Qvaestiones Posidonianae ex Strabone conlectae [microform], dissertatio inavgvrlis qvam ..

11쪽

προσνεμειν ἡ ργεστα Νύτοιο μ, b δε Ζεφυρον τῶ ορεα, Βορεης καὶ Ζεφυρος, τώ τε Θρηκηθεν αητον g. Ergo ex Strabonis ratione apud Homerum re Vera e Venti numerantur, quattuor Valent quia cum Ἀργεστης et Νοτος tum Ζεφυρος et Βορεας una plerumque appellantur Sunt autem duo genera principalia et genus ad meridiem et ad septentriones spectans. Sed accuratius quaerenti haec ratio

in Hippocratem magis quadrare videtur ). Atque facile intellegi puto, apud Strabonem osidonii argumentationem

non integram esse servatam, sed debilitatam Tamen hoc quidem ex comparatione Galeni Strabonisque, qualem instituimus, apparere mihi videtur, osidonium laudavisse quattuor ventos principales poetas scilicet ipsis vocabulis servatis etenim x transversari. e. Ventis ad Ortum Ocea- sumque solis non iam carere potuit. Quibuscum fortasse consentiunt qua legimus in libro περὶ κόσμου c. IV: καὶ οιμεν α ανατολης συνεχεῖς Moοι κεκληνται, ορεαι δ' οἱ st 'αρκτου, Ζεφυροι δ' ι ὰπ δυσεως, Νοτοι δ' οἱ απ μεσημβριας, quibus Galenus quoque consonat p. 399 εω δε

μιεγα ). Neque quicquam obstare mihi videtur, ne ipso Posidonius qua erat modestia tabulam etiam Aristotelicamo Timosthenicam laudaverit in qua venti illi principales tripartiti extant, sed ita ut ορεας atque υρος loco Suo remoti sint. Itaque illorum tabula occurrit in libello περὶ κοσμου, apud Senecam, . Q. V. 16 per Varronem), ceterosque ei Capelle l. l. p. 542 sq. Tamen ipse Posidonius mihi vidotur tabulam Aristotelis et imosthenis j τῆς

tate putaVerim.

Neque ipsa exempla desunt, quibus haec osidonii

Sententia comprobetur; nam primum ex narratione quam p. 14 Strabo o osidonio exhibet ἴδιον δε τι φησι Ποσειδωνιος τηρῆσαι κατὰ δν ἀνάπλουν τι εκ τῆς Ιβηριας, τι

non esse ventis Aristotelicis et imosthenicis propterea, quod ventum ex regione inter septentriones et orientem solem sc aquilonem desideramus, qui impediebat, ne nausa ostias inam eo tetendisse navigationem veri simile est appelleretur, Sed eum in regiones Africae oppositas dotulit ). Contra alio loco, p. 99, Ζεφυρος Significare Videtur Ventum ex regione inter septentriones et occasum solis spirantem cum audimus Eudoxum Cyzicenum πλεῖν επὶ τὴν 'Iνδικην μετεωρον se e Tadibusy Ζεφυροις συν

εχεσιν.

Sic alius quoque locus perdissicilis' molius fortasse intellegitur. Legimus apud Ρlinium, .m. IV. 57 Musillor

F. H. G. III 87): Posidonius ab aestivo solis orth ad hibernum Mortum Indiam metutus est adversam Galliae statuens, quam ab occidente aestivo ad occidentem hibernum metahutur totam a Favonio. tuque adversam eius enti flatu iuvari Indiam salubremque fieri haud dubia ruitione docuit. Sed fieri nullo modo potest ut osidonius Indiam in eandem atque Galliam parallelum posuerit, cf. Strab. p. 103 επαινον δε

sc Posidonius τὴν τοιαυτην διαιρεσιν τον ηπειρων, ἰανυ εστι, παραδειγματι χρηται τω τους 'Iνδους τῖν Αἰθιοπων διαφερειν των ν τῆ Λιβυη sc qui regionem eiusdem latitudinis habitant). ευερνεστερους γαρ εἶναι καὶ ηττον ti ε-

σθαι τῆ ξηρασι του περιεχοντος quod Favonii salubritatefieri videtur). Vel potius Indiam per diametrum ita Galliae oppositam accipere oportet, ut apparet ex Fa-

12쪽

vonii interpretatione supra exposita, ut hunc ventum inter septentriones atque occidentem aequinoctialem positum intellegamus. Atque haec ita esse ut diximus alio loco confirmatur. Etenim Ρtolemaeum in tetrabiblo conficiendo praecipue quod attinet ad librum II de geographicis pressisse vestigia Ρosidonii nuper Friodericus Boii l. l. p. 210 sqq. ,

certis argumentis ostendit. Legimus illic γίνεται τεταρτημορία τετταρα συμφωνα τῆ θε σει των τριγωνων ' ν μεν προς Βορραν καὶ Λίβα τῆς λης Δουμενης κείμενον τωκατα τὴν Κελτογαλατίαν, ὁ δὴ κοινῖς υρωπην καλουμεν τουτοδ αντικείμενον τ προ τον Νοταπηλιωτην, b κατα τὴν ἐβαν Αἰθιοπίαν δ δὴ της Μεγάλης Ἀσίας νοτιον μερο αν καλοῖτο, καὶ πάλιν τι μεν προς Βορραπηλιωτην της λης οἰκουμενης ὁ κατὰ τὴν Σκυθίαν δ δὴ καὶ αυτ βορειον μερος της μεγάλης Ἀσίας γίνεται. τ δ' ἀντικείμενον τουτωκαὶ προς Λιβονοτον ἄνεμον κατὰ τὴν σπερίαν Αἰθιοπίαν, δὴ κοινως καλουμεν Λιβυην. Videmus hic eandem doctrinam valere atque apud Plinium neque recte se habere,

quod Boi p. 212 xposuit Die Pliniussielle chlies es Nuch reiner Ansichi aus, das Posidonius selbs hier en Ephorus y verbesseri uite, vel potius apud Plinium

eandem rationem latere atque eam quae in Ptolemaeo in-Venitur, quae spectat adiosidonium quaequo valdo differt ab Ephori nativa doctrina. linium autem non intellexisse vol falso roddidissolosidonii sententiam accipiamus portet. Ceterum linius plane ex Posidonii opinione, qui φυσιν praevalere maluerit, ventos distribuisse videtur II. 119), quia nomina Venti ipsi propria proprio etiam Ordine Oecurunt Corus et Volturnus, Aquilo et Africus cum Sep-fontrio et Auster, Favonius et Subsolanus e graeco πηλιωτης translatus ad ipsos caeli cardines significandos pertinere videantur. Cori autem nomen osidonium adhibuisse locus quidam Lydi de ostentis, p. 95 14 Sq. quem Capelle, in Hermae Vol. 40 p. 623sq. suo iure Posidonio vindicavit, testimonio est ευκρατος γαρ σχεδον παρὰ πανχωρίον ὁ κατ' Ἀκείνην ἀηρ, ἀπω μεν αρκτου πλευρῆς 4κα-

1 apud Strab. p. 34, cf. F. Η. G. I. 243 Sq.

