장음표시 사용
11쪽
nomine paullo ante componit Vocativo diva et 7 υνα adverbiumque ardua, quod Herodianus quoque ἐκ του πωρα natum esse statuit v. Dissert. I. c. I. 04. Derdis dictum est in Parall. 95. de suae p. 278 Adverbium πέδρα ad se cis retuli, bis de ad δέρκομαι, in Rhem M.
I. I. Hic mihi ex intervallo regustanda est materies in Paralipomenon disseriaiione secunda studiose tractata. Nam quae veteres nobis subjiciunt apocopae syllabicae exempla, pleraque monosyllaba sunt, de quibus illa inscripta est. Adeant igitur, ne tractata retractem, Iectores Subinde delegabo quae vero nunc instat, alio ordine procedet et ad alium finem dirigetur. Aristoteles igitur eo loco quo vocabulorum mutatione attingit, aphaeresiS, quam Vocat, tria expromit exempla G, Vt et dist. Horum primum nullo modo pro incorrupto haberi potest, non solum propter terminationem, quam generi neutrius nomina in totum respuunt, sed multo magis quia secundum leges, qua Graeci in derivando Sequuntur, neque a lactu, quo nihil propinquius est, neque ab alio quo themate repeii potest. Hic igitur Iocus ad tergiversandum nullus est. Causam autem corruptionis vel nominis ubique oculis animoque occurentis crebritas vel quaedam commodita metrica attulit; nam δω nusquam legitur nisi in clausula versus ac plerumque post epitheton ἐμὴν δω, 8μέτερον διο, quos fines egressus Hesiodus χρύσεα δῶ usurpavi Post hunc vox prodigiosa
Hic error mihi subrepsit pro γυναιξ, quod nuper innotuit Choeroboae testimonio scrib. quod uno inn Hesychii teat Choeroboscua Can. 306, 32. γωναι propterea non diciatatuit, quia in αι quae exeant nomina aut unius sint masculini generia aut communis.
12쪽
exolevit. De altero res minime explorata est. Argumentum levissimum affert Epim. I. 245. 3 χρ πέπονθεν ως Hν ὰρ νομα ουδέτερον μὴ μῖμα στοιχείου εἰς φωνῆεν λῆro συνεσταλμένον υτ εχει quo nihil efficitur, quia monosyllaba hujus mensurae nulla uni praeter es, unde regula duci non potest. Et praegravat auctor Aristotele in ejusmodi causa non senuior Aristarchus. Is enim v idem quidem acutor significare affirmavit, εἰρῆσθαι δὲ υ κατ ὰποκοπην diu μετεσχηματίσθαι ἀθηλυκῖν ἐς οὐδέτερον v. Parall. 15. Apion vero ne Synonyma quidem Sse con-eessit, sed κρῖ Speciem quandam rένος ri hordei appellari quod nisi ab Homero
ipso didicit, quum animam ejus ex inferis evocasset, mirum est unde acceperit; nam V illud vix alibi legit. Quibusnam argumentis Aristarchus adversu Aristotelem usus sit, incomperium habenius; nonnullo Offendit disserenita generies, quare aliud substituerunt etymon re es V daris του κρίμνον ὰποχε πτα οὐ μην aris τῆς χριθῆς δηλοθαν οἱ παλαto Eust. 12 8, 29. Schol. l. V. 90. sed hoc quoque effugium praecluditur eo quod Favorinus in cl. 278. refert antiquiores sequutus es V εtra daris του χριδη έγνεν tu detro του κρίμνον, δοκεῖ παραχύγα εἶναι εἰ μὲν etiare Veδη, οὐκ ἄφειλεν εἶναι το κρῖ οὐδέτερον, αἱ detrometrae 3 9M ένος φυλύ mum oti es Olua me es Ποσειδω, τὴν Ages D. Altera pars eclogae excidit cur enim χρίμνον quoque admitti nequeat, non addocemur Aristarchus fortasse usus est argumento solito is κρίμνον οὐχ οἶδεν ὁ ποιητής Aliud sumi poterat a diversitate prolationis, de qua idem Favorinus in proximis loquitur 3 κρῖ ἐκτείνει τὴ , ἐπε παν. οὐδέτερον μονοσυλλαβον μονοζενὲς navoxara avnεῖ, nec est qui dissentiat J. De neutro illo nihil singillatim praecipitur, neque extat aliud hujus generis nomen bi- syllabum in easdem iteras exiens; sed masculina et seminina quae ancipitem ante catalexin vo habent με ἐπιπλοκῆς συμφώνου, penultimam brevem habere et accentus OStendit ρύμνος, πρυμνος, μνος, πρυμνα, et consentiunt Grammatici V. Herod de Dichr. 36 I. Lehrs neque aliter pronunciantur verba κωνω, μίμνω. utaque pro κριμνον,
