De Plutarchi Consolatione ad Apollonium quaestiones [microform]

11쪽

Tostquam Benselerus in libro, quem composuit de hiatu in scriptoribus Graecis pag. 430 sqq. Consolationem ad Apollonium quae Plutarchi nomine nostram ad memoriam mansit a Chaeronensi philosopho profectam SSe negarit, Omnes sere viri docti illa in sententia acquieverunt. Ben- selerum secutus Othmannus primum in dissertatione quae inscribitur Commentatio de consolatione ad pollonium

Pseudoplutarchea MauraV. 1867, deinde in libro, qui agit de vita, scriptis, philosophia Plutarchi Vol. I. p. 129 sqq. Consolationem rigidi cuiusdam sophistae opusculum Sse censuit. Quam sententiam impugnat unus insius beitrageetur riti de trostschris Plutarciis an Apollonius Berlin1874), neque tamen argumenti comprobavit Opinionem, sed hanc de thetes quaestionem in posterum distulit tempus quae quantum equidem Scio nondum est foras data. Quoniam igitur adhuc sub iudice lis est operae pretium mihi visum est totam quaestionem de integro instituere, non ut rem ad finem perducere pericliter, cui periimparem me esse ingenue fateor, Sed ut mea pro parte veritati appropinquarem nec frustra desudasse ac laborem consumpsisse mihi Videbor, si quis his pagellis ad eandem rem denuo investigandam adducetur. Haec sunt praemonenda, ne quis Opinione praeiudicata ad hunc libellum accedat iam ad rem ipsam tranSeamuS.*1. B fontibu8. Quicumque Consolationi ad Apollonium lutarcheae vel mediocriter dederit operam, obstupefactus haerebit ob

12쪽

- niultitudinem locorum ex aliis scriptoribus petitorum, ita ut philosoplius Chaeronensis nihil aliud nisi fontes quos sorte in manibus habebat contexuisse atque ad Verbum paene expilasse videatur. Mutuatur enim hisce ab auctoribus a philosophis Heraclito, Pythagora, Protagora, Platone, Aristotele Crantore Arcesilao, a poetis Homero, HeSiodo, Pindaro, Simonide, Aeschylo, Sophocle, Ione Euripide, Achaeo, picharmo, enandro, Philemono, a rhetore Aeschine. Sic Omnium fere scriptorum nobilium vestigia possunt deprehendi ac perspici, iamque est in eum locunt adducta res, ut Plutarchus in Plutarcho sit quaerendus. Attamen tot fontes a nostro esse adhibitos equidem Vix crediderim duabus ex causis primum quod hunc libellum iuvenili aetate scripsit, ubi non tam volutatus poterat e8Sein litteris, qualem eum hic novimus. s. Wyttenbachii Animadu in Plut opp. Or. Vol. II p. 24. Baehr. Ρl. ecte Ol. 22. p. 294 deinde quod summa festinatione in hoc libello componendo est versatus id quod multis ex rebus

potest enucleari. Quare adeo non concesserim Plutarchum hanc sententiam ex hoc scriptore illam ex illo desumpsisse, ut potius statuam eum unum potissimum auctorem quem sequeretur ob oculos habuisse atque unum quasi ducem

sibi elegisse totumque eius librum rettulisse. Quis hic sit, haud difficile est dictu est Crantor, nobilissimus ille Academiae veteris philosophus. Quamquam latissime patent litterae consolatoriae, Posidonius, Eudorus, PindaruS, Alcidamus, Antipho, Xenocrates, Theophrastus alii hoc ad genus pertinent clamen omnibus excellit Crantor Solensis qui clarissimam consolationem ad Hippoclem de filii morte consolandum scripsit quam integram diem non tulisse vehementissime dolemus. Α Crantore pendet Ciceronis Consolati sive de luctu minuendo liber. s. Plin. N. H. praes. 22 Sed ne haec quidem temporis malignitatem edacitatemque effugit. Compensant vero aliquid haec damna quibus nil potest cogitari flebilius usculanae disputationes quae eodem iure possunt appellari Consolationes . Invabus Ciceronem multis partibus Crantoris vestigia pressisse

