De Plutarchi Consolatione ad Apollonium quaestiones [microform]

21쪽

probe sciteque parati est penitus animo mentique mandare hominem mortalem Vanitatisque vanitatem SSe caduca et in diem durantia corpora, fragiles ortunas et affectiones, denique nihil ab omni parte beatum. Quid igitur mirum quod homo recte institutus mortem non modo non romalo habet verum nil posse accidere felicius hominibus existumat quam mortem Nonne est letum nobis cognatum et familiare, nonne ita fatale est debitum, nonne quae causa nobis ostendit claram solis lucem eadem ad Cocytum tenebris circumfusum nos cogit Quid quod ex animo bene voluit nobis natura quippe quae prudenter futuri temporis exitum caliginosa premat nocte ne si praenOSSent maerore contabescerent homines sormidineque mortis mortem precarentur. His omnibus perpensitatis non lubet deplorare ac lugere desunctos, immo eos quotidie laudibus efferamus neceSSe est, quoniam omnibus miseriis et aerumnis vitae sunt liberati. tque huc pertinet etiam Socratis divini sententia qui mortem aut placidissimo Somno SSe similem aut longinquae a diuturnae peregrinationi aut denique resolutioni et animi et corporis. Quid multa dii ipsi mortem expetendam esse testifieantur quandoquidem multos homine pietate egregios morte quasi amplissumo pulcherrimoque munere donaverunt. HucuSque pertinet prior pars, Sequuntur de praematura morte disputationes. Quarum initio distributio materiae paululum turbata est ); nam sententiis generalibus praemittit hoc unum solamen ne immaturam quidem mortem aegre seros dummodo tecum

reputaVeri Veram Vitae mensuram non SSerisemporis longitudinem sed bonum honestumque Deinde pergit duplex est ratio maerendi, spectat enim luctus aut ad mortuos aut ad nos superstites hoc est obiurgatione dignum quod dolor nonnisi nostram utilitatem non desunctos respicit,

' At sibi proposuisso nostrum ait domum a cap. 24 Solatia ipsa proferret, uou1Θntser apparet Q ipsiu Verbi δῆλον ουν Ora κο ὶ ὁ λεγόμενος α υρος θαναμ ευ παραμυθητος ἐστι δὲ - Ταυτα a Tre

22쪽

- 14 illud supervacaneum est de mortuis enim bene est aditum et absurdum, nam ratio agitat ut mala quibus luctus est annumerandus quam maxime diminuamus. Neque id quicquam habet momenti quod praeter Omnem Spem casus evenit cum quivis eruditus tale quid aequo animo prospicere et possit et debeat. Quod autem subita morte inreptum ideo esse dicunt deflendum quod nulla iis ex rebus quae vitae nostrae bona habentur voluptatem perceperit, id salsissimum est nam exiguo nos superstites illi tempore praecedunt ac nihilo plus obtingit qui serius quam qui citius ad inferos perveniunt. In eapp. 24-36 specialia morti praematurae solamenta proseruntur. Atque initium capit noster inde ut exanimi sortem beatam esse affirmet quod effugerit miserias et sollicitudines quae omnibus diuturniorem vitam sortitis perserendae suerint. Omnino quid

habet commodi vita quid non potius calamitatis citaque

Nec non deliberare oportet nos vitam ea tantum accepiSSecondicione ut redderemus quando repetet cumque creditor. Quod qui semper in animo volvit, lacile se ad omne quos seri vita casus poterit accomodare. Iam Ver qui novit an deus paterna providentia ac cura generis humani sutura proSpiciens multo avocet praematura morte quem dii diligunt adulescens moritur. Nec minus efficax doloris levamen est si intueris in eos qui intempestivas liberorum mortes generose sortibusque animis portulerunt. Quod ne id quidem immortales concesserunt ut filius ossa patris de vita desuncti tumulo contegeret, ea quiden humana est ratio, Si longo secus collibuit coelicolis quos incusare nefas est. O sortunato adulescens qui cum ex hae turba et colluvione discesseris, in illud divinum animorum Oncilium coetumque proficiscaris qui qua eras integritate

