장음표시 사용
12쪽
καὶ is δημω χαίρειν. Παρεγένοντο Προς ή-
Marmor avi coloris permagnum, nunc . 65' altum, latum .48, crassum0.24 ab inferiore parte, a superiore .23 Congius in ecclesia S. Irenae sacra pagi hodierni rissos a se repertum dicit, sed nuper demum eo translatum esse, antea in ecclesia Panagiae ἐς τὰ χ ιαρα fuisse, cuius ruinas haud procul ab urbis antiquae parietinis sitas esse Latu angustum alterum literas non habere inscriptas, alterius integras et perspicuas fere omnes esse, superficiem vero lateris latioris postici detritam ita, ut iterae permultae prorsus exstinctae Sint. In quovis vero latere inscripto lineis diligentissime incisis quadra parvula ita essecta sunt, ut literae singulae in eis scriptae per ordines accurate dispositae habeantur, nisi quod sub finem versuum interdum, ut spatium litera vocabuli alicuius omnes capiat, vel quadra binas iteras Ia maxime et similes continent vel fines quadrorum migrantur. Atque hanc illis temporibus fere consuetudinem in urbibus lesbiacis fuisse dixeris, cum eadem ratione titulum nilenaeum, qui est in Corp. inscr. graec. 2166, scriptum essem. teperto auctore Boechhius vol. 2 p. 1023 reserat. Cum eis vero, quae in latere antico huius lapidis scripta esse vidimus, artissime cohaeret alius titulus, quem abra. Meperto in metochio S. Lucae sive Gro χριστον prope parietinas res antiquae repertum Boeckhius in Corp. inscr. graec. Ol. 2 p. 1023 n. 2166 publicavit, deinde vero A. Conge etiamtunc ad puteum illius metochi iacentem iterum descripsit et itin. lesbiaci p. 29 edidit. Is lapidem marmoreum avi coloris esse tradit altum .54 , latum0.22, crassum .47, a superiore et dextra parte integrum, neque a sinistra multum periisse ut existimemus eo titulo, quem supra adscripsi, collato effici recte
13쪽
c ἔς κε δυνα ιν-. Quorum nonnulla cur sic potissimum restituenda esse iudicaverim, posthac expli-Candum est; nunc unum addo. Quod enim Congius dicit litera versuum omnium accuratissime per ordines dispositas esse στοιχηδον), ita tantum verum est, ut in versibus haud pauci sub finem singulae, aliquando etiam binae literae additae numerum quinarum denarum, quot in plerisque sunt, excedant. Id quod et alterius tituli et utriusque apographi testimoniis certissime confirmatur.
Sed ut hi tituli penitus intelligantur, paulo uberiore disputatione opus St.
Ac primum quidem de mutationibus rerum publicarum, quas Eres eveniSse X
eis cognoscimus, exponendum est Philippi temporibus tyrannos rerum potitossiisse in eisque expellendis Eresios hilippi opibus adiutos esse videtur ararum
mentio docere, quas Iovi Philippico cum Eresii gratis animis statuissent, novi tyranni everterunt stit. I v. ). Atque eum hac mentione ea coniungenda SSe existimo, quae Plutarchus adv. Coloten p. 1126 F tradidit et ou εἴ τι Oιουτον ἐπέπρακm αυεοις, Io 'Αρι ora ει, ην Πατρίδα κείσαι διεφθαρμενην ab δι- λωπον, Θεοφρύστεμ δε δὶς Σευθερουσαι τυραννουμένην et in dialogo, cui inScripsit: χι υδ ζῆν συν δίως κατ' Ἐπίκουρον, p. 1097. B: τίνας ὁ Οἰομεθα καὶ Πηλίκας δονὰς ναι - Αριστοτε ovo, et την πατρίδα κειμενην ἐν ἐδάφει Πάλιν ἀνέστησε καὶ κατηγαγε του πο Γλας τίνας δὲ Θεοφράστου καὶ Φειδίου του τῆς πατρίδος ἐκκοφάντων τυράννους Nam cum Theophrastus Diogene Laerti auctore
5 40 annos octoginta quinque vixerit et a 288l teste Apollodoro apud eundem Diogenem 5 58 mortuus sit, eum anno fere 373 natum esse intelligimus cf. Zeller hist philos gr. 2, 2 p. 41), ita ut nihil obstet, quominus eum Plus minus triginta annos natum in tyrannis patriae opprimendis dignam Plato nica disciplina fortitudinem et libertatis amorem ostendisse credamus. Similiter enim Platonis discipuli etiam alu tyrannos interfecisse vel expulisse dicuntur, ut Dio Syracusanus Dionysium, Pytho et Heraclides Aenii Cotyn Chio et Leonidas Heracleense Clearchum cs Bucheler ad Academ philos ind. herculan. P. ). Quis Phidias ille fuerit, quem Iutarchus altero loco cum heophrasto coniun-rit, prorsus latet, nisi forte Φανίου s. Φαινίου legendum est, ut Phanias resius, Aristotelis discipulus, intelligatur. Nam adolescentem eum consiliorum Theophrasti facile participem esse potuisse dixeris, quem circa a. 336 Ol. 1 II, 1 innotuisse Suidas tradidit cf. berti dissert. Sicul. p. 80 sq. et esser. histi philos gr. 2, 2 p. 722). Id quidem dubitari vix potest, qui tyranni, quos Theophrastus evertisse traditur, eversos feliciter esse resti aris Iovi Philippico positis testabantur, ei sierint, quorum deinde tituli I v. 37 et ΙΙ v. 19 sqq.