13쪽

- 4 iamdudum inter Omnes constat' Commemoratur autem Crantoris liber, cui erat titulus περ ι πευθους Tusc. I. 48. 115 ΙΙΙ. 6. 12 V. 37. 107. s. cad. II. 44. 135, a lutarcho p. 1024, 104 b, 11 c, 1154. Quodsi Ciceronis Tusculanas' disputationes et lutarchi Consolationem inter se comparabimus, Vel primo obtutu concentus utriusque ibri perspiciemus ae dubitari vix potest, qui non solum si loci quibus Crantoris nomen est praepositum Sed etiam quicumque Sunt utrique communes ex illo εο τευ in libro desumpti sint. Nonnullis locis accidit, ut alter se Crantorem BSSO Secutum RSSeVeret, alter pro suis res alienas venditare Videatur. In sententiis ut par est maxima intercedit similitudo quin etiam in Ciceronis elocutione vel tim deprehendet expressa exemplaris Solensis vestigia. Uterque iisdem exemplis, iisdem figuris, iisdem argumentis utitur quem conSensum fortuit ac temere nasci non potuisse concedant qui sapiunt necesse est. Obiter commemor etiam in dialogo Platoni supposito cui est titulus Axiochus et in Senecae consolationibus ad Marciam, Polybium, Helviam haud pauca ex Crantoris libello derivata esse. Diogenes Laertius IV 26 Crantorem impenseruomem et Euripidi operam navapse his verbis affirmat θαὐ:1 αε οε

scripta sua locis his ex poetis ductis exornasse liquidissimum est. Tamen in aliis quoque poetis magnopere erat VersatuSquod effici potest ex fragmentis quae ad nos pervenerunt. Felicissimo ingeni elegantique poeseos sensu praeditus inscribendis libris limpidos adibat poetici sermonis sontes, ita ut tamquam largis ueret undis eius oratio. Quaecumque dixit, Oratorie verbisque exquisitissimis saepe vero tumidioribus elocutus est, quare nil est convenientius quam quod de eius stilo tradit Diog. Laert. IV. 25. Retv0 ηv' Falsissima protulit,aysoru in dias. De Crantor Academico a 3T qui verisimile esso nogat Ciceronem eundem Mino Crantoris 1ibrum bis xhausisse. At si reputamus vitium polom temporo Q a Chr. n. auem clo re his scripsisSe, Vel necessarium existimaverim utrumque librum multifariam inter ΘS congruero.

14쪽

-μαtumultout Quid quod et ipso ouucen attigit carminaque composuit. Eundem veterum philosophorum notitia probe imbutum fuisso cum ex multis alii rebus apparet, tum inde quod primus erat qui commentarios in Platonem scripsit Proci in Tim. 24 a. o Κρωτυς ID ατο vuc ἐξ sη N

στιχε, τρί - At iam quaerit num forte ita acciderit, ut tam multos loco Homericos et Euripideos, tam magnum vocabulorum numerum ab Oratione pedestri longe recedentium, tam multa collationes similitudinesque poetieas.

tam multorum philosophorum imprimis Platonis sententias in Consolation Plutarchea inveniamus Quod equidemnem ac pernego. Inim tota huius libelli indoles Crantorea

est. Sed ut quae tutu confirmem, nonnulla proponam equibus quomodo ex Crantore excerpserit possit intellegi conspectumque praebebo eorum locorum qui vel Ciceroni et Plutarcho communes sunt Vel quos ad Crantorem reserendos esse manifestum est. )p. 248ii-ia sed Bernardakis respondet Cic. usc. IV. 29 63 cf. Sen. ad Helv. 1, ad Pol. 66 2494 Aesch. Prom. 379 - III. 31. 76 249ir-is Crantoris esse Cic. III 6 12 asSeverat; 249is-250 ex Crantore fluxisse apparet ex Acad. II. 44. 135 eundem sontem sapit is-ircs. m. 29 71 250i- latine vertitur III. 6. 12 250 251 - IV. 17 3 sq; 254ε-255s Theophrasti verba Crantore delibata esse Wyttenb. p. 40 suspicatur 259ε-ii ΙΙΙ. 25. 60 1. 2592s-261 tu tam Vehementer a reliquo