Ac primo quidem probandum nobis est quantum huius partis ad osidonium sit referendum. Agitur p. 30 g 24

do isthmo rabio quem novisse Homerum magnopere Strabo contendit: τοσουτον γαρ δεῖ τουτ' ἀληθες ἐναι bἀγνοειν πιμηρον τὼ ἰσθμιb τουτον, ωστε ἐκεῖνον μεν PVLι μὴ εἰδεναι αύνον, ἀλλὰ καὶ ἀποφαίνεσθαι ντικρυς - τους δε γραμματικους μηδε λεγοντος ἐκείνου αἰσθάνεσθαι πb

Ἀριστάρχου καὶ Κράτητος τον κορυφαίων ἐν τη ἐπιστηριηταυτη. Quid valeat haec exclamatio intellegi potest ex p. 03, ubi comprobat ipsius Cratetis sententiam geographus: ἐκεῖ δε καὶ περι τῆς γραφης τῆς Κρατητείου διτὶτη- σαμεν ὁτι Ουδεν διαφερε ουτως et ἐκείνως γράφειν .τ. λ. Sequitur plenior beneque inter se cohaerens disputatio de Odysseae versibus I, 23-24: Αἰθίοπες, τοὶ διχθὰ δεδαίαται, σχατοι ἀνδρον, οἱ μεν δυσομενου 1 περίονος, οἱ δ' ἀνιοντος.

Primo res est de Cratetis Aristarchique sententiis. Tum fusius exponitur quibus variis modis intellegi possit, Aethiopiam esse bipartitam. Ac primo et facilius quidem explicari posse, Nilum esse, qui utramque Aethiopiam efficeret; deinde ex eo quod Homeri temporibus nemo quidem totam Africam circumnavigasset colligi posse, poetam credidisse, isthmum aliquem esse interpositum atque ea de causa Aethiopiam vergere et ad orientem et ad Occidentem. Sequitur Ephori historia p. 33, tum ad aliud argumentum transit auctor, quod quidem proprium Sapere Ruc torem mihi videtur exemplo usus est populorum Septentrionalium, quos primo quidem generali nomine Scythas Vel Nomades nominaverint, sicut Homerus, deinde OSt- quum occidentales quoque cognoverint, Celtos et Iberes, vel Melloscythas et Celtiberos. Iam laudantur Aeschyli

I sunt eidem, cf. Marii est, Antike Windrosen, Herm. 20, 608.

13쪽

Ρrometheus Liberatus atques haethon Euripidis Nemo, Opinor, casu factum hoc esse putabit, quod alio loco ubi Posidonius ipse laudatur p. 183, ex ipso Aeschyli rometheo aliud exemplum occurrit. Atque ea quae sequuntur facile huic philosopho accommodantur: παρ' ολον γαρ τ μεσηριβρινον κλιμα τουωκεανου ταυτην προς τι et λιον ἴσχοντος τὴν χρείαν καὶ την σχεσιν, παρ λον καὶ τους Αιθιοπας τάττων φαίνεται.

Optimo enim illa verba illustrantur his, quae Macrobius, Saturn I. 23, 3 exhibet Ideo enim sicut et Posidonius et Cleanthe adfirmant, solis meatus a plaga quae usta dicitur non recedit, quia sub ipsa currit oceanus qui terram et amfit et dividit, omnium autem physicorum adsertione constat calorem

humore nutriri, ita ut Strabonis vocabulum χρειαδ ad sidera nutrienda, σχεσις ad situm inter circulos solstitiales spectare haud dubie videatur. Iam in summas implicabimur difficultates si alios locos inspiciemus ex quibus Veraiosidonii sententia elucet, e g. Gemini elem astr. XVI. 21 sqq. Cleomedis de motu circ. I. 6, 31 sqq. ), qua zonam torridam esse habitabilem putabat Testimonio accedit ipse Strabo, p. 95 gra, ubi eadem opinio satis clare adparet. Aperte igitur res hic et illic narratae secum pugnant atque Strabo hoc ipse affirmat, osidonium sibi ipsi oblocutum esse of pag. 98:

ταυτα δ' εἰπων ἐνταυθα Sc. ου ὀρεινὴν εἶναι την πο τῶ ἰσημερινω, ἀλλα μαλλον πεδιάδα εν ἄλλοις συγχωρει, φησας υπονοειν ρη εἶναι τὰ πο τῶ σUιερινῶ . . . αυτηὶ μὲν ουνη ἀνομολογια φανερά ἀλλὰ καὶ δοθεντος του δρεινὴν εἶναι τὴν aro τ' ἰσUιερινω, λλη τις ἀνακυπτειν ν δοξειεν οἱ γὰρ αυτοὶ συ ρ ρουν φασὶν εἶναι bν ωκεανὰν ' πως ουν ρη κατὰ μεσον ἱδρυουσιν αυτον πλην εἰ νήσους

τινὰς βουλονται λεγειν. atque hoc proximum ita fortasse

I cf. Philonis de prov.464 Sol quem nonnulli rectorem esSediserunt, e quod lamitur neces Saria, eae mari, inquiunt, nutritur ... Nam circumambulans sol aeternos illos terminos haud transgreditur.

