὶ Λυκίους, scit. 'ostηρος. Scribe δἐ καλει tempus imperfectum nihil ad hanc rem Casaubonus et Mulierus Vertunt: vocant . De eisdem Lyciis dicitur p. 85 ou καὶ αντον καλεῖ ρωας, scit 'Dμηρος.
vindie. p. 202. Ita scriptum est ex coniectura rameri, quam recepit Mei-
nehius Godices omnes exhiboni οδ οντ υς. sillerus proposuit: εἰρηκως. ' Etsi caute ad textum Strabonis corrigendum adhibenda est, nam saepius reci Strabonis codicibus non traditas supplet de suo.
Corrige veto, quod, quamquam optimus codex Vaticanus y F praebet, editores recipere non ausi sunt. παραρρεῖν autem semper apud Strabonem cum accusativo coniungitur 614 o παραρρεων viri metus1ος; 24 παραρρεῖ δ' o Κάικος - Περγαμον cf. 207. 238. 247. 25. 382 387. 409. 10 426 427 428 546. XIII. 630, 88, 18, XIII, 4, 16. Βελλεροφόντου χαραξ καὶ ο Πεισάνδρου etάφος ov
Codices , ο κ addunt v v 0st υἱου, nempe X coniectura, quos tamen secuti sunt Coraes, ramerus, Meinehius, Mulierus; neque ait ramerus, Videtur abesse posse . Tamen abesse potest neque quidquam codicibus illis possimis tribuendum, cum Saepius apud Strabonem vox veto simili modo opprimatur, cf. 12 voveo καὶ οἱ παῖδες 32 'Aλκμαίωνος καὶ των παίδων ς608 ηντητορα καὶ Ους παῖδας 397 Πεισισεράτου καὶ παίδων 427 διεδεξαεο κεῖνος τὴν ἀρχην καὶ οἱ noroνοι.
δρες δε γεγονασιν ἐξ αυτῆς feodoto τε ὁ συγγραφεν . . καὶ 'φάκλειτος ὁ ποιητής . . καὶ καθ ήμ Λιονυσιος ο συπρα φευς. Cum ratio tum constans Strabonis usus postulant, ut verbum aliquod quo fama virorum expressa sit addatur hoc enim scire minime interest, qui viri ex Halicarnasso fuerint, sed qui illustres viri Permultis vero cum huiusmodi adiectivis Strabo utatur ad hane rem significandam, haud facile dixeris, quod hoc loco supplendum sit fortasse post αυτὶ, inserendum αξιοι μνημης.