Plutarchi stilo recedit, ut Wyttenb. p. 46 haud inepte

coniecisse videatur Chaeronensem ad Verbum auctorem Suum Sse Secutum vid. Brinkmann. Quaestionum de

dialogis Platoni salso addictis specimen diss Bonnae 1888

p. 22 sqq. ad 260ai ε 281r-ia ubi Crantoris nomen laudatur cf. I. 39. 93. Lactant Inst. div. III. 18.18. Gereo

15쪽

ad 260ir vid. I. 38. 91 262io-is Q. 40 97 49. 117; p. 2651 - 26Tia, argumentatur Scriptor de mortuorum

beatitudine cuius rei exempla assert Cleobidem et Bitonem, Trophonium et Agamedem, indarum, Euthynoum Iisdem exemplis utitur Cic. I. T. 113 - 48. 115. eodem Ordine, praeterquam quod narratiunculam de Pindaro omittit eiusque loco illam de Mida et Sileno inserit quam noster demum 281ii commemorat. Quas omnes sabulas etian apud Crantorem extitiSse facile apparet utique de Euthynoo historiola Cicerone ipso teste ad eum Si reserenda, eodem- modo vero cetera quoque hoc ex fonte dori vanda esse Wyttenb unicu recte perspexit Fabulam do Sileno etiam in Consolatione Ciceronis locum habuisso pro certissimo habuit Olfius vortesungen ebe dio usk. 368) 2674ε-268is Ι. 34. 82. s. Usterii ann ad h. l. 267as-268 I. 38. 91 27 1i-s nonnulli citantur versus ex Euripidis Hypsipyla petiti latine redditi sunt III. 25.59 271 - 1

I. 45.109 272s-ia I. 39. 94 273i-a I. 46 1li 274 14-275 - ΙΙΙ. 14. 29 276i- II. 27 65 27 Taa-278a I. 39. 93 279s-ii III. 16.34 279is-as 2822s-283 Crantori tribuit yseWyk. l. l. p. 65 282i- I. 48. 114. s. Laet. III. 19.14, cuius verba haec extant f ieero in Consolatione non nasei, inquit, tonsse optimum esse nec in hos seopulos incidere itae, prorimum autem, si mittis sis, inm primum

mori et tamquam eae taeendio effugis ritae. si'agm. Or.3,11 Bait.); 283is-ai A. 39. 93 284s III. 26 63 284 2 et 285 Mi optime quadrat ad ea quae de Crantoris stilo Sunt nota quare equidem ei haec verba assignanda censeo 289i-iu III. 30. 3 289 II. T. 65; p. 289 6-292i complures laudibus esseruntur homines qui aequo animo dolorem tulerunt. Similem Xemplorum copiam in Consolatione collegisse se ait Cic. III. 28. 70. Hieron.

16쪽

Seneca in cons ad Marc. 13 Sqq; ad 291--ari s. III. 26. M. Quamquam quae attulit exempla non omnia e Crantore hausit lutarchus, id enim vetat chronologica ratio tamen illum quoque huiuscemodi collegisse exempla satis probabile est Fortasse noster ea aut in scholis rhetoricis

ubi haec decantata fuisse verisimillimum est didicit aut libris collectaneis deprompsit ad quod ducere videtur Aelian.

var hist. III. 2-5 ad 93aa-as cf. V. 41.118. Sed ne in re quae luce est clarior sim longuS, Subsistam si omnes hi loci id quod dubitari nequit

Crantorea continent, etiam cetera pleraque huius auctoris eSSe Videnter victum est. Ide adquiescendum est ita, ut ad eundem sontem totam Plutarchi Consolationem redire, paucissima e Suo ingenio addidisse profiteamur. Summopere lavet coniecturae meae quod neque ulla proseri noster aequalium exempla neque cuiusquam eorum qui post Crantorem librum aliquem consolatorium, qui erant permulti ae praeclari Macit mentionem. At sorsitan

quispiam dixerit talem sontis adhibendi rationem haud

multum differre mero ab suri atque Plutarcho prorsus indignam esse contra quod animadvertendum est veteres auctores suo non nomine laudare Solitos Sse quae consuetudo minime infrequenter invenitur cum apud alios ScriptoreS, tum apud OStrum. Namque quae intercedit ratio inter nostram Consolationem ad Apollonium et Crantoris περὶ πευθυυ librum eadem intercedit etiam, ut pluribus supersedeam exempli inter libellunt qui inscribitur περὶ dupirio ui et Hieronymum Rhodium.

