Observationes Strabonianae [microform] ..

21쪽

Exempla autem huius dicendi generis sunt haec saepissime inveniuntur adiectiva αξιοι μνήμιης XII, 548 ανδρες

Μενιππος, quae Mulierus vertit indiligenter inde suit Menippus, rhetor praeclarus) 670. Ter leguntur adiectiva ελλονιιιος XIII, 25 τδρες δ γενονet ελλογιμοι . . Περγαμηνοί, cf. XIV, 45. 658 ε δε αν B γυλίων male ελλογιμιος ν ὁ Ἐπικουρειος Πρώιαρχος, Mulierus vertit salso Bargyliis natus fuit Ρrotarchus, Epicureus secta, vir celeber), et ενδοξος:

βανδεις. Hoc attributum etiam genetivi forma induitur, ut pendeat ex verbo ἄνδρες, s. XIV, 7 γεγονασιν ἄνδρες ἐνθενδε τῶν ὀνομαστων, 57 υτος τε δή εστ etc. ετμβων Κ ς άτηρ, 643 ἄνδρες θετοντα λορύνιοι - μνημο-νο

μεν--

Aut igitur Strabo verbum ἄνδρες cum adiectivo coniunctum usurpat aut neque Verbum ἄνδρες neque adiectivum, ut XIII, 608 ἐκ δε τῆς Σκήφεως o τε Σωκρατικοι γεγονασι, cs. 10. 658. 759 etc. Hoe autem Verbum γε-rσνε, quod saepe invenitur in hac dicendi ratione, nihil significat apud Strabonem nisi natus sive ortus est', cum apud Suidam plerumque idem valeat atque λιχασε, ut in his Στράβων Ἀριαoευς φιλοσοφος εγονεν ἐπὶ Τιβερίου Καίσαρος.

Ἀπολλωνιος rae καλειτο ὁ Κρονος. Delo articulum ex repetitione antecedentis litterae natum; cf. 838 του καὶ αυτο μονον προςαγορευθεπιος; 660 Μενιππος, amκας ἐπικαλουμενος; 752 Τρυφωνος επικληθεντο Λιοδοτου; 674 Ἀθηνοδωροι δυο, ων ο φιεν, Κορδυλίων καλουμιενος. Praedicatum post verba καλεῖν, προςαγορευειν Sim. in articulo apud Strabonem non utitur nisi his in exemplis, quae subscribo: V, 221 καὶ τὼ Πελασγικὰν Aero qΘεGαλία λεγεται, subiectum est et ΘεHaλία, praedicatum Aero distinguitur verbis τὼ Πελασγικὰν ab altera illa terra eiusdem nominis; IX, 437 καλουσι δε καιαυτὴν καὶ τὴν Λολοπίαν τῆ μω Θεειαλιαν, opposita esta κάτω . similiter 88 καλουσι δ' anni καὶ τὴν κάτω χωραν; 38 καλεῖται δ' Ευσεβεια καὶ αυτη, επικλησιν προς τῆ ' γαία et 537 καλεῖται δ' Ευσεβεια η προς τῆ vel 54 καλειται δε et Ἐριστερα του Ποπιον , etαυτ δε πάντα καλειται τὰ Λεξιὰ etou Lupras, adiectivum articulo substantivi vim accipit 76 o μεν ον Περσικὼς κολπος λεγεται καὶ et κατὰ Περσας θάλαττα 747 se καιαυτὴν Ἀντιοχειαν γλ ἐν ii Μυγδονί δ προςηγορευσαν.

Articulus igitur non cum solo nomine coniungitur Sed

Κύhnor griech Gramm. II, p. 14, not. 5; s. quae dixi ad Straboli. v 216. Post verbum et γειτο sive θύρει , v. i. praedicatum cum artieulo iunctum legitur apnd Strabonem XV, 731, XV, 3 9:

ἀλλα την Βαβυλωνα. Iam orae et Groshurdus hunc artieulum

recte delerunt ex repetitione antecedentis syllabae ortum, Omnes tamen editores recentiores eos summa iniuria non secuti sunt. Deinde

Ἀλεξανδρος τὰ Σουσα regiam non putavit, sed fecit, elegit ei. paullo infra in s seima: ῆν γουν Βαβυλῶνα Ἀλεξανδρος προεκρινεν. Itaque Groshurdi optima mihi vidρtur emendatio, qui θειτο mutavit in dρειτο. -

22쪽

rem aliquam attributam cum nomino conectit idque ab aliis discernit. Sed p. 605 in verbis καὶ ἐν τι Παριανῆν ἐστὶ χωριον ὰ Σμι ια καλουμενον articulus τὰ tolerari non potest, sed in ri mutandus est proxime antecedit: vo ono καλουveta λιινθια et paulo post legitur:

in verbis συνοικε ι uno πλειοτων ἐλ)- ῆ χώρα, γνωριμωτάτου του et g Τακκηπινῶν λεγομενον articulus των verbo 'Iaκκηetανῆ additus non recte se habet itaque scribo: νωριμωτάτου δἐ etov Τακκητανων λεγομένου, quamquam possis etiam corrigere: ναγριμωτάio δἐ - των 'Ιακκητανων λεγομενων Ad nomen enim, quod inter verba ὁ - λπομενος sive καλοvltενος sim collocatum est, nusquam Strabo articulum adnexuit. Exempla sunt in unaquaque sere pagina. Atque etiam ubi articulum secundum eam quam Su

suadere, ut Wυν-άetes reponatur. Cui lubenti animo assentitur Bernardaliis ), nam verum est Strabonem in tali re constanter uno cum dativo uti et plena manu quattuor addit locos, quibus eandem sinistram vocem επί

in uno corrigi iubet. Praeclara videlicet usus constantia, cum statim quinquies optimorum odicum lectiones corrigendae sint, ut sibi constet usus. Attamen non quinquies modo Strabo praepositione επί cum dativo usus est, ut exprimeret penes aliquem aut esse aut sacere), sed decies ter, eodem ubique usu atque significatione, quam ob rem aut semper aut nusquam H delendum est.

