장음표시 사용
21쪽
ioco atque vino neglegentiorum tollere lintea. Eandem autem occasionem significatam esse carmine XXV plus unum extat indicium; nonne adcurate quadrat participium oscitantes
(XXV, si ad illud neglegentiorum (XII, 3.) nonne utroque
vocabulo aptissime notantur convivae, qui temulentia defatigati animum adtendere nequeant Pergamus. Age conSideremus, quid Thallus involasse dicatur: sudaria Saetaba pallium, catagraphos Thynos. Et sudaria quidem Saetaba etiam Asinius ille in ioco atque vino surripuit e XII, la), pallium autem et catagraphi Thyni non minus bene teni in cena locum habent. Nam quid sit catagraphus Thynus pro certo
quidem nondum exploratum est, nec tamen dubito, quin Catullus eos ut rem pretiosissimam et rarissimam convivis ostenderit pallium denique i. e. vestem longam, quae tunicae Superinduebatur, ponebant Romani, ut suspicor, commoditatis caussa inter convivium. Itaque ea, quam diximus, occaSione furta fecisse Thallum plurimos videtur habere probabilitatis numeros Ili perpen Sis post diuturnam cogitationem in hanc incidi coniecturam: , conviva cum mero gravis se ostendit oscitantem quam ut omnibus numeris abSolutam esse credam, longissime abest, quamquam a codicum lectionibus cum diva mulier aves aries, arios, alios ostendit oscitantes ne nimis recederem, quantum potui, cavi. - Sed satis Superque de hoc loco egimus, cum id tantum nobis propositum sit, hunc versum a quavis obscoenitate liberum esSe ut Stendamus, quod, ni fallor, adsecuti sumus omnino autem concidet, quam Froehi Aliam suspitionem, quae mihi orta est, tacere nolui: aut plurescitulli nobiles amici fuerunt, qui sudaria eius Saetaba nimis adamarent aut eundem utroque carmine XII et XXV hominem castigari statuendum est. Quod si verum est, Asinium adparet Pollionis fratrem carmine XXV nomine ficto Thallum adpellari, quod inde haberet probabilitatem, si Pollionis fratri nomen Gallo fuisse novissemus. Et filio quidem Pollionis hoc cognomen fuisse notissimum est, de fratre autem, quod sciam, nihil constat. Sed haec mera est suspitio, quam haud parvis difficultatibus laborare optime sentio.
nerus de correctore protulit, sententia, si non nullos Catulli locos vere obscoenos indicaverimus, quales extant in carminibus V l. LXXX. LXXXVIII. XCVII aliisque Ilaec dico carmina si pudicus ille corrector removere non USUS St, nunquam mihi probabitur alios locos minus lubricos atque adeo omnino puros illam ob caussam expunctos esse. Sed haec de Froelinero monuisse satis erit, cuius suSius refutare commenta operae non est pretium. ouod denique relicum est, ut meam pSius sententiam aperiam, penitu mihi persuaSum Si nullum fere nasci e cognitione paginarum in archetypo partitionis lucrum. Nihilominus quid cognosci possit, Stendam. Inprobavimus quidem Lachmanni opinionem, idem vero Singula haud raro recte observavit, nam extant veStigia quaedam quamvis pauca paginarum et versuum distributionis, quam tamen archetypo an liquiorem esse arbitror . Maxime huc refero, quod carminis
versus t et si iterum leguntur triginta versibus infra post c. I lV s, quod item bis legitur c. LXVIII, 6 et suo loco et
interpositis duobus vel tribus et triginta hexametris post versum as, quod decem hi versus non custos si fingar ille cretum etc., cum in codicibus carmen VIII excipiant, a genuino loco versiculis uno et viginti distant. Recte enim hos primus Lachmannus in carmine V post versum I col locavit. is locis de pari fere versuum numero agitur, unde non sine probabili caussa suspitio oritur tricenos singulos vel binos versus in paginis antiqui alicuius exemplaris perscriptos fuisse, ortasse eius exemplaris, unde Catulli carmina in codicem v transcripta sunt. Nam quin eidem illi versus iam in V eisdem locis positi fuerint, ubi deprehenduntur in nostris libris, propter horum consensum dubitari nequit illae vero perturbationes tales sunt, ut non liceat quidquam inde concludere de paginarum distributione eius codicis, ubi primum extiterunt, Sed de illo solo, unde carmina in hunc translata sunt. Sed ne obscurus Simorem exemplo in-IuStrabo sumimus antiquioris exemplaris paginas tricenis binis
22쪽
constitisse versibus, carminis L autein versum i primum fuisse paginae alicuius, iam c. IV v. s haud dubie ultimus erat eiuSdem paginae quam cum librarius, qui Veronensem codicem exaravit, absolvisset, utrum in V pagina sinita suerit necne, nihil refert priusquam ad proximae paginae initium transiit, errore ad initium eiusdem, quam modo confecerat, rediit et carminis inversus s et ii denuo descripsit. Aliam harum turbarum riginem cogitare non OSSum. Itaque hanc et paginarum et versuum dinumerationem codice an liquiorem esse adfirmare non cunctor Sed etiam alius, quam codicis V fuisse veri multo similius est, unum reperitur dinumerationis vestigium , disiunctos dico versus LXXXVII, i d et LXXV, -a, qui quin unius carminis sint, non Stdubium ouod carmen diremptum esse perturbato paginarum aliquot ordine Lachmannus et I auptius admodum probabiliter coniecerunt, abhorret autem a vero, quod eidem trium paginarum ordinem mutatum esse volunt, id quod antea ostendi.