Prima eaque graviSSima causa, cur enseteru Consolationem a Phitarcho abiudicandam Sse censuit, haecos quod in ea nussum vitandi hiatu studium appareat quem Chaeronensem ubique magna cura ac diligetitia ca-Visse in olgius est notum. Et rosecto si quis librilum

17쪽

- AE nostriim perlustrabit, Dedissime eum scatere hiatibo reperiet. Quae cum ita sint, inquies, noli contra dispuzare, ne eum nimium velis probare nihil probes tamen impavido animo viam praecipitem lubricamque ingrediar. Hoc praesari volo unicuique rem acrius examinanti primo obtutu in oculos incurret hiatum modo copiosissime XSistere ac fere dedita opera esse adscitum veluti in capp. 9 et 1 modo perquam raro inveniri. Cuiu rei quidem nullam possum aliam investigare causam nisi eam quod noster hoc in libello totus a Crantore pendet. Nunc ad rem pSam accedamus Hiatus igitur dicendus est is qui fit vocalium duarum concursu quarum vel utraque Vel alterutra longa est. s. intenis De hiatu in Plutarchi vitis parallelis epistola ad Η. Sauppium progr. ServeSt. 1845. id in ed. IV 321-358. Haec tamen lex non est ea quae nullum et locum exceptioni. equo enim offendunt hiatum efficientes articuli neque κα , Ti. o, parti uiae neque ae sive post Sive ante Oeale positum eSt neque ET . ες, Eu,

a vacant hiatibus quibus non minus obnoxia Sunt v, ωυκ, υυυ, δη Oculae cuiu rei exempla etiam apud oratores inveniuntur. Deinde hiatus satis habet excusationis, si distinctione aliqua intercedente fit ausa quae non modo in sine nuntiati oritur sed etiam inter protasin et apodo- Sin, ante pronomen relativum, circum parenthesin. Nil est dicendum de sententiis adversativis cuius hiatus iustissima est ratio serendu est Vocativu ante O aleS Bens.

p. 61 Ηuitsch Philol. XIV 292. Ante augmentum saepius noster admisit hiatum nee praebet quicquam offensionis olisio diphthongi in in . perS. praeS. med. V. Veller Plutarcii liber die seelenSehopla. in im progr. ratisi. 1873 p. 18. Apud nomina propria Scriptores sere onmes necessitate quadam coacti summam sibi hiatus admittendi indulserunt libertatEm. Qua si scientia instruet totum librum denuo percurrinius, rem minus SS deSperatam quam Vulgo asseverant dilucidum est. Nam restant, nisi qui me fugit, hi tantum loci hiantes: 251 1 λuetet si ευδιαt. 258as iuuet a

18쪽

ne hi quidem loci carent analogiis quas quivis lacile apud Benseterum et intenisium inveniet; sed quid opus est haec enucleare, eum Vel in Vitis parallelis quae perpolitissima Plutarchi scripta esse ab omnibus ad unum agnoscuntur haud parum saepe multo intolerabiliores obvii

fiant hiatus Huc accedit quod noster in iuvenilibus

scriptis hiatus vitandi minus studiosus erat quam provectiore aetate, quae res parum adhuc cadit in doctorum cogitationem, nec non quod in Moralibus maiore admittendi hiatus libertato versabatur quam in Vitis. Nulla igitur inde potest repeti causa libelli nostri condemnandi.*3.

De confoelatione verborum τε κα .Fuhrius in Mus Rhen. XXXIII 584 sqq. hanc proponit

Sententiam die resie vermeide ebenso te die of ieiellespraehe, die aut de insehriste eraehrint, fas gane die ver-Mndun ε ut inter deri vaetere schrit stellem ha et κα fastis in t e leden Plutarch, nichi bios in de lebens- besehresbiangen, sondis nitiemin den philosophisehen sehristem. Qua re nisus eum libros lutarcheos recenseret, talem pervenit ad exitum qualem ne ipSe quidem animo praesagiverat quid enim verborum τε καὶ usus exspectatione frequentior erat. Tantum Vero aberat ut vir doctus de sententia temere concepta deduceretur ut offirmata Voluntate in causa defendenda omnia moliretur et tentaret. Ratio ac via istius hominis qua nil poterit excogitari infelicius est haec iis in lutarchi libris quos genuinos ducit Dinos sero loco ubi τε κα invenitur depraVatos esse existimat eosque male insulsis putidisque exat coniecturis,

at in iis qui pseudopigraphici ei videntur illud et καὶ adeo non attingit ut magnum id sacere discrimen libri cuiusdam subditiei diiudicandi contendat. moes igitur argumento