mentio facta est. Ac cum posteriore loco Hermo et Heraeus olim tyranni ipsi fuisse dicantur, priore ei nominantur, qui cum cognatione illos attingerent Alexandrum precibus suis adierant de quorum nominibus ad eum locum accuratius dicendi opportunitas erit. Sed praeter Hermonem et Heraeum etiam te iii memoria tyranni, Apollodori, videtur in voce latere, quae est τῶν Arioa O- δωρείων γ nam sic scriptum olim fuisse quin recte Th. Berghius viderit quod
14쪽
in scheda quadam A. Congi adnotatum reperij, dubitari non potest. Utrum igitur uno eodemque tempore tres illo iura tyrannidis inter se partitos fuisse sumendum, uti Agonippum et Erysilaum Alexandri temporibus communem eam habuisse videbimus, an diversis illos tempoxibus imperio potito fuisse existimandum sit, id qua ratione quibusve argumentis certo dignosci possit, non video. Nisi quod A quod Plutarchus habet, videtur e deducere, ut de diversis temporibus cogitemus. Atque ad tyrannos Philippi temporibus expulsos retulerim etiam ea, quae I v. 33 scripta Sunt καὶ in φα νωιιαμ in Προτερον
que enim qui Alexandro etiamtunc vivo haec scripserunt maiores suos iacile eos vocare poterant, qui Alexandri temporibus tyrannos everterunt, Sed cum ea adderent, e parte certe de tempore videntur aliquanto remotiore cogitavisse. Ad hilippum denique et Alexandrum recte referemus numerum iurulem, qui est II v. 33 ταὶς διαγρύναις Των βασιλέων.
Quod vero resios Philippo regi tum, cum ab eo adiuti tyrannos eiecissent, gratum animum testificaturos aras Iovis Philippici posuisse dixi, inde verum esse patet, quod ita tantum explicatur, quomodo factum sit, ut Agonippus restituta tyrannide ara illa everteret. Atque eodem modo Supra vidimu Arriano teste phesi ab eis, qui optimatium imperium restituerant, statuam Philippi eversam esse. Similibus vero honoribus Philippum etiam aliis locis asse-
Ctum esSe legimus ut Arcades aeneas eius statuas posuias Demosthenes dicit
I94 261, porticum magnam in foro ab eo nominatam Megalopolitano exstruxisse Pausanias . 30, 6 narrat, statuam etiam ab Atheniensibus decretam esse idem refert I. 9, ). Ac quamquam deum in Graecia ab homine aliquo,
quem honorari vellent, cognominatum esse alio, quod quidem sciam, exemplo non constat, nihil tamen in ea re, quod valde mireris, deprehendi videtur. Haud multi vero annis post exstiterunt, qui tyrannide potirentur, Agonippus et Erysilaus. Nam quamquam in tituli priori parte alitica et in titulo altero de Agonippo tantum sermo est, Erysilaum tamen in parte prioris postica cum Agonippo v. 12 et 15 ita coniungi videmus, ut causam utriusque unam eandemque fuisse appareat. Neque vero Os tum demum rebus potitos esse, cum Memnon R. 333 urbe lesbiaca ad Persarum partes se applicare cogeret ex eis intelligimus, quae in oratione demosthenica de foedere Alexandri
μηδεν οἰ εσθαι διαφερειν τῆς αυιῆς δυσχερειας παρχουσης. antequam igitur Alexander foedus a patre cum Graecis Corinthi ictum denuo sanxit et civitate etiam, quae in insulis maris aegae essent, eo complexus est tyranni illi, quos Alexander eiecisse dicitur. Eres exstiterant. atque Memno ob id ipsum facile in illis urbibus, quod vellet, impetravisse videtur, ut foedere cum Alexandro et Graecis soluto ad Persas transirent, quod tyranni, res Agonippus et Erysilaus, Methymnae Aristonicus, tutiores se Darei praesidi quam Alexandri oedere esse existimarent. Erysilai vero, nisi fallor, memoria etiam apud Curtium resuscitanda es Nam quae . 8, 11 etiam .inediche nuper reliquit tyrannos Alexander), inter quos Methymnacorum Aristonicum et Chrysolaum, popular bus suis tradidit: ea in codicibus manuscriptis sic non habentur, sed Chrysolai nomen Vindelini Spirensis coniecturam secuti editores omnes dederunt Si Hedichium sequimur, codd. optimi omnes, bernensiS, florentinus, eidensis, Parisinus, Ossianus . habent ersilaum, Vumptius p. 551 in florentinis duobus erigiliaum, duobus crisiliatim esse testatur, veram ille lectionem mir sane modo miratus iam in editione principe esse. Nimirum Vindelinus id, quod in duobus florentinis est, triauisum, secutus Chrysoluum ScripSit quem hoc uno loco teste Methymnaeorum tyrannum fuisse credendum esset, cum Aristonicum solum et Arrianus 3 2 4 5 et Curtius ipse . 5, 19 4qq. nominent atque Polyaenua etiam 5 44, 3 nominasse recte existimetur cf. C. G. Boelineckii quaestiones des hist orat ait 1 p. 50 A. Schaefer Demosth. 1 p. 435 et 3, 1 p. 157) Nunc, postquam in hoc titulo, quem tractamuS, Erysilai nomen comparuit . dubitari non potest quin idem in modicum lectione lateat et Curtius