Cf. endland Philos chris liber die Vorsehun p. 66, adn. 6. 2 cf. Boeriche, quaestiones Cleomedeae diss Lips. 1904, p. 33, qui testimonia omnia collegit.

expediri potest ut Strabonem haesisse in mari Cratetis aequinoctiali, osidonium autem omnino de Oceano Orbem circumfluente cogitavisse accipiamus. Etenim alia discrepantia, quam in osidonio Strabo p. 30 adnotat: Ποσειδώνιος δ' υκ οἶδ' εἰ ἀληθευε φησας ὀλίγοις καὶ μικροῖς διαρρεισθαι ποταμοῖς την Λιβυηπι αυτους γαρ, ους Ἀρτεμίδωρος εἰρηκε, τους μεταξυ τῆς Λυγγος καὶ Καρχηδονος καὶ πολλους εἰρηκε καὶ μεγάλους, in ipsum Strabonem recidit, cum legimus p. 95, g 3 ορη γὰρ μηεῖναι πλησίον 3στε τὰ νεφη προσπίπτοντα ομβρους ποιειν,

μηδὲ δὴ ποταμοῖς διαρρεῖσθαι, neque enim discrimen facit inter totam Africam partemque septentrionalem in). Sed quid iam censeamus de difficultatibus illis quas supra indicavimus 3 Una via patere mihi videtur qua illae difficultates

expediantur. Satis enim scimus osidonium fuisse philosophim atque historicum qui omnibus in rebus eorum quoque rationem habuerit qui sive poetae sive philosophi ante eum extiterint '. Ex hac ratione illum omerum potissimum subtiliter interpretatum esse consentaneum St. In curia autem vel arbitrio eorum qui notitiam fere omnem dolosidonii doctrina nobis tradiderunt, factum esse Videtur, ut integra philosophi doctrina careamus '. Neque raro animadvertimus Osidonium Veterum quibusdam sententiis favisso sit ita bonigno do is iudicasso ut facile accidere potuerit ut qui illo uterentur a via aberrarent. Praeterea illum poetarum dicta non tam argumenti quam ornamenti causa inseruisse Martinig recte monuit. Accedit quod Strabo suo plane arbitrio quaecumque ei Incebant ex argumentatione Posidoniana divulsit atque excerpsit, omisit vero quas displicebant; quod dissertatione progressa clarius fortasse fiet. Ephori perinde sententia de geographica Homerica exposita ita finem facit Strabo p. 35, ut dicat, sinu ra-I cf. Sc hue hie in I. I. p. 34sq. qui aliter interpretatur. 2 cf. Sud haus, Aetna p. 7 adn.3 Dieis, Oxogr. r. p. 19. Cf. Oder, hilol. S. VII 1899), 368. 4 Lucubrationes Posidonianae I p. 158.

14쪽

bico divisisse Homerum in duas partes Aethiopiam, καθάπερ υν οι χαριεστεροι ob διαιρουντων την Ἀσίαν απ τῆς Λιβυης ορο ευφυεστερον ηγουνται τουτον τον ηπειρων αμφοῖν τον κολπον et τον Νεῖλον, quibus verbis

ipse indicatur Posidonius qui divisionem terrarum per isthmos factam laudabat, L Strab. p. 491 188, alios, praeterea περὶ κύσμου libellum p. 393 23 sqq. B. Vidimus

igitur varias Virorum sententias rettulisse Osidonium, antequam quid ipse sentiret exponeret. Sed haec osidonii argumentatio nondum ad finem perducta est; audimus enim . 03, osidonium etiam aliud argumentum

duxisse ex eo, quod ethiopes Libyci valdo difforrent ab Aethiopibus Asiaticis, c. Indis. Apparet igitur totam illam expositionem pertinere ad osidonium atque ad librum περι ωκεανου, de quo disserit Strabo eadem illa pag. 103. Ρroximas deinde paginas 34-37 osidonio adscribere Velim, quia hae quoque sententiae huius potissimum philosophi faciem prae se ferunt. Auctorem non appellat Strabo ea de causa, quia plane ex ipsius animo ac quasi e Superficie rerum rem egisse sibi visus est. Demum

p. 41, G ipse osidonius diserte laudatur quippe ubi in

difficiliore argumento versetur res Comperimus uniVerSenonnulla de interpretatione Homerica, quatenus quidem poetae in describendis geographicis fides habenda sit. Ac

statuitur primum, imperitiam poetae ex eius silenti non consequi απλο δε biset λεγειν ου του μὴ εἰδεναι σημειονεστιν, tum permulta esse per exaggerationem καθ' υπερβολὴν dicta, sicut ab arte fabulandi μυθοποιιαν, quae delectare vellet, desideraretur. Hanc osidonii quoque esse opinionem locis quibusdam allatis clarius fiet. rimoe p. 43, g 36, quae subsequitur certam osidonii eclogam p. gl), nonnulla iuxta ponere liceat:

Accedit testimonium Cleomedis e libro de circ. motu corp. cael. ubi I. I, c. 73 de magnitudine solis agitur: ἐμφαίνειδε ὁ ποιητης, σον εστ τ τάχος τῆς κατὰ τον κόσμον πορείας cf. Homeri exemplum Iliadis V. 770sq.)' ἀλλὰ μεγαλοφυος μεν τουτο εἰρηται αυτ καὶ κατὰ θαυμαστηναυξησιν. Porro e Strabonis p. 149, quae facillime o- sidonio vindicatur cf. infra p. 30), similis de poetis sen- fonti invenitur: ἀεὶ τους μυθους ἀπύ τινων στοριων νάγων, . . . αδστε καὶ την 'Οδυσσειαν καθαπε καὶ την 'ILάδα ἀπ τῖν συμβάντων μεταγαγεῖν εἰς ποίησιν καὶ την συνηθη ταῖς ποιηταῖς μυθοποιίαν, quod quidem p. 19, 8 ex paucis ita pronuntiatum est: καὶ οἱ πρῖτο δειστορικοι καὶ φυσικοὶ μυθογράφοι. raeterea si sermonem respicimus occurrunt hyperbolae illae cumulatae, p. 36: καὶ καθάπε εἰσί τινες περβολα επὶ περβολαῖς, ως bκουφοτερον εἰναι φελλου σκιας ), δειλύτερον δε λαγωΦρυγύς, ἐλάττω δ' χειν γῆν τι ἀγρb ἐπιστολῆς Λακωνικης' ουτως ἐξοχη ἐπὶ ἐξοχὴ συντρεχε ἐπὶ του διιπετῆ τb Νεῖλον λεγεσθαι, cf. p. 826. In eis quae sequuntur Aristonici libro περὶ τῆς Μενε λαου πλάνης Strabonem usum esse veri simile est, quoniam illum laudat p. 38. Quod vero illae paginae osidonium sapere haud dubie idontur, hoc ita explicari oportet ut censeamus aut Strabonem ad osidonium revertisse sive ex ipsius memoria verba fecisse), aut Aristonicum ost-doniana quaedam in sua transtulisse, quod discernere non audeo. Tum vero certe adparetiosidonius p. 41, g 34, Sqq ,