Ilaec potius est res Carmine LXXXVII unius folii aversa pagina sinita erat, proximi folii adversa incipiebat a carmine LXXV; haec igitur folia, quae binas comprehenderunt paginBS,
in antiquo codice non librarii errore, Sed alio caS commutarunt locum unde factum est, ut eiusdem carminis dimidiae partes disicerentur. Simul adparet omnia carmina inde a Septuagesimo quinto usque ad octogesimum clavum duorum soliorum vel quattuor paginarum Spatium expleviSSe constant haec carmina versibus octo et nonaginta, e quibus tamen versus sex, c. LXXVIII, 2-lo sed nunc id doleo elo et c. LXXXIV, 3-a et tum mirifice etc. non in ipso verSuum ordine, Sed in margine tantum adscriptos fuisse credibile est, cla. aupi quaeSt. Cat. p. do et quae antea disputavi itaque nonaginta duo versus in quattuor paginas distribuendi Sunt. Unde vicenos trinos consectarium est in Singulis paginis Scriptos fuisse versus Carminum autem pristinus ordo
oua simplicissima ratione caussam disiunctionis carminum, quae vulgo numerantur LXXXVII et LXXV, explicuisse,
pristinum non nullorum certe carminum ordinem restituiSSe, denique legitimum singularum paginarum verSuum numerum repperisse mihi videor. Sed ne haec quidem prorSus certa
sunt; quis enim negaverit potuisse alio casu carmina LXXXVII et LXXV disiungi praesertim cum alia, quibu haec paginarum dinumeratio comprobetur, vestigia non invenerim Itaque totam hanc quaestionem ut inextricabilem et parum fructuoSam relinquo, pauca de antiquissimis eorum, qui nunc extant, codicum diSpulatur US.
Catulli librorum, qui ad nos pervenerunt, nulluS, Si Thu-aneum bibliothecae Parisinae n. sis exceperis, qui inter alia Latina carmina Catulli epithalamium Pontinet, Saeculum quartum decimum vetustate superat Egerunt de cod Thuani suptius in quaest Catuli p. 28 sqq. et in praelat ad Ovidii alie utica(Lips 1838 pagina XII sq. atque euischius in Goeti gel. Ang. 85 p. sis sqq. Iam ipse de eo verba facturus id mihi
proposui, ut quae inter Thuaneum et Catulli libros intercedat ratio quantumque pretium illi tribuendum sit ostendam. Scriptum esse Thuani librum saeculo decim i. e. fere eodem tempore, quo Ratherius Veronae anticum Catulli exemplar in lucem protraxit, omnium, qui eum inSpeXerunt, virorum doctorum consensu constat, unde tamen quo minuS
praepopere concludamus librarium, qui eum exaravit, ex ipso illo atherii exemplar Catulli epithalamium SumpSiSSe, gravissima obstat codicis Vindobonensis T auctoritas, cuius antiquissima, membranam undeviginti constat inim ex
23쪽
partibus cum argumento tum aetate inter se dissimillimis i -- saeculo nono non inferiores exhibent carminis Eucheriae versus postremos duodecim, tali eutica Ovidii, unum didonii Apollinarim epigramma, Gratii cynegeliea, non nulla denique
Martialis epigrammata l. e. ea carmina, quae prorSUS eodem ordine extant in codices in hoc autem integrum Eucheriae carmen praecedunt Iuvenalis salirae, Martialis epigrammata, Catulli epithalamium, carmina aliquot Latina minora; contra
idem liber desinit in Gratii cynegeticorum medio versu risis. Adparet igitur librum Vindobonensem in initio mutilum esse,
Thuaneum in sinen cum integer esset uterque liber, non dubito, quin pleraque eis communia suerint, certe illud epithalamium 'et minora, quae hoc in V excipiunt, carmina, praesertim si vere conicit, auplius Ovid. hali praef. p. XIlI aut V Vindobonensi descriptum aut ec aliae antiquiore codice sarmina illa rin utrumque librum transcripta esse. Itaque errat Eeysius certissime, quod p. 28 Ratherii dicit aetate antho logiam codicis T compositam esse. Nos potius id tenebimus eam exeuntes Saeculo non iam extitisse, certius autem nihil effici potest nam quod aeulschius I. c. p. 28o eam citra
saeculum sextum ortam SSe negat, idonei certe argumentis
non comprobavit meque, quod contra auptium quaest Cat. p. 2 et 2 monuit non lectitasse Isidorum IIispalensem saeculo septimo Catulli carmina, mihi persuasit Ilo tamen ipse crediderim anthologiam illam non multo recentiorem esse Isidoro, quippe post quem nulla Catulli vestigia adpareant. Iam ver, quid ex ipsis codicis lectionibus cognosci possit videamus, auax primum a Lachmanno adlatas insuptius quaest. Catuli pag. partim correxit partim accessionibus auxit.
s Cla Bauptium Ovid. hali praef. p. 6, e quo libello omnem meam de eodice Vindobonensi hausi notitiam. 2 Errat euischius, quod . et p. si dieit Catulli epithalamium servatum esse in codice Vindobonensi carmina, quae insunt in hoc libro, supra enumeravi auctore Raupti l . c. p. VII.