errore Methymnaeorum tyrannum dixerit, quem resiorum deberet, misi interVv. quae sunt e et Erysilaum excidisse credimus: Eresiorum Agoninum et Nomen ipsum, quod non magis quam βρυ aαος si loco ullo reperitur, in ratione formatum est quam nuper accuratissime Vil Clem illustravit de compositis graecis, quae a verbis incipiunt P. 105 qq.) Conferri possunt Ae=ηναι'
15쪽
ερυσίπτοῖς in hymn. om. 11, 1. 28, 3 et Myηναίη hvammaις Iliad. Z 305, quodH. Behherus ibi scholia secutus restituit, sed hymnorum auctoribus lectio vulgata ἐρυσίπιοίις placuerat. Alia forma, sed eadem vis est nominis 'Eρuaαος apud Hom. B. Π 411, quod Ηeynio auctore et utlmannus texit. 1 p. 148 et Betaerus probaverunt. Tunc vero, cum Agonippus et Erysilaus principatum obtinerent, videntur cum civibus, quibus id conditionibus fieret, pacti esse: nam ita tantum expli
stea etiam legem hic commemoratam in pila inscriptam esse I v. 29 sqq. do
νων γεγρα&αενον εν - - cf. II v. 16 τω νο/ ω - εν - τά ace , tamen hanc pilam ab ea, quae priore loco intelligitur, prorsus diversam esse per se manifestum est: nam hac lege antiquata sunt ea, quae pactione illa inter cives et tyrannos facta constituta erant. Conferri igitur aliquo modo cum ea pactione possunt, quae inter Lygdamin et Halicarnassenses aliquando convenisse titulo docemur, quem a C. T. Newton histor o discoveries at Halicarnassus, Cnidus and Branchidae 2 p. 671 sqq. primum editum in Menstruis soc lit. gobting 1863 p. 303 sqq. accuratius tractavi. Cum altera lege, quae contra tyrannos lata est, s quae hucydides dicit , 55 ως ο et βωμιος σημαίνει καὶ his lari περὶ χῆς των τορύννων ἀδικίας, rubi de Pisistratidis sermo est. Cum deinde Alexander patri successisset atque Persis bellum illaturus etiam civitates, quae in insulis ad oram Asiae siti erant, provocaret, ut foedus inter se et Graecos ictum sancirent, tyranni resiorum inviti illi quidem, sed voluntati civium et necessitati cedentes socii Alexandri et Graecorum facti sunt: hanc enim formulam usurpatam esse Arrianus 2 2, 2 ostendit: τὰς σχη ας ὰς πρb 'AIέξανδρον καὶ τοῖς 'Ea ηνας γενομενας. Sed cum Memno cum classe Persarum accessisset, etiam antea ille cum Aristonico, Methymnaeorum tyranno Polyaen. 5. 44, 3), ortasse etiam cum Agonippo et Erysilao amicitia iunctus, lubenti animo quod petivit fecerunt. Ac tum probabile est ea facta esse, quae in parte antica tituli prioris et titulo posteriore Agonippus deliquisse arguitur. A prima quidem verba ad milites mercennario rettulerim, quos AleXander urbem et a Persarum incursionibus nutam praestaturus et in sua potestate reten-
turus eo miserat, pariter atque Mytilenen misisse Arrianus . 1 4 tradit. Hos igitur a Memnone adiutus obsidione cinctos oppressit aoristi, qui quid iis secisset indicaverit, iteras postremas σε in v. 2 agnosco, verbum ipsum quod fuerit non invenio), a civibus vero grandem pecuniam extorsit nam τοὶ δε no-χίταις et numero literarum et sententiae ratione satis firmatum existimo et aras Iovis Philippici evertit. Quod vero de Graecis dicitur praedatus esse videntur incolae civitatium finitimarum intelligendi esse. Deinde contra Alexandrum et Graecos haec formula videtur ad eandem, quam in foedere antea usurpatam esse vidimus, spectare bellum et ipse gesturus cives aliud sentientes urbe pepulit, a mulieribus pecuniam exegit, cum mercennariis a Memnone relictis hi enim videntur hora esse, de quibus V. 12 Sermo est: s. cum eis, quae ad Demosth. r. 44 23 adnotavi, Arrian. 3. 2 4 qui Aristonicum Methymnaeorum tyrannum ιν μιoaίαις ari στρικαις πέντε in portum Chiorum delatum esse narrat urbem praedatus incendit. Sed paulo post ab Hegelocho urbe recepta
comprehensus et ad Alexandrum deductus est sc Arrian l. d. nequo enim tantum Aristonicum deductum esse verba Toυς υραννους Τους εὐμύν Daεων g. 7 ostendunt). Hic vero mendaciis quibusdam se ipse Alexandro purgare et Eresiis invidiam conflare conatus est, sed Alexander et Agonippum restis puniendum tradidit et quae ille commentus erat cum eis fortasse per legatos, qui v. 33 commemorantur communicasse XiStimandus est.