. Arcadius in libro decimo nono, qui de tono adverbiorum inscriptus est . 182. circumflecti dicit monosyllaba quae ancipitem habeant ProductR α νυν, γρυ, κρε, ὁποτε Εκτείνεται, Oποτε ὁ συστέλλεται, ξυνεται Substantivum ei ab hoc loco alienissimum est, sed significatur fortasse Vox Iacticia κρι, unde Verbum κριζε κρικε, repetunt, vel potius in s mutanda ex
13쪽
quod bis terve sis scriptum reperitur, ubique restitui portet paroxytonon, cujus exempla plurima exstant. Hae autem prosodiae discrepantia obstat, quominus Ne a viilvo ortum existimetur. Ad κριθη ne revolvamur interponit se pim. . 255. a gumento spinoso χρ ὴ κριθοφ υ κατὰ Imma' ἐπει οὐ περιεσπατο ἄν , Lud κατὰ διά νυμον ' περ μαρ καὶ πέρα. io cum verbis lam O - nescio quid aliud comprehendi possit quam contrarium uua περισπαται, in οὐκ dammetri lint. Quod igitur vuIgo dicitur substantiva generis neutrius monοSyllaba eademque macrocatalecta circumflecti, id ille vocabulis nativis et integris adstrinxisse, imminuta autem, quae ab oxytoni orta essent, accentu itidem acui signaas videtur. Haec si ejus suis Opinio, eam confirmare potuit exemplo adjectivi λισση λίς, contrarium autem se aut non circumflexit aut non accisum sed plenum illibatumque esse statuit. Verum uiodistinctioni repugnat Arcadii eano παν μονοσυλλαβον οὐδέτερον μονοῖενὲς eis detraδΦς εἴη tre τε νως, περισπαται, cui succinit Choeroboscus Orthogr. 26, 28. Haec litur pro eorum sententia dici possunt, qui Vt, quo Homerus in utroque carmine sexies utitur, primitivum, Vtδη autem, quo tribus in locis et pluraliter tantum, derivatum putant. Vulgatae vero opinionis auctores hoc rationis habuisse videntur quod substantivorum in vocalem exeuntium nullum inVenissent unius yllabae quare principatum dederunt ei voci quae in usu praevaluisset et certe aliquas sui similes habere Des 8 Dcmoσθνη, Πευθη πευσο ηυδη η φροντίς, quae eSychius asservavit, et
notiora μέδη, ποδη, πύθη, σύδη, πύλην 3. Causam corruptioni repetere potuerunt ab imperio vulgi vocabula erunt in assiduo usu poesitarum, cujusmodi est ρ δή, viο-Ienter abrumpentia et maxime ea quae res Viliores Significant. Hoc in numero duco
quod Photius affert datam α λεξειδωω φύδον et Κν το ἐχθιστον, μυθον σμικρύν Hes V Rhem. 287. hisque simile νυ fortasse non id quod vulgo sumitur sed proprie γύτην, hoc est scrui et minutias significat, se es baroχύρισμα δ ἐα τοῖς παιδίοις σύμβολον ob πιειν Phryn. App. l. non longe dissidet a genere potulentiquod βρυτον vocant. Hi sunt quasi ineffigiat laetus quos consuetudo significantiae gratia sibi reservavit integros Eodem vergunt illa prima vocis humanae conaminarra et ilia id est Marae, μωμον Alia jam adulta omnibusque partibus expressa muti. Musto parcior Theognostus Can. 109 7. duo tantum affert Σέθη βαρυτονον καὶ πρι ,
quod Arcadius 106 4. solum esse dicit macroparalectum acuto sono finitum.
