De interrogativorum relativorumque enunciatorum confinio, maximum partem apud Herodotum [microform]

1쪽

Nationat Enoowmsnt for in Humanitias

2쪽

COPYRIGHT STATE MENT

3쪽

TITI E me interrogatiVorum

relativorumque enunciatorum confinio, maximam partem

apud Herodotum.

6쪽

- ποῦ

o Qci

Si a

7쪽

De interrogativorum relativomamque nunciniorum confinio, maximum partem pud Herodotum.

g. l. uper Herodoti historias legens non poteram quin admodum haesitarem in hisco Verbis quae sunt I. 120:

Neque vero id laclum est ea re, quae omnibus quantum Video interpretibus ossensioni sui i- sive enim cum ruegero, hardro, Abiclitio ταυτη adverbium ad ea quae supra papile 108 narrantur, quamvis mulla interiecta sint, referre, sive cum Steinio id quod mihi non displicet, vel τουτ vel τοτε emendare animum induxeris, iam dissicultate expedita non erit cur amplius haereas, sed alia eaque, ut mihi quidem videtur, paullo graviore dum res quod nemini interpretum, ne ruegero quidem, acerrimo harum rerum iudici, scrupulum iniecit vel saltem commemoratione digna visa est valde miror. ui enim fieri potuit, ut in posteriore istius nunciali parte, quam interrogativam esse nemo non Videt, pro interrogandi pronomine Vel adverbio relativo uteretur Idem quaero in hoo altero exemplo quod legimus II 82:

8쪽

ubi nemulem illorum interpreium offendisse magis euam mirandum es Namque quam omnes octo inesse dixerunt sententiam undis Melahem age eboren was fur es Halenerraemonen wird, et was fur in Schieria sede haben ita, e naiadem re an dissemode an benem Tage ebore iri, eam inesse nullo modo posse iudico nisi bis posito in eadem nunciatione pronomine interrogativo. Vide ruegeri gramm. r. I. 1, 17, 5 et 10. Itaque pro est emendes Velim tu vel εἴ quod quam laciIe a librariis mutari potuerit non est quod dicam. Nonne igitur similiter ab eisdem etiam L 120 peccatum atque una tantum litterula mutata κῆ vel κη restituendum esse mecum senties duocum conseras L 32 exu. σκοπεειν δε χρὴ παντος χρηυατος τὴν euυτὴν κη ἀποβήσεται VIII 6 ini Παριοι . . μαραδοκεον Ἀ- πολεμον is ἀποβησεται. VIII I 30 exu mitin δε καὶ ωτακουστεον κηπεσεεται τὰ Μαρδονίου Π γματα, χνεψ-ὰν κάστην αυτεων ὁ κτὶ is 64ωυτῆς ἀνήρ. Tu vero, nimirum grammaticae gnarus ac peritus, haud scio an levitatem mihi et procliviorem ad artem critidam factitandam animum crimini daturus atque adeo ad eam relegaturus sis, quae eidem illi quos nominavi commentariorum Herodoti compositores allata exemplorum multitudine assirmant saepe apud hune scri orem in obliquia quae eo- canis talem an nunc uis inreniri pronomen relativum. Ita enim post ruegerum

Sisinius oeuit ad Iras Abichlius ad II 121, VI 12 etc. A quibus Stravo . l. p. 32 non

dissentit pro eo relatim interrogativum S poni nequiι; in interrogatione res pendentee interrogatiotim e relativum locum habet. Sed liceat mihi, id quod divus Augustinus epist ad Hieron. 19 1 sibi licere putabat, alios ita legere ut, quantalibet et auctoritato et doctrina praepollenti, non ideo Verum putem quod ipsi ita senserunt. Quamquam enim neque illorum me iudicium praeteriit, neque quid grammatices graecae scriptores, velut

alii de pronominum in obliquis interrogationibus usu doceant ignoro, tamen tantum abest ut apud Herodotum l. l. 8 relativum serri posse concedam, ut re omni ex parte examinata ac perpensa persuasum habeam non posse non legi ij vel οκη,interrogativum. - Neque

vero contendere et asseverare, probare me atque Vincere oportebit. Duobus autem in locis VII 163 πο- ἄνδρα c-ὶσοπα τὴν Metri Mum et II 168 καραδοκέοντες o Meo τον πολεμον Merata, quam libri exhibent scripturam etiam invitis libris vel in τῆ vel in κῆ mutandam esse iam Struve quaest de dial Her spe l. p. 32 recle monuiti quidem eum Eruegero κῆ praeserendum censeo. Vide quae infra dicuntur 1 9. is vero latissimos legis fines circumscribens dicit Griech Schuly s 692J: In de indirehien Frage

9쪽

I. 3. uod ut faciam, paullo altins repetendum erit atque de nunciatorum quae sunt relativa aut interrogativa natura ac discrimine pauca breviter attingenda mihi vel

perstringenda videntur Omnibus satis nota.