Tum igitur resti, qui Agonippo et Erysilao abductis et populari imperio
restituto statim pactionem inter populum et tyranno illo factam sustulerant et legem de tyrannis ipsis eorumque posteris perpetuo exsilio puniendis bonisque publicandis sanxerant, populiscito constituerunt, ut Agonippus rerum capitalium reus fieret eaque causa in iudicio prorsus ex legum praescriptis ageretur. Cur vero de Agonippo tantum sermo fiat, Erysilaus, qui postea ita cum Agonippo coniunctus est, ut utriusque causa vel eadem vel simillima fuisse videatur, prorsus omissus sit, nescio, nisi quod non uno eodemque iudicio eorum causas agendas visa esse, itaque diversis etiam populiscitis quid ei faciendum videretur constitutum esse SuSpicari possis. Sed quomodo factum esse dicemus, ut eiusdem populiscit duo exempla in duobus lapidibus inscripta publice proponerentur Nam quae in lapide altero leguntur, praeter leviora quaedam dictionis discrimina 1 ερξε - καὶ ι πραξε, 3
16쪽
2 καὶ ρξας - εωπραξε. - 1 κρίσιν 2: διαφοραν - διανειρω Τωνως in priore deest ita tantum a priore disserunt, ut 1 in priore a mulieribus tria milia ducentos stateras Agonippus extorsisse dicatur, in altero duo milia ducentos 2 desint in altero, quae in prioris v. 13 adduntur: καὶ τι τε ετταῖον ἀφικομε- νος προς Iah ανδρον κατε ρε inlito καὶ διεβακχε mu' Πολίταις, . in priore legantur,. 16 κρυπω φὰφ υ καὶ 3ιιοσσανrας περι λανcirco, in altero nihil nisi κρυnτα addatur 4 contra in priore non habeantur, quae in alterius v. 17 subiuncta sunt: κατὰν διαγραναν Του Meσί εω 'a εροδεδρco καὶ τοὶς o uori4 5. item, quae maltero inde a v. 27 de decem causae actoribus publice eligendis constituta sunt, in priore desiderentur. Quae inde a v. 20 in priore addita sunt, num in posteriore aliquando extiterint, certe dici id quidem non potest, sed verisimile est. Nam si discrimina diligenter consideramus, efficitur, ut in posteriore lapide ea perscripta esse existimemus, quae cum Agonippus ab Alexandro traditus esset v. 17ὶ de cauSa agenda populus civerat, in parte vero antica prioris addita quaedam censeamus, quae cum causa in iudicium venisset in actione ipsa demum actores protulerant vel iudices censuerant. Ea vero, quae de liberis posterisque Agonippi nunquam resum revocandis dicta sunt, non pus erata iudicibus decerni, sed cum lege constituta essent, a populo ipso etiam Rute- quam cauSa ageretur addi poterant. Nam ut ad lapidem priorem revertamur, in eo ex ordine temporum Perscripta esse intelligimus, quaecunque Eresti de tyrannis eorumque familiis identidem vel in iudiciis vel in contionibus decreverunt. Ac primum quidem additur, qui numerus iudicum fuerit, cum Agonippi causa geretur, et quot e ei reum condemnaverint, quot absolverint. Deinde vero ex eis quae sequuntur colligimus, ab Alexandro aliquando, cum Hermonis et Heraei, qui prius tyranni eius urbis fuerant, posteri interventu eius reditum in patriam impetrare studerent, resios causam illorum recognoscere iuSSOS esse. De qua re Alexander et coram cum legatis resiorum egisse et literas ad senatum populiumque eorum dedisse dicitur. Illud prius coniicio tum factum esse, cum resti Agonippo et Erysilao ab Hegelocho abductis et libertate restituta gratiam dicere Alexandro vellent. Tum igitur resti causam illam recognoverunt neque vero ea, quae Olim iudicata erant, aeaciderunt Ao primum in eis, quae versum quadrageSimum primum secuta sunt populiscitum de iudicio quod causam hominum illorum recognosceret, conStituendo perscriptum fuisse serba do c δάμω arx it.
Deinde verisimile est ea, quae cim iudicio illo iudicat essent, addita fuisse. Eis vero, quae in latere postico habentur. inde in v. 9 populiscitum contineri apparet resiorum, quo coniuncta erant, quae de Agonippo atque Erysilao et do Hermonis eraeique posteris ex iudiciorum secundum legum praescripta On- vocatorum decretis populu in contione sanxerat. ac cum et in eis, quae de Agonippi iudicio reseruntur et in eis, quae de Hermonis et Heraei cognatis populo placuisse dicuntur populus se Alexandri impulsu actiones institui iussisse dicat. de qua re in populiscito partis anticae nihil legimus quam obnoxium se regi senserit esse, facile intelligimus Neque videtur esse improbabile, populiscitum in maxime consili, hi verbi conceptum esse, ut Alexandromitteretur Si vero quaeritur quid ante v. 9 scriptum in lapide fuerit. inter prius illud de iudicio constituendo populiscitum et hoc. de quo diximus vix aliud quidquam quam brevis Metitio sententiae in iudicio pronuntiatae locum habere potuit Sed cum ερρωσ9ε quod vix dubitari potest qui in v. 3 scriptum fuerit, postulet, ut de teris cogitemus ad resios datis, videtur sumendum esse, iteras rissas lexandri de Hermonis et Heraei cognatis ad terbum inscriptas fuisse, eodem modo quo deinde Antigoni pistolam in Iatere lapidis angusto scriptam videmus Quodsi veri simile est literas Alexandri populiscito priori addita fuisse, inter partem lapidis anticam, in qua extrema initium populiscit scriptum fuit, et partem posticam haud ita multa intercidisse existimabimus Nam populiscitum, quod in hac parte postica scriptum fuit, ad id tempus pertinuisse, quo primum de Agonippo et Erysilao ab Alexandro traditis
