Additamenta ad emendationem et interpretationem Theognideam

5쪽

Aeci amen a

nc emendationem et interphetationem

7쪽

U ymnasiorum nostrorum discipulos carmina Graeca ita docere consuevimus, ut Odysseam rhmim, deinde Iliadem legendas praebeamus, tertio gymnasii anno ad tragi eorum notitiam eos transmittamus, e quibus singulas fere perraro binas Euripidis a Sophocli sabulas cognoscere solent. Ea leetio saeuitatem offert disserendi de epidae et dramaticae oes eo ingenio et in sabularum tragicarum compositione demonstranda non leviter stringimus lyricam tragoediarum partem; Xponimu eni in diSeipulis, qua rati0ne, quibus incrementis factum sit ut tragi est poesis artis poeticae fini eS8 et Summaque persectio, quomodo per gradus fabula, cum a Baechi aeris canticisque oriunda initi nihil nisi lyrica fuisset epida poesi rationem adhibuerit, cum primo

illius dei sat hypocrita narrando persequeretur, postea aliarum rerum narratione adiungerentur, OStremo aetio deni ea ad rerum alibi gestarum narrationem accederet. Eius originis vestigia docemus servari canti eis choro tragico recitatis in eisque canti eis adeo inesse naturam melleam, ut apud Euripidem non raro prorSuS soluta a sabulae conexione aut alienas res aut mentem ipsius poetae proserant. Quod quamquam depravatae ab Euripide artis sceni eae reprehensionem habet, tamen ipsa cantica poeseo lyristae documenta sunt aliquoties egregia et quibus carminum lyricorum vis ac natura demonstretur optime. Ea igitur cantica etiamsi discipulis ita usui esse possunt, ut inde quae uerit Graecorum mellea poesis cognoseant quodam modo, tamen quicunque Graecas litteras docet adolescente desiderari inter Homerum et tragicos p0etas poetarum elegiacorum et melicorum carmina intellegit Habent enim littera Graecae cum aliae multa delectamenta tum lio vel maximum, quod inde incrementorum et progressus mentis humanae quasi leges et naturam de intellegere possis, ut non nimis audae ter loculus esse videatur, qui litterarum Graecarum processu vel ante quam quis eum cognitum haberet ex ipsius oes eos Sermonisque pedestri natura ne ratione deduci posse dixit. Namque ei testu rerum gestarum deScriptionem asque enarrationem mentis poetarum animique eorumque quae ipsi senserint et cogitaverint equitur expositio; et eum epi eis carminibus quales suerintres aut quales suisse poeta inguitium finxerit explicentur a mentibus audientium obiciantur lyricis docemur carminibus, quo modo animi poeta tum rebus commoti, inditati, ut odio aut cupiditate inflammati fuerint. Utramque autem poesim, et epi eam, quae rerum, et lyricam, quae perSonarum Sse diei potest, in se coniungit atque comprehendit poesis Seentea, quae et res alibi gestas narrando exponit et animorum sensus aperit et quae aut faciunt aut patiuntur homines ursonati, ob eulos spectantium ponit. Simili ratione in litterarum Grae earum progressu inter Se excipiunt rerum seriptores, oratores, philosophi, quorum primi rerum geStarum Seriem deducunt, alteri quae de quaque re sentiant est iudicent verbis si sequuntur, philosophi denique et rerum et hominum causas investigare et disserere student.