19쪽

usus Consolationem ad Apollonium de litteris Plutarchi genuinis eximit. Quod mihi - Lucretii verbis utor cum

vanum tum delirum esse Videtur. At rem ipsam examinemus. Affert hos locos 251 is εὐδ ut τε κα χε 1 uvac 260ro

Hinc Ver eos loco plane Segregando esse quo aliunde emanasse in proseSSis St, quid hoc, di immortales ad

autem locos 276 et 2904 Seudoplutarcheos suspecto Vult reddere, planum facit quam misere sit in rebus grammaticis Versatus quippe quod τε κα sexcenties inter duo nomina propria positum reperiatur cf. um. 13, Nic. 6 CrRSS. 25, Sert. 14 AleX. 2, 18 Caes. 21, 61 Flam. 1, Dion. 52, Brut 28 3. Qui restant loci duo in genera sunt disponendi, si recte ratiocinatus Sum, quorum exempla cum pudoratores tum apud nostrum ubivis nobis sunt obvia. cprimum quidem servit illud ε κα duobus vocabulis quam arctissime copulandis vel synonymis vel unam efficientibus notionem ita ut quodammodo quae vocatur figura ευ id δυω sit statuenda 262s 279ai 2882 s. s. leX. 20, 62, Crass. 5, ik. 24 Antiph. . . , . . , I. 1, ndoc. II. I, Aeschin. I. T. Deinde in disiunctionibus usitatissimum est quibus duo plerumque in contraria abeuntia verba quorum Saepe alterum et utrumque pronomen personale est efficaciter opponantur 251ia 260 26 298 in Brut 31 Dem. de cor. 227 Αndoc. περὶ νυσz. 41 ISae. 236, i a. Pellucet ne occi quidem esse pendenda quae ubrius nimis inconsiderate nostro de libello sit hariolatus itaque ad graViora me accingam.

20쪽

ttenbachius, sterius, Bengelorus, Baehrius, lutarchum in Consolatione non adstrinxisse se ad certas disponendi leges, sed utile esse eius libri argumentum affirmaverunt quae res viris criticis an dicam hypereriticis 3 commodam praebobat ansam ad spuriam lutarchi

auctoritatem demonstrandam. Verumtamen Scriptorem non sine ullo ordine singula protulisse, quamvis tu quam Semel eundem ad locum reverteretur diversisque locis ea Proponeret quae uno eodemque loco comprehendenda eSSentiam Olymannus, qui ceteroquin haud eliciter nostro in libello pertractando versatus SP in progr. Supra laudato p. 5- exponere studuit; sed ne eius quidem disputatio animo me satisfecit, eum non ad liquidum perduxerit utrum noSter Singula arrepta in compagem disSolutam temerariamque redegerit an dilucida aliqua disponendi ratione usus sit. Itaque videamus quomodo lutarchus hune librum composuerit. Ac primo et secundo quidem capite alloquitur Apollonium qui filium praematura morte sibi ereptum S80 vehementissime lugebat simul asser causas quibus adductus hane conSolationem contexuerit et cur hoc Scriptum ad id temporis in scriniis detinuerit. Iam ero . . ad propositum aggreditur. Materiam scite divisit duas in partes quarum in priore 3-15 in universum disserit smorto, in posteriore 16-36 specialiter praematura de morte. Utraque par aeque conformata est priuSquam enim solatia ipsa affert, pollonium eorum sensu imbuit atque effigit ut acilem se praebeat suscipiendis verbis consolatoriis. Hoc tenentes Singula uberiu persequamur. Ex morte filii dolorem aegritudinemque concipere, incipitnOStor, eum non sit positum in nostrae Voluntati libertate, ratio praecipit ne aut effeminatis animis dolori nimis indulgeamus aut prorsus hebetes et obtusi nullo modo animi motus sentiamus. Sapienti ad nostra vitae vicissitudines