Eres iudicatum est, neque de tempore aliquo posteriore, quo Alexander hanc causam retractari voluerit, cogitandum esse, eis evincitur, quae . 1 Ieguntur,
ubi non de Agonippi atque Usilai filiis, sed de hominibus illis ipsis Alexander resios iudicare iussisse dicitur, neque iudices v. 14 sq. prius aliquod iudicium secundum leges factum esse censuisse et confirmasse perhibentur Sed ea ipsa iudicasse dicuntur, quae populiscito in parte priore lateris antici scripto populus se iudicari velle indicaverat. Ad aliud vero tempus referenda ea esse intelligimus quae in latere n-gusto leguntur Nam quae inde a v. 21 habentur. ita comparata sunt, ut de
17쪽
Nicanoris Stagiritae mandatis cogitari oporteat. Diod 17, 109 o δὲ 'Aaααν
his et philol. p. 23 sqq. A. Schaeseriem. 3, 1 p. 287. Plerasque civitates obsecutas esse idem Diod. 18 8 et Curtius 10 2, 5 tradiderunt: El Graeci
haud ausi imperium aspernari, quanquam soloendarum legum id principium esse censebant. Ona quoque, quae aetarent, resti vere damnatis. Nonnullae tamen civitates per legatos Babylonem missos cum Alexandro de exsulibus vel omnibus
vel quibusdam non recipiendis egerunt, teste Diod 17 113 s aQανδρος ἐχρη-υὰτισε ΠέμΠτοις τοῖς αντιῶεγουσι περι Τῆς καθοδον των νυγὰδων Atque in his etiam resios fuisse concluserim ex ea ratione, qua hic Alexandri de exsulibus decreta rata habentur et quibusdam reditus ab eo non permissus esse dicitur. Nam quae v. 22 28 continentur, brevis summa populisciti tum facti videntur esse. Cum ver reditus exsulum atque restitutio bonorum animos civium valde excitaret, permulta in iudicium venirent, denique ut in sententii a iudicibus pronuntiati omnes acquiescerent diligenter cavendum esset, etiam iusiurandum iudicum, quod in latere angusto legitur sv 9 sqq.), eo tempore conceptum esse et recum
in contione faciendarum formulam novam v. 1 sqq. propositam coniicio Conferri potest cum iureiurando μοσσαντας, quod I v. 16 additum est, et cum precibus similis formula I v. 26 sqq. commemoratu. Pervenimus ad postremam partem eorum, quae in lapide exstant. Nam filii Agonippi, qui inter exsules ab Alexandro non restitutos fuerant, Antigonum regem precibus adierant, ut reditum in patriam ipsi impetraret. Qui cum
ad senatum populumque resiornm literis datis causam eorum commendaSset,
Eresii ne tum quidem veniam dederunt, sed pariter sine dubio, atque antea eos in simili causa egisse vidimus, iudicio constituto, cuius sententia exsilii poena confirmaretnr, populiscito v. 40 id sanxerunt. Nam ita tantum videtur explicari posse, quod legati ad Antigonum missi et denuo literae a rege ad resios datae esse dicuntur. Uter vero Antigonus intelligendus sit, noculusne, qui a. 306-301 regnavit, an onatas, qui a 278-239 rex suit, dubitari potest, sed si Agonippum a. 332 res pulsum mortuumque Sse reputamus, de Antigono Unoculo cogitandum esse multo verisimilius est. Inde titulum, de quo agimus, extremis annis saeculi ante Christum natum quarti scriptum esse apparet atque illud ipsum, quod exsules illi denuo in patriam redeundi veniam impetrare frustra studuerant, in causa fuisse existimandum est, ut ea omnia, quae ad Agonippi Poenam capitalem generisque eius
exsilium pertinerent, lapidi inscripta publice proponerentur. Nam si veniam impetrassent filii Agonippi, patrem capite damnatum, filios diuturno exilio multatos esse resti quem ad finem publico monumento meinoriae proderent3Postquam ita quaenam sententia mihi eorum, quae in lapide aliquando scripta suerunt, esse videatur, in universum Sposui, pauca de eis, quae
supplevi vel mutavi, dicenda esse video. Ac ne quis me in mutandis eis, quae A. Conge in lapide exstare tradidit, nimis audacem fuisse existimet, hic ipse et multa admodum detrita esse ne se luce admodum lavente lapidem descripsisse, lacile igitur ut aliquando erraret fieri potuisse testatur. Si mutatio vel supplementum certa essent, simpliciter adscripsi, quae in lapide legi posse Congius testatur. I, 2. Nunc si noa fuisse conieci, cum apud Congium no ιΤῶν Osuissem, sed o ιτα necessarium erat et cives, a quibus viginti milia staterum extorsit, videri mercennariis AleXandri in arce obsessis Oppositos esse supra dixi. M vero posui, cum et hic duo tantum quadrarinter ἐν et Oa exstent et dativis constanter in hoc lapide tera aeolico more non addatur. Uno tantum loco I V. 16 κρυπται manifesto exstat et φάν - φιομίσσαπιας Otius quam ναν ω καJὶ μοσσαντας legendum videtur, cum quae Congius dedit Φ.ΓΓΙ valde detrita illa hoc et illud pari facilitate substitui patiantur. Quae III v. 1. 32 leguntur, ii ovaῆ καὶ Moralium Antigoni sunt, atticam ConSuetudinem vel communem secuti. ποί vero, ut hic, etiam II, 30 et 37 habetur, ἀκρonoa I, 10 cs. Ahrens dial aeol. p. 10 et 116). Eodem more eolico L
et II, 21 si noίιος cf. I, 22 ἀποδυσιος dictum est. Sed cum ΙΙΙ, 3 no ει teris omnibus exstet, non dubitavi idem etiam II, 7 supplendo restituere, cum numerus quadrorum Sic tantum convenire videretur. Atque eandem
formam etiam Ι, 27 liter P addita malui inferre, quam cum Vil Christ Si-tgungsberichte der h. Ver Ahad. d. mss. Philos. - philol. lasse, . arg1866 p. 255 etiam Oa aliquando ab Aeolibus dictum esse existimare quae forma quomodo media inter noa et o M dici potuerit non intelligo. - . στατῆρας f. I. Brandis de numis mensuris ponderibus Asiae min. P. 600.