ouae lectiones Leutschio l. c. p. 28 tanto per congruere
visae sunt eum libris Catullianis saeculis XI et XV exaralis, ut hinc et maxime ex lacuna quae et in his et iis reperitur post versum 32 codice V Catulli carmen LXII in
anthologiam rillam aeceptum esse concluderet suam spinionem quae sterorumque criticorum videtur communis esse, iam probaverat,auplius L c. p. a8. Et adparet quidem ex illa lacuna haud obscure propinquam cognationem intercessisses inter Veronensem et Thuaneum libros, nihil vero amplius. Nonne vero aptissimam habet explicationem sonsensus ille, si ex eodem libro hexametris post versum 3 iam deperditis it in V et in anthologiae codicem carmen XII venisse statuimus IIoc autem re vera persuasum habeo cum propter singularum lectionum discrepantias tum propter unum versum, qui in solo Thuane extat. suo si quis velit cognoscere, haec ei instituenda erit via ubi nostri libri meliores dico GD - in aliqua lectione consentiunt, ibi archetypi ipsius declionem nobis servatam esse serto confidere possumus, a qua lectione ubi recedit Thuaneus, expendendum est, num discrepantiam eius credibile sit ortam esse ex illius
lectione. Et profecto hic illic, maxime ubi Vcorrupta, integra autem Catulli verba GD exhibent, illius lectiones non obstant, quo minus Thuaneum ierivatum esses dicamus Veronensi archetypo muta et alia referenda sunt et quod . 3 proheosdem , quod Catulli libri praebent et vere Catullianum esse arbitror, scriptum eSt eospem. 3 ouo de ne verbum quidem sacerem, nisi LeutSchium viderem l. c. p. 128 miram huius corruptela, protulisse explicationem. sui quidem s3llabam,pem e corrupto verbo comperendis putat in finem versus venisses comprobata Schraderi coniectura qui Geomprendis nomine Eous scribendum proposuerat. Scilicet mon vidit LeutSchius, quod ante pedes erat, cum multo simplicior res sic commutavit librarius litteras, et , quod saepe laetum esse nemo ignorat. Ex ipsius Catulli codicibus haec exem
pla adtulisse sufficiet e. XVI, L G dedicabo, XVI, 2 P
24쪽
LXXXXVIl, si sesequededales L seseque dedalis Sesquipedalis). Unde non est dubium, quin c. LXII, si illud eospem
e vera lectione eosdem depravatum sit; itaque neque haec neque aliae eius modi discrepantiae Satis valent, ut librarium,
qui anthologiam codicis T composuit, negemus Catulli epithalamium e Veronensi sumpsisse libro Aliis contra locis, praesertim ubi omnium librorum consensu archetypus convincitur foedatus fuisse, T autem SoluS veram poetae manum Servavit, quod quidem perSaepe laetum esse videmus, haud facile intellexeris, unde hauserit T lectiones suas, si hunc ex illo derivatum esse statuimus. Sic hae lectioneS . . et eos(DGL hoc eos), . quod par est quo parent), 2 innuptae secum innuptaeque secum , si nunc non), convertite conmittite), T. T. conubia conubium connubia connubium), 28, quae quo , do convolsus contuSus),ras Suis est sui sed), 3. t. patris pars est data t. m. t. pars patri data pars
data t. m. , quae aut aperte verae Sunt aut praestant certe reliquorum codicum lectionibus aut denique veri vestigia retrumnuerunt, unde in anthologiam receptae Sint, nullo modo probabiliter explicabit, qui huc carmen illud e Catulli codice Vtranscriptum esse putat. Sed magis etiam obstat huic opinioniversus id , nec mirum, penitus quae tota mente laborant , qui in solo T legitur, namque hunc ab archetypo abfuisse me iudice inde efficitur, quod ab omnibus nostris libris abest. Sensit hoc iam Lachmannus, qui nullum ei in versuum ordine locum conceSSit, etsi hoc non probaverim, quod eum omnino reiecisse videtur ut Catullo indignum. Attamen sunt, qui aliter de hoc versu iudicent, aupliu quaeSt. Cat. p. 8, quamquam hic minus considenter loquitur, et ante omnes Leu
s Nam sic hoc verbum scribendum esse eontendit uechelerus mus.
Rhen XIII p. 53-sbo refutata forma paedicare quae opinio haud scio an illis exemplis e Catulli codicibus adlatis confirmetur.