14쪽
Iavit affectus Ioquentium vocabula raptim praecipitans ut arao, de quo mox, et vocativus, quem Graecia deflorescens peperit a m v. Parall. 7. Id genus barbarismis contubernia illitaria personuisse apparet ex alladae pigr. XCII in quo aliquem de gente hircosa centurionum sic loquentem inducit τὰ ω χιὰ τὰς νη τὰν ὰσχά τε καὶ κύρυς καὶ κνα. Hic autem Jacobsius Animadv. II. . p. 247. lectoribus in memoriam revocat apocopae exenipla a Strabone collecta, a quibus illa castrensis eloquentiae lumina tantum distant quanium barbara ab affectis. Sed effectu paria sunt, nam utroque modo Vocabula breviantur atque hac similitudine illectus Plutarchus junior de oes Hom. l. 9, 1075. T. V. apocopa Homericas a breviloquentiae studio
prosecta dicit sc ιεων re συνηθει τῆς βραχυλοτίας ἐλλείψει κέχρηται υμηρος re δῶμα λέ- δῶ καὶ es rara καὶ 3 πίσω φ και τ ει ore avo, quibus Eustathius 87, 28. y et se addit. Hic ea Aeolicae tribuit dialecto apocopen cum syncope confundens, ille doricae v colligatis duobus, ut modo dixi, brachylogiae generibus rhetorico et grammatico. Et huic subjecta sunt δῶ et κρῆ specie quidem paria sed non ejusdem Iicentiae; nam illud ratio respuit, hoc consuetudo. Utrinque distat tertium Empedocleum si cui non integra syllaba decessit sed pars syllabae. Id vero ab analogia
non longius recedit quam λός', πύξ et alia monosyllaba, quorum plerisque Sermo maturescens substituit magis articulata solaque raritas vocabuli et reliquorum casuum desectus Aristotelem induxisse videtur, ut ab usitato detortum putaret. S. 2. Penum ab Aristotele modice instructum multis partibus auxerunt Grammatici, quorum copia incondite prosusas disponam pro numero et ordine literarum quas illi decidisse putanti Pro unius iterae desectu affertur unum αν, quod Herodianus in Mon. 16, 2 auctor est ab Hermesianacte dictum esse in exitu versus heroici ἐς λέrετο κν. Ille enim quum Vocabula o Ῥη ex professo tractaret, inter monosyllaba in ηυ exeuntia inuis invenit via depulsum idque in omnium rasu. Sio scripsi pro ταν τ ασπίδα, καὶ δορυ, quo similiora essent continentibus... Si illi nasuti omnium sero affectionum sedes et domicilia commonstrare gestiunt: h μεν
ὁμου καὶ ἀττικὴ etc. Draco p. 60 sq. ProbabiIior est distinctio in Exco Paris Basti p. 68I.eποκοπῆ ττικ μέν ἐστιν ἐν ψ Ἀπόλλω καὶ Μίνω, ποιητικῆ δἐ ἐν se ἔδει καὶ τψ δῶ καὶ ἐν
15쪽
positum et immutabile κρη ν' nam μην, aret v, etera aut maseusini generis esse aut eommunia; hoc autem ab usitato adeo iiihil differre, ut ab eo prosectum videri debeat. At enim, si natura cursum aitendimus, quae a brevioribus ad ampliora ascendere amat, λην dicendum est prius natum ense quam μνη et 7 qvoca Si vero novitatem auctoris reputamus, concedemus fieri posse quod Herodianus dici Nam quae paullo post a Phileta ermeaianacti praeceptore et Euphorione asseruntur, ostentui sunt, semel excitata apocopae opinione poeta literatos, quales multos tulit Alexandrina aetas, et in palaestra grammatica probe exercitato idem ibi juris are gaSSe quod prioribus concessum putarent, ut ecabulorum exitus intrepide depascereni. Insigne tuus licentiae pecimen edidit is quem proxime nominavi Euphorio, Singularium cupitor, qui quum Versum ita lauderet αρμύνιοι θλ, procul dubio imitatus est exempla antiquiorem ημέτερον δω, ἀμφοτέρων ἄψ, ἐφλέζετο ν λην, sed perverse et contra regulam a Grammatici fixam, - r 'Iaroi v λ ηαν, οὐδέποτε damma' edνεκφώνητον τέ- λ ίνεται Choerob. Can. 773. 