18쪽
sententia dubitari non potest sed quo modo expresserit eam qui populiscitum scripsit, quaeritur Cogitabam antea de . ζαρὰαενος, sed cum cliter in v. 5 Certa esse dicatur aliud nunc supplementuti praetuli. quo etiam, quod Sub
finem VerSu quadrum ante vacuum manebat, cum in omnibus prope Versibus
literam habeat, ita expletur, ut ει unius quadri spatio, quod sub finem Ver8uum plus semel factum est contineantur Quanquam' enim reliqui infinitivi in ην terminantur, J, 20 Ποθύνην, 40 πύπην, L 12 πώρην, 15 τεθ νύκην 28 νευ- γην tamen tituli exemplo lampsaceni C. I. Gr. 2 364. v. 284nὰρχειν haec inconstantia defenditur Agonippus igitur cum arma civibus eriperet eoaque ipsos urbe pelleret, causam praetexebat bellum contra Alexandrum et Graecos instare. - I. α ΦΕΛΟΝΕ Σ - 8. ζεκ ὰισε et hic et in lapide altero recte Scriptum esse ostendunt quae L. Ahren dial aeol. p. 86 et dor. p. 14 sq.e oauit. - πανδοι ἡ . . n. AMI sed in altero lapide XSint Πανδὰμι. - SEGI , sed in altero uasi 8ων 11. ιρα of Ahrens dial aeol. p. 103. - 12. διαρπώξαις Congius in huius lapidis apographo. sed ut E incertum esse dicat. in alterius tepertus et Congius διαρπασαις hoc igitur dedi coli. Ahrensi libro p. 66. - 15. hic μναι scriptum est. in altero lapide κρινναι Etiam ΙΙ.11 κρῖναι legitur ut neque dubitaverim etiam II, 21 κρῖ ναι scribere neque II, 31 Πικρίνα ς supplere, quanquam II 14 κριννε fui8Se quadra arguunt ima αVero constanter Scriptum est 1, 24. II. 17 33. - 16. κρυar di altero lapide φὰν υ omissum est f. de hac suffragia ferendi ratione Lysias 12 3. 91. Domosth. 19 g. 239. Lycurg. g. 146 Hermarini antiqv. ubi Graec. g. 143. 2. Schoemanni opusc. 1 p. 260 sqq. Sed ec hac ipsa praescriptione Trosi
utroque modo sustragia in iudiciis ferri potuisse cognoscimus. - A t. mo MDIA NI AI cf. quae a v. 2 dixi. - 17. EA TAU . . Iammittera x neque hic neque alii coniunctivis addita cf. I, 21 κατάγη, ειπνι προθη Sed in alterius lapidi v. 20 videtur καταφανισθι scriptum fuisse omissa etiam particula κε quae utroque loco prioris et II, 36 addita est. - 17. rati αασααένω 'Arω--ΠΠΩ cum eiS, quae Sequuntur, coniungenda SSe apparet cum ita tantum de Secunda non tertia, Sustragiorum latione sermo esse possit - 18. διαφοραν in altero lapide est κρίσιν vix alio loco eandem vim habet. Similiter vero Euripides apud Lycurgum . 100 V. 9 α δ' ἁλαι no εις Πεσσων ὁριοίως διαφοραῖς κεισ-
ιιέναι quae apud Phitarchum morat. p. 604. D sic interpolata degimus: Ἀεσσων ὁμοίως διαφορηθεισαι Ioaαις. f. etiam II 35 φανοφοραις. - 19. o -
ΣΟΛΙ . - τροπον δεε ει TRI . . NAEU EF sed υνα . . πονδευε in altero lapide tepertus et Congius certo agnosci testantur. δευε vero pro eo, quod hi
illa, quae est remuαι, etiam δείομαι aliquiitido videtur factum esse, quod in titulo de munimentis Athenarum a C. O. Mulier edit ter legitur: v. 43 δείη- ται 58 προσδε irreti 50 δειοαένη. quam formam 4m plebeculae sermone mansisse ab antiquis temporibus putaverim. - ΥTIN. - 20. U. ΛΛΙΠΕ. ΤΟΣ quomodo aliter emendari possit, mescio. καa ανθέντος non certum esse ipse
video. Quae hic in contione populi iubentur, dege mituntur de tyrannis clata cf. v. 24): quare etiam intequam iudices sententiam de Agonippo dulerunt decerni possunt. - 21. In J ΕΙΠΗ - 22. I των NI 12 AOΣΙΟΣ - 26. καὶ ΚΑΤ is ησία et hic et II, 9 liter semel scripta reperitur Pariter erratum est in lapide attico, de quo V. oliter Herm. 5, 15 dixit. - 26. 27. l. II A in lapide exstare dicitur Quid hic scribi potuerit nisi aut ἀπαίσα i. e. nclon aut παντα, non invenio, quorum illud praefero, quanquam in articulo ostendere possis. - 27. προθέντη m. OENT scd Λ incertum esse dicitur. - 28. πώνωJ AIT - 49. νεροντεσσι, ut III, 8 δικαζύννεσσι of Ahrena dial aeol. p. 115 -- 30. ΕΛΙΚΛ Η - 31. -ΛΛΑΛΙ . 32. Ante ἐχρημάτισεν excidisse puto temporis notationem, Au haec in contione acta essent. Quanquam enim haud multo post ea, quae de Agonippo capitis accusando populus scivit, acta videri supra diximus, aliquo modo tamen tempus indicatum esse Verisimile est, neque enim in eadem contione etiam quae sequuntur tractat eSSe existimaverim. - 33. σε . - πρέσβεες certis literis exstat, non Πρόσβηες es.
19쪽
teras edicti instar restis fuisse. - 36. ων προτερον τυράννων ἀπογύνων h. e.