Schius i. c. p. 28 l. ouοrum auplius nullam aliam ob caussam et omnino Thuani codicem et simul cum eo versum illum origine referendum esse putat ad archetypum, nisi propter lacunam quae est post versum 32. ouod argumentum quam parvi ponderis sit, proxime ostendimus. Maiore cum considentia progreditur Leuischius, cui lanta inter Catulli codicum et Thuane lectiones intercedere videtur similitudo, ut e Veronensi codice, unde illi uxerunt, hunc quoque Catulli carmen LXII cum versu a mutuatum esse pinetur; et duplicem quidem, qua versum in archetypo fuisse veri similius redderet, excogitavit rationem aut dignosci non potuisse eum aut per neglegentiam praetermissum esse a librariis, qui saeculis XIV et XV nova Catuli exemplaria fecerint. At neutra ratio mihi placet; namque ut illam primo absolvam, neque idoneam cauSSam reperio, unde factum esse putem, ut ille versus tanto opere obliteraretur, neque dubito, quin hoc Si verum Sset, librarius aliquis interstitio relicto, ut alibi factum est, indicaturus fuerit. Alteram autem rationem, quae ipsi Leutschio priori videtur praestare, inde commendari hic arbitratur, quod constat Muret aliisque, qui saeculo XV Catulli carmina ediderunt, versum notum fuisse. oc animauptius monuerat, qui tamen ea, qua par erat, cautione usus in medio reliquit, num primus eum Muretus protulerit atque ex ipso fortasse Thuani codice sumpserit. Nam quod Muretus eum novit, minime inde sequitur scriptum eum in Catulli codicibus et ex archetypo quidem huc translatum esse. Nos polius iure noStro contendimus, nisi libri manu scripti inveniantur illo versu locupletati, in quos ex Thuani codice eum venisse non credibile est, quod profecto nunquam factum iri mihi persuasum eSt, - eum neque a Muret in Catulli codicibus repertum esse neque in archetypo locum habuisse, cum in omnibus libris, qui huc usque innotuerunt, desideretur. Ceterum non tanta
est similitudo Thuanei et reliquorum codicum, ut veri sit simile illum ex horum archetypo derivatum esse; nam qui adcuratius et illius et horum lectiones inspexerit, facile obse
25쪽
vabit codice GDL, ubi in vitiis consentiunt, plerumque ab illo dissentire. ouae vero vitia horum et illius communia sunt, - Sunt autem perpauca, ea odice V vetustiora esse dicenda Sunt, quod nemini mirum videbitur, qui meminerit queri iam
Gellium VI VII , o 6 de corruptis Catulli exemplaribus.
Itaque iterum profiteor, quod Sentio, codici Thuaneo propinquam cognationem fuisse cum Veronensi nec tamen illum ex hoc, sed utrumque librum e communi fluxisse fonte, et Veronensem quidem recla via, Thuaneum autem uno certe libro intercedente. Talem fere sententiam iam IIeysius p. 28 paucis indicavit, quem vero vidimus veris falsa admiscuisse, dum anthologiam Ratherii aetate compositam esse dicit. Ex his ad pure pretio in universum pares esse meliores Catulli codices DGL et Thuaneum, ita ut modo hic modo illi sequendi sint; attamen paulo ad curalius rem gessisse videtur qui epithalamium in anthologiam transcripsit, quam qui Veronensem codi
Ilaec videbantur proferenda esse de Thuani codice, commemoravimus autem SaepiSSime Germanensem ut bonum librum, quod ne temere fecisse dicar, argumenta nunc promam. Et primum quidem hic liber, cum scriptus sit anno 1325 - quod subscriptione docemur, quae in ultimo huius codicis folio reperitur, - omne reliquo antiquitate superat. in si nihil aliud , tamen hoc certe liquet pendere hunc librum a nullo eorum, qui praeterea hodie extant. Eam ipsam ob caussam adcuratiore perscrutatione dignus est, quam quae huc Sque ei obtigit. Nam Lachmannus, qui aliorum librorum Parisinorum, maxime libri 2888 Pi), codicis multo deterioris, lectiones haud raro adnotavit, Germanensis ne mentionem quidem iniecit; neque magis eum respexit aupliuS, cuius maxima post Lachmannum de carminibus Catulli perpoliendis sunt merita. Aliquantulum aucta est notitia huius exemplaris, ex quo Bossbachius illigi excerptis, quae hic in itinere Francogallico fecerat, usus pauca in adnotationem criticam editioni Suae
Catulli praemissam recepit. Unde quo magis intellegebam co
didem, nihil optimis libris cedere, eo acrius dolebam, quod
nusquam constanti ratione omnes eius discrepantias enotatas esSe putabam oua re factum est, ut non mediocri adficerer gaudio, cum casu quodam audirem illigi collationem librorum Parisinorum foras datam esse a Rossbachio in programmate Vratistaviens a. MDCCCLIX. ouod programma a viris doctis, ut videtur, prorsus neglectum cum contineat, ut deteriores libros omittam, discrepantias codicis G, in usum meum convertere constitui. Cum vero hanc collationem cum editione Catulli Amariana Catullus et Tibullus d. o. Amar. Parisiis 182s , ad cuius normam Silligius varias lectione codicum Parisinorum descripserat, conferrem, mox suspitio mihi orta est eam non satis diligenter factam esse atque id magis magisque in dies didici. Etenim ne urgeam, quod diScrepantiae orthographicae, opinor ut minutiae, quamquam nostris temporibus nihil parvi facere philologi adSueverunt, nunquam adnotatae Sunt, profecto excusari non potest, quod ne illic quidem, ubi recentiorum criticorum coniecturae in Amari editionem receptae sunt, illigius aut ossbachius, nam uiri maior culpae pars tribuenda sit, dubito, quid codex G praebeat, monuerunt oua re summa diligentia hoc mihi cavendum esse videbatur, ne quid e silentio concluderem; itaque caute me adplicabo ad ea verba, quae re verae codice, notavit illigitis. Spero tamen fore', ut sic quoque non nihil possim conferre ad codicem illum recte aesti