usque p. 44,4 36, et ipse nominatim laudatur Sed iam1 cf. etiam fusiorem expositionem p. 19, 8, quam inder, Dio Chrysostomus et osidonius, diss. Tub. 1905, p. 24q. Posidonio vindicavit. 2 cf. Str. p. 53 τι κουφότατον, φελλόν, in ipsa ecloga Osi

doniana.

15쪽

paulo ante indicium aliquod quo Strabo furti accusetur extare mihi videtur. Legitur enim p. 40, g 23 in codicibus:

λέξαι φησιν, περ ζητουσι ενιοι . Recedit illud φησιν sin dubio ad Aristonicum, ἔνιοι fortasse adiosidonium ). Totum autem enuntiatum spectat ad p. 7, g l βελτιον

ἴσως εστ τα ἐν τοῖς πεσι τουτοις ζητουμενα προεκθεμενους αμα ταυτα τε διαστειλαι καὶ περι του ποιητο ἀπολογησασθαι καθαρωτερον et ζητουσι δε προς τινας ηλθεν

Menelaos Αἰθιοπας πλεων ε Αἰγυπτου. Deinceps agitur de charybdi Homerica atque gaudemus, quod et Cratetis et olybii t osidonii sententiae ser- Iatae sunt. Illam autem quae p. 43 gra extat non osse ipsius Strabonis sententiam facile cognoscitur is enim p. 4, 7 alliam prorsus opinionem laudat, quam Videbimus esse Polybii, si hos loco comparnmuS: p καὶ γὰρ εἰ μὴ τρὶς p. 25, g 16 τ δε τρὶς . . . ἀλλὰ δίς, ταχα τῆς στοριας ἀντὶ του δίς, γραφικον παραπεσύντος η τ' ς εἶναι ἁμαρτημα et ιστογραφης διημαρτημενης ρικον sc dixit Polybius). Quid senserit Crates grammaticus apparet ex Orphyrio scholioque ad Odysseae carm. XII, A. 105, quorum argumenta cum Strabonis coniuncta iuxta invenies apud Ernestum Maa l. l. p. 190. Sed orphyrium scholium

Porph ad Od. XII. 105 Schol. d. XII. 105: Schrade II. 11w: τινὲς bis ρὶς ἀντὶ του πολ-

1 ad hunc potissimum illud referam quia tota interpretatio similis est ei, quam Posidonius p. 41, 36 de charybdi Homerica instituit sc ἀπ λεξεως).2 cf. Maas l. l. p. 192.

σπασμύς.

V. d. Maa Schradorum secutus Cratetis verba deficere post φησεν statuit. p. 192 Cui equidem non assentiar neque putaVerim Cratetem iam a com-unt 3 Strabonis et Porphyrii auctore Sc. Posidonio fuiSS deSerimn cum m. S. Porphyrius plane consentiat cum scholiasta, Strabo aliam

prorSus opinionem proferre videatur Verba Strabonis sunt enim haec ἴσως δ' ἄν τις καὶ π τῆς ρας τεκμήραιτο, τιυπαινίττεταί πως ὁ ἀληθες ' μαλλον γαρ ν φαρμοττει τῶδές γενεσθαι την παλίρροιαν κατὰ τον συνάμφω χρόνον, τονεξ ημερας καὶ νυκτος, H τῶ τρὶς τι τοσουτον χρονον μεῖναι τα ναυάγια ποβρυχια in). Statim intellegimus haec arte cohaerere cum eis quae praecedunt εἰ δε δὶς της παλιρροίας γι- νομενης καθ' εκάστην ημεραν καὶ νυκτα εκεῖνος τρὶς ειρηκε ἡ τρὶς μεν γὰρ τ' ἀνίνησιν π ῆματι, τρὶς δ' ἀναροιβδεῖμ, λεγοιτ ὰν

σθαι τοOτο, ἀλλὰ τραγωδίας χάριν καὶ φοβου quibus verbis idem

Omnino Xplicatura Homerum verum novisse sed aliis verbis

SignificaSSe rae. τραγωδίας χάριν καὶ φόβου Nam ut illud φύβου χάριν ad Circen, cita τραγωδίας χάριν Spectare ad charybdis naturam apparet Ilia autem quae Strabo sine dubio osidonio obsit quod etiam divina Maasi p. 192. a. 32 nullo modo confundere licet cum sententia ea quae ansam sumit ab alterno fluctuum motu octo horarum ἀνασπασμός) Hanc autem esse propriam Cratetis doctrinam

1 e Posidonii vocabulario ποβρυχιος SSe videtur, cf. Athen. VIII 333c: πελάγιον κυμα ... πάντας αυτους ἐπεκλυσεν διεφθειρέν τευ πυβρυχίους.

