De nominibus in [ma] exeuntibus [microform] : dissertatio secunda

1쪽

Nationat Enoowmont for tho Humanitiss

3쪽

TI E me nominibus inia exeuntibus iissertati

cunda

7쪽

a. d. III. Augusti MDCCCXXXIV pio colobranda a D

. . in die uni

Academiae Albertinae

Regio monti,

9쪽

q. . uperiori disputatione Omprobat Im est eorum nominui quae in ita terminantur, nullum habere peni Itimam brevem, Praeter tria illa, στομα, νομα, ερυμα. Hi autem canonem, qui est de ἀναθημα, non Verti conveniet inter omnes, quibus notum est haec nomina toto genere normia esse et solitaria. am στομα quam originem habeat, omnino incompertum; νομα, quod Herodianus ProPter duPle O inter τὰ μονήρη resert p. 29. Si a Verbo νοω, νύω, Propagatum est ut nomen a nosco, certe scitu scalis Praepositivae a communi ratione depulsum est peraeque atque ἐρυμα, cujus affines φυμα et ἐρυσμος ordinem servant. Praeter haec autem quae extant brachyparaleriae exempla, ea proseminavit inclinata ad senium Graecitas ejusque contagione Grammati ei Posteriores scripturam ex errore natam auctoritate sua anxerunt. Canon Prosod. n. 34. p. 428 βῆμα, μνημα δῶμα και τὰ μοι περισπιυντου, καὶ κανων παν Ουδετερον ει α λῆγον συστέλλει et τO, ναμα, κραμα, δρδμα, διο καὶ περισπωνται ' τ δε κλέμια, κριμα παροξυνονται. Recte utrumque illud in universum, hoc a nans

spectatur vulgaris; κλῖμα quidem, ἔγκλιμα et πύκλιμια apud Probato Graecitatis auctores non reperiuntur ae si qui

10쪽

veterum his usi sunt, certe non aliter pronunciarunt quam κλῖμαξ, eamque regulam sequentes latini Poetae clima trochaei Ioeo loco pomini, Alphaeus autem Epigr. V. et onnus III. 5. brevem fecerunt penultimam, quo nititur vulgaris notatio κλίμα Arist. de Mund. c. II μιμα saepissime legitur in libris Ν. T. Plerumque properispomeniat; onnus inmetaphr. IX. P. I 27, 3. Pro brachyparaIecto

usus est contra Veterum morem, quem ostendit Aeschyleum exemplum metri necessitate adstrictum; et echo de ἀποκριμα προ- κριμα et κατάκρι α judicandum Oret, si hae vocabula antiquis probata fuissent. Ab ι φθιμα nomen ducitur nullum sed in suppletnentum Venit φθόνασμα a φθίνω Productum ut ab δω,

εδεσμα, τείνω, τεινεσμος, non φθινάζω, Verbo commenticio.

Sed Grammaticorum error ad alteram quoque indisserentium pertinet. Elym M. 545. 5. τὰ εἰς μα δισυλλαβα φ υ παραληγύ-

μενα συστελλε αυτο, DV χυμα, πλυμα θυμα σεσημείωτοι θετο κυμα. O α λυμα ποιητικῶς κτείνεται, τυ δε ηυμια ἱστορεῖ

'Αριστοκλῆς εν ῆ περ διαλεκτο ἐκτεινύμ ενοπι brevius Draco

τυμα. Hi igitur et scriptor Regg. Prosod. . 3 et 101. qui φυμα addit, omnibus sic figuratis praeter θυμα, κυμα, λυμα et νυμα, penultimam reVem tribuunt, ut poetae deterioris aetatisfacere solent. Orpheus II X. 22. φυσις - ἀενάου στροφάλιγπι

Similiter in pigr. desp. XV. ἐνδυμα habet dactyli mensuram so apud ur. Here 443 ubi idem legebatur correpta media, restituim est ενδυτα, quo Sol utuntur Tragici, ut et raχυτον atticum Videtur prae εγο μα et εκθυμα in Bedyli pigr. 'V. I. Anali T. I. 483. regulae eonvenit. Φυμα apud Hippocride at Puer. p. 390. . I Herod. III. 133. Aelian. V. H. XII. 3. aliosque rectius Scribitur quam φυμα in Nonniipit e CCXVII.