22. Ille igitur duas decerpsit iteras Oc, quod Grammatici, si antecedat una consonarum finalium, minime improbant. Ita Apollonius ipse nomen μαρτυρος integrum eas dieit, μυτυμ autem, cujus obliqui solum casus apud antiquos reperiuntur, duabus literis minus habere, Pron. p. 13. Sed de hoc Herodianus dissentit usitatum μύρτυρ primitivo loco ponens, hujus autem
consonam ultimam in rho mutatam esse more aeolico v. Parall. 217. eque magis
assensu est iis qui casibus pluralibus Κέρκυρες Ἱλλυρες ex analogia affingerentis minativos Κέρκυρ, 'IUU, hisque easdem literas in abrasas dicerent, sed contra disputavi in M. 506, 20 a εὐδεια οὐκ εἴρηνται, οὐδὲ et M utra filist εἰ ἄρα δύναται ρο- νέσθαι, tau τ εω φκam ' ηνες οὐκ ἄρα πεται ποκοπῆς, dia i π ύνη' His πἐστιν οὐ θ μεταπλασμύς, hoc est Κέρκυρες dictum esse pro Κέρκυme, cujus ingularent Κέρχυρος apud Alcmanem reperiri ait. eque secus, puto, existimavit de alio nomine gentilicio, quod a Prisciano huc relatum est VII 4, 298. S. I. Ibe Iberis per pocopen prolatum; nam hoc genus universnm in re populi huc ilIuc trahitur. Adjectivum eodem modo detruncatum profert Stephanus A. θε - χρυσοέθε παρ Araturi damiam ut ἐκ του νυσοέδενος Id in Parall. 210. potius cum δε compositum esse statui confisus Suidae testimonio δεν - amarem issem. Sed hoc Bernhard Grammatici commentum esse judicat, neque ego opponam idem in ΚΜ l07, 32 conjuncte cum similibus cpδείρ, ἔχει eic proferri; nam Arcadius 20 l7.2
16쪽
Choeroboscus 6, 8 et 345, 30. atque Theognosius 4 , 5. in longo catalogo m.
minum hujus figurae ab erodiano, ut videtur, pertexto δερο praetermittunt, neque addunt exceptionem solemnem τδ, εδεν πέπινειν. Sed si hoc propter tenuitatem testium ad explicandum χρυ πλ- έMum uti eremur, amen commodius quam pocope Euffugium praebet metaschematiamus, ad quem poeta Parius recordatione nominum cum χείρ compositorum traductus videtur. Contraria ratio e invenit vlibus adjectivis quae ipsa specie priscam sermonis aetatem reserunt πια et πέλωρ, uni utrumque generi, numero et casu adstrictum; sed desectum explent paragogae π ta ς et πέ--ρος, quanquam ne haec quidem iri communem usum pervenerunt eaque ortasse causa fuit, cur illa apocopae suspicionem effugerent. Eadem societat conjunctagunt γγ sar et piso V. Bhem 304. adn. μαρμαρ, quod Hesychius περεδ intem pretatur, et μυ-μvo v. Parall. 205. in Theognosii I. c. pro ' a sortiisse scribendum est da ex Suidae glossa da ωπος, qua urbs τὰ M a significari videtur. uod deinde ex Hesychio aituli vorte accenius ostendit aeolicum esse pro Udo. Pro λειφαρ 204. in antepen scribere volui κύρη . atque aliter terini- nata appellativa et propria, quorum magnam vim coacervavi in eodem libro p. 38 et 14S. unum Mωνες et -- Herodianus recte metaplasiis adnumerat, alterum Γηρυων et ηρυδνης minus recte apocopae tribuit. Neque auscultamus Aristoteli o mutilaium dicenti omniumque quae pro hac causa afferuntur, unum admittimus a. g. 3. Largius vi tertium genus quo sylIabae alienuantur integrae. Sed hic Statim praecidenda sunt quae Geographus proponit sinu et lσση hoc Homeri, ut