16쪽

2021

mihi prorsus persuasi quia talia adamabat ille Homeroque rationes suas machinasque inculcabat in). Vidimus igitur osidonium secutum esse Cratetem, quod etiam aliis compluribus exemplis demonstrari potest, neque tamen accepisse miram illius doctrinam sed subtili ipsum interpretatione Homerum explicasse δ). Iam resiliamus ad initium geographicorum. IV. De agg. 2-6. Ac laudatur quidem osidonius primo p. 4, a. ubi

duo signa quibus comprobetur Homerum novisse Oceanum eiusque naturam ex eo asseruntur. Sed iam antea nonnulla indicia inveniuntur, quae ad illum spectant, c. hoc Ἐρεμ- βου ους εικος λεγειν ρογλοδυτας υραβας, ρητος λέγων

gra), quod pertinet ad interpretationem illam artificiosam, quam osidonius p. 41 2 de hoc populo Homerico invenit;

vel quae sequuntur de Elysio campo, qui copiosius depingitur p. 150 cf. infra p. 30). Etiam sermo aliquando prodit auctorem, cf. hoc τα αστρα καὶ τους ἀστερας. Ρosidonius enim inter illa discernit, L OX0gr. r. d. Diei p. 466 διατερειν δε ἀστερα στρον εἰ μεν γαρ τίς εστιν ἀστὴρ καὶ στρον ὀνομασθήσεται δεύντως, ου μηνἀνάπαλιν cf. Achillis sag. c. 14. Sed accuratius gemellis allatis hunc locum spectemus. Tegimus:

1 Ex studio Homeri, non e natura rerum illam doctrinam esse ortam veri simile mihi videtur, quia ex verbis Homericis aestuum per

2 horas efficitur figura haec: quod amplificationis Homericae ratione habita Crates interpretatus est ita quo

niam duo fluctuum acce88us receSSuSque TeStant.

2 Eximium iuuium Posidonii artis exemplum accipias Strabonis pag. 3, g 6, ubi agitur de Homeri versum. XVIII. 489: οὐχὶ sc ursa δ' ιμμορος ἐστι λοετρῶν Ωκεανοιο, cf. Maa I. I. P. IS9.

tibi

p. 2 gra εντευθεν sc ἐκ το γωκεανου γαρ ἀνισχοντα ποιεῖ Homerus τον ηλιον καὶ δυύμενον εἰς τουτον δ αυτως καὶ τὰ αστρα καὶ τους ἀστέρας λελουμένους ἐξ ἐγκεανου λέγει. p. 4 in. ... διὰ δε του ἐγκεα- νου τον ὁριζοντα Sc. δηλοῖ Homerus εἰς δν καὶ ἐξ Ου τὰς δυσεις καὶ τὰς ἀνατολὰς ποι

εῖται.

χαῖοι ποιηταὶ σχεδbν ως εἰπεῖν πάντες ἐπιπεδον φιστανται τὴν γὴν καὶ συνάπτουσαν τωκύσμα καὶ κυκλω bHoκεανον περικειμενον καὶ τὴν του ὁρι-

ζοντος ἐπέχοντα τάξιν καὶ τὰς ἀνατολὰς γινομιένας ἐκ του δεκεανου καὶ τὰς δυσεις εἰς

cf. praeterea chillis sag. c. 22 Maasi, Com. in Aratum p. 51 27sqq.), Manilii astr. s. 652, Cleomedis pag. 70, 18 Ziegleri). Ex his locis elucet Ροsidonium docuisse apud Homerum

ceterosque poetas antiquos Oceanum idem valere atque horizontem Tamen iam Cratetem ex hac ratione interpretatum esse Homeri aliorumquo carmina apparet e Scholiis ad rati Ρhaen. v. 26 conscriptis e Cratete): ἐγκεανον λέγει δυρατος τον ὁριζοντα ποιητικο . εστ δε ριζων, μεθ' δν ουδεν τι ἐστίν, ἐπειδη η ἐκτος θάλασσα καὶ μεγάλη id κεανbς καλεῖται, παρ ὁσον δεκέως ρει ἐξ υτου δε καὶ εἰς αυτb α τε δυσεις καὶ ἀνατολαὶ γίνονται, καθάπερ καὶ υριηρος πολλαχου εἰρηκεν. Ex hoc loco iterum constare mihi videtur, osidonium secutum esse grammaticum illum Pergamenum. Atque hoc magni momenti est; nam adiungamus ea quae Sequuntur in Scholio: παρηκολουθηκε δεαυτῶ Crateti εἰπύντι ωκεανιν τον ριζοντα ' 'ημιουργω γαρτι 'Hφαιστα χρησάριενος της 'Aχιλλέως ἀσπίδος, ηνυπέθετο κύσμου μίμημα, τελευταῖον b δεκεανιν ἐποίησεν ὁ δε Πρύδοτος i. IV c. 36 ου παραδέχεται bν ωκεανον,τ συμπαν λέγων τι πλάσμα εἶναι ποιητικόν 'Aτλαντικύνδε αυτ πέλαγος καλεῖ , neque enim hanc allegoriam de Achillis clipeo a Cratete inventam osidonius abiecisse videtur, cf. Strab. p. 4 7 καὶ ἄλλως δ' ἐμφαίνει Homerus)

17쪽

22 23

τε θεῖν γένεσιν ἡ τοῖς γαρ περασι πασι συν)ήθη λεγε τον κε- ανύν, τα δε περατα κυκλω περικεινται. εν τε τη ὁπλοποιια τῆς Ἀχιλλέως σπιδος κυκλω περιτιθησι τον κεανδ επὶ της

ἴτυος. Huius sententiae rationem non facile intellegimus nisi orphyrio ad Iliadis c. XIV v. 100 allato. Quonam modo verbis illis πειρατα γαιης ostendi potest, oceanum orbis instar circum terram iacere Illud autem statim patet, itorphyrium adhibemus adpono etiam Heraclitum allegoristam ), in quo vestigia quaedam osidonii latere videntur. Porphyrius:

απειρον γαῖαν - , καὶ πάλιw, γαῖαν ἀπειρεσιην μ' Il. XX.

ὀψομενη πολυφορβου πειρατα γαιης μ' μάχιεται γαρ τ ἄμαμεν αυτὴν πεπερασμενην ἄμαδ' ἀπειρον ἀποφαίνεσθαι. λεγεται δε απειρον κατἁλλο σημαινομενον καὶ ἐπὶ του κατὰ σωρια κυκλοτερους τε καὶ σφαιροειδους' ... πὰν γὰρ Ο ἄν τις πινοηση σημεῖον,

ἀρχή τε ἐστι καὶ πέρας . υ- νιν γὰρ ρχη καὶ πέρας ἐπὶ

κυκλου περιφερειας κατὰ τον Πράκλειτον. του Oινυμ αυ- κλου κατὰ την περιφέρειαν ον-

τος πεπ ε ρασμένου καὶ μηἀπειρου κατὰ τω διεξιτητον,

ετ γε μὴν μετὰ τον ἄλλων ἀπειρον γαῖαν νομάζει καὶ πάλιν ἐπὶ της Πρας' , Εἶμι γαρ etc., ου η που μαχομέναις δοξαις πρb αυτον στασιάζων, αλλ' ἐπειδὴ πὰν σφαιροειδες σχημα καὶ π ε ιρύν στ ικαὶ πεπερασμένον τῶιμεν γὰρ ρον τινὰ καὶ περιγραφὴν Ἀχειν χυλογως πιυτb1 cf. Schrader, interpreti. Porphyrii adest perti P. 190, adn.