nullis unianis vitiis inquinatus nullis libidinibus deditus

23쪽

I, ab omnibus praedileetus ex hac mortali vita tamquam convivio digressus divorum amicus piorum tene regna, coelesti frueris felicitate, quot quantis quam dulcibus assicoris delectationibus - Ut finis prioris partis loco ex Platone petit tamquam diadema accepit, ita posterior quoque pars Versus finem latonicis sententiis amplificata et exornata est. In peroratione c. 7 hortatur noster Apollonium ut honesti et generosi viri animum recipiat finemque faciat lugubrium lamentationum. Ex iis quae exposui satis effulget lutarchum haudquaquam insollerter in nostro libello componendo versatum esse. t lac mancam esse et vagam materiae distributionem, tamen id minime sufficit ad probandam scriptoris auctoritatem siquidem multis aliis iisque genuinis scriptis idem accidit qua de re copiosius egit Siesertus egregia indissertatione De aliquot lutarchi scriptorum moralium compositione atque indole. Jenae 1895. Quicumquo tale quid nostro libello vitio vertunt prorsus obliviscuntur

Consolationem in epistolarum genere esse numerandam quibus in scribendis Omnes omnium temporum homines liberiore dicendi ratione usos esse quam in componenda commentatione philosophica vel in oratione habenda vix est quod moneam Recordare etiam sis quae noster optimo in libello περ εὐθυ:1 α p. 465 dixerit. Uno Verbo addam me quidem nescire an non in disponendo proprio sit usus consilio, ac non potius Subsit

Crantore adhibita dispositio. At haec missa faciamus,

iam pedem proferamUS.

p. 289is-292is adumbratur sententia homines luctus minuendi causa oculos a se avertere et ad alios convertere oportere. Imitandos proponit eum alios tum Demosthenem, Dionem, Periclem. Quae Consolationis particula plurimum

exhibuit viris doctis negotii, cum noster hic in nonnullis haud leviter discrepet ab iis quae tradidit in vitis parallelis.

24쪽

Quam attulit, yttenbachius explicati nimis dontorta est neque liabet ullam veritatis speciem, Vothmannus nodum quasi gladio dissecuit novum inde argumentum petens quo Consolationem ab alio atque a Chaeronensi profectam esse liquid appareret. In quibus me quidem minime habet adstipulantem. Ac primum quidem in Θrici vita e mrefert Pericli filium, sororem, cognatorum plurimos pestilentia esse ereptos quod aequo tulisse animo egregium virum, donec aratum unice ex filiis genuinis superstitem sepulcro condidisset. Tum ver luctu victum plorasse et in plurimas prorupisse lacrumas quod nemo umquam in illo vidisset. Contra in Consolatione tradit Periclem ubi filios de vita decessisse accepisset nihilosetius in re publica administranda versatum et Athenienses ad bellum esse exhortatum. Ne labar longius, discrimen narrationis in ipsius rei natura est positum. Etenim si haec fabula huius libelli proposito conductura esset, in talem eam immutare ac convertere debebat ex qua Apollonius solamen posset haurire. Ea ratione historiuncula est exorta qualem nunc legimus eam culpare est eam non intelligere. Eodem prorsus modo res sese habet in iis qua de Dione narrat in vitae Dion. c. 55 coli. 291s ia. Denique Volkmannus alium est doratus locum quo lutarchus

manifesto a se ipse dissideret. In Vit. Dem. c. 22 tradit Demosthenem audita regis hilippi morte splendida veste in publicum prodiis et coronatum idque septimo die post filiae obitum. Tunc vero extitisse Aeschinem Vehementissime in eum invehentem propter xiguum erga filiam amorem. In Consolatione ad Apollonium ne uno quidem verbo laetitia interitu Philippi motae facit mentionem, sed nonnisi quanta suerit eius animi aequitas in serenda filia0 morte pronuntiat, imul haud ambigue criminationes ab

Aeschine adversario allatas repellens. Quae adem excusatio etiam in vita Dem recurrit, ubi nostrum Consolationis locum scriptoris animo obversatum Θsse equidem persuasum

habeo. Quodsi Volkmannus fidem historicam aegre desiderat, prorsus eum fugit Plutarchum hic non rerum scriptorem