positio uno cum dativo, cuius propria area haec esse videbatur, inimica fuit et exitiosa apud Strabonem neque editores omnes semper optimos codices secuti sunt, sed nonnunquam contra hos uno scripserunt deterioribus confisi. O igitur praebent in exemplis supra commemoratis: 590 codices m ο κ et editiones ante ramerum 781 codd.m, , 2 641 codd. m, g 791 cod. m et Corae et Mei-nehius 571 editiones inde a Casaubono usque ad ra- merum; b Coraes. Servemus autem omnibus his locis praepositionem πί, quam codices ei quorum aliqua est auctoritas exhibent omnes, quamque commendat et loquendi usus et rei natura ).

Exempla ex aliis scriptoribus vide apud illiner. gr. Gramm.lI, p. 434 ex Thucydide p. ummeli. i. t. p. 4.

23쪽

30XVI, 750, 258, 2 in XVI, 2, 4.

sicut tota Seleucis, cuius quarta par est. Quamquam etiam Verba καὶ Ουτος nonnunquam

vernacula lingua gleiclitatis verti posse non ignoro. Sed in eis exemplis, quae Κύhnerus Τ ad hanc significationem verborum καὶ veto attulit, semper pronomen ον20ς, dum subiecti sive obiecti) notionem pluribus verbis interpositis recipit, iterum subiectum s. obiectum ponit. Qui quidem usus plane diversus est ab eo, qui in hoc Strabonis καὶ αυτη agnoscendus esset. Quid autem hoc sibi vult es is aber Antiochia, uel dies is eine Vierstadi 2 Verba καὶ aura saepissime iuxta substantivum eiusque vicarios collocantur, cf. 103 οἱ προς ἰruari Αἰθίο- πε καὶ amo δίχα διαιρο ται Τ -ερ καὶ - δοκι- ιάζει of ππαρχος 429 Ιθαμὰνες δε καὶ αυτοὶ εκλελοίπασι; cs. 131. 286. 34b. 371. 37. 793 etc. Distat pronomena substantivo in his 60 παρθενον . . . πεσεῖν καὶ α ας

Mulierus vertit ita: denique, ut verbo dicam, uvio irrigua est sola ea pars Aegypti, quae iacet ad utramque Nili ripam μ. ano quidem sententiam ι in eis quae adscripsi Strabonis verbis inesse oportere docent ea quae antecedunt quaeque his verbis comprehenduntur συλλήβδην9. At articulus et cum praedicat ποταμία coniunctus ferri nequit, sed delendus est, s quae dixi p. 12 sa-cillimo autem minter N et I nasci potuisse apparet. Quid vero de verbo εσχάτη statuendum est, quod huc minime quadrare manifestum est 2 ramerus delet, Meinehius asteriscum appinxit corruptelae signum, Mul-lerus ex libr. I, 2, I, 2, 25 hcolligit ἐπιχωστη fortasse emendandum esse, quod nemini eum probaturum opinor. Ego conicio συνεχεστάτη scribendum esse, ut significetnquae continenter sive arctissime iacet ad utramque Nili ripamq; quae sententia aptissima est ad rem, nam insequentibus Strabo hanc fluvialem terram perangustam esse tradit. Syllaba vero συν abiit propter eam quae antecedit - θεν; πατη autem saepius in codicibus ex εχεμαetet ortum invenimus, ut apud ipsum Strabonem paullo insta p. 791 pro superlativo προέεχέματον in eo dicibus C et D legitur προρέσχατον, in reliquis omnibus προς σχατον Verbum συνεχής extat bis apud Strabonem cum genetivo coniunctum VI, 256 ταυτης δε συνεχης in Gramm. II p. bb7 8 467 8.

3 Idem Strabo supra p. 787 hae ration exprossit: τῆ μιεν

Αἰθιοπίαν ora πῶσαν διέξεισιν ὁ Νεῖλος υτ ριονs . . ., τῆ de Αἴγυπτον καὶ μονος καὶ πῆσαν κτλ.

τί δ' ἄλλο η θοπτος ἐστι πλὴν et ποταμία, ν

ε-αλυζει - δωρ Cetorum in hoo nuntiato optimi codices Aet B exhibent πλην , quos interpretum unus orae recto secutus

φορτον, quo loco Meinehius nullo iuro scripsit Ma εἰ.

24쪽

τεριτα et vI, 776 συνεχῆ δε του Ποσειδίovo omκωνα εἶναι, cum dativo permultis locis, s 61. 109. 194 250.358 405 490 507 604 629. 751. 785 794 826 etc. Idem significat verbum προσεχής, quo saepissime Strabo utitur, sed semper cum dativo, nusquam cum genetivo, cs XV, 72 προέεχεστατη τῆ Τνδικῆ, XIV, 68 καθ' α δὴ καὶ προςεχεστάet' τῆ et πείρ P cs. 72. 137. 169. 23. 20.416. 24. 589 682. 780 791. 34 etc.