ρασιν αυτη πεπερανθαι. κατὰ

κλον.

πεπεράνθαι νομιστέον. ὀπειρον δ' ὰν ὁ κυκλος νομάζοιτο δικαίως, ἐπειδηπερ ἀμηχανον ἐστι δεῖξαι πέρας ἐναυτί τι τ γὰρ νομισθενεῖναι τέλος ξ σου γένοιτ ῶν

ἀρχη Ex hoc sententiarum conexu plane, opinor, intellegitur argumentum illud de Iliadis versu promptum, aliud profecto exemplum sagacissimae interpretationis. Huc versus quoque illi spectant epici cuiusdam incerti quos osidonius p. 100

affert: ἐκ πάντων δὴ τουτων φησὶ δείκνυσθαι διοτι di οἰκουμένη κυκλφ περιρρεῖται τῶ δεκεανφ', οὐ γάρ μιν δεσμος περιβάλλεται ηπείροιο, ὰλ ἐς ἀπειρεσίην κέχυται τύ μιν υτι μιαίνει λ). Ac de orphyri quidem iam Maa p. 192 a. 32 suspicatus est unde potissimum rem Sumpserit, c. e OSidonio. Sed cum doctissimus ille in eis quae sequuntur p. 184 mea quidem sententia non recte interpretatus es Se Cratetem Videatur, pauca addamus Crates enim ad Iliadis v. XXI. 193 sqq. adnotavit ... εἶπε δ' Homerus) ἐν τῶ γ φησί, se Crates - τι καὶ οἱ μετὰ ταυτα φυσικοὶ συνεφώνησαν - το περιέχον την γην κατὰ τ πλεῖστονωκεανον εἰναι ἐξ ουπερ b ποτιμον .τ. λ. Dixit v. d. p. 185

.exquirentes ubinam dixerit Homerus sive in Odyssea sive in Iliade το περιέχον την γῆν κατὰ τ πλεῖστον δεκεανινεiναι - hae enim de re nunc agitur, non de aqua potabili ex Oceano haurienda 3 - frustra pervolutare poetam Videmur'. Spondeo. Sed quidnam quaeritur Nonne cardo versatur de multitudine aquae circumfusae, ut illustrarentur ipsi Homeri vss. 195l superius laudati: hε ουπερ πάντες ποταριοὶ καὶ στῆσα θάλασσα καὶ πῆσαι κρῆναι καὶ φρείατα μακρὰ νάουσιν μγ

1 quos versus non recte interpretatus est ae liter, Or-schungen ulytheas Nordiandsreisen, Festschr. . 47. Philol. Versammi., Halle 1903, p. 50.

18쪽

Atque in hos versus tota illa ecloga referri mihi videtur. Non enim de circumfluctu potissimum maris cogitatur, sed de copia ipsa aquae, quoniam veteres philosophi credebant, omnem aquam potabilem oriri ex oceano, qui solis vi exhalaretur Fortasse ea quoque quae Strabo p. 6 ex osidonii libro περὶ ἐγκεανου breviter excerpta afferre videtur huc spectant: προς δὲ τ νυν ἐπὶ τοσουτον λεγομεν,οτι προς τε τὴν ὁμοιοπάθειαν ουτα βελτιον νομισαι, τά τε ουράνια συνεχοιτ' αν κρεῖττον ταῖς εντευθεν ἀναθυμιάσεσιν, εἰ πλεῖον εἰη λυγρον περικεχυμενον, praeSertim cum in ecloga illa Cratetea legamus: τι καὶ οἱ μετὰ ταυτα φυσικοὶ συνεφωνησαν. Apparet enim Strabonem non totam vel veram ΡΟ- sidonii sententiam exhibere, sed id quod ei ipsi videbatur,

latere tamen veram illam sub verbis Strabonianis. Etenim osidonius discernere solebat τὰ Ουράνια καὶ τὰ ἀνθρωπεια, cf. p. 95 de divisione onarum. Atque illa humana plano aliter se habuisse atque ea quae Strabo de id, vinis affert, mihi prorsus persuaSum est, ef Supra P. 14. Quod iam apparebit ex eis quae statim disquiremus. Sequitur apud Strabonem gri disputatio accurate proprieque disposita: τι δε et οἰκουμενη νησύς εστι, προτον μεν ἐκ της αἰσθησεως καὶ της etiειρας ληπτεον καὶοπου δὲ τὴν αἰσθησε λαβεῖν Ουνυπῆρξεν, ὁ λύγος δεικνυσιν. Tota haec ratio prodit osidonium neque obstant quae Geminus c. XVI. 33 de olybio refert: δ δε πιλογίζεται καὶ δ με ιστοριας φερε τον κατωπτοκότων τὰς οἰκησεις, quia saepissimo ad Polybium atque ad alios auctores sese adplicavit osidonius ). Pergitur: οι τε γὰρ περιπλεῖνεγχειρέὶσαντες, εἶτα ἀναστρεψαντες, ου υπο ηπειρου τινbς ἀντιπιπτουσης καὶ κωλυουσης τι επεκεινα πλουν ἀνακρουσθνῆναι φασιν, ἀλλὰ πο ἀπορίας καὶ ρημίας. tque hoc

argumentum demptum Sse videtur ex accuratiore narratione quae adnectitur ad controversiam illam do bipartitis Aethiopis, p. 31-37, quam partem in Posidonii provinciam restituimus p. 13sqq. Legitur enim fere idem p. 32, 26:1 cf. endling, Herm. XXVIII p. 340 sq.

θάλαττα. osidonius vero qui illud accurate quaesivit ad eundem finem pervenit ex Eudoxi aliorumque itineribus maritimis, p. 98 sqq. ἐκ πάντων δὴ τουτων φησὶ δείκνυσθαι

διότι η οἰκουμένη κυκλω περιρρεῖται ωκεανω.