8쪽

Unde si adolescentes ut con Siderent intellegant cogitando perspiciant instituere conamur, desideramus in arminum ordine partem lyricam, qua ab Homeri ea poesi tran Situs fiat ad poesim tragi eam, cuius ne se ii quomodo Graeci ad tragicam artem pervenire potuerint ignoramus. Ea magna litterarum Graecarum pars ne prorsus lateret, viri docti operam navaverunt, ut carmina elegiae iambica mellea aut integra ederent aut siqua fragmenta relicta essent colligerent emendarent disponerent eaque opera esse eerunt, ut diseipulis quoque carmina Graecorum lyrica in manu tradi possent. Eius modi anthologias cum Stollius Buchlislgius discipulorum causa parassent laudemque prudentiae et elegantiae meruissent, mihi tamen cum ob alia tum lio Domine minus probabantur, quia dis stipulis nihil nisi poetaru in verba tradi, quae necessaria essent ad intelleetum ab ipso magistro adnotari malebam. Itaque dum ex amplissima Bergilii collectione, qua in et tertia poetarum lyricorum Graecorum editione et altera anthologia lyrieae in medium protulit, eligere quae me consilio profutura essent ingredior, nonnullis locis recedendum videbatur ab ea lectione, quam Bergilius aut in textum verborum ree epit aut

rocipiorida iudicavit. Inde quae ad collectionem vel ut Schneide inti ait farraginem Theogni deam pertinent, dat programmatis se holasti ei occasione hic subicienda existimavi, si quid utile aut ad emendanda aut ad interpretanda poetae aut potius poetarum verba in iis inesse ideretur. Versu Bergkius pro . εἰ io mutandum censet εἱdco, quia hane futuri sormam non minus ipse quam obelius alienam videtur existimare ab antiquis p0etis; at ἀείdhi non tam facile ferendum mihi vi dotur quam Henrico ab Her verden animadversionum philologicarum ad heognidem pag. 1.), cum anteeesserit . sottat eaque verba prooemii instar promiSSionis aliquid actioni Sque suturae necessario contineant Eurip. Here sur. 678

681 Aueh. quod mutavit lui si eius εἰσι praesentis forma substituta, id auehius retinuit, quamquam in verbo quod proxime antecedit κελα δε inesse potest aliquid praesidii ornane ἀείδεο , at illud ἀείσω ita ingitur

futuri formis sit praeeuntibus et sequentibus, ut vel ob has magis probetur εἱsto deinde vero sententia formam suturi requirit Chorus enim senum illi non poterat dicere se tum maxime in scena cantare Herculis victoris laudes inter vina et lyram tibiasque, sed oro ut it faeiat; at si quis praesentis formam dixerit vim induisse futuri, is nulla urgente necessitate duri aliquid sermoni hujus loci iniunxerit non minus quam ei unde profecti sumus loco collectionis Theogni deae. Pormam ἀείσω satis tutari videtur et Joannes Stobaeus flor. lis D, a et Plutarchus Symp. 2,3), quorum auctoritas non redarguitur a Gaudentio, qui sagogen harmonia non minus

potuit auspicari v. Lobeck. Aglaoph. p. 452 praesentis forma ἀεί Io, quam Vergilius verbis illis Arma virumque

cano. At iungi praesentis et futuri formas ambitu tam circumscripto quam qualis o ei Theoguide est posse vix crediderim. Quamquam dubitatio de forma 1is o quam Moeris Atticista Hellenteam, illam quae medii generis est Atticam esse perhibet, non prorsus vana est in collectione enim Theognide nusquam eandem formam repetitam inventinus, at duobus locis medii generis formas, v. 243 c Gortat 943. εἱsolitat, sed inde aliam potius posse nasci Suspicionem puto, qua primos quattuor collectioni versus nou Theognidem habere auctorem opinemur, sed aliunde adhibitos propter similitudinem versus . quo Phoebus laudatur, in prineipio collectionis p OSito eSSe, cum prooemii forma commendarentur. At Senius quidem, qui ad postoli cent. 8 6s. Leutseli. hos versus adnotavit in iisque formam habet eis o Theognidis nomen Scripsit ea tamen auctoritas haud cui litam

9쪽

alicuius momenti videbitur esse Versus autem collectioni ipsi non conveniunt, non enim nisi duobus locis Apollinis nomen legimus, v. i59. qui locus o Medici belli commemorationem suspieionem originis alionae non Theogni deae movet, quam Suspicionem nobi non Xemit Sehoemann opusc. acad. IV, p. b), et v. 111 9. qui Ioeus haud sane a communi optantium formula differt. Id certe per versuum Theognidis nomino inseriptorum ordines non invenimus, poetam, id quod primis versibus promittitur, dei laudes et in medio et in fine celebrasse.