ουν senOγονων ων ρ. Tvρ Articulum praegresso genitivo, qui articulum habeat, saepe omitti notum est. - 37. 38. IIPIM et ΕΡΜΗΣΙΛΕΙΩ. Cum nomina eorum, qui hic Alexandrum precibus adiisse perhibentur, aliquam similitudinem referre neceSSe Sit eorum nominum, quae tyrannorum priorum fuisse II, 20 dicuntur, cum Hermone cohaerere iudicamus Agesimenem, Hermesile filium, ita ut Hermesilaus s. Hermesileos Hermonis sive filius sive frater κασιγνήτων II, 19 suisse videatur cum Heraeo Heroiden, Terticonia filium, meraei nepotem. Terminationem patronymicam ιος et ειος, quam ab omer aliisque poetis aliquando usurpatam esse ΦHοκτήτης Ποιάνιιος υἱος , 190. Σθένελος καπα- νήιος τὶώς α 367. ε αμωνιος ἰας , 528. εω Λαβδακείω παιδί S. Oed T. 261 notum est, apud Boeotos solennem fuisse L. Ahrens dial aeolicae p. 158.
215. doricae p. 526 exemplis titulorum diligenter collectis docuit, sed eamne Lesbiis quidem incognitam fuisse των uno aοδωρείων II v. 19, porro Gω-μοδικειω et Ἐχεῖδα Θεοκ είω ostendunt, quae nomina in titulo lesbio in insula Delo reperto habentur Ahretia dial dor. p. 49 sqq. - . I. r. 265. b- Rangabis antiqv. gr. 770 , deinde Ηφαιστις Θεοδωρεία γυνή apud Congium itin. lesb. p. 34 tab. XII, 2 et Areon Ἀθαναεία apud eundem p. 17 tab.
IX, 6). neque enim de Archippa Atheniensi cum Congio cogitandum est, sed de Athanae filia cf. IVικαεος ω νικας derivatum Ahren d aeol. p. 215). Homerum nisi fallor lato imitatus est Gorg. p. 482. A LMεινίειος uroς. De Heroidae nomine cf. C. eit syllog inscr. boeot P. 58 nam πρωί ας non videtur serri posse. Εum filium fuisse Terticonis, nepotem Herae coniecimus quam et patria et avi nominandi rationem etiam apud Sophoclem deprehendimus i. d. εω Λαβδακείω παιδὶ mandωρο τε καὶ - προσθε Κάδμου - παλαι, 'Aγήνορος et Herodotum 5 59:
latis titulis persicis delenda esse puto). 7, 20 Λεωνίδης ὁ Αναξανδρίδεω os
Λεοντος ου - - ου Πρακ εος Satis mirum nomen Terticonia est, derivan
128. Hirge dial aeol. p. 61 et comparandum cum nominibus Πυθικων, quod in titulo erythraeo a Vitelmo Christ Sitgungsber. l. d. p. 247 edito reperitur, φακων 'Ἀθηνακων 'AΘηνικων, υπε aικων Ληικων, de quibus C. eilius dixit
anat epigr. et nom. p. 231 sqq. Ortasse εροκων cum ριτω - Τριτογένεια cohaeret. - Ἐρμησιδείω vero, quod in versu proximo lapis habet, quomodo defendi possit, non video Hermesile vero et Hermonia nomina inter se cognata esse intelliguntur ex ea ratione, quam in nominibus unius familiae saepissime apud Graecos usu venisse multi monuerunt Ε. Curtius et menstr.
acad. lit berolin. 1870 p. 162). - 38. ἐπαγγεaaώντων, ut II, 11 ἀπο-naαις 18 ἐπιστώ αντος es. Ahrens . aeol. p. 50. 148. - 39. ora EΣTI: quanquam Ahrens p. 146. 208. isti Doriensibus, fortasse Boeotiis, tribuendum dicit, es-biacum esse negat, tamen εἰσι scribere hic non USUS sum. - 40. πύπην ἄν- τω . I . EDNA . . Multa mutavi, sed leviorem medicinam non reperi.
ἐγκαariuένων Ahrens . aeol. p. 14 sq. ΙΙ, . Quae v. 29 sqq. et 3 sqq. leguntur, hunc VerSum recte suppletum esse ostendunt. - . Apodosin, quae huic rotas respondeat, . 28 sequi apparet: δεδοχίλαι - δώμω. Ex coniunctione ἐπειδη aut sententia iudicum, qui vel de Agonippo vel de cognatis tyrannorum priorum iudicare iussi erant pendere poterat: κριννε v. 14 et γνω V 26), aut quod Alexandri iussu populus sciverat, ut utrorumque causae in iudicio cognoscerentur ἐκειεσατο v. 14, νώγαγε v. 24). Sed illud prius factum non est, cum quam iudices sententiam pronuntiarint per enuntiata relativa ο κριννε v. 14 et 5 γνω v. 26 reseratur, ac ne posterius quidem, qui populiscitum scripsit, haud sane ille sermonis et ariis peritissimus, perfecit. Nam in priore parte cum A εξανδρος προσμταξε. o δὲ sive καὶ ο δῶμος ἐκα ἔσατο dicere posset, δε particulam s. καὶη misit, in altera parte cum ἐπιστGaαντος δε 'A εξάνδρω ὁ δῆμος συνώγαγε requireretur, δε particulam ad δῆμος συνὰγαγε addidit. Nam qua alia ratione verba in ordinem redigi possent, ego certe non reperi omnia enim, quae hic posui, satis certa sunt. - 11. τε TI - 12. αἰ δει TI. EI παρην VA. in Notionem verbi παριέναι necessariam esse existimo, itaque Παρην h. e. Παρίαεν, παρεῖναι)scripsi. Quanquam enim Ahrena d. aeol. p. 141 stirpium unius syllabae infinitivos in μεναι exire dicit, tamen neque hic πώρην neque , 40 noπην vitari posse existimo. Neque in re ipsa videtur eius formationis impedimentiam esse,
20쪽
sed quod exempla non exstant casu evenisse. 14. istas ero .... E . Σmis literis convellientius habere possi καίεσαις participium, sed e structura etiam magis inconcinna fieret et quadrum versus primum vacuum esset, nam de litera finali v. δικαστηριον in versum proximum transferenda cogitari non potest. Et quanquam κα εῖσθαι L δικασrηριον, προς νην ἀρχην in Lus vocare ullo modo
dictum est, tamen in medio videtur ostendi non posse, cum iussu id facere ab Alexandro populus sibi id iudicium constitueret. - et h. l. et v. 26 quadrorum
numerus Vincit, ut Vulgarem relativi formam, non eolicam et usurpatam SSecredamus. f. Ahrens aeol. p. 127. - 15. τεθνειην. Cf. Ahren ueol. p. 148.