Si quis igitur apud Livium Ι. 6 invenerit: ti dii . . . auguriis legerent, qui nomen norae bi daret, qui conditam imperio regenet, vel apud eundem I. 17 exlr.): adeo id grati- plebi fuit, ut, ne icti beneflcio riderentur, id modo miscerent iuberenιque u se natus decemeret, qui Romae regnaret θ, Vel apud Ciceronem de sen. ): nihil ea a mirabilius quam quo modo si e is modus, quo mortem si tulit, nemo erit quin videat in his nunciatis et quae sunt similia pronomen emonstrativum mente addendum

esse. Praeterea in eo quod postremum posui exemplo nomen substantivum, quo pronomen relativum reserendum est, transpositum pro antiquorum consuetudine ab relativo assumitur, uide fit ut nunciati sorma interrogativae simillima evadat. Sed cavendum est nerei imagine ac salsa specie decipiamur. Si quis enim dicat: γιγνωσκει τον κίνδυνον, υμελλει ueθαειν, nemini, opinor, relativa nunciati natura dubia videbitur allamen translato substantivo si dixerit: γιγνωσκει, ου μελλε ριεθεξειν κινδυνου, Vereor ne quis adduci possit ni interrogativum esse credat nunciatum, quod nihilominus relativum est.

f. . Quae commemoravi tam nota sunt atque in ludis trita, ut subirasci mihi videaris nod monuerim. Non fecissem, nisi huius rei, quam ignorare discipulos dedecet, mirum quantum doctores oblivisci atque in explicandis graecorum scriptorum verbis immemores esse viderem, adeo ut isti pro interrogativis multa venditent, quae, modo recte intelligas relatiVa esse apparet. Nec contenti hoc uno errore longius progrediuntur atque eiusmodi exemplis nisi legem istam, quam supra g. 2 commemoravi, sibi confingunt. Afferam exempla tuoque ipsius iudicio proponam. Initium autem ab Herodoto faciam, cuius in libris haec inveniuntur:

Primum est Ι. 56: ετ δε αετα εφνοντιζε ἱστορε - του αν ' ληνων δυνατωτάτους μντας προ τ σαιτο φίλους. Non uno autem nomine, qui hoc nunciatum iniqrrogativum esse pulent, errare mihi Videntur. Etenim non illud potissimum croeso explorandum est, quosnam Graecorum socios sibi adiungat id iam oraculo monitus compertum habet, quod dixit potentissimos sed qui sint potentissimi, hoc potius quaeritur. Itaque sic mecum Verba intelligas: φροντιζε ἱστορεων τουτους των Ελλήνων, - αν δυνατωτάτους ἐοντας προςκτησαιτο viλους i. e. er ab sicli illi di ejenige et erkunden, stellio angelegentlicli Nachsorschungen an ac den jenige unter den Hellenen, et choy Idem decernendi verbi usus apud Ciceroneni invenitur v. Nigol. vel orcellini lex. , velut: Crassus tres legatos decernit nec excludi Pompeiuin in stipendium Caesari decretum est ei decem legati.

10쪽

Alterum exemplum Iegitur II. 2 ως - έδυνατο πυνθανομενος π - ουδενα τουτ ὰ νευοεῖν, οῖ γενοίατο πρῶτοι ἀνθρ60πων, ἐπιτεχναται τοιονδε Sed tribus ante versibus

eum idem scriptor dixerit: ηθήλησε Eαμμίτιχος ειδεναι οἷ τινες γενοίατο πρωτοι, nonne hac ipsa re de discrimine quodam, quod inter utrumque intercedat, cogitare iubemur Atque est sane discrimen aliquod duo perspicuum tibi erit animum advertenti νευνεiν

verbo suum iam esse obiectum quod Vocant, πορον Ουδένα τουτου. Steinius vero quo suo iure vel unde Vocabulum adsciscens explicaverit τουτου του ζητηματος, non porcipio. Immo intelligas necesso erit του εἰδέναι Vel potius του πυθέσθαι sc του- εους oi γενοίατο πρωτοι. Sic enim hae interpreteris olim: κα in ερ πυνθανο νος πορον Ουδενα τουτου Sc. του πυθεσθαι κείνους, ο γεν. ρ., δυνατο νευ MI i. e. rota alter Nachsorschungen ac jenen, et che. .honnte e dami nichi an Zie gelangen. Falso reserens verba οῖ γενοίατο πρωτοι ἀνθρ. ad pronomen τουτου ipse primum conieceram τροπον ουδενα τουτους ἀνευρειν, οῖ γεν. πρ. quae facillima sano laret emendatio, si emendatione hic pus esset. Ceterum si quis haec verba: O. γενοi ατ πρῶτοι ν δ oωπων, pro glossemate habere maluerit, non prorsus repugnabo.

Tertium exemplum habes IX l miτοι γενομένης λέσχης, ὁ γόνοιτ αυτων ριστος, εγνωσαν κτλ. De quo loco idem quod ipse sensi breviter, quae est viri gravissimi consuetudo, vo obiter iam indicatum inveni a G. Bern hardyo in libro qui inscribitur Wissenscha lieho Synta de griechischen Sprache p. 29l: inforcher ita Eur. I . . 767 σηυαινε δ' iis χρη τας ἐπιστολὰς φέρειν - τουτον ergana cos erod. IX IJ Reclo enim interpretaberis non hoc modo cum quaereretur quis eorum fortissimus esset, sed potius: cum sermo fieret, cum consabularentur de eo, qui etc. g. b. a tamen quae attuli exempla ita comparata sunt, ut possit sane aliquis in errorem lacile induci, quamquam n0 aliam ob causam interrogationis obliqua sormae videntur, nisi quod solitae cogitandi Vis tenacioros Vernaculae linguae consuetudinem Graecis quoque subdere natura perducimur. Quid vero quod unus Herodoti interpretum hisce etiam exemplis usus est ad confirmandam illam legem de nunciatis oblique interrogativis ab se propositam Unum invenitur Ι 134extr. ἐπείτε γαρ, πολλάκις κηρυσσοντων Λελνῶν ἐκ θεοπροπίου o βοέλοιτο ποι- νην τῆς ἰσωπου ροχ ης ανελεσθαι, ἄλλος μεν - δεὶς ἐφάνη, 'Mδμονος δε παιδος παῖς ἄλλος