Dissertationis de apocope pars II [microform]

3쪽

AUTHOR Lobeck Chr. August Christian August)TITI E me apocope pars II PLACE Regiomonti

4쪽

BlBLlo GRAPHIC RECORDIARGET

5쪽

λ cI

υ in

nota

7쪽

ο adii priis si artici re filii uenor illud Iilli Versari au

die XVIII. I ii nasu misso LVI.

celebranda m

9쪽

g. . suorum nominum assinium Mara et ἁλεlpa originem Herodianus ita e plicuit, ut illud ex tetra corruptum diceret, hujus autem duplicem redderet causam ἐκ του λεί- Ἀλειφαρ Ἀλειφας καὶ ὐποσωλῆ του o etc. v. Rhemat. 3l3-316. Sigma mobile habent adverbia quaedam quae Choeroboscus asser Can. 53 8. τὰ dam 9ύντα M s ἐὰν κωλύωσe 3 αὐτὴ σημαινύμενον, τὸν αὐτ3ν τύνου φυλύττουσιν invaroiadaei, μενι, εἰ μη ruriam κωλύση διὰ es χωρίς. Ust. φῶ-eme ἐὰν φυλdε- evi abro saxulatνύμενον tu es αντικρυς duriae D. De μέν In harum dissortationum prima dictum est. Adverbiorum derivativorum pars maxima constat e numeralibus, quae poeiae inde a principe Homero dupliciter terminant, scriptores vero uno modo non attici solum sed etiam extranei, et id tam fixum et perpetuum est, ut aliter Scripta nonnihil auspicionis moveant, ut Maedat Artemid. II. 70, 252. bis repetitum, cui repugnant proxima p. 255 τετρώις, ωχις, ἐπωπις, κωκις et τετρει Appian Civ. I. 74. p. 104. pro quo Edd. nonnullae antiquiores τετράκις praebent. Hanc autem veram esse horum adverbiorum speciem docet Apollonius 614 9. τὰ α dam κντου βαρύνεται, potatae, laniam, murtae. v. Addend. Eorum quae nation in catalexi habent unum a communi usu remotum est μεσηy et μεσηρος, quibus praeter poeta Hippocrates quoque et Aretaeus utuntur. Si vero natura adjectivum est duorum generum,

10쪽

affectione caret, id quod nonnulli etiam de εὐδυς et ευδ suspicati sunt, eademque tollitur significationis discrimine quamvis tenui et saepe non observato. Ad haec accedit accentus disserentia in alter dicatalectorum Griχρυ detrosea re o πέβαλε καὶ ὁ τύνου pim. I. 74, 30 et Apollon. Adv. la, T. Si vero ex durix a ut in

EM. dicitur, contractum est, Signia Oxirin Secu accibSSii, accentu characteris causa,

ut Grammatici dicunt, ad ultimam traiislato. Homerus tamen illud ubique addit e cluso a tono posteriores utroque utuntur, sed plerique distincte Rusdem vicissitudinis exempla τρέμα ἀτρέμας, ἔμπα iram: rtius Z λός alio loco exposita sunt. Vocativi AH εν etc. metaplastis ad immerantur . Parall. 82. add. Ahrens. Dor. 5ll. - Schol. Cur Hipp. 1062. εἶμι τ πορευηχα καὶ τὸ ψ M π χω ἐν re συνηδεω amo δευτερον προγυπον dam λην πύσχουσι του παραλsyως φασὶ rὰρ me πεe ae που εἶ, et Choeroboscus Can. 54, 23. ὁ Τύρα χέyει τι κατὰπ oc yέyονε δε ε του ερ ξυνομένου, πειθη εἰς χαρακτῆρα ἐνέπεσεν aratroυντ ανπερtσπωμένην ustu, sed eodem loco asser Apollonii sententiam a medio ma declinatam esse personam Secundam εν ἄσπερ βουλη, ττικως δὲ ε me Diges κατὰ sem εἶ quod repelit M. 300, 3. Buttinainius vero I. 108 Adn. 5. pronior ad apobolen Relinquitur vocalium ultima, cui sigma subfractum esse comperit idem Choeroboscii p. 360 16 M Κως Φιλίππας stiavruo χωρὶς robo προηνέὶ κατο κατὰ M 'Arao β' m δεα alias. Hoc qui filixit, sequutus est analogiam nominum inuS positorum, εχω, πειθώ, usi quorum univerSam copiam ad intuendum proposui in Rhem. 17 sq. Ab hac duo tantuni desciscunt et 8 p. Homericum ἄνεω adverbium esse ab inuoc vel νεος derivatum quum alii crediderunt, tum etiam Apollonius, nec tamen dissimulat contra unalogiam peccare ἐπει-ντίκειτα τῖ μη εἰς ω περατου ae τὰ ar γtyενων νομύτων, aris δὲ μονον ενωπι υ - δη ε τερ φίλος παρώειτα ἐπί η in εἰς ω, εις δὲ ς, τῶ μένω τύνος μονοζενε οντ παρώει eo iam is De χυ-' Adv. 55, 30 et 18, 28. De ἄφνω et ἄφνως rectum est in Diss. I. cap. II. I. 2. Consonarum duplicium secundam tribus vocabulis eximi, quae alpha vel a in

eXitu habeant, plus semel accipimus Choerohoescus Can. 376, 0. ex dativos cuas concludit nominativum duae dicendum fuisse uir ἐπειδῆ ὁ ρ οὐκ εστ τελών των οὐδετέρων, muro χ tu dam restitui autem iis quae sint duorum generum υτι- γειαρ, νεord αε Eandem abjectionis causam reddit Apollonius 549, 4 cumque illo