Nemini vero mirum puto videbitur, quod hanc maxime quaestionem instituo, utrum ex ipso archetypo Catulli carmina in codicem, transcripta sint necne facile enim intellegitur, quantum eius auctoritas augeatur, si eum ex ipso Veronensi descriptum esse credibile sit ouod ipse persuasum habeo et aliis conabor persuadere. Exordior autem a subscriptione libri, unde opinionem meam haud paulum iuvari arbitror
Ibi igitur post Versus Domini Benevenuli de Campexanis de Vicencia te resurrectione Catulli poetae Veronensis haec
26쪽
leguntur ,Tu lector quicunque ad cuius manus hic libellus obvenerit L scriptori ix veniam rei albi corruptum videbitur ouoniam a corruptissimae exemplari transcripsit. Non enim quodpiam aliud ex labat, unde posset libelli huius habere sopiam exemplandi et ut lac ipsae salebroso aliquid tamen suggeret suggereret , decrevit potius tamen corruplum habere quam omnino carere, Sperans adhuc ab aliquo alio fortui te emergente hunc posse corrigere. Valebis, si ei imprecatus non fueris. I325 mense Octobri, is' quando Casignorius laborabat in extremis . Ili e verbis, non enim quodpiam aliud extabat etc. haud scio an suspicari liceat codicem ex ipso archetypo descriptum esse, praesertim si vere dicit IIeysius p. 283 eum Veronae scriptum esse, quod unde hic pro certo compererit, ignoro quidem, conicio tamen IIeysium exploratum habere Casignorium illum, qui in extremis laborasses dicitur, civem Veronensem fuisse. mo dico si certo Scirem, res mihi prorSus constaret At illa verba nequaquam videntur respexisse eysius et Leutschius, quorum hic cum aliis de caussis tum hac librum G Veronensis apographum esse negat, quod hoc subscriptione illa non contineatur. ouod valde miror, cum in ipsa subscriptione gravissimum indicium inesse arbitrer Simul effici videtur archetypi apographa non facta esse ante codicem, ita ut Lachmanno adsentiar, qui comment in Lucret. p. Id anticum Veronensem codicem ante sinem saecuIi quarti decimi in alios transcriptum eSSe negat.ouae opinio magnum in ea re praesidium habet, quod nullum usque ait hunc diem Catulli exemplar Germanensi vetustius repertum est; nam eo dicem, quem RoSSbachius praef. p. V(editionis prioris scribit Vicetiae extare in bibliotheca della pieta de monte scriptum anno I 36o, eum Teysius s. 282
centum annis recentiorem Sse adfirmat. - Praeterea autem
ex subscriptione perSpicere mihi videor non indoctum fuisse, qui codicem, exaravit, librarium neque inprudenter ab eo descripta esse Catulli carmina, cum ipse ignoscendi veniam petat a lectoribus, quod corruptae carmina posteris tradat. Unde reliqua licebit refellere Leuischii argumenta, quippe
quae cuncta tum demum ala Ssent, si librarium constaret hominem fuisse indoctum. Itaque nullius est momenti, quod Leuischius rectius in universum Singula verba ait in codice distincla esse, quam ut statuere liceret hunc ex ipso archetypo descriptum esse. ouidni pulentus doctum illum librarium pro virili parte contulisse ad singula vocabula recte distinguenda ceterum sexcenti et in reliquis codicibus et maxime iiij reperiuntur loci, ubi vel plura vocabula in singula coaluerint vel singula in plura distracta vel denique plura male divisa sint ouod ne mentitus esse dicar, exempla talium vitiorum e non nullis carminibus hic proponam. Inveniuntur
igitur haec: e. IV, a GL neque esse nequisse . , mina ei biminas minacis 23 DGL amaretria maret . XVII, s. D oculo
in aquae Graculo in aque I tabulonia quas obolonia quae.
3. GL ac sulcis stantis assulis stantis sali subsali GL sali subsili salisubsiliae id DGL cui iocum sit quo eum sit 2d. GL potest olidum spote stolidum XLIV T. D expulsus sum' expulsus sim expuli tussim si . GL minantium petitorum si Antium petitorem ris D sistire cepsos sestirecepso Sesti recepso). XLV, o GL Ad hanc me At Acme,l3. G septi nullo Septumille si G sinistravit ante sinistra ut anteae 23. D ut non in uno in . XLVI, s DG vere gelidos ver egelidosi et D est ore faestuosae paucis tantum carminibus exempla enumeravi, nihilo minus salis adparet
vitia illa admodum frequentia esse in Germanensi et reliquis libris ouod vero ex illis exemplis perspici nequit, permulta aut codicis, aut D propria sunt, mullum autem codici L, nisi quod semel unum vocabulum, quod G et D continua scriptura exhibent, temere diruptum extat in L c. LXXXXVII, si