ait, proprium, illud immiae. Nam de locorum nominibus idem valet quod de gentiliciis dixi et universe de propriis omnibus haec enim arbitrio Ioquentium huc illuc seciuntur. Idem ille Hesiodum D pro βρια dixisse testatur, Apollonius vero pro Diocως, unde colligitur adverbialiter positum esse ut ταχυ. Id sine dubio neutrum est adjectivi evanidi βρός, nec dubitasset quisquam, nisi canon esset a Grammaticis
promulgatus τὰ t ις απλα θ εχε οὐδετέρου παρασrima rimo Choeroh. Can. I 85, 20. C. N. 769 40. Ac si De alicubi invenissent masculine vel semivine positum, id quoque nihil cunctati esseni attenuatum dicere sicut e rar Immetri; του λια fato solum esse affirmant Choerob. I 81. 25. Parall. 86 os vero nulla religio relinet,
17쪽
quominus Ptolemaeo Mentiamur, Homerum Oeem ab aurium approbatione minimo alietiam a majoribus accepisse atqtie ille etiam casus deelinasse obliquos re acta, licet nominum monosyllaborum inis exeuuiium nullum reperiatur per et declinatum quae res erodianum adduxit ut metaplasmum fingeret. Idem κυα alve κυη, quia nullum generis neutrius ornen inis et desinit, pro κυανον alvo κάρηνον dictum esse sumRi de ichr. 354. quod sequitur grex Grammaticorum Choerob. 62, 4. Theogia. 78 30 Schol. l. II. 443. Eodem vocum incomparabilium fastidio utinare τρωι κα ἀποκοπὴν του miseris D A Schol. l. X , 307. quod ex Catholica e tulit Arcadius II S, 8. Alii non ultimam syllabam abacissam eane opinantur aedpriinam παρα τυ ευγοσι κατ φαίρεσιν ΕΜ. 769, 37. Scilicet ut στω λίμνην pro ευστα , quod Apolloniva cuni aliis incredibilibus ad probandam aphaeresin affert, τρος praetermittens V. Purali. 46. Path. 46. Naturae cursum aequentibus pria mitivum est τρύφις τρέφω derivatum ut a γέρου et Ze idque duas complexum significalioves, activam et passivam sicut alumnus et altilis nonnunquam allorem et alibileni significant, hinc auiei nascitur τρύφι, exemplo uane quani unico, quare reclamat Choeroboscus μηδεὶς οἰέσθω ὁ γ pe detris του ὁ γ te: ρσενικου tymp. 93, 32. negatque omnino nomina in ec Simplicia genus neutrum habere. Sed quilin ea sere omnia in hominum epitheta στρωις, ἴδρις, τροις eic. v. 507. genuutertiunt res ipsa excludit, et pec vero ad res inanimatas tranulatum earum genus sequi cogitur ac si hujus motionis exempla desunt, noli minori insolentiae est
apocope adjectivi τροφιμος, quo ipso Homerus nunquam litur. Sed longius etiam quam τρύpe ab affectionis specie sejunctum es clupe, quod a Strabone et Ioaso- graphi huc refertur; nam illud semel legitur, hoc saepius et ab homoeoeatalevis hoc unum differt quod caret auibus imparibus. Nominum heteroclitorum quae inserae ei ησας suci uant copia ingens, sed unum solum cum hac quaestione implicitum est: o ab O μὰν βαρυωνουσι λέλωντες donaeoc au. Ηρωφανὴς δὲ συνη με τοῖς κυτ oum Theogii Caii. 16, 4. Xytonesis autem excludit directe apocopen, qua repudiata succedit metaschematismus, ex quo idem in Anecd. Oxon. . II l. 249, 5. trisyllaba ablisto ἄνθησις, cetera orta puta Plura de hoc toto genere dicta sunt in Proll. 6. et Rhem. 267. seq. s. Bernhard ad Dionys. p. 015. Nitzsch ad
18쪽