25쪽

- II qui omnia accurate in ommentarios roseri, sed mitem consolatorem humanumque doloris lenitorem Sese praeStare. Personi Apolloniorum. Volkmannus crimini vertendum esse Plutarcho censet quod parum persona respexerit et eius de quo sermonem instituit et eius ad quem sermonem instituit. Hoc vero minime recte sese habet. Nam cogita quaeso Plutarchum munus Apollonii do morte filii consolandi obiise iam intelliges ne tantillum quidem patri laudem ad ipsius mores et dignitatem spectantem ad dolorem consopiendum Xpedituram fuisse. Quod autem idem reprehendit quod nihil legimus de ratione qua iam ipse Apollonius alias suorum clades pertulerit, hoc ridiculum est. Quonam tandem modo potest scire Vothmannus utrum Apollonio iam ante cognati

aut liberi aliqui sint erepti necne Hoc est nihil aliud nisi

Plutarchi iungi muneribus alienamque Xercere artem. Chaeronensis est arbitrio permittendum ut scribat quod quotque vult a Volkmanni Quod attinet ad alteram vituperationem quod noster parum de filio defuncto protulerit satis, ne dicam nimium dictum est de eius virtutibus in cap. 34. Quid enim erat amplius addendum de peradulescentulo qui nondum ex ephebis exceSSerat neque munere publico erat perfunctus neque ad bellum prosectus 3 3

Benselerus coniecturam de salsa Plutarchi auctoritate prolatam ea quoque re adiuvari putat quod Consolatio nostra a nullo Veterum diserte commemorata sit quod toto ut aiunt coelo distare a vero iam Volamannus recte perspexit. Etenim hoc ei cum multis aliis lutarchi scriptis commune est quae in suspicionem adducere nemini adhuc in mentem venit. Qui dicitur index Lampriae sub num. 111

26쪽

contra atque rectius mea quidem sententia 'Aσκληπιαδηvimmutandum esse in Axυλλω ζο existumaverunt. Nec profecto fieri potest quin illud 'Aσκληπεαδη quod prorsus in tenebris est per errorem irrepserit ceterum cavendum est ne nimis tribuamusilli Lampriae catalogo ex scriptorum Plutarcheorum excerptis consecto' cuius fide iure ac merito in dubium est revocata Silentio haud praetereundum censeo in codico Parisino D n. 1956 titulo Παραμυθηet κο προ 'Aato inutis nomen Πλουτάρχου praepositum inveniri, sed ne hoc quidem per Se magni est momenti. Utique ex silentio Veterum nil de lutarcho eius libelli auctore colligendum St. ἔ8. coneIuηlo. Quoniam singula argumenta quibus commoti viri docti Consolationem ad Apollonium Plutarcho abiudicandam esse censuerunt integro per examinavi iudicio et ad irritum redegi, iam calculis subductis summam faciam: in libello

nihil inest quod a lutarchi ingenio sit alienum, etsi

nonnulla reperiuntur quae minus sunt laude digna. At sui iuvenis cum hoc scriptum componeret cui multa condonanda sunt. Nullis vero aliis auxiliis ad scribendum aggressus est nisi quod unum sibi adscivit Crantoris librum τερ πευθους quem lutarchum ita in usum suum convertisse ut ad Verbum paene eum expilaverit in propatulo est. Nonnulla quin paucis addam temperare mihi non possum. Mihi enim Consolati ad Apollonium commentatio scholastica ad se exercendum composita, Apollonius vero ad quem hae litterae consolatoriae data sunt persona ficta videtur

esse Maximopere favet opinioni meae quod ne huius Apollonii ne omnino Apollonii cuiusquam ut aequvidia et familiaris sui in reliquis seripsis meminit Plutareh . Wytt.)Fortasse Consolatio nostra eos inter libros reserenda est

27쪽

iuris. Nimirum haec est mera coniectura quae nulla potestre stabiliri. Sed quomodocumque res sese habet libellus est aureus neque indignus quem Plutarcho vindicemus quodsi in hoc erro Ciceronis verbis uti mihi liceat libenter erro nec mihi hunc errorem quo delector extorqueri volo a qui nimia ingenii considentia correpti eum Plutarchi possessione derogant caveant ne sibi succenseant manes philosophi Chaeronensis l