seseque dedalis G sesequededales D sexquipedalis . Ilinc, quod
aliunde quoque mihi effici videtur, artiorem esse confirmatur codicum G et D cum archetypo necessitudinem quam codicis L. Nihilo firmiora reliqua sunt Leutschii argumenta; an hoc
27쪽
multum valet, quod inultae in G inter lineas et in margine
coniecturae reperiuntur Libenter credo, quod euischius adfirmat coniecturas, quae ins adferantur, eidem manui deberi, quae ipsum codicem exaraverit, ut dubitari nequeat, quin illae ex eodem sumptae sint codice, unde Catulli uxerunt carmina.Fortasse eliam librario illi, quem non fugerunt plurima caluilianorum carminum vitia, non nullae tribuendae sunt. Iam veronum forte abhorret a probabilitate illas coniecturas in ipso archetypo in inargine vel inter lineas 'dscriptas fuisse num minus probabile est saeculo decimo Ralherium aut qui saeculo quarto decimo Veronense Xeniplar legerunt, ipsorum inventa traditis verbis inmiscuisse, quam qui recentiores codices habuerunt in manibus ouod aegre mihi persuadebitur contra ut has credam discrepantias iam in ipso archetypo adnotatas fuisse maxime adducor , quod plerasque earum in codicibus, et L in ipsum exlum receptas esse video, hos autem codices, certe Datanum, ex eodem archetypi apographo fluxisse prorsus incredibile est. Rem ut exemplis inlustrem, lectiones in margine et inter lineas codicis G adscriptas primis carminibus quattuor et triginta uno in conspectu proponam, vera asterisco insignitas, adnotaturus, ubi codices et L cum his lectionibus consentiant:
lI, et parenti s. luderem D, d 3 ligatam ' LII l, a quae ' L. pulchra
IX, a sanamque XXV, X, in quonam ' XIl, M. falsum L. - ris muneri ' D
3 itemque l. Servus ' LG. cui tae DB araneos ' DL5. aves DL vel aries
26. Serapim ' L, T. deferri ' L
XXXIII, a volantiore LXXXIV, si noto l. sis quocunque Non magis denique tituli, qui in G singuIis carminibus
praefixi sunt, Leutachii favent opinioni ouam quaestionem ad liquidum me posse deducere negavi in exordio huius dissertationis, cum usque ad hunc diem nondum exploratum sit, uirum meliores libri in ilIis titulis consentiant necne. Sed sive consentiant sive dissentiant, non potest inde, quod, titulos habet, colligi eum ex alio atque archetypo cοdice descriptum esse. Namque si re vera inter hunc et reliquos libros consensus intercedit, necessario statuendum erit in archetypo aut Rutherio aut saeculo XIV ab homine aliquo nobis ignoto titulos adpositos esse; sin autem, proprios titulos habet, eos ipsi librario, qui codicem exaravit, cur non tribuamus, idoneam cauSSam deSidero, cum eum ostenderimus non ignarum
fuisse Latinae linguae. Ilis omnibus perpensis ego equidem librum crediderim Germanensem ex ipso archetypo descriptum esse, unde quanta lectionum eius sit auctoritas, licet librarius rem suam haudita curiose gesserit, facile cogoScitur. Itaque maxime plandum est, ut mox diligentius, quam a Silligio factum est, variae huius codicis lectiones excultantur et palam fiant, cui desiderio per fore, ut Froelinerus, quem novam Catulli editio nem parare comperi, satisfaciat. Ad extremum autem pauca lectionum Catulli e codice G repelitarum specimina addam exorSus a carminis XIII versu id, quem mutilum in libris Berotinensibus sic extantem roseis ut hinc labellis sonitus adiit , auxilio Germanensis libri, in quo inter voces labellis et sonitus adverbium,propalam insertum est, transpositione Sanandum esse supra monui. Redii nunc ad hunc verSum, quia eodem vilio etiam alii adfecti sunt loci, quorum nonnullos LXIV 22. LXVIII, sos. CXI, d. CX, i uno tenore
28쪽
ira clare mihi propositum est. Omnium enim horum versuum in Lachmanni codicibus complures syllabae interciderunt, contra in Germanensi, quem non nulli deleriores libri secuntur, integer est syllabarum numerus. aec optimorum codicum disserentia non poterit explicari, priusquam etiam reliquorum satis adcuratam cognitionem nacti erimus. Nostrum est duplicem hanc quaestionem dissolvere, primum utrum in illis versibus codicis G lectiones aut ipsa bonam sententiam praebeant aut haec facili opera inde erui possit necne, deinde utrum hae lectiones ab ipso poeta profectae an coniectura videantur a librariis inlatae esse. Itaque incipio a carminis LXIII versusa, quem e codicis, vestigiis sic scribendum esse dixi roseis ut huic labellis propalam abiit sonitus aut, sonitus propalam abiit . Ad quam lectionem commendandam nihil restat nisi ut eam ab interpolationis suspitione defendam,
sed ab hac suspitione omnino videtur tuta esSe vox propalam- , quippe quae tam raro reperiatur , ut non sit credibile eam librari deberi. Multo meliore iure suspectum PSSe potesti, quod earminis LXIV versui 22 in insertum est adiectivum dulci S. Nihilo setius hic quoque bonam et ab ipso Catullo ortam lectionem codicis esse G paucis demonstrabo.Repperit Lachmannus in codicibus suis haec ,Aut ut vecta ratis spumosa ad litora Diae, Aut ut eam devincta in lumina