V. 6. Bergk. t αδινῆς scribere maluit, quam quod et Bel her et elelier et Selinei duwinus habento αβ ινγῆς, non quia multi odi eum, in quibus tamen unus e tribus praestantissimis , neque Α, neque , formam voeabuli praebeato subseripto carentem hos enim codice tantum non ubique omittere alto dativi, qua in re

codex A paene perpetua diligenti eminet. Sed Berghi magis arridet Verborum φοίνιακος ραδινῆς quam ραδινῆς

χε si coniunctio, quia id epitheton imprimi palmae conveniat. Et posse quidem per se iungi ea voeabula non negarnus, quamquam haud an probabile S poetam a constanti sermonis usu, cui polyte nomen maseulini generis est, discessisse neque locis Herodoti et heophrasti a Vergilio allatis augetur ea probabilitas. Sed vis ipsa nominis die et ivi non aliena est a tali coniunctione, ut eandem vocem Homerus Q 583 adiecit nomini

ραθιναὶ multo tamen saepius de deabus feminisque et de corporis humani partibus, ut Theogn. v. 1002. de virginis manibus, semel etiam Auster. 165. . de oculeis gracilibus non celeribus, ut interpretatur schol. Apoll. Rhod. III, 106), idem adhibetur voeabulum, cuius origo et vis utramque permittit coniunctionem Natum enim est e radie e rad, cuius alia forma est inrad, quae in lingua Indorum anserit signinica mollem sive flexibilem esse v. Curtius gr. Etymol. 6 p. 353), itaque et plantis teneris mollibusque et corporibus corporumque formis graditibus e proceris aeque convenit. Sed quominus eo de quo agimus Ioeo L 0ίνικος ocidiri iungamus, alia obstant atque vocabuli vis et Significatio, et ipsa res eo loco descripta et eius deseriptionis exemplum. Mentibus enim audientium poeta et una obicit Latonae, quae ut conficiat laborem pariendi fulcro aliquo eget, quo

nitatur, arboremque complectitur manibus, quae postea Sacra fuit Apollini et cara ob auxilium matri latum. Eam autem arb irem, qua niteretur dea, quam pro fulcro comprehenderet, firmam suisse necesse erat neque a

poeta veritatem fictae rei sequente tenera ac mollis dici potuit. Si quis autem Oeo Odysseae celebratissimo ζ 163 motus hoc quoque loco de tenera arbuseula, de virga arboris molli atque enascente cogitaverit, Sneglexerit duorum locorum diversitatem. Illic enim lixes Nausicaa sorinam nymphis similem admirabundus palmae illius tenellae meminit, quum vidisse se ait prope pollinis aram surgentem, illi igitur virgini primae juventae flore nitenti nihil conveniebat nisi tenerae alicuius rei comparatio; hoe loe firma stabilique re opus erat, qua quis c0nfideret et niteretur; non igitur dici potuit I0ίνικος ραδινῆς, sed necessario dicendum fuit ραδινr χερσίν. Et poetam quidem si voluisse accipi verba luculenter ostendit lymni in Apollinem Homerici similitudo adeo aperta, ut volentem ac scientem imitatum csse illius ityinni verba poetam appareat Hynini autem illius s. l T. et 118. hi sunt: cetis βε φοίνικι βαλε πιχεε, γουν ν εοεισεν λε μυλνι ιαλ- ρο, ιε idcσε de γαι πενε εν. Inde patet poetam rem ipsam prorsus eandem mente sibi finxisse atque hymni auctor, Verba, ne