Tamen stupemus si legimus paragrapho proxima, Hipparchum Stronomum oblocutum esse opinioni illi,

Cum συρρου ESSE Oceanum negaret. I eque enim propter

tempora fieri poterat ut Hipparchusiosidonio obloqueretur. Sin dubio hic Cratetis nomen desideratur quom Ρosidonius simul cum adversario eius exhibuisse videtur. Nam Osidonius dubia in re omnium semper sententias et pro re et contra dictas afferre solet. Strabonem autem osido nium Solum prae se habuisse eo affirmatur, quod in calce totius huius partis legitur: ημεῖς μὲν τι μὲν ruta λύγον

Haec hactenus. io D verba non perdemus quia omnia explanavit Maas p. 189 sq.

De agg. 49-54. Hi Strabo Eratosthono qui Stratonem physicum Lydumque Xanthum laudaverat refellere conatur. Imprimis in Stratonem invehitur geographus quod hanc statuerit causam fretorum, p. 49 ex. φερει 'αἰτίαν Strato)

19쪽

ετερον ἐστιν ), πειν τι καὶ νυν- ταινία τις φαλος διατέτακεν π τῆς Γυρωπης επὶ την Λιβυην.

Contra Strabo p. 50, et προς δὲ τb Στρατωνα λέγοι αν, τι πολλων αιτιω οντων ἀφεὶς ταυτα τὰ μη ντα αιτιαται - πρb γαρ τ μετεωριζεσθαι ταυτην Sc. θαλάττην)καὶ ταπεινουσθαι καὶ ἐπικλυζειν τοπους τινὰς και ἀναχωρεῖν

ὀά αυτον ου τουτύ ἐστιν α&ιον τb αλλα καὶ αλλα ἐδάφη τὰ μεν ταπεινοτερα εἶναι τὰ δε α ηλύτερα, ἀλλὰ b τὰ αυτὰ ἐδάφη ποτε μεν μετεωριζεσθαι ποτε δ' αυταπεινουσθαι, καὶ συνεξαιρειν η συνενδιδοναι δ πέλαγος. Atque iniuria Strabonem oblocutum esse Stratoni ex hoc loco, ut iam Bias et ' demonstravit, Satis clare apparet, . 1 ἀπ γὰρ τῆς ἰλυος της ἀπ των ποταμῖν καταφερομένης πληρουσθαι τον βυθον καὶ βραχρον γίνεσθαι, διὰ τουτο δε καὶ ρεῖν εἰς τὰ ἐκτος Strabo igitur accepit fluviorum lutum in mare profusum efficere ut aequor

ascenderet.

Quid ergo quidnam voluit Strabo Haud difficito

puto cognosci posse Strabonem rurSus re confundere. Opponit in dubio Stratonis sententiae aliam Opinionem; nam pergit ἐξαρθεν μεν γὰρ ἐπικλυσαι Sc. τι πέλαγος),

ταπεινωθεν δε ἀναδραμοι ν εἰς τὴν ἀρχαίαν κατάστασιν. εἰ γαρ Νυχ ουταῖ, δεησε πλεονασι se τῆς θαλάττης αἰφνιδίω γενομένω τὴν ἐπίκλυσιν συμβαίνειν, καθάπερ ἐν ταις ἀναβάσεσι των ποταμων τοτε φεν ἐπενεχθέντος τέρω ν, τοτ σαυξηθέντος του δατος. 4- λοιπb ουν αἰτιασθαι τ εδαφος et το τὴ θαλάττη ποκείμενον et τ ἐπικλυζομενον, μαλλονδε φαλον πολυ γὰρ υκινητοτερον και μεταβολὰς θάττους δέξασθαι δυνάμενον το νυγρον καὶ γὰρ b πνευμα

Quod si ab his verbis oculos convertes ad p. 53, ubi Osidonius lavd incertoe adparet, cf. et immermani in

1 Quod etiam hodie observatur, cf. Philip pson, das Mittol- meergebiet, p. 58qq. 2 Die geographischen Fragmente de Eratosthenes p. 5.

Hermae 'Ol. XXIII, 1. 10 Τ) statim videbis osidonium aliam ac Lampsacenum doctrinam statuisse. quod duobus argument1 ostenderet, primum quod mare fluminum Iutum reic1t, 'ecundum quod ipsis phil0sophi verbii afforam, p. Α, '0 μαλλον δ' detro τον φανερωτέρων καὶ τον καθ' ημεραν τροπον τινὰ χρωμενων ἀναπτέον , τον γo καὶ γὰρ κατακλυσμοὶ γ καὶ σεισμοὶ καὶ ἀναφυσήματα καὶ ἀνοι- θησεις της φάλου γης μετεωρίζουσι καὶ τὴν ψάλατταν, α δε συνιζησεις ταπεινουσιν αὐτήν. adici, porro p. 102 6 δὲ ἐξαίρεσθαι τὴν γῆν ποτε καὶ et ματα λαμβάνειν

και μεταβολὰς τὰς ἐκ το σεισμῖν αα τῖν ἄλλων τον παραπλησίων. δρθος κειται παρ' Ἀψτμ Ρosidonio) equo famam illam veram esse negavit Atlantidem insulam esse sub fluctibus 'ubmersam, multas sero insulas illo modo e mari emersas accepit p. 4'. Iam de superioribus clarius indicare possumus. Verba enim quae supra omisimus Strabonis ἀλλ' οὐθ' αἱ αὐ- σεις ἀθροα καὶ αἰφνίδιοι γίνονται, ουν αἱ πλrha - μυρίδες τοσουτον ἐπιμένουσι χρονον οὐδ' τακτοί εἰσιν, οέ τε κατὰ τὴν α μετέραν ἐπικλυζουσι ψάλατταν, οὐδ' που τυχε turbam quam maximam efficiunt. apparet ilia esse opposita eis quae praecedunt: εἰ γὰρ οὐχὶ ο ἴτω, δεγησε πλεονασμα τῆς θαλάττης αἰφνιδίω γενομένω τὴν ἐπίκλυσιν συμβαίνειν. Expuncto autem ill enuntiato conexus sententiarum bono mihi illotur intellegi. Sed ubinam Strabo commoratur Apparet illum alieni quid intermiscere, Sc aestus mar1timos ordinarios, qui omnino nil attinon ad Posidonii doctr1nam de maris terraeque commutationibus supra expositam. Qua in re cum valde discederet aiosidonio veterum scilicet stoicorum doctrinam secutus, hoc loco sicut aliis Posidonium impugnavit. Conferamus enim p. 293, ubit adde Schuelitein l. l. 190I, p. 7 adn. 3. 2 Posidonius πι τῶν φωνομενων ὁρμωμενος OtiSSimum concludere S0let, si Sud haus, Aetna p. 67. 73. Bene de illo iudicavisse mihi videtur Berger, Stellun des os gur Erdmessung. Bericlite SachS. c. I 897, p. 53 Sq. 3 cf. p. 10, quam Posidonio vindicavit ueller I. I. p. 3.