L. Hirge de dial aeol. p. 27. Perfectum vero vim praesentis sive oristi habet, cum non qua poen Agonippus sim assectus sit, sed qua afficiendus esse videatur in iudicii sententia pronuntietiir cf. Butim gr. gr. uberr. 2 P. 150 q. I. Bekker aci menStr. cad. erol. 186 p. 89 sq. Eodem modo . 17 πρῶ- σθαι dicitur, ut apud Andocid. 1 S. 73 ει δὲ μη, oramώσιον φεGειν καὶ δα
19. Arioλ οδιυρειων καὶ AI . . . dure . . . A Me certam Th. Bercti coniecturam secutum esse supra dixi. Quinam vero hi Apollodori filii fuerint vel quo cognationis gradu iterum utrum tyrannorum priorum attigerint, nescimus. - 23. η νι ὁ δε HME . . Ε τὰς διαγρὰνας vulgaris accusativi forma in lapide hoc uno loco reperitur. - 24. τε non certo posse dignosci Congius dicit, sed quid aliud scriptum fuerit, non lacile est dictu. Videtur igitur illatum eqse, quasi ήκουσε praecesserit. - 26. Am II EPI cf. I, 19. - 28. και Murro ιν OT . . MV . . . . Ante καὶτον νομον volebam, coli. ΙΙΙ, 29. Sed vel liter obstat, cf. II, 7 μ ποίει, 15. Arcesmario μεν 20. ωμ Προαρον 29. κυριο α ριει, 30. ἐμ Ποa6 I. ἀμ περὶ, 37. 3 noaι. - 2. συμπανω . Λ . . . . . A - 35. Au oΦD I S Formationem insolentem tuetur μισθοφορα cf. Lobeck ad Phryn. p. 491. - 36. τις negligenter deinde . 3 iterum positum est. - 38. 39. Ἐρεσίων nοδυων θίλιψ ua . . . . ΥΩ Λ . . . Vos. I, 21 Sqq. ΙΙΙ v. 2. ρυθ όνrq ADDE . . cf. I, 26 sqq. - . m per negligentiam marmorari propter ea, quae praecedunt, incisum est, cum in hac altera imprecationis parte, ut Supra I, 28, pluralis sequeretur. - 10. μ ν Αhrens de hac verborum in via infinitivi forma breviata dial aeol. p. 141 nihil dixit.
v. 26 sqq. Cum hoc iure iurando iudicum resiorum s. quae de atticorum aliorumque A. estermannus Xposuit in commentatione de iurisiurandi iudicum Atheniensium sormula quae extat in Demosthenis oratione in Timocratem. Lips. 1859. - 12. μὰνJ AL - 15. 16. ἐπικρίναις . . l . Ossa Fortasse ἐπι κρωνας legendum est, quanquam haec terminatio participii hoc uno loco admissa esset cf. I, 12 διαρΠύσαις, ΙΙ, 11 ἀποστελίαις, 1 et 23 ἀκουσαις. 17. δικαιωm mutare non ausus sum, sed similitudine aliarum formarum cs. Buum. r. uberr. 14 264 se tueri posse existimavi. - 19. αἰσιωςJ. IAIsaar Alibi hanc formulam ὀρθῶς καὶ ισι υς non putaverim iuventum esse, sed cum in Et nol. Μ. αἰσιον explicetur με'ιον, δεξιον, δικαιον, ἀγαθον et αισιος ab Hesychio δεξιος, καλος, γαίνος, ευμενῆς, recte αἰσιως cum ορθως videtur Oniungi potuisse. - 20. Quod per Iovem et Solem iudice iurare iubentur, nequis miretur, unum Homeri locum meminisse sufficit, i. I 196 Ταaθυβιος δέ μοι κα κατὰ Ῥααν ευρPν Αχααβ κώΠρον οιμα- , αμίειν - 'm ιω h. Synegori vero res per Apollinem Lycium iurare iubentur tit. IV, 30. 21. ἐπι addidi, quia populiscitum, e quo ea, quae Sequuntur Scerpi Sunt, quo tempore factum esset indicari oportebat. Ad aliud illud tempus, quam prior pertinere etiam sermonis forma ostendit, quam non iam neolicam, sed communem esse apparet κρισεις 3. Aaερὰνδρο 24. νυγγην 26 . Magistratum vero, ex quo anni notarentur, prytani fuisse . 29 ostendit. - 29. MoΤανις formam, de qua dubitabat Ahrens d. aeol. p. 84, postea ipse in compluribus tituli lesbiacis exstare vidit, dies dor. p. 507. cf. Ηirge dial aeol. p. 15. - 39. 40. ' ω-