10쪽

stultus esset imitator, Paulum mutasse, recordatum fortasSe vel 3u quoque 14. hymni in Cererem, alque innitiorem verbis paulo amplius ornavisse. Ita hoc quoque loco, ut Saepissime tu Graecorum carminibus et tabulis, Homo ricam poesim cernimus sontem et exemplum fuisse optis aetatis posterioris. V. 24. miror cur nemo adliue emendationem necessariam adhibuerit eandemque tam lenem tamque promptam, ut vix audeam proferre, quod viri docti magis sprevisse quam non vidisse videntur. Cum enim eo dex praebeat: rαντας si κατ aino , Iroo Oxoltci 0 ct oi ita 'aco rcisti adsit dorcis cit, et a verbis

dololati J Arsenius quoque ad post Cent. IV, 4, in δ' interprete non immerito haeserunt. Qui reeio eam coniunctionem positam putarent, illud prius d mutarii ut in s εν, alii V in aut ἀστοῖς εἰ ιγ rtio seripserunt, ut ros erretur ad 'ciostici quod sequitur iam ei gli in editione 3. 0ῖς τοῖς ae in verbqrum contextum

recepit. At codicis A ea est praestantia, ut ubique sere optimam lectionem habeat, raro Xigna correetiones adhibenda sint, ut T pro γε similia. Si hoc quoque loco recte omnia se habent, ubi pro illo θ' seripserimus . Poeta apud omnes homines, inquit, celebratus civibus quidem omnibu adhuc placere non possum. Vox ἀύτοῖσιν 1iddit particula γ ita tollitur, ut omnibus hominibus cives opponantur non probantes poetam, qui omnium inoribus e St.

Paulo infra v. 26. quia deterrorum aliqui codige atque a senius ad post cent. IV, 14 1πίνως ardίνει praebent, Bergii suspicatur antiquitus eriptum suisse πύντας ξανθάνει Praeterquam quod ub6t πίοντε G omuisque controversiae finem imponit duae res Obversantur suspicioni Beroti primum enim verbum i r δίνειν per omnem collectionem Theogni deam legitur nullo digammatis vestigio, ut praeter v 24 et 26. v. q. 52 226 287. 368 382. 32 802. 804. deinde nusquam non eum dativo iunetum, ut ne hoc quid hinloe poetam deseruis Se communem usum probabile sit.

Vorsuum 35 et 36 verba non aliter puto esse scribenda tque tradita sunt a Platone Men. p. 95 D. sit Xenophonte Mem. I, 2,20 Symp. 2, et apud o Stobaeum 0r. 29, 95.), qui et elate set uelaritate eo foris saetio praestant. Itaque v. 3 διδάξεαι servamu S, quod praeter Platonem et Xenophontem sebol habet Aphthon. 4 II, 593. Walet. et v. 36 i stlύο ὶς, pro qua forma a Platone et Xenophonte tradita seliol. Aphthon l. c. habet GDs lili ς, Stob flor. l. c. i lis ιγῆς, quod Scribentis errori deberi videtur, qui omissa littora G sine adcentus signo seripserit solitia γρς. Quod Musoniti apud Stob flor. 56,1 habet ta9 σεω,

mdmoriae videtur vitio scriptum neque de Platonis et Xenophontis auctoritate quidquam detrahere potest. Futurum autem medii pro passivo non raro ab attieis facilitatis causa adhibitum esse Hult mannia adnotavit

Xenophontis auctoritatos ipso verbi So reprobatur, quod ea vi non invenitur ante Platonem et Aristotelem nec, si olio Igni de iam usurpatum suisset, taeite a Platorie et Xenophonte mutatum Aset praeterea a sermonis Theogni dei simplicitate alienum videtur. V. 45 cum orgkio aliisque doni unetivi forma. φθείρωσι et id ustu optime ponvenire sententiae