somno Liquerit etc., quorum verSuum alterum aperte uno pede breviorem sanare conatus est addito in initio eius verbo,Venerit- iam vero ratis vecta venerit dici nequit, quod sentiens Lachmannus e nominativo ratis ablativum rati is ecit. Neque tamen hoc vecta rati venerit non languet, cum participium vecta plane supervacaneum sit; neque dubito, quin Catullus potius nudum ablativum rati cum verbo venerit coniuncturus fuerit. Maxime autem propterea persuasum habeo ScripSisse Catullum vecta rati venerit S, quod ni integer hic versus legitur: Aut ut eam dulci devinctam lumina Somno . Nemo opinor neque in omisso verbo substantivo sit- quamquam multo rarius coniunctivus , siue quam indicativus
,est omittitur, offendet neque in eο, quod idem Somnus, qui re vera fatalis uerit Ariadnae, hic dulcis adpelletur, quod pluribus explicetur vix neceSSe St. Denique vero non interpolatum esse hoc vocabulum ut oStendam, carminis, cui Ciris- inscriptum St, versum o , Iamque adeo dulci devinctus lumina somno Nisus erat etc. adtulisse Sufficiet ouo versu quin poeta Catullum imitatus sit, nemo dubitabit; quod permultis locis i factum esse videbit quicunque Cirin cum Catulli carminibus contulerit. Auctor huius carminis, poeta valde mediocris, in imilando Catullo saepissime eo progreSSUS St, ut plura verba inde in carmen suum reciperet. Itaque et hic adparet codicem G ipsius Catulli manum repraesentare, et alibi quoque, Si sorte non poterit tam certis argumentis quam hic interpolationis suspitio removeri, eundem librum antiquam lectionem servasse ex hoc ipso loco credibile sit. Inde sides
eius vocabuli, quod LXVIII, sol solus G, si nullam deteriorum
codicum rationem habemus, exhibet, neScio an valde augeatur. Desiderantur etiam in hoc versu ad quam tum properansfertur . . . . undique pubes, in codicibus D et L aut duae correptae syllabae aut una producta sed hic quoque omnibus numeris absolutus decurrit versus in Germanensi ad quam tum properans fertur simul undique pubes . ouam vocem,Simul aptissimam esse vix quisquam negabit, putarunt autem
Lachmannus aliique eam ab Italis additam esse quod profecto pro frequentia huius vocabuli facile fieri potuit. Attamen postea, quae de carminis LXIV versu 122 diximus, idoneam caus-Sam, cur hoc Statuamus, non video. Neque minu mihi per-
SuaSum est codici G veram et genuinam lectionem deberi cCXI, a ubi quae est in initio alterius pentametri partis lacuna, inj expleta est verbo efficererum Castigat poeta hoc epigrammate Aufilenam quandam, quae quam vim nupta non
s Plerosque locos neque tamen omnes collegit Silligius infledini editione quarta P. Vergilii Maronis curata a Ragnero Lipsiae 18do vol. Ivp. 5 sq.
29쪽
soluti aliis corporis sui copiam fecerit, sed etiam cum ipso patruo incestum commiserit. ouod cum certissimum sit, ne
cessario requiritur in hoc versu quam matrem lay tres . . . .
ex patruo pariendi vel similis verbi notio, ita ut illud emi cere optime conveniat in hunc locum Nam cur oeringio efficere fratres pro edere vel gignere fratres vix ferre videatur latinitas, non intellego, cum hoc verbum eadem notione columella adhibuerit VII, 6 peSSima Si fetura, cum matres bimae ternos haedos efficiunt neque multo inde distet, quod Cicero Verr. II, 3, 3 dicit agrum efficere plurimum Simul autem haec noli efficiendi verbi rarior est, quam ut veri sit
simile ab interpolatores hoc verbum Illi versub interpositum esse. Ideo in hac codicis, lectione adquiescendum videtur
neque ad coniecturam necesSe est refugiamus cum Rossbachio
et Reysio, quorum ille poetam concipere hic suscipererum Scripsisse putat. - Eandem Aufilenam Catullus opprobriis insectatur carmine TX fraudaverat meretrix Catullum pretio, quod hic illi coitus faciendi caussa solverat, qua ae valde iratus poeta Aufilenam ait, si pudica SSe voluiSSet, non promittere sibi otium, sin ingenua, promiSsi redem praestare debuisse. Tum haec Secuntur verba v. .
, Sed data corripere fraudando plus quam meretriciS avarae, quae Sese toto corpore prostituit-.ouorum verSuum alterum ScripSi, qualem Datanus exhibet, Sed, quod scio, solus, nam in Germanensi libro post primum vocabulum reperitur efficiist, quod etiam in Santonii codice additum esse adnotavit Lachmann US; cuiu tamen everbis, et sicit adis L non perspicio, utrum in ipso versu an inter lineas vel in margine, utrum a prima an a Secunda manu, efficit ad dilum si l. oc autem si verum est, Si in ipso dico verborum ordine a prima manu efficit S Scriptum extat, neque est, cur de de huius vocabuli dubitemus, neque cur miremur, quod Datanus idem omiserit, in quo, quae corrupta inveniuntur in reliquis libris, saepissime consulto praetermiSSCSunt.