lunt casus plurales, nominativus δώρεα, qui in . . 246, 56. eum et εα, στεα comparatur, et hinc contractu δακρη, quem Schneidewtim ad Eust. Prooem p. 38. in Pindari colio 8S restituit, dativusque δύωυm quo itici quoque in sermone soluto utuntur. Os casus Epim. 120 32 assert, sed perperam interpretatur δεδώρυ, ωχρεος ἁγεῆ et πληθυντιών δ ρεα καὶ κατα συναλιφὴν δώρη εανω ακρη. ετ δε ωχρυσεν dar του δακρυοις κατὰ μεταπλασμήν. Illi ingularis iumeri casus a Technicis scit videri possunt, sed dubitatio nulla de pluralibus. Iam in . . 246, . triplex via ostenditur, v v aut plurale esse pro δύκρυα κατὰ συymπην, id est apocopcti vocalis aut singulare παρὰ ωχρυον abrasi duabus literis tertia
haec: σου detris συνθέτου λέξις ἁπλῆ εστ τυ ρόδακρυς ae πολυδακρυς' υτως φω- λανο περὶ παθων. Haec est mirisca illa anadrome sive a omposito ad simplex regreSSio, quae Apollonio quoque ita arrisit, ut σταδα ex ευσταμ natum diceret. Nullo autem assumtione dignior est metaschematismus et hujus vocabuli et consimilium ηδυ ηθυον, iam δίκτυον quamquam hoc quoque in controversiam adducitur: παρὰ το δίκτυον ίνετα δίκτυ a domarhum M. 275. quem fugisse videtur dativus, quo carmen Orphicum inscriptum suisse Suida s. me toc docet υρφεα ἐν sis ici Aglaoph. 379. 465. Sed apocopae vinculis vix eximi potest vox a Phileta in exitu versus peniatnetri collocata Me. Id Si apud Homerum legeretur, sicut si ei χρῖ, in incunabulis sermonis Graeci negligentius deformalum in vitae quotidianae eommerciis occulte serpsisse, Philetam autet hunc quasi sorte neglectum e tenebris evocasse dicerem. Sed propter cetera Alexandrinorum periclitamenta dubito, an ille glossarum venator idem sibi permiserit quod Aristoteles antiquiores poetas auSOS SSe credidit, ut syllabam a natura infixam vel metri vel novitatis gratia avelleret Aristoteles quidem ipse, quum diceret tria, non amplius, SSe SubstantiVR
19쪽
omnino, aut Iectorem oblitus est, aut a poetis fabricata putavi Peregrina hujusmodi plurima sunt . Parall. 200. sed unum με pro Graeco habetur: παρατεαμηται Imo δωρέ - οὐδὲν δωμα οὐδέτερον ine me et M Um et pati Nicephorus ait in Fragm. Lexio ab Hermanno editi c. l. p. 23. Adjectivum sitis compositione corrumpi complures testantur Path. 366. sed is ipsum, quo Bygantiorum aliquiuiuntur, aut ignorarunt aut aspernati sunLAdd. ad p. a. vers. 4. . et Archilochus dixit et Callimachus tota longo, quod maxime convenit etym ἐν κυτε id ἐν χρωτό sive ἐα s. in auctum ἐμυτί The gnosius componit cum κρινός aliisque brachyacaialectis.
20쪽
quaestio hae est: De disciplinae arcani, nae dieitur, Origine umii a viris doctis acii. Mihio et Harnac variae opiniones nuper propositae sint, postulatur, ut ipsis virorum doctorum sententiis examinatis et scriptorum ecclesiasticorum sontibus bene inspectis, disciplinae arcani natura describatur ejusque Origo exponatur.
tres sunt quaestiones: I Exponatur ex lantibus juris Romani, quemadniodum corre ejusdem obligationis participes intelligantur et quaenam differentiae juris oblineali inter plures reos stipulandi vel promittendi et inter ceteros, qui in solidum obligari
2 De surti crimine secundum C. C. C. constitutionem criminalem Carolinam).3J Juaenam ratio intercesserit inter sacerdotium ac imperium Caroli Magni tempore ex eius Capitularibus aliisque sontibus ejusdem temporis explicetur.
duae: IJ Perpendantur et explanentur mutationes partium internarum insecti alicujus coleopterorum aut hymenopterorum ordine, dum metamorphosis Hu evenit. 23 uaeratur, quomodo reactiones hemicae albuminis et coseini Salibus anOrganicis admixtis mutentur.