20쪽

de emigratione Cimbrorum agitur: γελοῖον δε τῶ φυσικῶ καὶ αἰωνια πάθει δὶς κάστης ἐμερας συμβαινοντι προσοργισθέντας ἀπελθεῖν ἐκ του τοπου. ἔοικε δὲ πλάσματι τ συμ βῆναί ποτε περβάλλουσαν πλημμυριδα ἐπιτάσεις με γαρ καὶ ἀνέσεις δέχεται τεταγμένας δε καὶ περιοδιζουσα ὁ ωκεανος ἐν τοῖς τοιουτοις πάθεσιν. Neque hanc esse ost-donii sententiam ex eo elucet quod ille philosophus aestus praeter ordinem accidentes Ilipae ipse ObservaVerat, es. p. 174 φ . Maximum autem testimonium illam esse sententiam Strabonianam praebet p. 173, I, ubi Strabo iterum refellere conaturiosidonium των δὲ περιοδων τουτωνουσων καθ' ' κάστην li1έραν καὶ νυκτα τον συνάμφω χρονον δὶς μεν ἐπιβαινουσης τῆς θαλάττης δὶς δὲ ἀναχω9ουσης, τεταγμένας δε καὶ των ημερησιων ρ ρύνων καὶ των νυκτερινων, πῖς οἱον τε etc. Quibus Xpositis iam melius, Opinor, Strabo perspicitur. Illic vero accedit quod non intellexit quid Ρosidonius voluerit, sed falso prorsus Ioc carptimque eum vituperavit. Tamen mirum esse mihi videtur, quod idem prorsus error occurrit in libro περι κόσμου p. 396 17sqq.: Tὰ δὲ ἀνάλογον συμπιπτε τουτοις sc τοῖς ἐν η καὶ ἐν θαλάσση χάσματά τε γα γίνεται θαλάσσης καὶ ἀναχωρη-

γίνεται πυρος ἐν τῆ θαλάσση, καὶ τηγον ἀναβλυσεις καὶ ποταμων ἐκβολαὶ καὶ δένδρων ἐκφυσεις, ροαί τε καὶ δῖναι ταῖς ob πνευμάτων ἀνάλογον, αἱ μεν ἐν μέσοις πελάγεσιν, αἱ δε κατὰ τους ευρίπους τε καὶ πορθμους Sequitur deinde iam satis stupemus' - πολ λαί τε ἀματα τεις λέγονται καὶ κυμάτων ρσεις συμπεριοδευειν ἀεὶ τη σεληνη κατά τινας αγρισμένους καιρους. Rursus intellegimus non genuinam osidonii doctrinam nobis esse SerVatam, Sed plerumque corruptam atque Ommutatam. atque hic fortasse Athenodorus, osidonii dis-1 es Capelle die Schrist vo der et p. 55 I.

cipulus. intercedit, quem hac in re veterum stoicorum sententiae indulsisse apparet e p. 173.vI. De pngg. 157, 149, 215. Difficultatem haud ovom Strabonis p. 157 et 2 praebent. Nam utroque loco postquam de Lotophagis verba facta sunt, adnectitur Homeri defensio, cf. p. 157, et p. 25, s 7 Utriusque autem loci non eundem esse Ruetorem facile cognoscitur Hic enim indo a p. 23, g 15 de Polybi agitur, illic laudantur losidonius, Artemidorus, Asclepiades Myrteanus Quid nobis censendumst 3

Legimus καὶ ἐν ζ Λιβυκὶ δὲ πεπιστευκασί τινες τοῖς των Γαδειριτον ἐμπύροις προσέχοντες. δες καὶ Ἀρτεμίδωρος εἴρηκεν, τ οι περ χὶς αυρουσίας οἰκουντες προς τοῖς σπεροι Μιθίοψι Λωτοφάγοι καλουνται. σιτουμενοι λωτbν, πύαν τινὰ καὶ ρίζαν, ου δεύμενοι δε ποτου ουδε εχοντες διὰ την ἀνυδρίαν, διατείνοντες καὶ μέχρι των περ τῆς Ευ-Pηνης τύπων. αλλοι 'ει πάDν καλουνται Λωτοφάγοι Ληνετέραν οἰκουντες ob πρ, τῆς μικρα Συρτεως νησων, Ἀχὶν

νηνιγγα Atque hoc proximum quidem enuntiatum Spectare ad Polybium intollogitur ex eo quod etiam p. 25 in Meningi insula, non in ipsa Africa, sedes dicuntur LotOphag0rum Reliqua autem non quadrant in illum, cum apse illam plantam plano aliter descripserit, Laist. I. XII. c. 2 εστ δε b δένδρον ὁ λωτος ου μέγα, τραχυ δε καὶ

ἀκανθωδες εχε δε φυλλον χλωρον παραπλησιον τη ράμνω, μικρον βαθυτερον καὶ πλατυτερον. Quisnam Verbis: τινες τοῖς των Γαδειριτων Ἀμπύοοιν προσέχοντες designatur 3 Polybium non esse intelleximus qui praeterea λαοδογμα

τικὰς ἀποφάσεις detestatus ist cf. p. 104) Artemidorus autem excluditur verbis his o καὶ Ἀρτεμίδωρος εἰρηκεν, Asclepiadem non putaverim, quia nil nisi ipsam Hispaniam