Sed omnino neutiquam cogitari potest verbum, quod et Sententia careat et metro repugnet, a librario interpolatum esse, ita ut non dubitem, quin haec lectio ex ipso codice V in Grecepta sit. Sed restat, ut hanc corruptelam, si fieri licet, tollamus secuti quam maxime vestigia codicum, et L; nam qui adhuc hunc locum resti luere conati sunt, sententiam quidem plerumque bonam, Structuram autem verborum inpeditissimam essecerunt. Praeterea priores editores quamvis inscii peccarunt in ea re, quod a lectione essecit , quae deteriorum codicum est, profecti sunt. E quibus Ios Scaliger castig in Catuli p. iis . effecit ex effexit pro essecerit Lortum,
ouae verba si recte intellego, hoc caliger catullum dixisso
putat dona fraude corripere maius St faeinus, quam quod avara meretrix commitit, cum lucri faciendi caussa in omnia libidinum genera se prostituat ouam Sententiam non poSSum quin maxime probem, hoc vero non perspicio, quo modo Scaliger eam e Catulli verbis elicuerit. Erravit vir summus maxime in eo, quod efficere pro verbo substantivo hesseqa Catullo adhibitum esse sumit; quod ab hoc loco alienissimum est potuit Catullus dicere aut Aufilena facinus efficit fraudandorum ut Cio Phil. II a2 los mirabilia facinora
effecit aut corripere data fraudando est facinus', minime autem corripere essicit facinus S, erravit deinde, quod ad , est exit supplendum esse dicit e versu dilacinus , cum,plus- requirat genetivum facinoris , qui num ex illo versu commode hic subintellegi possit, vehementer dubito Nec non displicet denique in caligeri ratione coniunctivus perfecti, quem ipse notione optativi Graecorum cum particula ta coniuncti explicuit; qui cum parum fortis sit, non convenit rei naturae, sed postulatur a poeta in talibus sententiis, ut distinctius loquatur itaque hoc loco unice aptus videtur indicativus temporis praesentis. - Praetereo, quod Doeringius vetustiores
30쪽
aliquot editiones secutus invitis codicibus scripsit sed ala corriperes fraudando efficitur plus, quam meretricis avarae et , in qua lectione explicanda, ne reliquas difficultates tangam Doeringius hoc Sibi concessit, ut data corripere fraudando ridem esse putaret atque, horribile dictv - , munera fraude corradendo Melius in emendando hoc versuperspicuitati irationis consulerunt Berghius et ossbachius, quorum hic pro corrupto verbo efficit ,sictis , illo officiis Scribendum proposuit. Utrumque et siclis et officiis pendet a fraudando sed diversis rationibus, nam siclis eSt ablativus, quem nos dicimus, instrumenti et hanc ipsam ob cauSSam minus placet, cum rex eodem ablativi gener, ipsum, fraudando sit, quod Catullum nunquam admissurum fuiSSemihi persuasum est Omnino autem hoc ictis ad fraudando adpositum ui meo ne supervacaneum sit, reum haec notio
iam in Ipso fraudandi verbo insit Alia res ratio ablativi, quem Bergkius ita hunc locum infert; hic est ablativus rei
ereptae, qui hoc loco aptissimus videri potest, mam officiis fraudare aliquem' mendacissima illa Aufilena recte dicitur. Sed desidero in Bergkii lectione accusativum eiuS, quem Aufilena officiis fraudaverit, qui accusativus neque ab hoc neque ab orbandi, privandi, spoliandi aliisque similibus verbis abesSepotest, ubi ablativus ab his pendet. manc ob caussam etiam Berg ii coniectura licet proxime ad codicum vestigia accedat,
non videtur probabilis Ut autem meam tandem sententiam 3periam, In prima syllaba corruptae vocis efficit verbum,eSt latere Suspicor, quo aegre et in Rossbachii et in Berg-hi lectione caremus in reliquis vero litteris genetivum Subre Stanti vi alicuius quaerendum esse penitus persuasum habeo propter adverbium ruptus , nam dum considero argumentum huius carminis et reliqua ultimorum versuum verba, certiSSime intellegere mihi videor hoc dixisse poetam: Ausilenam, quod fraude munera corripiat, maiorem in se suscipere contumeliam vel beelum quam meretricem, quam omnibus de proStituat . Itaque nisi quis e vocabulo facinus v. a genetivum eiusdem
hic supplere maluerit, in his corruptae illius vocis litteris hicitrum
tale substantivum quaerat necesse est. Omnibus his condicionibus nescio, num aliud substantivum melius satisfaciat ac hvitium , ut totus locus sic restituendus sit: Sed data corripere fraudando est vitii plus quam meretrici avarae, quae SeSe toto corpore prostituit. ouod autem nunc hoc carmen relinquo, id, ut verum fatear, non quasi omnia recte se habeant aut manifesta sint, facio, sed quia vires meas non omnibus difficultatibus remo vendis pares esse Sentio. Nam frustra in eniendando quarto versu, qui miSere corruptus mihi videtur, peram posui. Omnino autem haec ultima Catulliani libri carmina pluribus quam priora vitiis inquinata sunt critici vero, priuSquam ad ea accesserunt industriam videntur paulo remisisse, ita ut etiam nunc corruptelae hic reperiantur, quae quo modo huc usque duraverint profecto mirum St. Tale vitium extat in carminis
CXV versura:,prata, arva, ingenteS SilvaS, SalluSque paludesque . ouo versu nixus Luc. Muellerus de rebelr poeti Latin.
p. 28 diei Catullum in distichis semel hexametrum hyper
catalectum l. e. elisione cum pentametro coniunctum admisisse qua in re egregie fallitur, quia aupti editioni nimiam
sidem tribuens ipse, quod decebat eum utpote tam Severum non minus artis criticae quam metricae arbitrum, diligenter circumspicere misit, num tutus esSet ab omni parte ille versus; quod multo secus habet. Non hoc urgeo, quod apud poeta Romanos nusquam, ni fallor, talis synaphia in distichis reperitur, nam suo iure uellerus dicere poterit hac quoque in re Catullum Alexandrinorum vestigia Secutum Sse. Caussa potius, quam propter ego illum versum tolerari poSSe nego, in eo, qui proxime antecedit uno qui in saltu totmoda possideat posita est. ouovis pignore contendo Catullum non scripsisse Mentula in saltu possidet saltus .